Lelouch keek wat verveeld rond met zijn handen in zijn zakken. Wat een gedoe. Lelouch snapte zelfs nog steeds niet wat hij hier op een school deed. Geen school was altijd al beter geweest, en nog steeds zijn dat zijn gedachten. Hier in een gebouw vol met andere leerlingen, dat wou hij gewoon weg helemaal niet maar ja, niemand die nu eigenlijk echt naar hem luisterde. Hij moest er maar het beste van maken. Een tak dat kraakte zorgde ervoor dat hij uit zijn gepeins kwam. Lelouch keek even sloompjes recht en merkte dat hij in het duistere bos was. Het zag er nu ook weer niet echt zo indrukwekkend uit, maar ja. Hij stapte zonder enige echte aarzeling het bos in. Het was er mistig en natuurlijk ook donker. Hoe zou dit bos anders aan zijn naam komen. Het zou gewoon weg zielig zijn als hier de zon zou schijnen. Even wreef hij met een hand soepel door zijn ravenzwarte haren. Hier zou hij waarschijnlijk wel op zijn gemak kunnen zijn. Niet veel leerlingen zouden in het duistere bos komen. Hoe lang was hij hier nu eigenlijk? Niet dat het eigenlijk echt veel uitmaakte, maar iedere keer als hij geen al te drukke mensen om hem heen wou kwam hij gewoon naar hier. Het was er lekker ijzig stil. Het enige echte geluid dat je hier echt goed hoorde was het kille geritsel van de vele koude bomen dat hier stonden, en de dikke mist die het nog het merendeel verbergde. Een perfecte plaats om je slachtoffers naar toe te lokken. Even grijnsde hij maar al snel verdween dat weer, alsof het er nooit was geweest. Verschillende takken kraakten onder Lelouch zijn vonden. Mist dreef langzaam aan de kant toen hij passeerde. Geluid verstompte en werd toen langzaam weer te horen. Waarschijnlijk was hij al diep in het bos, want geen enkel geschreeuw van de leerlingen was nog te horen. De stilte dat voelde gewoon weg goed aan. Deze plek zal hij altijd blijven bezoeken. Lelouch stond doodstil, toch had hij gehoord dat er een tak in twee was gekraakt. Zijn twee verschillende ogen gingen heel langzaam het gebied rond. Als snel hoorde hij voetstappen die in zijn richting kwamen. Ook voelde hij waar de duisternis was wat uiteen gedreven was alsof iemand daar was. Hij voelde het gewoon. Met nog steeds zijn handen in zijn zaken leunde hij tegen een boom die er al wat oud uitzag doordat zijn takken naar verschillende kanten kronkelde, de meeste waren zelfs al afgekraakt. Even zuchtte hij lichtjes waardoor al snel de mist dat rond het meisje hangde verdween en hij ze nu goed zag. Ze was jonger dan hij dus hij trok wel even verbaasd zijn oog op."Wat doet zo'n jong meisje als jij in zo'n bos als deze" Hij was nieuwsgierig of deze meid wel interessant genoeg was om niet direct weg van te stappen, om dingen uit ze te krijgen. Een kleine maar lieve prooi was in het bos waar hij zo graag was. Even grijnsde hij maar het was te donker om dat te kunnen zien."wel?" Vroeg hij toen maar weer.

Skygge liep met trage passen richting het duistere bos. Ze vond het heerlijk om op dit soort plekken te komen. Vreemd genoeg leek het of ze op dit soort plekken zichzelf kon zijn, niet hoefde te denken aan "laat de andere leerlingen met rust". Waarom was dat eigenlijk een regel? Was dat wel een regel? Met voorzichtige stappen liep ze het bos in. Het was er donker en een dikke mist omhulde het meisje voor het een weg vrij maakte. Ze schudde langzaam haar hoofd toen ze achterom keek. Waarom had ze toch altijd het idee dat ze achtervolgd werd? Ze zuchtte en liep verder. De gedachte die die dag over har heen gekomen waren ergerde haar. Ze had al de hele dag na gedacht over een wraak plan, een plan om haar moeder voor goed van de aardbodem te laten verdwijnen. Automatisch sierde en brede grijns haar mond. Het bleef een geweldig idee ooit haar moeder te laten boeten voor diens daden. Doden was te makkelijk, martelen te simpel... Ze schudde haar hoofd en de grijns verdween. De blauw/grijze keep die ze droeg viel over haar ogen waardoor nu alleen nog maar haar neus en mond te zien waren. Ze begon iets harder te lopen toen ze een tak hoorde knappen. Ze was niet alleen! Er was nog een ander in het duistere bos. Ze stopte om te luisteren of ze misschien meer kon horen. In de loop der jaren had ze veel gezien, waaronder het beeld van een dood gestoken vader. Een tweede en een derde tak knapte onder menselijk gewicht. Ze glimlachte en begon weer te lopen in de richting van waar het geluid was gekomen. De gillende kinderen vielen weg en het bos toonde zijn ware aard. Koud, kil en ijzig stil. Skygge bleef weer even staan toen ze op een vrij open plek stond. Een plek waar ze meerdere kanten op kon gaan. Geen geluid. Ze zuchtte en besloot op haar gevoel af te gaan. Met snelle passen sloeg ze rechts af. Door haar haast letten ze niet op en ging op een grote tak staan die luid kraakte en doormidden brak. Ze rolde even met haar ogen en liep nog iets verder. Voor een oude boom bleef ze staan. Zich ervan bewust dat de jongen die ze eerder had gehoord ertegen aan stond. De jongen zuchtte en de mist die tussen beide hing verdween. De jongen was ouder dan Skygge maar niet bepaald geduldiger: "Wat doet zo'n jong meisje als jij in zo'n bos als deze" Skygge keek de jonge aan en moest een glimlach onderdrukken. Ze was zich er ineens sterk van bewust dat zij hem kon zien, maar hij haar ogen onmogelijk kon zien door de keep die ze droeg: "wel?" Skygge zetten een stap naar voren en grijnsde: 'Onbeleefd, zeker. Ongeduldig, overduidelijk.' ze keek de jongen strak aan en haalde de kap van haar hoofd. 'Vraag het nog eens beleefd, misschien geef ik dan antwoord.' het was onmogelijk nog een grijns te onderdrukken en een grijns van oor tot oor sierde haar gezicht. Ze tilde haar hoofd iets op een keek de jongen kil en emotieloos aan met haar goud/bruine ogen.

Lelouch keek het jonge meisje strak aan. Waarom was ze ook naar hem gekomen? Waarschijnlijk had hij niet echt zin in een gesprek maar nu ze toch hier is moet hij er maar van genieten. Straks als het meisje hem verveelde zou hij zonder nog iets te zeggen gewoon weggaan. Deed die altijd en liet toen de persoon verdwaasd achter. Denkend wat ze zouden mis zegt hebben, helemaal niks natuurlijk, ze waren gewoon weg veel te saai om mee te praten. 'Onbeleefd, zeker. Ongeduldig, overduidelijk.' hoorde hij ze zeggen. Even lachte Lelouch luidop, maar deze lach was niet aangenaam of vriendelijk, het was kil en laag. Alsof het hem aanstond dat ze direct in een defensieve reactie ging, dit zag Lelouch nu toch wel zitten."Te snel conclussies trekken is niet echt slim meissie" sprak hij nogal kil. Het paste gewoon bij de omgeving, de heerlijke kille omgeving.'Vraag het nog eens beleefd, misschien geef ik dan antwoord.' sprak ze weer. even trok hij wat vaagjes zijn ene wenkbrauw op. Zijn twee verschillende ogen keken haar gevaarlijk strak aan. Het was een pittige meid moest Lelouch wel toegeven.Misschien zou dit spel nog wel interessant worden, maar misschien ook weer niet. Hij weet wel beter in plaats van direct al te zeggen wat voor soort spel het zou zijn."En wie zegt er dat ik het beleefd wil zeggen. Misschien ben ik gewoon weg niet het type dat zich laat commanderen" Vooral de laatste woorden kwamen er waarschuwend uit dat hij niet in de stemming was om te doen wat andere zeggen dat hij moet doen. Hij vond het zowiezo al irritant dat anderen hem willen commanderen. Hij mocht gewoon weg die mensen niet. Ofterwijl zou hij dan juist weg gaan of zal hij laten zien dat ze niet met hem moeten sollen. Hij haatte gewoon weg die mensen, die denken dat ze de baas zijn over iedereen die ze tegen komen. De laatste die zo tegen hem was gegaan had niet meer lang echt normaal geweest, gek was die toen geworden. Maar niemand weet hoe en waarom.

Skygge rolde haar ogen bij het gezicht dat de jongen trok. Typisch. Zeer typisch. "En wie zegt er dat ik het beleefd wil zeggen. Misschien ben ik gewoon weg niet het type dat zich laat commanderen"Skygge had het alweer gehoord. Waarom moesten mensen toch altijd zo dom zijn haar te onderschatten. Oke, dit keer kon ze niet zien of hij een spel speelde of hij de waarheid sprak. De jongen keek Skygge boos aan.Skygge's gezicht bleef emotieloos maar toen ze sprak was een duidelijke haat en afschuw te horen: 'Vergis je niet, jongen!' ze deed een stap in de richting van de jongen. 'Ten eerste had ik blijkbaar gelijk met mijn vermoede. Dat je onbeleefd bent en ook nog eens ongeduldig. Maar dat je zegt dat je niet het persoon bent om zich te laten commanderen..' ze hield even op en haar ogen begonnen angstaanjagend te twinkelen. 'Heb je fout! Iedereen is te commanderen, als je het maar goed aanpakt.' ze glimlachte en boog haar hoofd iets. De manier waarop de jongen haar had aangesproken viel haar mee. Ze had zo een wijsneus verwacht. Oke, dit was niet veel beter, maar hij had de goede antwoorden gegeven. 'Skygge is de naam.' toen ze weer recht ging staan hielden haar ogen elke beweging van de jongen in de gaten en vroeg ze bits: 'En wat mag jou naam dan wel zijn?' ze glimlachte toen ze al een naam voor hem had bedacht die ze zeker zou gebruiken als hij zou weigeren zijn naam te geven. Vreemd genoeg deed de jongen jaar denken aan Claren. Hij was even onbeleefd, ongeduldig en tot nu toe in Skygge's ogen naïef als haar broertje. Een van de twee die haar leven hadden verwoest en er fluitend mee weg gekomen waren. Ze snoof de geur van het bos even op om haar hoofd weer leeg te maken. De gedachtes aan haar broertje, zusje of moeder waren direct gelinkt aan die van haar vader. En het laatste wat ze van hem wist en had gezien was het levenloose, bebloede lichaam dat voor haar voeten op de grond lag. Ze slikte even en keek de jongen recht aan.

Lelouch keek de jonge meid aan. Ze was zeker niet zo'n weerloos meisje. Die waren nooit leuk om mee te spelen, het was daarom altijd veel te snel voorbij. Dat zou je dan niet echt een spel kunnen noemen. Een klein blaadje lande op zijn schouders maar dat veegde hij al snel weer van zijn kleren. Niet dat hij niet graag vuil was, dat maakte voor hem niet echt veel uit. 'Vergis je niet, jongen!' ze deed een stap in de richting van Lelouch. 'Ten eerste had ik blijkbaar gelijk met mijn vermoede. Dat je onbeleefd bent en ook nog eens ongeduldig. Maar dat je zegt dat je niet het persoon bent om zich te laten commanderen..' Weer lachte hij wat geamuseerd. Hij mocht deze pittige meid wel. . 'Heb je fout! Iedereen is te commanderen, als je het maar goed aanpakt.' Maar koppig zou je haar ook wel kunnen noemen. Langzaam boog hij even zijn hoofd zodat hij dichter met zijn hoofd bij haar was "Mij commandeer je gewoon niet" sprak hij fluisterend kalm tegen haar. 'Skygge is de naam.' hoorde hij haar voorstellen. Dat is dus haar naam. Die hoor je nu ook weer niet iedere dag. Opnieuw streek hij met zijn hand door zijn haren. Hij voelde dat ze hem in de gaten hield, waardoor hij toch even grijnsde. 'En wat mag jou naam dan wel zijn?' Hij zweeg alsof hij deed dat die geduldig was. Hij was dat ook, maar het waren gewoon de reactie's die te traag kwamen."De mijne is Lelouch" sprak hij kalmpjes, ondertussen was haar grijns hem niet ontgaan. Een bijnaam hoefde hij niet. Dat was gewoon weg zielig vond hij. Voor mensen die te lui waren om de echte namen te kunnen onthouden. Nu liet hij toch even zijn ogen glijden over het bouw van Skygge. Lelijk was ze ook niet te noemen, dat stond hem wel aan maar dat liet hij niet merken. Je had soms van die meiden die gewoon een veel te dikke nek hadden over hun zelf."Dus wil je nu ook antwoord geven, van waarom je hier nu bent" Het was vriendelijker dan de eerste keer dat hij het vroeg maar niet veel.

"De mijne is Lelouch" zei de jongen kalmpjes. Het was een mooie naam. Het paste ook goed bij hem. Ze voelde hoe hij haar aandachtiger bekeek. Ze liet haar blik op de boom vallen zodat ze hem niet meer regel recht aan keek. Het voelde vertrouwd. Het voelde raar iemand niet meer de hele tijd in de gaten te houden, iemand niet te verdenken van de vreemdste dingen. Sinds ze de dood van haar vader had ze niet anders meer gedaan. "Dus wil je nu ook antwoord geven, van waarom je hier nu bent" Het klonk vriendelijker dan eerst. Skygge keek Lelouch weer aan en glimlachte. Toen ze sprak klonk er een duidelijk doordringbare vriendelijkheid door haar stem maar de haat waar nog altijd spraken van was maakte het angstaanjagend: 'Je wilt het wel erg graag weten, hè?' ze schudde haar hoofd en vervolgde: 'Hoogstwaarschijnlijk om de zelfde reden als jij..' ze knikte naar de plek van waar ze gekomen was: 'Om al die kinderen te ontlopen en..' ze slikte even. Het deed pijn om eraan te denken: 'En om mijn hoofd leeg te maken.' meteen schoten er weer beelden door haar hoofd maar ze negeerde die. 'En jij?' vroeg ze nu met wat meer haat door haar stem. Er schoot een koude windvlaag langs de oude en dode bomen. Skygge kneep haar ogen tot spleetjes om de enkele korrels zand die opstoven tegen te houden. Toen de wind weer was gaan liggen keek ze Lelouch aandachtig aan. Er verscheen weer een glimlach rond het gezicht van het meisje. Ze kneep haar ogen dicht en beet zacht op haar lip. Slecht idee! Lelouch deed haar te veel aan Claren denken. Ze haatte dat kind, maar hield ook weer van hem. Hij en zijn tweeling zusje hadden haar veel geholpen. Ondanks dat ze altijd een hekel aan haar broertje en zusje had gehad, hield ze van hen. Dat ze de kant van haar moeder hadden gekozen zou ze nooit snappen. Ze opende haar ogen. Ze waren angstaanjagend kil en er hing een vreemde trek rond haar gezicht. Zoals een leeuw die zijn prooi elk moment te grazen kon neme. Ze keek Lelouch expres niet aan, dit was niet voor hem bedoelt. Al kon dat nog gebeuren...

Hij mocht deze dame wel, die altijd wel een antwoord weet op wat je dan ook zegt. Een leuk gesprek was het dan wel altijd. Lelouch keek nog steeds het meisje aandachtig aan. Het was nu eenmaal wat hij altijd deed bij de jonge meisjes. Ze moesten er maar aan wennen, want hij zou het altijd wel doen. Er was daar niks aan te veranderen. En dat wou hij zelf ook niet eens. Hij was zoals hij was. En daar moesten ze maar mee leven.... 'Je wilt het wel erg graag weten, hè?' hoorde hij Skygge zeggen waarna ze met haar hoofd schudde. Hij grijnsde geamuseerd. En knikte alsof ze hem had betrapt.
'Hoogstwaarschijnlijk om de zelfde reden als jij..' ze knikte naar de plek van waar ze gekomen was. Lelouch volgde haar blik. 'Om al die kinderen te ontlopen en..' Ja daarom was hij hier. En zij dus ook, hij had het best wel kunnen raden maar wou het uit haar eigen mond horen. Dat was altijd het simpelste. Toen zag hij dat Skygge het inneens heel even moeilijk kreeg maar het toen toch maar zei 'En om mijn hoofd leeg te maken.' Lelouch was slim genoeg om niet te vragen wat die reden waren dat ze even tot zichzelf moest komen. Dat waren gewoon weg zijn zaken niet. Zo erg was hij niet. Straks zou hij het wel vragen hoe het in elkaar zat. Nu nog niet meteen. Dat zou zijn spel verpesten. Geduldig is altijd een goede zaak sprak hij zichzelf toe.'En jij?' vroeg ze hem nu. Hij dacht even na. Dacht over hoe hij het ging uitleggen" wel.... Net als jij wat tot mezelf komen, maar daar heb ik ook mijn eigen redenen voor." Sprak hij wat wat afzijdig. Het was niet dat hij wilde zorgen dat het spel zou omdraaien dat zou gewoon weg dom zijn geweest. Maar als hij voorbeeld wat vind hem zelf zou prijs geven zou zij hem vertrouwen en het zelfde doen. Toch moest hij goed oppassen met wat hij zou zeggen."Laten we zeggen dat het niet echt mijn idee was om in deze school te worden gestuurt maar het staat me wel aan"sprak hij schouder ophalend. Het was de waarheid en het gaf niet veel prijs. Dat zou hij ook nooit doen."Zou ik de reden mogen weten van waarom je even alleen wilt zijn" Vroeg hij rustig gevend" Je hoeft natuurlijk niet ik wil je niet dwingen." Voegde hij eraan toe terwijl hij merkte dat ze heel even in gedachten was verzonken en hem wat hatend aankeek, wat Lelouch gewoon weg negeerde. Het kon hem niet echt schelen of zij hem nu haatte of niet. Dat was niet het doel van het spel.

" wel.... Net als jij wat tot mezelf komen, maar daar heb ik ook mijn eigen redenen voor." Skygge trok haar wenkbrauwen op, maar bleef Lelouch hatelijk aanstaren. Ze merkte dat hij zijn woorden zorgvuldig koos en over elk woord meermaals nadacht. "Laten we zeggen dat het niet echt mijn idee was om in deze school te worden gestuurd maar het staat me wel aan" Skygge kreeg ineens een idee wat Lelouch van plan was, al liet ze wederom weinig verschil in haar emoties zien. Haar vermoeden werd bevestigd toen Lelouch vervolgde: "Zou ik de reden mogen weten van waarom je even alleen wilt zijn" zei hij rustig en snel plakte hij erachteraan: " Je hoeft natuurlijk niet ik wil je niet dwingen." Skygge boog haar hoofd iets om een triomflach te verbergen. Toen ze haar hoofd weer omhoog tilde keek ze Lelouch recht aan en glimlachte kil: 'Geloof me, als ik het niet wilde vertellen. Had ik dat niet gedaan..' ze zei het op zo een manier dat het leek of ze de waarheid zou prijsgeven. Maar dat kon Lelouch toch echt vergeten: 'Ik zou je ook vertellen dat ik niemand ooit zal vertellen wat er in mijn hoofd omgaat, wat ik voel.' ze knikte langzaam en na een vrij lange stilte ging ze verder: 'Precies zoals ik nu doe. Lelouch, om te weten waarom ik alleen wil zijn, zul jij dat eerst moeten vertellen. Ik heb al te vaak mee gemaakt dat ik iets vertel en andere daarna fluitend weg lopen.' een gevoel van wantrouwen ging door haar heen toen ze alles op een rijtje zetten wat Lelouch tot nu toe had uitgekraamd. Haar ogen werden dunne spleetjes en door haar wimpers keek ze de jongen aan. Angstaanjagend rustig zei ze: 'Jij lijkt me wel het type dat graag, op dit soort plekken vooral, andere als prooi ziet en vervolgens toe slaat.. Heb ik gelijk?' ze stelde de vraag zo dat ze er meerdere dingen uit zou kunnen halen. Als hij zou instemmen zou haar vermoede kunnen kloppen en ze zou meteen meer over hem weten. Een glimlach trok over haar gezicht. De meeste die ze tegen waren gekomen hadden dit stadium niet eens kunnen halen zonder gillend er vandoor te gaan. Meestal, vooral op de plek van waar ze kwam, werd ze beschouwd als "dat rijken kind waarvan haar moeder een monster was en haar vader dood". Ze had er een hekel aan, maar het zorgde er wel altijd voor dat ze.. Zichzelf was.

Nog steeds stond Lelouch relaxt tegen de nogal kale boom hij mocht deze dame wel, ze was slim. Je komt sneller iemand tegen die je kunt manipuleren, het was vaak ook zo snel voorbij dat hij helemaal niet ervan had kunnen genieten. En dan had Lelouch zich moeten inspannen. Lelouch was niet iemand die zich helemaal moet veranderen. Hij moest bijvoorbeeld niet zijn best doen om lief te zijn, want hij moest toegeven dat kon hij sowieso al. Je hebt vaak wel leerlingen die net zoals hij graag spelletjes speelt, maar zij moesten dan wel moeite doen om lief te glimlachen en alles om te prooi te lokken. Voor hem was dat simpel. Opnieuw streek Lelouch door zijn raven zwarte haren waar er vaak blauwe tinten in voor kwamen als de zon erop scheen, wat hier dus niet het geval was. Lelouch negeerde gewoon de hatelijke blik die hij van Skygge kreeg. Het deed hem gewoon niets dus moet hij er ook niet op reageren. Lelouch kreeg het gevoel dat ze hem door had. Dat was maar heel zelden voor gekomen en als dat wel voor kwam dan ontkende hij het natuurlijk niet als ze er naar zou vragen. Maar dat betekend wel niet dat hij zich gewonnen gaf, nee belangen nog niet. Hij is niet geboren om direct op te geven als iets niet simpel was. Dat was juist het leuks eraan. 'Geloof me, als ik het niet wilde vertellen. Had ik dat niet gedaan..' Ze deed alsof ze dingen prijs zou geven, maar hij weet wel beter. De hele tijd heeft hij haar bestudeerd…het zou niet kloppen dat ze nu zonder slag of stoot alles braafjes zou zeggen. 'Ik zou je ook vertellen dat ik niemand ooit zal vertellen wat er in mijn hoofd omgaat, wat ik voel.' Even zweeg ze en hij bewoog niet. 'Precies zoals ik nu doe. Lelouch, om te weten waarom ik alleen wil zijn, zul jij dat eerst moeten vertellen. Ik heb al te vaak mee gemaakt dat ik iets vertel en andere daarna fluitend weg lopen.' Lelouch grijnsde geamuseerd. Zo te zien heeft zij al wat ervaringen gehad. 'Jij lijkt me wel het type dat graag, op dit soort plekken vooral, andere als prooi ziet en vervolgens toe slaat.. Heb ik gelijk?' sprak ze heel rustig, maar lelouch zijn houding veranderde niet bij haar ontdekking.” Ik geef me gewonnen “sprak hij op een luchtige toon alsof het hem niets kon schelen dat hij betrapt was, wat zo ook was natuurlijk. Langzaam stond hij recht zodat hij boven haar uittorende. En kop groter was hij.” Maar weet je wat interessant is” sprak hij geheimzinnig terwijl hij een pas dichter bij haar stond. Alleen enkele millimeters er tussen hen in was. Achteruit kon ze niet want daar stond er een boom in de weg. Opnieuw zette hij langzaam een pas waardoor hij tegen haar botste en zij tegen de boom. Daarna zette hij zijn handen elk aan een kant van haar gezicht tegen de boom. ”dat je wist wat ik allemaal graag doe….” Ook nu zweeg hij even. ”Maar dat je toch naar me toe bent gekomen” Lelouch wist dat zijn gezicht nu heel dicht bij die van haar was, want hij voelde haar warme adem op zijn gezicht strijken. Maar voor dat Skygge op deze actie van hem kon reageren trok hij zich al weer terug, leunend tegen zijn eigen boom met zijn handen in zijn zakken en keek haar rustig en relaxt aan. Hij was altijd kalm. Niemand wist wanneer hij zou toeslaan, of wanneer hij kwaad was. Zijn haren draaiden even naar alle kanten toen er een lichte winbriesje toch door de verschillende bomen geraakte, en hij grijnsde.

” Ik geef me gewonnen “ hij klonk rustig en in zijn gezicht was ook weinig tot geen verandering op te merken. Deze jongen was.. Interessant. Dit was de eerste keer dat de persoon voor haar niet gillend weg rende. Langzaam ging Lelouch rechtop staan. Hij was een kop groter, maar wie zegt dat iemand die groter is ook sterker is? Niemand! ” Maar weet je wat interessant is” terwijl hij sprak liep hij naar voren en stond nu nog maar enkele millimeters van Skygge af. Na nog een stap stond Skygge tegen de boom achter haar aan. Terwijl ze wachtte tot hij zijn zin af zou maken zetten hij beide handen naast haar gezicht tegen de boom. ”dat je wist wat ik allemaal graag doe….” even zweeg hij en vervolgde toen: ”Maar dat je toch naar me toe bent gekomen” het gezicht van Lelouch kwam voor Skygge net iets te dicht bij. Toch was ze nog niet van plan wat te doen, nee, dit begon net interessant te worden. Zoals verwacht zetten Lelouch af tegen de boom en leunde weer tegen zijn eigen boom aan. Hij had zijn handen alweer in zijn zakken en keek haar rustig aan. Een klein windbriesje deed Lelouchs haren alle kanten op wapperen en een grijns was duidelijk te zien. Skygge was nu aan de beurt en zetten een stap naar voren zodat ze niet meer tegen de boom aan stond: 'Zo moeilijk was dat niet, je bent nogal een open boek.' ze wist dat hij niet van plan was zijn idee om haar als prooi te zien af te slaan. Ze keek hem doordringend aan en vervolgde met een kille, angstaanjagende grijns: 'En waarom ik hier ben? Dat is ook vrij simpel, om jou duidelijk te maken, dat je niet iedereen als prooi kunt zien.' ze sloeg de kap van haar cape weer over haar gezicht. Nu was alleen haar mond nog te zien. Tenminste, voor Lelouch. Zij zelf kon nog elk detail, voor zo ver mogelijk was, onderscheiden. De schaduw die over haar grijns viel was angstaanjagend en het grinnikje dat volgde was bijna om van weg te rennen. 'Maar buiten dat, je denkt toch niet hè, dat omdat jij groter bent en net zo een idiote actie uithaalde, ik bang word?' ze had zo een idee wat zijn antwoord zou zijn. Hij was voor haar een soort van open boek, alles wat ze wilde weten wist ze en alles wat ze niet hoefde te weten.. Wist ze eigenlijk ook wel. Ze wist ook dat hij niet snel zou weten wat zij van plan was. Dat zou hij pas weten op het moment dat het al te laat was, dat het al gebeurt was. Als ze had wat ze wilde. En dat moment kwam snel dichterbij..