Spoiler:

Layla kon goed glimlachen, dat bewees ze zo wel. En eigenlijk had hij daar wel respect voor; als je zat mat zo'n probleem en dan nog kunnen glimlachen! Hij zou die kunst graag onder de knie hebben, maar voor Romano waren er maar een paar dingen; of helemaal blij zijn, of helemaal woedend. Hij was niet zo goed in de gulden middenweg, maar op zich maakte hem dat wel een hele enthousiaste, open persoonlijkheid. Ze had zijn hand geaccepteerd en voorgesteld om naar de school te gaan. Maar ja, zo kwamen ze natuurlijk nooit bij de discotheek! En dat was nu eenmaal zijn doel, of Layla het nu leuk vond of niet, hij zou het aan haar vragen. Maar ja, als een dame naar de school wilde, dan ging je eerst naar de school. Daarom had Romano haar vanaf het lanceringsplatform naar de kamers gewezen waar stagiaires konden verblijven, die hoefden niet bij de leraren te zitten. Hopelijk was de kamer groot genoeg voor haar. 'Je kan je spullen even neerzetten,' zei hij, daarmee insinuerend dat hij haar nog verder mee ging slepen. Hij wist niet precies hoe hij nu wist dat het haar kamer was, maar hij vertrouwde zijn brein er deze keer op dat het iets goed onthouden had nu het van belang was. Hij hupte van zijn ene voet op zijn andere voet terwijl hij wachtte, negeerde mensen die langskwamen. Hij moest nu wel een beetje voort gaan maken met haar meevragen naar dat feest, anders had hij nog niemand en het werd langzamerhand wel een beetje laat om iemand anders te zoeken. Zodra ze klaar was liet hij haar snel nog de klaslokalen zien, de kantine waar verse koffie was. 'Maar geen tomaten,' zei hij er teleurgesteld bij. Tomaten verkochten ze niet, het was hem een raadsel waarom. De bibliotheek had hij haar aangewezen, de kamer van het schoolhoofd, snel even de deur van de kerkers gewezen. Hij verwachtte niet dat ze daarnaartoe wilde. De tocht over het schoolterrein was kort en hij liet lang niet alles zien. Dat kon wel een andere keer en ja; tijdgebrek. Als hij haar mee ging vragen en ze zei ja, dan had ze waarschijnlijk nog een flinke tijd nodig om zich op te knappen en dergelijke. En dan pas konden ze naar dat feest. Als ze geen ja zei, dan moest hij hier nog een random iemand uit een cafeetje plukken en diegene meeslepen, maar daar had hij niet zoveel zin in. Charmes kostten tijd, eerlijk waar. Oké, hij kon het ook niet plompverloren op straat vragen. Daarom had hij haar mee geloodst naar de winkelstraat, waar hij haar misschien nog wel zover kon krijgen om wat te drinken op een terrasje en dan zijn slag te slaan. Ja, er zat een hoop denkwerk achter dit soort dingen, al zag Romano er niet uit alsof hij er echt over nadacht. Goed, winkelstraat, check. Café in de buurt, check. Layla mee, check. Hij trok even zijn shirt recht en keek toen om naar Layla. 'Als je wil kan ik je later de rest van het schoolterrein nog wel laten zien,' zei hij, 'maar ik dacht dat je misschien wel zin had om wat te gaan drinken.' Zijn glimlach was breed, echt. Hij wilde haar niet mee naar dat feest om haar te versieren - wat wel een optie was, natuurlijk - maar gewoon om iemand mee te hebben en hij had er helemaal niet over gedacht dat ze het misschien verkeerd zou opvatten. Maar hé, hij had wel haar leven gered, hoor! Romano bleef stilstaan voor een cafeetje dat er wel gezellig uitzag, ook niet te druk, met een ruim terras en een lichte binnenkant. Hij bood haar zijn arm aan. 'Ik trakteer,' zei hij, bij wijze van uitnodiging om naar binnen te gaan.

~Hope you don't mind :3 Romano wil je gewoon mee naar dat feest >D~

Romano had haar een snelle rondleiding gegeven door de school. Waarbij ook haar kamer. Klein, vol gepropt met meubels. Het liefst was Layla gelijk aan de slag gegaan om het een en ander eruit te halen. Om gewoon de ruimte te creëren waar ze zich het prettigst bij voelde. Maar Romano had andere plannen. En hoewel ze liever ook even wilde rusten na alles had ze toch nog haar pillen en andere medicatie helpende middelen mee weten te krijgen voor hij haar mee sleurde naar de volgende ruimte. En voor Layla alles goed en wel in zich had op geslagen stond ze alweer buiten. Alles was in een razend tempo gegaan, en eerlijk gezegd, had ze geen idee meer wat ze nu allemaal had gezien. Heel fijn, dat werd nog een speurtocht voor haarzelf. Maar Layla hoefde vandaag maar met haar ogen te knipperen en ze was alweer ergens anders. Alsof hij de shuttle moest halen. Zolang zij dan in ieder geval niet mee hoefde, dan was het goed. Maar ook het school terrein was binnen een knipoog aan haar voorbij geschoten en inmiddels liep ze al met Romano over een pad. Dat volgens wat bordjes aanduidde dat ze richting Oak's Field gingen. Niet bepaald Layla's idee van een eerste dag. Maar ze zou het wel zien. Sowieso wat er van zou komen. 'Als je wil kan ik je later de rest van het schoolterrein nog wel laten zien,' zei hij, 'maar ik dacht dat je misschien wel zin had om wat te gaan drinken.' Layla knikte even. Al had ze dat ook makkelijk kunnen doen op het school terrein. Maargoed, een drankje doen, met een jongen die minstens 4-5 jaar jonger moest zijn dan zij zelf was.. Toch? Ach, nou ja, zolang het maar een gezellige middag werd. Dan kon ze vanavond redelijk op tijd slapen. Daarbij moest ze de kamer nog verbouwen, jottem. Layla pakte daarom glimlachend zijn arm aan en knikte. "Nou, vooruit dan maar." Zei ze terwijl ze naar binnen keek om de ruimte enigszins te checken. Ze had geen zin om nog eens een aanval te krijgen.. Één was er al één te veel.

Oké, hij gaf het toe, misschien had hij de rondleiding afgeraffeld, maar anders had hij geen tijd meer om over dat feest te beginnen op de meest subtiele manier die hij kon bedenken. Dat zou dus waarschijnlijk niet erg subtiel zijn, maar, who cares? Romano had zijn zinnen op iets gezet en voor zijn doen was het al heel knap dat hij niet afgeleid was of begonnen was over Mister Mustache en zo een compleet gesprek vergald had. Nee, voor een keer had hij een goed begin gemaakt. Het einde zou hij nu vast en zeker verpesten, maar goed.. het was altijd te proberen. Eigenlijk viel het hem al mee dat Layla niet halverwege afgehaakt was, hem verblindend met één of ander trucje en dan spoorloos verdwijnend. Ze was er gewoon nog! Dan moest ze toch wel aardig zijn, niet? Ergens voelde hij zich wel schuldig dat hij haar zo zat te pushen, maar aan de andere kant zou het toch een heel leuk begin van haar periode hier zijn? Niet? En hij had er ook niets op tegen om haar een andere, rustigere rondleiding te geven een andere keer. Als dat feest er nu maar niet was geweest. Dan had hij dat kunnen doen; hij had dus in ieder geval een excuus. Romano had er alleen niet bij nagedacht dat zij ouder was dan hij en er wat op tegen zou kunnen hebben; ze had er alleen nog niets op tegen, dus kwam dat ook niet bij hem op. Subtiel, Romano, subtiel. Trouwens, hij had een argument voor als ze moeilijk ging doen over haar kamer verbouwen; als je lekker lang doorfeestte 's nachts - en dus ook een beetje laat begon - was het alweer morgen en had je weer een hele dag om je kamer in te richten! Zo bekeek hij het, de party animal. Layla accepteerde zijn arm met een glimlach en liep mee naar het cafeetje. Net op tijd dacht Romano eraan dat ze last had van die claustrofodinges en dat hij dus maar beter op het terras kon gaan zitten. De temperatuur was nog wel te doen, dus. Romano schoof - als een echte heer, die hij maar heel af en toe was - haar stoel achteruit en ging toen zelf pas zitten. 'Wat zou je willen?' vroeg hij netjes, om daarna naar de ober te wenken. Goed, hoe zou hij erover beginnen? Nou ja.. hij zou zichzelf er wel uitpraten. Of juist in de hoek lullen, maar goed. Dat zou hij dan wel weer zien, niet? 'Moet je al vroeg beginnen met je stage, of kan je eerst nog een beetje verbouwen en zo?' vroeg hij, puur nieuwsgierig. En niet van plan om iets voor te stellen terwijl ze niet eens kon. Waarschijnlijk had ze al uren door waar hij naartoe wilde, als ze maar niet het verkeerde ging denken. Want hij wilde haar niet versieren. Nou ja, misschien flirten als hij een beetje dronken werd, maar dat viel niet onder 'ik wil een relatie met iemand van vijf jaar ouder'. Toch? Ach wat. Van een relatie zou het toch niet komen, dacht hij zo. 'Het is best lekker weer buiten,' begon hij opeens random. 'Dat is leuk voor dat buitenfeest vanavond! Anders had het nog in de regen door moeten gaan.' Subtiel, ja, dát was het sleutelwoord.