geeuwend staarde lightning door het raam naar buiten terwijl ze even in haar ogen wreef. ze was nog maar juist wakker. Je kon dat dan ook zien aangezien haar ogen nog redelijk dof stonden. Kort keek ze naar de cheeta welp. automatisch glimlachte lightning nadat het diertje begon te geeuwen. Ook Kairi was juist wakker geworden. Dus het was tijd voor een ochtendwandeling. Het is nog mooi weer en daar moet je zeker van genieten. Dus haalde Light een short en een topje uit de kast. Terwijl ze zich omkleedde kamde ze tederlijke tijd haar haren, want een vrouw kan namelijk twee dingen tegelijk 'Kom je Kairi, we gaan' verzuchtte Lightning rustig en stapte de gang op. het kon zijnd at ze nu les had, maar vandaag was er geen enkel vak dat voor light interessant genoeg leek om haar tijd eraan te verspillen. Behendig streek ze met haar ene hand enkele lokken van voor haar kristalblauwe ogen vandaan. Veel gaat ze vandaag toch niet doen aangezien ze echt lui was deze dag. " We gaan een kleine ommetoer doen ' stelde Light aan het welpje voor. Het diertje was daar maar al te blij mee. Hoe groter de wandeling was hoe blijer de cheeta welp was. En niemand kon de puppy ogen van een welpje weerstaan. Kairi was de laatste paar dagen zo goed bezig dat ze het wel had verdient. En de zon op haar lichtgebruinde huid zou deugd doen Zwijgend luisterde Light nar haar eigen voetstappen die echoden door de gangen, waar hier en daar enkele groepjes studenten stonden. Sommige kende ze anderen van vaagjes gezien te hebben. Lightning kende nu eenmaal heel veel leerlingen omdat ze zoveel mogelijk te weten wou komen. Zo was ze nu eenmaal. Fronsend keek ze na een lange tijd weer op en merkte dat ze op de gang van de jongens zat die luchtmagie bezitten. "hoe...?' dat kon ze zich niet meer herinneren. Het gekef van Kairi zorgde ervoor dat lightning daar niet verder over piekerde aangezien haar huisdier er vandoor was gegaan nog verder de gang van de jongens etage door.'Kairi' Schreeuwde lightning en begon erachter te rennen. De blikken van enkele jongens negeerde aangezien ze maar al te goed wist dat ze hier niet hoorde te zijn."Ka...' Abrupt werd ze afgekapt toen ze een hoek omsloeg en recht tegen een wit harige gast opbotsten. "oef' Kwam er uit lightning haar keelgat toen ze op de grond terecht was gekomen. "Kijk toch uit...' Sprak ze wat kribbig en licht hijgend naar adem al was het eigenlijk wel haar fout, ze zal dat niet toegeven. met een simpele maar sierlijke beweging stond Lightning weer recht. "Heb je een cheeta welp onderweg tegen gekomen?" Vroeg ze de witharige student, keek hem met haar kristalblauwe ogen recht aan. Hoe langer ze hier zou blijven, hoe moeilijker het zal worden om haar welp te vinden.

(Nishan please)

Het luide getjilp van Amos wekte hem. Ondanks het feit dat het diertje vrij licht was, voelde hij de pootjes op het dekbed. Hij opende zijn ogen en hief zijn hoofd kort, om die daarna met een zucht op het kussen terug te laten vallen. Hij sloeg de dekens terug en Amos vloog op. Hij ging rechtop in bed zitten en wreef in zijn ogen, om daarna op de klok te kijken. Toen hij de tijd zag vloekte hij binnensmonds. Hij snapte ineens waarom Amos hem gewekt had. Het diertje ging op de klok zitten en tjilpte kort. Nishan stond op en liep naar de kast. Hij haalde er een witte broek uit, een wit shirt en een rood vestje met twee gouden randen erop. Hij griste de band die op het nachtkastje lag ervan af en ging voor de spiegel staan. Hij deed het ding om zijn voorhoofd en schoof die toen iets omhoog. Hij gromde even toen Amos op het doosje ging zitten waar zijn oorbellen in zaten. Hij wierp het dier een kwade blik en die vloog meteen op. Nishan pakte de oorbellen en deed ze in. Toen hij de tweede net vast had, bleef hij stokstijf staan. Hij keek de vogel strak aan en sloot toen zijn ogen. ‘Amos.. Wees een hele slimme vogel en blijf uit mijn buurt.’ De kwikstaart ging bovenop de kast zitten. Nishan haalde diep adem en knikte kort. Hij had niet eens les op dit moment. Hij begreep ook ineens waarom zijn wekker niet was gegaan. Hij zuchtte en deed de andere oorbel in, waarna hij zijn schoenen aantrok en naar de kast liep. ‘Kom hier.’ Amos tjilpte kort en ging toen op Nishans schouder zitten. Nishan deed de deur van de slaapkamer open. Als hij toch al wakker was, kon hij net zo goed naar buiten gaan. Hij liet zijn cape op zijn kamer. Hij had het niet bepaald noodzakelijk nodig. Wie weet ging hij ook wel langs de bibliotheek en was de tijd voorbij voordat hij buiten rond had kunnen lopen.
Hij liep over de etage heen. Hij was deels in gedachte verzonken. Hij bedacht net dat hij Amos niet eens te eten had gegeven, toen hij iemand hoorde. "Ka...' Hij werd pas geheel uit zijn gedachten getrokken toen iemand tegen hem opbotsten. Hij deed een stap naar achteren om te voorkomen dat hij zou vallen, maar het meisje had minder geluk en viel op de grond. "oef' Zei het meisje toen ze op de grond terecht kwam. Nishan vroeg zich niet af wat het meisje op de jongens etage deed. "Kijk toch uit...' Hij keek het meisje even twijfelend aan en stak net zijn hand uit om haar omhoog te helpen, toen ze zelf al omhoog kwam. De sierlijke beweging waarmee ze dat deed, liet hem even kort glimlachen, een glimlach die verdween voordat ze het had kunnen zien.
"Heb je een cheeta welp onderweg tegen gekomen?" Het meisje keek haar met haar kristalblauwe ogen aan. Nishan schudde langzaam zijn hoofd. ‘Nee..’ Hij schudde met zijn hoofd. ‘Gaat het wel?’ Hij keek haar onderzoekend aan. Hij was te diep in gedachte geweest om te weten wie er nou schuldig was, maar juist daarom gaf hij zichzelf te schuld. ‘Sorry, ik had op moeten letten.. Maar wat doe je op deze etage?’ Idioot.. Ze had hem net gevraagd of hij een cheeta welp tegen was gekomen. Wat kon ze dan doen op deze etage? Ze zou hem dat niet vragen als dat niet de reden was dat ze hier was, wel? Hij voelde dat Amos op zijn hoofd ging zitten. Het dier moest opgevlogen zijn toen hij achteruit gestapt was. Amos tjilpte kort en Nishan schudde even met zijn hoofd, zodat het diertje op zijn schouder ging zitten.
Hij keek het meisje even twijfelend aan. Wat moest je zeggen tegen iemand waar je net tegenaan gebotst was en die opzoek was naar iets, waarmee je niet kon helpen. Hij zuchtte even en keek het meisje glimlachend aan. ‘Nogmaals sorry.’

Waarom moest die kleine welp nou wegrennen?! Ze had wel betere dingen te doen dan achter het dier te gaan. Toch zat Light er nu wel aan te lopen, maar dat kwam omdat de kleine Kairi, Lightning haar horloge had gepikt. Het kleinte wou spelen dat begreep de jonge dame wel, maar daarom ging je er toch niet vandoor met iemand anders zijn horloge. Een diepe en geïrriteerde zucht verliet haar keelgat. Waarom nu?! Ugh, hier had ze echt geen zin in, jammer dat ze geen andere keus had. Daarom Zat lightning achter het welp te rennen. Wetend dat het haast onmogelijk was om haar diertje bij te kunnen houden. Het mag dan wel jong zijn, het kon je met gemak ontglippen als ze dat echt wou., wat op dit moment ook zo het geval was. Light bleef het welp haar naam maar roepen, hopen dat het opeens wel zou luisteren en naar haar toe zou komen. al was die kans zeer klein. Dus bleef de jonge dame maar rennen. haar voetstappen echoden luid door de gangen. Pas wanneer ze er al half door was besefte ze dat ze op de etage van de lucht magiërs was, en om nog preciezer te zijn op de gang van de jongens. natuurlijk gaven enkelen haar een blik, maar vanaf ze hen dreigend aankeek trokken ze zich meten terug. Lightning had niet voor niets een zware reputatie. Ze houd die namelijk hoog. Deed ze eens iets lief en er waren getuigen bij, dan zorgde ze er wel voor dat ze weer iets ongehoords deed. Voor ze de jongen om de hoek had gezien was ze er al tegen aangelopen en op de grond belandt. Ze snauwde dan ook lichtjes naar de witharige dat hij moest uitkijken. Ervoor zorgen dat hij de schuldige werd. Dan vroeg ze hem of hij de cheeta had gezien. ‘Nee..’ Hij schudde met zijn hoofd. dat had ze wel verwacht. ‘Sorry, ik had op moeten letten.. Maar wat doe je op deze etage?’ Geamuseerd trok ze een wenkbrauw op. Hm ze heeft haar speeltje voor vandaag gevonden. 'Hm ik weet het niet' begon ze plagend' ik had opeens zin om jullie etage te bekijken.'' Lightning weet dat hij wist dat hij een domme vraag had gesteld, dus was Lightning zo lief om een dom antwoord te geven. Even gleden haar ogen rond, nope nog steeds geen teken van Kairi. Ach ze had nu toch een nieuw slachtoffer gevonden, daar zal ze wel even mee bezig zijn. 'Nogmaals sorry.’ Light gaf er geen antwoord op, maar knikte wel even met haar hoofd. Al snel kwam Kairi al sluipend tevoorschijn en besprong de jongen om zo te proberen het vogeltje te kunnen pakken. 'kairi!' berispte lightning het wel. Het luisterde niet en bleef de gast maar bespringen

Waarom bood hij zijn excuses aan? Ook al hadden ze beide schuld, hij vond het niet meer dan normaal om zijn excuses aan te bieden. Het meisje had te hard gerend en hij had daardoor onmogelijk op tijd kunnen reageren, maar hij zat zelf ook met zijn gedachten heel ergens anders, dus was het ook zijn fout. Bovendien overdonderde het kind hem nogal door haar kwade reactie.
Toen het meisje hem vroeg of ze haar huisdier gezien had, kon hij niks anders dan nee zeggen. Hij had het dier niet gezien en zelfs als het ding langs was gerend, was hij te druk bezig geweest met zijn eigen gedachtes om het op te merken. Nogmaals kwamen die excuses, gevolg door de vraag wat het meisje op deze etage deed. En natuurlijk ging hij ervan uit dat het meisje hem een antwoord zou geven, terwijl hij heel goed wist dat er weinig mensen zouden zijn die hem niet zwijgend aan zouden staren. Waarom zou je er ook een antwoord op geven? Hij mocht al van geluk spreken dat ze niet echt kwaad was geworden nadat ze op de grond beland was.
'Hm ik weet het niet' Zei ze plagend, nadat ze geamuseerd haar wenkbrauw opgetrokken had. ''ik had opeens zin om jullie etage te bekijken.'' Nishan keek haar even zwijgend aan, maar glimlachte toen. ‘En? Bevalt het je?’ Hij besloot gewoon met haar mee te gaan. Hij wist hoe stom de vraag was geweest en kon het meisje niets kwalijk nemen.
Nogmaals bood hij haar zijn excuses aan, ze reageerde enkel door te knikken. Hij keek naar het meisje en zag het dier dus niet aankomen. Hij schrok even, maar glimlachte toen hij het dier zag. Hij merkte hoe Amos snel opvloog en op het hoofd van Nishan ging zitten. 'kairi!' Nishan keek even naar het meisje en toen weer naar de welp, dat vrolijk door ging met het bespringen. Hij ging ervan uit dat het dier zo heette. Hij liet zich door zijn linkerbeen zakken, waardoor Amos niet wist hoe snel hij op moest vliegen, bang dat de welp hem te pakken zou krijgen. Nishan lachte zacht. ‘Het geeft niet, Amos verdient het wel om een beetje opgejaagd te worden.’ Hij stond weer op en knikte kort naar het meisje. ‘Maar nu je je welp terug hebt; mijn naam is Nishan.’ Hij glimlachte even en wachtte tot de kwikstaart weer op zijn hoofd zat. ‘En, als je het nog niet doorhad, dit is Amos.’ Hij schudde opnieuw zijn hoofd en met een beetje commentaar ging het dier weer op Nishans schouder zitten. Nishan bleef het meisje glimlachend aankijken, in de hoop dat hij een naam van haar kreeg.

Hoop dat je er wat mee kunt :3