Het was al laat, en eigenlijk moest Reno maar eens haar de weg wijzen naar hun etage sinds ze nog nieuw was. Het was natuurlijk een eindje lopen en Reno had eigenlijk niet zo veel zin om haar de weg te wijzen. Ze had haar kamernummer gegeven en langzaam op echt een slakkentempo liep hij richting de etage, ook de vrouwenetage in. Vele meisjes keken hem aan op een manier van dat hij hier niet mocht zijn maar het eigenlijk totaal niet erg vonden dat hij hier was. Hij lette er niet echt op, hij wilde gewoon zo snel mogelijk haar kamer laten zien maar hij liep op een traag tempo om toch van haar aanwezigheid te kunnen genieten. Geen idee waarom, maar hij liep traag en veel meisjes keken naar hem en dan naar het ineengedoken gestalte dat achter hem liep, Melody. “Hey Mel, alles nog oké?” vroeg hij terwijl hij achter zich keek maar dan eindelijk voor de deur van Melody stopte. “Ziezo we zijn er” zei hij en hij deed de deur open. Natuurlijk was het een lege kamer, maar die zou zij vast wel een veilige plek van kunnen maken. Of misschien konden ze dat samen doen maar dat moest zij maar bepalen of hij mee mocht helpen. “Dit is nou jouw saaie kamer, maar ik neem aan dat je die wel kan omtoveren tot iets speciaals.” Een glimlach ontstond op zijn gezicht en hij liep naar de raam om dan op de vensterbank te gaan zitten. Hij keek naar buiten zonder eigenlijk te vragen of hij wel degelijk mocht blijven. Hij wist het niet maar toch bleef hij rustig zitten en keek hij afwezig naar de verte. Hij dacht na over wat er vandaag eigenlijk allemaal was gebeurt, hij was verliefd geworden op een bang meisje die schrik had van de wereld, maar toch zag hij haar graag. Hij wilde haar beschermen tegen alles wat haar pijn kon doen.

ze volgde reno naar wat hun etage zou moeten zijn. ze liepen door vele lange gangen door. Melody haast tegen zijn rug geplakt. Zo voelde ze zich veiliger, toen ze bij de meisjes etage kwam zag ze de geïnteresseerde blikken die naar reno gericht waren en de minachtende blikken jegens haar. Begrijpelijk wie verwachtte er nu dat zo'n lange god als Reno door de gang liep met een bang klein scharminkel. Maar toch die blikken hielpen niet echt bepaald voor haar zelfvertrouwen. Hij liep traag, erg traag zelfs. Ze snapte niet precies waarom en eigenlijk vond ze het niet zo fijn. Ze wilde liefst zo snel mogelijk weg bij al die priemende blikken. “Hey Mel, alles nog oké?” vroeg hij terwijl hij achter zich keek maar dan eindelijk voor de deur van Melody stopte. Ze keek hem met een schaapachtige grijns aan. "ja...het gaat wel.." Zei ze met een zachte stem maar ze was wel onzettend blij dat ze er eindelijk waren. “Ziezo we zijn er” zei hij en hij deed de deur open. Natuurlijk was het een lege kamer, een beetje te leeg zelfs, maar Mel zou er wat van maken ze wist alleen nog niet wat. “Dit is nou jouw saaie kamer, maar ik neem aan dat je die wel kan omtoveren tot iets speciaals.” Een glimlach ontstond op zijn gezicht en hij liep naar de raam om dan op de vensterbank te gaan zitten. Ze knikte zachtjes en liep ook de kamer binnen. Ze keek een beetje schuchter rond, dus hier zou ze gaan wonen tot ze klaar was met school. Ze vond het niet erg dat hij hier was ze vond het zelfs prettig,, toch nog iets dat ze kende in deze kamer. Ze deed haar jas sjaal en muts uit en legde die op haar bed waardoor haar licht roze shirt en blauwe jeansbroek zichtbaar werden. Ze liep langzaam naar het raam en keek naar buiten, in ieder geval had ze tenminste een leuk uitzicht. Ze kreeg een zachte glimlach op haar gelaat terwijl haar blik naar zijn gelaat ging, zijn vlammende rode haar, de vreemde strepen op zijn gezicht. Langzaam ging ze met haar hand naar zijn gezicht, volgde ze de vreemde rode lijnen. "Hoe...hoe kom je daar aan?" Vroeg ze zachtjes haar puppy blik op hem gericht.

“Ziezo we zijn er” zei hij en hij deed de deur open. Natuurlijk was het een lege kamer, maar die zou zij vast wel een veilige plek van kunnen maken. Of misschien konden ze dat samen doen maar dat moest zij maar bepalen of hij mee mocht helpen. “Dit is nou jouw saaie kamer, maar ik neem aan dat je die wel kan omtoveren tot iets speciaals.” Een glimlach ontstond op zijn gezicht en hij liep naar de raam om dan op de vensterbank te gaan zitten. Hij keek naar buiten zonder eigenlijk te vragen of hij wel degelijk mocht blijven. Hij wist het niet maar toch bleef hij rustig zitten en keek hij afwezig naar de verte. Hij dacht na over wat er vandaag eigenlijk allemaal was gebeurt, hij was verliefd geworden op een bang meisje die schrik had van de wereld, maar toch zag hij haar graag. Hij wilde haar beschermen tegen alles wat haar pijn kon doen. Hij was eigenlijk totaal niet aan het opletten van wat ze aan het doen was, hij was eigenlijk met zijn gedachten ver weg, bij iets anders, bij zijn verleden. Hij had niet door dat ze keek naar zijn rode strepen onder zijn wangen. Ze waren er gedwongen op getatoeëerd want hij had ze nooit gewild. Maar toen hij voelde hoe haar vingers over de strepen gingen keek hij haar weer aan. "Hoe...hoe kom je daar aan?" Vroeg ze zachtjes haar puppy blik op hem gericht. Hij stond op en omhelsde Melody voor hij haar mee op zijn schoot trok toen hij op het bed ging zitten. "Mel, het is een lang verhaal, maar ik zal het je vertellen. Misschien beter tonen..." Hij ging met zijn handen over haar haren terwijl hij haar de herinneringen doorstuurden.

Reno, een jongen van 14 jaar, hij hield van kattekwaad, maar wie nou ook niet? Hij was bij een bende maar hij had geen idee hoe serieus die bende wel niet was. Ze spookten vanalles uit wat niet deugde, van kleine misdaden tot grote. Brandjes stichten, vandalisme, ontvoeringen van huisdieren, het stelen van dure goederen, etc. Soms werd er zelfs een moord gepleegd door een van de meerderjarige leden. Reno had veel geleerd, sporen uitwissen van lichamen tot klimmen, wat hij als de beste kon. Hij was lenig en snel, niemand kreeg hem te pakken. Maar op zijn zestiende werd hij tot iets gedwongen wat hij niet wilde. Hij moest een tattoo hebben. Hij werd vastgeketend en er werd een slaapmiddel toegedient zodat hij de tattoo kreeg die hem tot de Reno van nu maakte, die twee rode tekens waren het bewijs van dat hij erbij hoorde, maar ook besefte hij hoe fout hij bezig was en hoe serieus die bende wel was. Tijdens een van de missies werd er duidelijk dat Reno, die nu 18 was, moest moorden, iets wat hij nooit zou doen en wat hij ook nooit heeft gedaan. Het was de maffia van Cassia waar hij bijzat en hij besloot de groep te verlaten, tot grote woede van iedereen, hij was van groot nut voor hen geweest. Op een schooldag kreeg hij dreigbrieven van de maffia dat hij zijn familie zou kwijtraken als hij niet zou terugkomen. Eerst geloofde hij dit niet, tot hij na schooltijd toen hij thuiskwam de lijken van zijn grootouders zag liggen. Hij had meteen de grote middelen ingschakelt en ervoor gezorgd dat de rest van zijn familie veilig was, hijzelf was gevlucht, naar SSA..

Reno hield haar nog stevig vast "Dat is hoe ik aan die rode strepen op mijn oogkas kom." zei hij zachtjes. Natuurlijk was hij bang voor haar reactie, bang dat ze bang voor hem zou zijn, dat ze hem zou mijden. Of erger nog, dat ze hem zou gaan haten voor de fouten die hij had gemaakt in zijn verleden.

Hij stond op en omhelsde Melody voor hij haar mee op zijn schoot trok toen hij op het bed ging zitten. melody keek hem met haar grote ogen verwachtingsvol aan en toonde hem een klein glimlachje. Ze had geen idee van wat haar te wachten stond. "Mel, het is een lang verhaal, maar ik zal het je vertellen. Misschien beter tonen..." Hij ging met zijn handen over haar haren terwijl hij haar de herinneringen doorstuurden. Melody's ogen werden groot, heel groot ze kon niet geloven wat ze zag, die duistere kant van hem. Ze had nooit verwacht dat hij met zulke gruweldaden mee zou doen. Na de herinneringen stroom voelde ze zich verstijfd verward en gekwetst. Hoe...hoe had ze kunnen denken zomaar iemand te vertrouwen? Reno hield haar nog stevig vast "Dat is hoe ik aan die rode strepen op mijn oogkas kom." zei hij zachtjes. Melody voelde zich ineens niet meer veilig in zijn armen. Ze veranderde in een muisje en kroop onder bed. haar ademhaling was gejaagd. ja ze was bang voor hem, bang voor wie hij was geweest dat zijn verleden hem zou achtervolgen. Ze wilde niet onder het bed uitkomen niet voor ze gekalmeerd was maar door de stress kon ze haar dierlijke vorm niet behouden en toekte ze met haar hoofd tegen het bed. "Awtsh" Kreunde ze maar zelfs nu het hier zo krap was weigerde ze er onderuit te komen. ze was verward en bang. Geen idee wat ze nu van hem moest denken. Haar ogen leken te gloeien onder het donkere bed terwijl ze naar zijn benen staarden. "He...." Nee ze kreeg geen woorden uit haar keel, en ze zat mooi vast onder bed. Haar spieren deden pijn door het gebrek aan ruimte.

Hij stond op en omhelsde Melody voor hij haar mee op zijn schoot trok toen hij op het bed ging zitten. melody keek hem met haar grote ogen verwachtingsvol aan en toonde hem een klein glimlachje. Ze had geen enkel idee van zijn verleden, dus ze wist niet wat er haar te wachten stond. Daar was hij dus het meest bang voor, voor haar reactie.

Reno, een jongen van 14 jaar, hij hield van kattekwaad, maar wie nou ook niet? Hij was bij een bende maar hij had geen idee hoe serieus die bende wel niet was. Ze spookten vanalles uit wat niet deugde, van kleine misdaden tot grote. Brandjes stichten, vandalisme, ontvoeringen van huisdieren, het stelen van dure goederen, etc. Soms werd er zelfs een moord gepleegd door een van de meerderjarige leden. Reno had veel geleerd, sporen uitwissen van lichamen tot klimmen, wat hij als de beste kon. Hij was lenig en snel, niemand kreeg hem te pakken. Maar op zijn zestiende werd hij tot iets gedwongen wat hij niet wilde. Hij moest een tattoo hebben. Hij werd vastgeketend en er werd een slaapmiddel toegedient zodat hij de tattoo kreeg die hem tot de Reno van nu maakte, die twee rode tekens waren het bewijs van dat hij erbij hoorde, maar ook besefte hij hoe fout hij bezig was en hoe serieus die bende wel was. Tijdens een van de missies werd er duidelijk dat Reno, die nu 18 was, moest moorden, iets wat hij nooit zou doen en wat hij ook nooit heeft gedaan. Het was de maffia van Cassia waar hij bijzat en hij besloot de groep te verlaten, tot grote woede van iedereen, hij was van groot nut voor hen geweest. Op een schooldag kreeg hij dreigbrieven van de maffia dat hij zijn familie zou kwijtraken als hij niet zou terugkomen. Eerst geloofde hij dit niet, tot hij na schooltijd toen hij thuiskwam de lijken van zijn grootouders zag liggen. Hij had meteen de grote middelen ingschakelt en ervoor gezorgd dat de rest van zijn familie veilig was, hijzelf was gevlucht, naar SSA..

Reno keek haar na de herinneringen aan en zag hoe ze veranderde in een muis. Hij had dit wel verwacht, maar dit deed toch pijn. Hoe bang ze van hem was. Hij veranderde in zijn tweede vorm, een roodharige fret en hij rolde zich op in een bolletje terwijl hij zachtjes maar jammerlijk piepte. Hij werd lichtjes omhoog geveerd omdat Melody weer zichzelf was, maar Reno weigerde om zichzelf terug te worden en hij sprong van het bed af en hij keek haar met zijn kraaloogjes aan. Hij zei niets, hij keek haar alleen maar aan en hij piepte zachtjes terwijl hij zijn snuitje tegen haar arm duwde. Hij zag haar graag, maar nu voelde hij zich zo gekwetst. Uiteindelijk gaf hij het op en hij ging op de vensterbank zitten en werd hij weer zichzelf. Hij kuchte een aantal haartjes uit en hij staarde uit het raam. Natuurlijk had hij die reactie verwacht maar toch brak het zijn hart dat ze dacht dat zijn verleden nu het heden was. Hij was compleet niet meer die Reno van vroeger.

Melody wist niet wat ze moest doen nu ze wist wat voor iemand hij was geweest, en misschien nog steeds was. Vossen verloren hun haren maar niet hun streken, dat wist ze. Ze schrok toen ze iets in haar ooghoek zag blinken en de roodharige fret voor haar zat. Hij jammerde piepte en keek haar met een gekwelde blik aan. Hij zei niets, hij keek haar alleen maar aan en hij piepte zachtjes terwijl hij zijn snuitje tegen haar arm duwde. Ze trok haar arm terug bij hem vandaan terwijl ze hem aanstaarde met haar grote ogen, haar blik was verward en gekwetst. Wat moest ze doen? Uiteindelijk gaf hij het op en hij ging op de vensterbank zitten en werd hij weer zichzelf. Hij kuchte een aantal haartjes uit en hij staarde uit het raam. Melody bleef nog een tijdje liggen voor ze langzaam onder het bed uit kroop en in het midden van de kamer ging staan. ze zag eruit als een popje, een triest klein kwetsbaar popje. Ze trilde en haar ogen waren vochtig terwijl ze naar hem staarde. "Jij...jij beschuldigde mijn vader ervan een vreselijk mens te zijn omdat hij me pijn deed...Maar hij deed het omdat hij pijn had....Waarom heb jij die dingen gedaan Reno? " Vroeg ze met een stem die pijn uitstraalde. Ja ze was bang vor hem maar ze wilde weten waarom hij zulke dingen had gedaan. Misschien kon ze hem dan begrijpen, zien dat hij geen gemeen mens was zoals uit zijn jeugd bleek te zijn.

Reno had inderdaad een slecht verleden maar dat mensen alleen daar naar keken dat irriteerde hem mateloos en nu dat Melody dit ook deed brak zijn hart haast helemaal. Dit was gewoon niet fijn om zo bevooroordeeld te worden. Dat stak gewoon, zijn verleden achtervolgde hem niet meer, hij wilde een beter persoon worden, ook al belette sommige dingen het nog. Hij veranderde in zijn tweede vorm, een roodharige fret en hij rolde zich op in een bolletje terwijl hij zachtjes maar jammerlijk piepte. Hij werd lichtjes omhoog geveerd omdat Melody weer zichzelf was, maar Reno weigerde om zichzelf terug te worden en hij sprong van het bed af en hij keek haar met zijn kraaloogjes aan. Hij zei niets, hij keek haar alleen maar aan en hij piepte zachtjes terwijl hij zijn snuitje tegen haar arm duwde. Hij zag haar graag, maar nu voelde hij zich zo gekwetst. Uiteindelijk gaf hij het op sinds ze haar arm wegtrok van hem en hij ging op de vensterbank zitten en werd hij weer zichzelf. Hij kuchte een aantal haartjes uit en hij staarde uit het raam. Natuurlijk had hij die reactie verwacht maar toch brak het zijn hart dat ze dacht dat zijn verleden nu het heden was. Hij was compleet niet meer die Reno van vroeger. Hij wilde veranderen en deed er ook alles aan om te veranderen, om het goede pad op te gaan. Reno keek haar niet meer aan, het had geen nut, ze was bang van alles en iedereen, aan de ene kant had hij willen liegen en de beelden willen manipuleren maar aan de andere kant wilde hij ook geen enkele leugen aan haar vertellen. Zijn andere kant had de overmacht gehad en hij had haar de beelden laten zien. "Jij...jij beschuldigde mijn vader ervan een vreselijk mens te zijn omdat hij me pijn deed...Maar hij deed het omdat hij pijn had....Waarom heb jij die dingen gedaan Reno? " Vroeg ze met een stem die pijn uitstraalde. "Ik was naïef, ik geloofde alles wat ze me hadden gezegd, elke keer hadden ze wel een perfect uitgebalanceerde uitleg voor me klaarstaan voor elke 'missie' die men in petto had voor me, maar eigenlijk waren het pure leugens die ze me hadden verteld. Ik had hen nooit mogen geloven dan had ik nooit in de deze smurrie gezeten." Hij begon zich op te boeien. "Maar als je me niet gelooft dan is dat jouw probleem! Ik had gehoopt dat je wel zou gezien hebben aan mij dat ik verandert ben tegenover vroeger, dat ik wil veranderen! Mensen zijn ook zo blind voor de realiteit en het verleden dat ik en ook anderen hebben gehad. ze kijken alleen maar naar het omhulsel: Reno de creep. Niemand wilt verder zien dan mijn verleden maar dan ook niemand!" Hij staarde nog steeds naar buiten, maar je zag wel dat hij boos was.

Hij werd bozer, dat merkte ze en dat joeg haar angst aan. maar ook voelde ze pijn, pijn omdat hij pijn leed. Dat was het nadeel van geliefden als de één pijn had voelde de ander die pijn ook. "Ik was naïef, ik geloofde alles wat ze me hadden gezegd, elke keer hadden ze wel een perfect uitgebalanceerde uitleg voor me klaarstaan voor elke 'missie' die men in petto had voor me, maar eigenlijk waren het pure leugens die ze me hadden verteld. Ik had hen nooit mogen geloven dan had ik nooit in de deze smurrie gezeten." Hij begon zich op te boeien. waardoor Melody meer naar achter ging en met haar rug tegen de gesloten deur aandrukte. Haar hand omklemde de klink haar spieren gespannen. Hij was misleid geweest, naïef geweest, hij had de verkeerde mensen vertrouwd. ze kende dat gevoel maar al te goed, het gevoel dat je dacht iemand te kunnen vertrouwen, naar hem luiisterde maar er dan achter kwam dat hij je alleen maar belogen en gebruikt had voor zijn eigen sinistere doeleindes. Hij was geen monster, ze hadden hem gewoon als een monster doen handelen, zonder dat hij het zelf wist. Nu voelde ze een steek van schuld door zich heen gaan, haar spieren ontspande meer en haar hand gleed van de klink. "Maar als je me niet gelooft dan is dat jouw probleem! Ik had gehoopt dat je wel zou gezien hebben aan mij dat ik verandert ben tegenover vroeger, dat ik wil veranderen! Mensen zijn ook zo blind voor de realiteit en het verleden dat ik en ook anderen hebben gehad. ze kijken alleen maar naar het omhulsel: Reno de creep. Niemand wilt verder zien dan mijn verleden maar dan ook niemand!" Hij staarde nog steeds naar buiten, maar je zag wel dat hij boos was. Hij was boos, zijn boosheid kwam voort uit pijn, pijn die zij veroorzaakt had. Langzaam met trillende benen ging ze naar hem toe ging ze voor hem staan en nam ze zijn hand. met zijn hand sloeg ze zichzelf in het gezicht, hard. En liet dan zijn hand op haar rode natte - door haar gehuilde tranen - wang rusten. Ze wist dat haar vader ook altijd had gehandelt uit pijn en zich beter voelde door de oorzaak van zijn pijn pijn te doen ; Melody was de oorzaak van haar vaders pijn. En nu ook de oorzaak van Reno's pijn. Ze hoopte dat hij zich nu beter zou voelen, dat zou moeten volgens de logica die haar als kind was aangeleerd. Ze sloot gpijnigd haa rogen voor ze naar de grond staarde haar tranen bleven rollen terwijl ze er de woorden "...het spi..jt...me..." Met een zachte stem uitperste. Ja Melody voelde zich een vreselijk mens omdat ze zo tegen hem had gedaan. Hem pijn had gedaan. Hij was geen monster, hij had haar de waarheid verteld omdat hij eerlijk tegen haar wilde zijn dat was een goed iets en zij had er een puinhoop van gemaakt.

je kon Reno boos vinden, maar eigenlijk was hij nog nooit zijn geduld verloren bij iemand. Nooit zou je hem betrappen op iemand te rammen. Zo zat hij nou eenmaal niet in mekaar. Hij loste het altijd anders op, misschien kwam er wel wat geroep bij maar nooit zou hij een meisje slaan, zelfs niet als ze erop stond. "Ik was naïef, ik geloofde alles wat ze me hadden gezegd, elke keer hadden ze wel een perfect uitgebalanceerde uitleg voor me klaarstaan voor elke 'missie' die men in petto had voor me, maar eigenlijk waren het pure leugens die ze me hadden verteld. Ik had hen nooit mogen geloven dan had ik nooit in de deze smurrie gezeten." Hij begon zich op te boeien. Misschien niet zo slim want hij had wel gezien dat ze achteruit ging en ze dus nu tegen de deur geplakt was haast. Was hij nou werkelijk zo eng, dat ze zo lelijk deed? Hij begon stilaan het gevoel te krijgen dat hij echt te eng was, dat hij een soort van monster was, wat eigenlijk niet was. Hij had de verkeerde keuzes gemaakt, de verkeerde mensen geloofd en daardoor kwam hij in deze miserie terecht waardat hij alles aan het persoontje mocht gaan uitleggen wat hij allemaal had mispeutert en aan haar nog eens verantwoording moest afleggen ook nog. "Maar als je me niet gelooft dan is dat jouw probleem! Ik had gehoopt dat je wel zou gezien hebben aan mij dat ik verandert ben tegenover vroeger, dat ik wil veranderen! Mensen zijn ook zo blind voor de realiteit en het verleden dat ik en ook anderen hebben gehad. ze kijken alleen maar naar het omhulsel: Reno de creep. Niemand wilt verder zien dan mijn verleden maar dan ook niemand!" Hij staarde nog steeds naar buiten, zijn blik sprak boekdelen, hij was boos, geïrriteerd en afwezig. Hij voelde zich buitengesloten, eenzaam, afgestoten omdat hij een beetje een rotter verleden had gehad zonder dat hij het eigenlijk ooit had doorgehad. Nooit had hij zich afgevraagd waarom mensen hem zo die missies gaven, elke keer had hij hun rede blindelings geloofd zonder er meer uitleg over te vragen. Opeens werd zijn hand vastgenomen en toen voelde hij hoe Melody zijn hand hard haar kaak liet slaan. Zijn ogen werden groot en zijn gezicht werd lijkbleek. Waarom had ze dat gedaan? Nu voelde hij zich leeg "Waarom deed je dat nou? Dat was helemaal nergens voor nodig! Ik wil je helemaal niet slaan!" riep hij haast uit en zijn blik ging naar de huilende Melody terwijl zijn hand op de rode plek op haar kaak rustte waar zij zijn hand had laten slaan. Hij stond op en keek haar aan en wachte op enige reactie. Haar blik was naar de grond gericht en Reno bleef haar aankijken terwijl ze deze woorden sprak: "...het spi..jt...me..." Woorden die hem vanbinnen weer helemaal deden smelten, de ijsblok was weg en met zijn andere hand nam hij haar kaak zacht en teder beet. "Mel, doet dat nooit meer oké, ik ga je niet slaan, nu niet, nooit niet, wat je ook verkeerd doet." zei hij zachtjes op een sussende toon. Misschien deed dat haar wel kalmeren en zou ze eindelijk doorkrijgen dat hij haar nooit zou straffen door haar te slaan. Zijn hand verliet haar kaak om dan met zijn wijsvinger haar kin omhoog te duwen zodat ze hem wel moest aankijken. "Jij hebt een eigen mening, die mag uitgesproken worden, je mag tegen me ingaan, je mag boos op me worden, me slaan, me uitschelden, maar NOOIT, maar dan ook NOOIT zal ik jou één haar krenken." Die woorden waren uit de grond van zijn hart uitgesproken en hij drukte vervolgens een kus op haar lippen, zodat ze wist dat zijn woorden waar waren, dat ze haar eigen mening mocht uitspreken en tegen hem in mocht gaan. Natuurlijk kon hij wel eens boos worden, maar nooit zou hij haar pijn doen, nooit...

(<3)

Angst. Angst was een vervelend iets. Net een ziekte waar je niet vanaf kon komen. Ja zo zag melody angst, als een ziekte, een gebrek, een verlamming. Angst maakte je ziek, ziek van binnen het belemmerde je om jezelf te zijn om helder te denken. Soms zag ze haar angst voor zich als ze haar ogen sloot en in haar diepste binneste keek. Dan zag ze haar angst als een zwarte teer om haar geestelijk ik zat. De angst hield haar in zijn greep en ze kon er niets tegen doen. Zelfs nu had angst haar beslopen haar tegen de deur gedrukt, weg bij degene waar ze van hield. Alles zag er nu eng uit, alles was gevaarlijk overal zat een verborgen ding dat haar kon pijnigen. Ja zelfs Reno was een groot uitroepteken nu iets waar ze voor moest uitkijken, todat. Hij begon te praten, alles begon uit te leggen, zo werd de angst verdwenen aan de kant gedreven, weggespoeld door het enige dat angst kon stoppen, de enige emotie sterk genoeg : liefde. Met twijfelende passen, een hart dat ze in haar hals voelde kloppen, knikkende knieën zo ging ze naar hem toe. Zo ging ze naar de roodharige jongen van wie ze hield, wie ze zonet veel pijn had gedaan door hem haar angst te tonen. Toen ze zijn hand met een felle en harde beweging tegen haar kaak had laten aanslaan werden zijn ogen groot. Hij leek niet te snappen waarom ze dit deed. Maar zij wist het wel, ze deed dit voor hem, ze leit zichzelf pijn doen omdat ze van hem hield. Zo zat liefde in elkaar volgens haar, je liet alles toe, je vertrouwde je geliefde en als je je geliefde pijn deed verdiende je die pijn dubbel en dik terug. Ook de kleur trok uit zijn wangen weg, zijn reactie had ze zeker niet verwacht, het leek wel alsof zij degene was die hem had geslagen en niet omgekeerd. leeg "Waarom deed je dat nou? Dat was helemaal nergens voor nodig! Ik wil je helemaal niet slaan!" riep hij haast uit en zijn blik ging naar de huilende Melody terwijl zijn hand op de rode plek op haar kaak rustte waar zij zijn hand had laten slaan. “Ik…ik..ik heb je pijn gedaan…dus jij mag mij pijn doen….dan…voel je je beter..” Fluisterde ze haast onhoorbaar. Het klonk zo logisch voor haar maar voor hem leek het allemaal vreemd, en dat begreep ze niet. Haar woorden leken hem meer blij te maken dan haar daden al gauw voelde ze zijn andere hand op haar kloppende rode wang. Maar naar hem kijken deed ze niet, ze schaamde zich te erg. Mel, doet dat nooit meer oké, ik ga je niet slaan, nu niet, nooit niet, wat je ook verkeerd doet." zei hij zachtjes op een sussende toon. Die toon, die toon herkende ze, dat was zijn toon. Hij was de allereerste geweest die haar ooit gesust had en nu deed hij het opnieuw. Hij gedroeg zich als een engel, haar eigen beschermengel. Zijn hand verliet haar kaak om dan met zijn wijsvinger haar kin omhoog te duwen zodat ze hem wel moest aankijken. En dat deed ze ook haar betraande grote bleuwe puppy ogen keken hem aan, zagen elke vezel, elke porie van zijn gezicht. Maar haar blik bleef uiteindelijk rusten op zijn ogen, de ogen waar ze eeuwig naar kon staren. "Jij hebt een eigen mening, die mag uitgesproken worden, je mag tegen me ingaan, je mag boos op me worden, me slaan, me uitschelden, maar NOOIT, maar dan ook NOOIT zal ik jou één haar krenken." Melody schudde zachtjes haar hoofd. “Ik kan niet boos op je zijn…dat zit nietin mijn aard…” Zei ze zacht en dat was de waarheid Melody kon gewoon niet boos worden. Maar zijn woorden, zijn woorden gaven haar een warm tintelent gevoel vanbinnen een gevoel dat ze geweldig vond. Zou dat het gevoel van liefde zijn? Dat meost haast wel want dat gevoel kwam alleen maar opdagen als Reno in de buurt was. Ze zag hoe hij dichterbij kwam en al gauw mocht ze genieten van zijn warme vertrouwde lippen tijdens de kus drukte ze zich langzaam tegen hem aan haar zere kloppende wang vergetend, hij was het enige wat telde en hij kon alle pijn tegen houden…

Reno was een zelfzeker persoon, iets wat je bij hem zou verwachten, hij kon voorspelbaar zijn op sommige momenten, maar dan waren er weer dingen die je helemaal niet verwachtte bij hem waardat mensen zo konden van schrikken. Reno zag zichzelf nu als een nutteloos persoon, zeker nu Melody zo bang van hel was geworden. Angst was geen ziekte, het was overwinbaar door er zelf in te geloven. Maar dat deel miste Melody en Reno wilde haar dolgraag helpen met een beetje zekerder te worden, ook al vond hij dat ze wel schattig was als ze bang was, dan voelde hij zich net een beschermengel, hij mocht haar dan beschermen, beschermen tegen alles wat haar kwaad kon doen. Reno zou nooit een gevaar vormen voor Melody, die schattige kleine Melody zou hij nooit kwaad willen doen. Als er nu een andere persoon in de kamer was geweest dan had deze wel een probleem gehad, maar Melody? Nee, die zou hem nooit in een staat van ultieme woede zien. Zij zou altijd wel iets doen om hem te kalmeren, al was het beginnen huilen, dat bracht hem elke keer bij de realiteit. Ze schudde hem wakker met haar acties. Reno had zijn blik nog altijd op de natuur buiten gericht dus hij had totaal niet gezien dat ze naar hem toe was gekomen, maar toen ze zijn hand vastnam om haarzelf dan te slaan met zijn vlakke hand werden zijn ogen toch groot. Waarom deed ze dit? Ze had gewoon haar mening gezegd en hij had er wat boos op gereageerd, dacht ze nou werkelijk echt dat hij haar wilde slaan? Natuurlijk snapte hij totaal niet waarom ze dit deed, wat haar motief was, want welk motief ze ook zou uitspreken, in zijn ogen zou het bij de eerste letter al een slecht motief zijn. Reno zou haar nooit slaan, een belofte die hij zou houden. Zij verdiende al die pijn niet, nee zij verdiende geluk en liefde. Dit zou ze allemaal krijgen van hem. "Waarom deed je dat nou? Dat was helemaal nergens voor nodig! Ik wil je helemaal niet slaan!" Natuurlijk was hij kwaad, ze had om geen enkele geldige reden zijn hand gebruikt om haarzelf te slaan. Hij had nooit de intentie gehad om haar met één vinger op deze manier aan te raken. “Ik…ik..ik heb je pijn gedaan…dus jij mag mij pijn doen….dan…voel je je beter..” Haar stem was niet meer dan een fluistering. "Mel, nee ik voel me hier zelfs slechter door, doe dat niet meer" zei hij, hij was ook meteen rustiger geworden, maar nog steeds was hij verontwaardigd door haar daad. Ze had dat nooit mogen doen, nu voelde hij zich slecht dus hij moest een rede geven waarom ze zijn hand niet mocht nemen om haarzelf te slaan zonder enige geldige rede. "Mel, doet dat nooit meer oké, ik ga je niet slaan, nu niet, nooit niet, wat je ook verkeerd doet." zei hij zachtjes op een sussende toon. Een toon die wel bekend was bij hem, velen zouden hem kennen als een geruststellende toon. Hij probeerde haar te kalmeren door haar kin lichtjes omhoog te duwen zodat ze naar hem keek. Ze moest hem aankijken anders kon hij niet degelijk alles uitleggen. "Jij hebt een eigen mening, die mag uitgesproken worden, je mag tegen me ingaan, je mag boos op me worden, me slaan, me uitschelden, maar NOOIT, maar dan ook NOOIT zal ik jou één haar krenken." zei hij terwijl hij keek haar haar gezicht terwijl ze haar hoofd zachtjes schudde. Hij snapte haar soms totaal niet, waarom schudde ze nu haar hoofd? Al snel kreeg hij het antwoord op de vraag die hij nooit had uitgesproken. “Ik kan niet boos op je zijn…dat zit nietin mijn aard…” Reno haalde zachtjes zijn schouders op, niet echt wetend wat hij er op moest zeggen. Dus hij had een ideetje dat hij al snel tot uitwerking gebracht en hij drukte een liefdevolle kus op haar lippen. Zo wist ze dat hij alles wat hij zei meende. Na een tijdje moest hij de heerlijke kus toch onderbreken voor een kleine storing, hij had het hier veel te warm, maar als hij de raam open zou zetten dan zou Melody het veel te koud krijgen dus hij had een andere oplossing, maar hoe zou Melody hierop reageren? Hij had helemaal geen gespierd lijf, hij was bijna vel over been. Hij mocht van geluk spreken dat ze zo zijn ribben niet zou zien. Hij had gelukkig nog een beetje vet aan zijn lijf hangen. “Ehm Mel, niet schrikken” zei hij zachtjes voor hij zijn hemd losknoopte en het dan uitdeed. “Ik heb het een beetje benauwd hier” Hij begon dan te lachen, eigenlijk klonken zijn woorden zelfs nog grappig.

Haar leven had een vreemde wending gelopen sinds de dag dat die mensen haar huis hadden bestormd, haar kleine half bewusteloze gebroken lichaampje hadden meegenomen en haar woeste naar alcohol stinkende vader geboeid hadden afgevoerd. Het was geen leukte tijd geweest in het ziekenhuis, met alle agenten – die haar maar bleven vragen wat er gebeurd was- , de psychiaters –die onderzochten of ze geen mentale letsels had- en alle dokters en verplegers die haar lichaam probeerde op te lappen door haar vol te steken met buisjes en haar plat te spuiten met verdovende middeltjes. Zo had melody’s leven er maandenlang uitgezien, ze leefde in een wereld met halusinatie beelden, lijken die uit het plafond leken te komen, haar moeder die rond spookte een spookachtige muziek de de kamer 24u op 24 vulde. Na die maanden – wanneer ze volgens haar medisch dossier lichamelijk sterk genoeg was om weg te mogen- werd ze door jeugdtoezicht naar SSA gestuurd. Een plaats die haar eerst doodsangsten had laten bezorgen maar al gauw het mooiste ter wereld had laten ontdekken : liefde. Roodharige liefde. Reno.
Nadat ze zichzelf had laten slaan leek hij alleen maar bozer te worden, iets dat ze niet begreep. Hij zou toch net blijer moeten worden nu ? Waarom werd hij niet opgeluchter zoals haar vader was geweest eenmaal als hij haar bond en blauw had kunnen slaan? "Mel, nee ik voel me hier zelfs slechter door, doe dat niet meer" zei hij, hij was ook meteen rustiger geworden. Langzaam knikte ze ookal snapte ze er niets van. Hoezo deed dit hem slechter voelen? Zijn reactie ging tegen alles in dat ze dacht te weten, het klopte gewoon niet. Was alles wat ze wist dan een leugen? Nee dat kon toch niet? Of wel? Melody raakte in de war. Hij suste haar en liet haar naar hem kijken, iets dat kalmerend werkte op haar. Wat zelfs nog meer hielp om haar rustig te krijgen dan zijn woorden waren zijn toch ooh zo zachte lippen, die aanvoelde als het zachtste zijde op haar eigen mond. Na een tijdje moest hij de heerlijke kus toch onderbreken , ze keek hem vragend aan. Had ze iets verkeerds gedaan? “Ehm Mel, niet schrikken” zei hij zachtjes voor hij zijn hemd losknoopte en het dan uitdeed. “Ik heb het een beetje benauwd hier” Hij begon dan te lachen. Melody’s ogen werden groot bij het zien van zijn lange ontblootte magere bovenlijf. Zoiets had ze dus nog werkelijk nooit gezien. Haar wangen kleurde dan ook meteen rood. Ze moest even gaan zitten dus strompelde ze naar haar bed en plofte ze neer. Goeie god waar had ze in godsnaam last van? Ze voelde zich vreemd en eigenlijk kreeg ze het nu ook best wel warm maar iets uitrekken ging ze dus echt niet. Ze voelde hoe haar hart over uren draaide en hoe ze een beetje licht in haar hoofd werd. God wat had ze aan de hand? Werd ze ziek? Had ze koorts? Ze had de kracht niet om weer op te staan haar benen voelde zo slapjes.

Reno had een niet zo aangenaam verleden gehad, maar hij leerde er mee leven. Hij was gevlucht voor de maffia, die hen terugwilden sinds hij goed was. Ze vonden hem lenig en hij was enorm snel. Dus hij kwam van pas bij hun vuile opdrachtjes. Maar hij was naïef, hij had geen idee van wat zij deden dat dat slecht was. Hij had nooit verdere uitleg gevraagd bij de opdrachten die hij moest uitvoeren. Ze hadden van hem geprofiteerd, hem gebruikt als een pop die ze konden besturen en kneedden zoals zij wilden. Hij was zo beïnvloedbaar geweest vroeger dat ze hem echt de gemeenste, doortraptste trucjes leerden zoals dat virus, dat had hij geleerd van de maffialeden. Je kon zeggen dat hij een slecht verleden had gehad, maar hij had er mee leren leven, het was gewoon een deel van hem. Een deel dat hij eindelijk had weten accepteren. Mensen die er niet mee konden leven dat hij een duister verleden had gehad moesten maar oprotten, hij was helemaal niet meer die persoon van vroeger. Toen Melody zijn hand had vastgenomen was hij helemaal niet blij, nee hij was boos, boos omdat ze zichzelf had geslagen met zijn hand. Dat had ze echt nooit mogen doen, nu voelde hij zich al helemaal leeg, leger dan dat hij nu al was. Ze had geen enkele rede gehad om zo zijn hand te gebruiken. Hij wilde helemaal niet dat ze zichzelf verminkte, dat deed hem ook pijn. "Mel, nee ik voel me hier zelfs slechter door, doe dat niet meer" zei hij, hij was ook meteen rustiger geworden een beetje diep inademen en uitademen kon toch soms zo’n deugd doen. Hij was rustiger, veel rustiger, dus nu kon hij weer degelijk een conversatie met haar houden. Ze knikte maar Reno had zo’n vaag vermoeden dat ze niet snapte waarom hij niet wilde dat zij zichzelf sloeg met zijn hand of met haar eigen hand. Hoe kon ze dat nou niet snappen? Het was gewoon zo fout om jezelf te verminken of een andere je te laten verminken zonder enige geldige reden en voor Reno was er nooit een rede goed genoeg om iemand te verminken. Die rede moest nog uitgevonden worden. Hij suste haar en liet haar naar hem kijken, het zou haar kalmeren en weer wat rede in haar stoppen. Ze zou weer rustiger worden en de traantjes zouden stoppen met vloeien. Zo kon Reno ook beter tot haar doordringen, haar laten begrijpen dat niemand pijn verdient, ook zij niet. Zijn lippen drukten een kus op haar lippen, met zijn ogen gesloten en zijn armen losjes rond haar lichaam stond hij voorover gebukt haar te kussen. Na een tijd begon hij het toch serieus benauwd te krijgen hier, het was hier zo warm, maar als hij de raam wagewijd zou openzetten, zou zij het koud krijgen, dus de enigste oplossing die er voor hem bestond was zijn hemd uit te trekken. “Ehm Mel, niet schrikken” zijn woorden waren een zachte fluistering geweest terwijl hij langzaamaan zijn hemd losknoopte en dan het helemaal uitdeed. Het viel met een lichte plof op de grond. “Ik heb het een beetje benauwd hier” Hij begon dan te lachen. Zijn blik ging naar de grote ogen die Melody opzette en even keek Reno naar zijn eigen lichaam. Hij was mager, maar niet té mager, je kon nét zijn ribben niet tellen, dus het was oké toch? Maar haar reactie sprak boekdelen en eigenlijk werd hij er best onzeker door. Ze kuierde naar haar bed en ging er op zitten. Haar wangen kleurden tegelijkertijd ook nog eens rood en Reno beet op zijn lip terwijl hij naast haar ging zitten. “Melody?”zijn blik werd vragend en hij keek haar aan. Hij nam haar voorzichtig vast en omhelsde haar “Het spijt me als ik niet voldoe aan jouw ideaalbeeld van een man, daarmee bedoel ik sixpack enzo” zei hij en daarna voegde hij er nog aan toe: “Ik moet je teleurstellen, ik heb helemaal geen sixpack, ik ben maar een mager persoontje” Het laatste wat hij zei was misschien zelfs onverstaanbaar voor hem sinds het maar gemompel was.

Haar jeugd was het grootste taboe dat Melody kende. Ze kon er gewoon niet over praten, ze kon niet over de eenzame donkere uren praten, de uren dat ze hoopte dat ze de dag heelhuids zou doorkomen. Nee ze wilde er niet over spreken ze hield het liefst haar mond erover gesloten, niemand meost het weten ze kon haar aller diepste trauma’s gewoon niet blootleggen, daar was ze niet sterk genoeg voor. Misschien, heel misschien op een mooie dag dat ze erover zou kunnen praten, erover zou kunnen praten met iemand die ze vertrouwde. Maar nu nee nu was ze er gewoon nog niet aan toe.
Haar slaan, daar werd hij alleen maar bozer van, hij probeerde het te verklaren maar melody snapte het niet. Het was niet logisch voor haar. Ze had het altijd zo gezien, het zo verklaard. Mensen deden andere mensen pijn omdat ze zelf leden, zo verzachtte ze hun eigen leed. Dus men kon hen niet bestraffen, ze konden er niets aan doen. Dat was de reden waarom ze haar vader niet kon haten, zo had ze hem verdedigd hij deed het uit verdriet uit pure intense pijn. En misschien had hij wel gelijk als zij er niet was geweest was haar moeder er nog, dan had hij de liefde van zijn leven niet moeten afgeven voor een dochter, een nutteloos iets waar hij voor moest zorgen, zo had haar vader haar beschreven. De eerste jaren had hij ook voor haar gezorgd in overtuiging dat zij het laatste stukje van haar moeder was dat nog over was. Maar gaande weg verdween ook die illusie van liefde, al vanaf haar 4 de levensjaar ging het zo.
Toen hij zijn shirt uit trok was ze toch lichtelijk geschokt en moest ze gaan liggen. Ze was niet geschokt omdat hij niet erg gespierd was en nogal lang en mager was, nee dat was het niet. Ze had gewoon nog nooit zoiets gezien, eigenlijk was ze zelfs nog nooit dicht in de buurt van een jongen geweest of nee gewoon nog nooit echt dicht in de buurt van een mens. Reno beet op zijn lip terwijl hij naast haar ging zitten. “Melody?”zijn blik werd vragend en hij keek haar aan. Hij nam haar voorzichtig vast en omhelsde haar ze trilde als een rietje. Ooh jongens ze voelde zijn blote huid, ze zag zijn blote huid, ze zat tegen zijn blote huid aangeplakt! Ja de stressfactor werd nu zeker overschreden. “Het spijt me als ik niet voldoe aan jouw ideaalbeeld van een man, daarmee bedoel ik sixpack enzo” zei hij en daarna voegde hij er nog aan toe: “Ik moet je teleurstellen, ik heb helemaal geen sixpack, ik ben maar een mager persoontje” Het laatste wat hij zei was misschien zelfs onverstaanbaar voor hem sinds het maar gemompel was. Melody’s ogen werden groot terwijl ze hem aanstaarde en heftig haar knalrode hoofd schudde. “Da…dat is het niet…Ik…ik…euhm…heb gewoon…euhm nog nooit zo iets gezien…” Bekende ze met een paniekerig piepstemmetje. Ze zat nog steeds tegen zijn blote bovenlijf aangedrukt maar ze kreeg haar armen niet om hem heen ze was te zenuwachtig. Wat als ze nu iets verkeerds deed? Wat als ze hem pijn deed? Alweer?

De jeugd was een en al slecht geweest voor Reno, geen enkele persoon die eerlijk tegen hem kon zijn, niemand die hij degelijk kon vertrouwen. Niemand waaraan hij zijn problemen kon vertellen want wie zou hem ooit geloven? De kleine Reno die het huis op stelten zette en kattekwaad uithaalde, en dan later nog eens bij de maffia belandde zonder dat hij het eigenlijk zelf doorhad dat hij in diepe problemen zat. Want je weet wat ze zeggen, eenmaal in de maffia geraakte je er bijna niet meer uit. Maar het was Reno gelukt, hij was uit die cultuur geraakt en daar was hij zo blij om. Hij was zo kwaad geweest toen hij de waarheid te horen had gekregen over het milieu waar hij inzat dat hij voor de eerste keer de trucjes die hij had geleerd tegen de mensen in de maffia had gebruikt. Hij was van zijn zevende in de cultuur geraakt en hij was er maar pas uit geraakt op zijn zeventiende. Ja hij was best wel opgelucht dat hij nog geen enkel mensje was tegengekomen dat hem herkende en dus heel de maffia op de hoogte zou brengen dat hij hier ondergedoken zat. Hij was daar zeer opgelucht om, geen persoon die hij kende zat hier en geen enkel familielid had een idee waar hij was, ze wisten wel dat hij was gevlucht. Alleen de details wisten ze niet, dus hij had niet verteld waar hij naartoe ging, waar hij verbleef en hoe hij zich voelde of hij überhaupt nog wel leefde. Hij had het benauwd gekregen en had haar gezegd niet te schrikken want zijn lichaam was nogal ja, mager, totaal niet gespierd en hij wilde wel wat meer vet hebben dan dit. Je kon net zijn ribben niet tellen, was dat nou gewoon geluk hebben? Hij dacht alleszins van wel. Hij had zijn hemd uitgedaan en hij hoopte stiekem dat ze niet zou flippen, tot nu toe deed ze dat nog niet, alleen ging ze nogal versuft op haar bed liggen, een vreemde reactie en zeker nu haar kaken ook nog eens rood begonnen te worden. Hij beet zachtjes op zijn lip en op een langzaam tempo ging hij naast haar zitten. Nu maakte ze hem wel degelijk onzeker? Was hij niet goed genoeg? Zo zou het vast wel zijn, misschien moest hij maar zichzelf dood gaan zweten in het hemd dat hij zonet aanhad. Eigenlijk had hij daar geen zin in, dus hij liet het uit zolang Melody niet zei dat het terug aan moest. Melody?”zijn blik werd vragend en hij keek haar aan. Hij nam haar voorzichtig vast en omhelsde haar ze trilde alsof ze het koud had, maar hij wist wel beter, ze was aan het flippen. Dat zorgde ervoor dat hij haar over haar rug begon te strelen, in de hoop dat ze wat rustiger werd. Natuurlijk had hij er geen idee van dat hij nog nooit zo dicht bij een jongen was geweest. “Het spijt me als ik niet voldoe aan jouw ideaalbeeld van een man, daarmee bedoel ik sixpack enzo” zei hij en daarna voegde hij er nog aan toe: “Ik moet je teleurstellen, ik heb helemaal geen sixpack, ik ben maar een mager persoontje” Het laatste wat hij zei was misschien zelfs onverstaanbaar voor hem sinds het maar gemompel was. Ze schudde heftig haar hoofd, dat voelde hij, hij had het niet gezien maar haar gezicht wreef over zijn borstkas. “Da…dat is het niet…Ik…ik…euhm…heb gewoon…euhm nog nooit zo iets gezien…” Bekende ze met een paniekerig piepstemmetje. Oké nu had hij het door waarom ze zo flipte “Meisje, dat is toch niet erg? Geniet er maar wat van” zei hij met een brede grijns voor hij zijn lippen in haar nek drukte en er dan tegenaan fluisterde “Het is oké” Weer eens die sussende toon die hoorbaar was en die gebruikte hij om haar te kalmeren

Oké Renos verleden was iets dat ze nooit verwacht had. Nooit had durven denken. Het was een echte schok voor haar geweest, dat was zeker, maar gaande weg kreeg ze door dat ze zich eroverheen moest zetten. Mensen werden niet getekend door hun verleden, het bleef hen achtervolgen en dat was niet eerlijk. Ze had Reno leuk gevonden voor ze over zijn vreselijke verleden wist dus moest ze dat ook kunnen nu hij eerlijk tegen haar was geweest. Hij was nog steeds dezelfde lieve grappige beschermende jongen. Ja en hij nam haa rook voor wie ze was, hij keek door haar angst heen. Dus moest zij ook door zijn verleden heen kijken. Ja dat moest ze doen. Al gauw was zijn shirt uit, oke weer een verassing een verassing die al haar hormonen lieten werken n haar nog harder lieten shaken dan een bange chihuahua. Ja zo voelde ze zich echt nu een handtas bewoner. Fijn heel fijn. Wat moest ze doen? Haar hoofd gloeide haar handen werden kwam en hij maakte het alleen nog maar erger door haar vast te pakken en tegen zijn blote huid aan te drukken, ooh god dit was vreemd, maar ergens ook zo prettig! Ze wilde hem aanraken hem strelen…Wat?! Wat was ze aan het doen? Waar dacht ze aan? Hoe kwam ze aan die gedachten? Dat was haar nog nooit gebeurd! Help?! Werd ze ziek?! Wat gebeurde er?! “Meisje, dat is toch niet erg? Geniet er maar wat van” zei hij met een brede grijns voor hij zijn lippen in haar nek drukte en er dan tegenaan fluisterde “Het is oké” Weer eens die sussende toon die hoorbaar was en die gebruikte hij om haar te kalmeren Zalig was het zijn lippen in haar nek zijn warme adem op haar huid, meteen werd ze rustig legde ze haar hoofd tegen zijn blote borst aan en langzaam legde ze haar handen ook trillend op zijn borst. Nee zoiets had ze nog nooit gevoeld, of gezien het was een vreemd gevoel dat door haar heen ging maar ze vond het ook zo prettig. “IK voel…voel me nu zo vreemd…” Zei ze zachtjes. Ja het voelde echt vreemd, wat gebeurde er? “Ik…ik krijg het zo warm, ben..ben ik ziek?” Vroeg ze twijfelend nee haar hormonen waren werkelijk nog noiit met haar op sleeptouw gegaan zoals nu het geval was. Wat er aan de hand was wist ze niet, en ergens was ze bang om erachter te komen. wat als ze nu iets verkeerds deed? Wat als ze griep had en hem nu ziek maakte? Ooh god dit kon zo slecht uitsdraaien.

Reno’s verleden was irritant, iets wat hij liever niet had gewenst, wat hij het liefst had willen kunnen wissen. Als zijn verleden een schoolbord was vol met aantekeningen met krijt, dan had hij alles wel weggevaagd met een natte spons. Eerlijk zijn tegen mensen was zo lastig op sommige momenten want meestal gingen ze dan er meteen van uit dat je nog steeds diezelfde persoon van vroeger was, wat echt niet zo was. Reno was verandert, ook al zagen velen het niet. “People tend to look more at the past, and then determine how people are. But just by looking at someone’s past, you can’t tell who I am” zei Reno zachtjes, natuurlijk was hij lichtelijk beledigt geweest. Melody had hem beschuldigt dat hij een slecht persoon was, gewoon omdat zijn verleden wat duister was vanwege zijn maffia verleden. Hij was een beschermend persoon, grappig, een kluns, vrolijk en toch ook serieus op sommige momenten. Hij had het warm, heel warm. Een drang om de raam te openen was aanwezig, maar dan zou Melody het vast koud krijgen dus hij deed gewoon zijn hemd uit. Maar dit zorgde voor een reactie die hij nooit had verwacht. Toch drukte hij Melody tegen zich aan in een omhelzing. In de hoop dat ze wat zou kalmeren, maar ze bibberde gelijk een drilboor. “Meisje, dat is toch niet erg? Geniet er maar wat van” zei hij met een brede grijns voor hij zijn lippen in haar nek drukte en er dan tegenaan fluisterde “Het is oké” Weer eens die sussende toon die hoorbaar was en die gebruikte hij om haar te kalmeren. Ja dit leek haar te kalmeren, mooi zo, alles kwam dan toch nog in orde. “IK voel…voel me nu zo vreemd…” Zei ze zachtjes. Reno nam al haast direct afstand, met een vragende blik bleef hij haar aankijken. Hoezo, ze voelde zich vreemd? “Hoezo, wat is er mis dan?” vroeg hij op een vragende toon, niet echt beseffend dat het door hem kwam. Tot deze woorden klonken: “Ik…ik krijg het zo warm, ben..ben ik ziek?” Reno nam haar schouders vast en kneep er zachtjes in, “Nee je bent niet ziek, ik denk dat ik weet waarom je het zo warm hebt. Misschien komt dat door mij.” Hij legde zich neer op haar bed en staarde naar het plafond met een grijns van jewelste. Melody had dus last van haar hormonen, arme meid. Nu ergens had Reno wel medelijden met haar, maar aan de andere kant vond hij het ook onwijs schattig.

Wat er met haar aan de hand was, ze snapte het niet. ze had zich wel al vaker ziek gevoeld maar nog nooit zo, nu voelde het anders. ze voelde niet het suffe en misselijke gevoel dat meestal gepaard ging met ziekte. nee het gevoel dat ze had was moeilijk te beschrijven, het voelde gewoonweg ronduit vreemd. Ze had het warm, haa rhanden waren klam en haar hart bonkte neit op een normaal ritme. Wat voor ziekte was dit? Ze vond het niet zo fijn ze wilde nietdie vreemde knoop in haa rmaag hebben. Zouden hier medicijnen voor bestaan? ze hoopte van wel. Toen ze hem vertelde dat ze zich vreemd voelde nam hij afstand waardoor het gevoel al een beetje afnam maar er nog steeds was. Zijn blik was vragend en al gauw vroeg hij wat er dan wel mis was. Ze antwoorde erop maar zijn reactie deed haar vreemd opkijken wat bedoelde hij? Reno nam haar schouders vast en kneep er zachtjes in, “Nee je bent niet ziek, ik denk dat ik weet waarom je het zo warm hebt. Misschien komt dat door mij.” Haar hoofd ging schuin terwijl ze hem vragend aankeek. Wat bedoelde hij? Hoezo kwam het door hem? Hij was niet in haar gegaan met zijn magie,, hij had haar neit ziek gemaakt. En volgens hem was ze zelfs niet eens ziek. maar wat was er dan? Hij legde zich neer op haar bed en staarde naar het plafond met een grijns van jewelste. Ze staarde hem aan. Wat was er zo vermakelijk dat hij zo moest grijnzen? Vond hij het grappig dat ze zich vreemd voelde? Dat vond ze niet aardig van hem, helemaal niet aardig ze was er zelfs lichtelijk gekwetst door. Op haar knieën zat ze langs hem en keek ze naar zijn gezicht met haar zielige puppy ogen. "Waarom grijns je zo? Vind je het grappig dat ik me vreemd voel?" Vroeg ze met een zielige stem. Haar ogen boorden zich in de zijne. Haar zielige ogen konden zelfs de meest gewetenloze moordenaar een schuldgevoel geven. "Wa...wat is er met me aan de hand?" Vroeg ze terwijl ze hem een tikje tegen zijn arm gaf.