Geralt opende zijn mond een stukje en liet een teug frisse lucht zijn longen binnenglijden. Het vulde zijn lichaam en gaf zijn spieren hernieuwde energie. Vandaag was één van zijn eerste, echte vrije dagen sinds hij op Starshine Academy was aangekomen een aantal weken geleden. Het nieuwe leven op de academie was zeker iets om aan te wennen. Soms waren er nachten dat hij slapeloos in zijn bed lag, hevig hunkerend naar de uitgestrekte wildernis en de oneindige vrijheid van zijn oude witcher-bestaan. Echter kon hij de schoonheid van zijn huidige beroep ook wel inzien: het voelde goed om jonge geesten te helpen vormen en ontwikkelen tot volleerde magiërs en personen. Er zaten werkelijk ook wat talenten tussen, dat was hem al gelijk opgevallen. Maar nog meer was hij onder de indruk geweest van de leerlingen die niet direct opvielen of de beste waren van de groep, maar juist een ongeëvenaarde veerkracht hadden en wil om te leren. Dát was pas echt wat zijn werk er des te leuker op maakte, al zouden zijn studenten dit misschien minder snel aan hem merken, aangezien Geralt er altijd een ietwat strenge blik en statische houding op nahield. Maar degenen die goed hadden opgelet, hadden wellicht zijn goedkeurende geknik en tevreden gemompeld opgevangen.
Vandaag had Geralt zichzelf eens vrij gegeven. Hij had sowieso al geen lessen gepland staan en bovendien was hij al aardig bij met al het papier- en nakijkwerk wat bij zijn huidige beroep kwam kijken. Daarom had hij het zichzelf gegund om op deze mooie, bewolkte dag weer eens ouderwets te trainen. Op de academie waren weliswaar geen wapens toegestaan, maar hij gebruikte zijn zwaarden nog wel om zijn vaardigheden op pijl te houden. Uiteraard wel uit het zicht van de leerlingen.

Het heft van zijn zilveren zwaard voelde vertrouwd in zijn hand. De witcher keek uit over de verlaten grasvlakte. De meeste leerlingen hadden nu les en bovendien leek het erop alsof het later zou gaan regenen, dus kon hij rustig zijn gang gaan.
Met een strakke, snelle beweging van zijn hand liet Geralt drie vuurbollen verschijnen die voor nu als zijn tegenstanders zouden dienen.
Nogmaals ademde hij diep in en uit, voordat hij aanviel. Zijn krachtige lichaam bewoog verrassend soepel om het hete vuur heen, terwijl het lemmet van zijn zwaard de vuurbollen vrij gemakkelijk één-voor-één wegtikte. Geralts witte lokken zaten los bij elkaar gebonden op zijn achterhoofd, maar zwiepten alsnog mee op de ritmische bewegingen. Het was als een dans van vuur en zilver. Bovendien was het slechts een opwarmoefening, maar zelfs daaraan merkte hij hoezeer hij dit gemist had.

Een flink aantal oefeningen later, stopte Geralt het zwaard weer in zijn schede om even op adem te komen. Gelukkig, zo’n ouwe lul was hij nou ook weer niet geworden, concludeerde hij tevreden. Het was een bewijs wat hij even aan zichzelf had moeten leveren met al die jonge mensen én jeugdige docenten om hem heen, aangezien hijzelf inmiddels al aardig wat jaartjes in het Kovomaka universum rondliep. Razen mocht weten hoeveel precies. Hm... Geralt zelf was liever de tel af en toe kwijt.

Juist toen de witcher zich in het zachte gras wilde laten zakken, vroeg iets in zijn buurt zijn aandacht. Wat verwonderd keek hij op, maar kon nog niks ontdekken. Toch kwamen oude instincten als vanzelf bovendrijven: een mythisch wezen naderde. Interessant… De lange, breedgeschouderde man richtte zich op tot zijn volle 1.92 meter. Zijn spieren spanden zich aan, terwijl zijn geest hem juist kalm probeerde te houden. Nee, dit was niet langer wie hij was. Wie of wat het wezen ook was, het zou waarschijnlijk op Starshine thuishoren. En in dat geval had Geralt al helemaal geen zin zich erop te richten, omdat hij dan de kans liep Roxanne nog meer tegen de haren in de strijken. Dat was wel het laatste waar hij behoefte aan had…
Echter kon hij zichzelf er niet van weerhouden om vanuit zijn ooghoeken te observeren hoe een fabeldier kwam aangevlogen. ‘Hm… Gevleugeld, adelaarskop, leeuwenlichaam… Griffioen.’, gonsde het automatisch door hem heen. Dat kon hij zichzelf nou eenmaal niet afleren. Ah, dat moest dan vast de adviseur van de Legendarische Magiër Ronodan zijn. Geralt had wel vaker over hem horen spreken. Bijzonder geval scheen het te zijn, al was hem niet verteld waarom precies.

Uiteindelijk besloot Geralt zich geheel om te draaien om te kunnen genieten van de volle glorie van de machtige adviseur. Van de vele, verschillende wezens met wie hij al het gevecht had mogen aangaan, waren de griffioenen vaak één van de meest uitdagende geweest. Ze waren niet alleen bijzonder statig en wijs, maar ook zeer behendig in de lucht. Om nog maar niet te spreken over hun leeuwachtige klauwen!
Ondanks dat de witcher zijn soortgenoten -die onnodige overlast hadden veroorzaakt- soms het zwijgen op had moeten leggen, had hij nu al groeiend respect voor het dier.
Geralts gouden ogen glommen geïntrigeerd toen ze de griffioen bestudeerden terwijl hij verder vloog.
Nou ja vloog… Het was meer…vallen. Of...?
Wacht… Wat was de adviseur eigenlijk precies aan het doen?
Een frons verscheen op zijn voorhoofd. Als Geralt niet beter zou weten, leek het bijna alsof het fabeldier een noodlanding aan het maken was… Nee, dat kon niet toch? Dat paste het majestueuze, imposante imago van een griffioen niet. Echter bleef hij maar op dezelfde manier "doorvliegen”.
Voor Geralt het zich goed en wel besefte, zetten zijn benen zich in beweging. Dit moest hij van dichterbij bekijken. Zijn training kon wel wachten. Vlug en moeiteloos bewoog hij zich voort door het grasveld om de griffioen te volgen, totdat deze een gevaarlijke duikvlucht naar beneden maakte in de buurt van het stille meer. Hm…curieus…
Maar er zat vast een weldoordachte reden achter! Het was immers een griffioen!
Vlakbij het meer hield Geralt halt en ging hij verscholen achter wat struiken. Aangezien mythische wezens meestal niet zijn grootste fan waren -begrijpelijk- haalde hij het zwaard weer uit de schede en bedacht hij snel een plan om zo min mogelijk bedreigend over te komen. Zijn zwaard zou hij in ieder geval naast zich neerleggen, als teken van vrede. Geralt maakte zich klaar om voor het eerst echt in contact te komen met één van de soorten die altijd al het meest indruk op hem hadden gemaakt in zijn tijd als witcher. Ergens, heel, heeeel diep van binnen, was hij daar best wel verheugd over.
In een uiterst kalme en beheerste pas kwam Geralt tenslotte tevoorschijn uit de struiken, legde al voor de zekerheid zijn zwaard naast hem op de grond en boog zijn hoofd iets uit eerbied, benieuwd naar de reactie van de ander. “Gegroet, Master. Geralt of Rivia.” groette hij hem, waarbij hij zich direct beleefd voorstelde.

[& Dyonsius]

Het lichte briesje wat er stond liet een paar van zijn veren rustig aan mee bewegen. Het was heerlijk weer. Het was warm, maar door de wolken was de temperatuur perfect. Dyonsius liep met rustige passen over het schoolterrein naar een iets hoger liggend gedeelte. De aarde was hier losjes, merkte hij. Even schraapte hij eroverheen met zijn voorpoot. De grote klauwen als van een adelaar lieten een paar strepen achter op de grond. Het was geen harde grond, maar hard genoeg om zich op af te kunnen zetten. Voorzichtig zette de hippogrief een aantal passen achterwaarts, spreidde zijn vleugels en klapperde er een paar keer mee. Ze voelde als altijd goed aan. Voor even schudde het mooie dier zich uit, nam een aanloop en steeg op. Met een paar keer klappen met zijn vleugels was hij mooi hoog in de lucht en kon hij alles goed zien. Vrolijk liet hij een geluid klinken.

Spoiler:

Voor ongeveer een half uurtje vloog hij rond, kijkend en zoekend. Hij wilde eerst een lekker hapje vinden. Het was immers als een paar dagen geleden dat hij een prooi gevangen had. Zijn zicht was een stuk beter als hij hoog was. Als hij vloog. Zijn kop om de paar meter langzaam kantelend zocht hij naar een iets te eten. Het kon aas zijn, maar liever had hij een vers visje of een vers klein zoogdiertje. Zoals een konijn bijvoorbeeld. Dyo zuchtte zachtjes. Het zoeken was altijd het vervelendste. Het duurde nog best lang voor hij iets zag bewegen. Hij vloog richting de plek. Daaronder hem zag hij een persoon, een mens. Het was aan het oefenen met iets. Het glinsterde fel, ook al waren de zonnestralen er haast niet. Het verwarde hem lichtelijk. Hij had zo een ding nog nooit gezien. Een mens wel natuurlijk, maar niet dat ding wat het wezen in zijn handen had. Nieuwsgierig cirkelde hij even boven hem. Loerend naar wat hij deed. Zijn aandacht voor de persoon onder hem verslapte toen zijn maag hem het seintje van honger weer gaf. Op het moment dat hij zich net wilde omdraaien, reikte de glinstering van het zwaard zijn ogen. Dat zorgde er voor dat hij half blind richting het meer vloog. In het meer zat immers heel veel vis. Vis was eten. Eten stilde honger, gaf hem energie en maakte dat hij kon overleven. Iets scheef en uit koers, fladderde hij wild met zijn vleugels. De meeste balans die hij had gehad, was weg. Toen raakte hij ook nog een paar takken. De paniek sloeg toe en instinct plus ervaring nam over. Hij moest nu een nood landing maken. Als het kon op de grond en niet in het water. Hij wilde pas in het water landen, als hij werkelijk zou gaan jagen. De noodlanding verliep redelijk volgens plan, als je het bijna omvallen eer hij op de grond was niet meetelde. Lichtelijk gestrest had hij zijn vleugels slap langs zijn grote lichaam hangen en had hij zijn snavel (lichtelijk hijgend) open. Verschrikt draaide hij zich dan ook om en maakte zichzelf zo groot mogelijk. Dyonsius liet een zacht waarschuwende leeuw achtige grom horen, bij het horen van de ritselende bosjes. Het gevoel wat erbij gepaard ging was ook vreemd. Het was iets wat hij niet kon plaatsen.

Vanuit de struiken kwam een persoon tevoorschijn. Dezelfde die hij eerder had gezien, als hij het zo moest inschatten. Het zwaard wat de man vast had liet hem op zijn achterpoten staan en bereikte nu een lengte van zo een twee meter hoogte. Als die vent hem iets wilde aandoen moest hij eerst langs zijn scherpe klauwen en snavel komen. Maar de persoon met de grijs witte haren en vele gezichtsbeharing deed iets wat de griffioen niet verwacht had. Hij legde zijn zwaard neer en boog zijn hoofd. Perplexed liet hij zichzelf weer zakken op vier poten. De man sprak hem aan en de woorden lieten hem zijn kop een paar keer scheef doen en liet zijn vleugels weer op hun juiste positie glijden. Master? Hij noemde Dyo een Master? Begreep hij dat nu goed? Daar snapte hij niet veel van. Voor een paar keer knipperde hij een paar keer met zijn ogen en klauwde over de grond. Deels om intimiderend over te komen en deels omdat hij niet wist wat hij nu precies met deze situatie aan moest. ‘A...Aangenaam, Geralt of Rivia.’ Sprak hij voorzichtig tegen de man en kort maakte hij een kleine buiging met zijn kop. Het moment gebruikte hij om zichzelf weer zo goed mogelijk in de hand te krijgen. Het mentale praten met anderen ging hem nu gelukkig goed af, al zou het voor de ander wel vreemd zijn. Om Dyo zijn licht rauwe en half krassende stem binnen in zijn hoofd te horen. Moest hij zichzelf nu ook voorstellen? Was dat gewoonte onder de mensen? Van wat hij zo had gezien, dacht hij van wel. 'Ik ben een griffioen. Dyonsius Arrano. Maar enkel Dyonsius is voldoende, human.’ Verklaarde hij nader, een beetje onwennig. ‘De adviseur van Ronodan, dat ben ik.’ Vertelde hij trots en hij nam een statige houding aan en hief zijn kop hoog op. Niemand hoefde te weten dat de twee niet echt klikte. Dat Dyo nu vooral als persoonlijke butler werd behandeld, ging niemand iets aan dacht hij zo. Vooral flesjes alcohol halen uit bijvoorbeeld de keuken, was iets wat hij veel deed. Maar dat was tussen hem en de legendarische magiër. Die hij zo goed was gevolgd, dat de andere al genoeg van hem had vóór dat hij officieel adviseur was. Je kon wel zeggen dat Dyonsius er eentje was met veel vastberadenheid. Hij was een vrij schattige, ietwat kleine, klunzige maar aardige en erg koppige griffioen. Zijn aandacht werd getrokken door een konijn want zo dom was om langs te huppelen. Ja, die was nu de lunch van het mythische fabeldier. Hap, slik en weg was het kleine zoogdier. Hierna richtte hij zich weer op de persoon tegenover hem. Zachtjes maakte hij een nieuwsgierig geluidje. Wat wilde deze man van hem? Er was… iets aan deze man wat Dyo toch lichtelijk wat nerveus maakte. Maar manieren had deze man zeker wel. Dus het was waarschijnlijk het feit dat Dyo zijn vertrouwen in mensen was geschaad, dat hij zich zo ongemakkelijk voelde.

Zodra Geralt weer recht ging staan na zijn korte buiging, viel zijn blik direct weer op de griffioen. Interesse ging gepaard met verwondering toen hij naar het fabeldier keek. Had het…jeuk ofzo? Met een ietwat opgetrokken wenkbrauw sloeg hij het wezen gade terwijl het zichzelf als een verenbal opzette, terwijl de man zelf nog half aan het verwerken was wat voor een geluidje het eerder had gemaakt toen de witcher net de struiken was uitgekomen. In zijn oren had het net als een grom geklonken...van een leeuwenwelpje dan wel. Of was het gewoon een nies geweest?
Hm… Misschien moest de griffioen zichzelf gewoon nog even schrap zetten en kwam er zo nog een machtige brul aan. Geralt keek er al naar uit. Hij zou haast glimlachen bij de gedachte, …als hij niet exact op dat moment per ongeluk een blik had gewisseld met de griffioen…
Die ogen.
Geralt zou absoluut niet durven beweren dat het dier onintelligent uit zijn ogen keken. Dat zeer zeker niet, maar toch was er iets met die kijkers… Geïntrigeerd bleef de witcher de griffoen aankijken, in zijn hoofd puzzelend wat dit kon betekenen. Het fabeldier leek…jong, op de één of andere manier. Niet zozeer qua gedaante, want zijn lichaam was mooi volgroeid, al was hij misschien wat aan de kleine kant. Maar zijn ogen waren jeugdig en vooral...onwetend, bijna als een vogeltje wat net uit het ei kwam.
En als dat de griffioen al niet verraden had, dan was het zeker zijn te snel toegetreden kalmte geweest die zijn lichtelijke naïviteit weggaf. Geralt had zich alleen nog maar voorgesteld of het wezen was rustiger. Ieder gemiddeld fabeldier zou het niet in zijn hoofd halen zo snel tot rust te komen met een witcher in de buurt. Alleen al hun geur deed mythische wezens vaak direct overgaan tot de aanval. Het scheen dat Geralt’s soort naar prooidieren rook. Dat moest vast door de mutaties komen.

Geralt onderdrukte een grimas toen de griffioen zijn klauwen over de grond liet strijken. Een poging tot intimideren. Mooi. Hij was hem dus toch nog aan het inschatten. Als hij nu ook nog een poging zou doen hem echt een beetje te laten bibberen, zoals het een griffioen betaamde, dan zou Geralt zijn eerdere, ongerepte handelingen wel over het hoofd zien. Ah, kijk, kijk! Daar kwam het! De griffioen leek over tot actie te gaan en-
“A…Aangenaam, Geralt of Rivia.” stelde de griffioen zich voor, door mentaal tegen hem te spreken. De lichte hapering aan het begin was hem niet ontgaan.
Ietwat uit het veld geslagen wierp Geralt een verblufte blik op hem. …Wat? Zijn mond opende zich iets toen het dier wonder boven wonder ook nog voor hem boog. Voor hém… Voor een witcher… Natuurlijk, het was bijzonder respectvol, maar… wat…hoe…hè…? Het was bijzonder te noemen dat Geralt met zijn mond vol tanden stond en even niet wist wat hij moest uitbrengen. Hij was enigszins onder de indruk door het mentale gesprek, maar ook verward door de ongewone benadering door de griffioen, tegelijkertijd.

Geralt raapte zichzelf bij elkaar. Dat was waar: dit was een adviseur van een Legendarische Magiër. Natuurlijk zou die zich niet beperken tot wat imponerend gegrom en geklauw. Nee, dit getrainde, wijze wezen zou hem vast scherp en gewiekst op zijn woorden pakken. Eens zien wat hij nog meer te vertellen had… Dit werd vast interessant. Het leek erop alsof hij weer ging spreken:
“Ik ben een griffioen.”
…Oké. Ja... Eh...daar was Geralt inmiddels achter. Fijn dat het dier dat zelf ook wist.
“Dyonsius Arrano. Maar enkel Dyonsius is voldoende, human.” Sprak de griffioen verder. ...Human?
Aha. Hij had dus niet door dat hij een witcher voor zich had. Dat verklaarde zijn kalmte, alhoewel hij wat onwennig klonk buiten dat. Ach ja, hun soorten waren in principe alleen maar aartsvijanden. Meer niet... Geralt was oprecht benieuwd waar dit precies heenging inmiddels...
Zijn gezicht stond streng en onderzoekend, maar een lichtelijk geamuseerde glinstering schitterde in zijn gouden ogen.
Tenslotte stelde Dyonsius zich ook voor als de adviseur van de Legendarische Magiër Ronodan.
Al had Geralt dat laatste vermoed, dan nog was het enigszins verrassend te noemen, aangezien hij niet direct de link zag tussen deze vriendelijke, maar wel jonge, onervaren knaap en…tja…Ronodan.
Hier wilde hij wel meer van weten… Automatisch rechtte Geralt zijn rug en kneep zijn ogen iets samen, zoals hij altijd deed als hij zich concentreerde. Zijn mond opende zich net iets om antwoord te geven, toen de blik van het dier plotseling afdwaalde. Met een frons volgde de witcher diens verlekkerde blik en ontdekte een konijn. Ah. Nu kon de anders zo ernstig uitziende man een lichte glimlach niet onderdrukken. Dit werkte absoluut niet in Dyonsius voordeel -als adviseur van Ronodan- maar hij had zowaar iets aandoenlijks. Bijzonder…
Toen Geralt weer de aandacht had van de griffioen, viste hij plotseling vliegensvlug een dolk uit zijn achterzak er wierp deze zonder enige moeite richting het konijn. Diens dood was snel en pijnloos.
Met zijn welbekende, uiterste sereniteit begaf de grote, witharige man zich richting de prooi en raapte deze met dolk en al van de grond. De dolk veegde hij wat af aan het gras en stopte het weg. Het gedode konijn greep hij bij het nekvel en hield deze even uitnodigend voor Dyonsius kop, waarna hij hem echter weer weg haalde, door zijn handen achter zijn rug te houden. Met dezelfde kalme pas begon hij om de griffioen heen te lopen om hem eens beter te kunnen bekijken. “Ik ben een witcher.” sprak hij tenslotte met een diepe, doordringende stem, zichzelf op dezelfde manier uitleggend als het fabeldier had gedaan. “En ik ben de leraar vuurmagie.” Ging hij verder, terwijl hij nog steeds rondom het wezen stapte en hem nauwkeurig bestudeerde. Hm... Hij had een goed stel spieren. Echter ging dit verborgen onder een te ingetogen houding. Zijn vleugels leken krachtig, maar hij miste de balans. Dat was duidelijk aan zijn… "geïmproviseerde landing" eerder. En... goede klauwen, maar ook dat had wat training nodig. Al met al had de griffioen zeker potentie. Mooi. Dat deed een idee in hem opborrelen.
Met een statige, krachtige houding ging Geralt recht voor de griffioen staan en boorde zijn blik in die van het wezen. “Ik heb een voorstel voor je, Dyonsius.” bulderde zijn stem met een scherpe rand. “Als jij mij een echt intimiderende houding laat zien en afschrikwekkende brul laat horen, geef ik jou dit lekkere hapje.” Een uitdagende grijns verscheen rond zijn lippen. “Je zegt dat je Ronodan’s adviseur bent? Dat betekent dat je aardig wat in je mars moet hebben. Dus kom maar op! Je mag me best een beetje bang maken...” Met zijn kritische en prikkelende leraren-blik bleef Geralt het fabeldier aankijken.

Cue music!

De dolk die zijn konijn, zijn lekker hapje doorboorde, liet hem een verschrikt geluidje maken. Wat kregen we nu? Met zijn kop volgde hij elke beweging die de man voor hem, met de naam Geralt. Het scherp uitziende, haast klauwachtige ding, waarmee de kerel het konijn gedood had, veegde hij schoon en stopte hij ergens in weg. Hoe frappant. Het konijn werd hierna uitnodigend naar hem uitgehouden Dyonsius's eerste gedachte was dat hij geen hulpeloos kuiken meer was en toch echt wel zelf kon jagen. Maar aan de andere kant, was het een aardig gebaar en wie weet, was het wel een gewoonte van waar deze Geralt kwam. Kort snoof de griffioen aan het konijn, om er negenennegentig procent zeker van te zijn dat het voedsel niet vergiftigd was. Nu leek dat hem stug, want wie zou er nu een Adviseur iets aan willen doen, maar toch was het dier liever op zijn hoede. Er van overtuigd dat er niets mis was met het voer wat voor zijn snavel bengelde, haalde hij uit om het kleine zoogdier tussen zijn snavel te krijgen. Al ging dit niet zoals verwacht. Het dier werd weggegrist en zijn snavel kwam met een harde tik op elkaar. Nou ja zeg! Dat waren toch geen manieren? Dyo maakte een geagiteerd en verward geluidje om daarna een stap scheef richting hem toe, om zo dan toch te proberen bij het lekkere hapje te komen. Op hetzelfde moment begon Geralt om hem heen te lopen. Dyo vertraagde zijn pas totdat hij stil stond en bewoog verder niet meer, maar hield zijn ogen op de man gericht. Dyonsius luisterde naar zijn woorden. ‘Een Witcher?’ liet hij zijn vragende stemgeluid in Geralt zijn hoofd klinken. Dyonsius kende de term Witcher niet en wist dus ook niet wat het inhield en betekende. Met zijn kop volgde hij de man die verder een rondje om hem heen liep. Diens stem vertelde dat hij ook de leraar vuur magie was. Ah.., Dus hij werkte ook hier op school? De Griffioen ontspande zich weer iets, mar bleef de leraar aankijken. Dat hij hier werkte, betekende dat hij wel te vertrouwen was, dacht Dyonsius zo, maar alsnog was het een gewoonte geworden om mensen die hem zo vol interesse bekeken goed in de gaten te houden. De beweging van de persoon stopte en Geralt keek hem doordringend aan. Dyonsius staarde net zo hard terug, gepluimde staart zwiepend van links naar rechts. De scherpe, bulderende stem liet Dyonsius kort even verschrikt kijken, voordat hij zich herpakte. Dyo zijn ogen gingen kort naar het hapje toe. Hij zou zelf kunnen gaan jagen, maar een simpel en lekker hapje zoals dit, liet hij niet liggen. Dan was hij soms nog redelijk opportunistisch. Hij schudde zijn veren kort even voordat hij steviger op zijn poten ging staan. Wat alsnog niet helemaal stevig was. Zijn poten waren nu eenmaal wat instabiel. Zijn vleugels waren in dat opzicht beter ontwikkeld, al hadden die ook af en toe wat probleempjes. ‘Ik zal je laten zien wat ik, Dyonsius Griffioen en de adviseur van de LM Air Ronodan kan. Geralt of Rivia, mens, witcher en leraar.’ sprak Dyo hem lichtelijk enthousiast maar vastberaden toe. Hij was niet geïntimideerd door het ge staar van de man. Of niet echt, in ieder geval. Wel een klein Beetje geïntimideerd als hij eerlijk was. Want mensen bleven voor hem toch altijd in het kopje ‘spannend’ staan. Totdat hij ze goed kende, althans. Het was even stil waarna Dyonsius zijn snavel opende en een geluid* liet klinken. Het klonk kort en schor. De griffioen schudde zijn kop even, het was al even geleden dat hij hard had moeten schreeuwen en zeker zo op commando. Dát was hem nog niet overkomen. Als hij al een hard en fel geluid maakte was het doordat hij het op instinct deed. Nogmaals proberen dan. Deze** ging al wat beter en hij eindigde het met een grom. Maar alsnog kon het volume nog wel hoger, dacht hij zo. Drie keer is vleugels recht. De derde*** ging en klonk al een stuk harder en beter. Tevreden met het resultaat keek hij Geralt aan en ging er wat statig voor staan. Al trilde zijn rechter achterpoot wel ietjes. ‘Zo. Ik heb gedaan wat je vroeg. Ik neem aan dat u tevreden bent?' Sprak hij, waarna hij het lekkere konijn uit Geralt zijn handen probeerde te grissen.

sounds:

Geralt had gehoord hoe Dyonsius de term “witcher” had herhaald, wat zijn vermoeden bevestigde dat het fabeldier werkelijk nog niet in contact was gekomen met zijn soort. Misschien maar beter ook. Hij kon beter Geralt ontmoeten, dan zijn broeders… Ondanks dat het genootschap flink uitgedund was sinds de diensten van witchers niet langer “gewaardeerd” leken te worden door de overheden, waren er nog steeds enkele witchers actief. Ze begaven zich nog meer in de schaduwen dan in het verleden en leefden zo hun eigen leven. Het ene moment wenste Geralt dat hij weer één van hen was en het andere telde hij zijn zegeningen van zijn huidige baan. Beiden kenden zo hun schoonheden en gebreken, maar aangezien het eerste momenteel vooral gebreken vertoonde, stond hij nog altijd achter zijn keuze om docent te zijn.
En precies dat was hij aan het doen met de griffioen, aangezien de arme drommel nog niet helemaal op en topfit leek te zijn. Echter beviel zijn fanatieke energie hem wel: zijn begerige ogen die naar het konijn staarden en tenslotte het proberen recht te staan toen Geralt hem had uitgedaagd.
Enigszins geïntrigeerd keek de witcher naar het mythische wezen. Ongetraind of niet, griffioenen bleven majestueuze wezens…
“Ik zal je laten zien wat ik, Dyonsius Griffioen en de adviseur van de LM Air Ronodan kan. Geralt of Rivia, mens, witcher en leraar.” sprak de griffioen in zijn gedachten, waarop Geralt’s grijns verbreedde. Deels omdat hij tevreden was dat Dyonsius akkoord ging met zijn voorstel en deels omdat het ergens komisch was, op een aandoenlijke manier, hoe het dier sprak. Het was werkelijk een geheel nieuwe ervaring voor hem.
“Uitstekend…” reageerde Geralt tenslotte met een mysterieuze ondertoon in zijn stem. Zijn gouden irissen glinsterden licht, terwijl ze het dier nogmaals in zich opnamen. Dyonsius leek…wat verschrikt, of eerder terughoudend misschien, maar ook vastberaden. Kijk, dat was al een betere houding!

Geralt focuste voor een moment al zijn aandacht op het fabeldier voor hem en rechtte zijn rug iets, in afwachting van de brul. Zijn ogen werden spontaan iets groter toen Dyonsius uiteindelijk zijn bek opende. Hier kwam het… Kom maar op met die machtige brul!
Ja…
Ja!
En…
Nee… Nee, dat was het niet helemaal.
Een lichte frons tekende zich op zijn voorhoofd terwijl de witcher naar de griffioen keek. Wat was dat geweest? Een kuchje als voorbereiding voor het echte werk? Het had een beetje als een kip geklonken op het moment dat een ei werd gelegd… Beter kon hij het niet voor zichzelf uitleggen.
Echter bleef Geralt met engelengeduld wachten op Dyonsius’ volgende reactie, aangezien het dier net zo verward leek te zijn met de… “kippenbrul” en zichzelf probeerde te hervatten. Uiteraard; tweede pogingen waren toegestaan. Als je alles al in één keer perfect kon, was Geralts huidige beroep immers niet meer nodig, toch?
Goed. De tweede poging. Geralt sloot zijn ogen om beter te kunnen luisteren. Hij hoorde de bek weer opengaan en…
Hm…
Dat had al beter geklonken. Niet slecht, zeker niet slecht. En dat al bij poging twee. Het dier had werkelijk potentie. Dat was zeker.
Zijn lippen sperden zich al van elkaar om iets te zeggen, tot Geralt plotseling merkte dat Dyonsius zelfs nog een derde poging wilde doen. Op deze was de witcher niet bepaald voorbereid, waardoor zijn ogen zich ietwat opensperden bij de onverwachte, harde brul en zijn witte haar spontaan iets achterover waaide door de lucht die het produceerde, aangezien hij al die tijd nog steeds met zijn hoofd vlakbij de grote bek van het dier had gehangen.
Ha! Yes! Dat was er één!
Echter hield Geralt zijn… “enthousiasme” nog even voor zich (voor zover je de overgang van uiterste kalmte en rust, naar een tikkeltje minder kalm, “enthousiast” kon noemen. Maar hé, voor zijn doen was het al heel wat…!).

Na de brul viel het even stil, voordat Dyonsius de stilte doorbrak door te vragen of de witcher tevreden was en hij al naar het konijn greep.
Zonder al te veel moeite griste Geralt het prooidier weer voor zijn neus weg. “Niet zo snel.” mompelde hij kalm. Echter stond zijn gezicht nu ook niet langer meer helemaal neutraal. Voor wie goed keek schemerde iets…anders door. Daar, tussen de groeven en littekens door, was er een…glimlach. En niet één waar je de kriebels van zou krijgen of waardoor je je afvroeg wíe er op het menu stond, maar een oprechte glimlach. Weet je wel, zo één waarbij je mondhoeken omhoog krullen? Ja exact, die. Bij een witcher… Ja echt!
Nog even bleef de docent het dier recht aankijken en liet bewust weer een stilte vallen. Uiteindelijk bewoog zijn hoofd in een goedkeurende knik. Niets meer, niets minder. “Goed gedaan.” concludeerde Geralt, waarbij hij het konijn weer tevoorschijn haalde. Maar in plaats van het direct aan de griffioen te geven, slingerde hij het een flink stuk recht de lucht in, zodat Dyonsius het op kon vangen. Het was tegelijkertijd nog een test om zijn grove motoriek te kunnen observeren.
“Maar ik ben nog niet tevreden.” voegde hij er plotseling toch aan toe. Met een kritische blik, maar een zachte glinstering in zijn ogen, sloeg hij zijn “gesprekspartner” gade. “Daarom heb ik nog een voorstel voor je, maar het hangt af van in hoeverre jij een goede adviseur voor Ronodan wil zijn. Eén die hij met trots zíjn adviseur kan noemen.” vervolgde hij op doordachte toon. “Hoe zou je het vinden om met mij te trainen om de beste adviseur te worden die je kunt zijn voor Ronodan? Iemand die men respecteert en waar men tegenop kijkt? Een echte rechterhand voor een Legendarische Magiër als Ronodan.” Geralt liet zijn blik naar de horizon glijden, voor hij er nog sereen aan toevoegde: “Ik denk dat er veel schuilt in jou, Dyonsius, maar dat het er nog “uitgehaald” moet worden. Als je dat wilt, zou ik je er graag bij helpen.” Het had haast als een hardop uitgesproken overpeinzing geklonken. Een voorzichtige vriendelijkheid en uitnodiging schemerden door in zijn diepe stem.
Deze griffioen leek zijn lerarenkant in hem ontwaakt te hebben, al bij zijn…unieke landing. En nu Dyonsius zich bereid toonde om zich in te zetten als dat nodig was en direct al vooruitgang boekte bij het eerste wat van hem gevraagd werd, kon Geralt het niet helpen dat hij geprikkeld was om het fabeldier oprecht te willen helpen om zich te ontwikkelen naar het verhulde potentieel wat hij dacht te zien bij de adviseur.
God… Hoe zouden zijn oude broeders hebben gereageerd als ze wisten wat hij nu aan het doen was? Niet alleen praten met een mythisch wezen, maar ook nog eens voorstellen hem te helpen…
Hm… Maar juist daarom zou Geralt het zéker doen. He he.

Dat Dyonsius akkoord was gegaan met Geralt zijn voorstel, dat leek de man meer dan aan te staan. De leraar vuurmagie sprak daarop dan ook een 'uitstekend.' En iets op de manier waarop het gezegd was, liet de griffioen zijn kop ietsjes scheef houden. De brullen die hij moest laten horen.. gingen niet helemaal zo als gepland. Hij had drie keer nodig gehad voordat het wederom ergens naar klonk. De andere twee keren waren... opwarmertjes. Falende opwarmertjes. De derde keer klonk tenminste hoe het vroeger geklonken had. Hoe zijn soortgenoten geklonken hadden. Al had iedere griffioen een ander stemgeluid natuurlijk. Maar het leek op elkaar. Na zijn laatste brul was het voor een klein moment stil geweest, waarna Dyonsius vroeg of de man voor hem tevreden was en naar het konijn greep. Hij had die wel verdiend, dacht hij zo zelf. Maar Geralt of Rivia dacht daar blijkbaar anders over want met de woorden, 'niet zo snel’, haalde hij het konijn voor Dyo zijn neus weg en tikte Dyo zijn snavel wederom tegen elkaar. Weer leeg. He verdorie... Half verontwaardigd over wat er net gebeurd was en half nieuwsgierig naar wat de man aan het plannen was keek hij hem aan. Er was iets veranderd aan zijn uitstraling, merkte Dyo op. Maar wat? Ja, daar had het wezen geen idee van eerlijk gezegd.

Na hem een complimentje gegeven te hebben, waarover Dyo eigenlijk wel trots was, en daarna werd het konijn wederom tevoorschijn getoverd. Hongerig staarde Dyonsius naar zijn hapje. Maar het werd hem niet gegeven, Nee. In plaats van dat te doen gooide de man het konijn weg. De lucht in. Met een vrij ruwe uitademing vouwde het dier zijn vleugels uit en ging op zijn achterpoten staan. Ietwat wiebelend ving hij het konijn op. Het hing nu slapjes in zijn snavel. Met zijn vleugels maakte een paar slag bewegingen, om zo te zorgen dat hij niet omviel. De spieren in zijn achterpoten trilde, iets wat ze vrijwel altijd deden bij inspanning. Zo ook zijn voorpoten. Ze waren gewoon wat zwakker dan de rest. Altijd al geweest. Misschien kwam het omdat hij nog in de groei was, hijzelf had immers niet echt een idee hoe oud hij nu was, of door de dingen die gedaan waren met zijn ouders en hem. Maar hij kon geen een met zekerheid zeggen. Langzaam aan liet hij zich weer naar beneden zakken, vouwde zijn vleugels op en slokte het lekkere maaltje naar binnen. 'Maar ik ben nog niet tevreden.' klonk het ineens bij de man vandaan. En nog slikkend keek Dyo de man aan. Nog niet tevreden? 'Hoezo.. niet?' vroeg hij hem met zijn zachtaardige, mentale stem. Hierna luisterde hij in stilte, met zijn kop ietsjes scheef, naar Geralt zijn voorstel. Aandachtig luisterde hij naar de man zijn woorden. 'Dat-' zijn gebabbel viel even weg bij de laatste woorden van de witcher. oh... Dat klonk eigenlijk wel als een goed iets. 'Dankjewel. Dat je dat zo denkt.' herpakte hij zich weer. 'Dat zou ik een eer vinden, Geralt of Rivia. Om eruit te halen wat er in mij zit. Om de beste adviseur te worden die ik maar kan zijn. Om te laten zien aan Ronodan dat ik een goede ben.' sprak hij, trots en zelfverzekerd, tegen de leraar. Hierna boog hij zijn kop iets naar beneden. Een teken van respect, van eerbied, lichte vertrouwen. Zijn kop raakte de grond nog niet. Dit gebeurde enkel bij de best betrouwbare, meest gerespecteerde. En hoewel hij de leraar wel degelijk een oké vent vond en hoewel hij ook wel te vertrouwen leek, zijn kop op de grond leggen zou hij nog niet doen. Wie weet, later misschien. Als hij de man beter kende, beter had leren kennen. Maar voor nu richtte hij zijn ogen op de man, vol hoop en enthousiasme. Een lichte leergierigheid ook wel. Wachtend op wat deze heer nu in petto had voor hem.

Geralt kon het niet helpen licht te glimlachen toen Dyonsius akkoord ging met zijn voorstel. Het dier had gewoon zoiets… aandoenlijks. Iets wat de Witcher nog nooit had ervaren met een mythisch wezen. Natuurlijk was hij de meeste tijd dan ook druk geweest om ze op te jagen en te doden… Eghem. Maar je moet weten dat er meer achter de Witte Wolf schuilging dan dat. Als Witcher had Geralt wel degelijk respect voor het leven. Waar hij kon had hij daarom ook geprobeerd het doden te vermijden en eerst andere oplossingen te zoeken voor de “problemen” van mensen. Vaak genoeg bleek daarbij dat de mensen zelf de wraak van de mythische wezens over zich hadden afgeroepen, door bijvoorbeeld ongevraagd hun territorium te betreden of hun jongen te stelen. Iets waar Geralt als half mens, half beest een grote afkeur tegen had. Nee, alleen als er echt geen andere uitweg was geweest, had hij een wezen uitgeschakeld. Met bijvoorbeeld vampiers viel nauwelijks te onderhandelen. Die waren zo doordrongen van bloedlust dat ze geen compromissen wilde sluiten en dan was de slag van het zwaard vaak de enige optie. Maar spirits was een heel ander verhaal…
Dan nog was dit de eerste keer dat Geralt zo oog in oog had gestaan met zijn vroegere “tegenstander” en -gek genoeg- diep vanbinnen een bepaalde genegenheid voelde richting het dier. De witharige reus knikte even ter bevestiging toen Dyo akkoord ging, maar leek wat op te schrikken toen de griffioen plotseling voor hem boog. Wat…?
Verwonderd keek Geralt de ander aan. Nog nooit had iemand voor hém gebogen… En al helemaal een fabeldier niet… Integendeel…
Ondanks hun diensten aan de mensheid, waren Witchers bij niemand echt… “geliefd”. Begrijpelijk, gezien hun gewoonlijk kille aard. Ze leken simpelweg nooit helemaal te vertrouwen te zijn, wat in zekere zin ook zo was, ...behalve de nieuwe generatie Witchers die niet gemuteerd waren en… Geralt. Maar zijn ogen en haar waren vaak al genoeg indicatie om zo ver mogelijk bij hem uit de buurt te blijven. Vandaar dat hij nog steeds enigszins verbaasd was dat hij de baan op Starshine Academy had gekregen, maar hij was Eres er werkelijk dankbaar voor.
Nog even bleef Geralt wat statisch staan. Zijn blik was vastgepind op Dyo. Meende… hij dit echt…?

Uiteindelijk kwam ook de Witcher plotseling in beweging. Zijn lange, breedgeschouderde lichaam boog verrassend soepel voorover in een eigen buiging richting het machtige ras voor hem. Een teken van wederzijds respect. Het was een gebaar wat een Witcher normaal gesproken slechts maakte voor broeders van de communie die hoger in rang stonden. Zelfs voor mensenleiders bogen zij niet snel, omdat ze regeringen buiten de eigen gemeenschap niet erkenden als van hen. Ze stonden los van alle planeten, los van de maatschappij. Maar nu… nu toonde Geralt dat zelfs een Witcher in staat was het stereotype te doorbreken en gaf de griffioen een gelijke behandeling. Natuurlijk had het dier nog veel te leren en straalde hij nog niet bepaald een "ervaren, krachtige adviseur" uit, maar om daar te kunnen komen had hij boven alles de zelfverzekerdheid nodig om dat wel uit te gaan stralen. En door het verwerven van respect, werd een eerste, belangrijke stap al gemaakt. Wie weet kon de wederzijdse buiging daar een bijdrage aan leveren...
Toen Geralt langzaam weer recht ging staan en zich tot zijn volledige lengte oprichtte, sierde iets van een glimlach nog altijd zijn doorleefde gezicht. Zijn gouden ogen schitterden licht terwijl hij het dier in zich opnam. “Het is een eer om je te helpen.” sprak hij met zijn sonore stem, waarna hij zijn iets omdraaide. “Maar kom, laat me je eerst leren kennen, zodat ik beter weet waarbij en hoe ik je kan helpen… Vertel me wie je bent, naast wat ik al weet natuurlijk.” Met zijn gebruikelijke kalmte zette de Witcher zich opnieuw in beweging en begon dit keer in een beheerste pas wat weg van Dyo te lopen, maar zijn houding leek te suggereren dat het dier hem kon volgen als hij dat wenste.
Eens zien uit welk hout de griffioen gesneden was voor hij zijn training werkelijk zou beginnen…

Dat hij voor Geralt boog, was een instinct geweest. Een reflex. Een teken dat hij Geralt als oudere, leraar en een hogere rang beschouwde. Een teken van respect. Zo in zijn gebogen houding keek hij de man tegenover hem aan en was bij verrast toen hij even later terug boog. Hij had het een mens nog niet zien doen, laat staan terug naar hem of een van zijn soortgenoten. Hij wachtte tot de man weer recht stond, voordat ook hijzelf weer overeind kwam. Zijn eerder uitgestrekte vleugels legde hij weer neer op hun plaats en, na wat gewiebel ermee, lagen ook zijn veren weer goed. De woorden van de man lieten hem even op zijn plaats trippelen van enthousiasme, en zijn klauwen maakte aftekeningen in het zand. ‘Nogmaals bedankt, Master Geralt!’ brabbelde hij hem vol bruisende energie en vrolijkheid toe, die op het moment niet te temmen leek. De witcher sprak hem toe dat hij wel wat meer over Dyo wilde weten, en de onervaren griffioen keek kort naar hoe de grijsharige man weg van hem liep. Iets in zijn houding leek te zeggen dat het dier hem kon volgen. Iets wat hij dan ook deed, na een seconde of twee. In een paar machtige passen was hij weer naast Geralt aan het lopen. In stilte liep hij nog even verder voordat hij zijn stem weer liet horen. ‘Ik ben geboren tussen vier muren. In een witte omgeving met veel licht. Ik had twee ouders en nestgenootjes. Ze hadden namen, Ferra en Carlos.. maar ze werden bij nummers genoemd. Net als ik en mijn nestgenoten. Ik was 014. In mijn oor staat nog een brandmerk.’ Sprak hij zachtjes en onbewust bewoog hij zijn oortjes even heen en weer. ‘Ik zal proberen mijn lange verhaal kort te houden maar…’ hij liet zijn stem wegsterven. Hij wist niet of hij het kort kon houden. ‘Ik denk dat mijn benen zwak zijn doordat ik daar ben opgegroeid en omdat die… witjassen verschillende testen op mij en mijn soortgenoten hebben gedaan. Ze ontdekte ook dat ik kon… communiceren. Mentaal. Telepathisch. Geen idee of het ook daardoor komt of dat het een afwijking is.’ Dyonsius viel hierna weer eventjes stil en hapte speels naar een paar naar beneden dwarrelende blaadjes, ondertussen zijn gedachten op een rijtje zettend. ‘Hetgeen wat ik weet van mijn soort en de mensen heb ik vooral van daar… Mh. Ik vertrouw geen mensen in witte jassen. Jou wel. Jij lijkt… betrouwbaar, Witcher of Rivia. Ronodan.. ook. Bij hem door de vleugels denk ik. Ook al… is hij soms zo koud als een dood konijn midden in de winter. Qua.. gedrag.’ Niet dat het de jonge griffioen uitmaakte hoe de LM die hij adviseerde deed. Hij zou zijn best blijven doen. Ook als dat betekende dat hij weer eens met het verkeerde ding aan kwam zetten. Zoals een zeer grote haaknaald in plaats van een echte naald. Oeps. ‘Je vraagt je nu vast af hoe ik eruit ben gekomen. Simpel. Er was brand en zo hebben we kunnen ontsnappen… of ja.. ikzelf dan. En een paar nestgenoten in ieder geval. Er zijn er misschien meer geweest… maar mijn ouders waren daar niet bij.’ Het beeld van zijn moeder die haar vleugels niet meer kon gebruiken omdat ze verminkt waren, en met zijn vader die ernaast die, ook al zat hij zelf vast onder een zware houten balk, haar hoe dan ook niet ging achterlaten. Griffioenen waren monogaam voor het leven. Tot aan de dood en daarna, eigenlijk. ‘Ik kwam eruit en vloog door totdat ik bij de bomen kwam. Hier wachtte ik op mijn familie.. op iemand. Maar die kwamen niet. En toen ben ik gaan rondzwerven. Gaan overleven. Ik had daarvoor nooit echt gejaagd.. ze gaven ons alleen dood aas… en heel soms gaven ze het aan een touwtje die we dan achterna moesten zitten. Maar toen, eenmaal buiten, moest ik wel. Het was Puffoon. Ik ging soms naar een andere planeet.. luchtmagie werkt daar aan mee.. maar ik kwam altijd weer terug. Dit duurde drie winters lang en toen kwam ik Ronodan tegen. Hij had mij nog niet gezien maar zijn vleugels… waren een bekend iets. En toen ben ik hem gevolgd. En uiteindelijk, nadat ik gepraat had met wat andere adviseurs hier en het bleef vragen, heeft hij maar toegegeven dat ik zijn adviseur werd. Dus hier ben ik. Dat was mijn levensverhaal en nu weet je.. veel van me. Genoeg om te weten wat je met mij aan moet, denk ik. Hoop ik.’ Ja,… dat was wel zo een beetje zijn verhaal. Ja. Zo ongeveer klopte het. De herinnering van het de eerste keer buiten komen leek nog als gisteren. Hij genoot ervan. Genoot van de wind, van de geuren, de geluiden en het uitzicht. Alles leek nu zo gewoon, maar dat was niet gewoon voor hem geweest.