Zoals altijd had ze de gordijnen wijd openstaan. Waar anderen door licht niet slapen konden was het voor haar juist fijn. Het hield Cassandra in haar natuurlijke ritme. Dat was iets persoonlijks en eigenlijk best logisch wanneer je zo veel affiniteit had met het element licht. Haar lichaam kreeg er meer energie van en ze werd precies op tijd wakker. Meestal dan. Als ze opeens van plek veranderde of als het langzaamaan winter werd werkte haar wake-up system van zonnestraaltjes wat minder goed. Daarom had ze ook een wekker naast haar bed staan, gewoon voor de zekerheid. Maar vandaag was ze op natuurlijke wijze wakker geworden, zoals ze het fijnste vond. De bewolkte hemel was even opengespleten om haar een goede ochtend te wensen leek het wel. Want de zachte zonnestralen kietelden over haar huid. en onmiddelijk werd ze zich geheel bewust van haar omgeving. Ze hield haar ogen nog gesloten en probeerde met enkel haar zintuigen alles te voelen en te ervaren. Dit was een soort meditatietechniek die ze had geleerd in de jaren die ze bij een stel alternatievelingen had doorgebracht. Na een kwartiertje enkel liggen en kalm ademen was het genoeg. Ze was volledig opgeladen, liep haast over van de energie. Ze schoof haar bed uit en wandelde in haar flinterdunne doorzichtig witte nachthemd naar het raam. Daar stond ze even tegen het glas aangedrukt en staarde naar buiten, over het onbekende terrein. Haar tweede dag hier, na de eerste nacht in een geheel nieuwe kamer, waar de sfeer van de oude leraar nog hing.
Het was koud, maar dat deerde haar niet. Haar lange haren waren blonder geworden, zag ze tot haar verbazing. Dus blijkbaar had de verandering van omgeving haar wel wat meer geraakt dan ze had laten merken. Of het kwam ook gewoon door de winter die eraan zat te komen natuurlijk, minder licht betekende minder kracht. Ze zuchtte en liep naar de spiegel. Blond stond deze vrouw absoluut niet verkeerd, maar soms was ze gewoon niet in de stemming. Met haar vingers kamde ze haar haar door en langzaam verscheen weer de paarse kleur die ze gewend was. Zo voelde ze zich veel prettiger, zo was ze anders haar familie, anders dan haar oppervlakkige broer Benzie. Zij en Benzie waren als kinderen erg close geweest en leken zo veel op elkaar dat sommigen dachten dat ook zij tweeën een tweeling waren naast Rendall en Nicholass. Dat was niet waar, maar ze waren wel twee handen op één buik. Vroeger dan. Nu was het wel anders. Ze kon zich niet bepaald vinden in zijn wereldbeeld, hij deelde haar idealen niet. Alleen denken aan hem maakte haar al boos. Gefrustreerd maakte ze de laatste roze puntjes in haar haar en besloot te gaan hardlopen. Haar haren in een hoge staart gebonden en dan snel naar buiten. Ze droeg een lange trainingsbroek en witte sportschoenen. Een wit, vrij strak shirt en een donkerpaars vest met lange witte strepen over de armen. Ze was op snel tempo het kasteel uit geglipt en was nu ergens in het bos.

Ze rende door weer en wind, het was nat en koud, maar door veel te bewegen merkte je dat niet. Ze moest haar woede kwijt en zou pas stoppen als ze niet meer boos was, maar uitgeput. Met haar goede conditie kon dat wel even duren. Haar figuur was dan ook sportief; slank, met ellelange benen. Door een combinatie van haar ranke lichaam en haar in verhouding lange benen leek ze nog langer dan ze al was. En dat beviel haar wel. Mensen vonden lang nou eenmaal mooi. En al klonk dat ontzettend egocentrisch en kortzichtig, Cassandra wilde graag mooi zijn. Omdat haar ouders nooit oprecht aandacht hadden gehad voor haar interesse's, haar talenten. Enkel haar uiterlijk en de oppervlakte boeiden en ook daaraan mankeerde altijd wel wat. Het moest dunner, mooier en stralender. Showbizz ging om groter dan groots en beter dan het beste wat mensen kende. Overdreven en spetterend, zo viel je op. En daar had Casino altijd tekort geschoten. Haar haren in een verwaaid model en haar wangen vuurrood van het rennen, zo kwam ze het kasteel weer binnen. Toen ze eenmaal de lerarenetage bereikte werd ze duizelig. Misschien had ze toch moeten ontbijten voordat ze zo snel zou gaan sporten. Ze leunde tegen de muur en hapte kortademig naar lucht. De dichstbijzijnde deur, daar kwam ze langzaam wankelend heen en ze klopte twee keer, voor ze tegen de deur aanzakte in een soort zittende positie. Ze was duizelig en had het idee dat de muur golfde. Dus sloot ze haar blauwe ogen en hoopte maar dat deze kamer bewoond was. Dat de leraar of lerares die zich hier hopelijk bevond nu al weg was leek haar onwaarschijnlijk, het was immers nog erg vroeg. Maar dan moest er wel een bewoner zijn. Die zij nu hopelijk verstoord had in zijn of haar nachtrust, ze wilde hier liever niet eenzaam blijven zitten. Liever zou ze hulp krijgen van een of andere vriendelijke collega.

{Master Kana plz, sorry vr de random titel xD}

Kana was al vroeg in de weer, het was zes uur ’s ochtends en hij was zich aan het douchen terwijl Choco nog vast sliep. Mooi weer een zorg minder, want dan moest hij niet zo vroeg gaan lopen, dan kon hij alles op zijn gemakje doen. Rustig douchen, ontbijten en dan tanden poetsen. Terwijl hij aan het douchen was had hij zo de vreemde gewoonte oftewel te fluiten of gewoon luidkeels te zingen. Zijn zangtalent was dan niet al te prachtig maar hij amuseerde zich ermee en dat was het belangrijkste. Hij begon te zingen en hij sloot zijn ogen terwijl hij zijn haar lekker waste met zijn favoriete shampoo met granaatappelgeur. Waarom dat hij van die geur hield wist hij niet echt maar het rook lekker, dus gebruikte hij het. Hij stapte uit de douche en wikkelde een handdoek rond zijn middel voor hij zijn boxer en sportbroek aantrok. Hij had geen zin om een t-shirt aan te doen, dus liep hij nog maar even zo rond. Hij droogde zijn haar en het zag er verschrikkelijk uit zo, het haar plakte aan zijn hoofd en hij begon rustig al zijn haar van voor in pieken omhoog te zetten. Kort haar droogde snel, maar hij hield van zijn kapsel zoals het nu was. Eindelijk na een halfuur knoeien was zijn haar weer perfect in model. Alles was gereed en hij zou een eitje klaarmaken met natuurlijke boter die hij had meegenomen van zijn thuis. Hij was hier nog maar een weekje, maar hij had het hier naar zijn zin. Hij bakte zijn eitje en hij deed het dan op zijn bord en hij het opat. Het smaakte goed en het vulde zijn lege maag die was gaan grommen in de douche. Dat was altijd onaangenaam, een lege maag hebben. Ondertussen was Choco wakker geworden en piepte hij. Kana sneed een stukje brood af het brood dat hij op tafel had laten staan gisteren en hij gooide het naar Choco die het al tevreden piepend opat. Het was altijd leuk dat je Choco zo snel tevreden kon stellen. Toen zijn ei op was zette hij alles weg en ging hij zijn tanden poetsen. Een perfecte timing, ja zo kon je het noemen, want net toen hij klaar was met zijn tanden te poetsen werd er tweemaal op zijn deur geklopt. Kana liep op een rustige pas naar de deur en deed deze open. Niemand. Hij keek dan even rond en zag dan een dame op de grond zitten. Ze zag er niet zo goed uit. “Hé” zei hij zachtjes voor hij haar bekeek. Ze moest nodig wat eten. Hij tilde haar op alsof het niets was en zette haar op een stoel “Ik zal snel even iets voor je maken meid, wat is er gebeurd?” zei hij voor hij nog een ei begon te bakken. Dit ging vrij snel en hij nam nog een bord en schotelde het voor aan het meisje met bestek en wat brood. “Ziezo, ja je bent nogal bleek dus ik dacht meteen dat je wel honger had. Dus hierbij smakelijk” zei hij met een glimlach voor hij ging zitten. “Ik ben Kana, leraar gymnastiek hier”

Ze zat er wat versuft bij en keek dan ook met vervaagde blik op toen de deur openschoof. Een gestalte stond in de opening die ontstaan was. Ze knipperde loom met haar wimpers in een poging het beeld helder te maken. Maar daarstraks had ze enkel op adrenaline en woede nog kunnen rennen en nu dat weggeebt was voelde ze zich zo flauwtjes. Ze zag plots de vloer onder haar voeten verdwijnen en slaakte een zacht kreetje. Toen ze merkte dat het enkel was omdat de gestalte haar had beetgepakt en omhoog getild had ontspande ze weer. Het was een leraar, dus dat moest wel goed zijn. Hij rook in ieder geval mannelijk, dus een lerares zou het wel niet zijn. En een vrouw zou, zo redeneerde ze terwijl ze zich gewillig liet verplaatsen, niet zomaar zonder shirt rondbanjeren. Als dat al het geval was moest het wel een erg vreemd geval zijn, maar dat kon ook niet. Dan zou ze toch.. 'wat' voelen nu ze in zijn armen lag. En deze positie was bepaald niet onprettig. Tja, dat waren nou eenmaal dingen die je ook in een half bewusteloze toestand opmerkte, ok? Ze werd op een stoel gezet en hij liep weer weg. Ze draaide zich een beetje om op haar stoel en keek de ruimte rond. Zocht dan weer steun bij de tafel. Slim hoor, een beetje rond zitten draaien wanneer je al duizelig was. Een heerlijke geur vulde haar neus en ze glimalchte verbaasd toen een bord voor haar neergezet werd. ´Dankjewel..´ zei ze zachtjes, haar stem zijdezacht. Ze was blij dat ze meteen een zo aardige persoon ontmoette. Want uit het feit dat hij een ontbijt voor haar in elkaar draaide nog voor ze een woord gezegd had was wel een goed teken wat karakter betreft. “Ik ben Kana, leraar gymnastiek hier” Ze glimlachte vriendelijk en bekeek hem eens wat beter.

Prikte dan met haar vork een klein stukje eten op en stak het in haar mond. Het smaakte goed, al helemaal als je zo veel behoefte had aan wat eten. ´Mijn naam is...´ Even aarzelde ze. Wat zou ze zeggen. Haar volledige naam of hoe ze genoemd werd, sinds haar ontdekkingen van familiegeheimen? ´Mijn naam is Casino Merija Devouîre, maar noem me alsjeblieft Cassandra.´ verzocht ze hem met een warme blik en zachte, maar duidelijke stem. ´Ik ben de nieuwe docente lichtmagie, gistermiddag aangekomen. Aangenaam kennis te maken, Kana.´ Hij was ook gaan zitten en ze stak haar hand uit, leunde iets opzij naar hem toe. Ze wilde hem de hand schudden, maar kreeg nog even een duizeling over zich heen. Viel vrij letterlijk tegen hem aan, greep zich verschrikt vast aan zijn stevige arm. ´Ehm, sorry. Ik had toch beter kunnen ontbijten voordat ik besloot om te gaan hardlopen. Dit is niet echt een goede eerste ontmoeting zo.´ sprak ze verontschuldigend. Hees zichzelf weer overeind en ging met lichtroze blosjes op haar wangen weer zitten. Streek haar witte shirt glad en stak met bevende hand een hap eten in haar mond. Ze moest weer kracht verkrijgen, wilde ze iets anders doen vandaag dan flauwvallen op halfnaakte mannen. Een gymleraar dus. Dat was wel te zien. Niet staren, niet staren. Ze hield haar blik op zijn blauwe ogen gericht en glimlachte verlegen, draaide een lok roze haar om haar vinger. De kauwgumachtige kleur zorgde voor wat extra verlevendiging van haar paarsblauwe haren. Gaf uiting aan haar uitgesproken persoonlijkheid. Ze was net als haar moeder soms ietwat dramatisch, had een grote hang naar romantiek. En door haar opvoeding had ze altijd meegekregen dat indruk maken belangrijk was. Andere mensen moesten je mogen, anders werden je ouders kwaad. En voor een klein meisje was dat belangrijker dan wat dan ook op de wereld. Deze onzekerheid, prestatiedrang. Dat waren kanten van haar die ze liever negeerde, kanten die haar een klein en hulpeloos gevoel gaven. Want ze wilde niet afhankelijk zijn van wat anderen van haar dachten. En wat dacht Kana nu van haar? Als hij haar maar niet dom vond. Niet dacht dat ze een of ander lijnend anorexiatrutje was, die dacht dat zichzelf uithongeren voor een mooier lichaam zorgde. Want al had ze dan een lenig en rank lichaam, ze at normaal en was zeker niet van plan om op water en brood te leven. Nu nog niet in ieder geval, nu haar jonge lichaam de stofwisseling nog prima beheerste en haar figuur voor haar beheerde.

Er werd op de deur geklopt en dat was dan ook perfect getimed. Net op het moment dat hij gedaan had met eten en zijn tanden had gepoetst. Kana liep op een zeer rustig en sloom tempo richting de deur en deed deze open. Niemand... Was dit een van die flauwe grappenmakers ofzo? Hij keek toch nog maar even rond voor de zekerheid en dan zag hij een meisje op de grond zitten. Ze zag lijkbleek en dus ze leek nog niet gegeten te hebben. Dat kwam toch als eerste in hem op dat ze nodig moest eten. Ontbijt was de belangrijkste maaltijd in de dag en dat hield je ook overeind, dit meisje was waarschijnlijk haar ontbijt vergeten of ze sloeg het over. Dat wist hij niet maar toch zou hij haar snel een ontbijtje klaarmaken zodat ze toch iets in haar maag had zitten. Kana tilde haar op en zette haar bij hem binnen op een stoel, vervolgens begon hij nog een eitje te bakken. Deze keer was het niet voor hem maar voor het meisje dat elke seconde haar bewustzijn kon verliezen. Hij handelde vrij snel en had een mooi ei op een bord met bestek en wat brood voor haar neus gezet. Zo nu zou alles goedkomen, zelf ging hij neerzitten en keek hij met zijn blauwe ogen naar de dame voor hem. ´Dankjewel..´ klonk er uit de mond van de dame. Haar stem was zijdezacht en klonk een beetje zwak. Maar alles kwam wel met haar in orde, ze moest alleen niet vergeten elke ochtend te ontbijten sinds dat dat de belangrijkste maaltijd van de dag was. “Ik ben Kana, leraar gymnastiek hier” hij kreeg een glimlach toegeworpen en ook Kana glimlachte terug naar haar. Sinds ze kon glimlachen was het haast gegarandeerd dat alles goed zou komen. Mooi zo.

het meisje begon aan haar ontbijt en ze leek enorm veel honger te hebben sinds ze zijn omelet goed naar binnen werkte, dat was een goed teken. ´Mijn naam is...´ even was het stil en Choco begon te protesteren met een hoop gepiep. “Choco het is oké, ze zal wel alles zeggen als ze daar zin in heeft.” Zei hij tegen zijn vogel die nog altijd met een stuk brood in zijn klauwen zat te eten. “Sorry, Choco heeft soms geen manieren en hij verstaat mensentaal dus mijn excuses als hij opeen begint te piepen out of the blue.” Zei hij tegen het meisje dat al snel haar naam uitsprak: ´Mijn naam is Casino Merija Devouîre, maar noem me alsjeblieft Cassandra.´ Kana knikte, ze had een zeer heldere stem en ze was dus goed te verstaan. “Aangenaam Cassandra. Ik vind Casino maar een vreemde naam, dus ik ben blij dat ik je anders kan aanspreken.” Eerlijk was hij wel. Hij vond de naam Casino wel heel vreemd voor een meisje. Maar misschien was dat alleen maar zijn opinie. ´Ik ben de nieuwe docente lichtmagie, gistermiddag aangekomen. Aangenaam kennis te maken, Kana.´ Kana glimlachte kort en ze stak haar hand uit terwijl ze lichtjes vooroverboog. Hij wilde net haar hand vastpakken om deze te schudden, maar ze viel tegen zijn borstkas en greep daarbij zijn arm vast. Ze was blijkbaar nog niet helemaal in orde bleek. ´Ehm, sorry. Ik had toch beter kunnen ontbijten voordat ik besloot om te gaan hardlopen. Dit is niet echt een goede eerste ontmoeting zo.´ sprak ze verontschuldigend. Kana grijnsde kort “Inderdaad, nooit gaan sporten zonder iets gegeten te hebben die dag, daar kwel je alleen jezelf maar mee achteraf. Ik kan het weten, ik sport elke dag.” Zei hij al grijnzend terwijl zijn blik ging naar de roze blosjes op haar wangen terwijl ze weer ging rechtzitten, dan ging zijn blik naar Choco die nog altijd het stuk brood zat op te eten. Even moest hij grijnzen, wat zag het er toch schattig uit eigenlijk. Hij keek naar haar paarsroze haar, wat wel speciaal was in zijn ogen, niet veel mensen hadden zo’n felle kleur als haarkleur. Hij noemde het speciaal omdat hij niet echt wist of dat bij sommige mensen naturel was of niet. “Eet nou maar verder dan kan je je krachten terug laten komen.” Zei voor hij opstond en naar Choco liep. Hij begon hem gewoon te voederen, het was wel duidelijk dat hij gevoerd wilde worden vandaag, normaal at hij nooit zo traag. Kana’s blik ging even kort weer naar Cassandra om te zien of ze wel degelijk at. Hij hoopte maar niet dat deze meid te kampen had met een of andere nare eetstoornis, want ze zou eten onder zijn toeziend oog. Een glimlach verscheen op zijn lippen toen choco de boterham op had. “Goed zo” zei hij bemoedigend en Choco piepte tevreden en dan gingen de grote blauwe ogen van het dier nieuwsgierig naar Cassandra.

Ze begon haar zin, aarzelde en viel stil. Hoe moest ze zich voorstellen aan collega's? Gepiep deed haar opschrikken uit haar korte gedachtengang. De twijfels waren gegrond, ze was bijna zo ver dat ze beslist had toen een geluidje haar oren bereikte. Verschrikt keek ze naar het vogeltje. Het dier kauwde op een broodkorst en maakte een soort protesterend geluid. Het piepende vogeltje had blijkbaar zo zijn eigen mening over haar onafgemaakte zin. Choco was zijn naam, als ze Kana goed begreep. Wat een schattige naam. Ze zuchtte zachtjes, besloot dan maar gewoon volledig te zijn. Straks zou dat kleine beestje enkel haar zelfgekozen naam ook niet goed genoeg vinden en weer een hele heisa maken. Dan kon ze maar beter volledig zijn. En misschien was dat ook wel het beste. De gehele informatie, en dan het vriendelijke verzoek of ze de andere naam wilden gebruiken. Ja, dat zou ze doen. Zijn reactie deed haar zachtjes grinniken. Licht beschaamd. Ergens voelde ze zich zo stom als ze haar oude naam gebruikte. Hij paste haar niet. Als een jas die je van iemand anders leent. De naam die ze vanaf haar zestiende droeg voelde zo veel natuurlijker. Ze wist niet eens zeker of ze zou reageren als iemand haar met Casino aan zou spreken. Haar tweede naam, Merija, vond ze nog wel te doen. Die had ze dan ook gewoon aangehouden. Deels uit sentiment, haar oma noemde haar vroeger zo. Ook haar oude grootmoeder was namelijk van mening geweest dat Casino geen naam was voor een jongedame. Maar ergens voelde het ook wel naar dat hij zo ronduit zei dat haar naam raar was. Dat wist ze heus wel, moest daar nou echt een opmerking over komen? 'Als Casino je al raar in de oren klinkt...' zei ze met een vermoeide glimlach. Maar verder zou ze er nu niet over gaan praten. Eerst moest ze misschien toch door eten. Ja, daar had je het al, ze was nog steeds duizelig. Ze crashte op hem in, voor de tweede keer in zo'n korte tijd tegen zijn borstkas aan. Hij gaf haar een welgemeend advies, wat ze met een instemmende glimlach aannam. Hij als sportleraar wist dat natuurlijk maar al te goed. Misschien konden ze eens samen een work-out doen. Voor Cassandra was sport best belangrijk. Ze kon haar energie erin kwijt en kreeg er kracht en balans voor terug. Ook was een goede conditie best handig als je zo veel magie bedreef. En ze had er plezier in te sporten, dus waarom dan ook niet? “Eet nou maar verder dan kan je je krachten terug laten komen.” Ze prikte gehoorzaam nog wat eten op haar vork. Onder het eten keek ze geamuseerd toe hoe hij zijn huisdiertje voerde. Het was een soort vogeltje en het at zo schattig uit zijn hand. Cassandra ving zijn blik met haar zachtblauwe ogen en glimlachte nogmaals dankbaar. Het ontbijt dat hij speciaal voor haar in elkaar had gezet was lekker en ze wist niet zeker of ze hem al genoeg bedankt had. Ze waardeerde dit namelijk wel heel erg. Anders had ze vanochtend een soort rare maaltijd in elkaar moeten draaien, aangezien ze nog niets in voorraad had. Ja, ze was pas net aangekomen, dus goed thuis was ze nog niet in haar persoonlijke domein. De restjes at ze met het brood op en ze was bijna gelijktijdig met Choco klaar. Terwijl Kana namelijk de vogel goedkeurend toesprak stopte zij de laatste hap in haar mond. Na zorgvuldig kauwen slikte ze het laatste restje door. ''Nog een keer bedankt voor je goede zorgen. Sorry dat ik zo met de deur in huis ben gevallen. Is het vogeltje, Choco -Zo heet hij toch?- van jou? Jullie passen grappig bij elkaar trouwens.'' sprak ze met alweer wat meer energie in haar stem. ''Allebei blond haar en blauwe oogjes. Heb je dat zo uitgezocht?'' Ze was hem een beetje half aan het plagen en ergens hoopte ze ook de gymleraar wat beter te leren kennen. Aangezien hij haar had geholpen vond ze hem nu al sympathiek. En collega's konden elkaar best beter leren kennen, toch? ''Kana, wil je me misschien wat meer over jezelf vertellen?'' vroeg ze dan ietwat aarzelend. Wat als hij helemaal geen behoefte had om wat kennis te maken? Maar hij zat hier nu al zo kwetsbaar in enkel een broek, had haar al zonder aarzelen binnen gesleept. Dus dan kon ze zoiets best vragen toch? ''Alleen als je het niet erg vind hoor. Ik ben gewoon nieuwsgierig.'' zei ze dan terwijl ze hem verlegen, maar toch hoopvol aankeek.

Het meisje begon te spreken, maar aarzelde eventjes, waarna Choco luidkeels piepend begon te protesteren. Het diertje wilde dat ze haar zin afmaakte. Het meisje leek ervan te schrikken want ze keek geschrokken naar Choco die met zijn grote blauwe oogjes tevreden terugkeek. Het diertje kon toch soms zo’n hels lawaai maken. “Choco het is oké, ze zal wel alles zeggen als ze daar zin in heeft.” Zei hij tegen zijn vogel die nog altijd met een stuk brood in zijn klauwen zat te eten. “Sorry, Choco heeft soms geen manieren en hij verstaat mensentaal dus mijn excuses als hij opeen begint te piepen out of the blue.” Zei hij tegen het meisje dat al snel haar naam uitsprak: ´Mijn naam is Casino Merija Devouîre, maar noem me alsjeblieft Cassandra.´ Kana knikte. Hij vond haar nieuwe naam beter, veel beter. Casino klonk zo vreemd in de mond als je dat tegen iemand moest zeggen. Het leek net alsof het meisje dan een of ander gokspel was waardat je al je geld kon op inzetten en zij dan de hoofdprijs was om het zo even te verwoorden. Het was gewoon vreemd dat ouders hun dochter Casino noemden. Waren ze in een dronken bui geweest ofzo toen ze een naam voor hun dochter moesten geven? Daar gokte Kana op, nog nooit had hij zo’n vreemde naam gehoord. Choco hield zich nog altijd bezig met het stukje brood in de hoop dat Kana hem zo ging voederen. Zo zag het er toch naar uit want Choco treuzelde bijna nooit zo enorm hard. Als hij treuzelde dan wilde hij gewoon verwend worden, dat wist Kana al jaren en elke keer gaf hij wel toe. Hij kon gewoon niet weerstaan aan het dier zijn zielige blikjes. Het leek net alsof hij het diertje kwelde als hij het niet deed. 'Als Casino je al raar in de oren klinkt...' zei Cassandra met een vermoeide glimlach en Kana knikte. Het klonk heel vreemd in zijn oren. “Ik vind gewoon… Ja, dat het een rare naam is voor een meisje. Ik ga mijn vergelijking niet opzeggen…” mompelde hij zachtjes terwijl hij zijn blik afwendde en even wat beschaamd keek. Wat was dat toch met hem en schaamte? Eerst flavio, nu Cassandra. Hij begon te blozen, lichtjes. Nog steeds zat hij daar zonder shirt dus hij had niets om zijn gezicht mee te verbergen. Dus nu moest hij er maar mee leven dat Cassandra zou zien dat hij bloosde. En weer crashte ze op zijn borstkas en dat zorgde ervoor dat hij nog harder ging blozen. Ja dit maakte het er alleen maar erger op. Ze moest echt maar eens wat gaan eten, want anders zou het alleen nog maar frequenter gebeuren dat ze zo tegen hem aanviel. Hij gaf haar een welgemeend advies, wat ze met een instemmende glimlach aannam. Dat was al positief dus er mankeerde niets aan haar, dat was al zeker goed. Zolang er niets mis was, was alles oké voor hem. Sport betekende alles voor Kana. Je kon het zijn leven noemen, zijn zuurstof want hij kon niet zonder. Het was allemaal dankzij zijn verleden dat hij zo dacht over sport. “Eet nou maar verder dan kan je je krachten terug laten komen.” Zei kana en hij liep naar zijn vogeltje en begon hem te voeren. Het dier kreeg eindelijk wat hij wilde. Hij werd gevoerd. Een tevreden gepiep verliet de bek van Choco. Ja dit vond hij weer eens fantastisch. Terwijl Kana namelijk de vogel goedkeurend toesprak stopte zij de laatste hap in haar mond. Kana keek dan naar Cassandra en ze had haar bord leeggegeten, mooi. Hij nam het bord en begon dan met alles af te wassen. ''Nog een keer bedankt voor je goede zorgen. Sorry dat ik zo met de deur in huis ben gevallen. Is het vogeltje, Choco -Zo heet hij toch?- van jou? Jullie passen grappig bij elkaar trouwens.'' Zei Cassandra en Kana lachte kort. “Hij is inderdaad van mij, we hebben elkaar gekozen.” Ja zo was het inderdaad tussen de twee gegaan. ''Allebei blond haar en blauwe oogjes. Heb je dat zo uitgezocht?'' Kana schudde zijn hoofd terwijl hij het laatste bord afdroogde: “Nee, ik heb hem gevonden toen hij ziek was en ik heb hem verzorgd. Toen hij weer helemaal gezond was, liet ik hem vrij, maar hij wilde niet weggaan. Hij is bij mij gebleven, en daar was ik wel blij om want ik werd nogal gehecht aan hem. Ik heb hem nu al tien jaar lang. Het is een schat van een beestje” een glimlach verscheen op zijn gezicht. ''Kana, wil je me misschien wat meer over jezelf vertellen?'' vroeg ze dan ietwat aarzelend. “Natuurlijk als jij dat ook zometeen doet.” Zei hij terwijl in kleermakerszit op de stoel ging zitten. “Mijn naam is Kana Sutoraifu, ik ben 25 jaar, 1m82 lang en ik weeg 75 kilogram. Ik heb vroeger astma gehad en heb nadat ik mijn astma overwonnen had 4 jaar in het leger gespendeerd. Ik heb nog een halfjaar op een andere school lesgegeven als invalleerkracht. Ik hou van hardlopen, sprinten, hordelopen, basketbal en chocolade.” Zei hij met een kleine grijns. “En nu jij? Wil jij wat meer over jezelf kwijt?” hij keek haar nieuwsgierig aan. Hij was eigenlijk best wel benieuwd.

Ze probeerde het achter zich te laten dat hij haar naam raar vond. Ja, dat wist ze nu wel. Waarom dacht hij dat ze een andere naam gekozen had dan? Naast alle gebeurtenissen was ook dit een overweging geweest. Dat de andere kinderen in de dorpen haar uitgelachen hadden. En de meisjes die haar niet uitgelachen hadden deden dat enkel voor haar roem, haar spullen en haar familienaam. Rock en roll, bekende filmsterren ontmoeten. Dat sprak die truttige plattelandskinderen wel tot de verbeelding, wat resulteerde in een soort vreemde verhouding tussen Casino -zoals ze toen nog heette- en de dorpskinderen. De helft haatte haar, de andere helft slijmde erop los en wilde dolgraag bij haar thuis uitgenodigd worden. Maar daar dacht ze liever niet over. Nu focuste ze zich maar op zijn schattige blosjes. Schaamde meneer zich? Waarom dan wel? Omdat hij hier shirtloos zat te zijn en zij daar al twee keer van heel dichtbij kennis had mogen maken? Wat schattig, net een onbeholpen puber. Dacht hij soms dat dit iets nieuws was voor haar? Dat ze dit uitzicht nooit eerder had gehad? Natuurlijk was het niet onprettig, absoluut niet, om hier op uit te moeten kijken. Tja, dat kreeg je met gymleraren hé? Dat was dan weer een goede afloop van haar ongelukkige keuze om enkel een halve appel als ontbijt te nemen. maar als ze eenmaal boos en gefrustreerd was had ze ook niet het geduld voor een ellelange bereiding van een maaltijd, dan moest die energie er gewoon uit. Net als haar vader was ze niet zo goed in het opkroppen van dingen. Hij verbaal niet, Rex flapte alles eruit en beledigde daarbij gerust een hoge pief. Zij uitte zich fysiek. Ze was zelfs een keer midden in de klas in een soort fel licht omhuld geweest, een uitbarsting van pure lichtmagie, omdat ze zo boos was om iets.
Hij vertelde vol energie over zijn vogeltje en zij smolt weg. Hij had het beestje verzorgt. Kana was niet alleen een sportfanaat- anders koos je zo'n vak toch niet?- maar ook een dierenvriend. En zorgzaam. Hij was stukken beter dan de types die in haar oude omgeving rond hadden gelopen. Sommigen waren natuurlijk ook zo geweest. Zacht en zorgzaam,mar met een stoer mannelijk tintje. Echter waren er ook slechtere, ongure types, die zo'n opvallende verschijning als zij wel aandacht wilden geven. Ongewenste aandacht. Nee, daaraan wilde ze liever niet terug denken. De vieze handen op haar armen. Liever vergat ze alles. Ja, als iemand haar de kans bood om een deel van haar geheugen te wissen zou ze niet twijfelen. Later zou ze vast spijt hebben, want het maakte haar tot wie ze was. Maar soms voelde ze zich zo ellendig door alles. Tien jaar lang had hij voor het vogeltje gezorgd. Gelukkig wist zijn verhaal haar wat af te leiden. Daarom vroeg ze hem aarzelend om nog meer te vertellen, dat zou de gedachten en herinneringen wel weg houden. “Natuurlijk als jij dat ook zometeen doet.” Ze knikte als woordeloze belofte. Ze was best bereid hem bepaalde dingen te vertellen. Niet te veel. Niet te diep. Maar wel gewoon wat algemene dingen, een indruk van wie zij momenteel was. Wie Cassandra was. Ze zuchtte en speelde met een roze plukje van haar haar terwijl ze aandachtig naar hem luisterde. Haar blik bleef op zijn ogen gericht en het was duidelijk dat ze het interessant vond en de moeite nam om aandachtig te luisteren. Meestal luisterden mensen maar half, waren hun gedachten verder heel ergens anders.“Mijn naam is Kana Sutoraifu, ik ben 25 jaar, 1m82 lang en ik weeg 75 kilogram. Ik heb vroeger astma gehad en heb nadat ik mijn astma overwonnen had 4 jaar in het leger gespendeerd. Ik heb nog een halfjaar op een andere school lesgegeven als invalleerkracht. Ik hou van hardlopen, sprinten, hordelopen, basketbal en chocolade.” Cassandra grinnikte. "Dat is een boel gedetaileerde informatie, jammer dat ik geen aantekeningen heb gemaakt.'' zei ze plagerig. ''Hopelijk ga je je lengte niet terug vragen op een toets, want ik weet enkel de dingen zonder cijfertjes nog.'' Ze was nou eenmaal beter met woorden dan met cijfers, beter met gevoel dan met keiharde nummers. Vandaar dat ze geen accountant ofzo was geworden, vandaar dat Benzie vond dat ze haar intellect verspilde aan lesgeven aan onderontwikkelde rotkinderen. Dan was het tijd om haar kant van de afspraak te voldoen. Ze haalde diep adem. ''Ik ben 28 jaar oud, mijn echte naam heb je al gehoord. Ik heb de naam Cassandra zelf gekozen op zestienjarige leeftijd en vanaf toen geweigerd te spreken tegen mensen die me anders aanspraken, behalve mijn kleinste broertjes. Maar die noemden me Casion. Dus dat leek er ook al best veel op.'' Ze bevochtigde haar roze lippen en vervolgde haar verhaal met neergeslagen ogen. ''Wanneer ik kwaad of gefrustreerd ben ga ik meestal rennen, hard rennen tot ik niet meer kan. Anders krop ik alles op en dan wordt ik een soort tikkende tijdbom. En dat had dus tot gevolg dat ik jou leerde kennen daarstraks. Euhm... Ja. Dat was het, tenzij je nog vragen hebt? Ik kan je nog veel meer vertellen, maar...'' Ze keek schuchter naar hem op. ''Ik geloof niet dat ik zo ontzettend interessant of bijzonder ben.'' Na een korte stilte vomde er zich een onzeker lachje.

Kana kon het misschien beter achterwege laten dat hij haar originele naam vreemd vond. Maar hij was rare namen niet gewend, misschien kwam het wel daardoor. Maar nooit zou hij iemand uitlachen vanwege hun naam. Dat maakte hen immers uniek. Zijn naam was ook raar. Kana was het Japanse voor macht, hun ouders hadden hem een wens meegegeven in de vorm van een naam, wat eigenlijk wel speciaal was. Hij voerde ook een machtpositie uit om het zo even te zeggen, hij was immers leraar en die stonden boven leerlingen die naar hen moesten luisteren. Maar eigenlijk was Kana niet zo’n persoon die zich beter wilde voelen dan de rest, hij wilde dat iedereen gelijk was. Iets wat nooit zou gebeuren maar hij deed wel zijn best om iedereen gelijk te behandelen. Dus hij deed goed zijn best, ook al was het soms wreed moeilijk. Kana schrok toen ze voor een tweede keer op zijn borstkas belandde. Zijn gezicht begon langzaam rood te gloeien en hij wendde zijn blik beschaamd af, misschien had hij toch maar beter een shirt aangetrokken. Dan kon hij zijn gezicht, bij tijden van deze verstoppen. In de hoop dat niemand het zag, dat niemand het zou zien totdat hij afkoelde zou hij zijn gezicht verbergen. Niemand mocht zijn gezicht zien, maar ja, Cassandra zag het nu, dus ze had hem al beschaamd gezien. Iets wat hij normaal vermeed als de pest. Maar nu kon hij nergens zijn gezicht in verbergen, dus hij had brute dikke vette pech. ''Nog een keer bedankt voor je goede zorgen. Sorry dat ik zo met de deur in huis ben gevallen. Is het vogeltje, Choco -Zo heet hij toch?- van jou? Jullie passen grappig bij elkaar trouwens.'' Zei Cassandra en Kana lachte kort. “Hij is inderdaad van mij, we hebben elkaar gekozen.” Ja zo was het inderdaad tussen de twee gegaan. ''Allebei blond haar en blauwe oogjes. Heb je dat zo uitgezocht?'' Kana schudde zijn hoofd terwijl hij het laatste bord afdroogde: “Nee, ik heb hem gevonden toen hij ziek was en ik heb hem verzorgd. Toen hij weer helemaal gezond was, liet ik hem vrij, maar hij wilde niet weggaan. Hij is bij mij gebleven, en daar was ik wel blij om want ik werd nogal gehecht aan hem. Ik heb hem nu al tien jaar lang. Het is een schat van een beestje” Ja Choco was degelijk een uit de duizenden, hij was geweldig, ook al kon hij soms zo vervelend zijn. Choco piepte en keek Kana haast onroerd aan. Het dier had een hoop emoties en Kana had ze leren begrijpen. Hij kende het diertje door en door. Het was gewoon geweldig om hem aan zijn zijde te hebben. Ze vroeg na zijn verhaal of hij haar meer kon vertellen. Natuurlijk kon hij haar meer vertellen, maar hij wilde deze dame ook wel leren kennen. Dus het ging niet zijn van dat hij werkelijk echt alles over hem moest zeggen en hij totaal niets over haar wist. “Natuurlijk als jij dat ook zometeen doet.” Ze knikte en dat was als belofte genoeg voor hem om zijn verhaal te beginnen. Ze mocht natuurlijk meer vragen als ze dat wenste. Maar hij zou het houden op een korte samenvatting. .“Mijn naam is Kana Sutoraifu, ik ben 25 jaar, 1m82 lang en ik weeg 75 kilogram. Ik heb vroeger astma gehad en heb nadat ik mijn astma overwonnen had 4 jaar in het leger gespendeerd. Ik heb nog een halfjaar op een andere school lesgegeven als invalleerkracht. Ik hou van hardlopen, sprinten, hordelopen, basketbal en chocolade.” Hij grinnikte samen met Cassandra, haar gegrinnik was aanstekelijk, dat vond hij toch. "Dat is een boel gedetaileerde informatie, jammer dat ik geen aantekeningen heb gemaakt.'' zei ze plagerig. ''Hopelijk ga je je lengte niet terug vragen op een toets, want ik weet enkel de dingen zonder cijfertjes nog.'' Kana begon nu pas echt te lachen, deze meid was best grappig eigenlijk. Ja ze deed hem lachen, normaal barstte hij niet zo vaak in lachen uit, dat deed hij maar pas wanneer hij iets echt geinig vond. ''Ik ben 28 jaar oud, mijn echte naam heb je al gehoord. Ik heb de naam Cassandra zelf gekozen op zestienjarige leeftijd en vanaf toen geweigerd te spreken tegen mensen die me anders aanspraken, behalve mijn kleinste broertjes. Maar die noemden me Casion. Dus dat leek er ook al best veel op.'' Hij luisterde aandachtig en zijn blauwe ogen keken haar lichtelijk nieuwsgierig aan. Ja ze leek hem wel interessant, ze had toch een interessante maar vreemde naam. ''Wanneer ik kwaad of gefrustreerd ben ga ik meestal rennen, hard rennen tot ik niet meer kan. Anders krop ik alles op en dan word ik een soort tikkende tijdbom. En dat had dus tot gevolg dat ik jou leerde kennen daarstraks. Euhm... Ja. Dat was het, tenzij je nog vragen hebt? Ik kan je nog veel meer vertellen, maar...'' Ze keek schuchter naar hem op. ''Ik geloof niet dat ik zo ontzettend interessant of bijzonder ben.'' Kana schudde zijn hoofd en keek haar glimlachend aan. “Je bent bijzonder, en leuk dat als je kwaad word je gaat hardlopen, we hebben al iets gemeen. En iedereen is bijzonder op zijn eigen manier. Je zal nooit van me horen dat iemand saai is, want iedereen heeft zijn eigen verhaal. Dus niet zeggen dat je niet interessant bent, want dat ben je wel” zei hij met een stralende glimlach terwijl hij lichtjes heen en weer schoof over zijn stoel. Hij was een beetje actief aan het worden en Choco had dat gemerkt. Die sprong van het bed af en liep naar Kana toe. Kana tilde het diertje op en glimlachte. “Ohja, ik ben van Gren trouwens, mocht je het willen weten.. Miss Cassandra.” Hij grijnsde kort en keek haar aan, een beetje afwachtend. Eens zien hoe ze op die Miss zou reageren.
 
(ging sloom x_x)

Misschien was het stiekem een idee van het lot geweest om haar vanochtend aan Benzie te doen denken. Misschienw as daarom haar lange haar blond geworden, zoals ze tot haar schrik in de spiegelende glazen ramen had gezien. Dat had haar natuurlijk weer boos gemaakt, de opgekropte frustratie's weer naar boven geroepen. Zodat ze zou gaan rennen en door zou gaan tot ze er bijna bij neerviel. Of er deze keer echt bij was gevallen, vlak voor zijn deur. Wat eigenlijk nog niet eens zo slecht had uitgepakt, ze was er zelfs bijna blij mee. Hij gaf haar wel een fijn gevoel, alsof ze welkom was op deze nieuwe school. Ze had wel vaker voor korte periodes op scholen verspreid over heel Nova lesgegeven, maar nooit echt lang. Soms was de sfeer slecht of waren er conflicten en ruzie's tussen collega's. Dat verpeste voor haar gewoon de werkervaring. Nu had ze gisteren Flavio, haar stagiair, leren kennen. Dat was al prettig geweest, de jongeman was vriendelijk en vrolijk. Ze verheugde zich nu al op de lessen die ze samen met hem zou geven. En dan nu dus de gymleraar die ze ontmoette. Als iedereen hier zo was zou het een leuke tijd worden en zou ze het misschien zelfs langer vol kunnen houden dan een paar maanden. “Je bent bijzonder, en leuk dat als je kwaad word je gaat hardlopen, we hebben al iets gemeen. En iedereen is bijzonder op zijn eigen manier. Je zal nooit van me horen dat iemand saai is, want iedereen heeft zijn eigen verhaal. Dus niet zeggen dat je niet interessant bent, want dat ben je wel” Zijn glimlach gaf haar een warm gevoel vanbinnen. Hij was gewoon zo oprecht en vriendelijk. De levenslust straalde werkelijk van hem af. ''Bedankt.'' zei ze oprecht dankbaar. ''Lang niet iedereen is zo goed in peptalks. Heb je vaak moeten oefenen zeker... Om al die kindertjes aan het rennen te krijgen.'' Ja, ze kon het niet laten hem een beetje te plagen of grapjes te maken. Ze had bij hem gewoon niet het idee dat ze zich aan formaliteiten moest houden of dat er bepaalde barriéres waren waar ze door op afstand moest blijven. Hij was een collega en ook nog eens aardig, dus ze zag hem nu al als een potentiele vriend. En vrienden zou ze nodig hebben zo in een nieuwe omgeving. Misschien konden ze zelfs een keer samen gaan hardlopen dan, kon hij haar tips geven.
“Ohja, ik ben van Gren trouwens, mocht je het willen weten.. Miss Cassandra.” Ze hoorde het wel, maar reageerde niet onmiddelijk. Stiekem was ze best afgeleid door een aantal visuele dingen. Nummer één was het vogeltje, dat zo leuk rondhopste en zich nu in de armen van de gymleraar bevond. En nummer twee was ietwat beschamend, namelijk diezelfde gymleraar. Dat was zijn eigen schuld, want als je spieren had en een afgetraind lichaam mocht je dat niet zomaar aan zwakke vrouwen laten zien. Toch had ze zijn woorden wel gevolgd, al had ze een ietwat afwezige glimlach op haar gezicht. Haar blik volgde het kleine vogeltje, voordat ze weer naar hem opkeek, nog steeds ietwat dromerig. Alsof ze zich iets afvroeg, maar het niet durfde te vragen en er dus maar over fantaseerde. Maar algauw werd haar blik weer helderder en keek ze hem energiek aan. Van sporten werd je eerst moe, maar als je het goed deed kreeg je daarna dubbel zo veel energie terug. Zo werkte dat in ieder geval bij haar. ''Gren dus. Beheers je ook een beetje woudmagie of is het enkel.. spieren en sport?'' Ze vond het best stoer dat hij in het leger gezeten had, dat had ze wel onthouden. Hij had gewoon zijn zwakte, namelijk zijn astma, overwonnen om te doen wat hij graag wilde. Dat was gewoon bewonderenswaardig en dat respecteerde ze erg in mensen. Doorzettingsvermogen en doelgerichtheid. ''Zoals je wel kan raden kom ik dus van Nova eh.'' zei ze grijnzend. Dan liep ze, ze kon het gewoon niet helpen, zijn richting in, haar blik strak op Choco gericht. ''Hij is zó schattig, Kana...'' Ze bukte iets, waardoor ze het beestje recht in de blauwe oogjes kon kijken. Als zij nu ook nog haar haar terug zou laten gaan naar de oorspronkelijke, honingblonde kleur waren ze het ultieme blond haar en blauwe ogen-team. Dat zou best grappig zijn. Maar misschien zou hij wel erg schrikken als ze opeens ander haar had. Meestal als mensen dat merkten vermelden ze meteen hoe anders ze eruit zag met lichte haarkleuren. Even dacht ze terug aan de keer dat ze lichtroze had geprobeerd. Zo slecht had het niet gestaan, maar iedereen had haar nóg jonger ingeschat. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Ze zag er al vrij jeugdig uit, maar nog jaren jonger hoefde echt niet. Dan leek ze haast een medestudent van de oudste leerlingen hier.

Ze stond nu best dichtbij hem, maar lette enkel op Choco. Had ook niet door hoe ze stond of hoe vreemd dit misschien was, ze wilde het lieve vogeltje stiekem helemaal plat knuffelen. Wel heel voorzichtig en zachtjes natuurlijk. Want zo'n schattig, fluffy dingetje wilde je niet kapot maken. De broze vleugeltjes, ach nee. Ze was alleen zo benieuwd hoe die zachte veertje aan zouden voelen. ''M-mag ik misschien...'' begon ze, maar het klonk zo vreemd. Mag ik je vogeltje aaien? Kon ze dat wel vragen? Dus ze kwam weer recht staan en zette blozend een stapje achteruit. ''Euhm...'' Ja. Wat nu? Hij zou vast willen weten wat ze had willen vragen, maar ze wist niet zeker of ze dat wel durfde te zeggen. Straks zou ze volkomen dichtklappen, dat zou hem vast geen goede indruk van haar geven.

Het was best toevallig dat er nu een meid bij hem in de kamer zat. Binnenkort zouden ze nog vreemde roddels gaan verzinnen over dat Kana een vriendin had gewoon omdat hij zo vriendelijk was. Eigenlijk wilde hij dat vermijden maar roddels waren ook immers leugens en fantasietjes van de leerlingen. Kana had wel gezien dat ze een marathon had gelopen en dit op een lege maag had gedaan, anders zou je nooit zo buiten adem en helemaal gelijk een schotelvod op de grond liggen/zitten. Ze had geluk gehad dat hij in zijn kamer was, anders was ze flauwgevallen sinds ze nog helemaal niets achter haar kiezen had gehad. Dus ze mocht wel degelijk van geluk spreken. Hij had een aantal dagen eerder Flavio de stagaire lichtmagie leren kennen en hij had hem getroost toen hij zei dat hij veel mensen miste. En dan had hij ook verteld over het liefdesduo dat was heengegaan. Kana was blij stiekem dat hij dat allemaal niet had meegemaakt, hij zou er vast helemaal aan onderdoor zijn gegaan. “Je bent bijzonder, en leuk dat als je kwaad word je gaat hardlopen, we hebben al iets gemeen. En iedereen is bijzonder op zijn eigen manier. Je zal nooit van me horen dat iemand saai is, want iedereen heeft zijn eigen verhaal. Dus niet zeggen dat je niet interessant bent, want dat ben je wel” hij vond haar wel interessant tot tegenstelling wat zij zei. ''Bedankt.'' zei ze oprecht dankbaar. ''Lang niet iedereen is zo goed in peptalks. Heb je vaak moeten oefenen zeker... Om al die kindertjes aan het rennen te krijgen.'' Kana grijnsde lichtjes en porde haar in haar zij. “Peptalks kunnen helpen om kindertjes hun ego op te krikken. Zij hebben dat ook wel eens nodig, een dikke egoboost en ze doen dan meestal wel alles mee. Terwijl sommigen hardhandig met de ijzeren vuist rondzwaaien, doe ik het subtieler. Ik ga wat losser te werk zodat leerlingen me niet vrezen maar respecteren. Véél betere methode.” Zei hij met een glimlach. Dat had hij op de vorige school toegepast en dat was aardig gelukt, daar was hij eigenlijk best blij om geweest dat ze hem na drie lessen eindelijk apprecieerden. Cassandra moest zich gedragen zoals ze was, ze moest zich niet persé anders voordoen dan dat ze was. Kana had liever dat mensen gewoon zichzelf waren want hij was dat immers ook. Hij deed zich gewoon voor zoals hij zelf was. Je kon hem in dat opzicht wel zwakker noemen, maar dan zag je ook dat hij zich redelijk open opstelde. Sommige dingen hield hij achterwege, dat waren dingen die je liever niet te weten kwam. “Ohja, ik ben van Gren trouwens, mocht je het willen weten.. Miss Cassandra.” Hij kreeg er geen reactie op maar dat maakte hem eigenlijk niets uit. Hij had wel gemerkt hoe haar blik naar Choco ging, maar ze kwam wel vreselijk dicht, de derde keer dat ze zo in zijn persoonlijke ruimte kwam. Hij voelde zich lichtjes ongemakkelijk worden, maar hij verroerde zich niet. Misschien had hij toch maar beter zijn shirt aangedaan in plaats van hier nu zo in zijn ontbloot bovenlijf te zitten. Maar hij was lui op dit moment, te lui om even recht te staan en een shirt te nemen. Choco piepte zachtjes en keek met zijn grote oogjes naar Cassandra. Dan ging Cassandra’s dromerige blik naar Kana en hij glimlachte lichtjes, een beetje onzeker. Wat was er met haar aan de hand? Waarom keek ze opeens zo dromerig? Al snel werd haar blik weer helder, ze was vast aan het dromen geslagen ofzo. ''Gren dus. Beheers je ook een beetje woudmagie of is het enkel.. spieren en sport?'' Kana begon te lachen. “Woudmagie, luchtmagie, spieren en sport. Ik kan ook vliegen mocht je dat willen weten, maar dat is het enigste wat ik kan met lucht, buiten voorwerpen verplaatsen. Ik kan planten laten groeien en ze tot leven wekken, ze voor mij al het werk laten doen als ik extreem lui ben.” Soms had hij wel degelijk van die luie momentjes waarin hij echt niets wilde doen. Maar hij had wel degelijk doorzettingsvermogen, als hij iets wilde doen, dan ging hij er voor de volle honderd procent voor. ''Zoals je wel kan raden kom ik dus van Nova eh.'' zei ze grijnzend. “Ja dat had ik eigenlijk stiekem al een heel klein beetje door” zei hij al lachend voor ze weer dichter kwam. ''Hij is zó schattig, Kana...''zei ze en ze bukte om dan naar Choco te kijken. Choco keek terug met zijn grote ogen en piepte zachtjes. Kana hoorde wat hij bedoelde, hij wilde dat ze hem aaide. Choco vroeg echt te veel aandacht. Kana mocht hem niet aaien, alleen Cassandra mocht dat op dit moment. Kana merkte hoe dichtbij Cassandra wel weer niet was en hij voelde zich ongemakkelijk, maar dat liet hij niet merken. ''M-mag ik misschien...'' zei ze en Choco begon weer te piepen uit protest, ze moest haar zin afmaken. Ja het diertje was nieuwsgierig geworden en wilde weten wat Cassandra wilde zeggen. Het meisje zette al blozend een stap achteruit en toen stond Kana recht. ''Euhm...'' Kana grijnsde kort en hield Choco vast. Voorzichtig nam hij de hand van Cassandra vast en legde die op het kopje van Choco en maakte er aaiende bewegingen mee. Dan liet hij haar los en zei hij zachtjes “Choco wilde dat je hem aaide. Daarom dat ik je hand vastnam.” Zei hij en hij zette Choco op haar schouder die kennelijk genoot van het geaai dat hij van Cassandra kreeg.

Zijn methode beviel haar wel, de positieve aanpak. Maar zou dat voor haar ook werken? Zouden de kinderen überhaupt naar haar luisteren? Naar haar lessen komen? Opletten? Ze hoopte het maar, kon alleen maar hopen. Misschiebn zou het wel werken, de aardige vriendelijke manier. Maar ze was bang dat ze dan straks zat met een klas vol kleuters. Gevuld met geschreeuw en van die papieren vliegtuigjes. En dat ze dan kon schreeuwen wat ze wilde, maar niemand wilde luisteren. Dat zou geen goed begin zijn. Dan zou ze hier weg zijn voordat ze ook maar twee lessen gegeven had. Ze wilde niet falen, ze wilde hier blijven. Ooit moest ze toch settelen? Ja, ooit. En misschien was dit wel de juiste plek om dat te doen. Dan kon ze Skylar hierheen halen, het kleine meisje als een zusje opvoeden. Zou ze ooit het lef hebben om haar dochtertje de waarheid te vertellen? Nu nog niet in ieder geval en dat was ook nog niet nodig. Het meisje was pas twee jaar oud en had nu al eigenschappen van haar moeder. Net als Cassandra kon Skylar haar haarkleur veranderen, had dat al vanaf haar geboorte gedaan. Daarom wist ook niemand wat haar echte haarkleur was, al vermoedde Cassandra blond, aangezien ook Harry blond was geweest.
Ja, ze was wel in een hoop gedachten verwikkeld over alle verschillende dingen die haar bezig hielden. Choco piepte zachtjes en keek met zijn grote oogjes naar Cassandra. Ze keek naar het beestje, maar dan ook weer naar de man. Oh, shit. Ze maakte hem onzeker, dat zag ze aan zijn aarzelende lach. Snel sprak ze een vraag uit, misschien zou dat hem op zijn gemak stellen? “Woudmagie, luchtmagie, spieren en sport. Ik kan ook vliegen mocht je dat willen weten, maar dat is het enigste wat ik kan met lucht, buiten voorwerpen verplaatsen. Ik kan planten laten groeien en ze tot leven wekken, ze voor mij al het werk laten doen als ik extreem lui ben.” Ze glimlachte en knikte. Had zijn woorden begrepen. Ze kende niet zo veel magiërs met combinatie's van twee soorten. Volgens vele mensen in haar besloten kring van beroemde en rijke mensen was dat onrein of iets dergelijks. Maar Cassandra had zich daar nooit iets van aangetrokken, net zoals ze hun vooroordelen over de hippie's had genegeerd. Ze zoch liever haar eigen weg, lichtelijk koppig en eigenwijs als ze was.

Het schattigste beestje in het universum bevond zich op 30 centimeter afstand van haar, letterlijk in handbereik en zij was te beleefd en dom om te vragen of ze hem mocht aaien. En te beschaamd, het klonk wel erg als iets wat hem misschien ongemakkelijk zou maken. En dat wilde ze niet. Ze had ook niet echt goed door dat het haar nabijheid was die hem ongemakkelijk maakte. Dacht eerder dat het aan haar interesse voor Choco lag. Dus stapte ze algauw weer achteruit, ondanks het ontzettend lieve gepiep van het vogeltje. Ze wilde hem niet afschrikken, niet nu ze net het idee had dat ze een soort vriendschap opbouwden. Een begin ervan. En een goed begin was het halve werk. Haar hand werd zorgzaam vastgenomen en ze keek hem verwonderd aan. Liet dan toe dat hij haar naar Choco's kopje leidde. De zachte veertjes kriebelden onder haar huid en ze giechelde zachtjes.“Choco wilde dat je hem aaide. Daarom dat ik je hand vastnam.” Ze knikte, nog steeds in een soort verbaasde verwondering. Het lichte gewicht van het vogeltje op haar schouder deed haar glimlachen. Ze bleef voorzichtige, zachte bewegingen maken en zag dat het beestje genoot. Dat luchtte haar op. ''V-vind je het niet erg?'' vroeg ze dan voor de zekerheid. Misschien moest ze uitleggen wat ze bedoelde, bedacht ze dan. ''Dat ik Choco aai bedoel ik. Ik wilde niet onbeleefd zijn. Maar hij ziet er gewoon zo zacht en mooi uit.'' zei ze met een verlegen glimlachje. Ze veegde de langste lokjes van haar pony opzij, die ietwat hinderlijk in haar gezicht hingen. Dan keek ze hem weer aan met haar warme blauwe ogen en wachtte af. Daarstraks had ze hem vragen gesteld, nu was ze wel benieuwd waar hij het gesprek heen zou leiden. Of misschien wilde hij helemaal niet met haar praten, dan zou hij nu de kans hebben. De kans om haar met een vaag advies om voortaan te ontbijten de deur uit te zetten. Ze wilde zich niet opdringen. Maar stiekem wilde ze wel blijven. In zijn kamer hing een veel levendigere sfeer dan in de hare. In elke hoek van haar nieuwe kamer kon ze nog voelen dat er hier een ander had geleefd, totdat hij of zij vertrokken was. En het zou nog even duren voordat Cassandra de plaats zich helemaal eigen had gemaakt en weer zorgeloos kon slapen.

Een positieve aanpak zorgde altijd voor respect bij de leerlingen, hoe je het ook verwoorde. Kana kon zeker streng zijn, maar hij was zeker rechtvaardig en aardig. Iemand afsnauwen deed hij niet, dat was nergens voor nodig. Alles kon op een andere manier aangepakt worden dan door iemand uit te schelden of iemand af te snauwen. Het had gewoon geen zin om mensen op die manier aan te pakken. Natuurlijk kon Kana kwaad worden, maar niemand had hem nooit echt kwaad gezien, en dat zou ook niet gebeuren. Je moest geen schrik hebben van dat mensen er misbruik van zouden maken. Zolang je op de juiste momenten streng kon optreden zou alles in orde komen. Ja gewoon een goede kant laten zien en op de juiste momenten de andere kant laten zien zodat je respect zou krijgen. Kana wilde geen respect door middel van de harde hand, hij pakte het anders aan, misschien zelfs beter. Hij wilde niet dat iedereen hem vreesde, maar dat mensen over hem spraken dat hij een zalige leerkracht was die zijn leerlingen met respect behandelde, af en toe grappig was, een schattig huisdiertje had… Ja maar dat zou maar pas komen na een tijdje, dat wist hij. Gewoon een tijdje afwachten en hij zou vanzelf respect krijgen. Geduld is een schone deugd, dat was hem tenminste toch aangeleerd. Hijzelf had geen kinderen, maar één vriendin gehad waardat hij maar een drie weken relatie mee had gehad. Dus hij had alleen zijn familie, geen vriendje of vriendinnetje. Ook had hij er nooit echt nood aan gehad, al een aantal keren verliefd geworden op een jongen maar die was dan hetero, dus Kana had dikke pech, maar elke keer was hij wel door de moeilijke periode heen gesparteld. Choco piepte en zijn grote blauwe oogjes keken naar Cassandra die dicht bij Choco was gekomen en ook bij Kana die zich licht ongemakkelijk voelde bij dit alles. Nog nooit was een meisje al meerdere malen zo dicht bij hem gekomen. Dus natuurlijk voelde dit allemaal wat vreemd. Cassandra vroeg een vraag en Kana reageerde. “Woudmagie, luchtmagie, spieren en sport. Ik kan ook vliegen mocht je dat willen weten, maar dat is het enigste wat ik kan met lucht, buiten voorwerpen verplaatsen. Ik kan planten laten groeien en ze tot leven wekken, ze voor mij al het werk laten doen als ik extreem lui ben.” Ze glimlachte en knikte. Ze had het dus begrepen. Mooi ze lette dan toch mooi op, dat was heel aangenaam om te weten dat hij mensen toch nog kon boeien. Eigenlijk was het lui zijn dat hij had gezegd als grap bedoeld, maar ze lachte er niet om. Best een faal eigenlijk.. Achja, niet iedereen vond je grappig en moest je grappig vinden. Kana vond dat alleszins toch. Choco bevond zich op dertig centimeter afstand van Cassandra en wilde geaaid worden. Maar de nabijheid van Cassandra bij Kana liet hem ongemakkelijk voelen, gewoon omdat hij niet echt ooit een meisje zo vaak en zo dicht bij hem had gehad. Het was ongemakkelijk, vreemd en aan de andere kant voelde hij zich ook vereerd, gewoon dat mensen in zijn buurt wilden zijn. Dit was anders dan in zijn vorige school. Nu voelde hij zich wel gewild en dat deed hem glimlachen, blij zijn, goedgezind zijn. Gewoon omdat hij wist dat mensen hem hier wel een kans gaven. Voorzichtig nam hij de hand van Cassandra vast en legde die op het kopje van Choco en maakte er aaiende bewegingen mee. Dan liet hij haar los en zei hij zachtjes “Choco wilde dat je hem aaide. Daarom dat ik je hand vastnam.” Zei hij en hij zette Choco op haar schouder die kennelijk genoot van het geaai dat hij van Cassandra kreeg. ''V-vind je het niet erg?'' Kana schudde al lachend zijn hoofd. “Nee zolang je hem maar niet ontvoerd,wMaar ik en Choco horen bij elkaar, dus probeer ons niet uiteen te trekken. Dat is alles wat ik zeg” zei Kana met een glimlach voor hij Choco’s snavel aanraakte met zijn wijsvinger. ''Dat ik Choco aai bedoel ik. Ik wilde niet onbeleefd zijn. Maar hij ziet er gewoon zo zacht en mooi uit.' Zei Cassandra en Kana glimlachte “Nee natuurlijk niet en trouwens, is dat je echte haarkleur? Of kleur je je haar?” vroeg hij zachtjes, een beetje onzeker. “Ik vind het wel een leuke haarkleur, daar niet van. Maar ja, ik wil ook wel graag vraagjes stellen.” Natuurlijk wilde hij wel met haar praten, het was leuk om eens tegen een collega een babbeltje te slaan. Hij rekte zich langzaam uit en grist dan een shirt uit zijn kleerkast om deze dan over zijn hoofd te trekken. Hij had nu een sportbroek aan en een rode t-shirt, hij liep ook rond op slippers, dus hij was echt fantastisch aangekleed. Je kon zeggen dat hij geen smaak had, maar hij volgde de mode niet echt. Het interesseerde hem allemaal niet echt.

Ze was best zenuwachtig, om de een of andere vreemde reden. Waarom? Dit was toch gewoon een vriendschappelijk gesprek tussen collega's? Op het feit na dat hij hier nog half in ochtendkleding stond. In ieder geval, een soort sportbroek, waarin ze normaal mannen zag trainen. Maar wie weet, misschien was het zijn pyjama. De gymleraren-pyjama. Als dat een sportoutfit was was dat best legit. Het was passend. Haar slaapkleding was een dunne, witte nachtjapon, sierlijk en licht van kleur, dat paste ook best bij haar en haar vak. En hij droeg misschien 's nachts wel een sportbroek.... En verder... Niets. Ok. Stop. Waarom dacht ze aan Kana, terwijl hij sliep? Dat was gewoon verkeerd. Nee, het was enkel iets wat ze zich afvroeg, er zat niets achter. Nee, nee. Vrienden. Ze zou niet wéér vallen voor een man. Voor niemand niet. Vallen deed pijn en toch noemde je het zo wanneer je iemand leuk ging vinden. Leuker dan enkel vrienden-leuk, daar had ze het dan over. En dan zei je: I fell in love with you. Het was nog maar afwachten of de ander je op zou vangen. Wellicht was dat niet het geval en viel je op de grond.
Of zoals tussen haar en Harry het geval was geweest, ging alles een tijd goed. Maar dan kwam er iets tussen en ging het woordeloos vertrouwen kapot. Makkelijker dan een porseleinen kopje kon liefde breken. Een samenzijn van meer dan 365 dagen. Poef. Weg. Zonder dat je daar eerder enige aanleiding voor had gevoeld. Kapot, weg. en alles wat overbleef was een klein mensje. Half van jou, half van hem. En die laatste helft zou je dolgraag doorstrepen uit je lieve kleine meisje. Maar dat kon niet. Genen, DNA, het stond allemaal vast. Maar ze mocht niet aan Skylar denken, het kindje met de regenboogharen. Nee, dat zou haar enkel verdrietig maken.
Hij had haar gewaarschuwd, ze mocht Choco niet stelen. Zachtjes grinnikte ze. Hij wist haar gedachten van het verdriet en de eenzaamheid af te halen. Bijna dan. Het was gewoon nogal heftig. Voor haar ex had ze haar kind in de steek gelaten, uiteindelijk was ze toch ook die man verloren. Zou het altijd zo gaan? Zou het altijd eindigen in pijn? En bleef die pijn ook? Bleef die ook zoals hij nu nog steeds in haar hart zat? Je zou kunnen zeggen; Het is al bijna een jaar geleden, stel je niet aan. Ga naar buiten, lééf. Ontmoet nieuwe mensen, zoek leuke mannen op. Maar dat ging niet. Alles en iedereen werd met Rex, Benzie en Harry vergeleken, de drie mannen die haar leven vorm hadden gegeven. In een niet zo positieve zin. Ze vroeg toch voor de zekerheid eventjes of hij het niet erg vond. Nee, gelukkig. Hij was zo anders dan Benzie, die zijn bezit altijd voor zichzelf hield. Hebberig. Baknijd, dat was hoe je het bij honden noemde. Die begonnen te blaffen als je iets van ze af wilden pakken, Benzie werd boos. Hoe vaak had ze wel niet gehoord dat Benzie een hondennaam was, bedacht ze met een kleine grijns. “Nee natuurlijk niet en trouwens, is dat je echte haarkleur? Of kleur je je haar?” Ze beet op haar lip en keek hem nadenkend aan. Ach, ooit zou hij er toch achter geraken, omdat haar haar niet altijd hetzelfde gekleurd was. Zonder het misschien te beseffen had hij een vraag gesteld die meer over haar zei dan het op het eerste gezicht leek. Waarom had ze een fleurige kleur haar? Omdat ze zo dolgraag fleurig en blij wilde zijn. Pessimisme, verdriet. Het paste niet bij haar. Ze wilde het niet. “Ik vind het wel een leuke haarkleur, daar niet van. Maar ja, ik wil ook wel graag vraagjes stellen.” Ze glimlachte geruststellend. Ze begreep het wel. Roze haar, paars haar. Allebei al vreemd. Een combinatie? Nog bijzonderder. ''Het ligt iets ingewikkelder dan gewoon... Verven.'' sprak ze zachtjes. Ze keek dan even geconcentreerd toe hoe hij zijn shirt over zijn hoofd trok, glimlachte warm en vervolgde haar verhaal. ''Ik ben geboren met de naam Casino en een blonde haarkleur.'' sprak ze. Het was een vrij raar verhaal allemaal. Ze pakt een lange lok tussen twee vingers en gleed naar beneden. Langzaam. Haar blauwe ogen gesloten. Waar haar vingers de haren raakten verdween de donkerpaarse kleur. Een honingblonde streng verscheen. ''Deze.. ehm... kleur dus. Ongeveer. Het was lichter toen ik jong was, maar een deel van mijn magie blijft nu permanent zitten.'' Ze glimlachte zwakjes. Vond hij haar een freak nu? ''Dus schrik niet als je mij opeens met gitzwart haar ziet lopen, maar wees wel gewaarschuwd. Dat is een teken van diep verdriet.'' zei ze zachtjes. Ze voelde haar ogen vochtig worden, dus hield ze die nog steeds gesloten, terwijl ze langzaam de rest van haar haar ontkleurde. Zonder haar vingers. De kleur vloeide er nu gewoon uit. Kleine vonkjes spatten af en toe op. Haar haar werd lichtblond. Warme, honingkleurige strepen hingen erdoorheen. Dit was haar haar zonder magie. Kwetsbaar. Geen schild van vrolijke kauwgumkleuren of in ieder geval haar eigen gekozen identiteit. Een zucht verliet haar lippen. Ze was zo moe en alleen. Zo godverdomd alleen in een kasteel vol met mensen. Alleen als altijd. Skylar. Dat was de laatste gedachte die door haar heen ging en ook in haar hoofd bleef bonzen.

Een ongemakkelijk gevoel bekroop Kana, gewoon omdat het meisje al meerdere keren op zijn borstkas was gevallen omdat ze te weinig had gegeten deze ochtend en dus op een lege maag was gaan sporten. Het was geen goed idee geweest, tenzij ze tegen de leerkracht gym hier wilde leunen. Waar hij al zo’n vaag vermoeden van begon te krijgen. Deed ze dat gewoon expres? Had ze hem al eerder gezien? Zijn sportbroek was niet zijn pyjama, anders had hij gewoon in zijn boxer rondgelopen, maar hij had nog een beetje schaamte over om dat toch maar te laten. Nooit had hij een degelijke relatie gehad, wel een aantal keren verliefd geweest, maar oftewel werd hij afgewezen of genegeerd. Één keer had hij een relatie gehad voor drie weken, maar dan bedroog het meisje hem vlak voor zijn legerdienst, iets traumatiserend, maar dat zette zich om in woede die hij helemaal kon uiten in zijn legerdienst. Hij had een badge gekregen omdat hij zo’n grote aanwinst was geweest, maar tijdens zijn dienst werd er bewezen dat zijn roeping ergens anders lag. Het lesgeven was zijn droom geworden en hij wilde mensen warm maken voor sport, dat sport wel degelijk goed was en leuk. Hij had haar gewaarschuwd, ze mocht Choco niet stelen. Zachtjes grinnikte ze. Blijkbaar was hij dan toch wel degelijk grappig te noemen, dat was alweer positief dan. Dat deed hem deugd om te weten dat hij toch soms grappig kon zijn. Kana pakte Choco van Cassandra’s schouder en zette hem weer op zijn eigen schouder. Choco piepte zachtjes en Kana aaide hem met een glimlach, hij hield echt van Choco, het was werkelijk een schat van een beestje. Liefde van dit dier was alles wat hij nodig had. Maar toch gaf hij aan zichzelf toe dat hij die Flavio wel leuk vond maar… Wacht… Was zij niet leerkracht lichtmagie? Dan zou Flavio onder haar werken. Dit werd niet aangenaam dan. Laar hij schudde de gedachte van weg en hij vroeg alweer iets nieuws, gewoon ook deels om zijn gedachten te verzetten. “Nee natuurlijk niet en trouwens, is dat je echte haarkleur? Of kleur je je haar?” vroeg hij en voegde daar snel wat bij, want hij dacht dat hij het ongepast had gevraagd ofzo. “Ik vind het wel een leuke haarkleur, daar niet van. Maar ja, ik wil ook wel graag vraagjes stellen.” Ze glimlachte geruststellend. Dus dat betekende dat hij de vraag mocht stellen, daar was hij blij om dat hij dat mocht, hij was wat bang geweest dat ze dat niet leuk had gevonden ofzo. ''Het ligt iets ingewikkelder dan gewoon... Verven.'' sprak ze zachtjes. Hij had wel gezien hoe ze geconcentreerd had zitten kijken naar hoe hij zijn shirt had aangedaan maar dan begon ze weer te spreken. 'Ik ben geboren met de naam Casino en een blonde haarkleur.'' Was haar originele haarkleur dus blond, net zoals hij? Cool, een glimlach verscheen op zijn gelaat. Hij keek al fronsend naar hoe ze met haar handen gewoon een lok blond liet worden. Hij naderde haar en keek er goed naar. ''Deze.. ehm... kleur dus. Ongeveer. Het was lichter toen ik jong was, maar een deel van mijn magie blijft nu permanent zitten.'' Kana knikte, hij begreep het, het was een speciale manier van kleuren dus, door middel van haar magie. ''Dus schrik niet als je mij opeens met gitzwart haar ziet lopen, maar wees wel gewaarschuwd. Dat is een teken van diep verdriet.'' zei ze zachtjes. De speciale kleur vloeide uit haar haar en hij zag hoe haar ogen vochtig waren geworden. Kana glimlachte zwakjes en omhelsde haar. “Ik ben er voor je, dat beloof ik je” zei hij zachtjes terwijl Choco met een piep zijn woorden sterker maakten. Choco wist dat Kana niet echt iemand was die close werd met personen, maar SSA had hem al in vele opzichten verandert, hier kwam hij speciale mensen tegen, niet zo stereotype en allemaal hadden ze wel speciale dingen. Kana had Cassandra vast in een losse omhelzing. “Hoe zwaar het leven ook is, ik wed dat je er door spartelt, net zoals ik jaren geleden heb kunnen doen.” Zijn leven was ook redelijk anders geweest, hij had zich asociaal opgesteld tegenover zijn medeleerlingen die hem meden als de pest, maar nu leek alles anders..

Ze was best opgelucht. Het was gewoon fijn wanneer de eerste ontmoetingen die je op een nieuwe plek goed verliepen. Dat gaf toch al een soort idee van veiligheid. Een goed begin is het halve werk, nietwaar? Flavio, haar stagiair, had ze gisteravond al kort gesproken. Hij had haar wel aardig geleken en hopelijk zou hun samenwerking dan ook voorspoedig verlopen. Zijn nieuwsgierigheid deed haar kort schrikken, maar algauw ontspande ze weer. Vroeger, toen ze pas was begonnen met haar haar op deze manier te manipuleren, kwam het nog wel eens voor dat ze in een ongemakkelijke situatie terecht kwam. Dan zou iemand haar aanstaren, omdat haar haar onbewust van kleur was veranderd. En ja, dat vonden de meeste mensen best vreemd. Wat er weer toe leidde dat ze het hele verhaal uit moest leggen en uiteindelijk toch nog als een creep werd gezien. Maar Kana was anders. Kon ze hem vertrouwen? Hij wist niet hoe rijk haar familie was, dus daar kon het niet aan liggen dat hij zo aardig was. Nee. Het was vast omdat hij gewoon een vriendelijke man was. Harry was ook een vriendelijke man. Geweest. Ze slikte moeizaam. Zijn sterke armen sloegen om haar heen. Golven van verdriet gingen door haar heen, maar als een reddingsboei in de branding hield hij haar vast. Ze zou niet weer weggesleurd worden, de gitzwarte zee van verdriet in. Nee, ze zou niet verdrinken in haar tranen. Huilen om haar ex, dat was hij niet waard. Waarom kon hij haar na zo veel tijd nog steeds verdrietig maken? Het leek wel of de woorden wonden in haar ziel hadden gemaakt zoals een vuistslag of een messteek een lichamelijke wond achterliet. De vrouw die ze nu was was veranderd door alles wat haar overkomen was. Haar eerste serieuze relatie verpest, haar bloedeigen kind kon ze niet eens verzorgen. Zachtjes trilde haar lip, ze wilde iets zeggen. Een dankbaar woord, een fluistering. Een smeekbede voor meer dan dit. Hij hielp haar, ze voelde zich warm worden in zijn armen. “Ik ben er voor je, dat beloof ik je” Zijn armen waren zo warm en zacht, dat was alles waaraan ze wilde denken. Hij was er voor haar. Maar zijn greep was losjes en even verbeelde ze zich dat een gitzwarte golf over haar heen spoelde, haar van hem losrukte. Ze huiverde. Hief haar armen en pakte hem beet. Een arm om hem heen geslagen, de andere hand hield zijn shirt vast alsof het haar laatste redding was. Ze drukte haar gezicht tegen hem aan, verstopte zich. Ze wilde niet huilen. Leraren huilden niet. Echte, goede, sterke leraren jankten niet om zulke dingen. En daar wilde bij horen. Ze wilde sterk zijn. Ze wilde Harry vergeten. Hij was zo anders dan Kana. Blond en gitzwart, blauwe ogen tegenover twee priemende bruine kijkers. Hun tegenstellingen luchtte haar op. “Hoe zwaar het leven ook is, ik wed dat je er door spartelt, net zoals ik jaren geleden heb kunnen doen.” Ze knikte, wat hij niet kon zien, maar wel kon voelen, aangezien haar hoofd tegen zijn lichaam geduwd was. Ze durfde hem nu niet aan te kijken. ''I-ik wil het wel. Ik probeer het. Echt.'' Ze ademde met horten en stoten in, duidelijk nog emotioneel. ''Maar soms is het zo moeilijk, Kana. Soms voel ik me zo alleen.'' Haar houding was kwetsbaar, ze vertelde hem eerlijk wat ze al maanden verzweeg. Dat de sterke vrouw die iedereen dacht te kennen in Cassandra eigenlijk zwak en gebroken was. En heel erg behoefte had aan iemand waarop ze opnieuw kon vertrouwen.

Alles verliep goed, het meisje was weer in goede gezondheid, ze had een maaltijd binnen. Dus nu na een tijdje zou alles perfect in orde zijn, Kana had zijn werk weer goed gedaan, daar kon hij weer eens trots door zijn, door de goede acties die hij had verricht. Deze keer had hij eens niets verpest, daar was hij stiekem wel opgelucht door. Ook een aantal dagen geleden had hij een jongen leren kennen, Flavio, innerlijk werd hij helemaal warm bij de gedachten aan deze jongen. Maar hij moest hem vergeten, want de jongen zou vast geen gevoelens hebben voor hem, dat was haast al vastgesteld door hem. Ook al had hij nog geen enkele move gemaakt, toch wist hij het al. Het had geen enkele zin, hij wilde niet dat zijn hart zou breken, dat hij weer enkele weken zijn kamer niet zou verlaten en daar dus helemaal alleen zou huilen. Met rood omrande ogen zou hij dan lesgeven, dan zouden ze hem al zeker helemaal een watje vinden, gewoon omdat een jongen niet hoorde te huilen, zeker een leraar gym zou zo gevoelig niet mogen zijn. Mannen hoorden niet te huilen, dat was al haast een algemene regel geworden bij het man zijn. De man moest altijd stoer doen en zijn, niets van emoties tonen. Maar Kana was een gevoelig persoon, iemand die wel emoties toonde, zich wel gevoelig opstelde, bang was, angstig omdat zijn hart gebroken zou worden. Langzaam omhelsde hij Cassandra, gewoon omdat hij wist dat ze het lastig had, dat ze problemen had, in de knoop zat met zichzelf. Niet iedereen was perfect tevreden met zichzelf en probeerden daardoor zichzelf aan te passen. Cassandra deed dit met haar haarkleur, zij verborg haar blonde haarkleur met andere felle kleurtjes, waarom had hij nog niet echt door, ze leek zich te schamen met haar haar, waarom wist hij niet echt, ze had toch mooi haar? Net zo blond als dat van hem. Eigenlijk hield hij best wel van zijn haar, het had een leuke felle kleur die je overal zou kunnen herkennen. Dat vond hij leuk, herkenbaar zijn, niet met andere geassocieerd worden. “Ik ben er voor je, dat beloof ik je” zei hij en ook als hij een belofte uitsprak dan meende hij dit ook wel degelijk, Kana kon niet liegen, dat kon hij gewoon niet, ook deels omdat hij dat andere mensen niet kon aandoen. Hij voelde hoe Cassandra hem vastnam, hoe haar andere hand zijn shirt had vastgenomen en hoe haar gezicht zich in zijn borstkas begroef, ze verstopte zich. Zijn blauwe ogen keken haar een beetje bezorgd aan. “Hoe zwaar het leven ook is, ik wed dat je er door spartelt, net zoals ik jaren geleden heb kunnen doen.” Zei hij, want hij was erdoor gesparteld en als hij het kon, wie niet? Iedereen kon die moeilijke perioden in hun leven wel overleven, want leven is moeilijk, maar als je het leven overleefde dan was je sterk. En in Kana’s ogen was iedereen sterk genoeg om te overleven, om er in te geloven dat alles goed kwam. ''I-ik wil het wel. Ik probeer het. Echt.'' Ze ademde met horten en stoten in, duidelijk nog emotioneel. ''Maar soms is het zo moeilijk, Kana. Soms voel ik me zo alleen.'' Kana glimlachte bemoedigend. “Je bent niet alleen, elke keer als je je alleen voelt, denk dan aan het lerarencorps hier, wij zullen er voor je zijn telkens als je je alleen voelt. Maar Cassandra, je hebt geen enkele rede om je alleen te voelen, ik ben er voor je, ik zal er voor je klaarstaan als je het moeilijk hebt of problemen ervaart. Ik kan altijd wel tijd vrijmaken voor je, dat beloof ik je.” Zei hij met een glimlach voor hij haar losliet, nog steeds merkend dat ze zich nogal aan hem had vastgeklampt, eigenlijk voelde dit best ongemakkelijk, hij was niet de persoon die echt hield van echt serieus lang knuffelen, maar misschien was dat hetgene nu wat de vrouw nodig had. Hij legde zijn armen weer om haar heen, voorzichtig.

Veilig weggedoken in zijn warmte kon ze zich even laten gaan. Een traan welde op in haar ooghoek, maar ze knipperde verwoed. Zwaktes waren niet voor sterren. Zoals haar vader altijd zei: We zijn toch gelukkig, meisje? We hebben toch alles wat we willen? Ja, dat was zo. Maar waren alleen bezittingen dan genoeg voor geluk? Nee. Ze had gemerkt dat het voor haar niet zo werkte. Juist die spullen verstikten haar. Ze kon alles krijgen wat ze wilde. Alles wat ze hoefde te doen was het laten weten. Een geheel vernieuwde garderobe, een mega trampoline. Het kon allemaal. Maar ze wilde het niet. Een zacht, ingehouden snikje ontsnapte aan haar keel. Ze luisterde doodstil naar zijn verhaal. Dit klonk zo veel beter. Vrienden. Een soort familie van leraren. En Kana, die had beloofd haar te helpen. Ja, ze hoefde zich geen zorgen te maken. En ze wilde zich ook geen zorgen maken. Cassandra had een hekel aan zich zielig voelen. Maar soms had je gewoon een inzinking, zoals zij nu. En het waas zo fijn als er dan iemand voor je was. “Je bent niet alleen, elke keer als je je alleen voelt, denk dan aan het lerarencorps hier, wij zullen er voor je zijn telkens als je je alleen voelt. Maar Cassandra, je hebt geen enkele rede om je alleen te voelen, ik ben er voor je, ik zal er voor je klaarstaan als je het moeilijk hebt of problemen ervaart. Ik kan altijd wel tijd vrijmaken voor je, dat beloof ik je.” Ze voelde hoe hij zijn greep iets losser maakte en ze hief haar hoofd naar hem. Een waterige, zwakke glimlach op haar gezicht. Ze was nog niet klaar om weer helemaal vrolijk te doen, dat was wel te zien. Waarom ze zich zo kwetsbaar had opgesteld tegen hem wist ze niet. Maar wat ze wel wist was dat ze haast smolt van opluchting toen hij haar weer iets steviger vasthield. Ze keek hem niet aan, dat durfde ze niet. Maar met moeite vormde ze zinnen in haar hoofd en sprak die dan met zachte stem uit. ''Dankje. Het is fijn om te weten..'' Ze schraapte haar keel, knipperde met haar ogen. Ze werd weer emotioneel en ze was bang de man daarmee af te schrikken. Harry had een afkeer gehad van huilende vrouwen, of zwakte in het algemeen. Hoe langer ze erover nadacht hoe minder redenen ze kon vinden waarom ze hem ooit ook maar een blik waardig had gekeurd, laat staan leuk had gevonden. Hoe had ze zijn walgelijke gedrag zo lang verdragen? ''Ik ben blij dat ik je tegen ben gekomen.'' Cassandra zuchtte vermoeid en keek dan eindelijk naar hem op. Haar ogen glommen van de tranen en langzaam liep er één enkele druppel langs haar wang. ''Ik- Sorry.. Het spijt me. Ik wilde niet zo stom en emotioneel doen. Sorry sorry. Sorry dat ik je hiermee lastig val.'' De vrouw kwam overeind en zette een aarzelende stap naar de deur. ''Sorry...'' vloog er over haar lippen, weer. Ze voelde zich zo stom nu. Hij had hier vast geen behoefte aan, aan een jankende vrouw die hem helemaal uit zijn dagritme haalde met haar stomme gezeur. God, wat voelde ze zich slecht en schuldig. Het zou beter zijn als ze maar gewoon zou gaan. Ja. Dat zou beter zijn.

Cassandra was nu weggedoken, veilig in zijn armen, hij voelde zich goed over het feit dat ze zich zo openstelde voor hem en dat hij haar kon helpen met haar problemen waar ze nu mee zat. Alles zou goedkomen, als het bij hem goedkwam, waarom bij haar dan niet? Wat was er dan zo’n groot probleem? Hij kon er geen hoogte van krijgen, zelfs Choco stelde zich vragen, hij piepte zachtjes en Kana keek even naar Choco en gebaarde dat hij even stil moest zijn, gelukkig begreep het diertje het en bleef hij stil. Nu hoorde hij een ingehouden snikje van een gebroken vrouw. Zachtjes beet hij op zijn lip en begon dan zijn verhaal, het verhaal dat hij met haar wilde delen. “Hoe zwaar het leven ook is, ik wed dat je er door spartelt, net zoals ik jaren geleden heb kunnen doen.” Hij had het overleefd, hij was er doorgeraakt met serieus veel moeite, maar het was het waard geweest, enorm hard het waard geweest. Nu besefte hij maar pas hoe het leven was als je er met volle teugen kon van genieten. Het leven was te kort om zo bij de pakken te blijven zitten, je moest doorgaan en van je leven het beste maken. Nu wilde hij ook dat Cassandra dit inzag en dus van haar leven een prachtig iets zou maken. Kana zou haar helpen als het moest, dat extra duwtje zou hij haar wel geven. Natuurlijk was hij zo’n soort van vertrouwenspersoon en hielp hij graag mensen, maar daarmee zorgde hij dus ook dat hij zicht hechtte aan deze personen en er dus alles aan deed om hen te helpen en ze gelukkig te maken, daarmee cijferde hij zich dus soms serieus weg en werd hij zelf ongelukkig. Maar nu ging hij mee aan zichzelf denken, aan haar en aan hem. Aan haar omdat ze gelukkig moest zijn en aan hem omdat hij zichzelf niet zo mocht wegcijferen. “Je bent niet alleen, elke keer als je je alleen voelt, denk dan aan het lerarencorps hier, wij zullen er voor je zijn telkens als je je alleen voelt. Maar Cassandra, je hebt geen enkele rede om je alleen te voelen, ik ben er voor je, ik zal er voor je klaarstaan als je het moeilijk hebt of problemen ervaart. Ik kan altijd wel tijd vrijmaken voor je, dat beloof ik je.” Zei hij al sussend en zijn greep werd even losser omdat hij Cassandra wilde aankijken, kijken hoe het met haar was, zijn ogen keken recht in die van haar, ze deed haar best om niet te huilen, dat zag je. Zachtjes beet hij nogmaals op zijn lip, niet echt weten wat haar vrolijk kon maken. Maar vervolgens pakte hij haar weer goed vast, langzaam sloot hij kort even zijn ogen, hier werd ook hij alleen maar emotioneel van. ''Dankje. Het is fijn om te weten..'' Kana knikte kort, maar dat zou ze vast niet gezien hebben “Ik hou me ook degelijk aan mijn beloftes, als ik iets beloof, aarzel dan ook geen seconde om naar me toe te stappen als het je niet makkelijk hebt of als er iets is gebeurd. “ zei hij met een schorre stem omdat ook hij een beetje emotioneel aan het worden was, elke slechte herinnering die hij had schoot te binnen, het waren er niet zo veel, maar ze deden wel pijn en dat irriteerde hem dat ze persé nu moesten opkomen. ''Ik ben blij dat ik je tegen ben gekomen.'' hij schonk haar oprecht een glimlach. Die woorden waren de waarheid, maar hij schrok toen ze dit zei: ''Ik- Sorry.. Het spijt me. Ik wilde niet zo stom en emotioneel doen. Sorry sorry. Sorry dat ik je hiermee lastig val.'' De vrouw kwam overeind en zette een aarzelende stap naar de deur. ''Sorry...'' Hij ging voor de deur staan. “Jij valt me nergens mee lastig Cassandra, iedereen heeft wel eens problemen en het is beter dat je ze uitspreekt dan dat je ze opkropt en dan nog meer jezelf gaat kwellen. Je kan me gerust vertellen wat er aan de hand is en ik vind het niet erg als iemand emotioneel is, dat betekent dat je oprecht je gevoelens laat tonen en je niet verbergt achter één of ander masker.” Zei hij op een zachte toon en hij omhelsde haar weer. “Cassandra, ik zeg het je nog eens, ik ben er voor je. Je moet nergens sorry voor zeggen.” Die woorden waren de waarheid, dus ze kon beter alles zeggen dan.

Hij wekte voor haar de indruk zo geweldig te zijn, vertrouwen in hem kon ze misschien nog wel opbrengen. Ze had moeite met mannen vertrouwen, met überhaupt normaal met ze omgaan zodra het meer werd dan een oppervlakkige kennisen-relatie. Maar met Kana kon ze zich nog wel voorstellen dat ze hem vaker zou opzoeken. Met hem zou spreken. Bij hem zijn leek geen lastige opgave, maar een soort ontspannend bubbelbad van gevoelens. Het was lastig om dit alles te bevatten, daarom had ze de neiging om zich nu even terug te trekken. Maar ze zou terug komen. Want Kana had gezegd dat dat mocht. Hij wilde haar ook vaker zien. Stiekem maakte haar hart een klein vreugdesprongetje. Hij klonk zo lief en bezorgd, alsof hij zich echt om haar zou bekommeren. “Ik hou me ook degelijk aan mijn beloftes, als ik iets beloof, aarzel dan ook geen seconde om naar me toe te stappen als het je niet makkelijk hebt of als er iets is gebeurd. “. Ze glimlachte kleintjes. Ja, hij wist haar wel gerust te stellen. Ze durfde er zelfs aan te denken dat ze hem over een paar dagen weer zou opzoeken voor een luchtig gesprek. Maar de tegengestelde emotie's waren te veel voor haar, een traan liep eenzaam langs haar wang. Ze begon zich warrig te verontschuldigen. Hij vond haar nu vast een gekke vrouw, met die stemmingswisselingen en tranen all over the place. Ach, niets aan te doen. Ze zou hem wel nog een keer opzoeken, ooit, en laten zien hoe ze was zonder al die emotie's. Als ze dat nog zou durven, soms was ze toch zo'n lafaard als het ging om stappen ondernemen in vriendschappen. Hij blokkeerde haar pad naar de deur, dus gedwee stond ze stil en luisterde naar zijn woorden. Ondertussen veegde ze voorzichtig de tranen van haar wangen. “Jij valt me nergens mee lastig Cassandra, iedereen heeft wel eens problemen en het is beter dat je ze uitspreekt dan dat je ze opkropt en dan nog meer jezelf gaat kwellen. Je kan me gerust vertellen wat er aan de hand is en ik vind het niet erg als iemand emotioneel is, dat betekent dat je oprecht je gevoelens laat tonen en je niet verbergt achter één of ander masker.” Zei hij op een zachte toon en hij omhelsde haar weer. “Cassandra, ik zeg het je nog eens, ik ben er voor je. Je moet nergens sorry voor zeggen.” Ze glimlachte, voelde haar wangen warm worden van verlegenheid. Ze maakte zich voorzichtig los uit de omhelzing. Het was tijd om te gaan, ze mocht niet het risico nemen nog een keer in te storten hier. Zo'n labiele persoon was ze ook weer niet. ''Dankjewel Kana, je zult me zeker nog een keer zien.'' zei ze met een verlegen glimlachje. ''Misschien kunnen we dan samen gaan hardlopen ofzo... Als je dat ook leuk vindt..'' opperde ze, niet goed wetend of hij dat wel zou willen. Maar ze was al lang blij dat ze het had gedurfd te zeggen. Het was iets. ''Ik zal je nu weer alleen laten, dan kan ik mijn spullen eens gaan uitpakken. Dag Kana, dag Choco.'' zei ze vriendelijk. ''Bedankt voor alles.'' Ze liep soepel langs hem heen de deur uit en zwaaide nog even kort naar het lieve vogeltje. Dan wandelde ze kalm en met zo beheerst mogelijke tred naar haar kamer, om daar over de wirwar van gevoelens na te gaan zitten denken. En te zitten hopen dat hij ook nog eens aan haar zou denken. Had ze een niet al te vreemde indruk gemaakt? Ze hoopte het maar.
[Cass topic uit]
[Sorry voor de flutheid :c]