Rushing adrenaline

TAGGED: SEIRA || WORDS: 816 || NOTES: X

Met een gulzige blik in haar ogen ging Yagami alle rekken gevuld met cosmetica af. Het was zoveel dat het zelfs haar bijna bedwelmde. Van geluk uiteraard. Heel even gleed haar blik af naar de jongen naast haar. Hij stond hier al toen zij binnenkwam en dat was zeker twintig minuten terug. Naast hem in zijn keurig gesteven overhemd en opgepoetste doc.martens voelde zij zich bijna slordig. Ze op haar outfit van vandaag eerlijk gezegd niet zo haar best op gedaan. Haar donkere tregging en effen shirt had zij alleen aan voor de comfortabele voordelen.
Wat deed hij eigenlijk hier? Misschien een cadeautje uitzoeken voor zijn vriendin? Toen hij zijn hand door zijn witblonde haren heen haalde, zag zij dat zijn nagels zwart gelakt waren. Of misschien was hij toch gekomen om iets voor zichzelf te kopen. Wel gaaf dat hij het kon, zich niets aantrekken van anderen en gewoon deed wat hij wilde. Ze had altijd bewondering voor dat soort personen gehad. Natuurlijk probeerde zij zich zo min mogelijk aan te trekken van andermans mening, maar soms kon ze hen niet negeren.
Snel wendde zij zich weer tot het rek voor haar. Ze moest zich focussen op de werkelijke reden waarom zij hiernaartoe gekomen was. Het ging om een lippenstift, maar niet om zomaar een lippenstift. Een limited edition, die het internet op stelten heeft weten te zetten. Alleen deze week verkrijgbaar. En natuurlijk moest ze van zichzelf als een van de eersten dat ding bemachtigen.
Plotseling merkte zij iets glimmends op vanuit haar ooghoek. Op de bovenste plank stond – Jawel! – het item, waar ze al heel lang naar uitkeek. Ze beet op haar lip om een kreet van vreugde te onderdrukken en reikte er al te gretig naar uit. Terwijl ze met alle moeite op haar tenen balanceerde, besloot een medewerkster haar uit haar concentratie te halen. ‘Kan ik je misschien helpen?’ Een geïrriteerde stem weerklonk in haar oren. Yagami draaide haar hoofd een kwartslag om recht in het gezicht van een leeftijdsgenoot te kijken. Aan haar opgetrokken wenkbrauwen te zien, was zij niet zo blij met Yagami’s aanwezigheid. Haar ogen scanden afkeurend Yagami’s lichaam af. Daarna begon ze ongeïnteresseerd aan haar nagels te pulken. Alsof ze wilde zeggen: ‘Zo, ik ben voor vandaag klantvriendelijk genoeg geweest en nu wegwezen.’ Yagami’s mondhoeken krulden omhoog in een zwakke glimlach, terwijl zij de ergenis uit haar stem probeerde te weren. ‘Nee, dankje,’ verwierp ze het quasi beleefde aanbod en strekte haar arm nog ietsje uit, ‘ik kan het zelf wel.’ Tegelijkertijd omklemden haar vingers het koude metaal van de verpakking. Ze hield de lippenstift rustig voor het meisje haar gezicht. ‘Ik denk dat ik hem al zelf heb.’ Yagami onderdrukte een triomfglimlach bij het zien van haar verontwaardigde gezicht. Met haar lippen op elkaar geperst liep het meisje weg, naar het volgende schap.
‘Heeft U alles kunnen vinden?’, vroeg de caissière aan haar met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. ‘Ja, ho-‘ Een tenger gestalte kwam vanuit het niets tevoorschijn en duwde haar ruw opzij, zodat zij met haar zij tegen de toonbank aankwam. Binnen een oogwenk had hij de caissière in een wurggreep met de pistool tegen haar slaap aangedrukt. Voordat iemand het doorhad, galmde er een diepe stem door de ruimte heen: ‘Iedereen, handen omhoog en ogen op mij richten. Ik heb een pistool en jullie weten wat dat betekent, nietwaar?’ Onder de bivakmuts kwam er een gesmoorde lach vandaan. Het klonk of hij hier plezier uitputte, mensen de angst aanjagen. ‘Ik ben weliswaar alleen, maar ik kan jullie allemaal zo ombrengen, hoor.’ Hij zwaaide zijn pistool rond om zijn woorden kracht bij te zetten. Het leek effect te hebben, want vrijwel iedereen in haar gezichtsbeeld bevroor inclusief zichzelf.
Zodra haar hoofd weer enigszins helder was, had de overvaller al de kassa leeggehaald en was hij nu simpelweg de caissière aan het pesten. Iedere keer dat die arme vrouw bijna in tranen uitbarstte, duwde hij de loop van het vuurwapen tegen haar aan en gooide hij er een kille lach eruit. Niemand leek aanstalten te maken om de overvaller aan te vallen. Ze snapte dat niemand verzet durfde of wilde bieden. Zolang iedereen meewerkte, was de kans op doden miniem. Maar bij dit overval had ze een slecht voorgevoel, dat haar vanbinnen op begon te eten. Het was raar dat de crimineel nog steeds hier stond, ook al had hij het geld al bemachtigd. Het was helder dat hij genoot van leedvermaak; iets te veel. Wie garandeerde dat hij straks niet een stapje verder zou gaan? Daarom begon ze oogcontact op te zoeken met een paar mensen in de hoop een partner te vinden. De overvloed aan adrenaline in haar zorgde ervoor dat ze nauwelijks meer angst jegens de overvaller voelde. Maar ze was net niet zo onverstandig om hem in haar eentje te bespringen en zo zichzelf naar de dood te vechten.

_{Met een vrolijke tred liep het meisje door de straten. Ze had voor haar doen vrij bescheiden kleren aan, het was gewoon haar stijl en ze schaamde zich er niet voor. Het enige waar ze zich voor kon schamen was haar oog en gezien die veilig verborgen was voor de buitenwereld voelde ze zich prima! Haar kleding bestond dan ook uit een zwart-wit jurkje in de lolita stijl die ze omarmde. Verder had ze nog witte kniekousen aan en zwarte schoentjes. De kleuren waren dus vrij neutraal.
Ze had een tasje bij zich, had hier de nodige spullen in. Als ze ging winkelen had ze nou eenmaal wel geld nodig. Ze had er lang over nagedacht, maar had besloten om wat te bakken - niet dat ze er super in was, maar ze wilde het gewoon proberen. Niet geschoten is altijd mis, dus een poging kon niet afgekeurd worden. De reden waarom ze iets wilde bakken was vrij simpel: ze wilde mensen bedanken. Omdat ze wist dat ze geen speciale cadeautjes kon kopen, hier was ze altijd al slecht in geweest, had ze de conclusie genomen dat ze maar iets moest geven waar ze moeite in had gestoken en de nodige liefde natuurlijk.
Het zou een token zijn van haar dankbaarheid jegens bepaalde personen. Waaronder een paar docenten, Moyra – haar mede captain, wat mensen die ze had leren kennen, misschien nog iets extra’s voor het schoolhoofd… Hij had haar toegelaten op de academie en had dus in een zekere zin haar leven gered. Ja, hij verdiende iets meer dan anderen. Het was het minste wat ze kon doen.

Omdat het in eerste instantie simpel had geleken, had ze gekozen om cup cakes te maken. Je kon er veel van maken in een relatief korte tijd, in vergelijking met andere dingen, dus zou het handiger zijn omdat ze dan kon multitasken. Ze kon dan gewoon in één keer tien hele cakejes maken, want om een taart nou te snijden… Geef dan een hele! Dus had ze gekozen voor cakejes, want dat zag er leuker uit. Misschien kon ze als extra wel een taart maken? Nou, ze zou wel zien.
De basis ingrediënten had ze. Dacht ze. Als ze heel eerlijk was had ze geen idee wat ze eigenlijk allemaal moest hebben, de versieringselementen uitzoeken was zo leuk geweest – maar verder… Bloem en eieren? Ze had ook maar wat suiker gepakt en als ze toch bezig was gelijk wat boter. Daarnaast ook nog wat lekkere zoete dingen, ze zou het gewoon allemaal bij elkaar gooien en kijken wat eruit kwam. Het zou gewoon één groot experiment worden.

Ze was net op weg naar de academie, het begon toch alweer laat te worden, maar iets had haar aandacht getrokken. Een cosmetica zaak, iets waar ze prima wat spulletjes kon kopen die haar fantasiewereldje zouden ondersteunen. Zo kon ze met oogpotlood prima allerlei gave dingen op haar armen tekenen en was lippenstift leuk vanwege de kleuren.
Het meisje keek haar ogen uit in de winkel, maar om andere redenen dan normale meisjes. Die gingen opzoek naar spullen hier met het doel om zichzelf mooier te maken, Seira daarin tegen had als doel om haar fantasiewereld te versterken. De wereld die niet onder invloed was van haar illusies, waar ze verplicht in leefde en die ze wilde opbeuren. Weliswaar op een nogal aparte manier die vele mensen zouden afkeuren, maar het feit dat ze zonder enige schaamte haar kleren droeg liet al blijken dat ze vrij veel lak had aan mensen hun meningen als het daarop aankwam. Als het om scholing ging, deerde het haar natuurlijk wel.
”Iedereen, handen omhoog en ogen op mij gericht.”
Net zoals iedereen keek ze om, maar ze verstijfde echter niet wanneer ze het voorval zag. Een overvaller, iets wat liet blijken hoe ziek deze wereld eigenlijk was en een van de redenen waarom ze liever wegvluchtte in haar fantasie. Ze stak haar handen niet in de lucht, wist dat ze toch niet genoeg zou opvallen: ze was te klein en ondanks haar kleding verdween ze toch zo in de massa. Geschokte mensen, anderen die bange geluiden maakten – ze viel amper op naast die personen. Vooral naast de kassière, de arme ziel, hij had zijn handen vol met haar.
Ze wilde er niet meer naar kijken en keek daarom om zich heen, haar blik bleef hangen bij een ander meisje waarvan ze de ogen ontmoette. Even bleef ze haar met grote ogen aankijken, snapte de ander en knikte daarna. Ze opende haar mond, zei iets zonder woorden: ik zorg voor afleiding. Geruisloos schuifelde ze naar achteren, verstopte zich in een hoekje in de winkel. Een paar tellen twijfelde ze, waarna ze zich kleiner maakte door door haar knieën te gaan. Ze sloot haar ogen, legde haar spullen neer en verwijderde met een trillende hand de bedekking voor haar oog. ’Reality, be rent,’ prevelde ze zachtjes, ’Synapse, break,’ ze kneep haar ogen iets strakker dicht, ’Banishment this world!’ Haar ogen schoten open, waarna ze zelf ook overeind kwam en recht naar de overvaller keek. Deze leek totaal van de wereld, precies wat ze wilde. Het liet haar op het moment koud of ze andere mensen hun werkelijkheid ook had aangetast met deze illusie, het ging er nu enkel om dat híj onder invloed was.
Het feit dat hij bang een stap achteruit zette gaf aan dat haar plan werkte. Het was te gevaarlijk geweest om een illusie te maken in de vorm van politie agenten, sirenes of iets anders: wie weet wat hij zou doen door de paniek die dat zou veroorzaken? Een simpele nachtmerrie wereld zou genoeg zijn. Waarin zij werd weergegeven als monster, net zoals alle andere mensen in de zaak, en de rest duister was. Een duistere sfeer die niet te negeren was en vrijwel iedereen bang maakte, op Seira zelf na dan: zij wist precies wat er aan de hand was. ’Degene die hier moet betalen, ben jij,’ sprak ze, keek de overvaller nog steeds recht aan. De zin was eigenlijk een teken geweest voor de ander, die het hopelijk begrepen had: want ze wist niet hoelang ze dit nog vol kon houden.

OOC; Sorry dat hij zo laat is! En hopelijk is het goed, als er opmerkingen zijn hoor ik het wel ~
O en het zijn allemaal illusies, voor de duidelijkheid. Je mag zelf bepalen of Yagami er last van heeft of niet ^w^}

De reacties die zij erop kreeg, waren divers. Sommigen keken dwars door haar heen, anderen negeerden haar simpelweg en een enkeling durfde haar zelfs een ongelovige blik terug te werpen. Bijna had zij de moed opgegeven. Totdat een meisje wel het gewenste respons gaf. Ze moest een dankbare glimlach onderdrukken. Haar ogen volgden nauwgezet de partner haar bewegingen. Tot haar verbazing verschranste die zich in een hoekje en begon zij zich kleiner te maken. De gelijkenis tussen haar en een egel was niet te missen. Voordat zij het door had, echode haar lach al na in het gebouw. Tiental paar ogen werden op haar gericht. En de overvaller had het ook niet gemist, hield zijn wapen nu op haar gericht. Bijna dacht ze dat ze het verpest had; waarom moest zij per se lachen? Tot haar opluchting leidde een stem hen af. ‘Banishment this world!’ En toen werd de ruimte opgeslokt door het duisternis.
Ze knipperde driemaal met haar ogen. Zowel open als dicht was alles zwart. Waar was dit? Ze draaide haar hoofd een kwartslag en stond plotseling oog in oog met een reusachtig monster. Het leek alsof het rechtstreeks vanuit een van haar horrorboeken gekomen was. Om precies te zijn uit het boek wat zij het meest vreesde.
Het was haar allereerste horrorboek geweest. Ze had het op aanraden van haar vriendin, onder genot van het geluid van de tikkende regen op haar kamerraam gelezen. Op een vrijdagavond – de enige avond waarop zij alleen was – nog wel. Maanden lang hadden de fantasieën erover haar achtervolgd. Vooral als het donker was, kwamen zij tevoorschijn. Maar zoals bij elke enge film, verhaal en persoon was de angst ervoor uiteindelijk vervaagd. Nou ja, het had zich ergens diep in haar hoofd begravend, wachtend op het moment waarop het vrij kon zijn.
‘'En het angstaanjagende gedrocht at haar niet alleen op tot de allerlaatste molecuul. Maar het nam haar hele bestaan ook met zich mee. Al de herinneringen waarin zij op welke manier dan ook voorkwam, ging rechtstreeks zijn maag in. Niemand zou haar nog herinneren; alsof zij er nooit geweest was.’’
Als een plaaggeest flitste het laatste deel van het boek samen met het beeld ervan door haar gedachtes heen. Ze werkten haar rationele gedachtes allemaal uit haar hoofd en vervingen die met angst. Enkel angst. Zelfs de adrenaline van daarnet zou haar in deze situatie niet helpen.
Verstijfd stond zij daar maar. Haar mond halfopen, klaar om te gillen, zodra haar stembanden het weer deden. Haar gezicht nog bleker dan normaal. Alleen haar nagels, die zich in haar eigen vlees boorden, duidden op een teken van leven.
Nee. Nee, niet nu. Ze verlangde er al lang niet meer na om op jonge leeftijd te sterven. Ze wilde nog zo veel plaatsen zien, boeken lezen en organismen ontmoeten. Natuurlijk zou het leven op aarde prima zonder haar verdergaan. Ze had namelijk geen enkel moedige daad voltooid, noch verbazingwekkende dingen uitgevonden. Het enige beetje plezier wat zij genomen en gegeven had, had zij gedaan door middel van relaties op te bouwen; haar vrienden, familie en kennissen.
Bijna was zij eraan onderdoor gegaan door de angst, totdat een stem van buitenaf haar deed opschrikken vanuit haar eigen wereld. ‘Degene die hier moet betalen, ben jij.’ Het leek alsof het monster het gezegd had... Verschrikt keek zij het ding aan. Haar ogen vulden zich voor een moment met een vragende leegte. Het was niet aan haar gericht was. Zo veel was wel duidelijk aan haar geweest.
Ze haalde diep in en uit in een poging om zichzelf te kalmeren en ging ze al haar gebeurtenissen van die dag na. Er moest een logische verklaring hiervoor zijn.
Na haar gewoonlijke routine van wakker worden, was zij rechtstreeks naar een cosmeticazaak gegaan om de begeerde lippenstift in haar handen vast te kunnen houden. Haar benen hadden haar na de kassa gedragen en daarna ....had iemand haar opzij geduwd. Een overvaller. Zwarte bivakmuts, tengere postuur en een pistool. Een pistool. Haar ogen verwijdden toen ze zich realiseerde wat er daadwerkelijk gebeurd was. Het zogenaamde monster had geen honger, maar was haar partner. Binnen een fractie van een seconde had zij het duisternis gescand en haar oorspronkelijk doelwit gevonden.
Een paar grote passen later had zij hem al bereikt. Systematisch ging zij het lijstje in haar hoofd af. Er was geen tijd voor haar emoties. Die zouden haar enkel verslomen. Tijd wachtte op niemand en dat wist ze.
Op haar aanwezigheid werd er niet gereageerd. Hij stond nog steeds stil als een marmer beeld, wat haar niet eens verbaasde. Zij was dat immers ook geweest en zij was diegene die het meest had moeten weten, wat er aan de hand was. Ruw haalde zij uit naar zijn hand. Het maakte haar op dat moment niet uit waar het pistool neerkwam. Zolang het maar niet meer in handbereik voor hem lag. Vuurwapen uit zijn hand geslagen; gelukt.
Wat nu? Haar knie schoot al uit, voordat ze erover nagedacht had. Juist ja, dat was haar volgende prioriteit geweest: hem onschadelijk maken door middel van een knietje.
En nu het meest cruciale moment. Als dit mislukte, waren zij er nog steeds geweest. Terwijl zij hem met een half oog in de gaten hield – op zoek naar onverwachte bewegingen– , tastten haar vingertoppen de grond af. Het leek voor haar uren te duren, voordat zij het kille materiaal in haar handen voelde. Met trillende vingers richtte zij het op de overvaller. Voorzichtig vergrootte zij de afstand tussen hen tweeën. De rollen van het slachtoffer en de aanvaller omwisselen; driedubbel check.
Opeens schoot hij omhoog, verrees hij vanuit zijn nederlaag. ‘Blijf staan of...’ Haar woorden leken geen effect te hebben. Hij negeerde hen gewoon en schoot richting haar partner. Twee meter voor haar kwam hij tot stilstand. Bruuts trok hij het bivakmuts van zijn hoofd af. Haar ogen werden tevergeefs tot spleetjes geknepen in een poging om het gezicht te identificeren. ‘Ik ben het, uw dienaar! Herkent U mij dan niet meer?’ Zijn stem werd gedomineerd door wanhoop. Daarna strekte hij zijn rechterarm naar haar uit, alsof hij haar liefkozend wilde aaien, maar het niet kon. ‘Ben je eindelijk gekomen... om mij te halen?’ Hij zakte door zijn knieën heen, wierp zichzelf voor haar voeten neer, terwijl zijn stem overging in ruisend gefluister. Onzeker bleef Yagami stil staan. Ze kon totaal niet peilen of het gespeeld was of dat het werkelijk in zijn karakter lag. Uiteindelijk haalde zij de trekker over, miste hem daarbij doelbewust, maar nog steeds schonk hij haar geen aandacht. Verslagen liet zij hij arm naast haar lichaam vallen. Wat kon zij nu nog doen?

_{Als ze zich eenmaal overgaf aan alles, dan kwam er een zelfverzekerdheid in haar op die haast eng leek. Zo was ze ook erg zeker van haar zaak en durfde ze de dreiging, in de vorm van een overvaller, nu recht in de ogen te kijken. Als ze alleen was en geen oogcontact had gehad met dat meisje een paar tellen terug, dan had ze nu niks gedaan. Ze had zich waarschijnlijk verstopt in de menigte omdat dat dat hetgeen was wat inkwam, puur instinct: als hij haar niet zag zou zij geen gevaar lopen. Echter realiseerde ze zich hoe oneerlijk deze tactiek wel niet was jegens andere personen, enkel en alleen door de blik van de ander.
Natuurlijk nam dat niet weg dat ze wist dat ze anderen ook moest beïnvloedden met wat ze nu deed: des te zwakker de geest, des te vatbaarder. En momenteel was iedereen in deze ruimte erg kwetsbaar, ze kon sommige mensen letterlijk smeekbedes horen fluisteren. Zijzelf leek er nooit echt onder de invloed van te zijn, gezien ze zichzelf altijd zag als de oorzaak van die smeekbedes. Het enige waar zij dus mee zat was waarom men het deed, momenteel was het niet vanwege haar. Later zou het wel zo zijn, maar alles had zo zijn of haar prijs. En ze was bereid om die te betalen, omdat hij niet zo groot scheen te zijn, om zo anderen te kunnen redden.

Haar grote illusies begonnen altijd sterk, maar zwakten langzaam af. Dit kwam mede door het feit dat ze nou eenmaal een doorsnee magiër bleef, misschien net een tandje hoger dan anderen als het aankwam op illusies; maar uiteindelijk toch vrij doorsnee in haar kunnen en daarbij haar limieten en grenzen. Wat ook een rol speelde was haar eigen mentale status: des te zelfverzekerder zij in haar schoenen stond, des te geloofwaardiger en sterker waren de illusies. De kleinste vorm van twijfel kon al voor fouten zorgen, want zij zag hetgeen wat ze deed nou eenmaal maar voor pak hem beet… vijftig procent?
Daarbij kon ze het ook niet helpen dat ze licht werd aangeraakt door de vingertoppen van de emotie angst wanneer de ander te werk ging. Ze had nog nooit zoiets gezien en Seira kennende voelde ze zich er toch niet helemaal lekker bij: ze was niet partijdig en als ze het al was dan was ze voor iedereen. Zo wilde ze eigenlijk ook niet dat de overvaller pijn zou lijden, misschien had hij wel een goede reden gehad waar zij niet vanaf wisten? Misschien… Misschien had hij het helemaal niet kwaad bedoeld!
En daar was het dan: de twijfel.
Haar zelfverzekerde houding sloeg om. Haar benen werden zwak, knieën die naar elkaar gericht werden, handen die ze ophief en zachtjes tegen haar borst drukte in een poging dat nare gevoel te onderdrukken. Haar blik vulde zich langzaam met angst, alsof zij nu degene was die getroffen werd door haar eigen illusie.
Deze twijfel zorgde er ook voor dat haar illusie veranderde, zonder dat zij er enig besef van had. Maakte onbewust gebruik van de herinneringen en gevoelens van de overvaller en vormde daarmee een illusie. Een illusie die een ongewenst effect had: aantrekken in plaats van afstoten. Zo kwam hij ook naar haar toe, terwijl zij onveranderd bleef staan. Het enige wat ze kon doen was met grote ogen naar hem kijken wanneer hij zijn gezicht aan haar toonde wanneer hij de bivakmuts verwijderde.
”Ik ben het Uw dienaar!”
Verstijfd staarde ze naar hem, kwam pas in beweging toen een hand naar haar werd uitgestoken. Zij het dat het een automatische reactie was: ze sloeg zijn hand weg en zette een stapje naar achter, keek hem met een blik aan die genoeg moest zeggen. Raak me niet aan.

Ze volgde zijn handeling met haar blik, wist nog steeds niet wat ze precies moest doen. Daarom bleef ze ook maar gewoon staan, nog steeds met grote ogen kijkend naar de overvaller die wat onverstaanbare dingen prevelde.
Het meisje kwam pas in beweging wanneer er een schot werd gevuurd, dat niemand raakte, maar het zorgde ervoor dat ze schrok en dat ze terug werd getrokken in de realiteit. Zo ontdekte ze ook haar huidige status: ze had allang moeten stoppen met haar illusie, want nu -
Ineens greep ze met een hand naar haar oog en sloeg een kreet, waarna ze in elkaar dook. Het nadeel van overbodig magie gebruik: bastende hoofdpijn, alsof je hersens dadelijk exploderen en misschien nog een bloedneusje achteraf. Met trillende handen greep ze naar haar ooglapje, bedekte haar oog – het was haar eerste prioriteit om het ten alle tijden te verbergen als het kon.
”Meesteres?”
Rillend en wel keek het meisje op naar de ander, eerst met een warme blik maar deze sloeg al snel om naar een verwarde en boze toen hij tot de realisatie kwam dat ze niet was wie hij dacht dat ze was. Hij schoot overeind en greep haar bij haar kraag. ”Waar heb je haar gelaten?!” snauwde hij in haar gezicht, met de nodige consumptie helaas. Ze kneep haar ogen dicht en liet hem gewoon snauwen. Het verwarde in zijn blik had haar duidelijk gemaakt dat hij haar geen pijn zou doen, maar of anderen dat doorhadden wist ze niet – maar momenteel was ze niet instaat om daar rekening mee te houden, laat staan aan te denken.

OOC; And so did I OTL}

TAGGED: seira || WORDS: 674 || NOTES: X

Tegen de tijd dat zij zich weer vermand had, was het al te laat. Te laat om de crimineel neer schieten. Ze was pas halverwege haar derde, voorzichtige stap toen de illusiewereld in duizend stukjes viel.
Niet letterlijk natuurlijk. Ze kon het alleen niet laten om het in te beelden in haar hoofd. Zelfs op dit soort serieuze momenten konden zulke beelden aan haar voorbij flitsen.
Zonder na te denken ging ze van een bescheiden loopje over naar een harder tempo. Haar vingers klemden zich wanhopig om het vuurwapen vast. Het was niet de allerbeste optie, maar wel hun laatste. En op dat moment kon ze zichzelf niet vertrouwen. Geniale ingevingen kwamen bij haar altijd geleidelijk aan en nooit op de juiste momenten. Dat was tenminste wat zij van haar ervaringen geleerd had.
Het eerste wat zij zag, zodra zij dichtbij genoeg gekomen was, schokte haar. Het was ironisch hoe het gezicht van hem haar hart kon laten stoppen voor een seconde, na alles wat er zojuist gebeurd was. Nadat zij zich zo goed als het ging voorbereid had om hem neer te schieten. De overvaller bleek namelijk die ene jongen van daarnet te zijn. Ondanks het contrast tussen zijn serene gezicht van dikweg een kwartier terug en zijn krankzinnige expressie van nu was de gelijkenis gemakkelijk te vinden.
Een deel van haar walgde van zichzelf. Hoe had zij zo’n persoon kunnen prijzen in haar gedachtes? Haar hersenen deden niet eens de moeite die gedachte verder te analyseren en gooiden haar lichaam tussen het meisje en het werkelijke monster in.
‘B-blijf van haar af. Als je iemand hier moet hebben, ben ik het.’ Haar stem liet de nodige zwakte doorschemeren. Genoeg om iedere willekeurige persoon haar neerbuigend aan te laten kijken en te onderschatten. Het was niet eens met opzet gegaan. Dit hoorde zeker niet bij haar strategie. Het was totaal ondoordacht uit haar mond gekropen. Ze voelde zich echt slapjes.
Misschien wilde ze niet dat het andere meisje in de problemen door haar kwam, misschien had ze ergens het verlangen om de held te spelen, misschien beiden en ook weer niet...
In een impuls reikte zij naar de hand van het meisje, hoopte dat haar boodschap door zou komen. Ze vormden samen een team.
Een team. Ook al had zij zelf barweinig gedaan. Zij had geen geweldige, magische krachten tot haar beschikking; het enige wat zij kon, was iemands haar door de war gooien. Woohoo, het toppunt van gevaarlijk zijn. Maar dat betekende niet dat ze weerloos was. Het pistool lag nog altijd in haar andere hand. Hun allerlaatste hoop. Zoiets had zij dat ding net genoemd, toch?
En ze zou zichzelf zeker niet vergeven, als zij die zou laten vervagen zonder iets te proberen. Langzaam bewoog zij de pistool de lucht in, alsof de lichte stof in metaal was veranderd. Hij bewoog niet eens, bleef daar staan met een brede grijns op zijn smoel. ‘Heb jij het in je om ook een moordenaar te worden?’ De welbekende lach volgde meteen daarna.
Gek genoeg voelde zij toen niets meer. Ze was leeg. Het was geen adrenaline, noch angst of woede. Zo voelde het allemaal niet. Er was geen logische verklaring aan vast te knopen. De enige gedachte die zij had, was dat dit te gemakkelijk ging. En toch haalde ze de trekker over.
De kogel raakte hem vol in zijn borst. Hij had geluk dat ze met opzet op de verkeerde kant gemikt had. Anders had hij niet opnieuw kermend op de grond gelegen, het bloed over zijn overhemd heen gutsend. Dan had zijn lichaam met lege ogen naar het plafond zitten staren, terwijl zijn ziel op weg was naar wist-zij-veel waar-doden-naar-toegingen-plek.
‘I-ik...’ Ja, ze had het echt gedaan. Voor zo ver zij wist, was dit geen dagdroom van haar. Een lange stilte van haar kant volgde.
Moest zij zich verontschuldigen? Omdat hij zo’n verschrikkelijke persoon was en per se een groepje mensen wilde bespelen? Of omdat zij het voor elkaar had gekregen om hem te raken? Ze wist het even niet meer.

_{Ze werd een beetje opgetild door de ander, haar tenen raakten nog net de grond aan. Ze draaide haar hoofd weg en sloot haar ogen – bang dat er iets van die vieze vloeistof, afkomstig uit de ander zijn mond, in haar ogen zou komen. Daarbij was het ook iets wat ze altijd deed als mensen hun stem verhieven, net alsof er meer lucht uit hun mond kwam om de klanken harder te maken en ze daarom haar ogen dicht moest doen om te voorkomen dat deze zouden uitdrogen.
De houding die ze aannam was iets natuurlijks voor haar. Als je moest kiezen tussen de drie opties die er bestonden als iemand bedreigd werd – vluchten, vechten of bevriezen – koos ze instinctief optie drie. Hiermee nam ze ook een semi onderdanige houding aan en was ze bereid om alles te doen wat de ander begeerde, wetende dat zij niet instaat was om er iets tegen te doen; als ze dat probeerde zou het eind resultaat wellicht erger zijn dan als ze gewoon meewerkte. Het was iets dat ze had aangeleerd door haar grootvader, die ook nog wel eens boos kon worden. Niet dat de man haar ooit iets ernstigs had aangedaan, maar dat zou mede zo kunnen zijn door haar instinctieve reacties op hem – reacties die ze nu ook weer inzette.

Echter was ze nu niet alleen.
Er was iemand die haar hielp, haar wegtrok uit de ellendige houding. Ze werd losgelaten, haar volledige zolen kwamen weer op de grond terecht, waarna ze haar ogen opende. Dat meisje van eerder was er nog, ze had haar niet alleen gelaten. Snel wreef ze met haar mouw over haar gezicht, dit schoonmakend.
De ander pakte haar hand vast, waar zij zachtjes inkneep als seintje dat ze het begreep. Ondanks dit bleef ze wel een beetje achter het meisje staan, ze kon niet ontkennen dat ze ergens wel bang was – maar de ander had een geweer dus was het zinloos om verder naar voren te gaan. Zij had niks waarmee ze kon dreigen, want haar aanwezigheid was dat nou eenmaal niet. Ze bleef gewoon een klein meisje dat er eerder schattig uitzag als ze boos keek dan bedreigend.
”Heb jij het in je om een moordenaar te worden?”
Haar ogen werden iets groter, waarna ze ietwat bezorgd naar het meisje keek. Ze kon niks zeggen, dat zou toch niks uithalen, dus legde ze haar andere hand ook maar op de hand van de ander – hield hem zwakjes met twee handen vast nu. Er waren vele definities voor het woord moordenaar in haar ogen en als de ander nou echt de trekker zou overhalen en het leven van de ander zou wegnemen… Nee, ze zou haar niet zien als een moordenaar. Zijzelf zou het niet doen, maar ze was niet het soort persoon die haar mening zou opdringen aan een ander.
Ze bleef naar haar handen staren wanneer ze hoorde dat de trekker werd overgehaald, keek pas op toen ze de persoon op de grond hoorde vallen. Een paar tellen keek ze ernaar, zag dat de ander niet dood was, waarna ze opkeek. Ze hoorde de stem van het meisje op de achtergrond, maar besteedde er geen aandacht aan. Zonder iets te zeggen pakte ze het pistool uit haar hand en stopte het in haar tasje, waarna ze de ander met zich meetrok. ’Hij was een slecht en zwak persoon,’ meldde ze, niet omkijkend.
Wanneer ze een paar meter van de winkel verwijderd was begon ze te rennen en zocht een goed steegje uit – naar haar mening – en bleef daar pas stilstaan. Ze liet de hand van de ander los en keek naar de grond. Wat nu? Misschien hadden ze beter kunnen blijven en het verhaal kunnen vertellen aan de politie die zou komen, maar ze was te bang geweest voor problemen – zowel voor zichzelf als voor de ander – en was daarom maar weggerend en had de ander met zich meegesleurd. ’Sorry,’ bracht ze uiteindelijk zachtjes uit, ’Ik heb het alleen maar erger gemaakt…’

OOC; Als ik iets moet aanpassen hoor ik het wel :3}

Ze waren aan het lopen. Ja, ze waren in beweging. Iedere keer dat haar voetzool opnieuw de grond raakte, bevestigde die constatering enkel.
Dat ze al veel te lang handjes vast aan het houden waren, kon haar niet eens zo veel schelen. Normale maatstaven golden niet in bizarre situaties. Als je in zulke dingen verstrikt raakt, hoor je eerder vragen erover te hebben. Vragen die je niet durft of kan uitspreken. Zoals: Waarom ontvluchten wij het plaats delict eigenlijk?, waar gaan wij naartoe? en blijft hij in leven? Die vragen had zij dus ook.
Hé, het was haar eerste keer; zoiets aangrijpends doen en meemaken. Je kon niet van haar verwachten dat zij iemand in koelen bloede verwonden zou.
Dat het andere meisje plotseling begon te rennen, hielp ook niet bepaald. Nog een vraag kwam in haar op: Omdraaien en alleen treurig teruglopen naar de winkel of haar pas ook versnellen? Blijkbaar had haar lichaam het al voor haar bepaald. Meerennen als een mak huisdiertje was het geworden.
Tegen de tijd dat zij het steegje bereikt hadden, had zij haar gedachtes gelukkig al weer enigszins op orde. Nog steeds was de puzzel niet compleet, maar het begon er wel steeds logischer uit te zien. Ze wist nu in ieder geval genoeg om met enige kalmte op de verontschuldiging te reageren.
‘Je hebt je best gedaan.’ Nee. Dat had zij niet gezegd. Wat een verschrikkelijke opmerking. ‘’Je hebt je best gedaan.’’ Dat zeggen ouders tegen hun kinderen, wanneer die een onvoldoende gehaald hebben. Op een neerbuigend toontje en hun lippen strak op elkaar geperst. Afschuwelijk.
‘Meer dan dat ik ooit heb kunnen doen,’ plakte zij er haastig achteraan. Met een voorzichtige glimlach. ‘Je hebt mij een kans gegeven om...’ Ze brak zichzelf abrupt af. Niet wetend hoe zij die zin precies kon en mocht afmaken.
‘’Een held te zijn’’ klonk nogal misplaatst, aangezien ze iemand zojuist letsel aan had gebracht. Bloed en pijn bleven bloed en pijn. Dat verandert niet, als je die aan een crimineel bezorgt.
En ‘’iets nuttigs te doen’’ was weliswaar beter verwoord, maar dan klonk zij gewoon zo... lui. Alsof ze niet om de samenleving gaf en haar tijd liever verdeed aan iets anders.
Nee, dan was ‘’moed te hebben’’ nog de beste optie. Dan klonk zij enkel als een slap spinazieboontje.
In een poging haar mismoedige foutjes te camoufleren, liet zij het onderwerp naar de volgende tak springen. ‘Wat doen we... ahem met het...’
Ze had haar zin kunnen afmaken met iets minder subtiel woord. Iets wat gehoord kon worden door nieuwsgierigen. In plaats daarvan liet zij haar blik enkel voor fractie bij de zwartharige haar tas hangen. Net lang genoeg om opgemerkt te worden. In ieder geval als je wist wat erin zat.

PROFILE MAGICIAN

» running, rushing

Rushing adrenaline

Rushing adrenaline

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen