Of ze zelf ooit pijn ervaren had? Niet zozeer de pijn die ze haar slachtoffers leden. Ook niet de pijntjes van een schaafwond of een blauwe plek. Dat was nog niet eens zozeer heel erg ernstig. Of het pijn te noemen was. In zekere zin wel ja. De dagen dat haar polsen met lederen banden vastgemaakt waren. Even als haar enkels. Hoor schor haar stem was van het schreeuwen. Leek wel alsof het aan flarden gescheurd was. Helemaal ruw was de huid, leek wel alsof ze bloedde van binnen. De lampen die te fel in haar ogen schenen. Dat was ook een soort pijn. Lichamelijke pijn. De geestelijke pijn had ze meteen op jonge leeftijd al meegemaakt. Wanneer haar ouders haar tekeningen grof aan de kant gooiden. Er niet eens een blik op waardig keurden. Nooit meer zou ze die blikken vergeten als ze weer eens op haar neerkeken omdat ze vrolijk mee zong met een liedje op de radio. Of dansjes na deed van tv. Dat hoorde niet bij een meisje van haar stand. Dan kreeg ze weer een draai om haar oren en werd ze naar haar kamer gestuurd. Niet dat ze dat nu zo erg vond. Dan vond ze zichzelf een enorme aansteller. Maar vroeger. Toen ze nog klein en lief was had ze daar wel ooit behoefte aan gehad. Afijn. Men wilde dat kinderen steeds jonger volwassen werden. Steeds killer moesten zijn. En zelfs als ze deed wat haar ouders wilden. Al deed ze dat nog zo goed. Zelfs dan was het niet goed. Nooit was het goed. Vandaar dat ze nooit tevreden over iets was. Al helemaal niet over zichzelf. Zelfs nu nog niet. Altijd moest het beter. Moest het perfecter. Het moest allemaal volledig vlekkeloos gaan. Het was gewoon iets dat er van vroeger zo in zat. En gewoontes kreeg je er eenmaal niet één, twee, drie uit. Ten eerste wilde ze dat niet. Vond het wel best zo. Ten tweede, waarom zou ze? Was het juist niet goed dat ze zichzelf altijd weer uit daagde. Tot beter. Meer. Heftiger. Wilde boven dat alles vooral géén saai leven leiden. Wilde boven alles het idee hebben dat ze echt leefde. Op welke manier dan ook. Zocht risico’s op. Balancerend op het randje van leven en dood. Een leven vol lust en passie. Dat zocht ze. Vandaar dat ze het ook nooit bij één jongen had weten te houden. De passie en de lust verdwenen dan te snel. Was uniek als ze nog een bepaalde lust voelde als ze een jongen zag. Iets wat totaal anders was bij Dominic. Ze wilde hem als geen ander. Wilde hem verscheuren. Haar tanden in hem zetten. En hem dan ook niet meer los laten. Het had als dom omschreven kunnen worden. Haar actie. Want waarom in hemelsnaam zou ze hém helpen? Waarom? Nou eigenlijk was het geheel logisch. Omdat ze meer van hem wilde. Nog lang niet genoeg had gehad. Zoals hij verslaafd was aan zijn medicijnen. Net zo’n verslavend stofjes leek hij in zijn bloed te hebben. Iets dat haar ongelofelijk aan trok. En ongelofelijk slecht was. Het was gewoon zíjn schuld verdomme. En Yaz zou Yaz niet zijn als ze haar ergernis niet op een ander kon afvuren. Dominic dus in dit geval. Omdat ze hem er de schuld van gaf.

Zu lag heerlijk te dromen. Soms flitste er een beeld voorbij. Onsamenhangend. Felle kleuren. Donkere kleuren. Soms een keer een zachte grom. Het bezorgde haar voor een aantal seconden een glimlach op haar gezicht terwijl ze haar ogen op haar gitzwarte draakje gericht had. Binnen de eerste drie seconden. De eerste keer dat hun blikken gekruist hadden. Alsof hun geesten met elkaar verbonden waren. Zo zou zij ook wel willen liggen. Gewoon heerlijk relaxend. Nergens druk over makend over wat ze nou wel of niet moest doen. Ook ze gewoon bij Dominic op scho.. Ho! Daar moest ze stoppen. Godsamme. Niet bij hém! Dat moest ze maar voor een ander moment bewaren. Bij een of andere naïeve jongen die haar ware aard toch niet kende en dus mooi als hoofdsteuntje kon dienen. Meer zou hij ook niet waard zijn namelijk. Nu het tot haar door drong. Wie was er hier nu degene die als hoofdsteuntje diende. Onbewust had ze haar hand tegen zijn wang gehouden. Vluchtig haalde ze die weg. Zijn huid had haar hand echter wel opgewarmd. Van ergernis rolde ze met haar ogen. Werd gek van zichzelf. En gaf daar opnieuw Dominic de schuld van. Wiens schuld was het anders? En dan was ze nu nog rustig ook. Nog wel. Maar wat kon Dominic haar nu doen. Die lag nog met zijn ogen gesloten.. Langzaam gleed haar blik over hem heen terug naar zijn gezicht. Haar ogen verwijdden zich even toen ze bemerkte dat zijn ogen geopend waren en dat er een grijns zijn lippen krulde. De rotzak. Hoorde hem kuchen. Was het haar gewoon ontgaan? Waar had ze met haar hoofd gezeten. Was te onvoorzichtig geweest. Moest ze vooral doen bij hem. Zelfs was hij in deze toestand. Ze keek hatelijk toe hoe hij het bloederige speeksel aan zijn broek af veegde. Bleef haar ook gewoon nog even ijskoud aankijken alsof er niks gebeurd was. Alsof hij niet degene was die daar lag. Zijn woorden deden haar woede weer opborrelen. Kon niet altijd alles maar gewoon aan blijven horen. Hij wist haar verdomd goed het bloed onder haar nagels vandaan te halen. Ze wilde zich er tegen verzetten omdat dat juist was waar hij op uit was. Maar tegelijk ging het steeds moeizamer. Haar gehele lichaam was gespannen geweest. Ze voelde zich vreemd. Leeg en tegelijk volledig gevuld alsof er niets meer bij kon. Het spreekwoord, de druppel die de emmer deed overlopen was hier zeer van toepassing. Want die laatste druppel was de manier hoe hij haar naam uitsprak. En ook nog eens vreselijk afgekort. Ze drukte haar handen op zijn schouders. Kneep er hard in en boog zich abrupt naar voren zodat hun gezichten maar enkele millimeters van elkaar verwijderd waren. ”Wat heb je toch een vertekend beeld van me Mini..” kortte ze zijn naam ook ‘liefdevol’ af. Haar stem harder, zo al dan niet nog kouder als dat mogelijk was. De sneeuw leek geen partij voor haar te zijn. ”Ik ben helemaal geen slecht mens. Vind het heerlijk om mensen te helpen.” de grond in te stampen.. Voegde ze daar nog in haar hoofd aan toe. Haar stem onschuldig. Tegelijk vals en erg haatdragend. Hij mocht haar wel dankbaar zijn. Had zijn verdomde leven gewoon gered en hij ging lopen zeiken. Nou ja, waarschijnlijk had ze precies hetzelfde gedaan maar daar ging het nu niet om. Het ging nou eenmaal om háár principes. Toch was ze daar ook wel erg blij mee. Met deze reactie. Betekende dat hij aan kracht herwonnen had. Zelfs nu zich geen zwakkeling toonde. Daar hield ze wel van. Haar rechterhand liet zijn schouder los en gleed even over zijn borst. Gleed daarna verder naar beneden op zoek naar het laatste groene pilletje. Nam het tussen haar vingers en bekeek het eens aandachtig. Legde het toen plat op haar hand neer en door er alleen maar naar te kijken liet ze het in zwarte vlammen opgaan tot er niets meer van over was. ”Oja, waar waren we ook al weer gebleven.” zei ze doodgewoon. Maakte haar blik niet van hem los. Bleef die ijskoude ogen aankijken. Dit was way beter dan de angst in iemands ogen zien moest ze toegeven. Werkelijk waar, hij bleef haar maar verassen. Kijk, dat was wat het inhield om iemands interesse warm te houden. Normaal gesproken was ze allang klaar met hem geweest. Normaal gesproken ja. Maar dit was nou niet bepaald een ‘normale’ situatie te noemen. Toch ergerde ze zich aan de snijdende, spottende manier waarop hij sprak. Meteen borrelde de woede weer op. Klemde haar kaken op elkaar terwijl ze haar hand tot een vuist balde en met haar linker hand in zijn schouder kneep. Haar aura kleurde donkerder. Alsof de temperatuur nog verder daalde alsof dat al mogelijk was. Want ook Dominic kon te ver gaan. Was hij verstandig dan zou hij braaf zijn. Maar ze verwachtte dat hij hier juist alleen maar op in zou gaan. Wat ze als een nieuwe uitdaging zag.
Gaan ze weer hoor xp

Yazuki stelde zijn bijnaampje niet echt op prijs. Hij zag het aan haar blik. En voelde het ook meteen toen ze hard in zijn schouder kneep. De pijn viel mee, voornamelijk door de roezige werking van de medicijnen. Hij voelde de druk, voelde haar vingers in zijn huid klauwen. Door de natte jas heen voelde hij de warmte van haar hand stralen. Maar de pijn bereikte zijn hoofd niet, werd afgezwakt en weggevaagd. Hij bleef glimlachen, half uitdagend, half charmant. Hij had heus wel voorzien dat ze het niet zou kunnen waarderen. Maar dat hield hem niet tegen, moedigde hem juist aan. Want niets was leuker dan iemand tot waanzin drijven. Nou wist Yazuki zich eigenlijk nog zeer goed te beheersen, ze flipte niet, boog enkel voorover. Ze naderde steeds verder en hun gezichten kwamen weer dichtbij elkaar. Hij moest de neiging om zijn lippen op de hare te plaatsen onderdrukkken. In ieder geval voor dit korte moment, om te luisteren naar wat ze te zeggen had. Hij wachtte rustig af wat haar reactie zou zijn. Eerst zou hij haar uit laten praten, als een echte gentlemen het betaamd. Daarna mocht hij zich weer laten gaan. Het was geheel afhankelijk van haar woorden of zijn mond de hare zou weten te vinden. Als ze hem maar genoeg uitdaagde... Hem met haar ijskoude blik en haar vlijmscherpe woorden weer zou verleiden. Ja, ze was ontzettend aanlokkelijk, een zeer interessant speeltje. Al wist hij niet meer zeker of hij haar wel onder de schare pionnen kon plaatsen, eigenlijk wist hij wel zeker van niet. Ze was beter dan de andere onnozele halzen die zich in zijn buurt hadden gewaagd. Sommigen per ongeluk, sommigen expres, omdat ze dachten hem aan te kunnen. Yazuki was eerder een loper, misschien zelfs wel de koningin. Die kon alle kanten op. Kon zo ver gaan als ze maar wilde. Was machtig en tot veel meer in staat dan het simpele voetvolk. De pionnen. Dat waren de makkelijke slachtoffers, leuk, maar zo easy. Nee, Yazuki was echt een koningin. Mooi, bijzonder. Maar moeilijk in een hoekje te drijven en nog moeilijker te schaken. Wel een echte uitdaging, leuk. Hij hield van moeilijkheden, dingen waarvan je niet zeker wist of ze goed af zouden lopen. Over een dun touw balanceren en hopen dat je de overkant kon bereiken. Want daar stond een mooie trofee te wachten. Hij kon dit spel nu niet meer stoppen, daarvoor was het te ver gevorderd. En hij wilde het ook helemaal niet stoppen, het was veel te interessant, veel te uitdagend. Hoe lang was het geleden dat hij voor het laatst ook maar een beetje uitdaging had gevoeld bij een speeltje? Lang, veel te lang. Zowel de jongens als de meisjes dansten als poppen op zijn aanwijzingen. En dat was wel amusant, maar nooit helemaal bevredigend. Te makkelijk was niet leuk. En Yazuki was het tegenovergestelde van makkelijk, zij was de grootste uitdaging tot nu toe. Een gevaarlijk stukje speelgoed, met een eigen wil en ijskoude ogen. En hij nam de uitnodiging tot dit gevaarlijke spel graag aan. Als ze hem ook maar enige reden zou geven, hoe onbenullig ook. Dan wist hij niet of hij deze kleine afstand kon bewaren. Haar hoofd zweefde boven hem, haar lange haren hingen sierlijk naar beneden. Soms raakte een plukje haar zijn huid, dan schoot er een tinteling door hem heen. Ze wond hem op, dat zeker. En ze maakte hem boos, woedend. Want ze nam te veel controle over, iets wat Dominic niet gewend was. Dit spel kon nog wel een verlenging krijgen, hij zou haar graag een keer zien met masker op. Omringd door regenboog-en-toverfee-kindertjes en het-leven-is-een-feest-mensen. Kots. Wilde wel zien hoe ze het zou spelen met omstanders erbij. Als je vriendelijk moest blijven lachen, alleen lieve dingen mocht zeggen. Dan werd het spel nog gecompliceerder. Hij zou graag nog een keer met haar spelen, al moest hij dit potje eerst tot een goed einde brengen.

Yazuki begon rustig te spreken, met zoals altijd haat in haar stem. Ze hadden beide hun maskers al snel laten zakken. Hadden open gespeeld, zonder al te veel geniepige truckjes. Hij had ongelukkige kaarten getrokken, met zijn shockaanval in de sneeuw. Maar het spel ging door, had een onverwachtse wending genomen toen ze hem vrijwillig had geholpen, al leek ze daar nu bijna spijt van te hebben. Nee, het was eerder zo dat zijn spottende opmerking, zijn leuke koosnaampje haar boos had gemaakt. Ze had hem geholpen omdat het natuurlijk wel een uitdaging moest blijven. Of tenminste, hij vermoedde dat dat de reden was. Maar Yazuki was onvoorspelbaar, hij kon niet zoals bij de simpele naïevelingen haar gedachtengang voorspellen. Dat was omdat ze net zo was als hij. Ze verschilden zeker wel, maar de kern van hun wezen was grotendeels gelijk. Een grote brok haat en verachting voor alles om hen heen. Haar stem zo koud als ijs, hard als steen. Het was waarschijnlijk een perfecte weergave van haar hart, gemaakt van ijs. Gevuld met haat en duisternis. Hij wist niet hoe ze zo geworden was. Wat haar vast ontzettend interessante levensverhaal was, vol zieligheid en drama. Oh, bah, zoiets interesseerde hem normaal gesproken wel. De levensloop van iemand vertelde veel over zijn persoonlijkheid. Maar Yazuki was duidelijk, in grote lijnen dan. Haat en manipulatie. Een masker, een toneelstukje. Een spelletje spelen met iedereen die haar benaderde. En ze daarna bij het grofvuil zetten. Dat kende hij, allemaal zo herkenbaar. Dus daarom niet interessant. Het enige wat hem nu interesseerde was wat zij deed. En dan ook heel erg. Hij was volledig op haar actie's gefocust, op haar en de prachtige jonge draak. Bij het woord Mini trok hij zijn wenkbrauw nog een stukje op, geïrriteerd. Maar hij bleef kalm en grijnsde breed, uitnodigend. De bijnaam maakte hem woedend. Maar als ze dat zou merken, was dat alleen maar een aanmoediging om verder te gaan. Om hem telkens zo aan te spreken, omdat ze hem daarmee kon raken. Mini, wat dacht ze nou? Dat hij een of andere dwerg was? Kom op, hij was ruim 1,85. Dat hij een jochie was, een kleine schooljongen? Het was zo denigrerend, zo minachtend. Dat kon Dominic nauwelijks handelen. Ze had de perfecte tegenzet gevonden, de naam Yazzie irriteerde haar. Dus had ze een even hatelijke afkorting bedacht. En dat had ze goed gedaan, hij moest toegeven dat het hem echt triggerde om boos te worden, zijn woede los te laten. In zijn ogen spiegelde haat, flakkerde woede. Maar zijn lach was charmant en verleidelijk. ”Ik ben helemaal geen slecht mens. Vind het heerlijk om mensen te helpen.” sprak ze verder. Zo onschuldig als het maar kon. Maar nog altijd vals en hatelijk. Mensen helpen, dat was iets wat je alleen deed met een reden. Als je er zelf baat bij had. Als het goed uitkwam voor wat je wilde doen. Haar hand gleed naar beneden, op zoek naar iets. Hij tilde zijn hoofd iets op, zodat hij kon zien wat ze deed. Yazuki had het laatste groene pilletje gevonden, legde het op haar platte hand. Zwarte vlammen kwamen op, brandden de vluchtige stoffen op. Het medicijn werd verbrand alsof het niets was. ”Oja, waar waren we ook al weer gebleven.” zei ze. Op een toon alsof ze met iets doodgewoons bezig waren. Een huiswerkopdracht of iets anders braafs. Hij tilde zijn arm op, pakte haar nek vast. Trok haar toen zachtjes naar beneden. Drukte zijn lippen op haar mondhoek. Hij verstevigde zijn greep, kuste haar ruw. ''Ik kan het me niet meer precies herinneren,'' fluisterde hij spottend. ''Ongeveer hier dacht ik,'' sprak hij met een lome, uitdagende grijns. Nog een ruwe kus en zijn hand verdween weer uit haar nek. Hij kwam vlug overeind, sloeg geen acht op de duizelingen die hem overvielen. Hij moest op dezelfde hoogte zitten als zij, ze stond niet boven hem. In tegendeel, ze was net als de rest van de mensheid minderwaardig. Een kleine steek van pijn toen hij zichzelf omhoog duwde, maar hij sloeg er geen acht op. Dit was niets in vergelijking met wat hij eerst had gevoeld. Hij draaide zich naar haar toe en drukte zijn lippen op haar mondhoek. ''En ga je me nog vertellen wat haar naam is? Beetje onbeleefd om ons niet aan elkaar voor te stellen, Yazzie. Denk om je manieren, lieverd.'' Hij bleef rustig, maar sprak met een ondertoon van irritatie in zijn stem. ''Ze is prachtig, net als jij'' zei hij kil, waardoor het moeilijk te bepalen was of hij serieus was of met haar spotte. Het was deels gemeend, de draak was prachtig en ook Yazuki was zeker een pareltje, een ijskoude en keiharde, vlijmscherpe diamant. Maar toch klonk er geen spoortje warmte door in zijn stem. Hij bewonderde het draakje, maar zou niet op verliefde gaan zitten wauwelen over de schoonheid van het beest. Hij had het daarstraks ook al gevraagd, maar toen had ze niet geantwoord. En hij wilde nu wel eens een reactie op zijn vraag, die ze daarnet gewoonweg had genegeerd. Hij had toen misschien zacht gesproken, maar het feit dat ze hem had geen antwoord had gegeven maakte hem kwaad. Hij haatte het als mensen hem negeerden, werd daardoor nogal geïrriteerd. Hij was ongeduldig, wilde nu meteen krijgen wat hij wilde. Twee minuten wachten was voor hem al veel als hij echt iets wilde weten. Hij kon rustig afwachten op het juiste moment om een of ander stom grietje te vernietigen, om wraak te nemen. Maar die waren dan ook niet echt interessant. Het draakje daarentegen wel, Yazuki ook als hij eerlijk was.

Een deel van haar lange, ravenzwarte haar viel over haar rug. Reikte zelfs tot net boven haar kont zo lang was het. Een ander deel viel langs haar hoofd naar beneden. Omlijste haar fijne gezichtje en zo nu en dan roerden haar zijdezachte lokken het gezicht van Dominic dat maar enkele centimeters, al dan niet millimeters van de hare verwijderd was. Haar helblauw ogen leken vastgezogen aan de blauwe ogen van de jongen waar ze zich over heen boog. Dominic. Ja ze had zeker geluk met haar uiterlijk. Ze was niet klein, maar ook niet absurd groot. Naar schatting was ze ongeveer 1.70 lang nu. Het was al enige tijd dat ze zich voor het laatst gemeten had namelijk. Dominic zou zeker een kop groter zijn dan haar als ze een inschatting zo kon maken. Iets wat ze goed moest onthouden want het zou hem wel eens ten gunste uit kunnen komen. Niet dat ze lichamelijk ooit van hem zou kunnen winnen. Het was algemeen bekend dat jongens als het daar op aan kwam nou eenmaal negen van de tien keer sterker waren dan het meisje. Maar geestelijk deed ze niets voor hem onder. Waren ze zeer gelijkgesteld. En dat was ook nog maar zonder dat ze magie aangesproken hadden. Kon niet oordelen hoe begaan hij daar in was. Moeilijk te zeggen. Dat ze voor een meisje tamelijk lang was kwam dan ook door haar lange, slanke benen. Echter was ze absoluut geen slungel. Bewoog zich altijd sierlijk en galant voort. Ze wist namelijk dat dat de aandacht van de jongemannen trok. Niet voor niets droeg ze vaak korte rokjes om haar benen goed uit te doen komen. Altijd wel gehuld in hoge kousen waarboven vaak net een stukje blote huid te zien was. Geweldig om ze je te zien nastaren. En ze hoefde maar één koude blik achterom te werpen en men deed alweer alsof ze zo ontzettend druk bezig waren met naar buiten kijken of iets dergelijks. Pff jongens. Waren niet meer dan speeltjes. Tijdverdrijf. Verzamelobjecten. Alleen poetste ze ze na gebruik niet meer netjes op. Zette ze niet hoog neer in een kast zodat ze er nog eens een keer naar kon kijken. Nee zo was ze niet. Als ze een nieuw ´object´ gevonden had moest de oude plaats maken voor de nieuwe. Voor zolang het duurde. Soms duurde het lang, soms kort voor ze iemand volledig ingepalmd had. Niet dat dat erg was, want een beetje uitdaging was soms ook wel eens leuk. Zo´n grote uitdaging als Dominic had ze echter nog nooit meegemaakt. Hij was als een grote, vette vis die aan haar haak gebeten had. Puur per toeval. Nee, hij was nog beter dan een vette vis. Véél beter dan dat zelfs. Was zeer aantrekkelijk. In een automatisme beet ze op haar onderlip. Had wel eens bij jongens een zeer grote aandrang gehad. Maar zo erg? Zo erg dat ze het bijna zelf niet meer in de hand had. Nee. Dat was nog niet eerder voorgekomen. Er was niets waar ze op dit moment meer naar verlangde dan Dominic. Natuurlijk zou ze dat niet laten merken. Dat wilde ze niet. Maar of ze dat kon was een tweede. Yazuki die zich altijd had weten te beheersen. Nee zo snel zou ze zich niet laten gaan. Toch?

Die glimlach was maar niet van zijn gelaat te vegen. Zowel charmant als uitdagend. Aantrekkelijk als irritant. Aantrekkelijk vond ze hem zeker ja. Anders hadden ze nu niet in deze situatie gezeten niet waar? Irritant was hij ook nog eens. Met zijn spottende woorden, uitdagende grijnzen en handelingen waar ze niets over kon zeggen. Handelingen waarbij ze maar al te graag in mee ging. Die kleine actie. Die kleine verandering op zijn gezicht daar deed ze het al om. Hoe hij zijn wenkbrauw op trok bij het koosnaampje dat ze hem gaf. Heerlijk. Het irriteerde hem wel dat voelde ze gewoon. Maar hij lachte het simpel weg. Een brede grijns, uitnodigend. Haar hartslag leek omhoog te gaan. Terwijl ze naar hem bleef kijken opende ze haar mond een heel klein beetje. Waarom. Waarom werd ze zo gek van hem? Die haat in zijn ogen, woede. Hij had iets mysterieus. Juist omdat ze hem niet meteen kon screenen. Niet in een bepaalde groep kon indelen. Hij behoorde gewoonweg tot een klasse apart dat was het. Net had ze haar woorden uitgesproken. Simpel. Alsof er nooit iets gebeurd was. Yazuki zag hoe Dominic zijn arm optilde en zijn hand in haar nek plaatste. Opnieuw. De plaats waar zijn huid haar huid raakte leek te tintelen. Warmte trok weer door haar lichaam. Zachtjes trok hij haar hoofd dichterbij. Gewillig bewoog ze mee. Want waarom zou ze hierbij tegenwerken? Eerste drukte hij zijn lippen op haar mondhoek. Haar handen gleden terug naar zijn schouders. Knepen zachtjes in zijn jas. Nog even volhouden. Nog even volhouden. Toen de greep op haar nek echter steviger werd en zijn lippen ruw op de hare gedrukt werden hield ze het niet. Kuste hem even hard terug waarbij haar greep op zijn jas ook harder werd. Hoorde zijn fluisterende woorden. Zijn adem die langs haar hals streek. Lichtjes huiverde ze, het was zijn zet. En een verdomde goede ook. Onwillekeurig trok ze haar mondhoeken omhoog in een verleidelijke grijns. ”Hmm. Weet je het zeker?” fluisterde ze terwijl ze haar mond even bij zijn oor bracht. Gaf hem toen een kus op zijn onderlip en bracht haar hoofd weer iets omhoog. Niet veel. De kleinste beweging zou er al voor zorgen dat hun lippen elkaar weer zouden raken. Met nog altijd zijn hand in haar nek keek ze hem aan. Wilde meer. Was nog lang niet voldaan. Er volgde nog een ruwe kus. Een kus waar ze bijna volledig in op zou gaan als het ware ze zichzelf niet wist te beheersen. Zijn hand verdween uit haar nek. En snel kwam hij overeind waardoor ze zelf weer naar achter leunde en recht op zat, nog wel altijd geknield. De plaats waar het hoofd van Dominic zo even nog op haar bovenbenen gelegen had was nog warm. Haar helblauwe ogen keken hem koeltjes aan. Hielden hem strak in de gaten want ze kon nergens van op aan. Wist niet wat hij allemaal van plan was. Staarde eerste even naar zijn rug maar al snel had hij zich weer naar haar omgedraaid. Plantte nog voor ze er erg in had een kus op haar mondhoek. Nu kon ze hem echt weer recht aankijken. Zelfs nu hij zat torende hij boven haar uit. Iets waar ze niet helemaal blij van werd. Zo kreeg hij een soort van vertrouwen. Alsof zij lager stond dan hem. Toch bleef ze in deze positie zitten. Waarom zou ze zich bij hem vandaag verplaatsen. Juist nu? Onschuldig keek ze hem aan toen ze opnieuw zijn vraag hoorde. Hij vroeg naar de naam van haar draakje. Dat klopte. Zo straks had hij het ook gevraagd maar had ze gewoonweg niet geantwoord. Te druk met wat dan ook. Yazuki kantelde haar hoofd en liet haar blik even naar beneden glijden. Naar Zu die vredig bij Dominic op schoot lag. Om daarna weer met een lichte felle blik in haar ogen naar Dominic te kijken. Hij waagde het gewoon weer om haar Yazzie te noemen. Noemde haar zelfs lieverd. Een benaming die zij meestal aan anderen gaf. Nooit gemeend natuurlijk. Vooral spottend om de ander uit de kast te lokken. Wat hij echter daarna zei zorgde er voor dat ze zichzelf helemaal moest beheersen wilde ze hem niet aanvliegen. Yazuki klemde haar kaken op elkaar. Haar aura leek te groeien. Donkerder te worden net zoals de blik in haar ogen. Zo helblauw haar ogen normaal waren zo donker werden ze nu. Een donkere tint blauw. Net zoals die kleur blauw als je verder in de oceaan kwam en door bleef zwemmen. Zwemmen en zwemmen tot het uiteindelijk zwart was. Zwart overal om je heen. En je uiteindelijk verdronk.. Hoe erg ze zich ook aan de zojuist uitgesproken woorden irriteerde het was voor het eerst dat iemand ze op zo’n manier uit sprak. Zo koud. ”Ach gut, waar zijn mijn manieren. Vergeef het me poepsie.” Ze knipperde overdreven met haar lange wimpers en maakte haar ogen groot. Het kostte misschien veel moeite maar als hij zou merken dat ze om zijn woorden zo boos zou worden zou hij dat alleen maar uitbuiten. Nee dat genoegen gaf ze hem niet. Hij merkte vanzelf wel wanneer hij te ver gegaan was. Haar hartslag was abnormaal hoog. Evenals haar ademhaling. Haar handen had ze onbewust tot vuisten gebald. Ze zei wel dat ze zo rustig moest blijven maar of ze het ook daadwerkelijk kon was een tweede. Het was nu al lange tijd goed gegaan. Hoelang het nog zou duren was dan ook de vraag. Yazuki slikte nog eens voordat ze daadwerkelijk antwoord gaf op zijn vraag. ”Haar naam is Zu. Genoemd naar de draak die ooit trachtte de wereld in choas te storten.”[/i] Een toepasselijke naam vond ze zelf. Zu lag rustig bij Dominic op schoot en tilde haar kopje op toen ze haar naam hoorde. Haar kristalblauwe ogen keken Yazuki recht aan. [i]”Gaat het over mij?” sprak ze zachtjes. Haar stem was zacht en melodieus in Yazuki's hoofd. En ondanks haar jeugdige leeftijd bevatte het nu al zoveel wijsheid. Zu keek omhoog naar Dominic. Gevleid om het feit dat hij haar zojuist mooi had genoemd. Yazuki vroeg haar draakje vriendelijk even van zijn schoot te gaan. Als ze klaar was mocht ze er gerust weer plaats nemen maar ze wilde Zu toch zeker geen pijn doen. Daarop kreeg ze een vrolijk gevoel terug. Niet dat vrolijke gevoel van regenboogachtige-dooreenrozebrilkijkende-happyhyperemensjes. Gewoon dat bepaalde gevoel van voldoening. Yazuki gaf haar dier een knipoog toen Zu zich verwijderde van Dominic’s schoot. Keek nog een keer achterom naar de jongen. Die wist echter nog niet wat er ging gebeuren. Nog niet nee. Maar hij zou er zeer spoedig achter komen. ”Geen vragen meer? Mooi.” Ze wachtte niet eens af. Greep hem bij de kraag van zijn jas en trok hem ruw naar zich toe. Hij was te vroeg gestopt. Had haar eerst een beetje uit zitten dagen. En dat terwijl ze stiekem naar hem verlangde. Naar meer van hem. Maar ach, dat hoefde hij toch niet te weten. Haar helblauwe ogen die een donkere tint gekregen hadden keken hem even uitdagend aan waarna ze haar lippen hardhandig op de zijne drukte. Zoende hem ruw en opende lichtjes haar mond. Kantelde haar hoofd wat. Uitnodigend. Haar linkerhand vlocht ze in zijn donkere haar terwijl de rechter in zijn nek gelegd was. Streelde ze nu en dan zijn kaak. Ging dan weer eens door zijn haar heen. Zu lag rustig. Had zich weer heerlijk opgekruld en liet die twee mensen maar. Yazuki’s rechterhand gleed van zijn haar langs zijn hals tot aan zijn schouder. Wreef er een aantal malen hardhandig over heen. Was nog niet van plan deze kus te beëindigen want dit keer zou hij degene moeten zijn die zich terug moest trekken. Gewoon een kleine payback. Hoewel ze er zelf net zo hard van genoot.

Dominic haatte haar nu al. Had haar al gehaat sinds hij haar voor het eerst zag. Ze maakte hem woedend, ze irriteerde hem. Op zo veel verschillende manieren triggerde ze hem om actie te ondernemen. De manier waarop ze lachte en haar spottende woorden uitsprak. Hoe haar onschuldige ogen hem aanstaarden. Hoe haar slanke vingers zich in zijn schouders boorden. Hoe ze hem op zijn zwakst had gezien. Zwakheid. Hij haatte het. Afhankelijk zijn van anderen, nog erger. Hij kon het faken, volkomen hulpeloos ronddwalen tot iemand hem hielp. Maar dan had hij het zelf in de hand. Hij had het altijd zelf in de hand. Bepaalde wat er gebeurde, manipuleerde mensen. Zei de juiste woorden, trok op het juiste moment het juiste gezicht. En dan deden mensen haast onbewust wat je van ze wou. Soms waren er wat moeilijkheden. Eigenwijze mensen. Asociale mensen. Maar over het algemeen lukte het prima om te krijgen wat hij wilde. Zonder problemen en zonder dat de touwtjes ook maar even uit zijn handen glipten. Zij was anders. Dit verdomde kind had het gewaagd hem op de grond te duwen, dat zat hem eigenlijk nog steeds dwars. Hij wilde haar uiteen rijten. Openscheuren en dood achter laten. Maar aan de andere kant was ze verleidelijk. Zo ontzettend verleidelijk. Als een giftig snoepje. Je weet dat je het niet wil, niet moet willen. Maar het trekt je aan. Met haar scherpe spottende stem en haar ijskoude blik maakte Yazuki zo veel gemengde gevoelens bij hem los. Hij wilde haar slaan, pijn doen. En hij wilde haar aanraken, dichtbij zich hebben. Zijn lichaam aan het hare verwarmen. Hij verlangde naar haar. Hij haatte haar met heel zijn hart. Maar toch wilde hij zich op haar storten, moest zich inhouden om koel te blijven en afstand te bewaren. De kleine afstand die er nu tussen hen was. Hun hoofden hadden zojuist nog boven elkaar gezweefd. En Yazuki had hem gekust, ruw en wild. niet zoals de meeste meisjes, niet voorzichtig of terughoudend. Niet verlegen en schuchter. Maar juist omdat ze zo anders was, was ze een uitdaging. Ze stond boven alle meiden die hij ooit had gezien, alle prooien die hij had verleid. Allemaal kleine afleidinkjes. Suffe speeltjes. Die je maar even, heel kort bezig hielden.
Hij keek haar aan, een soort triomf in zijn ogen. Hij was langer dan zij, meer dan een kop groter. Hij was sowieso lang, stak boven de meeste mensen uit. Yazuki was ook geen kleintje. Ze was lang, mooi en opvallend. Slanke benen in kousen gestoken. Sexy, maar niet zo schreeuwerig, niet sletterig. Perfect in balans. Ze kende haar lichaam, wist hoe ze zich moest kleden. Hij hield er wel van als meisjes aandacht aan hun uiterlijk besteedden. Zelf deed hij dat ook, was altijd verzorgd. Haren netjes, mooie kleren. Kreukeloos en smetteloos. Hij had geluk met zijn looks, maar deed er ook wel wat voor. Niet dat hij de hele dag in de spiegel staarde, maar hij wist gewoon wat hij moest doen om er perfect uit te zien. En Yazuki zag er net zo perfect uit. Ze leken op elkaar, te veel naar zijn smaak. Het was een voortdurend gevecht om de leiding, de touwtjes. Omstebeurt een zet doen en je irritatie verbergen.

Yazuki leek niet erg blij met zijn woorden. Waardeerde zijn benamingen voor haar net zo min als hij de hare. Mooi zo. Haar ogen werden donkerder, als een beginnende storm in een oceaan. Het was eerst kalm weer geweest, maar het onweer kon nu elk moment losbarsten. En waarschijnlijk ook zou losbarsten. Omdat Dominic niet van plan was te stoppen, haar niet zou kalmeren. ”Ach gut, waar zijn mijn manieren. Vergeef het me poepsie.” Grote ogen, snel knipperende wimpers. Als hij haar niet eerder had meegemaakt, zodner amsker op. Als hij zelf niet net zo was. Dan zou hij haar bijna geloven. Maar nu zag hij de woede die ze probeerde te verbergen. Hij hoorde het aan haar snelle ademhaling. Haar handen waren tot vuisten gebald. Hij merkte het allemaal op, scande haar lichaamshouding en peilde haar emoties voortdurend. Het was lastig omdat ze het ook vrij goed verborg achter lieve lachjes en neppe woorden. Maar het was duidelijk dat ze zich in moest houden om hem niet aan te vliegen. Of dat dan in een woedende of verleidelijke aanval zou zijn, moest hij nog maar even afwachten. Ze was te onvoorspelbaar om dat nu zeker te weten. Hij luisterde met een charmant lachje naar haar woorden. ”Haar naam is Zu. Genoemd naar de draak die ooit trachtte de wereld in choas te storten.” Toepasselijk, o zo toepassselijk. Het draakje was pas net geboren, maar leek nu al zo erg op haar eigenaresse. En die zag hij er wel voor aan om de wereld in chaos te storten. Met een blije smile waarschijnlijk. Het zwarte beestje richtte zijn kopje op en keek naar Yazuki. Het leek net alsof ze een gesprek hadden, iets wat hij niet kon volgen. Hij had wel eens gehoord over de band tussen draken en hun bezitters. Iets over een magische connectie, gedachtes delen. En nu hij het zo zag leek het er inderdaad op dat de verhalen een kern van waarheid bevatten. Het draakje kwam overeind en verwijderde zich van hen. Het was duidelijk te zien dat het een jong beest was. Aan de stuntelige bewegingen, onhandig met de vleugels. Maar het was al te zien dat Zu later een prachtige gracieuze draak zou worden. Met dezelfde ijsblauwe ogen als Yazuki en schubben in dezelfde ravenzwarte kleur als haar zachte haren. ”Geen vragen meer? Mooi.” zei ze en zonder ruimte te laten voor een antwoord greep ze hem vast. Ze trok hem naar zich toe en hij gaf mee, voordat zijn jas het zou begeven. Dat arme ding was pas net nieuw geweest en nu al tot het uiterste beproefd. Ze keek hem uitdagend aan met haar donkere stormogen. De weersvoorspelling? Problemen, heel veel problemen. En dat vond hij helemaal niet erg. Ze zoende hem ruw, opende haar mond ietsjes. Haar hoofd licht gekanteld tot een perfecte houding. Hij moest zich inhouden, tenminste nog heel even volhouden. Hij volgde haar voorbeeld en greep haar haren vast. De donkere strengen waren zijdezacht en hij krulde ze om zijn vingers. Trok eraan, eerst zachtjes. Ze streelde zijn huid en overal waar ze hem aanraakte tintelde het. Een aangename rilling ging door hem heen. Hij hield het niet langer en kuste haar terug. Verkende haar mond ruw en gretig. Proefde bloed, maar wist niet van wie het was. Waren zijn lippen weer opengebarsten of was zij gewond? Hij wist dat dit was wat ze wilde en hield zich iets in. Hij trok zich met moeite los van haar. Deels vanwege zuurstoftekort en deels omdat hij zijn gedachten moest ordenen. Moest beslissen. Wilde hij hiermee verder, gunde hij het haar. Of zou ze nog wat meer moeite moeten doen? Zou dit spelletje nog een tweede helft krijgen. Hij slikte, zijn keel was droog. Ze was goed. Te goed. Haat en verlangen door elkaar. Ze trok hem aan als een magneet, hoe zeer hij het ook wilde ontkennen. Hij liet zijn hand over haar rug naar benden glijden, drukte een lichte kus op haar kaak en liet haar toen los. Hij keek haar kil in de ogen, bleef even zo zitten. Haar adem streek langs zijn gezicht en leidde hem af van zijn plan. Hij slikte en concentreerde zich op zijn eigen adem. Langzaam kreeg hij zijn ademhaling onder controle en het jachtige, snelle gehijg stopte. Hij wilde haar weer ruw zoenen, moest zich inhouden om zich niet weer op haar te storten. ''Het was een genoegen jullie te ontmoeten... Yazzie...Zu,'' Een knikje bij elke naam en een blije, lieve toon. Zo ontzettend gemeend. Hij glimlachte spottend, keek haar ijskoud aan. Een overschot aan emoties wervelde in hem rond, slingerde hem heen en weer tussen haat en verlangen. Hij kwam weer dichterbij en zijn adem streek over haar gezicht terwijl hij in haar oor begon te fluisteren. ''Wij spreken elkaar nog wel,'' zei hij zachtjes en trok zich daarna weer terug, vergrootte de afstand tussen hen tot ongeveer tien centimeter. Het was niet zo dat hij echt weg wilde, maar hij kon haar niet geven wat ze wilde. Dan zou ze winnen en dat kon hij niet laten gebeuren. Hij was geen speeltje wat zomaar in alles meeging. Juist niet. Als zij iets wilde, dan wilde hij het niet. Dat was de bedoeling dan. Want hij wilde hetzelfde als zij. Hij wilde het graag. En hij wist niet of hij deze poging vol zou houden. Een uitdagend lachje of een spottende opmerking en hij zou zijn geduld verliezen. Maar nu keek hij haar onschuldig aan en lachte vriendelijk. Alsof ze een gezellig praatje hadden gemaakt. Alsof er niets was gebeurd. En alsof hij zo meteen doodleuk weg zou wandelen. Alsof hij er genoeg van had, het allemaal in de hand had en besliste wanneer het klaar was. Hij kapte het af, om haar te laten zien dat hij meer was dan een hulpeloze prooi.

Dominic keek haar aan, minzaam. Hij zou dit spelletje eindigen. Hij zou niet zwichten. ZIch niet laten overhalen. Hij zou weglopen. Maar ze maakte het hem zo ontzettend moeilijk. Door die koele blik. Elke goedgeplaatse beweging. Elke charmante lach. Met iedere seconde die hij naar haar keek werd het lastiger om weg te gaan. De vreemde combinatie van haat en interesse. Zo tegenstrijdig. Hij wilde haar verscheuren, vernietigen. Die uitdagende lach van haar gezicht af krijgen. Maar hij wilde zich ook laten gaan, haar lichaam verkennen. Haar aanraken, haar mond trok hem aan. Verleidde hem. Nee, hij moest er niet op letten. Anders kreeg ze straks nog de indruk belangrijk te zijn. Interessant te zijn. Ze was interessant. Maar dat zou hij nooit, nooit in zijn hele leven, toegeven. Ze kon alles doen wat ze wilde, hem met alles bedreigen, maar nooit zou hij toegeven dat zij zijn aandacht waard was. Yazuki bloedde ook. Dit was een gevaarlijk spel. Niet zonder risiso's. Als je koos voor een spel met Dominic, moest je dat maar accepteren. Want hij speelde niet volgens de regels. Hij speelde niet zoals jij dat wilde. Deed niet met je mee. Nee, hij zou alles doen om het je moeilijk te maken. Of onmogelijk, als dat even kon. Hij had nooit verloren. En was dat ook niet van plan. Als zij nu kreeg wat ze wilde. Dan zou ze denken dat ze had gewonnen. Dat ze hem alles kon maken wat ze maar wilde. En zo werkte het niet. Als hij iets deed was dat nadat hij er zelf voor koos. Nu de pillen volledig in zijn bloed waren opgenomen kon hij haar aan. Het zou niet makkelijk zijn als ze echt haar best deed. Maar het moest lukken. Vastberaden keek hij in haar ijskoude ogen. Trotseerde haar blik. Zag de knipoog. De wind was weer teruggekomen, waaide nu nog harder en ijziger. Haar lange haren dansten sierlijk in de wind. Ze was iets omhoog gekomen. Nog steeds was ze kleiner dan hij, waarschijnlijk rond de 1,70. Als ze rechtop stonden zou hij ver boven haar uitsteken. ”Weet je zeker dat je al gaat.. Mini?” Ze spotte met hem. Zijn naam nog steeds afgekort tot dat afschuwelijke woordje. Ze kwam overeind. Stond op. Tegelijk stond hij ook op. Zijn overhemd hing nog steeds open, was besmeurd met bloed en aarde. Doorweekt door de sneeuw. De scherpe wind deed hem rillen. Hij kon het niet hebben dat ze hoger zou lijken, dus was hij meteen met haar mee omhoog gegaan. Als ze op hem neer zou kijken, zou dat een illusie wekken. Dat ze zijn meerdere was. En dat moesten we niet hebben. Ze was niets, helemaal niets. Dominic wist dat het niet waar was. Maar dat mocht zij niet ook te weten komen. Ze wist al zo veel van hem. Te veel. Ze wist van zijn medicijnen. Wist van zijn ''problemen''. En zou die geheimen uitbuiten, zou gebruik maken van elk flintertje informatie die ze ontdekte.

Ze sloeg wat sneeuw van haar kleren af, de witte prut viel recht naar beneden. Sneeuw. Vreselijk vond hij dat. Het was al erg genoeg wanneer je gewoon door de koude, ijzige wind liep. Maar sneeuw bracht allerlei vrolijke mensen mee. Die met andere vrolijke mensen rondrenden. Sneeuwballen vormden. Elkaar bekogelden. Alsof het leuk was. Kerstsfeer. Vergeving, liefde, vriendschap. Ze lachte naar hem. Zo vriendelijk en lief. Braaf meisje had haar masker opgezet. Hoe zou ze zijn yussen andere leerlingen? Wat zou er gebeuren als hij haar weer tegenkwam. Giftige blikken of juist extreem aardig? het liefste wilde hij weggaan en haar vergeten. Maar dat zou niet gaan. Dat wist hij nu al. Ze was niet zomaar een meisje. Niet iemand die je een keer tegenkwam en dan vergat. Niet iemand die een naamloos gat in je geheugen werd. Daar voelde ze zich duidelijk te goed voor. Zo veel meisjes waren hem al gepasseerd. Had hij aandacht gegeven om ze daarna weer te vergeten. Dat waren de slappe trutjes. De meisjes die alles maar toe lieten. Of de meisjes die dachten dat hij ze voor eeuwig lief zou hebben. De naïevelingen, de suikerzoete persoonlijkheden. Hij had ze allemaal om zijn vinger gewonden. Sommige projecten hadden wat meer tijd nodig gehad. Maar uiteindelijk was het altijd gebeurd zoals hij wilde. Had hij gewonnen, zijn spel gespeeld. En daarna het speelgoed afgedankt. De wereld bestond uit pionnen in zijn schaakspel. Mensen die bijrollen vervulden in zijn toneelstuk. Zijn leven. Het bestond uit mensen manipuleren. Zich met ze vermaken. Bij volwassenen de schone schijn ophouden. Doen alsof je de beste leerling bent. Hoge cijfers halen. Alles perfect doen. En hij zou Yazuki ook afhandelen. Op zijn manier. Naar zijn wensen. En op dit moment wilde hij haar laten zien dat ze niets was. Dat hij geen belangstelling had. Hij zou haar snel weer opzoeken. Dat was zeker. Maar dat zou zijn wanneer hij weer energie had. Weer volledig op zijn sterkst was. Dan zou ze merken dat hij was onderschat. Yazuki. Wat als hij haar in de gang tegen was gekomen. Zich allebei verbergend achter een masker. Hun ware aard onder een dekmantel. Zou hij haar dan hebben gekozen, haar aandacht hebben gegeven? Waarschijnlijk wel. Ze zag er goed uit. Was ongeveer van zijn leeftijd. En dat was al genoeg voor Dominic. Hier op school zou hij alleen de mooiste, interessantste leerlingen tot project maken. Tot prooi kiezen. En Yazuki hoorde daar zeker bij, met haar lange zwarte haar, haar slanke benen. Goede kledingkeuze, niet sletterig, maar wel uitdagend. Ze was gewoon goed. Perfect voor zijn spel. Ware het niet dat ze het zelf ook speelde. Dat ze een geduchte tegenstander was gebleken. En dat irriteerde hem mateloos. Dat hij tegenstand kreeg, dat ze terugvocht. En zelf het initiatief nam. Zo hatelijk. Maar ook o zo interessant. Zo aantrekkelijk.

Ze keek naar Zu, het kleine draakje wat opgerold op de grond lag. Zo nonchalant, alsof het haar allemaal niet uitmaakte. Hij lachte spottend. Begon zijn zorgvuldig afgewogen woorden uit te spreken. Neerbuigend, alsof hij het tegen een jong meisje had. Precies zo gekozen dat ze erdoor geraakt zou worden. De juiste intonatie, de juiste blik. Allemaal bedoeld om haar te laten zien dat ze niets was. Dat ze hem niet bezat. Dat hij de touwtjes in handen had. ''Och, lieverd. Denk je nou echt dat je zo belangrijk bent? Zo boeiend dat ik niet weg zou willen?'' Hij schudde langzaam zijn hoofd. Keek haar met grote ogen aan. ''Nee dus. En niet verdrietig worden nu, Yazzie. Ik zal je heus niet vergeten,'' zei hij met een minachtende blik. De laatste woorden zo ontzettend zoet en vriendelijk. Ja, alsof ze vrienden waren. En er verder niets was gebeurd. Hij keek haar aan als afval. Als iets ongewenst. Een kapot, vies, kapot voorwerp. Iets was eigenlijk al bij het vuilnis zou moeten liggen. Hij stond nog steeds op dezelfde plek. Zijn ogen gleden koel over haar lichaam. Waarom was ze nou zo ontzettend mooi. Zo ontzettend goed in dit spel. Ze speelde het bedreven, wist hem met elk woord te irriteren, te prikkelen. Te verleiden. Zonder zich om te draaien zette hij een kleine, bescheiden pas naar achteren. Het ging meer om het gebaar dan om de afstand die hij creëerde. Hij keek haar onschuldig aan. Hij zette nog een sierlijk stapje naar achter. ''Ja, ik ga weg. Of wil je dat ik blijf, Yazzie?'' Schattige lach, check. Vragende blik, check. Hoofd een tikje schuin om uitdrukking te geven aan zijn onschuldige vraag, check. ''Want dan moet je het maar gewoon zeggen,'' zei hij spottend en bewoog zich weer een klein stukje naar voren. Hij haalde verwachtingsvol een wenkbrauw omhoog. Hij begon langzaam zijn overhemd dicht te knopen. Met zijn bevroren vingers ging het nogal stuntelig, door de kou waren zijn handen stijf en lomp geworden. Het eerste knoopje zat na wat gepruts dicht. Hij ging verder met de volgende. Dit was bewust gekozen, deze simpele handelingen. Om nog eens extra uiting te geven aan zijn verveling. Te laten zien dat het hem allemaal niet uitmaakte. Hoe zeer hij ook verleid werd om te blijven. Hij kon niet meer terug. Zou niet meer terug gaan. Dan zou ze winnen. En de overwinning was iets wat alleen hem toekwam. Hem toebehoorde. Hij won altijd. Zo hoorde het. Zo simpel was het. En als hij zich daarvoor ontzettend in moest houden, dan moest dat maar. Hij zou het maar gewoon moeten volhouden.
Hehe, Dominic laat zich niet zo makkelijk afbrengen van zijn plan o-o