Ik blijf 't lekker zwerkbal noemen ^_^ Iedereen welkom!

Helemaal aan het begin van het gebied van SSA, vlak bij de poort, was een groot stuk land wat ingewijd was als de stallen van SSA. Meerdere fabeldieren of dieren stonden hier, waarnaast ook een stuk was ingedeeld voor de Svaldivari's. De dieren waarop de sport zwerkbal beoefend werd, een algemeen bekend fabeldiersoort op Puffoon. Maar naast Puffoon, waar zwerkbal zelfs een olympische sport was, kende ook meerdere planeten de bekende sport. Zwetend kwam Sam te voorschijn uit één van de stallen. De Svaldivari die hier in huisvestte was zelf eerst zo koppig geweest om de weken hiervoor niet te willen buigen voor hem waardoor hij onder géén beding binnen had kunnen treden om de stal uit te mesten. Maar nu eindelijk, na lang aandringen en slijmen, had hij zijn zin gekregen. En de stánk... ongelofelijk. Waarschijnlijk had de Svalvadari ook wel doorgehad dat het eens tijd werd om zijn thuis te laten schoonmaken door een menselijke hand. Sam had beloofd zich bezig te houden met de dieren en was ook wel enigszins gedwongen geweest als hij deze naschoolse activiteit wilde doen. Gelukkig kreeg hij een extraatje van Master Savador [Haha >=D] wat altijd mooi meegenomen was. Hij trok buiten zijn shirt over zijn hoofd, voelde hoe een sterke lentezon gelijk zijn huid verwarmde en veegde met zijn shirt zijn bezweette gezicht nog even af. Over een kwartier begon de activiteit, dus hij kon elk moment leerlingen verwachten. Hij gooide zijn shirt over één van de deuren en pakte een schone, was nu blij dat hij er één had meegenomen. Het was heerlijk weer, een goed begin om de lessen zwerkbal voor beginners te starten.

Dé Svaldivari 8D

Spoiler:

Romance keek op de klok. Het was bijna tijd om naar het grasveld te gaan. Zodadelijk zou het zwerkbal beginnen. Ze had er zelf ontzettend veel zin in, maar Fire vond het maar niets dat ze zich hiervoor had ingeschreven. Fire was jaloers en wilde dat als Romance ging vliegen dat het dan alleen maar met haar was. Niet met die Svaldivari’s. Fire vond het maar onbetrouwbare beesten en veel te gewelddadig. Romance had nog nooit een Svaldivari ontmoet dus ze wist niet wat ze er van moest denken. Toch nam ze wat Fire haar vertelde met een korreltje zout. Die merrie was gewoon veel te jaloers. Ze vlocht haar haren in en bond het in een knot bij haar haargrens. Ze liep in de richting van het grasveld en zag ergens al een bordje staan waarop duidelijk stond dat hier de naschoolse activiteit werd gegeven. Fire liep naast haar en hield alles wat ze zag in de gaten. Fire had slechte ervaringen met Svaldaviri uit de tijd dat ze nog op Puffoon woonden en was het er daarom niet mee eens dat ze met hen zou gaan vliegen. Romance trok er zich niets van aan. Voor de verandering had ze een broek met een loszittende blouse aangetrokken. Ze wilde wel een goede indruk maken. Later kon ze altijd nog met een jurk gaan vliegen. Dat was echt het beste. Op het grasveld bleef ze staan wachten op de rest die zouden komen.

Waarom deed hij dit? O ja, om zelfvertrouwen te krijgen. Maar Kijito zorgde er toch al voor dat hij al wat meer zelfvertrouwen kreeg? Ja, dat was zo. En nog veel meer. Maar hij had zich hier al voor opgegeven nog voor hij haar kende. En hoe had hij dat nou kunnen zien aankomen? Alles ervan. Toen wist hij nog helemaal niet van haar bestaan af, en nu kon hij haar niet uit zijn hoofd krijgen. Niet dat het niet fijn was, maar het zorgde er wel voor dat hij zich moeilijk op dingen kon concentreren. En vooral als ze er dan ook nog eens daadwerkelijk was. Het was altijd vervelend, want zijn ogen wouden iedere keer naar haar kijken, terwijl hij wist dat hij dat niet moest doen. Maar het ging gewoon automatisch.
Hij schudde zijn hoofd, en wreef in en van zijn ogen. Hij moest hier niet aan denken. Hij had al slecht geslapen, dus kon een slechte concentratie er niet echt goed bij. Wat ging hij ook al weer doen?... O ja, naschoolse activiteiten. En welke; zwerkbal. Uit al de dingen die hij had kunnen kiezen had hij juist degene gekozen die het minst voor hem geschikt was. Hij deed het enkel omdat hij het leuk zou vinden om weer eens met bepaalde dieren in contact te kunnen komen. En die mogelijkheid had hij nu dus tot zijn beschikking. Maar hij had niet echt over de andere dingen nagedacht; zoals over het feit dat hij slecht was in sport. Dat werd dus vaak vallen en opstaan. Maar dat was goed. Hij had nu geaccepteerd dat het leven vol zat met ups en downs. En hij was eindelijk op het punt dat hij een beetje uit die put aan het klimmen was waar hij zolang in had gezeten. Dus dit zou hem moeten helpen, toch?

Een briesje zorgde ervoor dat de jongen weer terug kwam op aarde met zijn gedachtes. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Hij was al op het grasveld. Hij keek zoekend om zich heen, spotte nog een ander meisje met een… Paard. Met vleugels en een hoorn? Nee… Dat was absoluut geen gewoon paard. Zij zou vast en zeker al ervaring hebben met vliegen, aangezien hij ervanuit ging dat het dier van haar was. Aarzelend liep hij verder het veld op, met lood in zijn schoenen. Hij wist dondersgoed dat hij op een of ander beest moest gaan rijden, hij wist wel wat het inhield om zwerkbal te kunnen spelen. Hij wist de namen niet van de dieren, maar wel hoe ze eruit zag; angstaanjagend. Was hij echt verplicht om op zo’n beest te rijden? Ze zouden hem zo zonder enige moeite aan stukken scheuren, hij was immers een makkelijke prooi, vooral aangezien ze zijn angstgeur zo uit de lucht konden pikken. Hij hapte één keer naar adem en zette toen een kinderlijke glimlach op. Hij moest een goede indruk maken. In een snel pasje liep hij ernaar toe, maar ging langzamer lopen wanneer hij bij het meisje in de buurt kwam. ‘Hoi,’ begroette hij haar vriendelijk, liet niet zijn dat hij eigenlijk duizenden doden aan het sterven was. ‘Ben jij hier ook voor de naschoolse activiteit?’ vroeg hij, met gemeende belangstelling. Als hij haar te vriend kon krijgen, zou hij haar misschien om hulp kunnen vragen als hij het nodig had. Want hij ging er nog steeds vanuit dat zij hier meer over zou weten dan hem.

Geïrriteerd haalde Myst een hand door haar haren, het wilde weer eens niet meerwerken. Uiteindelijk bond ze het tot een losse lage staart bij elkaar, met nog twee schuifspeldjes om de plukken uit haar ogen te houden. Met een licht kriebelend gevoel in haar buk vertrok ze naar beneden, de trappen af. Ze had een strakke sportbroek aan, met daarover een iets te lang topje. Ze zag al verscheidene mensen richting het grasveld vertrekken, en een brede glimlach vormde zich om haar lippen. Ach, elke activiteit die Sam zou geven zou leuk zijn. In de verte, ergens bij de stallen van de academie, zag ze een bos rood haar. Haar hart sloeg een slag over en begon steeds harder in haar borstkas te bonken. Wat ze op Nova gedaan hadden... alleen de reis terug was licht ongemakkelijk geweest, maar dat vond zij zelf ook, dus ze vond het niet verbazend als hij dat ook zo ervaren had. De glimlach op haar gezicht groeide en een lichte blos verscheen. Ze had wind in de rug, maar anders had ze vast al eerder de stallen geroken. Zelfs als die dingen regelmatig schoongemaakt werden konden ze nog behoorlijk stinken, wist ze. Ze passeerde met een glimlach de andere twee mensen die er al stonden, waarvan ze er een herkende als Romance. ‘Hé Romance.’ Ze vertraagde haar pas iets en keek het meisje even aan voor ze rustig doorliep naar Sam, terwijl de glimlach op haar gezicht groeide. Toen ze eenmaal naast hem stond viel ze plotsklaps stil. Wat zijn dat? Het viel haar nu pas op dat er enorme… beesten in die stallen stonden. Ze wist wel dàt er stallen waren, maar niet dat dit erin stond. Wacht… dat heb ik gelezen. Puffoons… Svalva… svaldi… Ze draaide zich langzaam om naar Sam, de blik in haar ogen vol met de liefde die ze voor hem voelde, wetend dat hij wist dat ze die voelde. De andere mensen stonden toch op een te grote afstand om het te kunnen zien. ‘En dat zijn ook alweer?’ Haar stem klonk aarzelend, hoewel de warmte erin overheerste.

Rocky sprong gigantische afstanden over het grasveld, grotendeels door magie van zijn geesten; de havik en de coyote. Toen hij de andere leerlingen zag sprong hij ernaartoe en liet de geesten weer terug in hun respectvolle ringen. Hij keek om zich heen. Zijn ogen lichtten even op. "een man en een meid van Puffoon en een jongen en een meid van Nova. Dat wordt leuk..." Dat waren precies de elementen waar hij in specialiseerde. Hij stond daar in zijn indianenrobes. Hij kende de Svaldivari. Hij had er ooit 1 ontmoet op zijn reizen over Puffoon. Trotse wezens, waren het. Zijn traditionele robes waren precies wat nodig waren om een trotse Puffoonse uitstraling te geven. Hij liet zichzelf op zijn knieën vallen en ging toen in een kleermaker's houding zitten.

Libby had al vanaf een afstandje staan kijken. Dat deed ze wel vaker sinds ze Sam weer had ontmoet, hier. Een kleine grijns stond op haar lippen. Ergens wilde ze hem zo graag terug, maar ze wist dat het van zijn kant over was. Maar dan mocht ze toch zeker nog wel kijken? Ze stond tegen een boom aan geleund met een voet die op de stam rustte en de andere op het gras. Libby had gezien dat hij niet al te veel geluk had met de Svaldivari's, dat kreeg je van een aantal dagen kijken, maar vandaag had hij geluk. Ze bogen voor hem waardoor hij echt aan de slag kon. Precies op tijd. Ze bleef met haar ogen gericht op de rode bos haren in de stal. Toen hij weer naar buiten kwam kon Libby zien dat hij bezweet was. Ze grijnsde. Hij trok zijn shirt uit waardoor Libby haar ogen over zijn lichaam liet glijden. Zijn prachtige lichaam, die hij vrijwel meteen weer bedekte met een ander shirt. Haar hart sloeg bij het aangezicht een slag over. Ze moest echt een keer stoppen met dit gedoe. Dit kon alles behalve gezond zijn. En daarbij Libby zou een keer over hem heen moeten komen. Hij had verdomme bijna een jaar niks van zich laten horen. Waarom stond ze dan hier, te kijken en bijna te kwijlen van Sam. Ze had een zwak voor hem die ze niet links kon laten liggen. Ze moest en zou...
Roerloos bleef Libby kijken hoe de eerste leerlingen bij zijn activiteit aan kwamen. Een blond meisje, met een merrie, een blonde jongen, waarschijnlijk een brugger, nog een meisje die zonder te letten op de andere naar Sam liep. Libby kneep haar ogen tot spleetjes. Zou dat kind de reden zijn voor zijn verandering, ze hoopte zo van niet. Zoals Libby kon zien liep ze met een zelfverzekerde blik naar hem toe en stond plots stil. Libby bewoog even en ging anders staan zodat ze het beter kon zien. Er kwam nog een jongen hoppend voorbij die zich toevoegde aan de groep. Maar Libby had haar ogen op de groen harige meid gericht. Probeerde aan Sam zijn uitdrukking te zien wat hij van haar vond. Libby voelde haar hart onrustig op en neer gaan in haar borst, waarna hij begon te kloppen in haar keel. Haar keel werd droog. Ze zuchtte. Sprak tegen zichzelf; Kop op Libby. Vergeten alles vergeten. Het is het je niet meer waard. Waarna een andere stem in haar hoofd er tegen in ging; Kop op Libby, als je van hem houd ga je voor hem. Dus hop lopen!! Libby schudde haar hoofd even waardoor haar haren sierlijk om haar hoofd vielen. Met een vriendelijke glimlach liep ze op het groepje af. Zonder veel aandacht op de leerlingen te vestigen mengde ze zich in het gesprek van Sam en het groenharige meisje. "Dat zijn Svaldivari's." Glimlachte ze vriendelijk. "Hey Sam!" Ze gaf hem een knuffel door voor het meisje te gaan staan en haar armen om zijn nek plaatste, gaf een kus op zijn wang en ging weer recht staan, ze moest nou eenmaal een beetje op haar tenen staan. "Ik vroeg me af of je nog hulp nodig had?" Ze keek hem vragend met een vriendelijke warme lach aan. Het meisje even vergetend waarna ze opzij stapte en Sam vragend bleef aan kijken.

'Lau, raak nou niet afgeleid. We moeten naar Sam toe,' mopperde Ephony richting de warrige, zwarte lokken die zich bijna boven de grond begaven. Ondanks haar woorden klonk haar stem lievelijk, keek ze neer op de jongen die zonder iets speciaals te doen haar tastbare geluk was. 'Die vlinders zie je de rest van de tijd ook nog wel, kom,' glimlachend greep ze zijn hand, trok hem mee vanuit zijn gehurkte positie om hem mee te nemen naar de hekken van de school. 'Lau, wat voor beesten waren het ook al weer enzo waar we mee gaan... wat gingen we ook alweer doen?' haar stem wat zorgelijk, haar grijsblauwe ogen helder op het clubje mensen in de verte. De groene haren van Myst in de verte zorgde voor de zoveelste vrolijkheid die in haar op kwam, blij dat haar vriendin zich ook van de partij had gemaakt. Hier en daar herkende ze vanuit de verte nog wat andere mensen, richtte nu haar aandacht maar weer op de jongen naast zich om hem nog vragend aan te kijken. Deels haar vraag gesteld omdat ze maar weinig tijd had gehad om dingen op te zoeken doordat ze op het laatste moment overgehaald was door Laurens om mee te doen, deels om Laurens af te leiden aangezien ze wist dat haar vraag een stortvloed van informatie zou oproepen. Was hij tenminste afgeleid van andere dingen, zodat ze niet te laten zouden aankomen bij het de activiteit.

Sorry Lis, kon het niet laten <33

Hij zat zo diep in zijn hurken en zo ver voorover gebogen dat hij bij één klein stootje helemaal voorover zou tuimelen. Evenwicht was er niet meer, hij had gewoon geluk. Maar hij moest en zou de vlinder bezichtigen die hier tegenover hem zat en uitrustte op één van de vele grassprietjes. En wat was ze toch ontzettend mooi! De dagpauwoog vouwde haar vleugels open en toonde haar bloedrode kleur met hierin de ogen als tekeningen erop. Een echt kunstwerk, gemaakt door moeder natuur. Een zachte zucht verliet zijn lippen, volkomen genietend. ‘Nee, wacht nou even.’ Klonk het iets kattig toen Eph weer in de herhaling viel. Ja, ze moesten naar Sam. En ja, het begon inderdaad zo. Maar deze vlinder, precies deze, zou hij waarschijnlijk maar één keer zien. ‘Het is niet zomaar 'deze vlinder' Eph!’ Nu had ze zijn aandacht, hij draaide zijn hoofd en keek omhoog naar haar. Zijn ogen samen geknepen tegen de zon in. ‘Het is een ontzettend mooie dagpauwoog! Kijk dan hoe mooi!’ Een mokkig geluidje kwam grommend over zijn lippen toen ze geen aandacht besteedde aan zijn woorden en met een simpele 'Kom' hem gebood om mee te komen. Hij trok een chagerijnig hoofd en liet zich omhoog trekken door Eph. Natuurlijk had ze gelijk, Hij zou door de eerst volgende dagpauwoog net zo geöbserdeerd zijn. Maar dat betekende nog niet dat hij het niet meer jammer vond om uitgerekend déze achter te laten. ‘Zwerkbal,’ Viel hij haar gelijk in de reden. Zijn ogen rolden weg, maar was door haar idioot domme vraag wel weer terplekke zijn kleine irritatie vergeten. ‘En die beesten zijn niet zomaar beesten Eph. Het zijn Svalvidari's, onwijs ontiegelijk en geweldig mooie beesten. Beetje leeuwen, meer met de bouw van een tijger en de elegantie van een panter. Maar eigenljk verschild dat enorm per Svalvidari,’ Zijn blik werd bedenkelijk. ‘Er zijn zo ontzettend veel verschillende.’ Verklaarde hij zijn woorden. ‘Ik heb zelfs foto's gezien van Svalvidari's die sprekend op een lynx lijken, het enige wat ze dan Svalvidari maakten waren de enorme vleugels,’ Hij keek glimlachend om, keek haar kort aan en richtte vervolgens zijn blik weer voor hun uit. Ze waren bijna bij de stallen. ‘Je moet niet bang voor ze zijn, zoals de meeste dieren ruiken ze je angst. Daarnaast zijn ze ontzettend trots en uiterst arrogant, denk dus niet dat je boven ze staat énkel omdat jij duimen hebt en zij niet.’ Babbelde hij nu door. ‘Dit zijn eigen manege Svalvidari's, dus je hoeft je helemaal een zorgen te maken.’ Zachtjes gaf hij haar een klopje op haar schouder en sloten ze vervolgens samen aan bij het groepje dat er al stond. ‘Hé Romance!’ Blerde hij gelijk toen hij de witte haren van het meisje zag, hij schonk haar een vrolijke en brede glimlach. Vervolgens vond zijn blik de groene lokken van Myst. Uiterst onopvallend - kuch - gaf hij Eph een por. ‘Hé kijk, daar is Myst! HÉ MYST!’ Hij zwaaide nog een keer vrolijk en grijnsde breed. ‘Eh, oh.. Maar wie is dat?’ Nu pas viel zijn blik op de vrouw die naast Sam stond. ‘Zou dat Sam z'n vriendin zijn?’

Lichtjes glimlachte hij toen hij zag dat de eerste paar leerlingen al kwamen. Niet veel hadden erop ingeschreven, maar dat was enkel omdat hij maar een beperkt aantal leerlingen kon leren zwerkballen. Als het te druk werd, had hij er geen overzicht meer over, en zoiets was gewoon verijsd als ze voor het eerst gingen werken met Svalvidari's. Die beesten hadden het niet op drukte, wilde alles op hún manier doen. Nonchalant leunde hij tegen een paaltje aan, rustig wachtend op de mensen. Hij mengde zich niet in de groepjes, iets waarvan hij wel de neiging had. Dus om niet in de verleiding te komen draaide hij zich maar om en liep dichter naar één van de stallen waar een Svalvidari in lag. Zijn ogen gesloten, waarschijnlijk nu nog genietend van zijn moment van rust. Alsof hij wist dat hij hier dadelijk niet meer van kon genieten. Voetstappen, gevolgd door de zó ontzettend herkenbare geur om vervolgens bevestigd te worden door Myst haar stem. Met een ruk keek hij om, zijn blik bleef hangen op Myst die nog geen meter bij hem vandaan stond. Vanzelf voelde hoe zijn hart zich verkrampte, zijn keel opeens onwijs droog. Een flitsend beeld; Myst haar ogen wagenwijd open, niets anders uitsprekend dan Shit! Weer terug in het heden keek hij recht in haar ogen, maar niet meer op de manier zoals hij haar eerst aankeek. Zijn blik schoot weg alsof hij haar niet wílde aankijken, negeerde het gebonk in het midden van zijn borstkas. Nee, zo zat het niet. Negeer het. Verwarring, was er dan niemand die hem even kon helpen? Hij had niet door dat hij onwijs lang stil was. Uit het niets herinnerde hij zich weer dat Myst hem iets had gevraagd. Vaagjes schoot zijn hoofd weer om. ‘Dat zijn Svaldi-’ Kwam er nogal onwillig uit. Wilde duidelijk alleen een antwoord geven en daarmee de conversatie op laten houden. Maar hij was nog niet uitgesproken of uit het niets verscheen Libby opeens op 't toneel. Nogal verward keek hij om naar de bekende roze plukken, haar woorden die hem eigenlijk nét niet voor waren geweest. Hij glimlachte haar lichtjes en onnozel toe, alsof hij niet zo goed wist hoe hij op haar moest reageren. ‘Precies,’ Beaamde hij haar dan ook alleen maar. Zijn ogen werden groot toen ze hem spontaan om de hals vloog en haar lippen tegen zijn wang aandrukte. Nogal onhandig beantwoorde hij haar omhelzing maar half en keek haar vervolgens met knipperende ogen aan. Haalde toch maar weer een glimlach te voorschijn. Het was Libby, hij móést wel aardig tegen haar doen. Niet alleen omdat hij haar sowieso wel mocht, maar ook omdat hij nog steeds zijn excuses moest aanbieden. ‘Oh nou..’ Wist niet zo goed wat hij met haar vraag moest. ‘Niet echt,’ Zei hij toen eerlijk. ‘Maar je kan wel blijven,’ Bood hij vervolgens aan met een kleine glimlach. Ondertussen trok vanuit zijn ooghoek een paar groene lokken nog steeds ontiegelijk veel zijn aandacht. Het begon hem uitermate te irriteren. Waarom moest ze zich nou dan ook weer opgeven voor Zwerkbal? Waarom moest Myst hier nou weer bij zijn? Dacht hij net iets te hebben gevonden om zich op te kunnen storten en zijn hoofd te ontdoen van de prachtige ogen, de heerlijke geur en de opvallende kleur haren. Lukte het wéér niet. Een geërgerde zucht verliet zijn lippen, uit het niets, waarbij zijn blik ook in het niets gericht was. Duidelijk geïrriteerd om een onbekende reden.

‘Oké, dames!’ Brulde hij opeens. Hij was naar het midden van het kleine pleintje gelopen. ‘Mag ik alsjeblieft jullie aandacht even, waarbij jullie je mond dichthouden en ík alleen praat? Dankje,’ De eerdere woorden klonken gebiedend, het laatste vriendelijk met een klein glimlachje. ‘Jullie hebben je opgegeven voor zwerkbal, waarbij jullie, waarschijnlijk, voor het eerst contact zullen komen met de Svaldivari's.’ Begon hij. ‘Deze les zou enkel besteed worden aan het kénnis maken met de Svalvidari's, waarbij eerst een paar regels worden ingevoerd waar jullie gedwóngen zijn je aan te houden... tenzij iemand echter er de behoefte aan heeft om de komende nachten door te brengen in onze ziekenzaal op SSA.’ Hij deed een poging alle leerlingen één voor één aan te kijken en zo een woordeloze waarschuwing te geven die zijn eerdere waarschuwing nog eens benadrukte. Eén persoon sloeg hij echter over. ‘Géén geschreeuw, géén geren, géén geblèr en ik eis alle geduld van jullie die jullie hebben. Svalvadari's zijn trotse beesten, voelen zich verheven boven al het leven dat wij kennen. Krenk dan ook één haar van hun, en vanavond zullen gegarandeerd de lakens waar je onder ligt spierwit zijn.’ Beloofde hij de leerlingen opnieuw. ‘Weet iemand toevallig of iedereen er is?’ Vroeg hij opeens. Zijn stem was een stuk kalmer en met een lichte frons haalde hij een papiertje uit zijn zak. Acht mensen hadden zich ingeschreven, er waren er pas zes. Nou ja. Hij haalde zijn schouders op en hervatte zijn betoog. ‘Zoek nóóit zomaar contact met een Svalvadari. Je hebt eerst hun toestemming nodig wil je überhaupt in hun buurt kunnen komen. Daarnaast, denk niet dat je de baas over ze bent. Deze Svalvadari's worden tam genoemd, maar realistisch gezien kun je een Svalvidari nooit temmen. Je werkt met ze sámen wanneer je ze berijd. Niets anders. Oké dan,’ Murmelde hij de laatste twee woorden. Zonder nog iets te zeggen liep hij naar rechts, naar één van de enorme houten deuren die de afscheiding vormde van één van de stallen. Een zware klik was te horen waarmee hij het slot losmaakte en hij gebruikte zijn gewicht om de deur open te trekken in zijn geheel. Het stro knerpte onder zijn voeten toen hij in de stal verdween en vervolgens weer terug kwam met aan zijn zijde een enorm tijgerachtig dier dat net niet tot zijn ribben reikte, zijn hand rustend op diens kop. De vleugels van het enorme dier lagen ingevouwen langs zijn zij en waren versierd met een ontelbaar aantal zachtbruine veren. De kleur van zijn vacht was donker bruin met vale strepen die er door heen liepen. ‘Dit is Sasha, de oudste Svaldivari die we hier op stal hebben staan en de meest vriendelijke. Ik wil dat iedereen kennis met haar komt maken. Romance, zou jij als eerste willen?’ Lukraak koos hij een persoon. Tenminste, niet gehéél lukraak, hij vermeed nog altijd iemand. Hij wees haar haar plaats aan, zo twee meter voor Sasha. ‘Nu is het belangrijk dat je niet het oogcontact verliest, Romance. Kijk haar aan, kijk in haar ogen en zie haar intelligentie. Besef dat je niet zomaar tegenover een dier staat, maar tegenover een persoon. En nu.. buig, maar verbreek het oogcontact niet.’ Gebood hij haar. Hij wachtte in stilte, voelde zelf ook de spanning, die weer afnam toen hij de kop voelde verdwijnen onder zijn hand en richting de grond boog. Een glimlach brak door, toch ook opgelucht. ‘Perfect, je kunt dichterbij komen Romance en haar aaien als je wilt. Maar blijf altijd alert, ze blijft een carnivoor.’ Lichtjes grijnsde hij nu, een plagende twinkel erin zichtbaar. Terwijl hij de volgende persoon voor het dier liet plaats nemen vertelde hij ook verdere informatie, dat er ook een ándere manier was om in contact te treden met een Svalvidari, namelijk door uitgekozen te worden door één van de dieren. Geduldig wachtte hij hierna totdat iedereen geweest was en Sasha een keer had aangeraakt.

OOOPSIE 8D Beetje lang? MYSTS&LIBSSCHULD! Volgende word korter...
Iedereen mag ff schrijven hoe die kennis maakt met sasha =)

Glimlachend luisterde ze naar Laurens zijn uitleg, liep ondertussen kalmpjes door naar de groep met haar ogen gericht op de groene bos haar van Myst. Met een half oor luisterde ze naar Laurens, maar haar ogen bleven op het tafreel van de onbekende, oudere vrouw die Samuel leek te kennen, Sam zelf en Myst. De veranderingen in haar vriendin had ze wel degelijk gemerkt, en als meisje had ze zo hier en daar de ideeën waarom dit kwam. Zeker nu ze dit zo zag, maar de haast zenuwachtig ogende houding van Sam gaven weer nieuwe vragen. Het was te vroeg om voor de buitenwereld conclusies te trekken, iets wat ze zelf ook in gedachten hield. Ook haar eigen hand kwam wat rustiger omhoog om naar Myst te zwaaien toen Laurens dat naast haar misschien iets te uitbundig deed. Ook vestigde ze voor een moment haar blik op Romance, glimlachte vrolijk naar haar om ook haar even toe te wuiven. Nog wrijvend over haar zij aangezien Laurens' por in haar zij misschien iets te hard aankwam hield ze halt toen Sam op dat zelfde moment hun aandacht vroeg. Met haar handen op haar rug ineen geslagen en haast zenuwachtig wiebelend op haar hielen waren haar ogen op Sam gericht. Ergens knaagte het aan haar dat ze geen aantekenschrift bij zich had, zag het nut ervan wel in en niet het feit dat dat waarschijnlijk belachelijk onhandig zou zijn. Afgeleid door Sam zijn uitleg waarbij de zenuwen totaal niet weg gewerkt werden beet ze op haar onderlip. Haar ogen volgde zijn rug toen hij zich omdraaide en in de stal verdween. 'Lau, wat als ik mijn evenwicht verlies als ik buig. Ofzo.. Lau?' klonk het zacht paniekerig waarbij haar ogen gauw naar hem schoten. Haar ogen gleden terug toen ze in haar ooghoeken de beweging oppikte waarna haar mond langzaam open zakte. Haar ogen hadden zich verwijd, vergeleek de schematische plaatjes in de boeken die ze gauw door had gekeken met het dier wat voor haar neus stond. Ondanks de woorden van Sam die vertelde dat Sasha een van de oudste hier was op school liepen de rilingen al door haar ruggengraat. 'Nee,' klonk het zacht en ademloos, begon nu de problemen pas echt te zien die er zouden kunnen beginnen. Dit zou haar nooit lukken, kijk die tanden. Totaal vergeten dat de blauwe luchtdraak Ené die nog groter en massiever was dan deze Svaldivari's een van haar beste vriendinnen was, en een dier met het meest nukkige, koppigen en snelst aangebrande karakter dat er te vinden viel. Dolblij dat zij niet als eerste werd gekozen zakte haar schouders onder de onhoorbare zucht wat naar beneden, had haar handen omhoog naar haar borst gebracht en ze daar samen gebracht. Zenuwachtig waren haar ogen op Romance haar rug gericht, volgde elke kleine beweging die het meisje maakte.
Toen het uiteindelijk haar beurt was schuifelde ze al even zenuwachtig naar voren. Haar ogen schoten van Sasha naar Sam die ondertussen doodleuk en kalm doorsprak. Meerdere manieren, uigekozen worden. Als ze hier al bijna haar hand zou verliezen hoe zou dat dan wel niet gaan. Waarschijnlijk zouden ze allemaal keihard wegrennen van haar, totdat ze daar doodleuk in haar eentje stond. 'B-buigen toch?' klonk het zachtjes en schor, had haar ogen verwijd en bijna panisch op Sam gericht. Met een zacht kuchje zette ze de volgende stappen naar voren, haar ogen in die van het dier gericht. Ergens zag ze in een flits de inktblauwe ogen van Ené, wist dat er ergens een vergelijking in de emotie en intelligentie die zich in de ogen verschuilde zat. Met een diepe ademhaling stond ze stil, haalde haar eigen blik niet uit die van het dier. Voorzichtig, ietwat houterig zakte ze met haar bovenlichaam wat naar voren, waarbij ze haar ene voet achter de andere bracht en tegelijkertijd door haar benen heen zakte. Haar adem ingehouden, half gefocust op haar evenwicht om hem op dit moment niet te verliezen, met haar ogen strak in die van het dier. Alsof ze voor het eerst het licht zag en al het goeds in de wereld viel er een zware last van haar schouders toen het dier door zijn voorpoten zakte en zijn kop verlaagde. Luid hoorbaar klonk de droge, trillerige zucht vanaf Ephony's kant die nu even langzaam en synchroon met die van het dier omhoog kwam. Het kleine glimlachje op haar lippen gaf aan dat de spanning grotendeels weg was, terwijl ze voorzichtig dichterbij kwam en haar hand op de warme vacht legde. 'Waar ben ik mee begonnen,' klonk het zachtjes en half lachend, waarna ze weer met een glunderende uitdrukking op haar gezicht terug liep naar de groep alsof ze net de wereld had gered.

Romance zag hoe een jongen haar kant op kwam en haar begroette. Ze glimlachte vriendelijk naar hem en knikte op zijn woorden. 'Ja, ik heb me ook ingeschreven voor het zwerkbal. Ik ben Romance en dit is Fire.', zei ze zacht glimlachend en wees naar de merrie die naast haar stond. Die knikte de jongen toe. Dat was alles wat hij van de merrie zou kunnen krijgen. Alleen als je een volbloed luchtmagiër was dan kreeg je een respectvolle buiging en sprak ze je aan met je naam. Dat had ze altijd al gedaan en Romance was het gewend geraakt. Ze vond het niet raar als ze in een keer de namen wist van een volbloed luchtmagier. Ze had zelf ook geen idee hoe Fire het wist, maar ze wist het gewoon. haar aandacht werd getrokken door iemand die haar naam schreeuwde en ze keek in de richting van het geschreeuw. Ze zag Myst die even vertraagde en vervolgens weer verder liep. Romance zwaaide even. 'Heey. Doe jij ook mee?', schreeuwde ze terug naar haar. Ze wist niet of ze het nog had gehoord, maar verwachtte van wel. Terwijl ze stond te wachten totdat de rest ook zou komen en de les zou beginnen, zag ze een paar mensen komen. Een jongen van ongelooflijke grootte die in de buurt op het gras ging zitten. Even keek Fire zijn kant op, maar besloot dat ze bij Romance wilde blijven. Fire had voldoende kennis gemaakt met die Svaldivari's om te weten dat ze geen lieverdjes waren en ze wilde niet dat Romance iets zou overkomen. Daarna kwam er een vrouw die langs hen heen liep en naar Sam toeging. Hij was blijkbaar erg geliefd hier toen ze zag dat ze hem meteen omhelsde.

Even later merkte ze een verandering op in Fire die een stuk vrolijker leek te worden en ze draaide zich om om te zien waardoor dat kwam. Het waren Laurens en Ephony die eraan kwamen en natuurlijk was Fire dol op Laurens. Romance zwaaide terug naar Laurens en Ephony en keek verbaasd op toen Fire haar hoofd in de lucht gooide en met haar ogen rolde. Daarna draaide de merrie zich demonstratief om en keurde Laurens geen blik waardig. Hij had haar totaal niet begroet. Hoe durfde die jongen? Ze snoof even van verontwaardigheid, maar hield zich in toen Sam om aandacht vroeg. Romance nam alle aanwijzingen goed in haar op en knikte op de woorden van Sam. Ze liep naar voren toen hij haar naam zei en keek naar het prachtige dier dat vlakbij Sam stond. Ze merkte dat Fire haar achterna ging, maar toch een gepaste afstand hield. Precies ver genoeg om in te moeten grijpen als dat moest. Ze kon gewoon echt niets van die beesten hebben. Romance daarintegen vond ze geweldig en deed precies wat Sam zei. Hij hoefde haar geen eens te zeggen dat ze intelligent waren. Dat kon ze zien aan de ogen van Sascha. Ze straalden wijsheid uit die generaties lang was doorgegeven. Ze kende de verhalen van haar volk en wat voor kracht ze bezat. Het was gewoon ondenkbaar om daar geen respect voor te hebben. Zonder het oogcontact te verliezen boog ze en een kleine glimlach verscheen toen Sascha terugboog. Ze keek even snel naar Sam en kwam kalm dichterbij. Ze maakte geen rare bewegingen en hield haar arm gestrekt zodat Sascha eerst haar goedkeuring kon geven. Langzaam gingen daarna haar vingers over de kop van het dier en streelde het even zachtjes waarna ze zich weer kalm verwijderde. Ze liep terug naar de groep en ging op de plek staan waar ze net ook nog had gestaan. Fire was ondertussen op haar eigen houtje naar Laurens toegegaan en stond nu achter hem. Zonder ook maar een waarschuwing te geven, duwde ze met haar neus in zijn rug. Niet zo hard dat hij naar voren zou vallen, maar wel duidelijk van dat ze aandacht wilde hebben. Dat hij haar zomaar was vergeten dat kon ze nog steeds niet begrijpen.

Een vriendelijke glimlach kwam van de kant van het meisje, was blij dat hij op haar af was gestapt. Nog steeds was hij bang dat op verkeerde personen zou afstappen die niets, maar dan ook niets, van hem moesten hebben. Ze stelde zichzelf voor als Romance, en het paard… Of wat het nou precies was, als Fire. ´Aangenaam, Fire en Romance. Ik ben Roxas,´ stelde hij zichzelf ook maar gelijk voor, had hij dat ook al gehad. Het gevleugelde paard gaf hem een knikje, maar hij kon overduidelijk zien dat ze verder niets van hem moest hebben. Eigenlijk vrij komisch; haar eigenares leek een vrij sociaal en vriendelijk persoon, terwijl zij het niet echt op vreemden moest hebben. Maar ach, zolang Romance hem aardig zou vinden; zou Fire niets doen, toch? Want hij ging er vanuit dat die twee al voor een lange tijd bij elkaar zijn geweest. Een andere stem doorbrak hardhandig zijn gedachtestroom. Met een ruk draaide hij zijn hoofd. Nog een meisje? Lange groene haren, dat was het enige speciale uiterlijke kenmerk aan haar dat hij goed kon zien. Romance scheen haar te kennen, aangezien ze terug schreeuwde. Maar hij zei niets, keek alleen maar. Waarom zou hij ook gaan schreeuwen naar iemand die hij niet eens kende; stond hij alleen maar voor gek. Er kwamen nog wat andere mensen, gelukkig nog een jongen. Was hij niet de enige, maar hij bleef wel weer eens de kleinste en jongste. Dat zou nog eens wat gaan worden. Man, wat miste hij Kijito nu. Ook al wist hij dat het beter was als hij dit zonder haar deed, het voelde gewoon fijner om iemand aan je zijde te hebben die je altijd zou blijven steunen, wat er ook gebeurde.

De oudste van allemaal eiste de aandacht op; waardoor Roxas vrijwel gelijk de conclusie trok dat dat hun leraar moest zijn. Hij was niet oud genoeg om hem een docent te noemen op SSA… Stagiaire wellicht? Ach, zolang hij er verstand van had vond hij het goed. Het zou toch eens wat zijn als ze gewoon een onervaren persoon hier voor je neer zouden zetten, vooral met die beesten in de buurt. Aandachtig luisterde hij naar de uitleg, was blij dat hij zich eens goed kon concentreren op iets. Maar het kwam meer door zijn angst die steeds meer groeide dat hij zich kon concentreren; bang dat hij iets zou missen van de uitleg en dat er dan iets verkeerd zou gaan. Een van de dieren werd tevoorschijn gehaald. Roxas’ ogen werden groot, gevuld met angst. Was dat beest nou groter dan hem? Nee… Dat kon je niet menen. Dat maakte dingen alleen maar nog erger. Dan zou hij zich nu ook nog eens geïntimideerd voelen.
Romance mocht eerst. Dan had hij gelukkig de mogelijkheid tot zijn beschikking om te kijken hoe het moest; hij had meestal niet genoeg aan alleen maar woorden als uitleg moest ook een voorbeeld zien als het kon. Tenzij die persoon die het uitlegde het heel erg goed kon. Maar aangezien zijn concentratie niet echt geweldig was zou zelfs dat niet helpen. Aandachtig keek hij toe. Zij scheen er geen problemen mee te hebben. Maar hij wist dat hij gewoon was gemaakt om voor problemen te zorgen. Hij hapte één keer naar adem, hield vervolgens zijn adem in. Een paar mensen waren voor hem, maar uiteindelijk kwam ook hij aan de beurt. Eigenlijk wou hij niet, had het gevoel dat zijn voeten aan de grond vast zaten. Stug liep hij naar Sasha toe. Hij keek haar aan, probeerde haar blik vast te houden. Maar zij was degene die zijn blik vast hield. Hij bleef haar een tijdje aankijken, het voelde alsof ze hem had bevroren met haar blik. Uiteindelijk boog hij naar voren, maar zijn blik bleef omhoog gericht; naar de ogen van de Svaldivari. Haar ogen droegen een glim van kalmte, maar die van hem waren enkel gevuld met angst. Ja ja, ze was de vriendelijkste. Maar hij was de bangste. Het leek uren te duren voordat het dier door haar voorpoten ging en rustig voor hem boog. Maar het was maar één enkele minuut, hooguit. Gelijk met het dier ging hij weer rechtstaan, zette langzaam een stap in haar richting. Hij wou haar wel aanraken, was nieuwsgierig naar hoe haar vacht aan zou voelen. Maar hij was ook bang dat ze hem misschien voor de gek hield en hem zou bijten. Twijfelend stak hij een hand naar haar kop uit. Bemoedigend stak Sasha haar hoofd naar voren, duwde hem tegen zijn hand. Een zwakke glimlach kwam op zijn gezicht, waarna hij zijn mond opende maar niets zei. Hij bewoog zijn lippen wel, als je kon liplezen had je eruit kunnen halen dat hij ‘bedankt’ zei. En Sasha had dat ook wel door, hoopte hij.
Hij was sneller van het dier weg gelopen, dan dat hij ernaar toe was gelopen. Was blij dat dat over was. Maar toen hij weer stilstond besefte hij dat hij dit nog een keer moest doen. Maar dan met een minder vriendelijke. Als hij al moeite had met Sasha, hoe wou hij het dan voor elkaar krijgen om een andere Svaldivari voor hem te laten buigen, hem te accepteren?

{ Ik voel me alleen, dus ga ik lekker veel lullen in mn post.
Lekker puh ^^' }

Rocky keek naar de Svaldivari, Sasha. Vriendelijker dan de meesten. De gemiddelde Svaldivari buigt nooit zo makkelijk voor een ander. Rocky zag anderen al voor hem gaan. Sommigen bang, anderen niet. Toen hij aan de beurt was liep hij rustig naar de Svaldivari en bleef op zo'n 2-3 meter afstand staan. Hij maaktedirect oogcontact, en het moment dat zijn ogen die van Sasha vonden, veranderde zijn neutrale blik in een warme glimlach. Hij maakte een buiging tot een hoek van negentig graden voor de Svaldivari, zonder oogcontact te verbreken. Hij wachte rustig af tot de Svaldivari terugboog en maakte toen lichtvoetig zijn weg naar Sasha. Hij ging op 1 knie, door zijn massieve lengte, en maakte een paar zachte stroken met zijn hand over de kop van de Svaldivari. Na een paar seconden stond hij weer op en maakte zijn weg terug naar zijn plaatsje achterin, waar hij zijn neutrale blik terugkreeg.

Nogal ongeïnteresseerd had hij geluisterd naar alle dingen die Sam had gezegd. Ze klonken nogal voor de hand liggend, en natúúrlijk zou hij rustig zijn en niet rennen enzo. Hij was uit zichzelf toch ook niet zo druk? Zijn interesse werd pas echt gewekt toen Sam zijn woorden afsloot en richting één van de stallen liep. Hij onderdrukte de neiging om op zijn tenen te staan en probeerde zoveel mogelijk beeldmateriaal te vergaren met zijn ogen. ‘Hm?’ Klonk het vaagjes toen Eph iets aan hem vroeg. Zijn hoofd draaide haar kant op, zijn ogen niet. ‘Ja.. dat zou heel dom zijn.’ Beantwoorde hij haar waarheidsgetrouw, had ondertussen niet door dat ze beter iets geruststellends kon gebruiken. Zijn ogen verwijden zich, maar niet angstig. In tegenstelling, een schittering werd zichtbaar en zijn blik kreeg iets glazigs. Haast te omschrijven als aanbidding was zijn blik terwijl hij de soepele passen van het enorme dier volgde, kon de spieren zien rollen onder diens dunne huid die bedekt was met een glanzende vacht. Getekend met enkele vale strepen die haar ouderdom benadrukte, maar haar enkel mooier maakte. ‘Ze is prachtig,’ Kwam er ademloos uit, totaal van de wereld. Popelend stond hij wiebelend op zijn tenen, wensend dat hij de eerste was in plaats van Romance. Maar andere volgde na Romance en met moeite wist hij zijn geduld te bewaren. Hij had totaal niet door hoe nerveus Ephony was, kon zich het niet voorstellen. Toen hij éíndelijk mocht hervond hij zijn kalmte weer, Svaldivari's hadden het niet op drukte. Zijn hart bonkte in zijn borstkas, maar niet van angst. Hij nam plaats op de aangewezen plek, twee meter voor Sasha. Zonder moeite vond zijn blik de hare, keek in de donkere en diepe ogen van het dier. Glimmend keken ze terug. Zonder haar blik los te laten en zonder te knipperen boog hij. Tellen gleden geluidloos voorbij, vier hartslagen telde hij voordat een glimlach doorbrak op zijn gezicht. Sasha liet ook langzaam haar kop zakken. Vol triomf, alsof hij de enige was wie het lukte, kwam hij weer overeind en stapte met een brede grijns op Sasha af. Eerbiedig zakte hij voor het dier neer, liet zijn vingers door diens vacht heen gaan. Een brede grijns ontstond toen Sasha zijn kop in zijn hand legde, deze kroelend vlak achter haar oor. Een laag gebrom hoorbaar werd hoorbaar uit haar borstkas, een wenkbrauw trok zich bij hem op terwijl de speelse grijns zichtbaar bleef. ‘Gek beest,’ Murmelde hij haar liefkozend toe voordat hij weer overeind kwam. Hij schonk haar een laatste kus en maakte toen plaats voor de paar laatste die nog moesten. Breed grijnzend voegde hij zich bij Ephony, het enthousiasme druipend van zijn gezicht. ‘Ze is lief hè?’ Fluisterde hij haar toe.

Als een schildpad die de eer had gekregen om de nieuwste 100 PK motor onder zijn reet gemonteerd te krijgen, racete het fragiele gemaskerde wezentje over het gras, haar warrige, lange rodelimonaderode haar achter haar aan slingerend. Op blote voeten, uiteraard. Simpelweg omdat het zó zacht en vriendelijk langs haar voeten streek en haar met elke stap weer kietelde. Wat zaten die grassprietjes toch vol met groene humor. c: Maar goed, in haar rechterhand hield ze nog altijd de donkerblauwe sneakers terwijl haar linkerhand om de band van het kleine rugtasje vastgeketend zat. De inhoud ervan uiteraard Top Secret. Ineens, door een vreemde verloop van omstandigheden, struikelde ze over een onzichtbare graspol waardoor ze heel ninja-like in een reflex een koprol deed over het gras en op een bepaalde manier gleed de ritssluiting open, rolde de inhoud naar de opening van de kleine tas, en vloog over haar aardbeienrode koppie om uiteindelijk met een *plof* op het zachte gras te belanden. Daar, tussen de heerlijk zachte sprieten die zo groen waren dat je ze door oeroud instinct bijna zelf wilde opsmikkelen, lag één grote peen. Een juúkel. Lichtjes verward en gedesoriënteerd keek ze even naar het oranje ding voor haar neus.
OHJA, die was van haar. Dat was waar ook. Terwijl ze haar pandamasker (elke dag een ander) rechtzette waaronder haar gezicht schuil ging, pakte ze 's wereldgrootste wortel op en douwde hem weer veilig in haar tasje. Hopend dat de heilige Wortel voor de al even heilig Svaldikattie niet aangetast was door de val.
Ineens hielden haar voeten halt. Iets niet onbelangrijks beseffend. Ze keek om. De intelligente kant van haar brein had gereageerd op de beelden die haar niet direct waren doorgedrongen. Yup yup, ze was het groepje voorbij gedenderd voor ze er erg in had. Behendig als een haas keerde haar blote voeten van richting en racete als één of andere imbeciel de tegengestelde richting weer op, richting het gezelschap.
Ze wilde net iedereen tegelijkertijd met een overenthousiaste 'HAAAII' begroetten (waar?), maar aangezien de roodharige jongeman net aan iets aan het uitleggen was over ziekenhuizen en witte lakens, liet ze dat maar achterwege en mengde ze zich eens voor de verandering zonder commentaar tussen de menigte. Alhoewel, zover dat ging natuurlijk met haar pandamasker en aardbeienrode haar. Hmm... interessant. Ze voelde zich verassend aangesproken door zijn duidelijke regels. Iets wat wellicht wel een goed iets was voor het welzijn van de Svaldinogwattes.
Echter, toen de eerste Svadidattie tevoorschijn kwam, viel haar mond met alle spontaniteit van de wereld open. De pracht, de trots, het overweldigende aura spoelde haar miezerige egootje met één simpele golf weg. Woesj, foetsie. De oeroude schoonheid bezit van haar nemend. Deed het onbegrip waarom deze wezens überhaupt niet boven hen, de magiërs, stonden met miljoenen vermenigvuldigen. Snápte ze gewoonweg niet. Deze wezens met hun overvloed aan trots... Svaldivari's.

Met licht jaloerse ogen onder het pandamasker, volgde ze hoe het eerste, witharige meisje als eerste moedig naar Sasha toe wandelde en het voorbeeld gaf waarna daarop steeds meer volgde. Keer op keer bogen ze voor Sasha en keer op keer boog Sasha terug. Liet zich vervolgens even kort verwennen waarna het volgende persoon naar voren stapte. Uiteindelijk was het haar beurt. Háár, zíj, Mittens' beurt. Lichte spanningkronkels kronkelde door haar heen. Dit was hét moment. Hier zou ze heel haar leven nog aan denken. Haar eerste ontmoeting met deze godgelijke wezens. Halleluja.
Op een dergelijke afstand bleef ze van het overweldigende wezen staan. Haar rug naar de rest van de nieuwsgierige toe gericht. Haar ogen door de gaten in het masker priemend als een rechtstreekse verbinding naar de donkere van Sasha. Haar ogen prikte terwijl ze in gebogen houding afwachtte. De Svaldivari's ogen waren donker... en licht. Tegelijkertijd. Alsof het bestond uit de hemel en de aarde met daar tussenin de eindeloze horizon. Voorzichtig, geleidelijk aan waardoor het haar deed denken dat het mythische wezen last van haar rug kreeg door al het buigen, boog ze ook voor háár. Als in een trance liet ze zich hypnotiseren, haar benen naar het immense wezen bewegend. Vanzelf bewoog haar linkerhand naar de neus ervan. Nadat het wezen zijn neus erin had gedrukt - iets waardoor ze even dacht dat het Morrow was die zijn neus liefkozend in haar hand duwde), liet ze haar rechter hand door de dikke bruine vacht van haar nek glijden. Het was zo zacht... zo verwelkomend dat ze de neiging kreeg spontaan tegen haar hals in slaap te vallen. Uiteindelijk bedacht ze dat ze deze ervaring niet nog langer van de volgende kandidaat moest stelen, en deed ze weeral een stap achteruit. ‘Ajuu paraplu, Sasha’, mompelde ze nog tussen haar lippen door, nog steeds lichtjes overweldigd door haar aanwezigheid, boog nog een laatste keer kort en keerde het dier hierna met enige tegenzin de rug toe. Zwerkbal hé…


Sorrieknorrie voor de lengte en de laatheid. c:

Licht verstoord keek Myst om toen ze merkte dat er iemand antwoord gaf op haar vraag. Ze had totaal niet gemerkt in het verschil van Sam’s blik. Hij keek zó anders… Ze draaide langzaam haar hoofd en uiteindelijk ook haar lichaam, naar het meisje met de roze haren. Nou ja, meisje. Ze was eerder Sam’s leeftijd dan zijzelf dat was. Een steek van jaloezie ging door haar heen, alleen maar om dat simpele feit. En vervolgens een steek van gemixte jaloezie en pijn, toen het meisje maar al te enthousiast haar armen om Sam heen sloeg. Wat ìs dit? Haar ogen werden licht wantrouwig, hoewel en binnenin haar een strijd tussen verwarring en verraad aan de gang was. Hij heeft toch niet… hoe… zij… Er kwamen geen duidelijk woorden meer naar boven, alleen nog pijn en verwarring. De woorden van het meisje gingen compleet aan Myst voorbij. Pas toen Sam, in Myst haar ogen licht ongemakkelijk, antwoordde werd ze weer wakker uit haar vage omstandigheden. De glimlach op zijn gezicht veroorzaakte een steek in haar maag. Ze mag blíjven? Het zal toch niet zo zijn dat zij… Sam’s vriendin? Nee dan had hij haar wel hartelijker begroet… of niet?Zou het komen omdat ik erbij sta? Bijna aan het hyperventileren door haar eigen conclusies was het maar goed dat Laurens haar riep. Met een ruk schoot haar hoofd weg, verbaasd de tranen wegknipperend. Ze zwaaide wat halfhartig naar hem, en naar Eph, Na een keer luid slikken vermande ze zich en liep ze naar hen toe.
Heel Sam z’n uitleg ging aan haar voorbij. De hoofdpijn die op kwam zetten door het bedwingen van de tranen van verraad zorgde ervoor dat ze nergens anders meer aan kon denken. Pas toen er iemand, Romance om precies te zijn, in beweging kwam uit het groepje werd ze iets helderder, probeerde ze haar gedachten ook maar enigszins van de hoofdpijn weg te focussen. De spanning die in de gehele groep toenam toen Romance voor het dier boog, drong niet tot haar door. Haar ogen bleven afwezig op het beest gericht, ze had niet eens door dat ze bewogen had.
Stuk voor stuk vertrokken de leerlingen van hun plaats en richting de Svalvidari, Sasha. Ze had het pas door toen ze uiteindelijk, na een vreemd roodharig meisje met een masker dat ze niet herkende, nog in haar eentje stond. Ze fronste lichtjes en keek naar Sam. Alles wat hij deed was een lichte knik, en een kleine beweging met zijn wenkbrauwen. Nee, maak er maar geen woorden aan vuil. Dacht ze gekwetst. Ze liep richting de plaats waar zojuist iedereen had gestaan en bewoog in haar ongelukkigheid wat houterig naar beneden. Toen ze geen reactie van zowel Sam als de Svalvidari kreeg, boog ze nog dieper. Uiteindelijk liet het beest zich ook zakken, moeiteloos, soepel, maar toch langzaam en richting onwillig. Myst fronste lichtjes voor ze langzaam op het dier af liep. Zacht legde ze haar hand op de kaak van het dier en keek haar in de ogen. Met haar duim streelde ze even over haar wang, voor ze schor fluisterde: ‘Hee, meisje.’ Ze wierp nog een gepijnigde blik op Sam voor ze zich weer bij de anderen voegde. Haar blik was op de grond gericht, haar gezicht toonde een, licht geforceerde, neutrale uitdrukking


Ik ben verbannen naar de diepste en duisterste krochten van de writer'sblock-hel. ><

Libby had een stralende lach op haar gezichtje. Haar lach stond teder en warm, iets wat ze eigenlijk altijd wel op haar gezicht had. Misschien was het lichtelijk ongepast om Sam om de hals te vliegen, maar de drang was zo groot. Ze vond het heerlijk om hem weer te zien, al wist ze dondersgoed na het gesprek met hem dat het van zijn kant toch echt wat anders lag. Dat merkte ze al gelijk aan zijn reactie. Afwezig, niet helemaal helder. Zachtjes verliet er een zucht uit Libby haar mond, een zcht van opluchting toen hij zij dat ze op zijn minst zou mogen blijven. "Dat lijkt me leuk.. Kan ik eens zien hoe jij aan de slag gaat." Ze knipoogde even. Daarna keek ze naar de groene plukken van het meisje dat er bij stond. Die echter al weer omdraaide en naar een aantal andere liep. Zou dat het meisje zijn met de groene plukken waar Sjoerd het over had? Even keek ze van Sam naar het meisje, merkte lichtjes een bepaalde blik op die zij ook wel eens had gezien en trok daaruit een conclusie. Dat moest het meisje zijn waar Sjoerd het over had. Blijkbaar viel Sam op meiden met gekleurde haren. Helaas lag zijn voorkeur bij het groen, en niet bij het roze. Libby ging tegen een van de muren staan van de stal waar Sam zijn les nu begon. Ze volgde hem continu, liet haar blik af en toe dwalen naar het meisje met de groene haren, die er enigszins gekwetst uit zag. Ja.. Dat was het meisje waar Sjoerd het over had gehad. Het meisje met de groene haren. Dat vond ze altijd zo leuk van Sjoerd. Een lekkere flapuit waar Sam zich wel eens aan kon ergeren. Maar heerlijk om de waarheid te weten te komen, nou ja, soms dan. Het meisje zag er enigszins gekwetst uit, waarschijnlijk om de impulsieve actie van Libby.
Libby volgde de woorden van Sam amper. Ze keek hoe sommige bogen voor het dier, de Svalvidari Sasha. Een klein glimlachje verscheen toen iedereen zo'n beetje was geweest. Ook Libby besloot een poging te wagen en ging na het meisje met de groene haren voor het dier staan. Haar ogen stonden stralend op het dier gericht. Ze boog elegant door haar knieën heen en bleef het beest liefdevol aan kijken. Toen Sasha ook boog kwam ze voorzichtig overeind en liep langzaam op haar af. Legde haar hand op de neus waarna ze zachtjes aaide. "Hallo lief meisje." Fluisterde ze zachtjes naar de Svalvidari. Haar andere hand onder de kin. Even aaide ze het beestje nog en liep toen weer terug naar de plek waar ze stond. Af en toe naar Sam kijkend, af en toe het meisje, soms naar Sasha en soms de rest. Het aanzien van Sam alleen zorgde al voor de vlinders, al zorgde ze ook verwarring, want ze wist dat ze niks kon beginnen met hem, niet na wat hij had gedaan, maar ze wilde zo graag. Misschien was gewoon een keer zijn lippen op de hare genoeg. Maar als ze het zo bekeek zou dat een kans van minder dan een % zijn. Van kilometers ver kon je al zien dat zijn oog was gevallen op een of ander minderjarig groen harig meisje, een leerlinge nota bene. Hoe erg kon je zakken...?

Met een goedkeurende blik keek hij toe hoe alle leerlingen voor Sasha bogen en Sasha zelf weer beleefd terug boog. Andere enthousiaster, sommige met lichte twijfel. Maar het ging goed. Iedereen leek te zijn geweest. Tenminste. Nogal onwillig vestigde zijn blik zich op Myst, Myst die er niet bij leek te zijn met haar hoofd. Wat dééd ze dan hier? Ze had haar aandacht nodig, moest alert zijn. Anders kon ze niet met de dieren werken. Hij kon er niks aan doen dat zijn bui geïrriteerd werd, chagrijnig. Een hoofdknik van zijn kant was genoeg geweest toen Myst eindelijk haar aandacht op hem vestigde. Zijn irritatie nam alleen maar toe toen ze naar de juist aangewezen plaats liep. Haar heerlijke haren zacht meewiegend in de lichte bries ergerde hem op dit moment. Waarom moest alles zo móói aan haar zijn, zelfs al trok ze een grafkop. Zijn blik volgde haar handelingen, fronste lichtjes en dieper toen hij zag hoe Myst stond te stuntelen bij Sasha. Bij Sásha nota bene. Dat beest boog voor íédereen. Hij kon het niet helpen dat hij een lichte opluchting voelde toen Sasha eindelijk door haar voorpoten zakten en ook boog voor Myst. Met een koele en neutrale uitdrukking keek hij naar Myst, de zoveelste die voor Sasha op haar knieën ging. Pas toen ze haar blik op hém vestigde verstijfde hij. Bevroren in deze houding staarde hij enkele tellen nog steeds naar dezelfde plek, in het niets, op precies de juiste hoogte waar Myst haar ogen zich net nog hadden bevonden. Haar blik was zó oneerlijk geweest, zó onterecht. Waarom deed ze zo? Zijn kaken klemde zich op elkaar en met een vage uitdrukking in zijn ogen richtte hij zich weer op. Libby. Kort was hij verward, totdat tot hem doordrong dat Libby ook wilde buigen voor Sasha. Hij schonk haar een lichte glimlach, een glimlach die maar halfhartig was. Myst haar ogen, haar blik, waren nog duidelijk zichtbaar in gedachten. Een vage beweging van zijn hand was als aanduiding voor Libby dat ze haar gang kon gaan. Haar buiging was zelfverzekerd, zonder enige twijfel. Sasha boog dan ook zonder moeite terug, en zijn glimlach werd iets breder. ‘Uitstekend,’ Complimenteerde hij Libby toen deze voor Sasha hurkte.
‘Oké,’ Hij draaide zich om, vestigde zijn aandacht op de gehele groep. ‘Nu iedereen kennis heeft gemaakt met Sasha hebben jullie enig idee hoe de houding van een Svaldivari in elkaar zit: uiterst arrogant. Sasha is een extreme uitzondering in haar gedrag, wat jullie zo dadelijk wel zullen begrijpen.’ Hij glimlacht kort en vluchtig genoeglijk in zichzelf. ‘Zo dadelijk gaan jullie op de ándere manier kennis maken met de Svaldivari's, we gaan er op hopen dat íédereen uitgekozen* gaat worden. Hierdoor is de band gelijk een stuk sterker en is het zelfs mogelijk dat men gelijk kan rijden op de Svaldivari's. Dit gaan we vandaag enkel niet doen.’ Hij negeerde de teleurstelling in de groep [Als die d'r is 8D]. ‘Ik ga dadelijk een aantal Svaldivari's vrijlaten, ik wil dat iedereen rustig blijft. Neem een beetje afstand van elkaar - Ja, goed zo. Op die manier. En blijf staan. Beweeg zo weinig mogelijk, geen onverwachte dingen doen. De Svaldivari's zullen niet aanvallen, deze worden immers tam genoemd. Twijfel je nu nog, vertrek dan.’ Hij wachtte enkele tellen, keek naar de leerlingen. ‘Oké, daar gaan we dan.’ Hij liep naar de rij stallen die langs elkaar stonden. Eén voor één trok hij de deuren hiervan open. Sommige Svaldivari's liepen al gelijk naar buiten, klaarblijkelijk blij met hun vrijheid. Enkele liepen weg, twee spreidden hun vleugels en stegen op, maar de meeste bleven in de buurt. Het grootste gedeelte van de Svaldivari's toonde overduidelijk interesse in de kleine groep mensen die er stond. Er was één Svaldivari die het meeste opviel van de gehele groep. Het was de grootste, en ook de enigste met een gigantische bos manen die zijn gehele kop sierde. Statig liep het gigantische mannetje rond, overduidelijk de alfa van de gehele groep Svaldivari's. ‘Oké, zoals ik had gezegd: blijf staan, laat ze maar naar jullie toekomen, het zijn nieuwsgierige dieren.’ Zonder enige angst liep Sam door de los wandelende Svaldivari's rond, Svaldivari's in álle vormen en maten. Sommige klein, andere groter. Geen énkel die op de ander leek, allemaal uniek in hun eigen zijn. ‘Je merkt vanzelf wel als een Svaldivari jou gekozen heeft, zijn houding vertelt het je. Goedemiddag Mufasa*,’ Afgeleid keek hij met een glimlach om naar de grootste Svaldivari die zijn kant op kwam. Sam maakte een lichte beweging met zijn hoofd die door moest gaan als een lichte buiging, hetzelfde gebaar kwam van Mufasa's kant. Toonde zo elkaars genegenheid voor elkaar. Met Mufasa aan zijn zijde liep hij door, tussen de leerlingen door en keek toe hoe het eraan toe ging: tot nu toe geen problemen. Uiteindelijk kwam hij langs Myst, zag dat haar aandacht ergens anders naar toe ging. ‘Je moet meer je best doen, Myst. Als je zo afwezig blijft kun je beter vertrekken,’ Zijn woorden waren hard, en zijn blik was koel toen ze uiteindelijk omkeek. Kort keek hij haar nog aan, totdat zijn eigen blik brak. Maar voordat ze meer dan een glimp kon opvangen keek hij weer weg, liep door. Mufasa nog steeds bij hem.

*Uitgekozen worden door een Svaldivari.
Het is een andere vorm om in direct contact te komen met een Svaldivari.
Buigen is een mogelijkheid, maar dit is oppervlakkig. De Svaldivari geeft je toestemming voor toenadering, maar meer niet. Enkel als je dit opbouwt.
Bij uitgekozen worden is het gelijk een stuk persoonlijker: De Svaldivari kiest jou. Er ontstaan vanzelf een band. Verschillende theorieën doen hierover de ronde, sommige zeggen dat er magie aan te pas komt. Andere zeggen dat het enkel aan de Svaldivari's ligt.

*Mufasa
Mufasa is de Alfa Svaldivari van de kudde Svaldivari's die SSA heeft. Hij is de énige Svaldivari met manen, een zeldzaam voorkomen tussen de Svaldivari's. SSA heeft met Mufasa een enorme aanwinst.

*Kies je Svaldivari.
Iedereen heeft nu de kans om zijn eigen persoonlijke Svaldivari te omschrijven. Iedereen wordt uitgekozen. Hoe? Dat mag je zelf bepalen!
Omschrijf de manier waarop het gebeurt, de uiterlijk van de Svaldivari en diens karakter. De naam mag je ook zelf verzinnen, naamplaatjes hangen rond de hals van de Svaldivari's.

Nog steeds alsof ze daarnet de wereld had gered van een vreselijk monster stond ze met een zenuwachtige grijns op haar lippen en de levendige glinstering duidelijk zichtbaar in haar ogen. Het was goed geweest voor haar zelfvertrouwen dat Sam niet had gezegd dat Sasha praktisch voor elke drol boog, hield er ook geen rekening mee dat er koppigere beesten waren dan deze. Voor nu was dit perfect, met het grootste wonder dat ze het had overleefd. Nog in de jubbelstemming richtte ze haar aandacht en blik weer op Sam toen deze nadat iedereen was geweest zich weer tot de groep keerde. Pas toen hij zei dat ze op een ándere manier gingen kennismaken zakte het glimlachje langzaam van haar lippen af. Nee toch, ze had dit net overleefd. Moesten ze het weer anders gaan doen. Rijden, iets waar ze nog lang niet klaar voor was. Na zo'n dertien jaar met Ené opgescheept zitten durfde ze nu pas op haar rug te kruipen. Naja, het laatste jaar was dat ook pas mogelijk geweest, aangezien de blauwe draak daarvoor nog een iets uitgeschoten hagedissen maat had. 'V-vrij laten?' klonk het ongelofelijk en hardop, dat laatste was eigenlijk totaal niet de bedoeling geweest. Het zouden er dus meerdere worden die rond zouden lopen, met hun er tussen in. Met een wanhopige blik op Laurens liep ze langzaam bij hem weg, stond een stukje van de groep af met haar iets verwijde ogen op Sam gericht. Even richtte haar ogen op de grond, wist dat als ze nu zou vertrekken ze een nog grotere flater zou slaan. En ergens, misschien was het Laurens geweest die zijn dieren-invloeden op haar uitoefende, wilde ze dolgraag blijven om dit mee te maken. Bij het eerste geluid van deuren die opende schoten haar grijsblauwe ogen omhoog om over de schouders van leerlingen koortsachtig naar de vrijkomende gestaltes te staren. Haar ogen volgde verwonderlijkt en jaloers de twee die hun vleugels spreidde en weg vlogen. Liefelijk wilde ze achter ze aan, wist dat ze na een windvlaag al als een herfstblaadje met overgewicht naar beneden zou donderen. Langzaam droop de kudde dieren naar beneden, schoten haar ogen naar het magnifieke gestalte van de grootste Svaldivari. De gigantische bos manen was het eerste wat opviel, waarna zijn statige houding en de ruimte die open brak zodra het mannetje aan kwam lopen kwamen daarna aan het oog. Even afgeleid door Sams stem schoten haar ogen van het dier af naar de bron van het geluid. Proberen haar denderende hart tot rust te krijgen ademde ze een paar keer diep in om haar handen achter zich in elkaar te slaan en zo kalm ogend mogelijk haar blik langs de andere dieren te laten glijden. Haar aandacht bleef bij geen een hangen, vond ze allemaal te prachtig om te zien. Vandaar dat haar ogen over bijna allemaal tegelijkertijd heen wilde schieten. Haast alsof het een teken was gleden haar ogen door maar bleven toevallig even hangen op een mannetje. Deze leek even om te kijken, totdat diens aandacht ineens omschoot en van haar af keek. Met zijn staart en kop laag deed hij een paar stappen achteruit voor een ander gestalte. Ephony's ogen gleden een stukje omhoog hierdoor, vestigde zich op de reden waarom sommige van de mannetje opzij liepen en zich opeens geheel mannelijk gingen gedragen. Ongewild kreeg ze een gevoel van bewondering toen de Svaldivari vanuit de menigte doorliep. Haar kop hoog, de donker groene ogen gleden over de opzij gluipende mannetjes met een charmerende dwingende blik. Haar dunne staart zwiepte kalmpjes heen en weer in het ritme van haar dunne en sierlijke lichaam. Duidelijk soepel voor elke bocht, haar vacht zo glad dat een regendruppel er moeiteloos overheen kon glijden. Een lichte, grijsachtige kleur sierde haar vacht. Ephony haar ogen gleden omhoog naar de ruggengraat, merkte op dat hier de wittige stippels steeds groter werden totdat een vage witte streep vanaf haar schoft over haar ruggengraat heen gleed. Op de uiterste puntjes van haar lichaam zoals haar oren, neus, en klauwen leek de grijze kleur bijna helder wit te worden. Een beetje ongemakkelijk door de hoge status die ze afstraalde en de duidelijke bewustzijn van haar sierlijke uiterlijk bleef Ephony naar haar staren. De ogen van het vrouwtje leken langs de mensen te glijden, totdat ze de starende grijsblauwe ogen van Ephony opmerkte. Haar passen verlangzaamde totdat ze een eindje van Ephony af stond. De zuivere schoonheid leek een beetje van haar af te druipen toen de arrogante tint op haar kop te zien was en haar ogen even over het gehele gestalte van Ephony heen gleden. Ongemakkelijk kon Ephony niets anders dan terug staren, voelde zich behoorlijk bekeken. Als het dier wenkbrauwen had gehad dan had ze er nu eentje opgetrokken, iets wat Ephony zéker wist. Nog steeds ongemakkelijk kuchte ze zachtjes, liet haar handen voorzichtig los op haar rug om haar armen slapjes langs haar lichaam te laten hangen. Haar lichaam verstijfde meteen toen het dier weer in beweging kwam, was vergeten dat ze in een omgeving vol met dit soort roofdieren stond. Soepel, met de uiterste gratie van een katachtige liep het vrouwtje naar haar toe waarbij ze haar kop hoog hield en de groene ogen niets meer dan een geamuseerde neerbuigendheid uitstraalde. Ergens geïrriteerd dat ze lastig werd gevallen door dit dier miste ze het feit dat ze misschien nu middenin een uitkiezingsfase zat. Met een kleine, misschien iets te kleine boog liep het dier langzaam rond haar heen. Doodstil bleef Ephony staan, probeerde haar zo ver mogelijk te volgen met haar ogen zonder haar hoofd te draaien. Ondertussen probeerde ze ongemerkt een blik op het naambordje rond haar hals te werpen, zag alleen de eerste letter die erop stond; A. Een zachte snuif in haar nek deed haar haartjes omhoog staan en haar hart een slag overslaan, had veel energie nodig gehad om het gilletje te onderdrukken. Vanuit haar ooghoeken zag ze de lichtgekleurde kop geamuseerd schudde, merkte ergens dat die amusante overal vandaan kwam behalve aardigheid. Arrogantie, dat was iets wat deze duidelijk uitstraalde. Pas toen het dier schouder aan schouder met nog een kleine meter ruimte tussen hun in naast haar stil bleef staan en haar kop naar haar toe draaide durfde Ephony het zelfde te doen. Pas op het moment dat hun blikken weer in elkaar vielen wist ze plots weer wat dit inhield, herinnerde ze de woorden van Sam. Irritatie, iets wat nog niet zichtbaar was op haar gezicht, kroop omhoog toen ze zich besefte hoe het was gegaan. Ze was letterlijk gecheckt met een houding om te zien of ze goed genoeg was. Haast om te kijken of ze gemakkelijk in de hand te houden was, waarbij de geamuseerde arrogantie nog steeds in de groene ogen aanwezig was en dit alleen maar bevestigde. Licht gefrustreerd vertrok haar mond een beetje om het dier half chagrijnig aan te kijken. Snel schoten haar ogen naar het naambordje rond haar hals, kon nu naast de eerste letter de rest ook zien. Arwyn, een naam die je bij een elf zou plaatsen. Een arrogante elf die dacht dat ze alles was in dit geval. Langzaam draaide ze haar lichaam naar Arwyn toe, tilde haar hand al even rustig op. 'Arwyn, niet?' klonk haar stem zachtjes, waarbij de groene ogen van haar hand weer terug schoten naar haar eigen ogen. 'Doordat je in vele maten op Ené lijkt, hoop ik dat dit gaat lukken,' mompelde ze zachtjes, in haar ogen was Ené anders arrogant. Waarschijnlijk zou het weinig schelen, en was Ené gewoon meer schijnheiliger met haar in de buurt dan deze. Langzaam kwam haar hand verder omhoog, waarbij ze al even voorzichtig een stap naar voren zette. Haar hart bonkend in haar borstkas uit pure spanning of dit zou lukken, blikte zonder onderbrekingen terug in de groene zeeën van Arwyn. Haar blik gleed naar beneden naar de lichtgekleurde neus, merkte niet op dat Arwyn het zelfde deed. Voor heel even voelde ze de warme huid en vacht tegen haar handpalm, bleef ze voor een moment zo staan waarna Arwyn haar kop wegdraaide en haar blik op de rest richtte. Nog wat ontzet bleef Ephony in de zelfde houding staan, wist dat het gelukt was maar kon het nog niet beseffen. Met een vermoeide zicht viel haar hand weer naar beneden, keek ze droogjes op naar Arwyn die haar voor eventjes vanuit haar ooghoeken aankeek en toen haar aandacht weer op de rest van de groep richtte. Om maar een houding te geven bleef ze naast Arwyn staan, maar richtte haar eigen aandacht nu ook op de rest om Laurens ergens te vinden tussen de beesten met grote vleugels en andere mensen.


Ik wil een scrolding
Wat zijn de codes daarvan eigenlijk? Ö

Aha. Juist ja. Vanzelfsprekend. Precies. Groot gelijk. Yúp, ging haar instabiele gedachtegang terwijl ze de klanken die de stagiaire in haar gehoorsysteem dwong in haar op nam. Nee hoor, hij was niet saai noch praatte hij te langzaam. Zíj was gewoon ongeduldig. Ietwat was ze door haar knieën gezakt, zat nu gehurkt in het groene gras. Afwezig haar vingers om het groene gras windend terwijl ze haar tenen één voor één omhoog bewoog en weer naar beneden waardoor er een soort ’wave’ effect ontstond. Whatever. Het kriebelde in ieder geval, en dat voelde wel grappig. Terwijl het gemurmel van de leidinggevende in de achtergrond door bleef brommen, gleed haar blik door naar haar rugzakje die ze zojuist iets verderop onder een eenzame eik had gelegd. Stiekem kreeg ze onderhand zelf ook wel zin in die wortel. Liet hij ze alsjeblieft opschieten. Haar ongeduld vrat haar op.
Ze keek op, merkte dat iedereen opeens iets uit elkaar ging staan. ‘Huhw?’ Ineens hoorde ze het opengaan van hekken, besefte plots dat dat ook van háár verwacht werd en sprong als één of andere imbeciel op. Klaar en in de houding. Wachtend op enig ander signaal die wellicht zou komen, maar niet kwam. Het enige wat wél duidelijk bleek, was dat haar geduld eindelijk beloond werd. Haar ogen vergrootte zich, keken uit over de prachtige schepsels die hun hokken met ieder hun eigen tempo en wijze verlieten. Stuk voor stuk, geen enkel uitgezonderd, hadden ze iéts. Een kenmerk die hun uniek maakte.
Even was ze verbluft. Té verbluft om te bewegen. Ze stond daar maar, terwijl de beesten over haar heen en langs haar heen bewogen. Wilde dat ze de tijd stil kon zetten zodat ze elke centimeter, elk háártje kon bekijken. Kon bewonderen. Helaas kon ze dat niet. Maar misschien, als het geluk vandaag aan haar zijden zou staan, zou ze in ieder geval één wezen nader kunnen aanbidden.
Als een debiel begon ze te buigen tegenover de eerste en de beste die haar blik kruiste, beantwoordde deze haar niet zochten haar wensende ogen simpelweg naar een volgend doelwit. Herhaalde dit. Elk geïnteresseerd of ongeïnteresseerd kijkende Svaldivari een beurt gunnend. Tevergeefs. Terwijl enkele om haar heen al een band gesloten leken te hebben, begon de moed haar vreemd genoeg in de schoenen te zinken. Iets was zeldzaam was, bij Mittens. Haar persoonlijkheid lag simpelweg ánders dan de moed op te geven wanneer het tegen zat. Onbewust zoog ze haar longen opnieuw vol met lucht en begon haar ceremonie weer enkele keren opnieuw totdat ze doorkreeg dat het om haar heen leeg begon te worden. Haar licht bedroefde ogen dwaalden weeral over haar medestudenten, de stagiaire die een groenharig meisje de les las. Haar blik gleed door, steeds ontmoedigender bij elke één tiende van een seconde die verstreek. Was dit het dan? Was dit hoe haar leven zou gaan? Svaldivariloos? Nooit haar hand door een warme vacht strelend. Nooit de intelligente, oeroude ogen in de hare. Nooit het plezier die ze saampies zouden beleven aan het zwerkballen. Zou ze überhaupt kunnen zwerkballen zonder Svaldivari? Nee... dan zou ze een andere naschoolse activiteit moeten vinden. En dat terwijl ze déze juist had gekozen omdat ze hier haar ADHD in kwijt kon. Potverdriegeitenkazen. Maar goed. Wat was er erger dan een band sluiten met een Svaldivari die het niet eens wóú? Het zou beter zijn... wellicht. Onder haar masker voelde ze al een lichte traan opwellen terwijl haar minderwaardige blik langs de stallen gleed, de bewegende witte vlek die in haar blik verscheen amper opmerkend. Desondanks bleven haar ogen er op hangen. Onbewust. Simpelweg omdat ze toch érgens naar moest kijken. Het witte geval bleef staan, net iets buiten zijn stal. Leek haar aan te kijken. Zich daar opeens bewust van wordend stelde ze haar ogen scherp, maakte haar zicht helder om te kijken wat het was. Zijn vacht parelwit, enkel getekend door de typische panterprint. Alsof heel zijn lichaam uit een met zwarte inkt versierde bladzijde bestond. Zijn houding sluipend terwijl hij zijn passen wederom voortzette, alsof hij op het punt stond zijn slachtoffer te bespringen. Om zijn hals was een aardbijenlimonaderood sjaaltje gebonden. Een licht verbaasde uitdrukking gleed over haar gezicht. Wathehack... deze Svaldivaldi... Vragend volgden haar ogen het exemplaar. De staart van het oversized sneeuwluipaard leek zich uitstekend te vermaken door uitbundig van links naar rechts te swingen. Alsof het meedanste op een romantisch deuntje. Zijn ogen... Zijn ogen met de diepe citriengouden kleur haar aanstarend, scannend... en toch ook wat anders. Zelfbewust, ongegeneerd, uitdagend. Huh, wat. Zag ze dat nou goed? Bewoog zijn tong net nou langs zijn lippen? Het leek wel alsof hij flirtte... - Snel schoten haar ogen van links naar rechts - met háár. Stokstijf bleef ze stilstaan. Bang een verkeerde beweging te maken. Zelfs wanneer Sam het al had gezegd en ze het niet had opgevangen zei haar instinct precies hetzelfde. Niet dat ze had kúnnen bewegen. Zelfs met de IkWilJe uitdrukking op zijn gezicht bleef ze naar hem staren. De schoonheid had haar in zijn greep terwijl de afstand tussen hen in slechts nog een kleine drie meter was.
Ineens, totaal onverwachts - iets wat haar een uiterst veraste uitdrukking bezorgde - veranderde zijn blik. Veranderde zijn houding. Veranderde de melodie waarop de staart van de Svaldivari in een snelle Jitterbug. ‘Eh?’ Was haar snuggere reactie voordat het beest volkomen subiet op haar af stormde, de drie meter al snel verkleinend tot lichamelijk contact terwijl hij bovenop haar sprong. Met zijn kersenrode tong die overdreven ver uit zijn bek hangend boog hij over haar heen, deed haar zijn typische, smoezelige adem ruiken. ‘Éhj~’ Een onverwachtste lach ontsnapte uit haar keel wanneer ze de komische situatie tot haar door liet dringen terwijl het beest zijn tong enthousiast en met een ietwat debiele uitdrukking op zijn gezicht over haar masker liet glijden en het half met zich mee trok. Een gilletje ontsnapte uit haar keel terwijl ze zijn prachtig gevormde, wollige kop met beiden handen probeerde weg te duwen. Haar blik gleed omhoog, bleef bij de grijze letters op zijn naamplaatje hangen. Zachtjes rolde de klanken over haar lippen. ‘Nusakan...’ Alsof ze al eeuwen vertrouwd was met de samenhang van de letters. Stilletjes dwaalden haar ogen verder omhoog, langs zijn rode halsdoekje, zijn slijmende tong naar de warme, nu plots lichtjes debiele citriengouden ogen. Alsof het beest blij was eindelijk zijn naam te horen spreidde Nus half zijn vleugels: Spierwit bij zijn schouders, langzaam overlopend naar donkerbruin op de puntjes, hier en daar de veren versierd met zwarte kronkellijntjes lijntjes Haar lippen krulden zich op tot een grijns, haar ogen fonkelend van plezier. ‘NUSSIEEE~’ Enthousiast omhelsde ze het beest, drukte haar rode koppie in de spierwitte vacht met de zwarte panteraftekeningen terwijl ze met haar handen door zijn dikke vacht krioelde. Nusakan ~ het oversized sneeuwluipaard met de gespleten persoonlijkheid, hé? Ze kon niet wachten om hem beter te leren kennen. c:



Negeer mij maar :')

Natuurlijk luisterde hij, was bang dat hij iets zou missen van de woorden en daardoor in moeilijkheden zou komen. Maar het leek niet echt tot hem door te dringen, wat uiterst irritant was. Hij moest iedere keer de zin in zijn hoofd herhalen, waardoor hij er weer eentje niet meekreeg. Geweldig. Waarom moest zijn concentratie juist nu weer helemaal naar de knoppen zijn? Het was ook altijd hetzelfde. Toch had hij het redelijk meegekregen, voor zover het ging. Het was nu dus maar hopen dat hij al het belangrijke mee had gekregen. Nog steeds met zijn ogen neergeslagen deed hij wat er gevraagd werd. Ging gewoon maar ergens staan op goed geluk. Het piepende geluid, dat sneed in zijn oren, dat gevolgd werd door een zacht knallend geluid deed hem opkijken. Zijn ogen werden groot. Al de stallen, die hij kon zien dan, waren geopend. En de beesten liepen er rustig uit, allemaal in hun eigen tempo. O god, waar was hij aan begonnen? Dadelijk zouden al die beesten op hem afvliegen en hem aan stukken scheuren. Het was maar goed dat er niemand was die zijn aandacht op hem had gefocust; hij was zo wit als een lijk. Doodsangst was het enige wat de jongen nog kon voelen. Doodsangst die ervoor zorgde dat hij zich niet meer kon bewegen. Zijn ogen schoten werkelijk alle kanten op, maar focusten zich nergens op. Hij keek enkel vluchtig naar elke Svaldivari. Waarom zagen ze er werkelijk allemaal angstaanjagend uit in zijn ogen? En waarom was hij niet weg gegaan toen het nog kon, toen het werd aangeboden. Omdat hij weer eens niet goed oplette om dat mee te krijgen.
Wat moest hij nu doen? Hij was nog steeds aan de grond vastgenageld. Verscheidene beesten zagen hem niet eens; keken dwars door hem heen, en liepen simpelweg langs hem heen. Zijn blik viel op een roodharig gemaskerd meisje. Die ongeveer het tegenovergestelde deed van hem. Zij rende willekeurig op werkelijk iedere Svaldivari af die ze maar zag. Hij wou juist voor ze wegrennen. Maar hij kon niet bewegen, toepasselijk. Hij hapte één keer naar adem, dwong zichzelf rustig te blijven. Hij sloeg zijn ogen weer neer, staarde naar de grond. Hoe had hij kunnen denken dat hij ooit geaccepteerd zou kunnen worden door zo’n trots en sterk wezen als een Svaldivari? Daar had je zelfvertrouwen voor nodig. Wat hij dus absoluut niet had. Hij durfde het niet eens te proberen. Ja, hij had het wel bij Sasha gedaan. Maar zijn was abnormaal aardig, voor de normale aard van een normale Svaldivari.

Hij sloeg langzaam zijn ogen weer op, wou ze op de hemel richtten. Maar een donkerblauwe, bijna zwarte, schim trok zijn aandacht. Het was een gestalte. Een uiterst klein gestalte, dat zich half verstopte in een van de stallen. Een frons tekende zich af op het gezicht van de jongen. Zonder verder nog na te denken zette hij een stap in de richting ervan, maar bevroor gelijk daarna. Waar was hij mee bezig? Hij mocht niet bewegen. Hij moest stil blijven staan, of ja zo min mogelijk bewegen. Dat kwam voor hem op hetzelfde neer. Maar de nieuwsgierigheid naar het kleine gestalte was groter dan zijn angst voor al de beesten om hem heen. Misschien dat als hij langzaam liep het goed zou gaan? Nee. Hij moest er niet eens over nadenken om in beweging te komen. Maar… Als hij daarnaartoe zou lopen zou hij wel niet meer zo dicht in de buurt zijn van al die enge grote beesten. Hij slaakte een zucht. Dat roodharige meisje had toch ook bewogen? Dus zo erg kon het niet zijn, aangezien er toen niets van gezegd werd. Langzaam zette hij nog een stap, en nog een… En weer een. Totdat hij normaal liep in de richting van die ene stal, waar een beest zich probeerde te verstoppen.
Een meter ervandaan bleef hij staan. De schoft van het dier dat er stond reek tot aan zijn schouders. Maar wanneer het dier hem zag dook het ineen, proberend niet op te vallen. Weer een frons op zijn gezicht. Niet-wetend wat voor houding hij zichzelf moest geven keek hij op de Svaldivari neer. Deze keek hem met grote helderblauwe ogen aan, die gevuld waren met angst. Het was vreemd. Waarom scheen deze bang te zijn voor mensen? Normaal hoorden de mensen toch bang te zijn voor haar? Langzaam ging hij door zijn knieën, kwam op ooghoogte met het dier. Deze schuifelde onhandig naar achter, wou zo veel mogelijk afstand creëren tussen hun beiden. Rustig liet hij zijn ogen over haar heen glijden. Ze was donkerblauw, bijna zwart en had vage lichtergekleurde patronen op haar vacht. Een beetje zoals… Zoals de patronen van een cheeta. Maar dan in het donkerblauw. Haar vleugels waren zwart en donkerblauw. De veren gingen langzaam over tot een donkere kleur. Hij richtte zijn blik weer op haar ogen, deze stonden nog steeds bang. Hij kreeg een zwakke glimlach op zijn gezicht. ‘Best grappig,’ sprak hij ineens, de Svaldivari spitste haar oren en keek hem nog steeds met grote ogen aan. ‘Ik had verwacht dat ik degene die zou zijn die bang was in deze situatie.’ De Svaldivari hield haar kop een beetje schuin, snapte zijn woorden blijkbaar niet. Logisch ook wel; ze kon begreep de taal niet; enkel zijn houding. Deze was kalm. Ze volgde zijn voorbeeld en ontspande haar spieren. Voorzichtig stak de jongen een hand naar haar uit. Ze liet het gewoon toe dat hij haar streelde, liet een zacht spin geluidje diep vanachter haar keel horen. Ook voorzichtig zette een paar stappen dichterbij, hield hem nog steeds strak in de gaten. Hij streelde haar opnieuw, suste zachtjes. Voor een tel schoten zijn ogen weg; naar haar naamplaatje. ‘Xion?’ sprak hij de naam op een vragende toon langzaam uit. De Svaldivari keek hem met gespitste oren aan, toonde hiermee aan dat hij het goed uitsprak. Hij aaide haar nog een keer. Zij kwam dichterbij en legde haar kop op zijn knieën, leek eindelijk rustig te zijn. En nu pas realiseerde de jongen wat hij precies had gedaan. Misschien was het plan om deel te nemen aan deze activiteit weldegelijk goed voor zijn zelfvertrouwen.

{ Zinloze post is zinloos =w= }

(Xion, serieus? Heb je dan HELEMAAL geen creativiteit in je xD)

Rocky luisterde rustig en liep steeds een stukje meer naar achter, al half wetend wat er nu zou komen. Plotseling bleef hij stil staan en deed zijn armen bij elkaar, verborgen in elkaar's mouwen. Hij sloot zijn ogen. De Svaldivari moesten kiezen, dus als 1 hem zou kiezen zouden de windrichtingen om hem heen, hem dat wel vertellen. En om niet te vergeten, zijn geesten.

Een trotse, grote Svaldivari liep tussen de kudde door, op zoek naar iemand die interessant genoeg was om aandacht aan te schenken. Hij was niet zo groot als Mufasa, de duidelijke Alfa die naast Sam liep, maar wel 1 van de grootste van de groep. Zijn oog viel op een indiaan die heel ongeïnteresseerd leek. Die zou het te verduren krijgen, en goed ook. Zijn familie loopt hier op zoek naar een partner, staat deze knakker niet eens te kijken. Hij trok een korte sprint naar de indiaan, klaar om aan te vallen, toen plotseling een adelaar voor zijn gezicht stond, uit het niets, en nog doorzichtig ook. "Heej! Wat ben jij wel niet van plan?" De Svaldivari maakte een snellende bijtende beweging waarna de adelaar in het niets verdween, terwijl de ring op Rocky's hand begon te gloeien. Dit was wel interessant. Hij baande zijn weg verder naar Rocky en boog wat door zijn poten om naar Rocky's gloeiende ring te kijken. Toen hij ook een slang om Rocky's arm zag. Een rasechtige indiaan, een trots ras, bijna zo trots als hijzelf.

Rocky voelde een Svaldivari, waarvan de kop makkelijk tot zijn schouder kwam, dichterbij komen. Hij keek niet, maar hij bleef hem wel in de gaten houden. Plotseling hoorde hij de Slang haar moederlijke stem. "Vergeet die adelaar maar, hij is nogal arrogant."

De Svaldivari wilde in de arm bijten waar de stem vandaan kwam, maar vlak voordat hij zijn bek eromheen kon sluiten veranderde de slang in een bewapening. Hij kon zijn beet nog net op tijd stoppen, voordat hij in dat vieze metaal beet. Hij hield meer van planten.

Rocky opende zijn ogen en bekeek de Svaldivari even, waarna de Svaldivari terugkeek. Rocky's oog viel op het naamplaatje dat om zijn nek hing. "Asmodeus..." De Svaldivari, die rond aan het kijken was, stopte zijn bewegingen meteen en zijn blik ging meteen naar Rocky by het horen van zijn naam. Hij ging op zijn achterpoten staan, waardoor hij gigantisch leek, en viel Rocky met zijn voorpoten aan. Rocky bewoog nauwelijks, maar zijn indianenrobes kregen er wel onder te leiden.
Asmodeus keek naar Rocky. Niet van zijn plaats bewogen na zo een slag, en dan nog geen wonden ook. Rocky liet zichzelf wederom vallen in een kleermaker's houding, waarna Asmodeus zich door zijn poten liet zakken en ging liggen naast Rocky, terwijl hij zijn kop op zijn voorpoten legde.

De geesten begaven zich wederom op verboden terrein, buiten hun ringen, en verzamelden zich op en rondom de Svaldivari, die het alleen maar leuk vond om wezens te ontmoeten die hij nog nooit in zijn leven had gezien; geesten.

(OMG, ik heb hem gwn Rocky gemaakt xD Trots, groot, slim... )

Geboeid keek ze met grote ogen toe hoe de dieren naar buiten kwamen. Dat de meeste dieren gelijk op het groepje mensen afkwamen verbaasde haar niet; de meeste mensen leken ook al gelijk de drang te hebben dichterbij te komen en de dieren te gaan bestuderen. De mééste mensen. Myst niet. Myst bleef even staan kijken terwijl de dieren naar buiten kwamen, voor kort geboeid door het intrigerende uiterlijk en de arrogante uitstraling van de meeste. De beesten waren buitengewoon prachtig, zelfs met haar afwezige houding kon ze dat nog zien. Maar zodra de groep mensen iets meer uiteen leek te wijken werd haar blik weer wazig, Sams gedrag van vandaag op haar netvlies. Ze fronste lichtjes, zag langzaamaan mensen hier en daar enigszins “bevriend” raken met de dieren. De meesten werden al vrij snel benaderd door een dier, althans, in Myst haar ogen snel. Ze had absoluut niet door dat ze al de hele tijd op afstand in de gaten gehouden werd door een Svaldivari in de verte, een van de weinige Svaldivari’s die afstand had gehouden. Een die gelijk de lucht in was gevlogen, een kat-uit-de-boom-kijker. Als ze het wel had gezien, had het haar alsnog weinig geïnteresseerd. Ze wist wel dat het niet klopte; dat iedereen heel enthousiast was over de dieren en echt graag contact wilde maken; toch kon ze zichzelf niet zover krijgen om haar best te doen.
Pas toen ze van een afstandje Sam zag naderen werd haar blik iets helderder, hoewel ze niet haar hoofd naar hem om durfde te draaien. Niet uit angst voor hem, natuurlijk, maar meer omdat ze bang was dat hij dacht dat ze alleen maar met hem bezig was, die indruk wilde ze niet wekken. Dat het wel zo was boeide haar niet. Eerlijk zijn ging normaal vaak voor, maar zijn gedrag had echt een schakel in haar omgeslagen. Dat hij een vriendin op SSA heeft, terwijl hij haar zoende. Hoe kon hij? Hoe kòn hij? Haar zo verschrikkelijk gek maken van verliefdheid, haar langdurig, en in haar ogen verlangend, aanstaren, haar eerst bijna zoenen en haar vervolgens écht zoenen… Het deed meer pijn dan ze voor ogen had gehouden. Ze had verwacht dat de directe afwijzing van Laurens, zonder ooit echt iets met hem gehad te hebben, meer pijn zou doen. Maar nu wist ze dat het waar was, wat met zei. Wat je niet gehad hebt, kun je niet missen. En Sams lippen, ja, die waren iets om te missen. Was ze zich ooit eerder zo bewust geweest van iemand? Dat hij zich nu nog maar op een heel kleine afstand van haar bevond?
Zijn woorden onderbraken haar overactieve gedachten. Ze wist haar goed geacteerde arrogantie perfect vol te houden. Ze trok een wenkbrauw naar hem op en knikte vervolgens lichtjes, alsof ze eigenlijk niet wilde toegeven aan zijn woorden.
Bijna iedereen leek al een Svaldivari te hebben, althans, gekozen te zijn door een. Ze had zelf absoluut niet door dat ze eigenlijk ook al gekozen was, dat daarom de andere Svaldivari’s haar niet benaderd hadden. Het beest vloog nog steeds schuin boven haar hoofd, net niet in haar gezichtsveld. Myst keek wat doelloos om zich heen.
De Svaldivari, die niet begreep waarom het meisje zo doelloos om zich heen staarde en niet gewoon ook een beetje omhoog keek, het waren tenslotte gevleugelde beesten, blies geïrriteerd en liet met drie grote vleugelslagen die iets zakken. Iets dreigend liet ze zelfs haar hoofd nog verder zakken, om met haar diepzwarte emotieloze ogen recht in die varen het meisje te kijken.
Pas zodra de Svaldivari haar kop echt voor Mysts hoofd hield, knipperde Myst een paar keer en leek ze wakker te worden uit haar trance, haar blik die alweer afwezig was geworden. Even kneep ze haar ogen iets samen. Wat wilde het beest van haar?
Het meisje was wel erg dom. Ze kneep haar ogen ook iets toe, om iets expressiever over te komen. Zag dat domme wicht nu nog niet in dat ze haar had gekozen? Hoe dom konden mensen zijn?
Myst draaide haar hoofd iets en keek naar het naamplaatje dat het beest om leek te hebben. ‘Kirinya.’ Prevelde ze zachtjes, niet echt wetend waarom ze het hardop zei. Vervolgens keek ze weer naar de ogen van het dier, die een oneindige diepte uit leken te stralen, zo van hoe goed je me ook denkt te kennen, niemand kent mijn ziel.
Kirinya’s geduld was nu echt op. Ze gaf het meisje een stoot met haar neus om haar iets wakkerder te krijgen. Waarom ze haar gekozen had wist ze ook niet; ze had er gewoon een beter gevoel bij dan bij de rest. Dat het meisje achterover op haar kont viel was ook weer niet de bedoeling, maar ze had blijkbaar dus en geen helderheid en geen evenwicht.
Beter kan het ook niet worden, dacht Myst terwijl ze op de grond belande. Ze fronste en keek chagrijnig naar de Svaldivari, had dat beest dan ook helemaal geen begrip voor haar? Daarop antwoordde haar geweten gelijk: het is een dier, geen mens. Myst zuchtte zachtjes en krabbelde weer overeind, terwijl de Svaldivari langzaam neerdaalde op de grond. Wat aarzelend stak ze haar hand uit naar de kop van het dier, iets wat ze anderen in haar ooghoeken ook had zien doen.
Haar ogen draaiden gelijk naar de hand van het meisje. Ze keek niet boos, niet argwanend, niet arrogant, niet geïrriteerd, niet verveeld. Het kon haar echt gewoon helemaal niets schelen of het meisje lichamelijk contact wilde, zelf zou ze er absoluut geen moeite voor gaan doen. Het haalde geen emoties bij haar naar boven.
Myst krabde zachtjes achter het oor van het spierwitte dier met de zwarte ogen, hoewel het dier daar geheel niet op reageerde. Gezellig. Dacht ze sarcastisch. Nu pas nam ze de moeite om even om het dier heen te kijken, om te zien hoe ze eruit zag. Het dier was grotendeels spierwit, hoewel haar rechterachterbeen tot haar dij geheel zwart was. Een vreemde drievoudige golvende aftekening zat op de linker flank van het dier. Het leek er net op geverfd, alsof de natuur het niet gemaakt had. Verder zaten er in beide vleugels enkele pikzwarte veren, die fel afstaken tegen het wit. Een kleine beweging met haar mond duidde bij Myst aan dat ze het wel een mooi dier vond, maar wilde niet al te geëmotioneerd ergens van raken en haar muur van onverschilligheid verliezen, voor het geval Sam nog ook maar iets zou doen wat haar zou kunnen doen breken.

Fluttigheid ;D

De woorden van Sam waren duidelijk en ze keek bewust naar Fire toen die in de buurt kwam. Fire, ze doen me niets en anders kan ik mezelf lang genoeg verdedigen zodat je eraan kunt komen. De merrie keek alleen maar boos naar haar. Romance wilde volgens haar gewoon niet begrijpen hoe gevaarlijk en agressief die beesten konden zijn. Romance’s ogen gleden langs alle Svaldivari’s die langs kwamen en haar oog ving er eentje die meteen was uitgevlogen. Ze vergat alles wat om haar heen gebeurde en kon alleen nog maar naar die ene kijken. De elegantie die van het dier afkwam was gewoon ongelooflijk. Ze vloog door de lucht en het leek haar totaal geen moeite te kosten. De lucht was haar domein en ze genoot van alles wat om haar heen gebeurde. Na wat wel een paar uur leek kwam ze eindelijk dichterbij en liet zich op de grond zakken. Voorzichtig zette Romance een paar passen dichterbij. Het was alsof ze werd aangetrokken door het dier. Ze voelde hoe de wind haar richting het dier duwde en gehoorzaamde maar al te graag. Het eerste wat haar opviel waren de lichtblauwe ogen en de aparte aftekening van het dier. Er zat ontzettend veel wit in haar vacht. Haar vleugels waren wit met een kleine zilvertint eroverheen, maar de kleur stopte niet bij de vleugels. Het ging half over haar rug door alsof ze een witte deken droeg die tussen haar vleugels begon. Romance moest iets lachen doordat de Svaldivari langzaam met haar staart heen en weer ging en deed alsof ze niet doorhad dat Romance dichterbij kwam. Maar ze wisten allebei wel beter. Romance liep een rondje om het dier heen en keek naar de geweldige kleuren. Haar mooie grote kop die half op haar gericht was, half op wat er verder gebeurde, de lichte beige kleur die richting de rug af en op die witte deken afging steeds lichter werd. De staart die zachtjes heen en weer ging en dan de opgevouwen vleugels, nog niet half zo lang als die van Fire die duidelijk veel kracht bezaten. Ze maakte het rondje af en kwam weer voor het dier terecht die haar kop naar beneden bracht en het naamplaatje afschudde. Romance deed een stap vooruit, boog en pakte het op. Zachtjes sprak ze de naam uit: ‘Sky.’ Romance keek weer terug naar het dier en deed nog een stap naar voren om voorzichtig haar hand uit te steken. Het was dat ze snelle reflexen had anders lag ze nu onder het dier. ‘Sky, gek beest.’, grinnikte ze. Sky keek met glunderende oogjes naar haar en het puntje van haar staart ging heen en weer. Ze wilde spelen en leuke dingen doen. Ze hoorde een bries achter haar en draaide zich om. ‘Fire, dit is Sky. Sky, dit is Fire.’ Zo stelde ze de dieren aan elkaar voor en tot haar verbazing knikte Fire licht naar de Svaldivari waarna ze zich uit de groep bewoog. Ze hield niet van die beesten en die beesten hielden niet van haar soort dus het was maar beter dat ze zich koest hield zolang zij in de minderheid was. Als die beesten zouden beslissen om haar aan te gaan vallen dan moest ze maken dat ze hier wegkwam. Die stagiair zou ze dan vast niet onder controle kunnen houden. Romance kon nu gelukkig wel in de buurt komen en kroelde Sky rustig in haar nek wat ze zo te zien heerlijk vond. ‘Nou, dan wachten we nu maar rustig op wat we verder gaan doen of niet. Helaas dat we nog niet mogen gaan vliegen samen. Alhoewel..’, zei ze terwijl er een ideetje opkwam, maar dan zou Sam haar wegsturen dat wist ze nu al. Een klein beetje mokkend zuchtte ze en wist dat ze maar geduldig moest zijn. Zoals haar oma altijd had gezegd: Geduld is een schone zaak.

Zijn maag kromp samen van opwinding, rolde zich op, maakte een koprol en leek zich vervolgens overdreven erg uit te rekken. Sam liep langs de stallen en trok één voor één elke deur open. En het duurde niet lang, of na de eerste deur stapte het tweede, gigantische dier te voorschijn. Zijn blik schoot over het gestalte heen, bekeek de kleur, de vacht, de ogen, de vorm, de vleugels... Afgeleid. Zijn blik schoot door naar het volgende dier dat naar buiten stapte, zijn vleugels strekte en met een simpele sprong zich afzette van het land en opsteeg. Geboeid volgden zijn ogen het dier dat alleen maar hoogte leek te winnen. Nieuwe geluiden, nieuwe bewegingen in zijn ooghoek. Opnieuw hervloog zijn aandacht richting een andere Svaldivari. Het duurde niet lang, of er waren meer Svaldivari's dan mensen. Totaal in de ban van de machtige dieren die statig ieder op zijn eigen manier rondliepen stond hij aan de grond vast genageld. En voordat hij het wist hadden sommige leerlingen al contact met enkele van de de dieren. Geboeid keek hij opzij naar Eph die benaderd werd door één van de meest elegante die er rond liepen. Ze was prachtig, heerlijk en vreselijk arrogant. Een tijdje bleef hij kijken naar Eph, totdat hij afgeleid werd door onverwachtte bewegingen in zijn ooghoek, keek naar Mittens die letterlijk besprongen werd door een maf beest. Vervolgens schoot opnieuw zijn blik weg, richting de langste en grootste jongen die hij ooit had gezien. Geschokt vlogen zijn ogen open, zag wat er gebeurde en toen- BAF! Met een droge bonk viel hij voorover. Rocky verdween uit beeld. Voelde twee zware voorpoten tegen zijn schouderbladen aandrukken en vervolgens een beweging die hij niet wílde voelen. Dit was zo verkeerd. Een Svaldivari, net iets kleiner dan het gemiddelde, had hem van achteren besprongen en bereed zijn rug nu op zijn intense manier dat het werkelijk overkwam alsof er ware liefde aan te pas kwam. ‘Nee, hou op!’ Jammerde hij. Maar ondanks alles, de gehele domme situatie en de pech dat híj daar moest liggen, schoot hij in de lach. Warm en aanstekelijk vervulde hij gierend van het lachen de lucht. ‘Hou op, hou op-’ Kwam er piepend uit. Met moeite wist hij zich om te draaien. Worstelend met het gewicht en de bewegingen draaide hij zich met moeite om. Niet dat dit beter was. Hij kon niet anders hij moest wel. "Trap hem in z'n ballen!" Hij hoorde het z'n broer nog schreeuwen toen een immense herdershond zijn been begon te bevredigen. ‘Sorry,’ Hij kneep zijn ogen dicht, trok zijn knie in en stompte. Een zacht, akelig hoog gepiep en het gewicht verdween. Hij drukte zichzelf overeind en keek opzij naar de Svaldivari, die ondanks alles, nog steeds naast hem stond. En voor het eerst zag hij hem. Hijgend kwam de stank over zijn tanden, tanden waarvan hij enkele miste. Slierten kwijl dropen vanaf zijn tong die schuin uit zijn bek hing. Zijn ogen über vrolijk en donker bruin, waarvan één scheef was weggedraaid. Zielig hing er op zijn kop een plukje rood pluis wat, waarschijnlijk, als versiering moest doorgaan. Zijn lelijke kop draaide zich op een debiele manier een kwartslag en hij bleef hem aankijken. Hij was prachtig. Een stilte. Totdat deze opeens uit het niets verbroken werd door het schaterende, hijgende en lelijke gelach van een Hyena, rechtstreeks uit de keel van de Svaldivari die hém zonet bereden had. Dwaas knipperde hij enkele keren met zijn ogen, tot dat de lach van het beest zo aanstekelijk werd dat hij vanzelf mee ging lachen. Hij strekte zijn armen naar het beest uit, sloeg ze om diens hals en hees zichzelf in de spontane knuffel. Het beest bleef lachen en liep hem omver, hij trok hem met zich mee. Onhandig gespartel, debiel geworstel. De Svaldivari had hem wel... erg leuk *kuch* uitgekozen. Het dier was in het algemeen bruin, op de witte buik en het rode plukje boven op zijn kop na. Hazelnootbruin, tot zijn poten die donkerder werden en overgingen in kastanje bruin samen met de lukrake ronde vlekken op zijn derrière . Zijn staart, die ook weer donerbruin kleurde, was te kort en zwiepte met de lengte van een halve staart vrolijk heen en weer. En daarnaast, was het compleet gestoord.

Om een beetje een beeld te krijgen 8D:

Spoiler: