De glimlach van Wren had haar antwoord op Servatius' vraag eigenlijk al lang van tevoren beantwoord voordat Wren ja had gezegt. Bovendien had ze anders niet opgestaan met Siri in haar arm. Servatius grijnsde en liep achter Wren aan die al naar de uitgang was begonnen te lopen. Onderweg was hij nog wel even gestopt om de boeken volgens de regels uit te lenen en liep toen weer verder achter Wren aan. Servatius stond pas weer stil op het grasveld voor de school waarna hij nu met de boeken in zijn tas naar achter keek of Wren hem wel goed had kunnen volgen. Hij keek in de lucht en zag toen uiteindelijk Meath in de lucht vliegen. Servatius floot en hield zijn arm uit waarna de grote keizerarend op hen af vloog en landde op Servatius zijn uitgestrekte arm. Een kunsje dat niet bepaald moeilijk leek, maar dat zeer zeker was, als Servatius nu namelijk zijn arm verkeerd zou bewegen zouden de klauwen van Meath in zijn arm gezet worden. Bovendien was een keizersarend nou niet bepaald het lichtste om op je arm te hebben. Hij keek even naar Meath om zich te verzekeren dat hij niet zomaar weg vloog en zag dat die Wren aan keek, wat best logisch was aangezien hij haar niet kende. Ook Servatius keek Wren nu aan, met een glimlach op zijn gezicht deze keer. "En wat vind je van Meath?" vroeg hij aan haar ondanks dat hij wel kon raden wat ze dacht

[Yay! Ik ben aangekomen ^^]

Ze liep langzaam, tot Servatius naast haar kon komen lopen. De bibliothecarissen waren misschien niet zo streng, maar als je een boek meenam zonder dat je ze afscande.. Dan brak de hel los en bleken de bibliothecarissen bloeddorstige monsters die hun schatten met alle middelen beschermden. Dat was in ieder geval de conclusie die zij en Robin getrokken hadden tijdens hun laatste melige gesprek en er zat meer waarheid in dan ze eerst gedacht had. O, ze moest opletten! Servatius was alweer een eind doorgelopen en stond nu op het grasveld. Siri liep naast haar, ze had de kat eenmaal buiten neergezet. Wren ging naast hem staan, voelde de wind door haar haren waaien en hoopte dat haar kapsel niet al teveel door de war zou raken. Ze keek omhoog, probeerde zijn blik te volgen, maar zag uiteindelijk alleen maar wolken die elkaar najoegen zonder reden. Na een schel fluitje kwam een bewegend silhouet eindelijk dichterbij, tot ze het herkende als de befaamde Meath. Ze had haar fotocamera mee moeten slepen. Het enorme beest landde zonder moeite op de arm van Servatius, die er in de beginperiode vast meer moeite mee gehad had. Pijnlijk, nagels in je arm van een dier dat meer woog dan je normaal tilde. Ze deed voorzichtig een stap dichterbij en stak langzaam haar hand uit naar Meath, net zoals je bij katten moest doen; dan krabden ze je niet en konden ze zelf beslissen of ze aandacht aan je besteedden. 'Awesome,' zei ze, vol bewondering. Hij wist vast wel wat ze dacht. Siri bleef op een afstandje, leek de scherpe klauwen niet zo stoer te vinden als haar baasje.

Servatius keek met een grijns toe hoe Wren de vogel bewonderde nada ze aan was komen lopen met Siri, waarvan die laatste op veilige afstand van Meath bleef. Misschien ook wel verstandig aangezien katten niet veel groter waren dan zijn gemiddelde prooi. Langzaam strekte Wren haar hand uit naar Meath die daarbij ligt zijn vleugels opende en een scherpe gil liet horen om te laten weten dat ze ook niet dichterbij mocht komen dan dat. Daar wist Servatius echter nog wel wat op, hij graaide met zijn vrije hand in zijn zakken rond tot hij vond wat hij zocht. Hij haalde het zakje gedroogd vlees uit zijn jaszak en scheurde het met zijn tanden open haarna hij het aan Wren aanreikte. "Hiermee zou hij wel wat rustiger moeten worden" zei Servatius vriendelijk terwijl hij in zijn ooghoek zag dat Meath de inhoud van het zakje had geroken en nu vol verwachting wachtte en toe keek. Met die stukjes vlees had Servatius zelf eerst ook het vertrouwen van Meath gewonnen en hij gebruikte ze nu af en toe nog steeds als beloning of als snack voor Meath. Meath bewoog ondertussen iets heel en weer, maar hij had allang geleden geleerd niet zijn klauwen daarbij te gebruiken zodat Servatius nu eigenlijk alleen het gewicht voelde en dus niet de klauwen van het dier. De wind blies opnieuw over het grasveld waarbij zijn haar net als de veren van Meath naar achter geblazen werden. Servatius keek ondertussen Wren aan en voelde iets in zich dat hij niet goed kende, maar waarvan hij wist dat het door Wren veroorzaakt werd. Servatius kon het zich alleen af vragen wat het nou was, vriendschap, liefde verlangen, blijdschap? Hij had geen van die dingen ooit echt gekent, maar Wren veroorzaakte het binnen in hem

De zachte maar waarschuwende kreet van Meath liet haar duidelijk merken dat ze niet moest wagen dichterbij te komen. Ze hoorde Siri zachtjes sissen. De kat was stil blijven zitten en was van plan om haar baasje te helpen wanneer dat nodig was. Wren klakte zachtjes met haar tong terwijl ze haar hand langzaam begon terug te trekken, om Siri gerust te stellen. De kat werd stil, maar haar blik was gefocused op Wrens bewegingen. Servatius wist er echter iets op; hij reikte haar een stukje vlees aan, gerookt maar vast nog heerlijk voor Meath. Wren pakte het voorzichtig aan en deed haar best het niet te laten vallen, aangezien het ding dan verpest zou zijn. Opnieuw begon ze haar hand voorzichtig uit te strekken naar de keizerarend, hopelijk zou het dier het niet verkeerd opvatten. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe Siri haar vacht opzette, maar nog niets deed. Uiteindelijk lukte het haar het stukje vlees aan Meath voor te houden. 'Volgens mij werkt het,' lachte ze. Nu kon ze wel aan haar familie vertellen dat ze een heuse keizerarend gevoerd had! O, wat zou haar broer jaloers zijn! Leuk, echt iets waarmee een eeuwige discussie gestart kon worden. Haar kat ontspande weer wat, hoewel haar scherpe blik nog steeds op Wren gericht was. Wren probeerde haar arm zo stil mogelijk te houden, om Meath niet te laten denken dat ze een vijandig schepsel was.

Na de kreet van Meath waagde Wren zich er gelukkig niet aan om alsnog door te gaan, Siri daarintegen reageerde vel door in de verdediging te schieten, klaar om te helpen als dat nodig bleek te zijn hoewel Siri Meath waarschijnlijk alleen maar erger op zou winden wat dan ook niet bepaald zou helpen. Alsnog bleek hier wel uit dat Siri een buitengewone hoeveelheid lef had en buitengewoon trouw was aan haar basin. wren pakte het vlees van Servatius aan en dat voorzichtig aan Meath aanreikte waarna ze lachend zei dat ze dacht dat het werkte. Dat deed het aan want nog geen twee seconde daarna pakte Meath het stukje vlees uit Wren haar hand met zijn snavel en begon het te verorberen waarna het een dankbare kreet gaf en zich helemaal ontspande, een teken dat hij haar accepteerde. Dat zag Servatius ook en dus zei hij "Hij mag je, Meath reageerd anders bijna nooit zo snel en vriendelijk op iemand. Je mag hem nu trouwens ook aaien als je dat wil, als je maar niet te ruw bent doet ie niks". Het was echt vrij zeldzaam dat Meath zo snel iemand accepteerde en dat bracht ook op het gezicht van Servatius een brede glimlach terwijl hij naar de grote vogel keek die zich nu zou laten aaien door iemand die hij pas net had ontmoet. Servatius had het eigenlijk wel naar zijn zin zo, dit was meer lol dan hij al in een lange tijd had gehad.

Meath reageerde door het vlees aan te pakken en naar binnen te slokken, wat er grappig uitzag. De keizersarend gaf een kreet die niet bedreigend en zelfs nogal gelukkig klonk, waardoor ze zich wat meer op haar gemak voelde. Siri hoorde het ook, en leek te ontspannen. Gelukkig, ze wilde het echt niet op haar geweten hebben dat haar kat aangevlogen werd door een reusachtige vogel. Dan zou er niet veel van haar overblijven! 'Echt? Wow! Nou, ik mag hem ook,' lachte ze opgewekt. Dit was een bijzonder gevoel, om Meath te mogen.. aaien, aanraken. Ze kon met katten omgaan die overal hun nagels inzetten, dus Meath aaien was op zich niet onmogelijk. Voorzichtig strekte ze haar hand uit naar de vogel, die tot nu toe nog geen vijandige dingen deed. Even voorzichtig bracht ze haar hand naar de veren en begon er toen over te strelen. Ze waren zacht, en omdat ze met de richting van de pennen mee aaide, ging er ook niets door de war. De vogel deed nog steeds niets, dus aaide ze ook even over zijn kop. 'Hij is echt lief,' grinnikte ze, op een manier die alleen meisjes hebben wanneer ze het over dieren hebben die ze schattig vinden. Dat vond Wren ook, al was Meath nu niet standaard pluizebol nummer één.

Servatius was blij toen Wren zich iets meer op haar gemak leek te voelen en Siri zich ook iets ontspande. Wren haar blije lach en vrolijke opmerking deed hem dan ook glimlachen terwijl hij dacht dat het maar goed was ook dat ze elkaar mochten, met Meath wist je het ten slotte maar nooit en het beest kon goed aan voelen of iemand zich wel op zijn of haar gemak voelde met hem in de buurt. Servatius keek dus ook waakzaam toe terwijl Wren hem aaide, maar Meath, die normaal agressieve vogel, leek nu enkel van de streling over zijn veren te willen genieten, enkel af en toe bewegend om haar beweging langer te kunnen volgen. Ondanks dat verbaasde de opmerking van Wren hem alsnog wel iets, hij kon het ergens wel begrijpen, maar 'lief' was een van de woorden die echt nog nooit in zijn hoofd was opgekomen als hij aan Meath dacht. Servatius moest dan ook even lachen en zei "Lief zou ik hem echt niet noemen, maar ik denk dat het alsnog wel een mooi compliment voor hem is". Even grinnikte Servatius nog na terwijl hij ergens in zijn gedachten een ietwat belachelijk beeld vormde van de lieve Meath, deftig in pak en met monocle en al, deftig zittend op een stok terwijl hij met één poot voorzichtig een koekje vast hield en af en toe uit een kop thee dronk. Dat beeld alleen al deed Servatius bijna weer in lachen uit barsten, maar hij wist zich in te houden en schraapte enkel zijn keel. Als hij nu te hard zou lachen dan zou Servatius waarschijnlijk wel een verkeerde beweging maken en veroorzaken dat Meath zijn klauwen in zijn arm zette om stabiel te blijven.

[O.o Sorry! Een beetje vergeten D:]

Servatius lachte ook, wat wel een goed teken was. Op het eerste gezicht zag hij er niet zo vrolijk uit, eerder een beetje duister, maar uiteindelijk bleek hij toch wel grappig en aardig te zijn. Gelukkig maar! Nog steeds was Meath nu niet echt een knuffelbaar iets, maar zij was er nu al dol op. Grote vogels hadden ook een zekere charme! De vogel leek zich niet te ergeren aan haar eerst wat onzekere streling, maar drukte zijn kop af en toe wat steviger tegen haar hand aan. Wat schattig! Servatius was er wel van overtuigd dat 'lief' niet echt.. de goede interpretatie van Meath was, maar whatever. 'Ja, je hebt gelijk.. Maar toch, hij heeft wel iets schattigs!' zei Wren, terwijl ze even probeerde te kijken alsof hij iets heel erg onwaars gezegd had. Niet waar, maar goed. Het lukte haar echter niet. 'Waarom moet je zo lachen?' vroeg ze daarna nieuwsgierig. Wie weet kon zij er ook wel om lachen. De veren van Meath waren verrassend zacht en sterk, al zagen ze er heel buigzaam uit. Dit was de eerste keer dat ze zo'n vogel aaide, maar ze zou het zo nog een keer over doen.

Servatius rolde met zijn ogen toen Wren er toch op stond dat de vogel iets schattigs had. Servatius was het er niet mee eens, maar Wren had recht op haar eigen mening over Meath als ze wou. Toen Wren vroeg waarom hij moest lachen trok hij een grijns en zei eerlijk "Ik stelde me Meath voor als echte heer, in pak en met thee, alles erop en eraan". De grijns verdween niet toen Meath een ietwat beledigde grijns liet horen wat de opmerking voor Servatius gevoel alleen nog een beetje extra grappig maakte. Grijnsend keek hij Wren aan, kennelijk was dit dus vriendschap. Servatius was blij dat hij dat gevoel nog eens mee kon maken al had hij dat misschien al veel eerder moeten proberen op te zoeken. Servatius keek naar Meath en toen naar Siri. Terwijl hij zich af vroeg hoe het eigenlijk kwam dat mensen zo veel van elkaar konden verschillen en toch vrienden konden zijn. Servatius was altijd opgevoed met het idee dat alle mensen van andere planeten nooit echt vrienden zouden worden en altijd te veel van elkaar zouden verschillen om echt goed met elkaar om te gaan. Kennelijk liep hij met zijn geest echt nog veel te ver achter om zulke dingen goed te kunnen begrijpen al begon hij zich al aardig aan te passen, daar was dit wel een goed voorbeeld van. Hoe anders zou hij zich over alle ideeën heen kunnen zetten die er met zijn opvoeding met harde hand in waren gestouwd? In elk geval voelde dit een stuk beter dan zijn vorige leven een paar honderd jaar geleden had gedaan al miste hij bepaalde dingen uit die tijd nog steeds.

O.o! Sorry! Vergeten -.-

Servatius grijnsde, wat er wel grappig uitzag. Hij was nog lang niet zo schattig als Meath, maar het was een begin. Ook zij kon een grijns niet onderdrukken toen Servatius wat vertelde over hoe hij zich Meath voorgesteld had. 'Met thee?' grijnsde Wren, die een blik op de vogel wierp. Nee.. Dit was niet goed voor haar lachspieren. De vogel liet een wat beledigde krijs horen, wat haar grijns nog breder maakte. Ze voelde Siri een kopje geven tegen haar been en bukte met een glimlach wat. 'Nee, ik vergeet je niet hoor, meid,' mompelde ze, waarna ze haar aaide. Het voelde goed om een vriend te hebben, om met iemand te kunnen praten over van alles en nog wat, allemaal dingen die er niet echt toe deden. 'Meath lijkt het hier naar zijn zin te hebben,' glimlachte Wren. 'Hoe vind jij het hier?' Ze keek weer naar Servatius, haar gezichtsuitdrukking was weer wat serieuzer geworden. Nou, ze mocht toch best een serieus gesprek proberen te houden? Daar was ze helemaal niet goed in normaal, maar je kon het altijd maar proberen.

~sorry voor late reactie; was inspiratieloos >.< ~

Servatius was een klein beetje opgelucht toen hij de grijns van Wren zag, gelukkig kon zij de humor in zijn gedachte ook wel waarderen al deed Meath dat overduidelijk niet. Hij had geen zin om meteen na zijn ontmoeting heel erg vreemd over te komen op iemand die in de toekomst mogelijk een goede vriendin van hem kon worden. Siri kreeg nu ook weer wat aandacht van Wren waarna het onderwerp maar veranderd werd. Wren vroeg hem hoe hij Starshine tot nog toe had ervaren en antwoordde rustig "Tot nog toe heb ik het hier wel goed naar mijn zin gehad, al verlang ik ergens nog steeds naar mijn oude leven. Maar ja, er is toch geen enkele mogelijkheid dat ik dat ooit nog terug krijg en misschien is dat maar beter ook" zei Servatius half in zijn eigen gedachtes verzonken over zijn antwoord. "Maar goed, hoe vindt jij het hier? Heb jij het een beetje naar je zin?" vroeg Servatius om het gesprek niet helemaal over hem te laten gaan. Hij vond het niet echt erg om het over zichzelf te hebben, maar hij had te veel geheimen in zijn verleden liggen om het niet een beetje te willen ontwijken. Bovendien was het ook wel prettig om ook iets over andere mensen te leren

- Ik ook, de laatste tijd D: Uhm.. Ik probeer wel iets randoms te verzinnen -

Wren keek met een grijns naar Meath, die niet echt blij leek te zijn met het feit dat ze hem uitlachten. Siri daarentegen bleef dicht bij haar in de buurt en snorde, alsof ze het wel grappig vond. 'Kleine pestkop,' fluisterde Wren naar haar kat, terwijl ze het dier aaide. Ondertussen gaf Servatius antwoord. Oude leven.. ja, zij miste Puffoon ook, hoewel heimwee niet één van de dingen was die haar vaak lastig vielen. Misschien lag dat voor hem wel anders, maar ze zou het niet weten. Terug te krijgen? Was er iets gebeurd? Maar hij leidde haar alweer af van het onderwerp voor ze er echt iets mee deed. 'Ja, het is hier gezellig! Al mag Savador me niet, maar dat is niet zo erg. Ik heb zelfs al vrienden gemaakt, en dat is voor mijn doen best snel,' vertelde ze. 'Al blijft school natuurlijk school,' lachte ze. En dat was iets waar ze niet van hield. Siri begon haar kopje tegen haar been aan te strijken, wat best kietelde. Wren probeerde een stap achteruit te zetten maar deed dat een beetje vaag, waardoor ze in één keer achterover viel. 'Wow!' Geschrokken zat ze in het gras, haar handen naast zich, zo was de klap waarschijnlijk opgevangen. Ze keek even naar zichzelf en toen naar Servatius, waarna ze in de lach schoot en zich achterover liet vallen, zodat ze in het gras lag. 'Lekker bezig,' berispte ze zichzelf. 'Ik val de laatste tijd een beetje te vaak,' grapte ze, al was het wel waar. Bij de waterval was ze ook al een keer gevallen, met het vuur.. Haar gezicht betrok een beetje, maar ze fleurde weer op toen Siri bij haar kwam liggen. 'Deze pauze mag voor eeuwig duren,' verzuchtte ze. Even niet leren, je geen zorgen maken over allerlei gedoe. 'Heb jij nooit van die beschamende voorvallen?' vroeg ze in een impuls aan Servatius. Hoefde ze zich niet in haar eentje te schamen. 'Ik wel, echt! Al dat vallen. En een keer in de shuttle, viel m'n koffer. Al m'n spullen over de vloer verspreid. Nou, toen keek iedereen pas raar,' grinnikte ze, bijna weer blozend aan de herinnering.

~wow, je bent goed in random dingen verzinnen en het laten lijken op inspiratie ~

Servatius luisterde aandachtig naar Wren om zijn gedachte niet af te laten dwalen naar het verleden. Het enthousiasme van Wren hielp daar al een stuk bij terwijl ze uitgebreid antwoord gaf op zijn vraag. Wren lachtte toen ze zei dat school natuurlijk school bleef, een antwoord dat vertelde dat ze school nou niet bepaald geweldig vond. "Ik weet niet, ik vind school anders best ok, zeker als je bedenkt wat de alternatieven kunnen zijn en hoe het leven met school nu loopt, ik weet uit eigen ervaring nu wel dat de alternatieve boven school stellen je niet ver brengt in het leven" zei Servatius meer als gedachte die per ongeluk hardop werd gesproken dan als een echte reactie op haar, al waren de gedachte ontstaan door wat Wren had gezegd. Door die gedachten was hij echter te ver van de normale wereld verwijderd om snel genoeg te zijn om Wren nog tijdens of voor haar val op te vangen, iets wat hem normaal makkelijk zou moeten zijn gelukt. Nu kon hij het echter een moment alleen op brengen om stomverbaasd over de val naar Wren te kijken tot ze zelf naar Servatius keek en zich lachend in het gras liet vallen. er kroop ook een lach op zijn gezicht terwijl hij even naar Meath keek en besloot hem weer zijn gang te laten gaan terwijl hij met Wren bleef praten. Meath werd ondertussen bovendien al best wel zwaar, dus knikte hij naar de vogel en wierp hij hem de lucht in waarna hij de vogel even na keek. Toen Meath weer uit het zicht was liet hij zich naast Wren in het gras zakken en luisterde naar haar. De vraag die ze stelde liet hem een moment nadenken, eigenlijk zou hij nu moeten zeggen dat hij daar ook last van had om Wren zich een beetje minder zou schamen, maar hij kon zich de laatste keer dat hij echt gestunteld had of zich ergens voor had moeten schamen nauwelijks herinneren. Bovendien was hij niet iemand die loog als dat niet nodig was, deels omdat het gewoon niet praktisch was, leugens zijn namelijk alleen goed als ze hard en vol te houden zijn, waarvan voornamelijk het laatste deel zeer frustrerend kon zijn. Servatius werd echter uit zijn gedachte gehaald toen het geestelijke beeld binnen kwam van Wren die een koffer vol persoonlijke spullen zag ontploffen waarbij de spullen door de halve shuttle verspreid werden, iets waar hij normaal hard om gelachen als hij zich niet bewust was geweest van de schaamte in Wren, dus hield hij het binnen met een zo recht mogelijk gezicht, al kon hij een brede grijns niet van zijn gezicht houden. "De laatste keer dat ik zo'n actie had was eigenlijk lang geleden, maar het is dan ook iets waar je over heen groeit, jij komt er ook vanzelf weer vanaf" zei hij toen hij zijn lachen goed genoeg in kon houden om met een recht gezicht te antwoorden. Hij keek Wren aan en glimlachte zo vriendelijk als hij kon, iets waar hij overigens niet erg goed in was. "Maak je vooral geen zorgen over beschamende dingen, het zijn juist de dingen die plezier brengen die je je moet herinneren en die je het beste bij blijven, bovendien schaamt iedereen zich wel voor iets" zei hij voordat hij zich echt achterover liet ploffen en zijn ogen half sloot en zijn gedachten af liet dwalen naar de wolken boven hem. Dat zou hij wel blijven doen tot hij een reactie van Wren terug kreeg, hopelijk alleen niet met de vraag waar hij zich voor schaamde of wat voor beschamende voorvallen hij vroeger dan had gehad.

- x3 Dankje Het gebeurde in één keer -

Heerlijk, om hier gewoon random te zitten praten over niets. Dan hoefde je nergens zorgen over te maken, hoefde je niet bang te zijn dat de wereld ineens tegen je was. Hoe zou het met Nina zijn? De wereld leek nogal tegen haar te zijn, vooral op een plaats geregeerd door Savador.. Servatius leek school wel oké te vinden en sprak daarna over alternatieven. Wat voor alternatieven? Thuis gamen vond ze persoonlijk toch veel leuker.. Maar zoals hij het zei klonk het toch wel anders dan in de betekenis van 'thuis gamen'. Servatius keek haar best wel verbaasd aan, maar uiteindelijk schoot ook hij in de lach. Meath werd weer 'vrijgelaten'. Wren keek ze majestueuze vogel na, die met een paar machtige wieken van zijn vleugels alweer een flink eind weg was. Naast haar ontspande Siri een beetje. Servatius kwam naast haar in het gras zitten, maar dat leek de kat niet erg te vinden. Ze liep wel naar Servatius toe, om hem te onderzoeken. Nu Meath niet in de buurt was voelde ze zich al een stuk veiliger, blijkbaar. Wren gaf hem een zachte por toen hij een besmuikte grijns op zijn gezicht kreeg. 'Je moet moeite doen om niet te lachen, hé,' grijnsde ze. Nou ja, ze moest toegeven dat het kreupel was, wat ze voor elkaar gekregen had. Nou ja, hij kreeg snel genoeg weer een normaal gezicht en overtuigde haar ervan dat ze zich er niet lang voor zou schamen. 'Gelukkig maar,' verzuchtte Wren. Ze liet zich achterover vallen en keek naar de wolken, vlak na Servatius. 'Je zal wel gelijk hebben,' vond ze. In dat soort dingen, diepe filosofische dingen, was ze nooit echt goed geweest. Wren had de dingen het liefst recht door zee, dan was je er ook in één keer vanaf. Als hij niet zoveel meegemaakt had, hoefde ze ook niet door te vragen.. De wolken hadden allemaal vormen, maar ze zag er voorlopig nog niet echt iets in. Ja, wolken.. 'Dus, jij komt van Shadra?' vroeg ze, terwijl ze haar hoofd iets draaide om hem aan te kunnen kijken. Zou dat veel verschillen van Puffoon? 'Ik vraag me wel eens af hoe het daar is..' Siri was ondertussen tussen hen in gaan liggen, na wat aan Servatius gesnuffeld te hebben. Ze leek hem geen bedreiging te vinden, in ieder geval. Siri keek Servatius aan zodra hij weer iets zei, nieuwsgierig. Wren moest om haar glimlachen, vreemde kat.

Servatius had Siri gewoon gelaten voor wat ze was tijdens het snuffelen dat ze bij hem deed, liet haar gewoon haar gang gaan. Bovendien eisde de por en de woorden van Wren zijn aandacht een stuk meer op, woorden waar hij voor zijn eigen gezondheid maar geen serieus antwoord op gaf, enkel een lachje terug. Wren liet zich een moment later ook in het gras vallen waarna ze hem woorden gaf die hem nooit echt hadden gelegen 'Je zal wel gelijk hebben' klonk in zijn oren altijd als een zwakte om je eigen mening over iets te vormen, al was dat bij sommige onderwerpen misschien moeilijk. Hij besloot er echter maar niks over te zeggen, had ten slotte geen zin om de sfeer die er hing te verpesten met zulke woorden. Hij bleef in plaats daarvan gewoon naar de wolken kijken tot de vraag van Wren zijn gedachten een volledig andere kant op trokken. "Dat klopt" zei hij enkel bij de vraag of hij van Shadra kwam, zichzelf de ruimte gevend om een uitweg te creëren als ze dingen over Shadra zou vragen die hij helemaal niet wist. Bij de opmerking die daarna kwam kon Servatius het niet laten om de woorden "ik ook" er uit te laten en met een onbewust licht trieste blik zijn gedachttes af te laten varen naar het oude Shadra dat hij kende, hij was er al in geen 300 jaar geweest en dus zou alles wel veranderd zijn. Natuurlijk had hij een kleine glimp opgevallen toen hij 'ontwaakte', maar dat was maar vluchtig geweest en alles was toen zo snel gegaan dat hij zich zelfs dat nauwelijks herinnerde. Hij vroeg zich zelfs af of hij het nog wel zijn thuis zou kunnen noemen.

Siri had er geen problemen mee dat Servatius haar niet wegduwde of iets dergelijks, maar was duidelijk niet van plan om daarom klef te gaan doen. Het had zelfs bij Wren even geduurd voor de poes haar vertrouwd had, maar nu ze elkaar al jaren kenden was hun band sterk. Het lachje wat hij als antwoord gaf nam ze als een poging niet opnieuw in de lach te schieten op en ze liet het maar voor wat het was. Waarschijnlijk zou zij ook in de lach geschoten zijn, dat deed ze altijd. Dus hij kwam inderdaad van Shadra! Zie je wel, had ze het toch goed gehad. Of had hij het gezegd? Whatever. Ze keek even lichtelijk verbaasd opzij toen hij met een melancholische blik in zijn ogen verzuchtte ook te willen weten hoe het op Shadra was. 'Kom je er nooit meer? Ik ga in de vakanties altijd naar huis,' vroeg Wren. Het was wel vreemd om nooit meer naar huis te gaan. Haar familie betekende echt veel voor haar, ze zou niet zonder ze kunnen. Wren ging wat verliggen en plette daarbij bijna haar mobieltje. Snel viste ze het uit haar zak en ze stopte het maar in haar andere zak. Het ding had nog genoeg stroom, dus besloot ze om het aan te laten staan. Ging het nu af? Nou, dat zou wel niet zo zijn. Belangrijk was ze nu niet bepaald. 'Er zijn echt veel verschillende planeten.. Ik zou er wel eens naartoe willen. Waar ben jij allemaal geweest?' vroeg Wren geïnteresseerd. Zij had alleen maar een stukje Razen en zo ongeveer heel Puffoon gezien, maar dan hield het ook echt op. Jammer genoeg.

Servatius keek Wren weer aan toen ze begon te spreken, weer uit gedachtte geschokt door de stem van naast hem die hem meteen een vraag oplegde. "Ik ben al in geen eeuwen meer thuis geweest, misschien was dat anders geweest als ik echt vakantie had gehad, of iets of iemand om naar terug te keren." vertelde Servatius eerlijk, er ondertussen op hopend dat Wren niet zou vragen hoe lang hij al niet meer op Shadra was geweest, hij had eeuwen namelijk letterlijk bedoelt en niet figuurlijk, al zou waarschijnlijk niemand daar serieus over nadenken. Servatius keek toe terwijl Wren iets uit haar zak viste en in een andere zak stopte, een voorwerp dat Servatius totaal niet kon, maar echt niet naar ging vragen al was hij nog zo nieuwsgierig. Hij zou waarschijnlijk vragen naar iets dat voor andere een heel alledaags object was en heel raar aangekeken worden terwijl Servatius serieus was. Wren verstoorde die gedachtte en nieuwsgierigheid dan ook gelukkig en gaf hem nog een nieuwe vraag om te beantwoorden. "Ik ben eigenlijk wel overal geweest, maar ik heb waarschijnlijk minder ervan gezien dan wie dan ook. Als ik ergens heen ging was dat eigenlijk allemaal voor werk en kreeg in verdomd weinig mee van de omgeving of iets anders, zelfs het weinige dat ik nog wel weet is zo vaag dat het eigenlijk nauwelijks herinneren genoemd kan worden, ik besteedde te veel aandacht aan mijn werk om iets anders goed en wel op te slaan" vertelde hij Wren. Het was deels een kleine leugen, natuurlijk had hij er wel wat van onthouden, maar als hij er vragen over zou moeten beantwoorden dan was hij zwaar de klos omdat de kennis die hij had al 300 jaar verouderd was, dan had hij nog liever vragen over zijn werk die nu waarschijnlijk zouden komen. ten minste, dat zou Servatius een logisch gespreksonderwerp vinden, natuurlijk kon hij niet weten waar Wren aan dacht