Veel lette Alvaro niet op wat de man droeg of wat hij om zijn vingers had, puur omdat het hem niet kon schelen. Het was van noodzaak dat eerst het gezicht onderzocht moest worden voordat men naar het lichaam zou gaan kijken. Daarom richtte hij zich vooral op zijn gezicht terwijl ze liepen en hij praatte over van alles en nog wat. Hij moest zeggen dat de man er dankzij zijn stoïcijnse uitdrukking er heel wat strenger en minder aanspreekbaar uit zag. De lichte frons, de mondhoeken naar beneden gekruld. En dat effect werd versterkt door die bril met het strakke montuur. Alvaro vond echter wel dat hij een leuk gezichtje had. Mooie blauwe ogen, blond kort haar, een mooi gevormde kaaklijn. Ja, deze man was het zeker waard om eens in de zoveel tijd lastig te vallen. Misschien kon hij hem aan het lachen krijgen? Hij wedde dat een glimlach hem goed zou staan, al betwijfelde hij of hij hem óóit aan het lachen zou krijgen. Dat zou zeker niet gebeuren met grapjes en zeker niet met wat hij op het moment in zijn hoofd had. Misschien kon hij gewoon zijn mondhoeken omhoog trekken. Of hem kietelen! Tenzij hij daar tegen kon... Hij kon ook lachgas gebruiken. Oh ja, lachgas. Het zou een geweldig plan zijn geweest áls hij geweten had waar je lachgas kon halen, want helaas had hij het spul zo niet bij de hand. Too bad...
Terwijl hij gedramatiseerd praatte over hoe erg het hier veranderd was sinds zijn jeugd, merkte hij de verandering in omgeving niet helemaal op. Het was alsof hij met gesloten ogen liep en begeleid werd over de treden van de trap. Maar zijn ogen waren wel degelijk niet gesloten. Ze staarden naar Sebastian, ietwat intens. Staren was onbeleefd, dat wist hij nog wel na eens geslagen te zijn door een meisje, wiens boezem iets teveel aandacht had gekregen van Alvaro's gouden kijkers. Toch deed hij niks met die fatsoensregel. Want fatsoenlijk was hij niet en gebonden aan regels al helemaal niet. Hij was de grootste regelbreker ooit en in zijn bloed zat lichtelijke sociopathie en een zeker verlangen naar aandacht. En als je aandacht wou, moest je regels en grenzen breken. Net zoals hij vele grenzen had gebroken bij zijn klasgenootjes, die vast niet uitkeken naar een reünie met de ellendeling. Ha ha, alsof hij na 20 jaar nog steeds iets in hun drinken zou gooien! (nu hij erover nadacht was laxeermiddel misschien een idee)
Oh, Sebby toch. Hij was zo vreselijk attent om hem naar zijn kamer te brengen! Hij liep weliswaar wat gehaast, alsof hij hem vlug weg wou hebben. Misschien was dat ook wel zo, nadat hij zijn bril had afgepakt en hem uitgelachen had. Daar had hij wel geluk mee. Hij kon Sebastian ook prima in een meer duwen of zo, geen probleem. Maar toch deed hij dat niet, want hij was een aardig persoon. Stiekem niet. Stiekem was Sebby wel heel wijs bezig om van hem af proberen te komen maar Alvaro zou hem niet laten gaan. Oh nee, hij ging helemaal nergens heen! 'Heel erg bedankt, Sebastian~ Zonder jou zou ik verloren zijn geweest! Kom, laat me een kop thee voor je maken als bedankje!' Kijk, hij was gewoon super aardig!

Buh, in deze stijl lijken mijn reacties heel kort D:
Sorry for the wait~!