Don't make me walk when i want to fly [x]

Hall of Feathers. De naam van haar vertrek stond jaar nog altijd aan. Het was niet heel groot, noch was het erg luxe, maar het voldeed aan alles wat ze nodig had. Ze had een mooie woonkamer, een vrij grote slaapkamer met een heerlijk kingsize bed, een klein keukentje met alles erop en der aan en dan nog een tafel en een paar stoelen. Alles wat in de kleuren en thema's van luchtmagie. De kleur blauw was veelal aanwezig; althans in haar slaapkamer dan. Het bed was lichtblauw met muren die wit waren als sneeuw met daarover heen sierlijke patronen van veren in het lichtblauw. Één van de muren was een grote kast, met hierin al Abby haar kleding. Op de vloer van de slaapkamer lag een perfect zacht donzen tapijt dat hoogpolig was. De kleur van het kleed was gebroken wit. Daaraan vast was een ruime, lichte badkamer met een ruime douche; een wastafel met spiegel en een toilet. Een paar kastjes sierden de lichte muren. Hierin zaten handdoeken, washanden, medicijnen, crèmetjes en andere spullen die een vrouw nodig had. De keuken was gebroken wit met een zwart keukenblad. Haar woonkamer bestond uit een wit leren bank, met bijbehorende witte stoelen. Een klein massief eikenhouten bijzet tafeltje stond voor de bank, op een heerlijke afstand zodat je benen nog op de meubel konden rusten, maar je er wel nog kon lopen als het moest. Tegen de muur aan stond een groot bureau welke nu bedekt was met vele verschillende documenten. Dit waren lesplannen en nakijkwerk. De documenten werden opgelicht door een bureaulampje. Ook de eethoek had dezelfde kleuren als de woonkamer. Lichte meubels en een donkere tafel. De vloer zelf was van goed schoon te maken, licht gekleurd laminaat. Al met al was het een heerlijk vertrek welk ruim oogde. Ze was er meer dan tevreden mee. Ze had een stuk minder luxe mee gemaakt en het was er zeker leefbaar. Ze voelde zich hier thuis en dat was zeker fijn. Ze zou hier nog wel even zitten, wan met les geven zou ze niet snel stoppen.

De bewoonster van dit vertrek zelf, Miss Abigail Ajror de huidige lerares luchtmagie, was op dit moment al neuriënd aan het afwassen. Haar kat had eten en vers water gehad en zat nu genietend van zijn portie nat voer te smikkelen, de droge brokjes voor de dag waren maar voor de helft opgegeten. De blondine vrouw was deze dag nog niet aan de afwas toegekomen. Ze had zich vandaag moeten haasten om van de ene les naar de andere les toe te komen. Normaal gesproken was het geen probleem, ze hield haar lessen op het moment toch alleen maar in het grote luchtmagie lokaal, maar ze was vergeten om de toetsen van de leerlingen mee te nemen vanuit haar vertrek. Deze had ze eerder die week nagekeken en ze waren zeer goed gemaakt; waardoor ze haar leerlingen niet langer wilde laten wachten. Daarna moest ze na haar lessen haar controle ronde doen. Als afdelingshoofd van de Puffoonse leerlingen was dat haar taak. Om de leerlingen te vertellen dat het toch echt tijd was om naar bed te gaan en dat nee het was niet toegestaan om met iemand van het andere geslacht op één kamer te slapen. Het was een discussie die ze vrij vaak voer met de tieners. Ze snapte ze heel goed, en ze wist zelf ook wel dat ze 's nachts stiekem samen zouden kruipen, maar dat weerhield haar er niet van om het elke keer weer keer op keer te zeggen. Was het oneerlijk dat de jonge hetero stellen niet samen mochten maar de rest wel? Misschien wel ja, maar er waren nou eenmaal vele en verschillende risico’s. Met een natte, onder de zeep zittende hand veegde ze vol automatisch over haar voorhoofd. Misschien was het een idee om met de schooldokter, Yvaine, iets te bespreken. Dat ze samen een soort les zouden kunnen geven. Sommige leerlingen hadden dat meer dan nodig. De blondine grinnikte zachtjes bij het mentale plaatje van stamelende tieners met rode oortjes. Mhh, misschien was het niet een heel leuk idee, het was een verschrikkelijk ongemakkelijk iets, maar wel iets wat eigenlijk nodig was. Ze zou er nog wat beter over na gaan denken voordat ze op Yvaine zou afstappen. Impulsief was iets wat de vrouw niet was.

Met de afwas klaar, droogde ze haar handen en haar voorhoofd, af om daarna de schone vaat op te ruimen. Er hing nog wat zeepsop in de blonde pluk haar die voor haar oog hing, mar dit had ze niet door. Met de schone vaat ook netjes opgeruimd had ze wel zin in een kleine avond wandeling of een avond vlucht. Ze pakte een paar lekker zittende, kniehoge, zwarte laarsjes en een donker paarse jas. Deze trok ze aan over haar donker grijze skinny jeans en haar lila T-shirt. Aangekleed en wel bekeek ze haar appartement nog eventjes en trok toen pardoes de deur open. Hoe mooi ze het vertrek ook vond, een avond wandelingetje of vlucht was een heerlijk iets. Het was een gewoonte die er niet uit te slijten was. Ze had het nodig om te ontstressen en om goed na te kunnen denken. Al lopend of vliegend kwam ze het snelst op nieuwe ideeën voor lessen. Ook liet het haar ’s nachts beter slapen. Zonder haar avond ritueel zou ze verschrikkelijk liggen woelen in haar bed. Waarom dat was, wist ze niet. Wat ze wel wist was dat ze het niet had als er alcohol in haar bloed te vinden was, als ze een avondtochtje had gemaakt, als ze flink wat had gesport en calorieën had verbrand en / of als er iemand naast haar lag. Alles te gelijk op één avond kon ook natuurlijk. Ze schudde zichzelf uit haar gedachten en keek de gang door. Het was er stil; wat ook wel logisch was. Het was lang na lestijden en niemand hoefde nog op de gang te zijn. Met een zachte, ontspannen zucht deed ze een eerste stap haar vertrek uit, en ze had zo door kunnen lopen als er niet iemand tegen haar opgebotst was.

// Voor Yleah

"Laat me met rust, alsjeblieft! Je doet me pijn!" Yleah gilde, maar onmiddellijk plaatste iemand een hand voor haar mond. De jongen voor haar mompelde een spreuk, en Yleah merkte hoe de lucht rondom haar verdween. Angstig begon ze met pogingen om zich los te trekken, en langzaam voelde ze haar hoofd licht worden.
"Hou je op met gillen dan?" vroeg de jongen voor haar rustig. Ze keek hem met grote ogen aan en knikte. De jongen maakte een beweging met zijn hand en de lucht kwam weer terug. Yleah boog voorover, hing zwaar in de armen van de jongen die haar vast hield en probeerde haar ademhaling terug te vinden. Langzaam werd haar beeld ook weer scherp. Dat was ook het moment dat ze merkte dat de hand van de jongen... Die lag op haar borst. Met een schok stond ze recht, maar voordat ze begon te spartelen stak de jongen voor haar zijn hand op. "Eén beweging, en ik neem de lucht weer weg." zei hij kalm. Moest ze zich dan gewoon laten aanraken? Tranen van wanhoop liepen over haar wangen. Ze kon niets, de twee jongens waren veel te sterk voor haar, zowel fysiek als met hun magie. De jongen voor haar pakte Yleah bij haar polsen, duwde haar tegen de muur aan en zette haar polsen vast met een woud spreuk. Yleah kende de tegenspreuk niet. Ook om haar middel en rond haar enkels werd ze vast gezet.
"Zo, he, dan hebben we onze handen tenminste vrij." zei de jongen met een grijns. Hij liep dicht naar haar toe, pakte met een hand een pluk haar bovenop haar hoofd vast en duwde haar hoofd tegen de muur aan. Ze stond nu volledig vast, en ze vond het dood eng. Ze voelde de vingertoppen van de jongen op haar wang, en hij liet zijn hand langzaam omlaag gaan, via haar keel, naar haar sleutelbenen, tot hij zijn vingers een klein beetje onder haar shirt liet gaan. Yleah begon nu weer te spartelen, de tranen liepen over haar wangen, maar ze gilde niet. Ze maakte geen geluid. Ze kneep enkel haar ogen dicht en hoopte dat het snel stopte.
De jongen ging verder onder haar shirt en kneep verschillende keren, waardoor Yleah wel gilde, van de pijn. De jongen ging met zijn andere hand tussen haar benen. "Denk erom! Stil!" Yleah klemde haar kaken op elkaar, en de tranen stroomden gestaag over haar wangen. Ze probeerde ergens anders aan te denken, maar het lukte haar niet.

"Dude, volgensmij komt er iemand aan." Dat was haar redding. Omdat de jongen die de planten met zijn spreuk had gecontroleerd, nu afgeleid raakte, verdwenen ook de planten. Meteen rende ze weg, stormde de kerkers uit, verschillende trappen op. Ze ging lukraak links en rechts af, zonder te zien waar ze heen ging. Ze keek achter zich om te kijken of ze niet gevolgd werd. Toen ze weer recht keek botste ze tegen iemand aan, viel om, draaide zich geschrokken om om te kijken tegen wie ze aan was gebotst. Shit. "Miss Abigail! Oh wat stom! Het spijt me heel erg!" God, hoe moest ze er nu uit zien? Haar kleren waren overhoop, haar haar zat door de war, ze had rode ogen van het huilen, en de tranen plakten nog op haar wangen. Yleah haalde snel een hand door haar haar, en trok haar kleding recht. Haar handen begonnen te trillen toen ze de pijn overal op haar lichaam voelde, en ze begon opnieuw te snikken. Nee, dit was niet gebeurd...

Abby had niet verwacht dat er iemand tegen haar aan zou botsten en al zeker niet een leerlinge. De lucht blauwe ogen van de blondine keken verschrikt naar het meisje. Waar ze nu net nog een preek had willen geven over dat je niet zomaar tegen mensen op moet botsten, moest kijken waar je liep en dat dit de leraren afdeling was, bleven die woorden diep in haar keel haken. Een bezorgde frons kwam op haar voorhoofd en liet haar wenkbrauwen samen knijpen en ze schudde haar hoofd kort bij de woorden die er gesproken werden. Het meisje voor haar kende ze niet persoonlijk, ze wist haar naam niet goed. Wist alleen dat ze haar een paar keer door de gangen had zien lopen. Haar paarse haren zaten in de war, kleren waren verkreukeld en ze had flink lopen huilen zoals te zien was aan de tranen die nog op haar wangen kleefden. Weifelend bracht Abigail een hand richting de schouder van het meisje, maar bleef in de lucht hangen om daarna voorzichtig en zachtjes op haar schouder te landen. Het was een geruststellend gebaar, hoopte ze. Abby was iemand die mensen graag aanraakte, die graag in contact was. Zo nu ook. Eigenlijk had ze het zonder veel nadenken gedaan. Kalmerend gaf ze een kort en zacht kneepje in de schouder van het meisje waarna de blondine haar hand van haar schouder liet glijden. Hierna kwam haar hand slap langs haar eigen lichaam te hangen. Ze keek toe hoe de leerlinge een hand door haar haren liet gaan, hoe ze haar kleding probeerde goed te doen en hoe diens handen begonnen te trillen. Abigail hoorde en zag hoe het meisje begon te snikken. ‘Hey, hey. Zo ernstig is het niet dat je tegen mij bent opgebotst.’ Sprak de blondine haar zachtjes en rustig toe, ook al leek het haar niet de reden dat het arme kind zo over stuur was. Dat was ze namelijk al geweest voordat ze tegen haar opgebotst was. De vrouw slikte eenmalig voordat ze weer begon te spreken. ‘Wat is er aan de hand?’ Ze was voorzichtig met haar vraagstelling, bang om het meisje nog meer overstuur te maken. Zonder het zelf te beseffen had de vrouw haar eigen jas al los geritst. Ze trok deze uit en hing hem over haar arm. Die avond wandeling was ineens niet zo heel belangrijk en aanlokkelijk meer. De deur naar haar vertrek maakte ze weer open en ze gooide haar schoenen uit. Hierna keek ze het jonge meisje geruststellend aan. ‘Wil je even binnenkomen? Dan kan je wat drinken en even tot rust komen?’ stelde ze voor. Dit hoorde natuurlijk niet maar dit leek haar toch echt wel een uitzondering. Haar jas gooide ze over de kapstok heen en zuchtte zachtjes toen ze het meisje weer aankeek. Hoe oud het tiener meisje was, wist ze niet precies. Abby was er nooit zo goed in. Als ze moest gokken, zou ze het meisje zo rond de 15 of 16 jaar schatten. Maar goed, haar kennende had ze het fout. Abigail leunde iets tegen de deurpost aan en keek het meisje met een vriendelijke expressie aan. Ze wist niet wat er met het meisje gebeurd was. Of het ernstig was of niet. Het kon ook zo zijn dat hetgeen wat er was gebeurd niet heel erg was, dat het iets onschuldigs was maar wat bij het meisje hard was aangekomen. Je kon niet weten of mensen bepaalde triggers hadden. De lerares zelf had dat met water en dan vooral met haar hoofd en onderwater. Dat kon ze niet en dan raakte ze compleet in paniek. Het kon ook nog zijn dat het meisje gewoon heel gevoelig was, maar dat leek haar op het moment stug want dan zou ze waarschijnlijk niet zo erg overstuur zijn, toch?

Hoe kon ze zo stom zijn om tegen een docent op te rennen? Ze had überhaupt goed moeten opletten dat ze op de leraren verdieping was. Als het een andere docent was geweest, had ze een groot probleem kunnen hebben. Natuurlijk kon dat nu nog steeds, als Yleah gekalmeerd was. Maar dat ging nog wel even duren.
Yleah zag de arm van de vrouw uitstrekken en Miss Abigail legde haar hand voorzichtig op haar schouder. Yleah verstijfde even, maar liet al snel de spanning al los. Miss Abigail zou haar immers niets doen. Ze gaf een kneepje en liet haar hand toen weer van Yleah's schouder afglijden.
"Hey, hey. Zo ernstig is het niet dat je tegen mij bent opgebotst," klonk de stem van Abigail rustig. Yleah kreeg nu haar ademhaling onder controle en kon zo ook het snikken weer stoppen. Ze veegde opnieuw haar ogen af en keek de vrouw aan. Dat was niet de reden dat Yleah zo overstuur was, en dat leek de vrouw ook snel te beseffen. "Wat is er aan de hand?"
De gevreesde vraag. Want om eerlijk te zijn, Yleah ging het echt niet vertellen. Maar ze had geen tijd om een goed excuus te verzinnen. Het paars-harige meisje volgde de handelingen van de lerares, die haar jas uit deed en over haar arm hing. Blijkbaar was ze eerder van plan geweest te gaan wandelen, maar nu niet meer. Waarschijnlijk door Yleah's schuld.
"Wil je even binnenkomen? Dan kan je wat drinken en even tot rust komen?" Dit verbaasde Yleah helemaal. Vroeg ze haar nu gewoon binnen? Dat mocht toch helemaal niet? Na even realiseerde het meisje dat ze nogsteeds geen antwoordt had gegeven, op beide vragen. Inmiddels had Miss Abigail haar schoenen uit en stond tegen de deurpost aangeleund.
"Euh, ja, ik, graag zelfs." kwam er met horten en storten uit. Yleah krabbelde overeind en liep wat aarzelend het vertrek van de lucht magie docent binnen.
"Ik - euh - heb ruzie gehad..." Zou ze genoeg nemen met dat antwoord?

De beslissing om haar hand op de schouder van het meisje te leggen was misschien geen goede geweest. Ze voelde hoe ze verstijfde bij de aanraking en schuldbewust keek Abigail kort naar het meisje. Een rustgevend kneepje volgde waarna haar and als een slappe pop naast haar lichaam kwam te hangen. ‘Mijn excuses.’ Verontschuldigde ze zichzelf voor de aanraking. Na het meisje bekeken te hebben en haar verteld te hebben dat het niet erg was dat ze tegen haar was opgebotst, had ze haar gevraagd wat er aan de hand was. Ondertussen had ze haar jas en schoenen uitgetrokken om dan tegen de deurpost aan te gaan leunen. Vriendelijk had de lerares het meisje gevraagd of ze binnen wilde komen. Het meisje dat nog op de grond zat, gaf niet meteen antwoord op de vragen. Niet dat Abby haar dwong om te antwoorden. Toen ze dat wel deed, na opgestaan te hebben, glimlachte de blondine het paars harige meisje bemoedigend toe. Het eerste antwoord was op de vraag of ze binnen wilde komen. De vrouw ging haar voor en wenkte naar de licht gekleurde bank. ‘Neem plaats zou ik zeggen. Wat wil je drinken?’ Met een rustige en vriendelijke glimlach keek ze het meisje aan, terwijl ze haar handen voor haar liet hangen en ineen vouwde. De volgende woorden van het meisje, over dat ze ruzie had gehad, lieten de docente kort en langzaam knikken. Met haar lippen licht getuit in een vorm van nadenken keek ze het meisje aan. ‘Dan heeft die ruzie er flink in gehakt..’ vertelde ze het meisje zacht. ‘Dan was het vast met iemand die je heel dierbaar is?’ Ze geloofde haar niet voor de volle honderd procent, en dit was ook iets wat lichtjes doorschemerde in de toon van haar stem, al probeerde ze het niet te laten merken. Iets in het donkerste deel van haar brein vertelde haar dat er meer aan de hand was. Maar goed, zijzelf zou er verder niet te erg op ingaan. Ze was niet haar mentor en ook niet haar afdelingshoofd. Maar dat weerhield haar er niet van om hulp aan te bieden, het betekende alleen dat ze het meisje niet zou dwingen tot een antwoord. ‘Ik weet dat ik niet je mentor ben en volgens mij ben ik ook niet je afdelingshoofd; maar je mag altijd bij me aankloppen.’ Sprak ze het meisje in alle vriendelijkheid toe. Haar vingers koppelde zich weer van elkaar los en kwamen te rusten op haar heupen. ‘Wat is je naam eigenlijk, miss..? Dat maakt het praten iets makkelijker, denk je niet?’

De lerares maakte haar excuses voor het feit dat ze haar hand op Yleah's schouder had gelegd. Blijkbaar had ze de reactie van het meisje gezien. Yleah schudde snel haar hoofd. "Nee, dat maakt niet uit." Ze moest gewoon niet zo schrik achtig doen. Ze moest zo snel mogelijk weer naar hoe ze normaal was. Zodat niemand iets merkte. Ze moest gewoon weer voorkomen als dat dromerige, vrolijke meisje. Want dat was het imago wat ze had op school. Niemand wist eigenlijk dat dat helemaal niet klopte bij de werkelijkheid.
Ondertussen waren ze beide het vertrek van Miss Abigail ingelopen. De vrouw zei haar om plaats te nemen, wat het meisje deed. Vervolgens zei ze dat ze een ruzie had gehad.
Yleah zag dat de vrouw het eigenlijk niet geloofde, maar ze nam er zo te zien wel genoegen mee. "Ja, het heeft er flink ingehakt ja..." Het was te zien dat Yleah weer in haar gedachten weg zonk, waardoor ze de vraag die de vrouw daarna stelde niet hoorde.
Yleah schrok op toen ze de vrouw hoorde zeggen dat ze altijd bij haar mocht aankloppen. Yleah glimlachte naar haar en keek naar de grond. "Dank u wel."
"Yleah. Ik ben 5e jaars op de woud afdeling."

Yleah vertelde haar dat het niet uitmaakte dat ze een hand op de schouder van het meisje in kwestie had gelegd, maar toch voelde Abigail zich schuldig. Ze had op impuls en gewoonte gehandeld, ze had beter moeten weten. Maar goed, het was gebeurd. Kort knikte Abby waarna ze haar vertrek terug in liep, en vertelde het paars harige meisje dat ze plaats mocht nemen. Ook vroeg ze het meisje of ze iets wilde drinken maar die tweede vraag had ze blijkbaar niet gehoord. Yleah vertelde haar dat ze ruzie had gehad, en hoewel Abigail haar niet helemaal geloofde dwong ze het meisje niet om haar een antwoord te geven. Met een beetje mazzel kwam die ooit vanzelf. Als het niet bij haar was, dan hopelijk bij iemand anders. Ze merkte dat het jonge meisje met de paarse haren weer in gedachten zonk, waardoor ze de andere vraag niet hoorde; maar die nogmaals stellen zou ze niet doen. In plaats daarvan vertelde de vrouw aan het meisje dat ze altijd bij haar aan zou mogen kloppen. Hierna vroeg ze ook naar haar naam, want het zou makkelijker praten zijn. Abigail was blij om te zien dat het een glimlach op het gezichtje van het meisje toverde. Hierna stelde ze zichzelf voor als Yleah en vertelde ze dat ze een 5e jaars was van de afdeling woud. Knikkend keek Abigail haar aan. 'Yleah.' sprak ze haar naam even na waarna ze glimlachte naar het meisje. 'Je mentor, je afdelingshoofd en ik, staan in ieder geval voor je klaar en je kunt bij mij alles kwijt en mag ook bij mij je verhaal doen, mocht je dat ooit willen.' Vertelde Abigail aan haar. Ze wist wel dat het eigenlijk de taak was van haar mentor zelf, maar ze wist uit ervaring dat je met de ene leraar nou eenmaal een beter klik had dan met de andere. En als je een mindere klik voelde met een eigen mentor dan met een andere leraar, vond ze dat er een mogelijkheid moest zijn tot. Of het dan niet alsnog naar de mentor, afdelingshoofd of het schoolhoofd werd verteld hiel helemaal van de ernst van de situatie en de leerling zelf af. Al zou er op deze school zeer weinig naar het schoolhoofd doorgespeeld worden, dacht ze zo. De man was niet echt warmhartig overgekomen en de verhalen die er rond gingen waren ook niet echt de meest positieve. 'Wil je erover praten? Over de ruzie? Waar die over ging? Of over de persoon of personen die jou als slachtoffer uitgekozen hadden? Het hoeft niet natuurlijk maar meestal lucht het op.' Vertelde ze haar, hopend op iets meer duidelijkheid. Ze glimlachte vriendelijk naar het meisje waarna ze richting de keuken liep. 'Hey, wil je iets drinken? en zo ja wat? Ik heb water, Thee, Koffie, Fris, Sap..' Voor zichzelf begon ze een kopje thee te maken. De waterkoker vulde ze met water waarna ze deze sloot en de knop naar beneden. Met de waterkoker aan het werk liep ze het kleine keukentje weer uit en leunde wat tegen de deurpost, blauwe ogen kort gericht op een raam waarna ze hun weg terug vonden naar Yleah toe.

PROFILE MAGICIAN

» Out for just a walk || O P E N.
» A little walk
» Just walk
» I walk alone (Open)
» Forest Walk

Don't make me walk when i want to fly [x]

Don't make me walk when i want to fly [x]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen