Het was morgen en Viva rekte zich uit, terwijl ze naar buiten keek. Het mooie raam in de slaapzaal gaf zicht over het mistige gedeelte van het grasveld. Ondanks de spookachtige stemming die hier in de slaapzaal hing, namelijk slapende meiden, snurkende geluiden en af en toe het gekraak van een boom dichtbij, trok het toch Viva's nieuwsgierigheid om er te gaan zitten. De laatste keer dat ze er geweest was, was met Dorian, die ze toen bij het lanceringsplatform ontmoet had. Viva liep naar de kast toe en trok de kastdeur open. Haar blauwe ogen, de kleur van de zee, keken naar de inhoud van de kast. Ze vond een mooi jurkje. Of zou ze toch een jeans nemen? Het was redelijk koud en behoefte aan koude had ze nu niet echt. Ze besloot om een jeans te nemen. Ze trok die aan en trok daarop een wit topje aan. Je wist maar nooit. Het was immers de zomermaand. Of was die nog niet begonnen? Hè, van al die lessen kon je soms zo in de war geraken! Vrolijk liep Viva de slaapzaal uit, waarna ze erachter kwam dat ze haar bijpassende ballerina's niet aangetrokken had. En nee, dat waren geen schoenen die je tijdens ballet droeg. Het waren een soort van langwerpige schoenen, met meestal een opening waar je zo in kon stappen. Ze had de neus van de schoen met een elastisch bandje, die van binnen in zat. De print van haar schoen was een soort bloem, maar dan veel uitgebreider. Allemaal kleurtjes zaten erin. Blauw, lichtblauw, roze en wit, bijvoorbeeld. Ze trok de schoenen aan en liep toen naar buiten, na nog gauw een grijs licht vestje te hebben aangetrokken.

Toch zou je denken dat het kouder zou zijn. De lucht voelde klam aan en Viva begon al bijna spijt te krijgen dat ze het mooie jurkje niet aangetrokken had. Nou ja, aan spijt deed ze niet, zeker niet om kleding. Ze had niet erg veel spijt ergens van, want ze deed namelijk nou niet echt dingen waarvan ze spijt zou krijgen, hoe gek dat dan ook klonk. Haar blauwe haar had ze in een paardenstaart gedaan, iets wat ze wel vaker deed. Ze droeg het bijna nooit los, alleen in de winter, omdat dat lekker warm voor haar nek was, of als er een speciaal evenement aanwezig was op school die ze echt niet wou missen. Ze trok het grijze vestje iets dichter tegen zich aan toen ze de dichte mist instapte. Het was best eng, zo in de mist, alleen. Ze zocht een plekje waar het niet al te nat was en ging zitten. Dit was eigenlijk een prima weer voor Shadranen. Niet dat Viva er wat tegen had, nee, helemaal niet. Elke magie, planeet en afkomst was speciaal, niet waar? Ze keek voor zich uit en meende even een persoon te hebben herkend in de mist. Heel even maar, toen was het alweer verdwenen. Ach, misschien had ze gewoon nog wat slaap in haar ogen. Niet moeilijk, zo vroeg!

- Jared & Viva -

Jared schrok wakker door dat Sammeke over zijn gezicht likte hij duwde hem zachtjes van zich af en maakte zijn gezicht schoon. Zuchtend stond hij op. 'Moest je me weer wakker maken kleintje.'Fluisterde hij en aaide de pool vos even. Jared keek omzich heen en zag dat de andere nog lagen te slapen. Jared liep naar zijn kast en zocht wat uit om aan te trekken. Het werd zo als altijd een zwarte broek een wite blous met daar op een soort jas en een stropdas die hij losjes om zijn nek had hangen. Jared pakte de spullen bij elkaar en deed klede zich om. Toen hij zijn schoenen aan had maakte hij zijn bed op en ging samen met Sammeke op pad.

Ze liepen naar buiten en kwamen op het grasveld te recht. Het was erg mistig. Jared zag hoe Sammeke een pluisje achter na rende en moest er zachtjes om lachen. Jared volgde Sammeke en zag een meisje zitten. Eerst wou hij door lopen maar aangezien Sammeke naar haar toe rende volgde hij hem maar. Bij het meisje aan gekomen. Zag Jared dat Sammeke tegen haar aan sprong en in haar gezicht likte. Jared gaf hem daarom een zacht tikje tegen zijn snuitje en haalde hem bij haar weg. 'Sorry voor Sammeke hij kan soms nog al druk zijn.'Zei hij met een glimlach

Een kleinere gestalte kwam nu in haar zicht en Viva vroeg zich af of ze nu aan het hallucineren was, of dat ze het juist had, wat ze zag. Het antwoord kwam niet veel later. Ze voelde twee poten tegen haar borstkas en schrok lichtelijk. Het was een onverwachte bespringing van een poolvos. Ze viel achterover in het zachte gras en voelde dat haar hersenen meteen de beelden weer wat beter omvingen dan ze eerst deden. Ze keek naar het poolvosje. 'Ah,' zei ze, omdat ze het poolvosje schattig vond. Ze aaide het beestje en moest lachen toen het poolvosje haar opeens begon te likken. Een leuk beestje vond ze het nu al. Ze aaide het beestje over zijn oortje en schrok toen het opeens wegging. Kort daarna ving ze de omvang van een jongen op. Ze keek omhoog. Ze grijnsde vriendelijk naar de jongen en wuifde zijn excuses weg. Ze vond het niet erg. Besprongen worden door een dier was altijd leuk, tenzij het een beest was die zijn tanden vlak voor je gezicht dichtklapte, dan was het inderdaad een stuk minder leuke ervaring. Ze keek naar de jongen, haar nieuwsgierigheid nu wel geprikkeld, maar dit zoveel mogelijk maskerend. Het was een jongen rond haar leeftijd, zag ze al direct. Schattingen van leeftijden kon ze goed. Meestal had ze ze juist, maar ze kon er ook wel eens naast zitten. Aan de kledij kon je heel makkelijk zien met welke leeftijdgenoot je te maken had. Zo had ze bijvoorbeeld aan een verfrommelde bloemetjesjurk kunnen zien dat iemand in haar buurt zesenzestig was geweest. Dat was wel toeval, dat ze die leeftijd toen goed geraden had. Ook aan het gezicht viel veel op te maken.

'Het geeft niet,' zei Viva, terwijl ze de jongen terecht nieuwsgierig bekeek. Zijn kledij was normaal, zoals de hare. Maar eigenlijk vond Viva alle kledij normaal. Eigenlijk zag niemand er echt abnormaal uit, vond zij in elk geval. Ze was benieuwd naar de naam van de jongen. Ze klopte zich een beetje af en wreef met haar handen het slijm weg, die van de tong van haar boosdoener - ja hoor! - het poolvosje was. Ze wreef haar handen handig aan het gras en kwam toen overeind. Ze stak haar hand uit naar de jongen, terwijl ze vriendelijk naar hem glimlachte. Haar blauwe paardenstaart bewoog vrolijk mee met de bewegingen die zij uitvoerde. 'Aangenaam, ik heet Viva,' zei ze, terwijl ze vrolijk naar hem keek. Mensen waardeerden haar vrolijkheid. De kantinejuffrouw in elk geval toch wel. Ze grijnsde vrolijk naar het poolvosje. 'Jammer dat ik geen vleesje voor je heb. De volgende keer roof ik het gewoon vanuit de kantine en dan kom jij het maar bij mij op eten. Als straf breng ik het niet, had je maar niet tegen me moeten springen,' zei ze plagend tegen het beestje en ze bukte zich en aaide het beestje met een glimlach. 'Lief ding,' zei ze, terwijl ze een kusje op het kopje drukte van het poolvosje. Ze kwam weer omhoog en keek de jongen met een vriendelijke, vrolijke grijns aan.

Jared merkte het dat het meisje hem nieuwschierig aan keek. Even wende hij zijn blik weg maar keek al snel weer terug. Gelukkig was ze niet boos om wat Sammeke had gedaan. Het meisje stelde zich voor als viva. Jared nam de hand aan en schude het even. 'Aangenaam mijn naam is Jared.'Zei hij zachtjes. Jared merkte al snel dat het meisje vaak blij was. Door de manier van hoe ze zich gedroeg kon hij het merken. 'Sammeke is gek op vlees.'Zei hij en keek glimlachend naar het poolvosje hij was er gek op en kon al niet meer zonde hem. Jared glimlachte vriendelijk naar haar terug en ging ook op het gras zitten.

Ze glimlachte. 'Dan zal ik dat maar eens snel voor hem meenemen,' zei ze, nu ze erachter was gekomen dat het om een mannetjes poolvos ging. Ze keek naar de poolvos. Ze had zo'n beestje nog maar een keer gezien. Ze vond die beestjes altijd al schattig. Eigenlijk vond ze elk beestje wel schattig. Ze zakte naast Jared neer in het gras en liet haar blik over het mistige grasveld glijden. Opklaring was er nu nog niet echt geweest. Jared... Een aparte naam. Maar haar naam was ook apart, dus eigenlijk mocht ze niet zeuren. Ze keek even naar Jared. Hij had best een verlegen uitdrukking, maar ook een uitdrukking waar vriendelijkheid in verborgen zat. Een mysterieuze uitdrukking had hij op de een of andere manier ook, wat het leuk maakte om met hem te praten. Ze bleef hem even observeren, maar wel zo dat hij niet achterdochtig werd en het vervelend zou gaan vinden. Nee, ze keek wel uit. Het kon haar tweede vriend worden hier op school. Dorian was ook al een vriend van haar. In korte tijd zou ze dan al twee vrienden hebben op school. Ze wist het, niet echt een record, maar het was wel leuk om vrienden om je heen te hebben die je steunden en zouden helpen als er iets was. Tenminste, zo'n beeld had ze altijd al van een vriend gehad en die was eerlijk gezegd nooit verbaasd.

Haar blik bleef even hangen in Jareds ogen. Hij had mooie ogen. Net zoals zij. Nee, zonder arrogantie gesproken. Ze vond dat ze de ogen van de zee had, hoe raar dat ook mocht klinken. Zo zeeblauw. En dat vond ze trouwens van andere blauwe ogen ook, lag eraan hoe blauw ze waren. Ze konden ook een lichtere kleur blauw hebben, dan was het de kleur van het ijs, of de kleur van de mist. Mistige ogen. Een beetje lichtblauw en donkerblauw ineen. Eigenlijk had ze veel te veel benamingen voor ogen. Sommigen bestonden echt, anderen weer niet. Ze keek opzij naar Jared, proberend iets te vinden wat hij leuk zou vinden om over te praten. Ze keek naar het poolvosje en aaide het zachtjes. Ze hoopte dat Jared haar aardig vond. Zij vond hem in elk geval al wel aardig. Maar zoiets kwam nu eenmaal snel bij haar. Ze keek naar Jared. Ze was het kijken beu. Ze moest iets zeggen. Ze voelde zich een beetje opgelaten, omdat ze geen onderwerp kon verzinnen. Sneu!

Jared merkte op dat het meisje weer naar hem keek. Hij zuchte zachtjes en trok Sammeke naar hem toe. Hij begon te spelen met hem en voor Jared het wist lag hij op de grond met Sammeke op hem. Hij lachte om hem en begon zachtjes aan zijn pootjes te trekken. Toen Sammeke uit geput was bleef hij zo liggen en keek naar de wolken. En de mist. Eigenlijk was het niet echt koud ondanks dat er mist was.
Jared deed zijn jas over Sammeke heen en hield hem dicht bij hem. Toen keek hij het meisje aan nu in zijn ogen keek. Kil keek hij terug. 'Dus van welk planeet ben jij.'Vroeg Jared terwijl hij weer naar de wolken keek.

Oh, stom! Natuurlijk mocht je niet naar iemand staren, dat werkte op diens zenuwen! Viva probeerde zo min mogelijk naar Jared te kijken, maar kon het toch niet laten toen hij met het poolvosje begon te spelen, die Sammeke heette. Ze schrok van de kille blik die hij haar toen toewierp en wierp beschaamd haar blik op de grond. Ze richtte haar ogen naar beneden en prutste met haar vingers aan haar andere vingers. Eigen schuld, dikke bult. Ze had niet naar Jared moeten kijken, de hele tijd. Dat vond hij vast vervelend. Ze probeerde haar eigen vrolijkheid een beetje achterwege te houden. Ze schrok toen hij een vraag stelde. Na die kille blik had ze eigenlijk verwacht dat hij nu op haar afgeknapt was, dus die vraag kwam geheel onverwacht. Maar als ze nu niet vriendelijk zou antwoorden, dan had ze het al helemaal verknald. Hoe kon ze dan ook zo stom zijn om te denken dat Jared meteen vrienden wou worden? Ze schudde lichtelijk haar hoofd, niet wetend of Jared dit had gezien of niet. 'Ik ben afkomstig van Cassia, de waterplaneet,' vertelde ze hem, terwijl ze zichzelf dwong haar hoofd op te richten en hem aan te kijken. Hij had roodkleurige ogen, merkte ze op. Ze vond het een mooie kleur. Kleur van het vuur. Ze richtte haar aandacht weer gauw op de grond. De kille blik van Jared had haar ondanks wel een beetje afgeschrikt. Misschien moest ze een beetje temperen, wat haar vrolijkheid betrof. Ze probeerde niet te glimlachen en neutraal naar de grond te kijken, maar aangezien haar karakter niet zo lag, kon ze het niet goed.

Ze keek toen weer omhoog, om vervolgens even in de ogen van Jared te kijken. Ze probeerde een wedervraag te verzinnen, die opzicht erg makkelijk te bedenken was. Waarom stelde ze hem dan niet? Waarom was ze zo afgeschrikt? Waarom durfde ze het niet? Omdat ze geen zin had in nog een kille blik, waarschijnlijk. Ze richtte haar aandacht weer op de grond en er speelde een glimlach rond haar lippen, waarna ze zelfverzekerd haar hoofd weer omhoog hield en hem aankeek. 'En jij?' vroeg ze met een schuin hoofd. Ze keek naar het poolvosje, dat nogal slapjes bij Jared zat, waarschijnlijk moe van het spelen. Een glimlach speelde weer rond haar lippen toen ze naar de witte poolvos keek. Toen keek ze naar Jared, recht in zijn ogen, proberend die blik te behouden zolang hij zou antwoorden. Het was nou niet bepaald goed als je iets zei en de persoon niet recht in de ogen keek. Of als hij iets wou zeggen, dat ze naar de grond keek.

Jared keek naar Sammeke die in slaap viel. En zachtjes piep geluiden maakte. Jared bleef zo liggen en wachte op antwoord van het meisje. Jared merkte dat na dat hij haar kil aan had gekeken dat ze hem niet meer zo lang aan keek. Even glimlachte hij daarom. Toen hij het antwoord had knikte hij even naar haar en keek toen weer naar boven. Jared treelde door Sameke's haar heen. En weer merkte hij dat het meisje Viva naar hem keek. Hij zuchte zachtjes. Jared was verbaast toen hij de vraag hoorde. Eerst dacht hij dat hij Viva had afgeschrikt maar dat was dus niet zo. Jared steunde op zijn armen en keek naar Viva. 'Ik kom Shadra, Het planeet van het duistere magie.'Zei Jared en keek haar ook recht in de ogen aan. Jared keek naar de lucht toen hij merkte dat de zon door de mist heen begon te schijnen. Het liefst had hij zijn tekenspullen bij zich en maakte hij nu een tekening.

Nu, ze wou niet veel zeggen, maar nu was het ook een beetje duidelijker waarom Jared haar zo kil aankeek. Waren die mensen van Shadra ook gewoon niet kil? En... duister? Ze moest stoppen van zichzelf. Ze wou geen vooroordelen hebben over Shadranen. Ze deed net alsof ze niks gedacht had. Toch was het best raar. Poolvossen op een Shadraanse planeet. Of zou hij het via een of andere handel hebben gekregen? De naam vond ze ook niet Shadraans klinken. Sammeke. En Jared trouwens ook niet. Aan haar kon je ook niet veel opmaken, aan haar naam. Gewoon Viva. Zo zou Jared waarschijnlijk ook denken, alhoewel sommige mensen een betekenis konden zoeken achter je naam. Ze richtte haar aandacht op iets anders dan Jared. Ze had al opgemerkt dat hij het niet fijn vond als ze haar aandacht op hem richtte, dus deed ze dat ook niet. Waarom zou ze ook de hele tijd blijven kijken als ze ook naar iets anders kon kijken? Allemaal vragen die zijzelf in elk geval niet kon oplossen. Ze keek naar de poolvos. Sammeke was wel een leuke naam voor een poolvos, alhoewel Viva die naam meer naar een hond zou richten, niet slecht bedoeld voor Jared. Sammeke was nu gewoon niet een voor de hand liggende naam voor een poolvos, ook al was Sammeke een speelse en leuke naam, precies wat paste bij het witte kleine beestje. Ze keek even naar Jared en keek toen gauw weer weg. Ze wist niet zo goed wat ze nog kon vragen. Ze was hier dan ook een klein beetje slecht in. Nou ja, een klein beetje? Een klein beetje veel!

Toch moest het mogelijk zijn om een conversatie met Jared te starten, ook al wist ze niet echt of Jared daar nu bepaald op zat te wachten. Ze wou hem niet overbelasten met haar vragen, maar ze wou ook niet als een steen naast hem zitten. Het was immers ook een beetje zijn schuld. Hij was naar haar toegelopen en had hiermee de benadering voor een conversatie te starten groter gemaakt, daar kon zij niks aan doen. En ze was een vrolijke meid en ging er graag op in, daar kon zij dan weer niets aan doen. Verwachtte Jared soms van haar dat ze zweeg op de momenten dat hij dat fijn vond? Maar zij kon dat toch helemaal niet aanvoelen? Was ze nu maar paranormaal begaafd, dan kon ze dat wel. Horen wat mensen dachten, dat zou wel leuk zijn. Alhoewel ze de vunzige gedachten van de mannen in kortliggende steegjes eigenlijk niet wou weten. Ze prutste een beetje aan haar nagel, die een beetje gescheurd was. Ze had geen idee waarvan. Ze keek even naar Jared en probeerde ondertussen iets te verzinnen om over te praten. 'Welke klas zit je?' vroeg ze toen maar.

Jared zuchtte en begon een tekening te maken in zijn gedachte. Hij zou hem onthouden en later op papier zetten. Al snel had hij een mooie tekening in zijn hoofd. 'Ik zit in het 5de jaar en jij.'Vroeg Jared haar. Hij bestuderde haar gezicht en vond dat ze mooie blauwe ogen had. Ook haar, haar kleur stemde af van haar ogen. Jared keek weer naar Sammeke en merkte dat die wakker werd. Hij gaapte schattig. Jared pakte hem op en knufelde hem even. Toen zette hij hem weer neer en keek weer naar Viva en wachtte op antwoord.

De ogen van Jared zorgden ervoor dat een lichte schrok door Viva ging voor ze haar gezicht in een snel reflex kon afwenden, wat anders toch niet gelukt was. Ze keek naar zijn ogen. Ze kende haar eigen kleur van ogen vanbuiten, wat eigenlijk een niet zo'n grote prestatie was, aangezien dat bijna iedereen wist. Ze had grijze ogen, met een blauwe fonkeling erin, zodat de meeste mensen dachten dat ze blauwe ogen had, maar eigenlijk had ze dus grijze ogen. Waarschijnlijk zou Jared nu ook gedacht hebben dat ze blauwe ogen had. Eigenlijk was dat niet zo moeilijk te denken, aangezien haar haren ook blauw waren. Ze focuste zich met moeite op de vraag van Jared, terwijl ze niet steeds over andere oninteressante dingen nadacht zoals de kleur van je ogen of de kleur van je haar. Haar grijze ogen keken naar de rode ogen van Jared. 'Dan zit ik een klas lager dan jou. Ik zit namelijk in het vierde,' zei ze, met een glimlachje die haar ware karakter langzaam weer een beetje tevoorschijn haalde. Ze had alleen nog maar beschaamd, verlegen of voorzichtig geglimlacht, eigenlijk sinds de nogal geïrriteerde, kille blik van Jared, die zijn werk goed gedaan had als het Jareds bedoeling was geweest om haar even flink de tand te laten voelen. Ze kon wel van zich afbijten, maar ze was het zelf schuld dat Jared zo kil keek. Ze keek naar de poolvos. Haar ogen schitterden toen ze zag wat Jared bij de poolvos deed. Je kon zien dat Jared de eigenaar was van Sammeke. Dat kon je gewoon heel makkelijk zijn.

Een huisdier? Of zij er ook een zou willen? Met liefde dacht ze terug aan de kat die ze eens op straat had gevonden. Helaas was ze toen weggejaagd door de woedende eigenaar van het restaurant, anders had ze de kat meegenomen. Ze ging dit weekend terug naar Cassia om die kat daar weg te halen. Ze had toch niet zo veel huiswerk en het werd tijd dat ze een huisdier kreeg. Ze keek naar Jared. Misschien zou hij mee willen. Alleen was niet erg leuk en tenslotte was de eigenaar nu niet bepaald een schatje. Ze keek even twijfelend naar Jared. 'Jared,' begon ze zachtjes en nerveus begon ze met het strakke stof van haar spijkerbroek te spelen, zover ze die nog kon grijpen. Het stof zat strak gespannen over haar huid, dus ze kon het niet zo makkelijk oppakken of dergelijke. 'Ik zit al de hele week met een reddingsplan voor een kat op Cassia in mijn hoofd. Ik wil het dit weekend gaan uitvoeren, alleen is die baas nu niet bepaald...' zei ze, terwijl ze even stopte om de juiste woorden te zoeken. '...tof.' Ze keek hem aan. 'Zou je misschien met me mee willen?' vroeg ze met een schuin hoofd, waardoor haar paardenstaart tot vlak over haar schouder viel. 'Het hoeft niet,' zei ze gauw en een beetje verlegen keek ze naar de grond. Daarna richtte ze haar blik naar hem en aaide ondertussen een beetje afwezig Sammeke.

Jared keek Viva nog steeds aan tot dat hij antwoord kreeg. Hij knikte even en keek weer naar Sammeke.
Jared keek op toen Viva haar vraag stelde. Glimlachend keek hij haar aan. 'Lijkt me leuk ik doe mee.'Zei hij en knikte instemend. Jared keek weer naar Viva en werd verlegen. Hij keek naar de grond en werd lichtjes rood. Jared had het wel vaker dat hij ineens verlegen werd. Hij hate het. Hij kon zo kil zijn maar ook zo verlegen. Jared keek weer naar Viva maar zijn blik ging toch weer naar de grond.

Met moeite wist Viva haar vrolijke lach in te houden. Eigenlijk was Jared best een leuke jongen. Hij kon zo kil zijn als hij maar wou, maar eigenlijk was hij best verlegen, merkte ze nu. Misschien deed hij zo kil om toch niet te kwetsbaar over te komen. Ze keek naar Jared en hield haar blik daar even op. Ze knikte toen vastberaden. Als ze het katje daarmee kon redden, met Jareds hulp, dan zou ze zeker naar Razen gaan. Elk dier verdiende een goede opvoeding en een leuk leven, net zoals mensen dat kregen. Ze probeerde haar aandacht op het redden van het katje te houden, maar haar ogen gleden toch ongewild naar Jared toe. Het verlegen zijnde van hem was eigenlijk best schattig, als ze er zo over nadacht. Het was gewoon zo niet... Jared. Hij leek meer op zijn plaats te zijn met het kille, dan dat verlegen, ook al zou ze hem dat nooit, maar dan ook nooit recht in zijn gezicht zeggen. Hij kon wel allemaal kil doen en zo, maar nu was Viva er, tot misschien zijn onwillens, er toch achtergekomen dat hij ook lief en verlegen kon zijn. Viva was eigenlijk heel makkelijk ingesteld: altijd vrolijk. Tenzij die reddingsactie zou mislukken of de baas van dat restaurant hun zou onderscheppen. Ze zag voor zich hoe hij een rups vermoordde door er met een mes over heen te snijden en schudde haar hoofd, terwijl haar gezicht zich in een afschuwende plooi trok. Nee, zo mocht ze niet denken. Maar wat zou hij dan als hij Jared en haar zou betrappen? Hun boos aankijken en schreeuwen?

Allemaal vragen over wat die baas nu zou doen drong tot haar door, maar ze durfde niet over het antwoord na te denken. Ze zou Jared wel van te voren waarschuwen. De weg van waar het lag was nog netjes in haar hoofd geprent, alsof het daar nooit meer uit zou kunnen verdwijnen totdat ze dat katje had. Het was een mooie kat. Een vrouwtje. Ze had een prachtige grijze flank, met mooie helderblauwe ogen. De tranen brandden nu achter Viva's ogen. Wat als het katje al vermoord was door die baas? Om haar plotselinge omslag van emotie een beetje te maskeren, keek ze naar de grond en bad zachtjes dat Jared te verlegen naar de grond had gekeken om het op te merken. Ze wou niet zwak overkomen. Ze wou vrolijk zijn en zich naar haar karakter gedragen en dat kon niet als ze steeds moest huilen om het zielige katje. Ze keek even naar Jared en richtte toen, net als hij, verlegen haar blik op de grond. Verlegenheid zat namelijk ook in haar karakter!