Een kleine wandeling, daar was ze op uit. Niets speciaals, geen geheime genootschappen, geen andere dingen, gewoon even normaal doen. Er was ook zoveel gebeurt de laatste tijd, alsof ze nooit de tijd had gekregen om na te denken, steeds impusief moest handelen. En dat vond ze niet leuk, aangezien ze dan de meeste keren de verkeerde keuze had gemaakt. Je zag het altijd pas nadien. Eillish zuchtte en dacht terug aan de morgen. Niet omdat die speciaal was, nee, om eens aan iets anders te denken. Ze was opgestaan, met het goede gevoel dat zaterdag altijd bracht. Vrijdag was al voorbij, en je zat in het midden van het weekend. Had de hele dag om niets te doen, gewoon perfect. Zondag haatte ze. Het lag te dicht bij maandag, en uiteindelijk telde je toch alleen maar af. Tick Tack Tock Drring.. Zo had ze het gevoel dat de zondag passeerde. Maar zaterdag, op zaterdag focussen, dat was het belangrijkste wat telde toch? Ze dacht van wel. Eillish liep verder de trappen af en ging verder met haar dag. Ze had ontbeten, en was terug naar haar kamer gegaan. Daar had ze zich proberen te concentreren op wat huiswerk, maar dat was -gelukkig- ook niet eindeloos. Na een tijdje had ze zichzelf teruggevonden op haar bed, en bal naar het plafon aan het gooien en terug op te vangen. Ze had toen maar besloten naar buiten te gaan, hier nog lang te zitten had niet echt veel zin. Een wandeling, dat was haar plan geweest.; Om gezellig een eindje te wandelen, bekende gezichten te herkennen, misschien een praatje te maken, niet echt iets dus. Maar maakte het uit? Ze was in beweging, dat telde voor haar. Niet meer en niet minder. Ze zuchtte, het was gewoon zo.. Sigh, ze had niet echt een verklaring voor het gevoel dat in haar rondwaarde. Ze had afleiding nodig, en als ze die zocht, kon ze die krijgen. Een vrolijk of juist zeer depressief persoon, maakte niet uit, als het maar in de richting van extreem ging. Maar dat was niet moeilijk, je sprak de eerste beste persoon aan, en ze had al beet. Nu nog een goede start vinden, je liep toch niet zomaar op iemand af? Ze was ondertussen al het grasveld gepasseerd, in de richting van het duistere bos. De eeuwige schemering die er rondwaardde, ja, hier zou ze makkelijk iemand vinden toch? Ze liep verder, niet beseffend waar ze heen ging, alleen maar rechtdoor lopen. Soms moest ze wat meters opzij omdat haar doel geblockt werd door een zwaar of te groot voorwerp. Maar als ze zich omdraaide en maar bleef lopen, kon ze terug naar school. Geen kans op verdwalen. Ze begon er al handiger in te worden. Leerde zichzelf langzaam maar zeker kennen. Jawel hoor, zelfs zij viel ervoor. Een kleine deuntje om de spanning te verdrijven maakte haar beeld compleet. 'Make me that much stronger..' Nanana, ze kende enkel die versie van het liedje, de rest was vaag giswerk, maar maakte het uit? niemand zou toch weten waar het vandaan kwam. Ze lachte even en liep toen verder, dieper in het bos.

Gehehe ^^"
ANYBODY<'3

Sasuke was te druk met trainen, zijn training met zijn shurikens gingen voort op al de rest. Maar ondertussen was hij daar al zo in uitgetraind geraakt dat het hem gewoon begon te vervelen. Hij keek naar boom die eigenlijk elk moment uit elkaar kon vallen en blies er een windstoot naartoe. De boom viel uit elkaar in stukken op de grond. Splinters vlogen letterlijk alle kanten op terwijl hij al snel een schild rond zich had gemaakt om hem te beschermen van elk krasje. Toen dacht hij terug aan de valentijns dans die hij uit dwang ook moest oefenen. Bah valentijn.. Hij trok een vies gezicht bij de gedachte maar hij was gedwongen om een partner te kiezen. Maar hij wou echt niet. Opeens hoorde hij een stem...
'Make me that much stronger..'zei de stem op een zangerige toon en Sasuke wreef door zijn haar, alsof hij eventjes zijn kluts kwijt was. Maar toen hoorde hij diezelfde stem lachen en er verscheen een schim die recht zijn richting uitkwam. Hij haalde de shurikens uit de boom die daar in splinters op de grond lag, natuurlijk zijn schuld. Hij keek dan met zijn ogen die rood werden bij een inspanning en zwart als hij rustig was. Dit keer had hij rode ogen die staarden naar de richting van de schim die vormen aangaf van een jong meisje. Hij stak zijn shurikens weg en hield een van zijn vingers bij zijn kunai. Klaar voor als het meisje hem zou aanvallen of zo... Allesinds, dat dacht hij toch..

(bagger)

Ze liep verder, zich van niemand of niets bewust. Een geritsel ergens naast haar klonk op, maar in de eerste instantie schonk ze er geen aandacht aan. Het was vast een dier hield ze zichzelf voor. Dat het ook een persoon kon zijn, die zich bedreigt voelde door haar plotselinge aanwezigheid of nog iets anders kwam niet in haar op. Aan zulke dingen dacht ze niet, het was alleen vanuit haar standpunt dat het leuk was. Als je het vanuit iemand anders bekeek, was het altijd.. minder. Dan bedacht je nog vaak wat je ging doen. Als iemand het bij haar zou doen, zo plots opduiken, zou ze ook schrikken, dat lag nogal voor de hand. Maar dit kwam allemaal niet op in haar naïeve hoofdje en ze keek met een vrolijke glimlach voor zich uit. Een gedaante doemde voor haar op, wat haar in eerste instantie afschrikte. Het was toch wel eng, plots iemand die zo opdook. Hij had wapens vast, in zijn handen. Wou hij haar aaanvallen? Nee toch! Dat kon niet, mocht niet. Hij had er toch ook geen reden toe? In haar ogen niet, maar zij zat nog wel eens ernaast. 'Hallo?' Mompelde ze voorzichtig, om hem niet af te maken. 'Ehm, sorry dat ik stoorde, ik was weer eens afwezig terwijl ik wandelde, en het kwam niet in me op..' Dat ik je aan het schrikken maakte, vulde ze in haar hoofd aan, maar ze was wel zo slim om dat niet luidop te zeggen. Bij de verkeerde persoon kon dat sterke reacties oproepen. Slechte reacties. 'Ik ben Eillish btw.' Het kwam er allemaal met horten en stoten uit, en ze vroeg zich in een vaag ver bewustzijn af wat hij nu van haar dacht. Vast niet veel goeds.

FLUT O,O
En laat, saawrry D:

'Hallo?' Mompelde de gedaante terwijl Sasuke zijn wapens weer wegstak, ze had niet veel kwaads in de zin volgens hem. 'Ehm, sorry dat ik stoorde, ik was weer eens afwezig terwijl ik wandelde, en het kwam niet in me op..'
Hij zweeg en wachtte tot ze weer wat zei, dat zou ze vast snel weer doen. Ze zag het er persoon uit dat veel zei. 'Ik ben Eillish btw.' Het kwam er allemaal met horten en stoten uit en hij trok zijn wenkbrauw op. Had hij haar zo laten schrikken? Blijkbaar wel, maar hij vertrouwde niemand hier, dus hij moest zeker altijd voorzichtig zijn met wat hij deed. Want zijn broer zat hier sinds kort ook, waar hij niet blij mee was. Hij keek dan weer naar het meisje dat zich had voorgesteld als Eillish. "Ik ben Sasuke."
Het kwam er moeiteloos uit, daar was hij al gelukkig om. Meestal zei hij al gewoon niets, omdat hij er geen zin in had. Maar hij moest zich beteren en wat socialer worden. Hij zette zich op de omgevallen boom of tenminste.. Wat er van overbleef. Hij wenkte Eillish naast zich en begon zachtjes te praten. "Als ik je heb doen laten schrikken, maak je er maar niet druk om, ik vertrouw bijna geen mensen. Maar jij lijkt me zo'n persoon die geen vlieg kwaaddoet. Dus je hebt al een miniem deel van mijn vertrouwen."
Hij moest om zijn woorden lachen en keek Eillish geamuseerd aan, in de goede positieve zin. Misschien dat hij dan wel ooit eens lol ging hebben. Hij wreef zijn haar goed, zodat alle houtsplinters er uit waren, zodat zijn haar er zo zwart uitzag zoals altijd.

Hij zei niets, en even was ze bang dat hij ging negeren, of erger. Ze stelde zich nog snel voor, en zweeg toen zelf ook. Ze hoorde de stilte om hun heen zoemen, niet in staat om meer geluid te maken, maar ook niet om helemaal te zwijgen. Dat had ze altijd al zo raar gevonden, stilte bestond niet. Er was altijd wel iets heel kleins dat je opving, en als zij het al kon opvangen, dan was het luid. Niet dat ze hardhorend was, maar tegen de tijd dat zij iets door had als ze weer eens afwezig was, duurde lang. Zijn stem doorsneed de 'stilte' en ze glimlachte lichtjes, blij dat hij zich had voorgesteld, dat hij niet boos op haar was. Hij wenkte haar, terwijl hij op de boomstam ging zitten die daar lag, vast omgevallen in een storm ofzow. Ze begaf zich rustig naar de stam en ging op het weke hout zitten. Het was gelukkig niet nat, anders had ze een probleem gehad. "Als ik je heb doen laten schrikken, maak je er maar niet druk om, ik vertrouw bijna geen mensen. Maar jij lijkt me zo'n persoon die geen vlieg kwaaddoet. Dus je hebt al een miniem deel van mijn vertrouwen." Ze luisterde aarzelend, hoe bedoelde hij? Ze dacht terug aan haar gevoel van daarnet, en knikte dat ze het had begrepen. Ook het tweede gedeelte was haar opgevallen, geen vlieg kwaad doen. Was het waar? Waarschijnlijk wel. Haar kennende, ja. Sasuke moest om zijn woorden lachen, en even later lachte ze mee. Het was ook gewoon grappig, zaten ze hier dingen te bespreken alsof ze iets heels belangrijks aan het doen waren. Zoals in van die avonturenboeken, grappig. 'Dank je.' Maar ze maakte zich er eigenlijk wel druk om. Ze vond het erg als mensen zo iets hadden meegemaakt dat ze niemand meer durfden of wouden vertrouwen. 'Maar Sasuke,' Zei ze voorzichtig, 'Waarom vertrouw je niemand meer?' Ze keek hem nieuwsgierig aan, ze wou weten waarom hij het tegenover gestelde was van haar, welke reden hij ervoor had. Het kon maar beter een goede zijn, anders ging zij hem even helemaal omdraaien. 'Sorry als ik iets persoonlijks vraag.' Een blos schoot op, in haar hevigheid om het menselijk ras altijd te verdedigen, was ze vergeten over zijn gevoelens die hij kon hebben.

^^

De stilte deed Sasuke toch enigsinds goed, maar hij doorsneed ze al snel weer door zichzelf voor te stellen. Daarom glimlachte Eillish en Sasuke was een beetje opgelucht dat ze dat nog kon. 'Maar Sasuke,' Zei ze voorzichtig, 'Waarom vertrouw je niemand meer?' Ze keek hem nieuwsgierig aan en Sasuke dacht meteen aan zijn broer. Hij keek haar opeens weer bloedserieus aan. De gedachte aan Itachi deed hem walgen, haast over zijn nek gaan. "Mijn broer en zijn 'clan'."
Meer moest hij niet zeggen dat dacht hij toch. Misschien dat ze toch meer zou vragen. Maar wat moest hij dan zeggen? Wat Itachi hem had aangedaan, kon hij nooit vergeven, hij zou er altijd mee blijven zitten. Hij hield zijn vuist voor zijn mond terwijl zijn ellebogen op zijn benen steunden. Hij keek Eillish aan die een blos op haar wangen kreeg en zich verontschuldigde: 'Sorry als ik iets persoonlijks vraag.'
"Ik kan je niets verwijten meid, ieder persoon is wel nieuwsgierig. Maar als ik je het hele verhaal ga moeten vertellen zijn we morgen nog bezig."
Hij wou de gedachte aan zijn broer wegwuiven en over iets anders beginnen. Maar wat? Hij sprak nooit een woord tegen iemand. En nu vreemd genoeg wel. Waar moest hij beginnen. Misschien hobbies? Leeftijd? Hij dacht na en sprak dan langzaam, wat terughoudend "Heb je hobbies? En wat is je leeftijd?"
Standard vragen toch? Hij vond toch van wel dus misschien waren die vragen een stimulans voor Eillish om niet achter Itachi te vragen.

"Mijn broer en zijn 'clan'." Ze keek hem bevreemd aan, hoe bedoelde hij Clan? Zoals.. wolven of andere roedels? Nee toch. Waarschijnlijk ging het erover dat zijn broer een vriendengroep had, die heel vast zat. En dat Sasuke er iets mee had voorgehad, er niet bij mocht, of hun gewoon niet kon uitstaan. Niets meer. Het gebeurde zo vaak tussen familie, rivaliteit or such, kwam tussen de banden die bloed had doen laten ontstaan. Niet zo moeilijk eigenlijk, het hoefde maar iets kleins te zijn, of het kon al gebeuren. Sasuke hield zijn vuist voor zijn mond, alsof hij iets moest uitschreeuwen, kwijt kunnen aan de wereld. Het deed haar pijn hem zo te zien, al kende ze hem niet eens. Het deed haar gewoon pijn om eender wie zo te zien. Ze kon er niet tegen. Ze vroeg niet verder, en aangezien hij het onderwerp weg wimpelde liet ze het maar gaan. Als hij er behoefte aan had, zou hij het wel vragen. Of erover praten. Je moest ze nooit dwingen, als ze nodig hadden, zouden ze het als eerste tegen zichzelf moeten toegeven, en daar kon ze niet mee helpen. Dat konden ze alleen zelf doen. Sasuke ging over op een ander onderwerp, iets wat haar toch verbaaste. Ze had verwacht dat hij in het duister zou verdwijnen, als een echhte Dark Magican. Ze wist niet eens zijn magie, maar aangezien hij hier was, zou hij dat waarschijnlijk wel zijn. Alhoewel, zij was hier ook, en zij was nu niet echt bepaald duister niet? Maar goed, ze zou het zo wel vragen, eerst eens luisteren naar wat hij aan haar vroeg, een behoorlijk antwoord formuleren en een wedervraag stellen. Zoals het behoorde. 'Hobbies? Niet echt iets. Wel, mensen laten glimlachen. Ufzeuw. En ik ben nu 14 jaar oud.' Ze glimlachte zwakjes. 'En uw Meneer Sasuke?' Ze wist best dat hij wat ouder was, maar ze kon het gewoon niet laten een zwak grapje te maken. Het lag in haar aard, heel heel diep.

FLUUT D=

Eillish haar blik zei al genoeg, ze vond het woordje 'clan' vreemd klinken. Sasuke keek haar aan en zei dan: "Clan is een soort van kliekje, een hecht groepje."
Hij wou het allemaal van de daken schreeuwen wat voor een zak dat zijn broer was, ze mochten het allemaal weten. Maar toch heel diep vanbinnen wou hij het toch ook weer niet. Man hij zat echt diep in de knoop met zichzelf. Zijn ogen gloeiden weer rood op en hij schreeuwde het uit van woede. Hij zakte neer op de grond van de seconde dat hij opstond. Hij gromde en greep zijn gezicht vast met zijn handen. Eenmaal hij wat afgekoeld was bleef hij zitten en luisterde naar Eillish's antwoord op zijn vragen: 'Hobbies? Niet echt iets. Wel, mensen laten glimlachen. Ufzeuw. En ik ben nu 14 jaar oud.' Ze glimlachte zwakjes. 'En uw Meneer Sasuke?'.
Hij draaide zijn hoofd en keek haar aan. Hij antwoorde met een zwakke glimlach "Ik hoop dat je het lukt, mensen laten lachen, je bent er vast heel goed in. Moet je maar eens uittesten op mij. Ikzelf ben 17 jaar oud en ik ben zot van training, ik wil ooit kunnen zeggen dat ik beter ben dan hem.."
Hij zweeg wer en keek haar aan, zonder een woord nog uit zijn mond te laten komen. Hij stond voorzichtig weer recht en zette zich weer neer. Dan besloot hij zijn actie van daarnet maar uit te leggen. "Het word me soms te veel, snap je? Mijn broer maakt van mij een gek die ik niet eens wil zijn. Ik wil gewoon een gelukkig leven, vrienden, iets wat ik nooit echt heb gehad."

"Clan is een soort van kliekje, een hecht groepje."
Ze luisterde naar zijn woorden, probeerde ze te begrijpen. Zijn broer had hem iets misdaan, had een Clan opgericht, en nu was Sasuke. Wat was Sasuke van hem? Bang? Jaloers? Broersrivaliteit? Ze wist het niet, het was niet duidelijk voor haar. Hij was helemaal een beetje vaag, en meteen begon haar medelijden voor hem op te zwellen. Het was toch wel erg als iemand zo werd enkel en alleen door een persoon? Zijn schreeuw van woede doorbrak haar gedachten, scheurde de flarden aan stukken. Sasuke zakte neer op de grond en bleef zo zitten. Eillish zat op de boomstak, niet goed wetende wat ze moest doen. Moest ze hem helpen? Weglopen? Haar stem doorbrak de stilte met het antwoord, en hij hief eindelijk zijn hoofd op. Goed, hij kon dus nog wel normaal functioneren. Het was neit dat hij helemaal met alles in de knoop lag. Hij antwoorde met een zwakke glimlach "Ik hoop dat je het lukt, mensen laten lachen, je bent er vast heel goed in. Moet je maar eens uittesten op mij. Ikzelf ben 17 jaar oud en ik ben zot van training, ik wil ooit kunnen zeggen dat ik beter ben dan hem.." Hem, zijn broer. Ze zuchtte, wat er precies aan de hand was kon ze alleen maar naar gissen, maar ze had nu wel al een grof beeld kunnen vormen van hun realitie, en van Sasuke. "Het word me soms te veel, snap je? Mijn broer maakt van mij een gek die ik niet eens wil zijn. Ik wil gewoon een gelukkig leven, vrienden, iets wat ik nooit echt heb gehad." Ze sprong door middel van zich op te tillen met haar handen van de boomstam af en liep naar hem toe. 'Ik kan je vriend zijn hoor. Geen zorgen.' Zei ze sussend. Ze kon er echt niet tegen, bij niemand niet. Wel, bijna niet, er waren van die uitzonderingen.. 'Maar als je het niet wilt, waarom doe je het dan? Het slaat nergens op.' Ze begreep het volgens haar niet echt, snapte niet waarom hij zo bang was. Bang zou ze nooit tegen hem zeggen als woord om uit te leggen, maar tegen zichzelf, in zichzelf beter, kon ze het wel goed gebruiken om mensen te beschrijven. 'Wat heeft hij gedaan dat je zo gek word om te blijve trainen?' Mompelde ze verdrietig.

D :

"Het word me soms te veel, snap je? Mijn broer maakt van mij een gek die ik niet eens wil zijn. Ik wil gewoon een gelukkig leven, vrienden, iets wat ik nooit echt heb gehad." Eillish sprong door middel van zich op te tillen met haar handen van de boomstam af en liep naar hem toe. 'Ik kan je vriend zijn hoor. Geen zorgen.' Zei ze sussend. Sasuke kon het niet helpen en zijn armen rond haar heen te slaan. Het was een soort instinct, hij dacht er niet echt over na. En het deed hem zo'n goed, een warm lichaam voelen, een persoon dicht bij zich hebben die wel om hem geeft. Maar als je het niet wilt, waarom doe je het dan? Het slaat nergens op.' zei ze en Sasuke begreep waarom ze dat zei, het sloeg ook nergens op. "Het zijn gewoon... Zijn ogen, zijn stem, ik voel me zo'n slaaf en ik kan me niet eens... Verzetten..." Het deed hem zoveel pijn om dit allemaal door zijn keel te krijgen. Hij moest meerdere malen slikken om nog een vochtige keel te blijven behouden. Hij keek Eillish aan terwijl ze een vraag stelde op een enorm triestige toon: 'Wat heeft hij gedaan dat je zo gek word om te blijve trainen?'
"Ik wil hem kunnen verslaan, ik wil hem eindelijk in de ogen kunnen kijken zonder ik me een soort van slaaf voel van zijn wil. Ik wil eindelijk moedig zijn om hem te lijf te kunnen gaan."
Hij keek haar triestig en ook bang aan. Hij was bang voor Itachi.

Hij sloeg zijn armen om haar heen, en ze liet het toe, was in een van haar weekste gevallen. Ze kon het niet hebben dat hij niemand had. Zelfs als hij anderen had had ze het gedaan, maar goed. NU had hij helemaal niemand, iets wat haar verbaaste. Zij kende ook niet veel mensen, maar ze had wel haar vrienden, mensen op wie ze kon vertrouwen, mensen die er voor haar waren, die haar hielpen, troosten. Ja, het was altijd zo, en het zou niet veranderen. Dat er ook mensen waren die niemand hadden behalve zichzelf was nooit in haar opgekomen, leek onwerkelijk. Hoe kon het? Er was toch altijd wel tenminste een iemand die je hielp? Het kon niet anders. Wat deed hij dan? In de lessen, op de gangen, op de etages, toevallige ontmoetingen zoals nu. Er moesten toch wel een paar zijn? Nee, blijkbaar. Geen realiteit, alles leek hier te kunnen, geen enkele uitzondering. Eillish keek om zich heen, door het bos en zuchtte. Wie zat hier nog meer om weg te rennen van de werkelijkheid? Of om altijd maar door te trainen zonder stoppen? Ze had er geen idee van, maar iets zei haar dat ze het ook niet wou weten. Sasuke begon weer te spreken, dus ze luisterde maar. Verzetten? Hoezo verzetten? Ja, dat begreep ze wel, maar was dat een reden om heel je leven rond een persoon te laten draaien om te laten zien dat je geen slaaf was? Als je echt geen slaaf was, zou je het laten gaan, vergeten toch? Ze wist het niet meer, wat was goed en wat was verkeerd? 'Sasuke, je hele leven draait om hem. Zie je het niet? Je wilt geen slaaf zijn, maar ondertussen is alles wat je doet.. rond hem. Ik begrijp je wel, maar je kan niet.. alles.. om hem..' Ze stokte, wist niet meer wat ze moest zeggen, ze wou het hem duidelijk maken, maar blijkbaar was zijn broer zo angstaanjagend dat Sasuke niets anders meer durfde doen. 'Je zou niet vechten als je je niet zou voorbereiden op iets.. Waar is hij?' Ze vroeg het kalm, was niet boos, wou het enkel weten. Ergens wist ze het antwoord al, maar ze wou het van hem horen. Hij komt hierheen. Dat was wel duidelijk, maar het zou te erg zijn. Het kon niet! Nee, Sasuke zou bevestigen dat hij ver weg was, op een plek waar niemand gevaar zou lopen voor hem. Toch..?

Laat & Flut
Sawry :C

'Sasuke, je hele leven draait om hem. Zie je het niet? Je wilt geen slaaf zijn, maar ondertussen is alles wat je doet.. rond hem. Ik begrijp je wel, maar je kan niet.. alles.. om hem..' Eillish stopte en Sasuke keek Eillish aan en hij huiverde bij de gedachte dat hij hem tegen zou komen maar toch wrong hij een glimlach op zijn gezicht. Ja hij kende mensen, maar vrienden waren ze niet. Zijn ogen gingen zenuwachtig over heel het duistere bos en het angstzweet brak hem uit toen hij eenmaal hoorde wat ze zei: 'Je zou niet vechten als je je niet zou voorbereiden op iets.. Waar is hij?' Ze vroeg het kalm, was niet boos, blijkbaar toch wat nieuwsgierigheid in haar stem en Sasuke werd gek. Ze moest dat weten dat hij hier was, op SSA en dat hij daarom trainde gelijk een zot, zijn sharingan(de rode ogen) moest hij eindelijk onder controle krijgen. Anders was hij kansloos tegen Itachi. Hij was compleet in gedachten verzonken terwijl hij Eillish tegen zich aandrukte en verder dacht aan taktieken.Hij schrok wakker uit zijn gedachten en dacht er aan dat hij Eillish nog moest vertellen waar Itachi was. Hij beet zachtjes op zijn lip en zei: "Hier op SSA..."
Meer kreeg hij er niet meer uit. Zijn lichaam verstijfde en hij keek naar de grond.

Ze wist het, al voor hij het zei. Het lag in alles, en ze had uiteindelijk gelijk gekregen. Maar ze hield niet van gelijk hebben. Zeker niet in deze kwestie, niet dat het veel voor haar had, maar wel voor Sasuke, en hij leek doodsbang. Ze kreeg medelijden met de sterkere en oudere jongen die op de grond voor haar zat. Zijn hele lichaam was verstijfd, en aangezien hij het haar vast had, was het ook moeilijk om te bewegen. Maar op een wonderbaarlijke manier wist ze zich los te krijgen uit zijn greep, en zonk naast hem neer op grond. Hoe raar het ook was, al kende ze hem nog geen dag, ze had nu al zin om hem te helpen, ongeveer alles te doen voor hem tot hij beter was. Maar hoe kon zij op tegen een jongen die ze nog nooit gezien had, alleen gehoord dat een veel sterkere jongen er al bang van was. Ze wist niets over hem, behalve zijn naam. Hoe kon ze daar nu bij helpen? Wel, nu was het in elk geval al te laat, en hoewel zijn woorden haar beangstigde, konden ze niets meer doen. 'Sasuke, we kunnen toch niets meer doen. En hij zal je echt niet aanvallen op school zelf, hier in het bos echter..' Ze kapte haar zin af, en begon gelijk een nieuwe, haar woorden waren misschien niet het beste gekozen. 'We gaan gewoon terug naar school. En als je nog zo'n ding van contact krijgt, gaan we naar de hoofdmeester. Hij heeft vast begrip voor deze kwestie niet?' Ze glimlachte bemoedigdend, en ging overeind staan. Eillish zuchtte stiekem en stak toen haar hand uit. 'We kunnen het op ze minst proberen toch?' Zijn twijfels verminderen, hoop aanwakkeren, dat maakte mensen sterk. Ze had het al zo vaak gezien, en zelf hielp het ook nogal. Altijd.

Derp ,_,

Sasuke walgde van zichzelf, hoe angst hem helemaal opvrat en hem maakte tot wat hij nu was: een hoopje ellende. Een zielig stuk vreten. Hij sloeg uit woede met zijn trillende vuist op de grond, dat amper impact had natuurlijk door alle gevoelens die door hem stroomden. De tranen die vrij spel hadden, namen hun kans om Sasuke helemaal hulpeloos te maken. Hij klemde zijn tanden op elkaar alsof hij een enorme pijn ervaarde. Alsof hij de moord op zijn ouders herbeleefde. 'Sasuke, we kunnen toch niets meer doen. En hij zal je echt niet aanvallen op school zelf, hier in het bos echter..' Ze kapte haar zin af, en begon gelijk een nieuwe: 'We gaan gewoon terug naar school. En als je nog zo'n ding van contact krijgt, gaan we naar de hoofdmeester. Hij heeft vast begrip voor deze kwestie niet?' Sasuke stond op en schudde zijn hoofd. "Het spijt me dat ik je hierin meesleur. Ik ken je amper maar toch vertrouw ik je. Ik vertrouw je..." Hij zweeg en bloosde. Hij dacht na over het ene woordje: vertrouwen. Was dat hetgene waar hij eigenlijk al zijn hele leven op wachtte? Vertrouwen? Een gevoel van veiligheid, geborgenheid, vriendschap? Hij keek hoe Eillish bemoedigend glimlachtte, ze wou wel degelijk helpen en dat deed hem enorm veel goed, om toch een vriendschap te hebben die te vertrouwen was. Hij nam Eillish in zijn armen en fluisterde in haar oor: "Bedankt."