Dominic liep door de gang met een uitdrukkingloos gezicht. Iedereen was vrolijk, blij met de sneeuw. De kerstsfeer hing door de hele school en alle leerlingen waren vriendelijk. Hij had vanacht slecht geslapen, had last gehad van allemaal niet bestaande lichtvlekjes. dat kwam allemaal omdat hij probeerde te stoppen met zijn medicijnen. De verslavende stofjes hadden zijn lichaam afhankelijk gemaakt en zorgden dat het niet innemen van een klein pilletje een soort hel veroorzaakte. Maar toch bleef hij doorgaan en vanochtend had hij de helft van zijn belangrijkste medicijn laten staan. Nu lagen er twee glanzende rode pillen in de la van zijn nachtkastje verstopt samen met de rest van zijn andere medijnpotjes en flesjes, hij wilde niet dat een van zijn medeleerlingen doorkreeg dat hij medijcen innam. Want op de potjes stonden allerlei termen als: Voor aggresieonderdrukking en Rustgevend en Kalmerend. Als iemand dat zou zien zouden er allemaal vragen volgen, waarom moest hij dat slikken, was hij gek, wat had hij dan gedaan? Allemaal dingen waar Dominic geen zin in had, dus hij nam zijn medicijnen altijd in het geheim, voorzichtig en altijd alert op pottenkijkers. De la had hij met duistere magie beschermt en als iemand zonder daar op te letten de la open trok zou die een onprettige verrassing ondervinden.

Hij kreeg last van duizelingen en wankelde in een reflex naar de muur. Daar leunde hij tegen de stenen aan totdat zijn hoofd weer iets helderder werd. Hij had het benauwd en ademde jachtig in en uit. Hij rilde onwillekeurig en keek uit het raam. Goddank sneeuwde het even niet. Dominic besloot naar buiten te gaan om wat frisse lucht binnen te krijgen. Hij had de neiging om de rest van zijn medicijn in te nemen en probeerde deze neiging te onderdrukken. Probeerde niet te denken aan de pillen die uitnodigend op hem lagen te wachten. Hij zou zonder problemen terug kunnen gaan en de dingen met een flink glas water slikken, maar dan was al zijn moeite voor niets geweest. Nee, hij zou volhouden en deze dag door zien te komen. Hij liep trillerig naar de grote deuren en ging naar buiten. De koude lucht deed hem goed en bracht zijn hoofd tijdelijk tot rust.
Dominic negeerde de paden en wandelde recht over het besneeuwde grasveld. Hij liep door totdat hij de bosrand bereikte en leunde even tegen een boomstam. Hij zag een grote raaf op en tak zitten en knipperde verwoed met zijn ogen. Het beest verdween weer even plots als hij was verschenen. Hij bewoog zich stram verder tot hij een open plek zag. Daarboven in de lucht vloog de vogel weer rond. Dominic reikte naar de grond, voelde een steen onder zijn vingers en greep het ding vast. Met al zijn kracht slingerde hij de kiezel naar de raaf. Vlak voor de steen de zwarte veren raakte spatte het ding in stukjes uiteen. Alle kleine flintertjes duister smolten samen tot zwarte bolletjes. De vlekken vlogen voor zijn ogen heen en weer en vulden zijn hele zicht. Hij zette nog twee laatste stappen en stond nu midden op de open plek. Hij zwaaide met zijn arm om de vlekken weg te krijgen maar zijn hand gleed door het zwart heen en achter zijn hand sloten de deeltjes weer aaneen tot een grote zwarte massa. Hij zakte door zijn krachteloze benen en viel op zijn rug in de sneeuw. De witte zachte bodem smolt langzaam en doorweekte zijn jas. Zijn ogen schoten koortsachtig heen en weer kijkend naar niet bestaande schaduwen. Hij wilde overeind komen, duwde zich met zijn handen overeind en meteen verergerde de lichtflitsen. Hij zakte weer naar achter en kreunde zachtjes toen zijn bruine haar weer door sneeuw werd omgeven.

Dominic was in een soort shocktoestand geraakt door een combinatie van kou, vermoeidheid en afkickverschijnselen, maar zijn gedachten draaiden rondjes en probeerden weer grip te krijgen op zijn lichaam. Met moeite balde hij zijn handen tot vuisten en daarna dreef hij met kracht zijn nagels in de zachte huid.Hij moest hard, heel hard duwen voor een pijnsignaal zijn hersenen bereikte. Even klaarde zijn geest op en hij kwam half overeind. Bloed stroomde uit zijn handen en vier halvemaanvormige wondjes sierden zijn beide handpalmen. Bloed kleurde de sneeuw zachtroze toen hij ze weer ontspande en op de grond legde. Een gruwelijk beeld speelde op zijn netvlies, de bloederige handafdrukken op de spierwitte muur en hij hoorde zijn zusje schreeuwen van angst. ''Nee, nee, zeg dat niet...'' zei hij angstig. ''Monster, een monster...'' herhaalde Dominic koortsachtig, als een soort mantra. Afwezig bleef hij het voor zich uit staren en zat zo rechtop in de sneeuw, telkens dezelfde onbegrijpelijke woorden mompelend. Hij hoorde voetstappen en wilde zich omdraaien, maar zijn geest was geblokkeerd en alleen nog in staat om te blijven fluisteren. ''Monster, monster...'' Hij zag niets meer, hoorde alleen maar de stem van zijn zusje, die de meest kwetsende woorden tegen hem had gezegd. Dominic hoopte dat de persoon die achter hem aan was gekomen weg zou gaan bij het zien van dit vreemde tafereel, gewoon weer weg zou lopen en dit allemaal zou vergeten. Dan zou hij geen problemen krijgen, geen lastige vragen. Dominic wilde opstaan en naar zijn kamer gaan, daar zou hij de pillen uit de la grissen en innemen en alles zou weer verdwijnen. Dan hoefde hij hier nooit meer aan te denken en de volgende keer zou hij een groter deel van zijn medicijnen innemen, zo'n deel dat hij geen last kreeg van deze beangstigende ervaringen. Hij draaide zich nu half om en knipperde met zijn ogen. Alles wat hij zag was een wazig beeld, niet in staat scherp te stellen. Wie was daar en wat deed diegene? Hoe zou die handelen nadat hij of zij dit allemaal had gezien? Zou hij worden geloofd als hij beweerde dat er niets aan de hand was, waarschijnlijk niet. Daarvoor was de hele aanblik te bizar. ''Wie is daar...'' fluisterde hij hees. Harder praten ging niet, hij was allang blij dat er een geluid over zijn lippen kwam. Alle geluiden, inclusief zijn eigen stem klonken in zijn oren onecht en irreëel, als in een droom of een hallucinatie. Misschien waren die voetstappen ook wel een illusie geweest, een verzinsel van zijn op hol geslagen brein. Hij hoopte het maar, dan zou hij niemand uitleg hoeven te geven over zijn vreemde gedrag.

Met een geeuw rekte ze zich eens goed uit. Dit was haar allerlaatste les van vandaag. Eindelijk. Het was niet zo dat ze er een hekel aan had om te studeren. Nee ze wilde en moest bijleren. Moest meer kennis vergaren. Wilde verbeteren. Altijd moest het beter. Nooit was ze tevreden. Even als haar vader. En hij had gelijk. Wilde ze niet zo eindigen als al dat schroot hier dan moest ze zich zelf kort houden. Daarnaast. Ze walgde van al die zoetsappige kindjes hier. Of van die herrieschoppers. Ze had er een hekel aan. Moest dan de neiging om ze aan te vliegen onderdrukken. Het liefste had ze hun hoofden van hun miezerige rompjes gerukt. Zachts gezegd. Ze kwam zo rustig en kalmpjes over. Tot je haar recht in haar helblauwe ogen aankeek. Twee ijsklompen die kilte, haat en moordlust uitstraalden. Echter wist ze het zeer goed te onderdrukken. Wat haar ook jaren van training had gekost. Niet dat het nog altijd even goed werkte maar vooralsnog. Het ging redelijk. Tot nu toe. Het meisje voor haar had lang blond haar. Het was niet zo dat ze een hekel had aan blonde mensen per se. Ze had sowieso al een hekel aan bijna iedereen ook al kende ze de ander niet eens. Maar dit mens was zo walgelijk. Zo vreselijk. De hele les. Verdomme een uur lang zat ze aan niets anders dan haar vervloekte, spuuglelijke haar. En hoezeer ze zich ook op de leraar had willen concentreren het had niet mogen baten. Het kreng had daarnaast ook nog eens een enorme zeikstem die ze maar niet kon houden. Werkelijk hoe hield de rest het uit? Haar helblauwe ogen richtten zich op de klok. De laatste seconden tikten tergend langzaam voorbij. Nog vijf, vier, drie, twee, één. Meteen stond ze op. Gooide haar stoel in een geïrriteerd gebaar naar achter en sloeg haar handen op het tafelblad. ”Jij.” siste ze zacht en dreigend naar het meisje voor haar. Verbaasd draaide die zich om. Om haar met haar grote reebruine ogen aan te kijken. Bah. Het leek wel een bang hert. Onnozel wicht. ”Ik?” Ze drukte met haar wijsvinger onschuldig tegen haar borst. Een zucht verliet haar keel terwijl ze naar het barbiepopje keek. Rolde geërgerd met haar ogen om haar ergernis duidelijk te maken. ”Wie anders?” Het meisje stond op en vouwde met zo’n ontzettend arrogant gezicht haar armen voor haar borst dat Yazuki het hout onder haar handen bijna versplinterd had. Diep ademde ze in. Telde in haar hoofd tot tien maar kwam niet verder dan twee. Met een quasi lieve glimlach knikte ze het meisje toe. ”Ik zie je nog wel.” En met die woorden gooide ze haar tas over haar schouder, griste haar jas van de stoel af en snelde het lokaal uit. Nog voor ze op de gang was hoorde ze iemand hard gillen. ”MIJN HAAR! MIJN HAAAR!” Met een zelfvoldane grijns liep ze door de gang. Het gegil negerend. Heerlijk.

Wat ze met het kind had gedaan? Een of andere vloek uitgesproken waardoor het haar op haar hoofd als de dorre bladeren van een boom van haar hoofd vielen waardoor een kale knikker overbleef. Niets ernstigs toch? Met een onschuldig masker op wandelde ze verder. Een ieder die te dichtbij kwam kreeg een dodelijke blik toegeworpen. Fijn als mensen haar begrepen. Behoefte aan gezelschap had ze namelijk niet. Het bijzijn van anderen vond ze simpelweg vreselijk. Het was dat het op dit moment nodig was want anders.. In het voorbijgaan kwamen zo veel verschillende gezichten voorbij. Sommigen wierpen nieuwsgierige blikken op haar. Anderen wendden snel hun hoofd af. Twee jongen maakten zich breed. Leken niet voor haar uit een te wijken. Een zucht verliet haar keel. Dit bedoelde ze nou. Waarom maakten ze het zichzelf nou weer zo verdomd moeilijk? In het moment dat je ook maar even met je ogen knipperde had ze haar spreuk al uitgesproken. Met geweld werden de twee jongens door een onzichtbare kracht uit elkaar gerukt en werden beiden tegen de muur aangesmeten. Zonder ze ook maar een blik waardig te keuren liep ze door. Volgde precies de weg die ze zojuist ook volgde. Haar blik werd getrokken door een raaf die voorbij vloog. Trok haar blik naar buiten. Naar het witte landschap buiten. Eindelijk. Het was gestopt met sneeuwen. Ook daar had ze een hekel aan. Tja. Waaraan had ze géén hekel?

De koude wind streek over haar gezicht. Ze haatte dit weer. Gad, ver, Damme! Ze sloeg beide armen om zich heen. Trok een muts over haar hoofd en trok haar suède handschoenen aan. Met haar rechterhand tastte ze naar de tas die op haar heup rustte. Wat daar in zat was voor grote waarde van haar. Er zat een drakenei in. De schaal van het ei had een dieppaarse gloed en was bezet met enkele saffierblauwe diamantjes. Groot ging de draak die er in zat niet worden, des te beter. Dan kon ze hem ook op school houden. En op dit moment zou het niet lang duren voordat het uit zou komen. Haar vingers roerden even de koele schil om daarna weer verder te zoeken. Zochten dat ene pakje in haar tas. Verdomme waar was dat ding!? Uiteindelijk sloten haar vingers zich om het pakje en haalde ze een pakje sigaretten tevoorschijn. Ja ze wist dat het slecht voor haar was. Maar het was zo verdomd verslavend. Zie er dan maar eens van af te blijven. Yazuki bleef even stilstaan. Streelde het ravenzwarte haar uit haar gezicht en stak de peuk aan. Nam meteen een grote hijs en begon toen weer verder te lopen. Liep en liep en liep. Het maakte haar niet zo veel uit waarheen. Zolang ze maar alleen was. Dat was ze ook. Maar voor even. Want na een tijdje merkte ze de aanwezigheid van een ander op. Wilde het in eerste instantie negeren. Maar het werd gewoon irritant. Hoorde een stem. Godsamme het zou ook niet he. Diegene had nu gewoon echt pech want inhouden deed ze niet meer. Kwaad gooide ze de peuk in de witte sneeuw. Het ding doofde sissend. Maar Yazuki was al lang weg. Volgde voetstappen in de sneeuw. Had alles verwacht tegen te komen. Een stelletje, een of andere lamzak of gewoon een loser. Maar dat er een jongen languit in de sneeuw had gelegen had ze niet verwacht. Meteen drong de geur van bloed tot haar door. Gevolgd met het beeld van de zachtroze sneeuw. Hij had het hem zichzelf toegedaan te zien aan de halve maanvormige wondjes in zijn handpalmen. Yazuki hurkte bij hem neer. Hij leefde ook nog. Een diepe zucht verliet haar lichaam. Waarom over kwam haar dit? Ze sloeg haar ogen op naar de hemel en wreef eens door haar ogen. De jongen was hem helemaal aan het spacen leek het wel. Ze ging op een steen zitten. Sloeg haar linkerbeen over de rechter heen en observeerde hem. Uiteindelijk drong het tot de ander door na wat gemurmel dat ze er ook nog was en draaide hij zich op zijn zij. Zag hij haar nou wel of niet? Ze haalde haar schouders op en taste opnieuw naar het pakje in haar tas tot ze zijn hese stem hoorde. Een grijns krulde haar lippen. ”Wie hier is? It’s me honey. Yazuki.” Of ze hem ging helpen? Waarom zou ze? Ze zou zijn gezicht onthouden. Het liefste met een naam erbij. Zodat ze hem hier nog heel lang aan zou kunnen herinneren. Wat een zielig hoopje mens lag hier nu. Een glimlach moest ze onderdrukken terwijl ze opstond en rustig naar hem toe liep. Naast hem neerhurkte en met haar rechterhand zijn gezicht beet pakte. Haar nagels drukte ze in zijn wangen en draaide zijn hoofd zo dat hij haar wel aan moest kijken.

Inspiratie! 8D Hopelijk kan je er wat mee ^,^

Dominic keek naar de wazige vlek, herkende een mens en probeerde een kreun te onderdrukken. Zat ze nou gewoon te kijken naar hoe hij hier in een halfbewusteloze toestand op de grond lag? Nou, het was in ieder geval beter dan iemand die meteen nieuwsgierig vragen begon te stellen of aan je zat en je wilde helpen. Tenminste dat hoopte hij, had nog geen ervaring met andere mensen die zo zouden reageren. Want dit leek erg op de reactie die hij zou hebben gehad, jammer genoeg was niet hij maar zij de toeschouwer en lag hij hier in de sneeuw. Dat maakte de situatie al een stuk minder amusant en interessant, al was hij wel benieuwd naar hoe ze zou zijn. Iemand die niet meteen begon te gillen als ze bloed zag of zich bemoeizuchtig opdrong en tot je door probeerde te dringen. Hij had ze allemaal al eens ontmoet, zulke mensen en dat was voor hen nooit echt prettig verlopen, maar was voor hem wel leuk geweest. Een stem doorbrak de stilte die was ontstaan nadat zijn hese stem was weggestorven en gaf hem een antwoord dat uitsloot dat ze slechts een hallucinatie was. ”Wie hier is? It’s me honey. Yazuki.” Haar stem klonk alsof die van een verre afgelegen plaats kwam in plaats van een paar meter van hem vandaan. Ze, het was zo te horen een meisje, klonk geamuseerd en leek niet van plan om weg te gaan.

Zachte voetstappen klonken en rustig naderde de gestalte hem. Een steeds grotere vlek vulde zijn blik en werd al iets scherper. Hij herkende nu een gezicht, zag de ravenzwarte haren die eromheen waaierden. Ze zag er lief uit, maar waarschijnlijk was het zo'n een herkenbaar geval van schijn bedriegt. Dominic was wel de laatste die daar iets over mocht zeggen, was zelf net zo. Tot je diep in zijn ogen keek, hem boos maakte, merkte je niets van de ijskoude, intense haat tegenover alles en iedereen. Het meisje bereikte hem en knielde neer. Hij voelde een warme huid tegen zijn wang, gevolgd door scherpe nagels in zijn wang. Zijn hoofd werd opzij gedraaid en hij gaf mee, wetend dat hij momenteel hulpeloos was, totaal overgeleverd aan de goede wil van de ander. Hij keek haar in de ogen, deed geen moeite om zijn standaard toneelstukje op te voeren. Hij had zo het idee dat hulpeloos en onschuldig kijken bij dit kind niet de juiste aanpak was en had er trouwens ook niet echt energie voor. De kou had alle resterende energie uit hem getrokken en hem leeg achtergelaten. Haar blauwe ogen waren ijskoud en hielden zijn blik vast. Hij bleef haar strak aanstaren, dit was de erste keer in jaren dat hij het de moeite waard had gevonden om een ander echt aan te kijken zonder dat hij iets voor elkaar probeerde te krijgen.

Hij voelde de nagels niet echt, zijn pijndrempel was hoog, te hoog, door de medicijnen die hij elke dag innam. Maar de aanraking was toch vrij storend, niemand raakte hem aan, hij liet het gewoon niet toe. Op dit moment was hij niet in staat om haar te dwingen om hem los te laten, dat was overduidelijk, maar misschien zou ze het vrijwillig doen. ''Zeg Yazuki, wil je me alsjeblieft los laten?'' vroeg hij, zijn stem nog steeds hees en zacht. Hij klonk niet smekend, klonk niet lief, zijn stem was emotieloos, koud en bijna hatelijk. Zo zou hij altijd klinken als hij niet zijn best deed om emoties te faken. Het was gewoon ondoenelijk om altijd hatelijk te klinken, soms had je nou eenmaal andere mensen nodig die zich door een lief toontje makkelijk om de tuin lieten leiden. En daarbij was het gewoonweg vermakelijk om te zien hoe anderen als poppen deden wat je wilde, als spelers in een toneelstuk, volledig volgens de regieaanwijzingen en dat allemaal zonder het te beseffen. Hij krabbelde iets omhoog, voorzichtig en heel rustig, hopend dat ze hem los zou laten. Een felle pijnscheut vlamde door zijn hoofd en hij kneep zijn ogen even gepijnigd samen. Toen trok de hoofdpijn weer weg en hij opende zijn blauwe ogen weer en richtte ze op Yazuki. Hij probeerde te bedenken wat de beste zet was om te zorgen dat ze hem met rust zou laten en hier niet meer over zou praten, maar kon niets bedenken. Het was lastig om iemand die zo ongevoelig en koel was te bespelen, te beinvloeden. Het was ook iets waar Dominic geen ervaring mee had, dus hij besloot haar maar even de regie te geven en wachtte tot ze zou spreken. Hij draaide zijn handpalm naar boven en bekeek de netjes gevormde wondjes aandachtig. Toen hij tot de conclusie was gekomen dat er alleen veel bloed was, geen grote wond of gevaarlijke ontsteking liet hij zijn hand weer zakken. Een rood straaltje bloed liep over zijn vinger en gleed langzaam naar beneden. De kleine wondjes prikkelden toen hij zijn hand op een schoon onbevlekt stukje sneeuw legde, maar het bloed stolde en korstjes begonnen zich te vormen. Hij begon zijn linkerhand aan dezelfde procedure te onderwerpen om zichzelf een houding te geven. Hij kon zich gaan voorstellen, hij kon proberen een lulverhaal op te hangen over de redenen dat hij hier zo in de sneeuw had gelegen, maar deed niets van die dingen. Hij hield zijn mond en keek naar zijn bebloede hand.

Ze had gehoopt een zielig geval in de ogen te kunnen kijken. Een miezerig hoopje mens dat zou smeken om hulp. Want hulp was iets dat ze nog nooit in haar hele leven gegeven had en nooit zou geven. Nou ja, tenzij zijzelf er beter van zou worden natuurlijk. Dan was er nog ergens iets bespreekbaar. Maar dat ging niet één twee drie. Makkelijk was ze zeker niet namelijk. Als haar iets niet aan stond. Als de dingen niet gingen zoals zij dat wilde. Dan was ze tot niet bepaald vriendelijke dingen in staat. Het zou gaan zoals zij het wilde. En niet omdat ze een verwend papa’s kindje was. Nee. Omdat ze dat zelf gewoon zo wilde. Verwend was ze niet. Nee, ze was zeer streng opgevoed. Haar ouders hadden haar nooit bij haar handje vastgehouden. Als ze iets moeilijk vond moest ze het zelf oplossen. Vond ze iets eng dan werd ze er des te meer mee geconfronteerd tot dat ze het niet meer eng vond. Niks meer eng vond en nergens meer van onder de indruk was. Wilde haar emoties volledig zelf in de hand houden. Dat kleine beetje emotie dat haar ziel nog bevatte dan. En laat dat nou net niet de liefste, vriendelijkste en warmste emoties zijn. Haat, woede en nog meer donkere emoties. Als je ze al emoties kon noemen. Dat leek het enigste dat in haar omging. Alsof haar hart gehuld was met een niet een laagje ijs, maar alsof haar hart uit ijs gekerfd was. Zo was het misschien het beste te omschrijven ja. Een hart van ijs. Interesse had ze amper. Zeer zelden kwamen er personen voor in het leven die haar lichte interesse wisten te wekken. Dat was zeer uniek en gebeurde maar zelden. In de zestien jaar dat ze nu rondliep was dat misschien maar twee à drie keer gebeurd. En dat was volgens haar al veel. Nou ja, dat was misschien dan het enigste dat ze niet volledig in de hand had. Ze kon het toch ook niet helpen als er eens iemand langs kwam in het leven die niet zo’n zeikerd was. Niet zo pietluttig overal over deed en dezelfde gedachtegang deelde als zijzelf. Die mensen waren er niet veel. Vandaar dat het in de toekomst zeker niet vaak voor zou komen dat ze interesse toonde in een ander.

Het stomme was. Dat ze het zeer amusant vond om naar deze jongen te kijken. Hoe hulpeloos hij er bij lag. Volledig aan haar goede zorgen over gelaten. Een glimlach krulde haar lippen. Volgens mij had deze gozer ze niet allemaal op een rijtje. Eigenlijk zou hij hem uit zijn lijden moeten verlossen. Maar dat zou te makkelijk zijn. Was het niet veel leuker om een ander zo te zien smeken om hulp. Iemand doden was zo snel gebeurd. Dit was way leuker dan dat. Ze kon hem natuurlijk ook altijd nog begraven in de sneeuw. Dan zou hij eerst onderkoeld raken en langzaam sterven van de kou. Hmn. Dat was een idee. Nog altijd hield ze zijn hoofd vast. Had haar ogen van hem afgewend en ze ten hemel geslagen. Ze moest toch nog meer leuke dingen kunnen bedenken die ze zouden kunnen doen? Met haar vrije hand raakte ze kort het topje van haar neus aan om hem daarna weer aan te kijken. Echter keek ze niet in de ogen van een bang hert dat in de koplampen van een auto keek op het moment dat hij bijna aangereden ging worden en zijn volledige levensloop voor zijn ogen langs flitste. Nee helaas. Twee koude ogen zonder ook maar enige emotie keken terug. En dat vond ze niet leuk. Ze had op iets anders gehoopt. Met ergens was het ook interessant. Hij zou vast en zeker niet gaan smeken om hulp. Zijn ogen spraken boekdelen. Een toneelstukje had hij ook niet op hoeven voeren want daar had ze recht door heen gekeken. Yazuki voelde het wel of iemand bang was of niet. Of wanneer iemand het echt meende. Haar ijsblauwe ogen bleven hem aankijken. Ten eerste omdat ze benieuwd was hoelang hij terug bleef staren. En ten tweede omdat ze hem ergens onbewust toch wel interessant vond. Dat toegeven zou ze echter niet.

Een valse glimlach plooide haar lippen terwijl ze naar hem keek. Hij wist het. Hij wist dat hulpeloos was. Het geluid dat hij uitbracht. Zo zacht. Zo hees. Zo breekbaar. Ze zou bijna medelijden met hem krijgen. Not. Haar helblauwe ogen knepen zich iets samen. Hij liet haar blik niet los en zij de zijne niet. Trok haar linkermondhoek op in een gemene grijns en leunde voorover. Bracht haar hoofd dichter bij de zijne. Bracht haar lippen richting zijn oor. Haar adem streelde over zijn huid toen ze sprak. ”Zeg Yazuki, wil je me alsjeblieft los laten?” Sprak ze hem na met de stem van een klein onschuldig meisje. ”Eigenlijk hé. Wil ik dat helemaal niet.” zei ze nog altijd even onschuldig. Van jongs af aan was ze er altijd goed in geweest iemand het bloed onder de nagels vandaan te halen. En als ze deze jongen een klein beetje in kon schatten vond hij het vreselijk dat ze hem aanraakte. Dat ze de draak met hem stak. Wat zij gedaan zou hebben in zijn positie? Hmn. Lastig lastig. Dacht ze maar niet over na aangezien zij in deze positie zat en hij in de zijne die een stuk ongelukkiger was dan de zijne. ”Maar vooruit. Omdat je het zo lief vraagt.” Ze verlaagde haar stem wat en sprak met een bepaalde kilte. Die zowel aangenaam was als voor kippenvel zorgde. Natuurlijk was dit niet het einde. Nee slechts het begin. Yaz vond hem wel amusand. Lang geleden dat ze zo’n iemand tegen kwam als hem. Ze drukte hem een kusje op zijn oor en liet zijn hoofd los. Streelde nog eens langs zijn kaak en ging toen overeind staan. Met haar onschuldige uiterlijk had ze al veel mensen ten onder zien gaan. Hoe stom kon je zijn zeg? Want wanneer ze haar ware aard liet zien leek ze te groeien. Straalde ze gewoon kou en haat uit. Oké wat was haar volgende stap? Volgde zijn blik naar zijn handen. Ze moest toegeven hij mocht er dan wel zo bij liggen hij was volgens mij niet dom. Ze speelde even met een pluk van haar ravenzwarte haar. Liep terug naar de steen waar ze zojuist op gezeten had en nam er opnieuw plaats. Niet van plan al weg te gaan. Rustig ging ze zitten en kruiste haar benen over elkaar. ”Zeg. Hoe heet je eigenlijk? “ vroeg ze hem met haar zangerige stemgeluid. Echter niet het type stem dat bij een warm en liefdevol lied hoorde. Maar eentje die voor een koude rilling langs je rug zorgde.

Haar ogen hielden zijn blik vast en staarden al even koud terug. Hij keek als gehypnotiseerd even in haar ijzige ogen. Ze had de leiding en ze wist het. Zijn enige hoop was dat ze hem of interessant genoeg vond om hem niet helemaal te vernietigen of dat ze hem zat werd en weg zou gaan. Want hij had de haat in haar ogen gezien en wist dat ze in staat was hem hier eerst te testen, eerst met hem te spelen als een nieuwe pop of auto. En wat daarna zou komen, de mogelijkheden waren eindeloos, maar allemaal gruwelijk en wreed. Het meisje boog voorover tot ze bijna zijn oor raakte. Haar stem klonk zachtjes en onschuldig. ”Zeg Yazuki, wil je me alsjeblieft los laten?” Hij zuchtte en een klein zweempje van amusatie gleed over zijn gezicht. Hij was benieuwd hoe ze het spelletje zou spelen, welke stappen ze zou nemen om hem te irriteren en te bewerken. En hij was van plan om het haar moeilijk te maken, maar vooral om te zorgen dat hij hier enigzins heelhuids uitkwam. ”Eigenlijk hé. Wil ik dat helemaal niet.” Ze deed het goed, als hij niet zo ontzettend gevoelloos was geweest had hij nu gehuiverd van haar warme adem die over zijn koude huid streek. ”Maar vooruit. Omdat je het zo lief vraagt.” Haar stem was laag en kil, haar ogen ijskoud. En juist omdat ze niet zoals alle anderen was, niet voor zijn koude blik week, maar juist dubbel zo hard terug staarde, was ze eigenlijk heel interessant. Maar dat zou hij niet toegeven, hij zou bij hoog en laag beweren dat ze hem niets boeide, niets uitmaakte. Ze drukte hem een kusje op zijn oor en liet zijn hoofd los. Streelde nog eens langs zijn kaak en ging toen overeind staan. Dominic zette zijn handen met kracht neer en duwde zichzelf overeind. Haar aanrakingen hadden hem geirriteerd, hij hield er niet van om de warme huid van een ander te voelen en al helemaal niet als hij het niet zelf in de hand had. Dat was nog wel het frustrerendste, dat hij voor de eerste keer niet de touwtjes in handen had. Hij wilde zelf degene zijn die de ander bespeelde en uittestte. Maar dat zat er deze keer niet in, zij had de macht in handen en gebruikte die goed, dat moest hij toegeven, wilde het niet toegeven.

Ze speelde even met een pluk van haar ravenzwarte haar en stond even hoog boven hem. Hij wilde wel opstaan en boven haar uit steken, maar vermoedde dat hij dan alleen weer keihard neer zou vallen. En dat genoegen gundehij haar niet, hij zat nu rechtop en was allang blij dat dat goed was gegaan. Hij draaide zich om en keek hoe ze op een groot rotsblok ging zitten. Ze kruiste haar benen over elkaar en keek hem ontspannen aan. ”Zeg. Hoe heet je eigenlijk? “ vroeg ze hem. Haar stem was zangerig en melodieus, maar nog steeds koud. Hij keek haar in de ogen en wist dat hij geen keus had dan te antwoorden. Natuurlijk, hij kon weigeren, maar dat zou haar alleen maar uitlokken en prikkelen. Dus hij zweeg even en bleef al die tijd koel terugkijken. Deze keer zou hij zijn blik niet afwenden, haar koude blikken met een even hatelijke blikken beantwoorden. ''Dominic Gabriël Fedelmid...'' antwoordde hij met zijn volledige naam en lachte half naar haar. Het was geen lieve lach of een smeekbede om medelijden, gewoon een uiting van een vreemdsoortig respect voor haar. ''Ben je altijd zo aardig als je iemand leert kennen?'' vroeg hij koel en charmant, al was zijn stem nog steeds hees en breekbaar. Het was tijd om een beetje tegenwicht te bieden tegen haar spelletjes. Een deel van zijn oude kracht kwam weer terug en hij veegde de tot een papje gesmolten sneeuw van zijn schouders af.

Waarom moest het zo nodig sneeuwen? Dit natuurverschijnsel had werkelijk geen enkele nu en zorgde alleen voor problemen. En dan waren er nog de vreselijk irritante mensen die de sneeuw per se tot een vliegend projectiel moesten verheffen en er plezier, ja werkelijk plezier in hadden om elkaar ermee te bekogelen. De witte substantie irriteerde hem enkel, veroorzaakte een felle blik in zijn ogen. Als ze hem hierom zou uitlachen, dat was wel het laatste wat ze moest doen. Dominic was dan wel verzwakt, maar met zijn krachtige duistere magie zou hij toch nog wel wat kunnen bereiken. Hij keek haar nog steeds aan, had zijn blik geen seconde afgewend terwijl hij bezig was en zond haar dreigende, hatelijke, ijskoude blikken toe. Yazuki was een bijzonder geval, een meisje zoals hij nog nooit had ontmoet en hij nu al half respecteerde. Voor zover hij iemand kon respecteren, had hij dat voor haar koele blik en goed geplande bewegingen. Maar hij zou het niet toelaten dat ze hem klein kreeg, dat ze vat op hem kreeg en haar missie kon voltooien. Nee, dat zou hij koste wat het kost proberen te voorkomen.

Hmmn. Wat zouden ze kunnen doen. Opnieuw raakten haar slanke vingers het topje van haar neus aan. Wie niet beter zou weten zou denken dat het een schattig gebaar was. En men hield van schattige meisjes was het niet? Met leuke jurkjes, mooie staartjes en grote schitterende ogen. Bah, bah en nog eens bah. Ze wist dat ze er ook schattig uit kon zien. Kon zichzelf ook heel schattig maken. Maar schattig zijn? Ho, dat ging te ver. Ze kon het wel. Mocht het noodzakelijk zijn. Als ze er haar zin mee kon krijgen zou ze het doen. Dan was ze zo schattig als je je maar voor kon stellen. Maar van binnen. Van binnen was ze iets heel anders. Bij deze jongen hoefde ze zich niet schattig voor te doen. Kon eindelijk even het harde masker verwijderen dat haar zo naar begon te zitten en haar ware gezichtje tonen. Een gezichtje die niet zo lief en schattig was. Aantrekkelijk was ze daar in tegen wel. Want ze mocht dan een hekel hebben aan barbiepoppen en babypopjes ze maalde wel dergelijk om haar uiterlijk. Haar lange ravenzwarte haar leek altijd perfect te zitten. Niet één plukje zat ooit verkeerd. Make-up gebruikte ze niet al te veel. Alleen wat oogschaduw en mascara soms. Niet meer. Ze vond dat ze er natuurlijk er beter uit zag. Had geen make-up nodig om zich zekerder te voelen. Want er was niets of niemand die haar aan het wankelen kon brengen. Nee. Dat zou niemand ooit lukken omdat ze nooit iemand daar de kans toe zou geven. Ze zou nooit de deur op een kiertje zetten zodat het voor die ander mogelijk was om bij haar naar binnen te dringen. De deur bleef voor altijd gesloten. Met een groot ijzeren hangslot er op. De sleutel had ze al jaren geleden weg gegooid. De sleutel? Die was onvindbaar. Niemand. Maar dan ook niemand zou ooit de sleutel tot haar hart kunnen vinden. Want ze wist zelf niet eens waar die gebleven was. Onschuldig haalde ze haar schouders op. Ondanks dat ze zich niet zo hoefde te gedragen bleef het ook wel leuk. Bleef het leuk om met de jongen te spelen.

Spelletjes. Ze haatte ze. Tegelijk hield ze er van. Zolang zij het maar was die de touwtjes in handen had. Zodat zij kon beslissen wat er gebeurde en hoe. Want als het niet ging zoals mevrouw het wilde kon ze uitbarsten. Kon ze alles kort en klein slaan en iemand kritiek toetakelen. Of ze dat met de jongen ook ging doen? Misschien. Misschien ook niet. Misschien spaarde ze zijn mooie gezichtje. Natuurlijk niet zonder daar iets voor terug te krijgen. Als ze zijn gezichtje zou sparen wilde ze daar wel iets voor terug. Een eerlijke deal leek het haar zo. Hmn. Als ze zijn gezicht niet zou doen waar zou ze hem dan..? Haar hoofd draaide ze naar hem toe. Hij had zich opgedrukt. Ah. Ergens vond hij haar aanrakingen dus niet zo heel prettig. Een geamuseerd glimlachje krulde haar goedgevormde lippen. Heerlijk als ze toch nog een beetje terugvochten. Moest ze hem nu het idee geven dat hij nog een kans had? Zodat hij toch nog wat tegen zou werken? Of moest ze alle hoop van hem wegvegen? Zo’n moeilijke keuze. Haar vingers gleden nu naar haar raken. Gleed er eens met haar slanke vingers langs om haar handen toen ineen te vouwen. Haar hoofd kantelde ze ietwat terwijl haar helblauwe ogen zich op de jongen richtten die nu rechtop was gaan zitten. Zijn blik op haar gericht. Of hij antwoord zou geven kon ze niet één, twee, drie voorspellen. De jongen leek wel op haar. De blik was goed. Dat trok haar interesse alleen maar meer. Al helemaal nu hij rechtop zat en ze hem kon bekijken. Beter dan net. Haar blik gleed over hem heen. Bijna onopmerkelijk knikte ze haar hoofd. Krulden haar mondhoeken zich weer wat omhoog. Een beeld wat totaal niet paste bij de twee ijskoude ogen die hem niet los lieten. Wat dat betrof was ze net een klein kindje dat net een nieuw speeltje gevonden had. En kleine kindjes wilden altijd kijken hoe ver ze konden gaan met hun speelgoed. Of je er mee kon gooien. Of ze konden vliegen en onder water adem konden halen. Quasi verrast vergrootte ze haar helblauwe ogen toen ze zijn stem opnieuw hoorde. Dus toch. Hij wist dat hij haar alleen maar uit zou lokken wanneer hij niets zei. Hmn, verstandig van hem. De glimlach die ze hem toezond was niet vriendelijk, noch beleefd of warm. Nee. Het was een uiting van een vreemd soort respect. Iets wat haar natuurlijk alleen nog maar meer goed deed.

De blikken die hij haar zond vond ze heerlijk. Nooit had ze van warme of liefdevolle blikken gehouden. Iemand die haar zo aan keek zou zijn of haar ogen nog wel voelen branden in hun kassen. Walgelijk was het gewoon. Wat nog erger was, was wanneer iemand je met medelijden aankeek. Net zoals de dokters in het ziekenhuis. Wanneer ze weer eens gewond was geweest had ze er nooit heen gewild. Maar met een gebroken arm moest ze wel. Helaas. Dokters. Ze had er een hekel aan. Van die vieze mannetjes met grijs haar en dikke brillen. Lange witte jassen. En daarnaast stonk het vreselijk in het ziekenhuis. Het rook niet naar dood. Nee dat had ze nog niet eens zo erg gevonden. Het rook er zo schoon. Zo. Ze had er geen woorden voor. Maar dat was nog iets dat ze haatte. Iets dat aan haar ellenlange lijst toegevoegd kon worden. Of ze de jongen die de naam Dominic Gabriël Fedelmid droeg, simpelweg afgekort tot Dominic. Haatte ze hem? Haten misschien niet. Hoewel. Yazuki had al snel een hekel aan iets of iemand. Maar ze vond dit wel interessant. Het maakte het nog interessanter dat hij zijn kracht leek te hervinden. Een volgende vraag rolde over zijn lippen. Aha, een vraag van zijn kant dit keer. Zijn vraag werd op een koele manier gesteld. Bijna charmant. Haar linkermondhoek trok ze op tezamen met haar wenkbrauw. ”Vond je dat al vriendelijk? Je moest eens weten hoe ik met mijn beste vrienden om ga.” zei ze quasi vriendelijk en kantelde daarbij speels haar hoofd. Vrienden. Nog nooit had ze ze gehad en ze had er geen behoefte aan. Zeer, zeker, niet. Ze keek toe hoe hij het sneeuw van zijn schouder veegde. In een waas van schaduwen stond ze naast hem. In het moment dat je maar met je ogen knipperde. Haar hand had ze zijn andere schouder gelegd en veegde het er in één beweging af. Wie niet beter zou weten zou het bijna een liefdevolle actie gevonden hebben. Maar niet zolang je het over Yazuki had.

Het meisje was zichtbaar tevreden toen hij antwoord gaf. Hij wist dat ze hem kon dwingen om te doen wat ze wilde en zij besefte dat zelf duidelijk ook. Zonder aandringen kreeg ze dus zijn naam te horen, het zou alleen maar vergeefse moeite zijn om te weigeren of te zwijgen. En Dominic wilde best tegenwerken, wilde het haar maar al te graag lastig maken, maar dan wel op zo'n manier dat het nog enig nut had. Dat zijn doen en laten nog enig effect had, haar van haar stuk bracht. Ze had haar ogen verrast opengesperd,a lsof ze geen antwoord had verwacht. Maar hij wist wel beter, het was allemaal een toneelstuk. een vrij vermakelijk toneelstuk als je in haar schoenen stond, maar vanuit zijn positie was het eerder vervelend. Het wachten op haar moeilijk te voorspelen reacties en het reageren op haar testjes.
Het meisje was mooi en had een onschuldig uiterlijk. Ze had prachtig lang haar en mooie ogen, al bevatten die nog zoveel haat. Als hij haar op een ander moment was tegengekomen had hij zeker met alle liefde uitgeprobeerd hoe ver hij kon gaan. Had hij een poging gedaan om haar te beinvloeden en naar zijn regieaanwijzingen te laten spelen. Maar nu zat er niets anders op dan het zo proberen te manipuleren dat hij er nog redelijk ongeschonden vanaf zou komen. Hij wilde niets liever dan teruggaan in tijd en de gebeurtenissen zo veranderen dat hij nu, op dit moment niet hier was, maar gewoon binnen kon zitten zonder enig vermoeden van wie Yazuki was. Dat was niet mogelijk en het had ook geen zin om daarover te blijven peinzen, hij had al zijn aandacht nodig om deze ontmoeting tot een goed einde te brengen.

”Vond je dat al vriendelijk? Je moest eens weten hoe ik met mijn beste vrienden om ga.” zei ze en kantelde haaar hoofd lichtjes. Hij keek haar nog steeds in de ogen en zag haar speelse blik. Ze was hem alleen maar aan het bespelen, hij was een onbetekenend speeltje, zoals zoveel anderen dat voor hem waren geweest. Nu hij in hun positie stond, of liever gezegd zat, snapte hij niet waarom die mensen altijd zo stom reageerden. De meesten begonnen te huilen, smeken of onophoudelijk te praten in dehoop dat dat iets aan zijn houding zou veranderen. En dat verergerde zijn vasteberadenheid om zoiemand te vernietigen en in het diepste van hun hart te raken alleen maar meer. En Yazuki was vast niet veel anders, dus smeken zou niet helpen. Hij hield zijn blik op haar gericht terwijl hij de sneeuw van zijn ene schouder verwijderde. Voor hij het echt doorhad stond ze voor zijn neus en maakte een beweging naar zijn linkerschouder. Hij hoorde een zwiepje en toen hij kort opzij keek zag hij de laatste restjes sneeuw naar beneden dwarrelen. Zijn jas was nog steeds nat, maar nu de koude papsneeuw zo goed als verdwenen was kreeg hij het al iets warmer. Hij keek haar weer aan en hield zijn hoofd in navolging van haar een beetje schuin. ''Dankje Yazuki, ik waardeer je hulp...'' zei hij met een lome uitdagende grijns. Hij wist dat het niet als hulp bedoeld was, dat ze hem uit zijn tent probeerde te lokken. Juist door het als hulp te bestempelen zou hij haar nog kwader maken, maar hij kon het gewoon niet laten om haar ook een beetje uit te proberen. ''Als je nog behulpzamer en aardiger bent voor vrienden kan ik niet wachten om je beter te leren kennen,'' sprak hij met een licht sarcastische ondertoon. Hij vond haar interessant, dat zeker, maar had nog steeds liever gehad dat ze gewoon weg was gegaan. tja, nu ze er toch was en hij niet genoeg kracht had om haar uit zijn buurt te krijgen zou hij er maar het beste van moeten maken. Hij was benieuwd naar haar respons, hoe zou ze reageren op zijn tegenwicht. Ze vond het vast niet leuk om tegengewerkt te worden en dat maakte het alleen maar interessanter. Hij leunde naar achteren en keek omhoog, wachtend op een felle reactie. Ze was de eerste die hem zo zwak had gezien en naar zijn voornemens ook de laatste. Hij keek in haar koude ogen, met een geïnteresseerd lachje en afwachtende houding.

Zou ze op zijn opmerking ingaan? Zou ze boos worden? Als ze echt boos zou worden kon ze hem waarschijnlijk wel aan, hij was vermoeid en koud, niet eens in staat om zelfstandig overeind te komen. Maar hij verwachtte geen directe aanval, dat zou laf zijn en naar zijn inschatting was dat niet bepaald haar stijl. Ze speelde haar spelletjes te nauwgezet om zich door een enkele opmerking te laten leiden. Nee, ze zou proberen de touwtjes weer stevig in handen te nemen en hem duidelijk maken dat hij hier niets te zeggen had. Hoe ze dat zou doen wist hij niet en hij hoopte dat zijn inschatting juist was geweest en ze hem niet aan zou vallen, anders zou dit nog wel pijnlijk kunnen worden. Hij was niet bang voor woorden, maar had ook geen zin in een blauwe plek of nog ergere lichamelijke verwondingen.
~Fuu sorry voor de kortheid, maar ik moet weg D:

Ze keek op hem neer. Zoals ze dat bij kakkerlakken ook deed. Maar naar haar idee was de jongen toch wel iets meer dan een kakkerlak. Iets wat een grote uitzondering was. Want in haar ogen was niemand waardiger dan een kakkerlak. Oké één uitzondering was er dan wel. Dat was haar lieflijke grote broer Zephyr. De enigste die ook maar een beetje close met haar was. Die haar aan kon. Oké bij leraren enzo liet ze zich niet gaan. Zo dom was ze niet maar ze vond ze niet snel aardig. Zoals eerder, er waren nog maar drie mensen in haar leven die ze interessant gevonden had. Mensen die haar aandacht waardig waren. Dat waren tot nu toe haar vader, broer en haar mentor geweest. Omdat hen allen een zelfde soort gedachtegang hadden als haar. Niet volledig hetzelfde maar het kwam redelijk overeen. En van zulke mensen moest ze het hebben. Die zorgden er voor dat ze zich niet volledig veloor en zich niet meer in de hand kon houden. Dat zou allemaal maar ongemak opleveren. En een hoop troep wat dat betrof. Nee dat zou zonde zijn. Op deze school kreeg ze een enorme kans die ze met beiden handen aan moest grijpen. Deed ze dat niet dan zou ze gewoon een of ander hersenloos geval zijn dat het nooit verder zou schoppen dan een beetje in de winkel staan. Met een beetje geluk. Anders kon ze als prostitué ook altijd nog aan het werk. Dream on. Dat ging zo niet met haar gebeuren. Diegene die ook maar alleen daar over konden nadenken zou ze eens opbossen. Zou ze goed aanpakken zodat ze het voorgoed uit hun hoofd zouden boenen en het nooit opnieuw durfden te denken. Waarom ze haar vader interessant vond? Hij had een bepaald soort macht. Een bepaald gevoel dat hij uitstraalde waardoor ze zich aangetrokken tot hem voelde. Net zoals haar broer. Hij had net zo’n uitstraling als haar vader. Nog erger leek het wel. Zo donker. Zo koud. Zo mysterieus. Daar hield ze van. Daar voelde ze zich tamelijk op haar gemak bij. Dat soort personen zorgde voor een moment voor innerlijke rust. Zodat ze niet continue op iedereen liep te vitten. Master Savador bezat ook zoiets. Iets waardoor ze hem interessant vond. Naar hem bleef kijken. Gefascineerd was. Ze was zeker niet snel onder de indruk van iemand. Toonde amper respect en had eigenlijk overal schijt aan. Hoe gek ze op haar broer was. Soms vond ze het ook wel lekker hem een beetje dwars te zitten. Aangezien hij altijd een oogje in het zeil hield. Niet voor niets was ze naar deze school gegaan. Hier zou ze hem niet langer tegenkomen. Kon haar eigen ding doen. Eigenlijk wilde ze zich eens lekker in de nesten werken. Want dit keer zou hij er niet zijn die haar zou komen helpen. Met een gelukzalig gezicht keek ze naar de lucht. Voorlopig zou het niet gaan sneeuwen. Voor hoelang het duurde. Yazuki had een hekel aan sneeuw.

Waar had ze geen hekel aan was de vraag? Tja. Mensen pijn doen? Waarschijnlijk. Mensen manipuleren? Ook. Haar broer? Ook zeer waarschijnlijk. Hield ze van hem? Dat kon ze niet over haar lippen krijgen. Dan stokten de woorden in haar keel. Maar, ja. Ze gaf wel om die sukkel dat kon ze niet ontkennen. Kon er van genieten hoe hij de meisjes binnen sleepte. Die dachten dat hij echt van ze hield. Om ze enkel één nachtje te gebruiken en ze daarna bij het oud vuil te zetten. Dat was precies hoe zij met de jongens om ging. Waren niet meer dan speeltjes. En het waren er maar enkelen die het tot speeltje schopten hoor. Want madame was zeer kieskeurig. Haar helblauwe ogen gleden weer naar Domenic. Net zoals hij daar. Hij had zeker potentie. Haar ogen vonden de zijne toen hij zijn stem liet weerklinken. Het leek alsof hij met ieder woord dat hij uitsprak meer kracht hervond. Dat was echter niet waar ze op zat te wachten. Zij was het die dat voor het zeggen had. Het mocht niet zo zijn dat hij zo dadelijk op stond en vrolijk weg wandelde. Dat zou haar zeker niet gebeuren. Ze balde voor een kort moment haar handen tot vuisten en kneep eens hard. Nooit zouden haar de touwtjes uit handen glippen. Opnieuw raakte haar hand zijn schouder. Liet haar hand daar rusten. De jas onder haar hand was koud en nat. Liever raakte ze het niet aan. Maar als in een automatische reactie gebeurde het gewoon. De woorden die hij sprak deden haar grijnzen. Niet zo’n lieve grijns. Nee, eentje die niet veel goeds voorspelde. Haar vingers sloten zich om zijn schouder. Kneep er in. Eerst zachtjes. Geleidelijk aan harder. Een stem in haar hoofd fluisterde dat ze moest wachten. Een ander schreeuwde haar juist toe. Moedigde haar aan verder te gaan. Waar moest ze tussen kiezen? Wacht even. Waarom zou ze überhaupt kiezen? Haar ogen leken even te verstenen tot ze toe sloeg. De lach op zijn gezicht was geïnteresseerd. Hmn voor hoe lang he? Zei was het namelijk die een tamelijk geïnteresseerde blik in haar ogen had. Hij daagde haar uit. Met die paar woorden die hij sprak. De manier waarop alleen al. In een flits had ze zich zo omgedraaid dat ze voor hem stond. Beiden schouders vastgepakt had en hem krachtig achterover duwde. ”Laten we daar dan meteen mee beginnen. Nietwaar?” een gevaarlijke schittering in haar ogen. Misschien was ze toch wel een beetje gepikeerd door zijn opmerking. Nee. Ze moest het niet aantrekken. Yazuki viel neer op haar knieën. Eentje aan zijn linkerkant en de ander aan de rechterkant waardoor ze boven op hem zat. Met haar handen hield ze hem op de grond geduwd. Als hij op volle kracht was geweest was het haar nooit gelukt. En zelfs nu wist ze niet hoe lang ze het vol ging houden. Maar proberen kon altijd. Het was niet echt een directe aanval. Ze was niet zo zwak een zwakkeling aan te vallen. Nee. Ze wilde iets anders doen. Leunde voorover. Bleef hem daarbij aankijken. Was ontzettend benieuwd naar zijn reactie. Enerzijds hoopte ze dat hij kwaad zou worden. Haar probeerde aan te pakken. Anderzijds wilde ze natuurlijk niet de regie uit handen geven. Het was een lastige keuze maar ze hield wel van een beetje risico in het leven.

Met andere woorden. Ze vind Dominic wel aardig volgens mij =D

Dominic grijnsde naar haar, benieuwd hoe ze op zijn uitdagende woorden zou reageren. Het eerste wat hijvoelde was de hand op zijn schouder. Hij keek even opzij, minachtend, alsof haar hand hem niet waard was. Ze lachte naar hem, een lach die aangaf dat ze niet veel goeds van plan was. Nu zou Yazuki weer proberen om de touwtjes in handen te nemen, de vraag was alleen hoe. Haar vingers, die eerst gewoon ontspannen op de klamme jas hadden gelegen, klemden zich nu om zijn schouder. Door de doorweekte stof heen voelde hij hoe ze steeds meer kracht zette, maar hij gaf geen krimp. Deels omdat hij haar adt geoegen niet gunde en deels omdat hij door zijn verhoogde pijndrempel ook niet zoveel last had van haar vingers die zich om zijn schouder hadden geklauwd. Hij wachtte de volgende stap af, begreep nog steeds niet wat nou het plan was. Want dit leek op een aanval, maar Yazuki was volgens hem niet laf, niet zo slap dat ze een verzwakte tegenstander aan zou vallen. Nee, Yazuki had vats nog honderden andere manieren om iemand aan te vallen en daar ging hij er nu een van ervaren. Ze draaide zich om en stond nu recht met haar gezicht naar hem toe. Zonder dat hij tijd had om te reageren pakte ze zijn schouders vast en duwde hem krachtig achterover. Hij bood geen weerstand, maar liet zich rustig in de sneeuw vallen. Hij was toch al doorweekt en een beetje extra sneeuw maakte ook nauwelijks meer verschil. En daarbij gebruikte hij zijn kostbare energie liever als hij zeker wist dat het zin zou hebben. Als hij niet zo versuft en moe was geweest had hij haar waarschijnlijk wel aangekund, maar nu wist hij het niet honderd procent zeker. En zelfs als hijd e worsteling kon winnen, was het nog de vraag of hij dat wel wilde. Dominic vond haar veelste interessant om alles zo abrupt te eindigen, alleen omdat hij weer wat kracht had herwonnen.

Yazuki's ogen glinsterden gevaarlijk en hij keek onbewogen terug. Hij liet zich niet zo makkelijk bang maken, daarvoor zou ze met iets beters moeten komen. Ze liet zich op haar knieen zakken en leunde over hem naar voren. Nog steeds hielden haar handen hem stevig tegen de grond gedrukt, wat zijn bewegingsruimte aanzienelijk beperkte. ''Ik kan niet wachten...Zal ik eerst gaan? Ik ben 15, beheers zowel dark als light magic en ben drie dagen geleden hier aangekomen... verder woonde ik eerst met mijn oom en tante op Shadra en...'' sprak hij langzaam, loom. Het was een standaard opsomming, onbetekenend en inhoudloos. Dominic glimlachte onschuldig, hij wist dat dit niet exact was wat het meisje bedoelde, juist wat ze niet bedoelde, maar dit was wat andere mensen deden als ze elkaar leerden kennen, nietwaar? Elkaar dingen, onbelangrijke dingen, vertellen over zichzelf, terwijl dat de ander niets boeide en het alleen maar loze informatie was. ''Of was dat niet wat je bedoelde, Yazuki?'' vroeg hij met grote ogen. Alsof hij zich dat niet voor kon stellen. Hij genoot ervan dat hij weer een beetje tegenwicht kon bieden, dat hij niet alles meer hoefde te pikken. Ze zou haar spelletje nu zorgvuldiger moeten gaan spelen, rekening houdend met hem.

Zijn hand kwam omhoog en pakte haar linkerhand vast. Zijn vingertoppen streelden even zachtjes langs de warme huid en daarna omvatte hij haaar hand met de zijne. Hij tilde haar hand zorgvuldig op, bereid om kracht te zetten als ze tegenwerkte, maar in eerste instantie zonder al te hard te trekken. Hij wilde immers niet dat ze zou vallen, enkel dat ze met hem mee bewoog. Hij liet haar hand in de sneeuw zakken, zodat hij zijn rechterarm nu volledig vrij kon bewegen. Zijn hand kwam zonder af te wachten weer in beweging en sloot zich om haar nek. Hij trok haar hardhandig dichterbij, deed zelf geen moeite om omhoog te komen. Toen haar gezicht op ongeveer tien centimeter afstand was, begon hij te praten. ''Wees maar niet bang, ik ga nergens heen,'' fluisterde hij geruststellend. Hij zette zijn nagels redelijk krachtig in haar nek, maar wel zo dat hij haar niet zou verwonden. Hij wilde geen sporen achterlaten, die haar de mogelijkheid zouden geven om met haar engelachtige gezichtje naar de hoofdmeester te gaan met de boodschap dat hij haar had aangevallen. Hij haalde zijn hand rustig een keer door haar zachte pikzwarte haar en liet haar toen los. Als ze wilde kon ze nu weer achteruit wijken, maar hij vond dit wel een prettige afstand. Bij elke uitademing streek de warme lucht langs haar gezicht, zo anders dan zijn binnenste. Het was verbazingwekkend dat iemand met zo'n koud hart toch nog warm stromend bloed had. Dat alles normaal leek tot je in zijn ogen keek of, want het gold ook voor Yazuki, in haar ijsblauwe ogen. Hij kon haar van deze afstand nog beter bekijken en bestudeerde langzaam haar hele gezicht. Zijn ogen gleden aandachtig langs haar lippen, namen schaamteloos elk stukje huid op. Hij vond het prima als ze hetzelfde zou doen, maar waarschijnlijk was dat al niet meer nodig, zij had immers al tijd genoeg gehad om hem te keuren, anders had ze ook niet zomaar besloten om deze weg in te slaan. Haar hele gelaat was mooi en zeker goedgekeurd, maar dat liet hij nog niet merken. Een tijd lang bleef hij alleen maar kijken, zonder iets anders te doen en daarna knikte hij kort, alsof hij haar had gekeurd en juist had bevonden. Hij wist dat deze kleine beweging haar zou irriteren, het impliceerde dat hij degene was die besloot of ze goed genoeg was. Maar hij genoot ervan om haar te laten zien dat ze niet het makkelijkste slachtoffer had gevonden en dat hij zich niet zomaar naar al haar wensen zou schikken.

Wat zou het leven zijn zonder risico’s? Zo nu en dan moest je gewoon eens balanceren op de richel tussen leven en dood. Ze hield er van om risico’s te nemen. Hield er van spanning en sensatie op te zoeken. Haatte het wanneer er niets te beleven viel. Anderzijds dus goed dat ze deze jongen tegen gekomen was. Hij zou haar verveling wel even weg kunnen nemen. Dat deed hij immers nu al. Normaal gesproken zou haar liefdevolle broer er al lang tussen gesprongen zijn. Hij volgde haar als een schaduw. Zou het niet waarderen wanneer iemand ongeoorloofd aan haar zat. Zelfs maar te dicht in de buurt kwam. Altijd als ze samen waren en een jongen keek naar haar om. Al was het maar één seconde dat een jongen zijn ogen op haar liet rusten. Zephyr leek alles te zien. En één blik van hem was al genoeg. Zorgde er wel voor dat ze het niet meer aan durfden om te kijken. Ook maar in de buurt te komen. Moesten ze zich ook zeker niet in het hoofd halen. Want broerlief zou dat zeker niet waarderen. Zacht gezegd. Hoe vaak had haar broer wel niet voor een opstootje gezorgd? Het was niet zo dat ze het zelf niet aan kon hoor. Ooh als het aan haar lag zou ze toch aanpakken. Maar haar geliefde broer moest en zou het voor haar opnemen. Iets wat ze dan ook heerlijk benutte soms. Want ze kon hem gewoon alles maken. Hoe erg het delict ook was dat ze had gepleegd. Haar broer zou nooit echt kwaad worden. En anders keek ze hem gewoon met haar grote helblauwe ogen aan. Trok haar meest schattige gezichtje en smeekte hem . Op haar knieën zou ze nog net niet gaan. Want jammer maar helaas daar voelde ze zich veel te goed voor. Die ene keer. Dat ze de jurk van een meisje in de fik had gestoken die haar broer mee had genomen. Tja, ze was een vreemde in haar huis. Dat pikte ze dus zo niet. Alleen had ze daarbij bijna hun gehele villa in de fik gestoken. Tja, haar ouders waren er niet zo blij mee. Maar het was haar broer die het voor haar opnam. De schuld op zich nam. Om het later op haar af te reageren. Ach ja. Misschien had hij ook wel een beetje gelijk dan. Het was wel echt l.. Ze kon het bijna niet denken. Maar het was gewoon lief van hem. Yazuki was dol gek op hem. Misschien liet ze het niet altijd merken maar ze was echt gek op hem. Was de enige die ze respecteerde. Die ze zelfs zowaar lief had. Hoe bijzonder was dat. Yazuki. En liefhebben. Dat het mogelijk was.

Dominic bood geen weerstand toen ze hem naar achter duwde. Ze duwde hem met zijn rug in de natte, koude sneeuw. Niet dat het voor hem uit zou maken aangezien hij toch al doorweekt was. Of hij het koud kreeg boeide haar niets. Kon haar werkelijk waar niets schelen. Al zou hij verkouden worden of een longontsteking oplopen. Pijn doen wilde ze hem wel. Maar ze moest het goed plannen. Er voor zorgen dat het hun dirty little secret was. Vandaar dat ze geen sporen achter mocht laten. Maar ja. In hoeverre? Uitdagend trok ze een wenkbrauw op. Hoever zou hij haar laten gaan? De grijns op zijn smoel was veel te zelfverzekerd. Kort beet ze op haar lip en liet haar ogen over zijn gezicht glijden. Hij begon te spreken. Met elk woord dat hij uit sprak voelde ze zijn adem tegen haar gezicht strelen. De woorden die hij uitsprak deden haar enerzijds prikkelen. Beet op de binnenkant van haar wang. Moest zich beheersen. Zou niet laten merken dat het haar iets deed. Hoe dan ook ze moest toegeven dat ze niet de minste uitgezocht had. Iemand die wel een weerwoord had. Zelfs in die toestand. Opnieuw krulden haar mondhoeken zich in een uitdagende grijns. Hetgeen dat hij haar vertelde kon haar geen moer schelen. Toch nam ze op wat hij zei. Geen enkel detail sloeg ze over. Alles wat gezegd werd kon altijd tegen je gebruikt worden. En ze zou hem nog wel meer ontfutselen. Als het niet nu was dan was het wel een andere keer. Alles om hem te raken. Om hem dwars te zitten. Straks op school. Hoe ze op hem zou reageren? Misschien liep ze hem gewoon voorbij zonder hem te zien. Of misschien gaf ze hem wel een veelbetekende blik. Alles was mogelijk. Maar dat was later. Dit was nu.

Voordat ze er erg in hand kwam zijn hand omhoog. Voelde hoe hij langs haar huid streelde. Haar hand optilde. Haar ogen kneep ze ietwat samen. Toch verzette ze zich niet. Benieuwd welke stappen hij ging ondernemen. Hij deed het zacht. Bijna teder te noemen. De koude sneeuw smolt onder haar warme huid. Koelde het af. Maar zonder haar blik af te wenden bleef ze naar hem kijken. Want opnieuw bewoog hij. Bewoog zijn rechterhand. Rustig wachtte ze af. Voelde hoe zijn hand in haar nek werd gelegd. Klemde voor een seconde haar kaken op elkaar. Normaal was zij het die die stappen zette. Niet de ander. Dominic was zeker aan haar gewaagd. Niet eerder was ze zo’n iemand tegen gekomen. Wat het alleen maar amusanter maakte. Interessanter. Hardhandig werd ze naar hem toegetrokken. Haar gezicht nog maar een schamele tien centimeter verwijderd van de zijne. Voelde zijn adem over haar huid trekken toen hij opnieuw begon te praten. De woorden zorgden voor een grijns op haar gelaat. Voelde hoe hij kracht zette op haar nek. Maar net niet zijn nagels in haar huid zette zodat het op zou gaan vallen. Dus zo slim was hij wel. Hij bestudeerde haar. Bekeek haar gezicht zorgvuldig. Iets wat een lichte irritatie opwekte maar enigsinds een goed gevoel gaf. Dat hij echter door haar haren streelde was een foute zet. Niemand kwam aan haar haren. Wat ze nog erger vond was dat hij zijn hoofd knikte. Alsof hij haar goedgekeurd had. Als een stuk vlees. De blik in haar ogen werd donkerder. Dominic liet haar los. Ze had nu naar achter kunnen leunen. Op kunnen staan. Weg kunnen lopen. Geen van allen deed ze. Bracht haar hoofd nog dichter naar de zijne. Hun neuzen zouden elkaar bijna raken. Bracht haar hoofd nog verder. Haar adem kwam tegen de blote huid in zijn nek. Daar hield ze haar hoofd. Echter bleven haar ogen op hem gericht. Als hij het zo wilde spelen. Kon hij het zo krijgen ook. Haar rechterhand legde ze in zijn nek. Streelde met haar duim zijn wang. Nog altijd boven op hem zittend. Wat ze eigenlijk niet eens onprettig vond. Dit keer was zei het die door zijn haren streelde. Eerst bijna teder. Toen harder. Ruwer. Haar duim streelde zijn wang. Roerde zo nu en dan een keer zijn lippen. Haar handen vlocht ze in zijn donkerbruine, bijna zwarte haar. Pakte het vast en trok er zachtjes aan. Met haar tong bevochtigde ze haar lippen eens. ”Ik was ook nog niet van plan je te laten gaan.” zei ze met een lage, zwoele stem. Stopte met het trekken aan zijn haar. Liet haar slanke vinger omlaag glijden. Langs zijn oor, streelde langs zijn kaak. Maakte een rondje om zijn lippen om daarna via zijn nek omlaag te glijden tot op zijn borst. Begon langzaam de eerste knoopjes van zijn jas los te maken. Wat ze van plan was? Daar ging hij snel genoeg achter komen.

Yazuki reageerde eerst kort geschokt op zijn hand in haar nek. Waarschijnlijk had ze niet verwacht dat hij zo zou handelen, had ze verwacht dat hij haar van zich zou proberebn te duwen. Nee, dat zou te makkelijk zijn. Misschien zou hij haar met wat moeite wel van zich af krijgen, maar de waarheid was dat hij dat helemaal niet wilde. Hij widle kijken hoe ze verder zou gaan, was blij met dit ontzettend interessante spelletje. De eerste keer dat een meisje zo aan hem gewaagd was. Hij liet haar los en zag hoe zijn knikje het gewenste effect had. Haar blik werd donkerder, ze leek dit niet erg leuk te vinden. En dat amuseerde Dominic dan weer, dat hij haar met zo'n kleine beweging had kunnen raken. Ja, hun spel was al verder gevorderd en eerst had zij een voorsprong gehad, maar nu hij zijn kracht weer deels terug had zou de afloop nog interessant worden. Hij was geen zwak, willoos lammetje dat zich zomaar naar de slachtbank liet leiden en dat had Yazuki nu langzamerhand vast ook wel door.

Hij had haar losgelaten, zodat ze alle kanten op kon gaan, ze kon terugdeinzen en afstand houden, maar dat leek me niet wat ze zou doen. Als het een ander meisje had betroffen, zo'n stom grietje, met een wereldbeeld vol met regenbogen en magie, dan zou ze vast allang achteruit zijn gegaan. Maar met een normaal, oninteressant meisje zou hij ook nooit in deze positie zitten, zou niet hij in de koude sneeuw liggen, maar zij en ze zou een angstige, bevreesde blik in haar ogen hebben. Yazuki kwam nog dichterbij, haar gezicht nu op enkele centimeters afstand. Als hij iets omhoog kwam raakte zijn neus de hare. Hij bleef rustig liggen en keek met een grijnsje naar boven. Hij had gezien hoe zijn uitdagende glimlach haar irriteerde, haar eraan herinnerde dat ze niet met zomaar een onbenullige jongen te maken had. Ze hield haar hoofd nu zo dichtbij dat haar warme adem zijn nek streelde. De warmte was een prettige afwisseling op alle kou van de sneeuw en de wind. Haar hand werd in zijn nek geplaatst en een slanke vinger die zijn vinger streelde. Hij liet haar haar gang gaan, vond het zogezegd niet onprettig. Haar aanrakingen hadden hem eerst geïrriteerd, hij hield er niet van om zonder enige keus aangeraakt te worden, wilde het zelf grotendeels in de hand hebben. Anders kwam er een machteloos gevoel in hem op, kon hij helemaal flippen en alles doen om het contact te stoppen. Maar nu hij zelf weer wat kracht had en tegenwicht kon bieden, viel dat allemaal wel mee en keek hij geinteresseerd naar het meisje dat hem van zo dichtbij aankeek.

Yazuki haalde haar hand door zijn haar, zachtjes en teder. Langzaamaan werden haar bewegingen ruwer en zat er meer kracht in de halen door zijn natte haren. Haar duim bewoog over zijn wang heen en raakte kort zijn lippen. Hij verstijfde heel even, voor een fractie van een seconde toen dit gebeurde. Toen ontspande hij weer zoveel mogelijk, grijnsde uitdagend om haar aandacht af te leiden van zijn reactie. Hij moest zijn instincten in bedwang houden toen ze weer zijn lip raakte. Haar vingers vlochten door zijn haar en trokken zachtjes. Haar tong streek over haar lippen voor ze sprak. ”Ik was ook nog niet van plan je te laten gaan.” zei ze en liet zijn haar los. Haar vinger volgde een pad langs zijn gezicht omlaag, omcircelde zijn lippen kort en gleed toen langs zijn nek naar zijn borst. Ze begon met vaardige handen de knoopjes van zijn jas los te maken en Dominic liet haar gewoon haar gang gaan. Dat ding had zich helemaal volgezogen met water en niet in staat hem nog iets van warmte te bieden. Wat een waardeloos rotding, bedacht hij en haat vlamde nog eens extra op in zijn ogen. Hier zou zijn tante spijt van krijgen. Hij haatte dat achterlijke mens al en dan gaf ze hem ook nog zo'n nutteloze jas.

Dominic liet Yazuki maar even bezig met de knoopjes van de jas en raakte zachtjes haar kaak aan. Zijn vingers tekenden sporen op haar warme huid en bewogen van boven naar beneden. Toen trok hij haar iets naar zich toe om de laatste kleine afstand tussen hen te overbruggen en kuste haar op haar mondhoek. ZIjn jas hing al open en daaronder was zijn zwarte vest en witte overhemd zichtbaar. Zijn tante had allemaal keurige kleren uitgekozen die hem goed stonden, dat moest hij toegeven. Maar dankbaar was hij haar niet, hij was sowieso nooit dankbaar. Hij liet haar schouder los, maar hield zijn andere hand in haar nek, waar hij zachtjes haar haren om zijn vingers krulde. Hij hield ervan om innitiatief te nemen en nu zij al begonnen was met zijn jas had hij ook iets moeten doen. Hij had de verleiding niet kunnen weerstaan en zijn lippen op haar huid gedrukt. Haar wang was zacht geweest, had een warm getintel op zijn lippen veroorzaakt. Nu was het weer haar beurt om iets te doen, om haar volgende zorgvuldig geplande zet te doen. Het leek op een schaakspel, maar dan zonder vaste regels en zonder stukken. Een spel veel moeilijker en interessanter dan schaken en met eindeloze mogelijkheden. Hij lachte uitnodigend, haar aanmoedigend, uitdagend om een volgende stap te zetten.
First kiss :O

Wat wilde ze met hem doen? Zo veel. Normaal gesproken was ze niet zozeer op een ander gaan zitten. Hoewel. Als ze er daarmee kon bereiken wat ze wilde bereiken. Andersom was het nog niet eerder voorgekomen. Dat zij het was die met haar rug, of in de geval met haar rug in de sneeuw lag, of tegen de muur stond. Jongens wilden altijd kijken hoe ver ze gaan konden. Wilden altijd de baas over het meisje spelen. Waren dominanter. Buh. Dan kenden ze haar overduidelijk nog niet. Ze had een aantal regels. Eentje die heel hoog bovenaan stond in haar spelletje was. Zij was het die bepaalde wat er gebeurde. En hoe. Want als haar het niet zinde kon ze enorm kwaad worden. Precies zoals haar reactie van net. Dat ze het idee kreeg dat ze grip verloor. Dat ze voorzichtiger moest worden. Aangezien zij degene was die dit spel begonnen was wilde ze het ook graag zelf eindigen. Op haar manier. Maar het leek er niet op dat Dominic haar zomaar zou geven wat ze wilde. Speelde ook een spelletje met haar. Vocht terug. Nee vechten kon ze het niet noemen. Hij daagde haar uit. En iemand die haar uitdaagde in haar eigen spel. Dat had ze nog niet eerder meegemaakt. Het irriteerde haar. Ja het irriteerde haar mateloos dat het niet ging zoals ze het gepland had. Ze had het zo mooi voorzien. Hij op de grond. Zij ernaast. Hij volledig overgeleverd aan haar goede zorgen. Hulpeloos en zwak. In het niets leek Dominic op de jongen die ze in gedachten had gehad. Maar tevens maakte het dat niet minder amusant. Want helaas moest ze toegeven dat hij niet lelijk was. Zijn spel goed speelde en haar dusdanig uitdaagde dat ze zich dreigde te laten ging. In de zin dat ze de neiging moest onderdrukken de kledingsstukken niet van zijn lijf te rukken. Bijna zou hij haar zo ver krijgen. Bijna. Maar nog niet helemaal. Want er was toch wel meer voor nodig om haar naar dat punt te brengen. Voordeel voor hem was wel. Dat het voor haar al weer veel te lang geleden was dat ze iemand gehad had. Like, een maand of twee, drie geleden. Voor het laatst op Shadra en daar was ze nu al een tijdje van weg. Of ze haar thuis miste? Nee. Nergens hechtte ze zich aan. Zolang ze maar kreeg wat ze wilde was madame tevreden. Kon zich het overal wel naar haar zin maken. Zelfs hier zou het haar lukken. De vraag was alleen. Welk gezicht wilde ze hier tonen? Wilde ze haar ware aard naar boven laten komen? Of wilde ze nog even het onschuldige, stille, nerdje blijven spelen. Waarschijnlijk dat laatste. Niemand zou het aan zien komen dat ze eigenlijk een wolf in schaapskleding was. Aah, zoveel slachtoffers zouden er nog gaan vallen. Moest haar broer inhalen met het aantal dat hij in Shadra nu aan het behalen was. Want als Yazuki ergens niet tegen kon was het verliezen.

Toegegeven. De lichaamswarmte die hij afstootte was zeer prettig. Met name haar koude handen die nu opgewarmd werden. Eigenlijk moest ze hem bedanken ook nog. Ja, zag je het al voor je? Niet dus. Elke keer dat ze zijn huid aanraakte werd ze meer en meer geprikkeld. Wilde het harder doen. Ruwer. Vooral niet teder of lief. Want zo was het donkerharige meisje nou eenmaal niet. En dat zou ook zeker niet veranderen. Dat plakkerige, zoete bij het kleffe af vond ze vreselijk. Bezorgde haar rillingen en kotsneigingen. Dat rozige, regenboogachtige. Een huivering trok door haar lichaam bij alleen die gedachte al. Vreselijk. De jas van Dominic was nat. Te nat naar haar idee. Ook dat irriteerde haar. Moest hij nou eigenlijk echt deze plek uitzoeken om neer te vallen? Blijkbaar. Ach, het was weer eens wat nieuws. In de kou, de natte, plakkerige sneeuw. Heerlijk. Want ook sneeuw vond ze o zo geweldig. Ja Yazuki was echt een kind dat van veel dingen hield. Not. Soepel opende ze de knoopjes van zijn jas. Van boven steeds verder naar beneden. Niet te snel, niet te rustig. De kleding die onder de jas zichtbaar werd beviel haar wel. Goedgeklede jongens. Ja daar gaf ze zeker de voorkeur aan. Ach en in feite. Zolang ze maar aantrekkelijk waren. Oké klein pluspunt dus voor Dominic. Begon ook al een beetje aan het vestje te frummelen. De kille wind deed haar ravenzwarte haar dansen. Plukken waaiden op en vielen weer netjes op hun plek terug. Genoot van de haat in zijn ogen. Way liever dat ze zoiets zag. Haar ogen waren klein dan normaal. Niet zo groot en onschuldig. Waren smaller, kleiner. Maar de blik in haar ogen was niet minder intens. Vurig, tegelijk ijskoud. Hoe zo’n combinatie mogelijk was? In feite was het onmogelijk. Gewoonweg onmogelijk. Tenzij je Yazuki heette natuurlijk. Voor haar was niets onmogelijk al zei men van wel. Uiteindelijk zou het dan op haar eigen manier doen. En het mogelijk maken.

Als broerlief haar zo toch eens zou kunnen zien. Hij zou hem helemaal freaken. Hier hield hij dus echt niet van. Meestal liet hij haar wel haar gang gewoon gaan. Maar dan nog. Hij kon het niet aan het te zien. Iets wat Yaz natuurlijk alleen maar geweldig vond. Des te leuker werd dit dus. Want ze had er een dubbel gevoel bij ook nog. Voelde hoe zijn vingers haar kaak roerden. Het was haar spel dat ze speelden. Maar damn hij was er ook zeer, zeer goed in moest ze toegeven. Aan zichzelf. Het hem laten merken. Echt niet. Dat genoegen zou ze hem absoluut niet geven. Voelde plots zijn hand net toen ze met het laatste knoopje klaar was. Haar hoofd die dichter bij de zijne getrokken werd. De laatste afstand die overbrugt werd. Zijn zachte lippen die zich op haar mondhoek drukte. Van binnen kookte ze. Hoe in hemelsnaam durfde hij!? Eigenlijk zou ze hem een klap moeten verkopen. Of haar knie op zijn zaakje planten. Toch was dat niet de zet die ze plaatste. Het zou het verpesten en een andere draai geven. Juist nu het de juiste kant op ging. Zolang het maar háár kant op bleef gaan. Yazuiki bracht haar hoofd niet naar achteren. Bleef zijn blik vast houden. Dominic had haar uitgedaagd. Niet zo’n beetje ook. Dus hij speelde het zo hé? Dominic’s hand bleef in haar nek rusten. Geen verkeerde aanraking naar haar idee. Hij krulde haar haren om zijn vingers. Moest zich van zichzelf nog even inhouden. Juist nog heel even. Een uitnodigende blik op zijn gezicht. Ook haar mondhoeken trokken zich op in een vermakelijke grijns. Nee, ze mocht zich nog niet laten gaan. Dan zou ze hem laten winnen. Dat was allesbehalve wat ze wilde. Haar handen gleden van onderaan zijn buik omhoog. Trokken daarbij het grijze vestje open. Gleden verder over zijn borst richting zijn hals. Haar slanke vingers vervolgden hun weg omhoog en vlochten zich opnieuw in zijn natte haar. Haar hoofd nog altijd even dichtbij. Onwillekeurig was haar hartslag bij dit spelletje toch omhoog gegaan. Van best interessant was dit naar zeer interessant gegaan. Zéér interessant. Haar handen hadden zijn hoofd vast. Yazuki keek hem recht aan. Kon niet langer wachten en drukte toen haar lippen op de zijne. Niet zacht of teder. Hard drukte ze haar zachte lippen tegen de zijne. Voelde de warmte. De warmte die een tinteling achter liet. Het warmde haar op in deze kou. Haar rechterhand maakte zich los uit zijn natte haar dat nu bijna zwart leek. Vond haar weg naar beneden. Opende knoopjes van zijn blouse en gleed er met haar hand onder. Streelde over zijn borst. Haalde haar lippen van de zijne en gaf hem een kusje op zijn kaak. Ging zo door naar zijn nek. Een spoor van kussen achter latend. Trok toen de blouse los en ging verder. Verder naar beneden. Over zijn borst richting zijn buik. Precies bij zijn navel stopte ze. Om hem met haar helblauwe ogen uitdagend aan te kijken. De volgende zet was voor hem.

Zijn jas hing nu volledig open, niet dat dat wat uitmaakte. Het kletsnatte, doorweekte ding hield hem niet warm, in tegendeel, het hield juist de kou vast. De wind streek door haar haren. Een groot deel van de plukken waaiden op. Niet de haren die hij vasthad, die hij om zijn vingers had gedraaid. Keek geinteresseerd hoe ze zou reageren nu hij het heft in handen had genomen. Ja, hij speelde haar spelletje mee, nam het soms even over en bepaalde wat er ging gebeuren. En dat vond het meisje niet fijn, ze was duidelijk dominant, niet gewend om de touwtjes uit handen te geven, niet gewend de controle even kwijt te raken. Zo veel beter en interessanter dan die zoete meisjes. Die bang waren om ook maar te bewegen als hij ze aanraakte, die als verstijfd wachtten tot hij klaar was. Dominic dacht terug aan de meisjes die hij had verleid, de meisjes die hij verliefd had gemaakt en daarna keihard had laten vallen. Als een baksteen, als afval had hij ze bij het grofvuil gezet zodra ze zijn aandacht niet meer vast konden houden. Zodra hij klaar was met wat hij wilde bereiken was het voorbij, dan kon het meisje nog zo hard gaan huilen of smeken, dat was alleen maar vermakelijk. Het liefst liet hij ze in het openbaar vallen, lokte ze onwetend naar de stad en liet ze daar verdwaasd, huilend en boos staan. Als een jongen hem boos maakte kon het net zo goed zijn dat Dominic de volgende dag met zijn meisje door school liep. Alles was van hem, niets en niemand was veilig. Hij kende geen genade, stopte pas als hij iemand had vernietigd of als er iets interessanters was, als iemand zo saai bleek te zijn dat hij afhaakte. Hij was geen opgever, maar sommige mensen waren zijn aandacht gewoon niet waardig. Nee, als Dominic je een hatelijke blik schonk was dat een teken dat je meer was dan een stofje in zijn wereld. En daar werden de meeste mensen niet blij van, die wilden liever niet opvallen bij hem. Maar Yazuki was anders, zij was juist op hem afgekomen, waarschijnlijk had hij eruit gezien als een zwakkeling, een makkelijke prooi. Hij was ook verzwakt geweest, op dat moment, en volledig aan haar overgeleverd, maar dat was nu wel weer veranderd. Ze was een zeer vermakkelijk tijdverdrijf gebleken, het was spannend en veel interessanter om met een gewaagde tegenstander te spelen. Het was net als met schaken, daar was ook niets aan als je met een kleuter speelde. Hij moest toegeven dat hij de voorkeur gaf aan haar gezelschap boven kinderlijke, hopeloos naieve meiden. Hij was kieskeurig, alleen de mooiste meisjes mochten dichterbij komen, maar nooit werd het echt spannend. De meesten hadden een kijk op de wereld waarvan hij gruwelde, ze hadden altijd die blik in hun ogen die zei: de wereld is mooi en goed en iedereen is zo lief en betrouwbaar. Nee, dan was de haat, de kou in haar ogen een welkome afwisseling. Ze keek hem vurig aan en hij genoot van haar intense blik. Zijn uitdagende grijns lokte haar bijna uit de tent, maar ze bleef kalm.

Haar handen gleden omhoog, openden zijn vest en gleden over zijn hals. Haar vingers vlochten zich weer in zijn natte haar en hielden hem stevig vast. Toen duwde ze haar lippen ruw op de zijne. De kou leek zo veel sterker toen hij haar warme lippen voelde. Ze verwarmden elkaar in deze koude wind. Hij kuste terug, ruw zijn lippen op de hare duwend. De druk op zijn haar verdween grotendeels toen haar hand zich losmaakte en onder zijn blouse verdween. Haar hand gleed over zijn borst en hij voelde een prettig tintelend spoor achterblijven. Haar lippen maakten zich los van de zijne en de prettige warmte verdween. Haar lippen raakten zijn kaak lichtjes en vervolgden toen hun weg naar beneden. Zijn nek werd ook geraakt en toen werd ook zijn overhemd open getrokken. De kou veroorzaakte een huivering nu de laatste barriere tussen zijn huid en de kille lucht verdwenen was. Haar warme lippen raakten zijn koude huid. Precies bij zijn navel stopte ze en keek hem uitdagend aan. Haar zet was voorbij en het was weer zijn beurt.

Hij liet haar haar los na er nog een keer zachtjes aan getrokken te hebben. Zijn hand gleed naar onder, wreef over haar rug. Zijn andere hand ging naar beneden en sloeg zijn hand om haar heup. Hij bleef haar even strelen, maar liet haar toen weer los. Ze zat boven op hem en dat vond hij nu toch iets minder prettig. Dus hij duwde zichzelf met kracht omhoog en verplaatste haar benen zo dat hij rechtop kon zitten. Ze zou hem vast wel weer achteruit kunnen duwen, maar dat was pas van later belang. Hij legde zijn handen laag op haar rug en stak ze onder haar kleding. Daar draaiden zijn vingers rondjes op haar warme huid. Toen kuste hij haar weer, hevig en ruw. Zijn hoofd een tikje schuin en hij bleef haar kussen. Hij raakte buiten adem en trok even een paar centimeter terug. Hij ademde jachtig in en uit, negeerde de lichtflitsen op zijn netvlies zoveel als mogelijk. Hij moest nu niet weer in zo'n shocktoestand geraken, dat zou Yazuki veel te veel gelegenheid geven om te doen wat ze wilde. Hij ademde rustig, zo rustig mogelijk in en uit, maar het leek alleen maar erger te worden. Hij kuste haar weer, wilde niet laten zien dat hij weer verzwakt was. Hij opende rustig haar jas en gleed met zijn handen door haar haren en over haar nek. Hij stak zijn handen naar achteren en gleed over haar ruggengraat heen. Hij week weer iets terug om adem te kunnen halen en kuste toen nog een keer rustig haar bovenlip. Hij keek met nog steeds een uitdagende blik aan, maar je zag ook ergens dat hij pijn had. Hij hoopte dat het haar niet op zou vallen, dat ze te gefocust was op zijn lichaam om dit te zien en uit te buiten. ''You like it?'' vroeg Dominic emotieloos. Alles om haar af te leiden.

Of het met haar verleden van doen had dat ze was wie ze was? Of het leven haar gemaakt had wat ze nu was? Beiden vragen kon ze met een nee beantwoorden. Het leven. Zo makkelijk te nemen. Zo makkelijk te geven. Iemand doden was makkelijk. Zelfs een idioot kon het nog. Zelfde gold voor het op de wereld zetten van een kind. Nieuw leven baren. Men moest daar alleen aan beginnen wanneer ze er klaar voor waren. Wanneer ze wisten dat ze er de zorg voor konden dragen. Want nadat het kind geboren was zou het echte werk pas komen. Zou de opvoeding beginnen. Wat inhield. Korte nachten en vermoeiende dagen. Zij daar in tegen was niet eens door haar eigen ouders opgevoed. Het was het personeel die de meeste zorg voor haar gedragen had. En daarnaast haar grote broer die niet veel ouder was zijzelf. Of ze haar ouders vaak zag? Nee. Alleen soms aan tafel. Of bij feesten en partijen van de familie Kuchiki. Want gezien hun ouders welgesteld waren en zich in de hogere kringen bevonden kwam het vaak voor dat ze een feest organiseerden voor welgestelde gasten. Allemaal belangrijke lui van Shadra. Niet dat ze ooit iets tekort gekomen was. Qua spullen, kleding, speelgoed en noem het maar op kreeg ze alles wat haar hartje begeerde. Alles. Op één ding na. Liefde. Aandacht. Nooit heeft ze ook maar een beetje van een van beiden gekregen. Aandacht ja, ze kreeg het alleen wanneer ze weer eens een feest moesten organiseren. Dan zeiden vader en moeder hoe mooi ze wel niet was. En of ze niet iemand kon vermaken. De eerste keer dat ze zoiets vroegen was meteen de laatste keer geweest. Als of ze dan ineens wel goed genoeg was. Goed genoeg om een of andere jongeman van adellijke komaf een pleziertje te doen. Alsof ze dáár zin in had. Een beetje zo’n rijke flapdrol plezieren omdat haar ouders dat toepasselijk vonden. Waren ze gek ofzo? Waar zagen ze hun dochter voor aan. Een of andere goedkope hoer? Met velen had ze het bed al gedeeld daar maakte ze geen schande van. Maar dat waren wel allemaal heren die ze zelf uitgekozen had. En niemand. Maar dan ook niemand zou iemand voor háár uitkiezen. Dat zou ze weigeren. En diegenen het leven zo moeilijk mogelijk maken. Wat dachten ze wel niet. Haar broer daar in tegen. Die leek alle aandacht te krijgen van haar ‘geliefde’ ouders. Zephyr kreeg de aandacht die zij ook had moeten hebben. Destijds. Toen ze nog zo klein was dat liefde nog een kleine invloed op haar had kunnen hebben. Met 5 jaar al had ze een ongelofelijke hekel aan de mensen die haar ouders zouden zijn. Ze kende ze niet en wilde ze ook niet kennen. Nu niet. Nooit niet. Of ze anders geweest was als ze wel liefde had gekend? Nee. Ook niet. Ze was de persoon geworden die ze voorbestemd was te zijn. Iets dat vanaf haar geboorte al vastgesteld stond.

Nu komt natuurlijk de vraag in je op waarom ze dan nooit geprobeerd heeft haar ouders te doden. Hoe simpel zou het zijn? Nu al helemaal. Zephyr was achttien en zou alles erven en haar voogd kunnen worden. Een traan laten om die twee mensen zou ze überhaupt nooit. Als ze al ooit een traan zou verspillen zou die voor haar broer zijn. De eerste en de laatste traan. Of ze ooit pijngedaan was door een jongen? Nee. De meesten waren te veel onder de indruk geweest. Hadden het allemaal begaan. En ze mochten zich gelukkig prijzen met haar aandacht want die was niet zomaar voor iedereen besteed. Als ze een jongen aantrekkelijk vond kon ze ineens heel lief zijn. Zolang ze zijn aandacht had. En hij dacht dat ze het liefste meisje van de wereld was. Gebruikte ze hem voor haar plezier om hem daarna pijnlijk te dumpen. Simpelweg omdat ze een nieuw stuk speelgoed gevonden had. Nooit zou ze een jongen twee keer gebruiken. Dat was in haar ogen hetzelfde als twee dagen dezelfde onderbroek dragen. Walgelijk dus. Wat haar restte na een warme nacht zonder al te veel slaap was de volgende ochtend. Dan stond ze voor twee keuzes. Of ze ging gewoon weg en liet de ander achter om net te doen alsof het nooit wat gebeurd was. Of ze donderde hem het bed uit zodat hij met zijn bakkes op de grond viel en wel wakker werd. Sleurde hem aan zijn haar haar kamer uit om het duidelijk te maken dat ze hem bij wijze van bij het oud vuil zette. Vaak kwam optie twee voor wanneer ze het niet naar haar zin had gehad. En als nog kwamen de jongens dan vaak goed weg. Dat was nou het verraderlijke. Ze konden een o zo mooi koppie hebben. Zo’n goed lichaam hebben maar o zo slecht zijn tussen de lakens. Dat waren echte tegenvallers en die had ze niet vaak. Maar o wee als ze ze had. Er was ooit een jongen bij geweest die toen ze keuze twee gemaakt had er tegen in ging. Niet kon begrijpen dat ze hem liet zitten. Als een klein kind was hij begonnen op haar deur te bonken. Dat had hem een rode vlek in zijn gezicht opgeleverd. En nog gaf hij niet op. Bracht haar rozen. Chocolade. Zong liefdesliedjes voor haar. Niks mocht baten. Want alles vertrapte ze voor zijn neus om hem hardhandig opzij te duwen en haar dag te vervolgen. Hij mocht dan gevoelens voor haar ontwikkeld hebben zij zou nooit hetzelfde doen. Zulke jongens zou ze alleen maar liever en liever proberen te vernietigen. Sadist dat ze ook was.

Yazuki keek naar Dominic. Wat had ze voor hem nog in petto? Veel. Heel veel. Te veel dat ze niet wist waar ze moest beginnen. Want voor het eerst had ze een speeltje dat tegen haar in ging. En de rollen om probeerde te draaien. Ze kon het ook niet helpen. Het was gewoon zo interessant en daarnaast deed hij het goed. Ze voelde een korte ruk aan haar haren waarop ze als antwoord zachtjes in zijn bovenarm kneep met haar rechterhand. De linker hield nog steeds zijn natte haar vast. De hand die zojuist nog in haar hand vervlochten was gleed naar beneden. Streelde haar rug. Een andere hand werd op haar heup gelegd, streelde haar even om haar daarna weer los te laten. Hoe vervelend het voor hem ook was. Zij was het nog altijd die boven op hém zat. En meneer bleek dat niet geheel prettig te vinden. Dat hij zich echter omhoog zou duwen zodat hij rechtop kwam te zitten had ze niet meteen verwacht. Als ze wilde kon ze hem net zo hard weer terugduwen in de sneeuw. Inderdaad als ze dat wilde. Maar stiekem wilde ze dat niet. Dus sloeg ze haar benen om zijn middel. Twee handen vonden hun weg onder haar kleding. Lagen op haar huid. Even voelden ze koud aan op haar warme huid. Maar al snel lieten ze een warme tinteling achter. Vingers die rondjes draaiden. En toen voelde ze zijn lippen opnieuw op de hare. Ruw was zij dit keer degene die gezoend werd. Had hem weg kunnen duwen of hem een klap kunnen verkopen. Maar daarvoor voelde het te goed. Lustig zoende ze hem terug. Hield net als hem haar hoofd schuin. Dominic stopte even. Trok zich een aantal centimeters terug. Yazuki bleef hem aankijken. Zijn ademhaling was sneller. Gejaagder. Yazuki liet zijn haar los en sloeg ook haar armen om zijn middel, onder zijn blouse. Haar slanke vinger streelden de blote huid, knepen er zachtjes in. Zette zachtjes haar nagels er in toen hij haar weer zoende nadat zijn ademhaling trager geworden was. Haar jas werd rustig geopend. Voelde warme handen door haar haren glijden, naar beneden langs haar nek. Haalde zijn handen terug en gleed over haar ruggengraat. Aangezien dit zijn zet was zou ze het braaf afwachten. Maar niet al te lang. Dominic week terug. Moest zichtbaar op adem komen. Gaf haar tenslotte nog een kus op haar bovenlip. De blik in zijn ogen was uitdagend. Met vermengd met nog iets anders. Helemaal zeker weten deed ze niet maar ze meende een vleugje pijn te ontdekken. Geamuseerd krulden haar mondhoeken op in een grijns. Niet zo gek ook dat hij pijn had. Daarstraks lag hij nog uitgeteld op de grond. Abrupt haalde ze haar handen weg onder zijn blouse. Nu was het weer haar zet. Met beiden handen pakte ze zijn hoofd vast en plaatste opnieuw haar lippen op de zijne. Beet zo nu en dan op zijn onderlip. Werd ruwer. Greep zijn haar weer vast en trok er zacht aan. Zoende hem op zijn mondhoek. Gaf hem een kusje op zijn oor, op zijn kaak. Om daarna weer naar zijn mond terug te keren. Klemde zich vast aan hem. De metaalachtige smaak van bloed proefde ze in haar mond. Yazuki beïndigde de zoen. Liet zijn haar los en gleed met haar handen over zijn rug op en neer. ”It’s only the beginning. But you didn’t disappoint me.” Zelfs met die pijn. voegde ze er in haar hoofd aan toe. Stiekem benieuwd hoe lang hij het nog vol ging houden. Ze stopte een vinger in haar mond. Zoog er op en liet hem daarna van zijn borst naar beneden glijden. De blik in haar ogen niets goeds voorspellend. Maar hier eindigde haar beurt. En gaf ze de kans aan hem.

De rode pillen zweefden flitsend voor zijn netvlies, leken hem te roepen, te smeken om hen te komen halen, te slikken. Ze fluisterden stille beloftes, dat alles weer goed zou komen als hij ze in zijn mond had. Dat alles dan een droom zou blijken en zijn leven vol geluk en liefde zou zijn. Dominic sloot zijn ogen kort om de flitsen te stoppen. Hij voelde een intense haat tegen de mensen die hem in deze toestand hadden gedwongen. De zusters, die met hun schijnheilige gezichten langskwamen en controleerden of alle pillen wel geslikt werden. Hij had een tijd lang geprobeerd de medicijnen te bewaren en te lozen als hij de kans had, maar een oplettende dokter had hem betrapt toen hij een opgespaarde voorraad medicijnen door de gootsteen spoelde. En vanaf dat moment waren alle zusters oplettender en gingen pas weg als ze zeker wisten dat Dominic alles geslikt had. En als hij weigerde iets te slikken riepen ze er een grote gespierde vent bij die hem gewoonweg dwong alles in te nemen. Dat was een vreselijke ervaring geweest en algauw had Dominic zijn openlijke verzet opgegeven en alles op alles gezet om zo snel mogelijk uit die kliniek te komen. Hij had meegewerkt aan de groepsgesprekken, zelfs aan al die idiote therapieen. Hij had serieus gereageerd op de dingen die alle gekken zeiden in de wekelijkse bespiegeling. Hij had verteld over hoe hij o zo getraumatiseerd was doordat zijn bloedeigen vader zijn zusje had vermoord. Dat hij nog steeds vol pijn dacht aan de aanblik van zijn dode familieleden. En het werd allemaal geslikt als zoete koek, hij kreeg medelijdende blikken en een tweetal psychiaters toegewezen. De oude bebaarde mannen hadden hem met hun krakerige stemmen toegesproken en van achter hun stoffige glazen bedroefd aangekeken. Hadden verteld dat ze hem begrepen, dat ze hem wilden helpen. Dat hij een probleem had, maar het allemaal weer goed zou komen. En zelfs dat hij die jongen, Jiko, had vermoord omdat hij de dood van zijn moeder nooit goed had kunnen verwerken. Hij had geknikt, geantwoord, had een trauma in scene gezet. Dominic had een rouwkaart vol met spijt en excuses geschreven, alles om sneller uit dat gekkenhuis te komen. Maar achter dat masker was de haat gegroeid. En hij had zijn toneelstukje geperfectioneerd, kon mensen met een enkele beweging beinvloeden. Hij wist nu precies hoe hij zijn schouders moest buigen om aan te geven dat hij zich schaamde, dat hij spijt had.
En nu was hij hier, wederom vrij, maar wel onder de invloed van meer dan vijf verschillende extreem verslavende stoffen. Hij zou er weer vanaf komen, zou zo snel mogelijk stoppen, maar na de aanvaring met Yazuki zou hij voorzichtiger zijn, rustiger. Hij zou blijven minderen, maar op een langzamer tempo, hij moest koste wat het kost nog zo'n ontmoeting waarbij hij zich naar een anders wensen moest schikken voorkomen. Hij hield er niet van dat de macht niet in zijn handen was, hij wilde altijd de touwtjes in handen hebben, zelf bepalen wat er precies gebeurde. Even had het erop geleken dat de aanval over was en hij had weer aan kracht gewonnen, maar nu werd hij weer geplaagd door vreemde bewegende schaduwen en felle stippen licht. De nietbestaande vogel vloog weer over, luid gekras vulde zijn oren. Hij grimaste, het schaduwbeest loste op in de duisternis en kwam als duizenden vlekken weer tevoorschijn. Zijn zicht was vertroebeld, zijn oren getergd door het scherpe snijdende geluid dat hem van alle kanten omsingelde. Maar hij veranderde niet van uitdrukking, keek haar weer uidagend aan. Dat lachje was een automatisme geworden, zonder erbij na te denken vormden zijn lippen de perfecte grijns. Ze mocht niet merken hoe slecht het weer ging. Hij zou niet opgeven, zou doorzetten en daarna pas toegeven aan zijn pijn, aan zijn vermoeidheid, aan de kou die in al zijn botten school.

Hij voelde hoe haar handen die eerst zijn rug hadden gestreeld nu zijn hoofd vast pakten. Hij werd weer ruw gekust, bewoog zo min mogelijk om niet te snel buiten adem te raken. Hij moest zijn energie sparen, op een lager tempo handelen en haar weer iets meer controle geven. Hoe erg hij het ook vond, hij moest de touwtjes weer even uit handen geven, nauwelijks merkbaar met haar meegaan in haar wil. En zorgen dat ze niet door had dat hij werkelijk weer zo verzwakt was, dat ze hem weer vanalles kon maken. Zijn ogen bleven uitdagend staan, al kon hij niet scherpstellen op haar ogen. Zijn lip begon lichtjes te bloeden toen ze haar tanden gebruikte bij de kus. Ze was anders dan alle zoete brave meisjes die hij had verleid, zelfs anders, beter dan de weinige uitzonderlijke vrouwen die ook iets van initiatief hadden getoond. Ja, ze was anders, vooral omdat ze net zo speelde als hij, net zo hard probeerde de ander te overheersen. Yazuki was de eerste die zijn pure, hatelijke blikken had weerstaan en zelfs had teruggekeken.
Haar benen waren om hem heen geslagen, gaven warmte af en smolten de sneeuw om hen heen. ”It’s only the beginning. But you didn’t disappoint me.” Haar woorden brachten een lachje op zijn gezicht, ze was werkelijk aan hem gewaagd. Een vinger gleed over zijn borst naar beneden en liet een vochtig spoor achter. Toen hield ze stil, het was zijn beurt, maar hij wist niet of hij zijn tijd vol kon maken. Zijn handen gleden langs haar rug, vonden hun weg blindelings en bereikten haar lange haren. Hij duwde zijn lippen op haar wang en liet een klein beetje bloed achter toen hij dat deed. Een pijnscheut schoot door zijn lichaam en hij kromde zijn rug. Zijn hand trilde lichtjes toen hij haar wang aanraakte, hij voelde dat hij langzaam de controle verloor. Dominic worstelde even met zijn eigen lichaam, het was door de shockverschijnselen zijn eigen vijand geworden. Met moeite stopte hij de onwillekeurige sidderingen door met zijn nagels even kort in de wondjes te duwen. De pijn zorgde voor een adrenalinekick en klaarde de mist voor zijn ogen weer grotendeels op. Hij maakte met moeite de volgende kledinglaag open en streelde daarna met zijn handen over haar heupen. Met zijn duimen bewoog hij zachtjes heen en weer en hij kuste haar rustig op haar kaak. Hij had niet genoeg energie om weer een lange wilde kus te beginnen, hoe graag hij het ook wilde. Met grote zelfbeheersing stelde hij zijn blik scherp op haar blauwe ogen en keek zonder angst, zonder emotie naar haar. Als hij angst zou kunnen voelen, zou hij nu bang zijn voor wat ze zou doen als ze ontdekte dat hij weer zwak was, weer terug was in zijn armzalige toestand. Met een grote krachtinspanning kuste hij ruw haar mond, zwierf met zijn tong langs haar lippen en opende zijn mond ietsjes. Hiermee hield hij haar misschien in de waan dat hij nog wel kracht had, nog wel even hard terug kon vechten. De waarheid was dat een bonzende hoofdpijn het hem heel moeilijk maakte na te denken, dat de flitsen zijn zicht ernstig verminderde en hij eigenlijk vrij hulpeloos was als ze besloot hem aan te vallen. Hij stopte de kus, ondernam geen verdere actie en wachte schijnbaar rustig af wat ze zou doen en wachte tot de pijn weer af zou nemen. Zijn tong bevochtigde zijn droge lippen, bracht de bloedsmaak in zijn mond. De kleine wondjes gingen weer open en zorgden dat zijn lippen roodachtig glansden. Hij keek haar aan, tenmisnte dat vermoedde hij, alles wat hij zag was een vage gedaante. De omgeving leek rondjes om hen heen te draaien en hij werd misselijk, het gaf hem het gevoel dat hij in een gigantische achtbaan zat. Hij keek snel weg, hield zijn blik op haar gezicht gericht, het enige veilige punt in deze omgeving.
Haha bijna medelijden met Dominic gekregen xD

I'll keep being in front of you so you can't forget me
I'll keep shaking your heart so you can't escape me
I will steal your lips and run far away
I'm a Trouble, Trou, Trouble Maker

Langzaam dwarrelde de zwarte veer naar beneden. Bewoog op de wind zachtjes van links naar rechts. Wiegend naderde het de grond. Na de lange reis die het gemaakt had van hoog boven de grond. Gedragen op de wind. Traag viel het neer. Het kleine meisje dat haar ravenzwarte haar in twee nette staartjes gebonden had bleef er geobsedeerd naar kijken. In haar ene hand een versleten teddybeer. In haar andere hand een boek. Een klein vierkant boekje met een zwarte kaft. Waar in sierlijke zilveren letters de naam van het kind ingedrukt waren. Yazuki. Stond er in krullerige letters. Aan de zijkant van het boekje zat een klein slotje waarmee je het op slot kon doen. Het was een klein dagboekje waar het meisje al haar herinneringen in op schreef. Alle gebeurtenissen kwamen er in te staan. Alleen was ze in het donkere bos dat grensde aan het land waar hun enorme villa op stond. Weg was ze gegaan uit het enorme huis. Beu was ze de bediendes die altijd achter haar aan liepen te rennen. Beu was ze de etiquette die ze verplicht was te beheersen. Ze haatte het wanneer ze zich als een ware dame moest gedragen. Netjes recht op moest lopen en lange jurken aan moest. Menig kind had het prachtig gevonden. Helemaal opgetut worden. Er als een dame bijlopen. Ieder kind. Behalve zijzelf. Droeg liever of hele korte jurkjes of korte broekjes. Van haar hoefde al dat gedoe niet zo. Ze was toch geen pop zeker? Het meisje pakte de veer die naast haar op de grond neer gevallen was. Streek met haar kleine vingertjes lang de ravenzwarte veer. Een veer die hoogstwaarschijnlijk dan ook aan een raaf toebehoord had. Overal leek ze de raaf terug te zien. Alsof het iets was dat in haar hoofd zat. Tijdens het eten had ze een blik naar buiten geworpen en het dier op een tak zien zitten. Meteen was ze van tafel gerend. Het geschreeuw en de commando’s negerend. Ze was toch geen hond. Onderweg trapte ze de ongemakkelijke zwarte lakschoentjes uit die ze pas nieuw gekregen had en veel te strak zaten. Op blote voeten rende ze verder achter de raaf aan die hoog boven haar uit vloog. Volgde hem naar het bos. Waar ze hem uit het oog verloor. Tot ze de veer vond. Met een gelukzallige glimlach op haar kinderlijke gezichtjes keek ze naar de veer in haar handen. Haar beer had ze laten vallen net zoals het kleine dagboekje. Dit was interessanter nu. In de verte klonk het geblaf van honden. Het personeel was naar haar op zoek. Want haar ouders zouden haar nooit persoonlijk komen zoeken. Die waren veel te druk met haar oudere broer. Met de dag die verstreek koesterde ze meer wrok jegens hen. Kreeg steeds meer hekel aan die mensen. Haar hart verkilde op die dag.

Zelfs nu leek het met de dag erger te worden. Steeds verder en verder raakten ze op de achtergrond. Twee pionnen in een spel. Niet meer. Waren alleen nodig wanneer ze nodig waren. Anders zou ze bijna vergeten. Ooit zou ze het stof weer van de speelstukken af blazen. Het spel dat nooit geëindigd was zou ze dan hervatten. En dan. Zou ze het beëindigen en de ander schaakmat zetten. Dat degene tegen wie ze speelde niemand minder dan zijzelf was drong nog niet tot haar door. En dat terwijl ze zelf haar grootste vijand was. Stelde zichzelf bepaalde eisen. Moest van zichzelf hoge cijfers halen. Moest moest moest. Nooit was ze tevreden. Was en bleef een perfectionist. Of er dingen waren in het leven die ze over zou willen doen? Nee. Destijds had ze bepaalde keuzes gemaakt en ook al was naderhand een andere keuze verstandiger geweest een keuze maakte je nou eenmaal op een belangrijk moment. Fout of goed. Terugkeren kon je toch niet. Daarnaast was het bevorderlijk voor de toekomst. Het zorgde er voor dat je het pad insloeg dat je zelf wilde bewandelen. Dat was dan ook niet iets waar ze over in zat. Haar helblauwe ogen waren alleen nog maar op Dominic gericht. Welke stap hij nu ging zetten. Ze kon het niet zeggen. Hij was te onvoorspelbaar. Daar straks had ze hem nog bijna dood gewaand. Wat bleek dat hij dus wel een vechter was. En daar hield ze wel van. Ja, ze hield er zo waar van. Yazuki hield er zowaar van. En dat terwijl ze bijna overal een hekel aan had. Of ze van Dominic hield? Nee. Ze hield nergens van. Niet in de term houden van. Zelfs voor haar broer. Ze kon het niet over haar lippen krijgen dat ze om hem gaf. Dat kon het bij haar gewoon niet in. In tegenstelling tot haar broer was Yazuki altijd alleen. In de tijden dat hij met zijn ‘gabbers’. Stuff ging doen was zij altijd alleen. Geen vriendinnetjes of vriendjes. Niemand om mee te spelen. Zelfs op latere leeftijd niet. Zo nu en dan kwam er alleen een jongen met haar mee. Werd ze de hele dag niet meer gezien en verliet ze het huis ’s ochtends vroeg. De jongen alleen achter latend. Aangezien het personeel hem er wel uit zouden schoppen. Of haar ouders op de hoogte waren van haar gedrag? Ja. Na een zekere tijd wel. Het was niet dat ze geen respect had. Maar ze wilden niet dat hun docht de naam van de familie zou beschamen. Voor het eerst dat ze aandacht kreeg van haar ouders. Het zij negatieve aandacht. Afijn. Dat was een toevoeging voor de reden om haar naar Starshine te sturen. Wat ze echter niet wisten. Was dat ze haar oude leventje hier gewoon voort ging zetten.

En het leek erop dat ze al meteen beet had. Niet een gewone jongen. Niet zo’n jongen die ze meteen weer zou vergeten. Want echt waar ze wist geen enkele naam op te noemen van een jongen waar ze ooit iets mee gedaan had. En nee, ze schaamde zich daar ook niet voor. Vraag vroeg ze niet eens naar zijn naam. Deed ze dat wel dan vond ze je werkelijk interessant. Aangezien ze zo’n iemand als Dominic nog niet eerder tegen gekomen was zou het wel even duren voordat ze hem vergeten zou. De koude blik in zijn ogen. Haat, woede. Ze voelde het allemaal. Zag het in zijn blik. In zijn lichaamshouding. Zelfs in zijn handelingen zat haat en kilte. Zijn handen die haar vast pakten. Zijn ruwe zoenen. De metaalachtige smaak van het bloed in haar mond deed het gevoel nog versterken. Yazuki wilde meer. Zo snel was ze niet tevreden. Smachtte naar meer. Na al die tijd. Handen gleden over haar rug. Vonden haar lange ravenzwarte lokken. Lippen werden op haar wang gedrukt. Haar ijskoude ogen bleven op hem gericht. Zag hoe hij zijn rug kromde. Wat mankeerde hem? Zijn hand roerde haar wang. Trilde. Haar ogen vernauwde ze voor een kort moment terwijl ze hem onderzoekend op nam. Ieder gat dat ze kon vinden om hem aan te vallen zou ze benutten. Hij hoefde ook maar even zijn scherm te laten zakken en ze zou er gebruik van maken. Bijna zou ze aan het twijfelen komen tot ze voelde hoe hij aan de volgende kledinglaag begon. Hoe zijn handen haar heupen streelden en hij opnieuw zijn lippen op haar huid drukte. Dit maal op haar kaak. Hoewel de blik in zijn ogen onverschrokken was, geen greintje angst toonden en vooral die kilte uitdroegen. Merkte ze toch iets op. Op het moment dat het tot haar door drong voelde ze hoe hij opnieuw zijn lippen op de hare drukte in een ruwe kus. Gevoed met meer haat dan de vorige leek het wel. Haartjes in haar nek gingen overeind staan toen zijn tong haar lippen streelde. Proefde zijn bloed vermengd met de hare. Bijna uitnodigend opende hij zijn mond ietwat. En als ze zich niet had weten te beheersen was ze op die uitnodiging uitgegaan. Dan had ze haar tong zijn mond laten onderzoeken. Hij was degene die de zoen beëindigde. Veel te vroeg naar haar idee. Hij likte eens langs zijn door het bloed roodglanzende lippen. Even werd zijn blik los gemaakt. Wat ging er in dat hoofd om. Hij leek anders dan enkele seconden geleden. Alsof hij.. Een vermakelijke grijns krulde zich rond haar lippen. Pijn. Was dat geen dat hem straks geveld had hier op de open plek terug gekeerd? Een tweestrijd in haar hoofd. Wat wilde ze nou werkelijk. Wilde ze hiermee verder. Of? Wilde ze hem alsnog pijn doen. Juist omdat dat haar hoofddoel was. Als hij dusdanig verzwakt was dan.. Ze kon hem wel wat maken. Zou dan kunnen doen wat ze wilde was het niet? Toen dat een maal tot haar door dring was het voor hem al te laat. Hardhandig duwde ze hem weer op de grond. Harder dan eerder. Alles wat ze deed was ruwer, harder, gemener. Meteen dook ze over hem heen. Beet in zijn lip. Klauwde haar nagels in zijn huid en drukte hard. Plantte een zoen in zijn nek. Gevolgd door een lange zuigzoen. Juist daar op een zeer mooie plek waar hij hem met moeite zou kunnen verbergen. Als hij nu niet meer zou tegen stribbelen was hij er geweest. Dan kon ze alles op hem loslaten wat ze maar wilde. Maar ze vergiste zich niet in hem. Zou niet opnieuw die fout maken om hem te onderschatten.
Heb er maar een einde aan gemaakt voordat ie helemaal lang werd xp

Dominic knipperde met zijn ogen en zag hoe haar mond omkrulde tot een geamuseerde lach. Ze wist het of vermoedde het in ieder geval. Als ze het zeker wist zat hij in de problemen. Zodra zij op de open plek was gearriveerd waren de problemen al begonnen. En nu zaten ze hier in de sneeuw. Elkaar uittestend en uitdagend. Het leek er nu echter op dat hij dit gevecht zou verliezen. Een hand tegen zijn ene schouder. Een hand op zijn andere schouder. Hij wachte hulpeloos af tot ze zou doen wat ze wilde. Met kracht duwde ze hem naar achter. Hij werkte eerst etegen, maar was dusdanig verzwakt dat hij het niet kon winnen. Hij gaf mee en landde met een zachte plof in de halfgesmolten sneeuw. Ze dook over hem heen, alles wat hij zag was een donker silhouet van een slank meisje en twee ijsblauwe ogen. Die ogen leken alles te doorzien, ze had het door dreunde het in zijn hoofd. Ze wist dat hij nu zwak was en dat ze hem kon maken wat ze maar wilde. Een andere jongen zou nu vast wanhopig hebben geprobeerd om haar te stoppen, waren gaan janken of schreeuwen om haar te vermurwen. Maar dat zou niet helpen, je zwakte tonen was het stomste wat je kon doen. Dan zou het meisje haar katachtige klauwen in je slaan en je gebruiken als een stuk speelgoed. En als ze klaar was zou ze je vernietigen of als je geluk had hulpeloos achterlaten. En dat waren dingen waarin Dominic geen trek had, hij vond het niets dat zij met hem vocht om de touwtjes en al helemaal niet dat ze momenteel had gewonnen, maar hij zou niet opgeven. Hij zou doorvechten en al zijn resterende kracht gebruiken om haar te bestrijden. Want misschien zou ze uiteindelijk winnen, Yazuki was het enige meisje die hij daartoe in staat achtte, maar het zou geen gemakkelijk gevecht zijn geweest. Hij was geen opgever, geen passieve lafaard. Hij manipuleerde mensen, beïnvloedde mensen, ja dat deed hij. Maar hij zou nooit smeken om genade. Daar was hij te trots voor en hij zag haar sowieso niet als een persoon die daar positief op in zou gaan en zou luisteren. Nou luisteren zou ze nog wel, om hem daarna in zijn gezicht uit te lachen en verder te gaan met wat ze maar wilde. Want een smeekbede was een teken van zwakte en een teken van zwakte was een signaal om alle remmen los te gooien, een signaal dat je had gewonnen en nu kon genieten van die overwinning.

Ze kuste hem en beet weer op zijn lip. De kleine wondjes sprongen weer open en bloed vermengde zich met speeksel. Een klein straaltje felrood bloed gleed naar beneden, zocht zijn weg langs Dominic's gezicht. Het kwam niet ver, zijn hand veegde slordig over zijn kin en trok de vloeistof mee in een vage veeg. Het meisje merkte het misschien niet eens, die gaf hem een zuigzoen. Lang, zodat het zeker een zichtbare plek zou worden. Zo geplaatst dat zijn haar het net niet bedekte en een hoge kraag ook niets zou helpen. Enkel een sjaal zou dit kunenn verbergen. Maar Dominic zou geen sjaal dragen, waarom zou hij? Hij wist dat dat was wat zij wilde, dat hij zich voor gek zette in een poging haar overwinningsteken te maskeren en verbergen. En juist omdat zij dat van hem wilde en verwachtte zou hij het niet doen. Als zij A wilde, deed hij B, of misschien wel C. Maar doen wat zij had voorzien, nee dat nooit, dan zou ze hem zelfs na hun ontmoeting in haar macht hebben. Haar nagels duwden in zijn vel, hard genoeg om zijn verdoofde zenuwen wakker te maken. Pijn vlamde kort door zijn lijf en bracht hem weer helemaal bij zinnen. Onbedoeld had ze hem weer iets meer controle over zichzelf gegeven, adrenaline zorgde dat de vlekken even weg bleven. Het gekras van de raaf leek zachter en minder bedreigend dan eerst. Zijn zicht werd weer helderder en hij zag haar ravenzwarte haar dat haar gezicht sierlijk omlijnde.

Het werd tijd om actie te ondernemen, om een laatste poging te doen om zelf het spel te bepalen. Zijn rechterhand rustte op haar schouder. Nu stootte hij zijn vingers stevig in haar vel en trok een streep opzij. Hij zette niet te veel kracht, zodat de krab niet diep, maar wel pijnlijk zou worden. Zijn andere hand legde hij op haar heup en ook daar zette hij zijn nagels in haar vel. Maar hij krabde haar niet, hield zijn hand doodstil. Hij ontblootte zijn tanden en lachte naar haar. De lach was bijna vriendelijk te noemen. ''Yazuki, ik waarschuw maar één keer... Je kan mij niet alles maken wat je wil, probeer dat dus ook niet. Je hebt nog niet gewonnen schatje...'' Zijn stem spottend en snijdend, totaal niet in overeenstemming met zijn lieve lach. Alsof zij niet bovenop hem zat. Alsof hij niet een minuut geleden nog door haar op de grond was geduwd. Nee, alsof hij alle kracht had en niet met zich zou laten sollen. Het was bluf, gevaarlijk spel dat hij speelde. Eigenlijk vooral een wanhoopsdaad om zoveel op een handeling in te zetten. Maar de woorden zouden haar afleiden, hoopte hij. Zouden zorgen dat ze weer ging twijfelen. Zijn ogen twinkelden plagend, maar hadden nog steeds diezelfde kou. Hij moest zorgen dat alles perfect klopte met zijn boodschap; dat hij nog steeds in staat was dit spelletje te spelen en ze hem niet zomaar als waardeloos speelgoed kon gebruiken. Zijn handen ontspanden zich en hielden haar in haar nek en op haar heup vast. Zijn greep was stevig, zijn vingers streken ruw over haar warme huid heen. Hij kuste haar weer, zo mogelijk nog ruwer. Hij hield de kus aan, zou koste wat het kost zorgen dat zij degene was die uit zuurstofgebrek terugdeinsde. Hij moest sterk lijken om zijn bluf te laten slagen, om de illusie te laten werken. Hij mocht nu niet verslappen, mocht niet gaan trillen, mocht geen teken van pijn laten zien. Dus met al zijn wilskracht hield hij zijn handen stil, zijn ogen open en helder en bleef ruw zijn lippen op de hare drukken. Weer opende hij zijn mond een stukje, uitnodigend. Ze zou er waarschijnlijk niet op ingaan, zou de verleiding weerstaan. Maar toch was het een duidelijk gebaar om te laten zien dat hij nog kracht had. Hij wilde naar adem happen en zijn ogen sluiten om het licht buiten te sluiten, maar hield vol.

I am not afraid
Even through the darkest moments
I never gave up
In my mind what I'm reaching for
Is coming closer
My dream never faded out
I never gave it up

---

Pijn. De emotie die ze het liefste zag. Je kon het zelfs wel haar lievelingsemotie noemen. Kon genieten van kleine pijntjes. Grote pijntjes. Zolang het maar pijn was. Nog mooier werd het als die ander smeekte om genade. Om haar te laten stoppen. Prevelden lieve, zoete woordjes. Woordjes die haar alleen nog maar meer uitlokten. Die haar er toe deden zetten nog verder te gaan. De ander nóg meer pijn te doen. Dat hadden ze natuurlijk niet voor mogelijk gehouden. Dat lieve, onschuldige meisje. Hoe kon die nou zo sadistisch zijn? Dat was ook zo mooi. Wanneer ze er achter kwamen dat ze er met open ogen in gelopen waren. Niet hadden doorzien hoe ze werkelijk was. Haar woorden werkelijk hadden geloofd. Hoe wanhopig. Afijn ze hield niet van een leeg koud bed dat op haar aan het wachten was. Bracht de nacht liever nooit alleen door. Maar het zij zo. Vandaar dat ze dan ook al zo vroeg wakker was. Een lange slaapster was ze nooit geweest. Kwam ook deels zo door de gewoonte die ze zichzelf had aangeleerd om haar scharrels altijd voor te zijn. Altijd voor hen te ontwaken. Het zou toch wel awkward worden anders. Niet dat ze het niet aan kon om de desbetreffende jongen hem keihard in zijn gezicht te zeggen dat hij op kon hoepelen maar ze bespaarde zichzelf zo gewoon enorm veel moeite. Het was niet zo dat ze lui was. Maar die tijd en moeite stopte ze dan velen malen liever ergens anders in. Het kwam dan ook het vaakste voor ze de volgende morgen gewoon weg was en de ander alleen achter liet. Maar had ze haar nacht niet gehad. Was de jongen dus toch tegen gevallen dan kon ze erg vervelend zijn. Anders dan haar broer was zij de echte sadist van de twee. Hij hield het met name bij de pleziertjes. Zij deed het vaak ook om de ander te raken. Heerlijk aan stukken te rijten bij wijze van spreken. En ze zou er nog bij staan lachen ook. Zo’n type was ze dan ook wel weer. Ooit had ze een jongen gewoon haar bed uit geknikkerd. Het haar kamer uitgegooid en half ontbloot op de gang gezet. Het kon haar niets schelen wat men dan dacht. Als ze ergens niet tevreden mee was loosde ze het. Net zoals een klein kind die niet meer met zijn speelgoed speelde. Of het wel eens voorgekomen was dat haar speeltje ‘kapot’ ging? Ook dat. Maar dat was niet geheel gepland of bewust gebeurd. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Bleek maar weer hoe nutteloos ze waren. Even konden ze haar behagen maar daarna moesten ze ook snel maken dat ze wegkwamen. Want als een kat sloeg ze dan haar klauwen uit. Op het punt om haar slachtoffer aan stukken te scheuren. Aan repen te rijten.

Wat ze met Dominic ging doen? Dat was een stukje moeilijker. Waarschijnlijk door het feit dat ze nog nooit enige tegenstand had ondervonden in het spelletje dat ze altijd speelde. Het spelletje dat normaal gesproken altijd de hare was. Waar zij de spelregels bepaalde. Het spel waar in zij uitmaakte wie aan zet was en wie niet. En vaak was dat alleen Yazuki. Liet de ander geen keus dan haar te volgen. Braaf te zijn. Als afgetrainde hondjes deden ze dan ook wat ze van hen verlangde. Alles deden ze om haar ook maar een beetje tevreden te stellen. En als iemand lastig tevreden te stellen was, dan was het Yazuki wel. Heerlijk als ze zich zo verlaagden om hun hachje te redden. Smekend vroegen ze haar het nooit verder te vertellen. Waren simpelweg bang voor haar. Zouden alles maar dan ook álles doen als ze haar mond maar hield. Natuurlijk maakte ze daar makkelijk gebruik van. Alles werd voor haar gedaan. Hoe smerig de zaakjes ook waren ze knapten alles op. Deden wat ze vroeg. Alleen maar omdat ze niet wilde dat de buitenwereld achter hun geheimpje zou komen. Hah. Alsof zij zich daar aan ging houden. Een belofte van Yazuki was negen van de tien keer een valse belofte. Eentje die ze niet na kwam. Gewoonweg omdat het haar niets kon schelen dat ze de gevoelens van een ander beschaamde. Een ander pijn deed. Integendeel zelfs. Ze genoot van de pijn van een ander. Het toonde het ware gezicht van de ander. Helaas. Dominic was anders. Verwachtte van hem niet dat hij zou gaan smeken. Dat wilde ze eigenlijk ook niet. Dat zou saai zijn. Dan zou ze haar interesse verliezen en hem dumpen en iemand anders zoeken. Nee, ze hoopte dat ze nog meer over hem te weten kon komen. Hem nog verder kon ‘onderzoeken’. Yazuki had gedacht dat het spel bijna gespeeld was. Dat ze aan de winnende hand was na haar laatste zet. Niet verwachtende dat hij zich nog langer zou verzetten. Al helemaal niet dat hij ook nog maar een zet kon doen. Onverwachts. Maar wel heel boeiend. Voelde een pijnscheut in haar schouder. Gevolgd door een pijnscheut op haar heup. De rotzak had zijn nagels in haar vel gezet en ruw opzij getrokken waardoor hij een rode kras achter liet. Niet diep. Wel pijnlijk. Een zachte grom kwam over haar lippen terwijl ze haar helblauwe ogen gevaarlijk iets samenkneep. Een lach op zijn gezicht die bijna vriendelijk te noemen was deed haar twijfelen. Waar haalde hij dat zelfvertrouwen vandaan? Wat had hij nog in petto. Liet hij haar bewust geloven dat ze aan de winnende hand was om zo nog harder toe te kunnen slaan omdat ze toch niet volledig haar hoofd erbij had. Luisterde naar zijn woorden. Snijdend en spottend. Had de neiging hem een klap in zijn gezicht te geven. Net op het moment dat ze haar hand hief om haar klap uit te delen voelde ze hoe hij haar ruw streelde zowel in haar nek als op haar heup. Voelde opnieuw zijn lippen op de hare. Een ruwe kus. Nog ruwer dan alles kussen daarvoor. Harder. Dat beviel haar wel. Dat hij zo lang aan hield had ze nog niet eerder mee gemaakt. Ze wilde niet degene zijn die de kus als eerste zou beëindigen. Opnieuw opende hij zijn mond iets. Moest opnieuw de verleiding weerstaan. Likte tenslotte een met haar tong langs zijn lippen. Warmte trok door haar lichaam. Haar ademhaling werd gejaagder. Wilde niet stoppen maar kon het niet langer dan dat volhouden. Haar borst ging in een gestaag tempo op en neer. Oké hij was verdomd goed. Hoe graag ze het ook wilde verbergen ergens moest ze het wel toegeven. Een uitdagende smirk stond op haar gezicht terwijl ze met haar helblauwe ogen zijn blik vast hield. ”Ooh. En als ik het nou toch eens probeer?” sprak ze uitdagend met haar helblauwe groot als schoteltjes. Bijna schattig te noemen. Als de toon van haar woorden niet zo ontzettend koud en spottend waren geweest. Kon niet wachten om hem boos te zien. Hoewel ze ergens in haar achterhoofd ook een stemmetje hoorde die haar waarschuwde voorzichtig te zijn. Maar voor nu was dit veel en veel te amusant en prettig ook nog bovendien. Haar slanke vingers omsloten zijn schouders terwijl ze over hem heen boog en hem een kusje op zijn oorlel gaf. ”Let me see what you can do baby.” fluisterde ze hem zwoel in zijn oor om daarna terug naar achter te gaan en hem een uitdagende knipoog te geven.
Sowry voor laatheid [aa]

Zijn hoofdpijn speelde weer op, maar hij probeerde de pijn weg te duwen naar een klein hoekje van zijn gedachten. HIj mocht de felle steken geen aandacht geven, dan zou het alleen maar erger worden. Een zachte grom weerklonk toen zijn nagels haar vel openhaalden. Zijn zicht werd langzaam weer waziger en hij knipperde een paar keer snel, in de hoop dat zijn blik weer helder zou worden. Vage vlekken dansten voor zijn ogen langs, vormden vreemde patronen. Ze likte langs zijn lippen en trok zich toen terug. Hij lachte uitdagend,deze kleine battle had hij gewonnen en dat moest haar wel duidelijk worden gemaakt. De overwinning was echter bitterzoet, door de lange kus was hij een groot deel van zijn kracht weer kwijtgeraakt. Hij begon de uitputting nu goed te voelen, wat eigenlijk wel logisch was. Hij was al vanaf zes uur 's morgens wakker, had slecht geslapen. Zijn lichaam werd aan de kou blootgesteld, hij verloor nonstop warmte en zijn cellen maakten overuren om hem van bevriezing te redden. En nu, midden in zijn vreemde droomwereld, zijn onwerkelijke visioenen die door de normale wereld heen werden gevlochten, was er een meisje dat hem aankon. Een meisje waarbij hij moeite moest doen om tegenstand te blijven bieden, om niet in een zwart gat weg te zakken en passief af te wacten tot ze klaar was. Nee, hij kon haar niet zomaar laten doen wat ze wilde. Dat ging tegen zijn trots in en daarbij had hij het vermoeden dat ze hem met de grond gelijk zou maken als ze de ans had. Ze zou geen spaander van hem heel laten, hem verbranden en als hoopje as achterlaten. Precies wat hij zou doen als hij in haar schoenen stond. Als hij degene was die over een hulpeloos slachtoffer heen was gebogen. Een krachteloos, machteloos figuur, onbenullig, maar wel leuk om mee te spelen. Een speeltje dat na gebruik met plezier vernietigd werd. Het jammere was dat hij nu het willoze speeltje was, iets wat hem totaal niet beviel. Daarom bleef hij vechten, ondanks alle pijn, ondanks het feit dat deze strijd voor hem nauwelijks te winnen was. Hij haalde jachtig adem, probeerde zoveel mogelijk zuurstof binnen te halen. Voor de warmte was verbranding nodig, voor verbranding had je zuurtsif nodig. Dat was iets wat zijn biologielerares hen heel goed duidelijk had gemaakt. De keer dat hij een jongen uitleg gaf over het belang van ademhalen kon hij zich nog goe dherinneren. De jongen was bijna bewusteloos geraakt door het luchttekort. Net op tijd had Dominic los gelaten, onschuldig lachend was hij verder gegaan met zijn uitleg.

Ze lachte uitdagend naar hem, ze ging duidelijk proberen om hem weer tot slachtoffer te reduceren. Rode figuren vlogen rond, haar gezicht vervaagde tot een vreemde vorm. Hij hoorde een stem, het geluid klonk alsof het vanuit een andere verre dimensie kwam. Hij versond het met moeite, de woorden waren waarschijnlijk uitdagend bedoeld, maar leken langs hem heen te glijden als lucht. ”Ooh. En als ik het nou toch eens probeer?” Het was vast spottend gezegd, maar in zijn oren klonken enkel holle woorden door. Als een echo, een robot die in zijn hoofd alles herhaalde. Hij wist niet eens zeker of ze wel echt had gesproken, het zou ook best een hersenspinsel zijn geweest. Hij nam aan dat dit wel echt was, het waren woorden die bij Yazuki pastten. Dominic probeerde een antwoord te vormen. Hij had de zin in zijn hoofd, maar geen enkel geluid verliet zijn keel. Gefrustreerd schraapte hij zijn keel, wilde slikken om zijn droge mond te bevochtigen. Hij deed de volgende poging om te spreken, een zachte, vervormde stem sprak. Dit was niet hoe hij klonk, iemand anders sprak zijn woorden voor hem uit, schoot het door zijn hoofd. Hoewel hij wist dat het allemaal aan de shock lag dat het allemaal zo raar klonk, het was toch beangstigend. Hij had werkelijk geen idee meer wat de realiteit was, de werkelijkheid, en wat een droom, illusie of waanbeeld. ''Ga je gang en dan zul je het vanzelf merken...'' Hij hoopte maar dat het er koud, zonder angst uit was gekomen. Hij kon alleen maar hopen dat de pijn niet te opvallend was. Dat ze niet te duidelijk zou zien dat hij weer aan het trippen was. Iets raakte zijn oor aan. Het voelde als een hete pook die zijn ijskoude huid aanraakte. Hij sloot zijn ogen om de pijn te verbergen, hield zijn ogen dicht om de lichtflitsen buiten te houden. Ze zei nog iets, maar de woorden raakten verloren in het gedreun van pijn. Hij slikte moeizaam, haalde ongecontroleerd adem. Dit was serieus het slechtste moment en de slechtste plaats voor deze gebeurtenissen. Waarom was er niet gewoon een lief meisje gekomen. Hij had hulp nodig en dit was de enige waarvan hij wist dat hij het niet zou krijgen. Of hij moest haar iets heel goeds bieden in ruil voor hulp of hij moest zijn kracht voor de laatste keer verzamelen en zelf wegkomen. Hij verschoof iets, in een poging een gemakkelijkere houding te vinden. In zijn zij drukte nu iets, een hard rond ding. Het was een potje pillen, zo drong het langzaam tot hem door, die hij in een reflex in zijn zak had gestoken. Het waren zijn standaard pillen, deels pijnstiller, deels bedoeld om zijn agressie te temperen. Het waren niet precies de dingen die hij nodig had, niet de medicijnen die hij niet had geslikt. Maar het was zo oneindig veel beter dan niets. Hij maakte zijn arm los en reikte in zijn zak. Zijn hand sloot zich om het potje. Hij wist wat er op het etiket stond, dingen over emotiebeheersing en impulsonderdrukking. En de geweldige bijwerkingen: verslaving, duizelingen, epileptische aanvallen. Allemaal dingen waar hij momenteel last van had. Allemaal op het verkeerde moment. Zijn hand bewoog onwillekeurig in een soort zenuwtrekking en de pillen rammelden tegen de wand. In zijn hoofd dreunde elke klap oorverdovend, als ze dit niet hoorde dan was ze doof. En als ze het inderdaad had gehoord zou ze het afpakken, zou ze het potje ontdekken. Dan zou ze de drie of vier glimmende gifgroene pillen ontdekken en van hem weg houden. Hij hoestte luid, in de onrealistische hoop haar af te leiden van de hand in zijn zak. Het gehoest echode over de open plek, tenminste dat vermoedde hij. Op dit moment kon hij geen van zijn zintuigen nog vertrouwen. Hij opende kort zijn ogen, maar sloot ze na tien seconde weer, niet in staat de de felle lichtflitsen te doorstaan. Zo lag hij blind, doof en hulpeloos op de grond. Hopend op een wonder, hopend op een goede fee die hem kwam redden. Hopend op een andere voorbijganger in dit verlaten bos. Hopend dat ze het niet door had gehad. Dan zat hij in de problemen, zware problemen. Maar zelfs nu alles er zo ontzettend hopeloos uitzag, gaf Dominic niet op. Hij bleef nadenken over een manier om hier weg te komen, om Yazuki om te kopen. Hij had zijn ogen weer geopend, staarde zonder echt iets te zien of te herkennen in haar richting. Had met moeite een koele lach, een charmante grijns op zijn gezicht getoverd. En kon nu alleen maar wachten wat ze zou doen. Zijn hand klemde zich stevig om het koele plastic, bijna alsof hij haar daarmee tegen kon houden. Alsof zijn vingers een ondoordringbare blokkade vormden. Zijn hand was bevlekt met bloed, zowel van haar als van zichzelf en nat van de gesmolten sneeuw en maakte zelfs de binnenste kern van zijn jas vies en besmeurd met bloed en aarde.

Haar hand sloot zich om de zijne. Zijn hand hield nog steeds stevig het potje vast. De warmte van haar huid op de zijne was haast ondragelijk. Het voelde alsof zijn hand door vuur werd omhuld, hij levend verbrandde. Maar hij mocht niet loslaten, kon niet loslaten. Als ze zijn hand open kreeg zou alles alleen maar erger worden. Ze begon aan zijn vingers te trekken, hardhandig zorgde ze dat zijn greep steeds zwakker werd. Een gewicht duwde op zijn borst, maakte het nog moeilijker om adem te halen. Hij besefte dat ze net zo lang zou blijven drukken tot hij ofwel losliet of vanwege luchtgebrek op moest geven. Langzaam gleden zijn vingers van het plastic af, zijn hand ontspande zich. Hij hapte naar adem, probeerde wanhopig genoeg zuurstof binnen te krijgen. Zijn hoofd voelde zo zwaar aan, hij wilde gewoon zijn ogen sluiten en weg zweven in zijn vreemde droomwereld. De druk verdween, maar ademhalen bleef moeilijk. Ze was opgestaan, stond naar het potje te kijken. ”Zeg Dominic… Wat gebeurd er als je deze pilletjes niet slikt?” vroeg ze met haar zangerige stem. Hij wilde overeind vliegen en haar eens goed de waarheid zeggen. Maar alles wat hij kon doen was een grimas trekken en zachtjes fluisterend antwoord geven. ''Zeg Yazuki, wees nu even de brave leerling die je tegenover de buitenwereld speelt en geef het terug. Of ben je bang dat je me niet aankan met je kleine spelletje als...'' Zijn hese stem was vol pijn, de woorden kwamen er slechts moeizaam uit. Op het einde stokte zijn stem, werd steeds zachter en zijn zin bleef onafgemaakt. Extreme pijn en intense haat, dat was alles wat er te horen was. De reactie was niet bepaald sterk of scherpzinnig, maar zijn gedachten waren zo langzaam nu. Zijn hoofd voelde alsof het met watten was gevuld, stroop stroomde door zijn aderen en werd door zijn hart met moeite rondgepompt. Waar zijn blote huid de sneeuw raakte voelde hij hitte, de lucht die langs zijn gezicht streek voelde als messteken. Dit was een van de ergste aanvallen die hij ooit had gehad. Hij was wel eens eerder in het openbaar in shock geraakt, maar had dan snel hulp gekregen. Dan had hij snel een medicijn in zijn keel laten glijden en was naar huis gegaan. Onder het mom van epileptische aanvallen verklaarde hij deze onverwachtse gebeurtenissen meestal, die mensen waren te dom om aan zijn woorden te twijfelen. Die lazen niet wat er op de verpakking stond, hadden niet door dat de pillen zijn aggresie moesten onderdrukken. Die vervloekte pillen, hij haatte ze, verafschuwde ze. Maar was er toch aan verslaafd gemaakt, was nu afhankelijk van verschillende medicijnen. Net zoals hij nu, op dit moment afhankelijk was van Yazuki. Het meisje dat zijn ''probleem'' nu kende en daar handiig gebruik van zou maken. Ze had nu werkelijk een perfect chantagemiddel in handen, want als andere leerlingen hoorden van zijn geestesziekte zouden ze zijn lieve lachjes minder makkelijk geloven, hem mijden als de pest.

Hij hoorde de kostbare pillen rammelen in het doosje, probeerde op Yazuki scherp te stellen. ”Zeg dan toch meteen dat je dit wilde hebben.” Hij hapte naar adem, probeerde te antwoorden, maar de woorden stokten in zijn keel. Hij staarde haar aan, zag dat ze het potje bestudeerde. Ze las nu de dingen die hij voelde. Ze wist nu iets waarvan hij niet wilde dat iemand wist.Ze was door en door gemeen. Geen greintje liefde in haar stem, ze was werkelijk een waardige tegenstander. Maar dat hij nu op zo'n achterstand was maakte het allemaal een stuk minder amusant. Dit was het verkeerde moment, de verkeerde plaats voor hun krachtmeting. Hij moest moeite doen om zijn ogen open te houden, zag sowieso enkel vage vlekken. Maar Yazuki hoorde of zag blijkbaar iets. Dominic deed zijn uiterste best om te horen wat zij hoorde, te zien wat zij zag. Maar zijn oren bedrogen hem, alles wat zijn oren vulde was het hese gekras van een denkbeeldige raaf. Zijn ogen vervormden alle beelden voor ze zijn hersenen bereikten. Schaduwen kwamen in beweging, veranderden van vorm. Dansten rond, maakten hem duizelig. Zijn hoofd voelde alsof vanbinnen iemand hem met een hamer bewerkte. Felle pijnscheuten en op de achtergrond een voortduren gebons. In slowmotion zag hij hoe ze omdraaide, haar haren dansten in de wind. Ze stond met haar rug naar hem toe, dat vermoedde hij in ieder geval. Niets was meer zeker op dit moment, alleen het feit dat zij het potje had en hij niet. De pillen die hij nodig had om een einde te maken aan al dit gedoe. Hij kwam een stukje overeind, rustig, waakzaam voor duizelingen. Dominic had het gevoel dat er duizend naalden in zijn huid prikten, hij met gloeiende poken werd bewerkt. Hij kneep zijn ogen samen, het beeld klaarde iets op, de achtergrond stopte met draaien. Hij zag hoe ze bij haar tas stond, maar begreep nog steeds niet wat er aan de hand was. Maar hij zou wel gek zijn om weer de aandacht op zichzelf te richten. Hij had die pillen nodig, dat was zeker. Maar als Yazuki afgeleid werd door iets in haar tas, zou hij even rust hebben. Dan kon hij even nadenken over een manier om de dingen te verkrijgen die op dit moment belangrijker leken dan wat dan ook op de wereld.Hij keek onderzoekend naar de tas, zag enkel een gewone tas. Hij liet zich weer naar achteren zakken, een zachte zucht van pijn glipte over zijn lippen voor hij het besefte. Hij sloot zijn ogen, concentreerde zich alleen op het geluid om hem heen. Hij sloeg de doorweekte jas dicht in de valse hoop zo wat warmte te bewaren. Zijn vingers klauwden zich in de natte stof, alle spieren in zijn armen waren gespannen. Hij sloot zijn ogen, haalde zo rustig mogelijk adem. Probeerde zijn lichaam te beheersen, maar rilde onwillekeurig. Hij hoorde de raaf, zachtjes, zielig krassend. Maar hij hoorde nu ook iets anders, iets wat hij nog niet helemaal kon duiden. Dominic richtte zich op dat ene zachte geluid, bande de rest uit zijn hoofd. Drukte de pijn weg, liet het geluid hem vullen. Het was...een soort gekraak. Het leek alsof er iets op het punt van breken stond. Maar wat was het? Wat zat er in die tas? Zijn gedachten zweefden ongecontroleerd rondjes, hij kon zich niet focussen op die ene vraag. Gekraak, iets in een tas. Iets belangrijks, anders was Yazuki er niet heen gegaan. Zeker niet nu ze een troef in handen had, zijn redding zo gezegd vast had. Zijn hoofd duizelde, hij had het afwisselend heet en verschrikkelijk koud. Hij staarde naar boven, naar de boomtoppen en de schaduwraaf. Alles bewoog om hem heen, niets stond vast. Hij hoorde nu luider gekraak, probeerde het raadsel op te lossen. Hij wist het, ergens in zijn hoofd zweefde het antwoord rond, maar kon het niet benoemen. Langzaam werd het hem duidelijk, een of ander dier, in een ei. En het had het allerbeste moment uitgekozen, was nu aan het uitkomen. ''Wat zit er in dat ei, Yaz? Een schattig huisdiertje voor een schattig meisje?'' vroeg hij, zijn stem trilde licht, maar op miraculeuze wijze wist hij toch een spottende toon te produceren. Expres had hij haar naam vriendschappelijk afgekort, dat zou haar waarschijnlijk irriteren.
Hij wist niet precies waarom hij zijn mond open had getrokken, wilde eigenlijk niet haar aandacht trekken. Als hij naar zijn lichaam luisterde zou hij weer wegzweven, hier lijven liggen tot alles voorbij was. Maar hij wist dat jet niet over zou gaan, het was of Yazuki trotseren, op een of andere manier overhalen of hier bevriezen. Ze was zijn enige kans op de kostbare medicijnen. Hij moest haar laten weten dat hij nog niet helemaal weg was, kwam moeizaam overeind en staarde naar haar in een poging het antwoord te raden. Nog luider gekraak, de schaal was aan het breken. Hij zakte weer terug in zijn roes, keek als gehypnotiseerd naar de raaf die rondjes zweefde. Het enige waar hij nog aan kon denken was de groene pil en de raaf die hier helemaal niet was. Niets anders kon hem meer schelen, zelfs Yazuki's macht leek onbelangrijk. Alles wat hij nodig had was een medicijn en een zwarte veer. Raven hadden hem al jaren achtervolgd en gefacineerd, in de omgeving van de smetteloos witte kliniek zaten ze werkelijk overal. Het waren duistere wezens, schaduwdieren. En dat was zo oneindig veel beter dan een pluizige snoezige poes of een brave hond. Desondanks hoopte hij dat Yazuki's huisdier zo'n simpel wezen was. Tja, een puppy uit een ei, dat kon natuurlijk niet. Maar het was vast veel beter voor hem geweest dan wat er wel in zat. Hitte en kou wisselden zich steeds sneller af, hij rilde onwillekeurig. Zijn lach was verdwenen, vervangen door een ongecontroleerde grimas vol pijn. Alles zag er zo dreigend uit, de omgeving was veranderd in een wereld vol levende schaduwen. Hij had zichzelf nauwelijks nog onder controle, ze zou nu kunnen doen wat ze maar wilde. Als ze hem nog op zou merken dan, misschien was dat beest wel veel interessanter. In dat geval zou hij het moeten bedanken voor de afleidingsmanoeuvre. Jammer genoeg was hij niet meer in staat op te staan, weg te lopen. Hij trok trillend zijn jas nog dichter tegen zich aan, de klamme stof hield tenminste de wind buiten.
Dominicje going crazy xD

Hij was verkild tot op het bot. Zijn lichaam deed wanhopig pogingen om genoeg warmte te genereren. Hij trilde, moest moeite doen om niet te klappertanden. Hij haatte de sneeuw. Het maakte hem sowieso al humeurig als hij er enkel doorheen liep. Maar dat hije r nu in had gelegen, erdoor was omhuld. Dat maakte hem boos. Kwaad op de natuur. Kwaad op alle watermagicians. Kwaad op Eillish met haar behulpzame lachjes. Hij was zelf ijskoud, kil. Zijn hart was van ijs, bevatte geen spoortje warmte. Maar toch haatte hij de kou, de sneeuw. Hij haatte alles, iedereen. Het enige wat een gemeende lach op zijn gezicht kon brengen was de pijn van anderen. Hij kende geen vriendschap. Voor hem waren vrienden objecten. Dingen die hij toevallig even kon gebruiken en daarom heel liet. Gereedschap voor zijn spelletjes, pionen in zijn spelletje. De raaf zat nu op een tak, hij zag hem zitten. In de schaduwen verborgen, maar toch zo goed te zien. De kleur van Yazuki's haar paste o zo goed bij de veren van de schaduwvogel. Ze leek zoveel op hem. Ze speelde het spelletje, wat hem nog nooit was overkomen. En ze speelde het goed. Zo goed dat ze nu alle macht in handen had. Alles waar hij nu eigenlijk op hoopte was een remise, gelijk spel. Natuurlijk wilde hij wel winnen, hij wilde altijd winnen, maar zijn kansen waren nu niet echt groot, zijn nabije toekomst niet bepaald rooskleurig. Hij kon niet tegen zijn verlies, hield er niet van als iets anders ging dan hij in gedachten had. Hij wilde de touwtjes hebben en die had Yazuki gestolen. Iets wat hem niet blij maaakte, helemaal niet amuseerde. Ze was goed, dat gaf hij toe, met moeite. Maar waarom moest ze nou net op dit moment op komen dagen? Als er een lief meisje langs was gekomen, een trutje zoals negentig procent van de leerlingen, dan zou hij nu al lang en breed binnen zitten.

Het gekraak werd harder, het beest tikte steeds sneller tegen de eierschaal. Yazuki had het ook gehoord, ze vloog naar de tas. Haar lange haar golfde achter haar aan, sierlijk bewoog ze zich voort. De tas werd opengeritst, Yazuki was over de opening gebogen. Hij knipperde met zijn ogen, kon niet goed zien wat er precies in de tas zat. Een beest uit een ei, maar wat voor een beest? Op zijn vraag reageerde Yazuki meteen. Ze draaide zich om, keek hem ijskoud aan. Ze leek dwars door hem heen te kijken, maar hij bleef onbevreesd terugstaren. Zag niet echt veel van haar gezicht, alleen haar kristalheldere ogen. Ze stond stil, leek te twijfelen. Het potje werd verplaatst, de kostbare pillen rammelden tegen het plastic. ”Weetje Dominicje. Ik hou niet zo van zacht en pluizig. Lief en schattig. Dat zou je nu toch wel moeten weten nietwaar?” Zijn naam, neerbuigend verkleind. Alsof hij een schooljongen was. Hij reageerde niet, bleef haar hatelijk aankijken. Zijn gedachten waren vaag, gingen van hot naar her. Verschillende meisjesnamen kwamen naar boven. Hun gezicht, hoe ze in huilen uitbarsten. Hun wanhoop en verdriet. Hat gaf hem iets meer kracht, vreemd genoeg. Hun angst, hoe hij ze een voor een had vernietigd. De een nog erger dan de ander. Ze allemaal als afval had achtergelaten, brokstukken van een kapot speeltje. Alsof hun vroegere pijn nu in energie werd omgezet. Niet dat hij protesteerde, hij kon alle beetjes gebruiken. Yazuki draaide zich weer om, een zwart geval in haar armen. Ze kwam op hem aflopen, maar hij begreep niet goed wat ze wilde doen. Toen het tot hem doordrong was het al te laat, het gewicht werd op zijn schoot gezet. Een draak. Nu drong het tot hem door, het was een draak. Hij was jaloers op haar. Mythische wezens spraken tot zijn verbeelding, fascineerden hem. De duistere wezens dan. Dus niet de schattige eenhoorns, geen witte veredelde paarden met een hoorn op hun kop. Nee, draken, griffioenen en zulke dieren. Beter dan een fluffy supercute puppy, veel beter. Hij was volgens Yazuki de pappa van het draakje. Hij was verscheurd. Aan de ene kant vond hij het ongelofelijk dat hij een echte draak kon zien, aanraken in dit prille begin van zijn leven. Maar aan de andere kant beviel het hem niet dat Yazuki hem zo bevelen gaf. Een felle pijnsteek joeg door zijn hoofd heen, maakte een einde aan zijn twijfels. Even leek zijn lichaam doormidden te splijten, de pijn vlamde door zijn ruggegraat. Hij spande al zijn spieren aan en slikte moeizaam. Even plots als het gekomen was verdween de pijn weer. Hij ontspande zich, luisterde naar haar stem. ”Oja, ze kan wel een beetje hongerig zijn. Maar als jij braaf bent..” Ze griste het potje opnieuw uit haar zak en rammelde er mee langs zijn oor. ”Dan krijg je een snoepje.” Hij wilde zijn hand uitsteken, maar zijn lichaam weigerde dienst. De blauwe ogen van de draak keken hem aan, doordringend. Ze leek te veel op Yazuki, het was alsof hij gewoon naar haar ogen keek. Als het draakje ook nog dezelfde persoonlijkheid had, dan zat hij in de problemen. De ragdunne, zwarte vleugels waren fascinerend om te zien. Gehypnotiseerd staarde hij naar het dier, nam alle bijzonderheden in zich op. Hij kreeg zijn controle weer terug, hief zijn hand op en hield die trillend in de lucht. Het beest hapte inderdaad een beetje met zijn bek. Of was het een vrouwtje? Aarzelend liet hij zijn hand zakken, kon zichzelf niet meer stoppen. Hij moest gewoon weten hoe dit prachige wezen was. Hoe een draakje voelde. Zijn hand raakte de ravenzwarte huid van het draakje. Het gevoel dat hij had toen hij het koele lichaampje raakte werd snel overschaduwd door een felle flits. Een volgende pijnscheut volgde sneller op de vorige. Als Yazuki haar belofte waar ging maken kon ze dat maar beter snel doen. ''Yazzie?'' vroeg hij, met een stem vol pijn. Haar naam nog vreselijker afkortend. Waarom hij dit deed wist hij wederom niet rpecies. Hij handelde nu voornamelijk instinctief, op zijn basic aanleg om mensen te raken. Het was niet slim, zeker niet. Maar het koste al genoeg kracht om sowieso te spreken. Hij hapte naar adem, ging dan weer verder. Moeizaam, langzaam sprekend. De letters met veel moeite smanerapend, woorden vormend in zijn brein. Zijn hersenen werkten stroef, het voelde alsof hij met watten gevuld was. Ze daarna uitsprekend met zijn hese, gepijnigde stem. ''Would you just give me the goddamned...'' Even stokte zijn stem, een stuiptrekking trok zijn spieren strak aan. Dominic sperde zijn ogen wijd open zonder iets te zien. Hij sprak verder in het nederlands, zijn woorden net zo onsamenhangend als zijn gedachten. Een combinatie van verslavende stoffen die in je bloed ontbraken, vrieskou, moeheid en te weinig eten was geen slimme zet geweest. ''Draak, jij...pillen...ik, nu...Yaz?'' Zijn ogen rolden naar achter en hij verloor het bewustzijn. Langzaam begon hij naar achteren te hellen, zag nog net hoe de wereld kantelde. Toen raakte zijn hoofd iets hards en hij bleef doodstil liggen. Haar naam bonkte door zijn hoofd heen, hield hem op het randje van bewustzijn. Hij had het gevoel te zweven, de grond leek onder hem weg te zakken.
hehe en toen zat Yaz opgescheept met een halfbewusteloos persoontje ^^

Een rilling trok door haar lichaam. Nu ze het lichamelijke contact met Dominic verbroken had merkte ze pas op hoe koud het was. Al die tijd had zijn lichaam het hare warm gehouden. De plekken waar hij zijn handen geplaatst had. Maar nu. Nu bleef er niets meer dat die kilte achter. Alsof de kou uit haar hart zich via haar aderen door haar lichaam verplaatst had. Al haar ledenmaten had doen bevriezen. Het ijs was zelfs tot aan haar ogen gereikt die een ijzige blik richting Dominic wierpen. Waarom zocht ze hem nu eigenlijk nog steeds op? Had ook net zo goed net weg kunnen lopen met Zu en het potje medicijnen om hem hier gewoon te laten liggen. Wat zou haar het doen als hij zou omkomen van de kou. Toch? Daarnaast, hij zou vast hetzelfde gedaan hebben. Waarschijnlijk. Als hij nou maar niet zo interessant geweest was. Natuurlijk zou ze het niet leuk vinden als ze hem niet meer binnen de schoolmuren tegen zou komen. Dat ze hem nog even extra kon trollen. Dwars kon zitten. Boven al het hem moeilijk maken. Wie weet wat er nog meer in het verschiet lag. Een vage grijns krulde haar lippen. Nee, ze was nog lang niet uitgespeeld met hem. Maar wist hij veel. Hij zou dat natuurlijk nooit laten gebeuren. Hoe zou Dominic zijn als hij niet zo afgezwakt was? Niet aan haar overgelaten was. Stiekem was ze er wel benieuwd naar. Hoe hij zou lopen. Naar anderen zou kijken. Zonder die koude blik in zijn ogen. Die kou die haar juist aan trok. Onwillekeurig kneep ze zichzelf in haar arm. Wat liep ze nou dom te denken. Zulke gedachten sloegen werkelijk waar helemaal nergens op. Zou zich moeten schamen. Normaal dacht ze helemaal niet na als ze met haar speeltjes om ging. Dat waren ze gewoonweg niet waard. Niet dat ze als een dolle allerlei handelingen deed. Maar over de persoon in kwestie dacht ze nooit na. Over diens gevoelens. Of ze hem lichamelijk pijn deed ja of nee. Boeide haar het. Hadden ze maar beter op moeten letten en niet met open ogen in haar weg terecht moeten komen. Want zat je eenmaal vast in haar web dan was er geen weg meer terug. Probeerde maar eens los te komen uit de lange plakkerige draden waarmee ze je gevangen hield. Geen vlieg of kleine mug die aan haar ontkomen zou. Nu zat er echter geen vlieg of een mug in haar web. Nee, dit maal was er een grotere prooi in haar web verstrikt geraakt. Moest voorzichtig zijn want anders zou hij haar web kapot maken. Waardoor ze en deze grote prooi kwijt zou raken en tegelijk ook weer een nieuw web moest spinnen voordat ze nieuwe slachtoffers kon maken. Wat ze met haar slachtoffers deed? Vergiftigde ze eerst zodat ze niet zouden doorzien wat ze van plan was. Om ze daarna volledig in te wikkelen zodat ze geen kant meer op konden en dan zou ze toeslaan.

Zo ging het normaal gesproken tenminste wel. Bij Dominic was dat echter niet aan de orde. Bij hem hoefde ze het normaal zo perfect uitgevoerde toneelstukje niet op te voeren. Hoefde ze niet meer vriendelijk te zijn. Had meteen bij hun ontmoeting haar masker laten zakken om haar ware gezicht te tonen. Argh het kwam ook gewoon door deze dag. De laatste seconden van haarlaatste les. De irritante mensen hier op school. De sneeuw. De kou. De nattigheid. Alles werkte er gewoon aan mee. En zonder na te denken was ze op hem afgestapt. Waarom eigenlijk? Waarom kon ze hem niet gewoon laten liggen? Omdat ze ergens haar frustratie op af moest vuren. Of ze verwacht had dat het allemaal zo zou lopen? Nee. Had verwacht dit wel even af te handelen. Nou niet dus. Gelukkig niet. Dat zou de spanning weg genomen hebben. Of ze nu aan de winnende hand was? Jazeker. Dominic leek niet veel kracht meer over te hebben. Ze voelde het gewoon. Daarnaast leek hij niet helemaal aanwezig. En hoe vreemd het ook klonk. Dat vond ze jammer. Wilde bij een echte krachtmeting dat hij op zijn sterkst was. Net als zij. Nu was hij al verzwakt. Daar zou ze heel makkelijk gebruik van kunnen maken. Maar.. Nee dat was te makkelijk. Ze was geen kind meer dat voor de makkelijkste weg koos. Nooit had ze de makkelijkste weg gekozen. Ging altijd de uitdaging aan. Leefde op het randje van leven en dood juist omdat ze zo van risico’s genoot. De adrenaline die door haar lichaam raasde. Haar het gevoel gaf dat ze werkelijk leefde. Het deed haar deugd te zien dat Dominic verwonderd was dat hij Zu op schoot kreeg. Rustig keek ze toe hoe hij met haar gloednieuwe huisdier om ging. Niet zoals ze in eerste instantie verwacht had. Of toch ook weer wel. Aangezien hij niet zo’n standaard figuur was like iedereen. Haar helblauwe ogen bleven op hem en Zu gericht. Keek toe hoe hij eerst zijn hand hief in een poging haar aan te raken. Speels hapte Zu naar hem. Misschien had ze ook wel honger maar ze zou Dominic niets doen. Niet zolang Yazuki zei dat ze niets mocht doen. Kreeg beelden en geluiden via haar draak binnen. Het was een vreemde ervaring. Alsof ze voelde wat Zu ook voelde. Het jonge draakje vroeg een aantal maal wie dit was. Een grijns stond op haar eigen gezicht. Blijkbaar vond haar draakje Dominic ook interessant. Nam zijn geur in zich op en sloot haar kristalblauwe ogen toen hij haar huid raakte. Bijna zou ze vertederd raken. Juist. Kon je je dat al voorstellen bij Yazuki? Nee inderdaad. Opnieuw keek ze op toen ze haar naam hoorde. Wellis waar vreselijk afgekort. Moest dat nou werkelijk? Yaz was al erg genoeg geweest. Zelfs Zephyr gaf haar geen koosnaampjes. Zolang hij haar Yaz of Yazzie zou blijven noemen zou zij hem Dom of Dominicje gaan noemen. Wat haar echter ook op viel was de pijn in zijn stem. De pijn toen hij dat ene woord uit sprak. Die ene naam. Haar naam. Of ze medelijden met hem had. Niet echt. Maar ze had het beloofd. Negen van de tien beloftes kwam ze echter niet na. Dus waarom zou ze vandaag wel..? Meer woorden volgden. De pijn leek heviger. De woorden onsamenhangend. Of waren ze eignelijk niet heel erg logisch? Zu richtte haar kopje op en keek Dominic onderzoekend aan. Draaide daarna haar hoofdje om naar Yazuki. Yazuki knikte. Woordeloos begrepen ze elkaar al. Nu al. Spraken met gedachten. Beelden. Geluiden. Haar ogen werden voor een tel groter toen ze zag hoe Dominic het bewustzijn verloor. Hoe zijn ogen weg rolden in zijn kassen. Naar achter helde en binnen een mum van een seconde de harde grond zou raken. Zou raken ja. Want in een automatisme stond ze achter hem om zijn hoofd net op te vangen. Ooh god ooh god waarom deed ze dit? Had ze een mankement in haar hoofd ofzo? Met haar vrije hand sloeg ze zich zelf voor haar voorhoofd. Waarom moest ze hem ineens te hulp schieten terwijl ze hem net nog tot het uiterste zat te pushen? Zu leek tevreden en nestelde zich heerlijk neer op de schoot van Dominic. Haar rechterhand streelde door haar haren terwijl haar rechter nog maar net het hoofd van Dominic op had kunnen vangen. Een zachte zucht verliet haar keel. Voor een paar seconden sloot ze haar ogen. Moest alles eerst op een rijtje zien te krijgen voordat ze weer ging handelen zonder na te denken. Dacht terug aan het potje in haar zak. Soepel griste ze die tevoorschijn en haalde de deksel er af. Vier gifgroene pillen lagen daar. Wachtend om ingeslikt te worden. Juist wat was ze nu geacht te doen? Moest ze alle vier de pillen er in gooien of zou hij dan weer wat ernstigs oplopen. Yazuki haalde haar schouders op. Hurkte neer op haar knieën en legde het hoofd van Dominic op haar schoot. Kon ze zichzelf één goede reden geven waarom ze dit in hemelsnaam deed? Nee. Dat was juist het erge er aan. Met op elkaar geklemde kaken ging ze verder. In haar linkerhand nu het potje met de pillen. Met haar rechterhand klopte ze Dominic op zijn wang. Niet zacht en lieflijk. Nee hij moest wakker worden. Weer bij kennis komen anders zou hij vast en zeker stikken als ze de pillen in zijn keel gooide. ”Zeg schone slaper je gaat nu toch geen dutje doen of wel? “ bracht ze er spottend uit. Zu had haar ogen gesloten en was eveneens aan haar middagdutje begonnen. Juist. Heel erg fijn. Tenslotte besloot ze toch maar gewoon de pillen in zijn mond te kiepen. Bracht haar rechterhand nu naar zijn lippen om ze te openen en bracht het potje in de richting van zijn mond.
Oohemgee. Ze is echt te lief bezig xd

Het zwart verdween langzaam, levensechte natuur vulde zijn blikveld. Het beeld verscherpte, de lucht was kraakhelder. Hij zou haast geloven dat hij hier echt was, echt uitkeek over de uitgestrekte velden. De toppen van bomen, meertjes en rivieren. Een groot gebouw, was dat niet het kasteel? Om hem heen vlogen de raven. Veertjes dwarrelden door de lucht, raakten zachtjes zijn huid aan. Het veroorzaakte een tintelend gevoel, een rilling liep door zijn lichaam heen. Het voelde volkomen natuurlijk om hier te zijn, tussen de vogels. Waar was hij eigenlijk? Hij had het gevoel te zweven, in de lucht te hangen. Gewichtloos te zijn. Hij kon zich niet bewegen, werd willoos door de stroming meegevoerd. Het beeld vervaagde en begon te vervormen. Zijn ogen leken wel dichtgeplakt te zijn, hij kon ze niet openen. Maar toch zag hij levensechte beelden. Huizen en straten uit zijn jeugd. Hij zweefde erlangs, zag de plaatsen waar hij als klein jongetje vaak had rondgerend. Zag twee kleine kinderen rennen. Hij en zijn zusje. Sophia, het stomme kind. En hij, zo vrolijk, haast lieflijk te noemen in die tijd. Hij herinnerde het zich nog goed. Niet dat hij er sentimenteel van werd. Niet dat hij ernaar terug verlangde. Nee, dat niet. Maar hij wist het allemaal nog. Dominic vergat haast nooit iets. Als je hem kwaad maakte, was je nooit meer veilig in zijn buurt. En om hem boos te maken hoefde je niet zo veel te doen, de meesten beseften het pas als het al te laat was. De vage flitsen van zijn jeugd werden nu afgewisseld door vage droomwerelden. Bewegende schaduwvormen en lichte vlekken. En dan weer de vogels. Dam weer het beeld vanuit de lucht. Hij keek naar beneden, zag zichzelf liggen. Yazuki stond bij hem, had hem opgevangen. Dat verwonderde hem, hij had niet verwacht dat ze hem zou helpen. En dat irriteerde hem, ze was zo onvoorspelbaar. Maar nu had hij niets met haar te maken. Keek weer op, het sneeuwde zachtjes, maar de kou kon hem niet raken. Niets kon hem nu nog raken. Hij was één geworden met de vogels, alles wat hij wilde was blijven zweven. De hele wereld van boven bekijken. Geen pijn meer voelen. Want als hij weer wakker werd, zou de pijn hem verscheuren. En anders zou Yazuki dat wel doen. Ze was vast niet erg blij, niet met zichzelf omdat ze hem had geholpen. En niet met hem, gewoon om wie hij was. Yazuki was net als hij, onvoorspelbaar, ijskoud en hard. Dus op medelijden hoefde hij niet te rekenen, eerder op pijn, nog meer pijn. Hij hield van leven, was heus geen depressieve emo. Maakte er het beste van door zichzelf met speeltjes te vermaken. Maar nu, zo zwevend door de lucht. Tussen de vogels. Een van hen. Almachtig, heersers in de schaduwen. Alwetend, overal aanwezig. Nu vond hij het wel goed. Hij zou zich niet weg laten zakken in het zwarte gat dat men de dood noemde, zou blijven vechten. Maar nu even rust. Hij zou zo heus wel bijkomen, zijn ogen weer openen en Yazuki trotseren. Maar nu had hij even alleen maar stilte om zich heen. Iets vloog tegen hem aan, zijn gezicht werd iets opzij gegooid. Zijn spieren waren ontspannen, dus zijn hoofd bewoog zachtjes mee toen iets tegen hem aan bleef tikken. Steeds harder. Hij begon hoogte te verliezen, dwarrelde naar beneden. Kwam in vrij e val terecht en viel steeds sneller, naderde de grond. Kwam steeds lager, zag steeds meer details. Hij kneep zijn ogen samen, maar het beeld verdween niet, natuurlijk niet. Hij kon alleen maar afwachten tot hij de koude aarde zou raken. Het leek allemaal zo levensecht, de wind die langs zijn huid streek, de kou. Op het allerlaatste moment, de grond was nu zo dichtbij, verdween de droomwereld even plots als hij gekomen was.

Meteen vlamde de pijn door hem heen. Hij wist het zeker, hij had geen bloed in zijn aderen lopen maar pijn, vloeibare felrode pijn. Pure pijn, die door zijn hele lichaam stroomde en zich overal nestelde. Het beet in zijn huid, stak in zijn hoofd. Schoot door zijn ruggengraat heen, brandde zijn spieren weg. Hij wilde zijn ogen openen, Yazuki zelfs om hulp smeken. Wilde gillen, het uitschreeuwen van pijn. Maar hij zat opgesloten in zijn eigen lichaam. Hij hoorde haar stem, wilde reageren. De woorden klonken als een vreemde taal, betekenisloos. Haar melodieuze stem drong tot hem door, de betekenis van haar woorden werd voor het gemak vergeten. Iets of iemand probeerde zijn mond te openen. Hij had geen controle over zijn eigen spieren, maar gaf zo veel mogelijk mee. Gerammel vulde zijn oren en voor hij volledig besefte wat er gebeurde vielen er één, twee, drie pillen naar beneden.Een van de drie felgroene dingen miste zijn open mond, ketste af op zijn lip. De andere twee pillen vielen sierlijk achterin zijn keel en dwongen hem te slikken. Hij dwong zichzelf te slikken, wanhopig, woedend. Boos om zijn machteloosheid. Hij verslikte zich, kuchte meerdere malen. De kleine wondjes sprongen weer open, veroorzaakten een metalige smaak in zijn mond. Kleine druppeltjes roze speeksel vlogen omhoog, maar de pillen waren binnen. Een aangename roes kwam langzaam op toen de vluchtige stoffen in zijn bloedbaan werden opgenomen. De pijn vlakte af, verdween op de achtergrond. Hij opende zijn ogen, keek gedesoriënteerd rond. Verwilderd vlogen zijn ogen rond, gingen toen naar boven. Hij zag Yazuki zitten, geknield en over hem heen gebogen.. Zijn hoofd steunde op haar schoot, het potje pillen in haar hand. Ze had hem geholpen. Een lachje speelde om zijn gepijnigde gezicht.Ten eerste omdat het gewoon ongelofelijk was dat ze hem had verzorgd. Ze had hem opgevangen en zijn medicatie gegeven. En verder omdat zijn verlangen was vervuld. Hij had de pillen, inclusief de verslavende rotstoffen nu in zijn maag zitten. En hij voelde zich al een stuk beter, de pijn verdween. Nu hij datgene waarvan hij zo afhankelijk was had gekregen, kreeg hij weer wat kracht. Zijn ogen werden helderder. Hij was weer terug in het heden, was weer bijna helemaal scherp. Alleen beviel zijn positie hem niet helemaal. Hij lag vrij hulpeloos op zijn rug, moest omhoog kijken om haar te zien. Het draakje had zich op zijn schoot genesteld, wat dan weer fijn was. Het kleine dier gaf iets van warmte af, wat Dominic goed kon gebruiken. Hij kuchte nog een keer, hield deze keer zijn hand voor zijn mond. Veegde het bloederige speeksel af aan zijn broek. Keek haar toen ijskoud aan. ''Zo zo, Yazzie, ik wist niet dat je ook al verpleegster was. Wil je later zuster worden, Yazje, is dat je geheime droombaan? Mensen helpen?'' Op het laatst trok hij zijn wenkbrauw iets op, keek haar verwonderd aan. Zijn ogen groot en onschuldig. Hij had besloten om te kijken hoe lang ze het koosnaampje nog zou accepteren. Het was dom eigenlijk, om haar zo uit te dagen. Het was ondankbaar om haar zo te bespotten, maar wat had ze anders verwacht. Dat hij zou gaan huilen? Nee, zijn tranen waren opgedroogd sinds de dood van Sophia. En zouden nooit meer stromen. Dat hij haar zou bedanken voor haar hulp? Kom nou, dat zou echt nooit gebeuren. Hij was blij dat ze hem had geholpen, maar dankbaar? Nee, zijn stem was spottend, snijdend. En weer helemaal helder, geen spoortje van pijn. Hij was nog niet helemaal hersteld, nog steeds verzwakt. Maar dat ging haar niets aan, hij hield zijn pijn voor zich. Want problemen delen met Yazuki betekende dat ze er gebruik van zou maken. Hij lachte charmant, was weer grotendeels terug. Hij was verward door haar hulp, probeerde dat zo weinig mogelijk te laten merken. ''Wat is haar naam trouwens? Ze is...prachtig,'' sprak hij bewonderend, het andere onderwerp aansnijdend. Ze mocht best weten dat hij haar draak geweldig vond. Hij vond haar ook wel heel leuk, maar dat ging haar dan weer niet echt iets aan. Hij had besloten dat het een vrouwtje moest zijn. Niet echt met argumenten onderbouwd, het was gewoon een gevoel. Het was een ze. Niet een zoet, lief vrouwelijk draakje. Dat niet. Maar net als Yazuki. Prachtig, wild. Sterk en onvoorspelbaar. Ijskoud en zo ontzettend interessant.
Haha, yep en hij is meteen weer gemeen ^^