Waar? Waar ben je.. Hoe had het ooit zo kunnen lopen dat de pijn gegroeid was tot iets wat zo moeilijk was. Drake zat op een van de rotsen bij het meer, terwijl de zon achter de bergen zakte. Het was er stil en vredig, je kon het rimpelen van het water zien en horen. Drake wreef met zijn hand over zijn voorhoofd. Toen hij deze weer weg haalde, vielen de zwarte lokken tegen de huid aan, voor zijn oranje ogen. Zijn gedachten.. de voorspellende blik met de onmacht. Hij voelde zich zo ellendig, zo breekbaar en kon het maar niet begrijpen. Hoe? Waarom? Hij liep hier maar, hij deed alsof er niks aan de hand was en speelde de clown. Iedereen wist zijn buitenkant, de spelmaker van het feestje. Een jongen met vele gezichten en meerdere streken. Hij trapte je kapot als je te dichtbij kwam, maar voelde zich op hetzelfde moment eenzaam. Misschien had het ook wel te maken met het jaren lang verzwijgen, het werd een gewoonte. Tch deed het elke keer pijn wanneer hij er over moest spreken. Waarom deed het pijn, wie besloot er wat pijn deed en wat niet? Welke tragedies in deze wereld waren er wel niet verzonnen in films en liedjes? Hoe kon het toch dat je vele situaties daar in kon herkennen? Ach.. je was en bleef toch mens, daar was verder niets aan te doen. De jongen slaakte een diepe zucht terwijl zijn hart zwaar in zijn maag lag. Zijn lichaam voelde loom en hij had hoofdpijn door de slapeloosheid. Toch.. als hij weer ging slapen, dan kwamen de nachtmerries terug. Nachtmerries die zijn hoofd teisterde en braken. Sommige uit een ver traumatisch verleden en de ander over Hayden, of zelfs Gilbert. De beste vriend die hij ooit in zijn leven had gehad.. Ze waren praktisch samen opgegroeid, maar zijn maker was op de vorige school achter gebleven. Daar waar hij geen contact meer met hem kon hebben, dordat Savador ooit de brieven had verbrand. De jongen was uit woedde door de veroorzaakte ruzies in de vriendengroep weg gegaan, zelfmoord gepleegd. Tenminste, zo zag Drake het. Hij was terug het leger in gegaan en uitgezonden waar hij was omgekomen. Hij dacht soms nog aan de witharige jackass, waar hij mee tot diep in de nacht kon lullen. Drinkend, lachend en daarna uitvechten wie er van de twee met Hayden naar bed mocht. Drake glimlachte melancholisch bij die gedachte. Vaak had Gilbert de strijd gewonnen, maar Drake had ook vaak geluk. Discussies waarbij de een zei dat hij beter was en dan vervolgens in een stoeipartij raken. Drake had hier wel zijn vrienden, maar niets zou meer zo worden als toen. Wanneer hij met zijn beste vriend de lessen spijbelde om op het dak van de school te gaan roken. Dat ze de WC's hadden gesaboteerd, en die keer met Sarah in de bezemkast.. En daarna de verwarring met Lightning, omdat zij dacht dat het haar zus was geweest, maar nee.. het was de andere Sarah geweest. Sarah die zich om de haverklap uitkleedde omdat.. niemand wist eigelijk precies waarom. Drake wreef over zijn neus en kon het niet laten even te glimlachen. Wat hadden ze een lol gehad die avond in die kroeg, toen Gilbert een weddenschap met Drake had besloten, om wie de meeste shotjes op kon waarna Squirrel er met de winst vandoor ging. De jongen slikte en beet op de nagel van zijn duim. Het was een tijd terug dat hij er aan terug dacht. Hayden.. ze leefde nog, maar wat miste Drake haar. Ze was de enige die hem echt begreep, zij was met hem opgegroeid, een van de enige die het hele verhaal wist en nog uit eigen ervaring kon spreken ook. En welke wegen waren ze allemaal in gegaan, hoe was het leven ze vergaan.. voor de gene die nog een leven hadden dan. Drake zat er een tijd en de kou negeerde hij. Het meer was niet langer van ijs en je zag de weerspiegeling van de sterren die langzaam tevoorschijn kwamen nu het donkerder werd. Hij had een lesdag vol gehad en had nu behoefte aan rust in zijn hoofd. Even geen gezeik, even geen gemeut. Ze zeiden dat de sterren aan de hemel, belichamingen waren van de zielen die ooit waren heen gegaan en dat.. wanneer je je ooit alleen voelde, dat je dan naar de sterren moest kijken. Dat zij je zouden leiden naar een beter iets, maar Drake voelde nu nou niet echt de rode draad ofzo. Als hij Gilbert een beetje kende, zat hij nu met een krat bier en zijn lelijke pantoffels voor de buis met de zender Porn'star. De jongen grinnikte bij de gedachte en hij voelde hij stijf zijn lichaam begon te worden in deze positie. Hij ging anders zitten, maar toen viel het hem op hoe er opeens een ander persoon in de buurt was. Wie?

Hello, hello
Anybody out there? Cause I don't hear a sound
Alone, alone
I don't really know where the world is but I miss it now

Was een tekst, van een liedje dat Drake al lang kende. Het maalde zijn hoofd rond en jaren terug, had hij er veel naar geluisterd. Muziek, films, boeken.. alles. Wat konden ze aansluiten bij hoe je je voelde. Het was zo gemaakt en mensen hadden er goed over nagedacht, maar je bleef je er over verbazen. Zijn ogen reflecteerde in het licht van de sterren en maan, waar hij stilletjes naar bleef kijken. Zwijgend en enkel het geluid van zijn eigen hart in zijn oren. Hoe het water rimpelde, de wind de bomen deed ritselen. Hij voelde de kou, hij voelde de zwaarte en keek nog altijd naar boven. Hij keek naar de maan die haar licht op hem neer streek. De maan, die hij altijd bekeek en haar doordringende licht als steun voelde. Alsof ze hem droeg, alsof ze meer van elkaar wisten dan mogelijk was en.. het was moeilijk uit te leggen.

Hij had een steentje in zijn handen en keek er naar. Ooit had hij met Zean.. de stenen in het water gegooid. Zo over het water, dat ze sprongen over het gladde oppervlak. De jongens hadden wedstrijdjes gedaan en gelachen. Zean had het hem geleerd en was altijd een lieve goedhartige jongen geweest waar Drake veel van gehouden.. had. Nu was zijn broer enkel nog de schaduw van wie hij ooit geweest was. Ze keken elkaar wel aan, maar zagen elkaar niet. Hoe kon je een tijd missen, hoe kon je een situatie missen terwijl je wist dat het niet altijd klopte? Hoe kon hij zijn moeder missen terwijl hij nooit van haar gehouden had? Waarom was hij zo boos geweest op Theneras toen hij de ketting had gepakt.. terwijl hij een hekel had aan zijn moeder? Ze had het hem gegeven, toen ze hem de waarheid over alles vertelde. De reden dat zijn vader waarscheinlijk nooit naar hem had omgekeken, omdat hij Drake de schuld gaf. Welke schuld? Door Drake zijn geboorte kwam Olivia achter zijn affaire en ging olivia zijn vader haten. De moeder van Zean.. had zich opgehangen in het trapgat waar de jongens haar gevonden hadden. Drake slikte en vroeg het zich af. Waarom werden er bepaalde dingen in je leven.. waar je geen vat op had? Zoveel onmacht, het onder je ogen zien gebeuren en er niks aan kunnen doen. Hoe hij zijn broer, war hij van hield zo zag aftakelen. Hij had zijn holle ogen gezien toen hij zijn broer weer voor het eerst had gezien.. daar op die plek. Hoe was het mogelijk dat iemand door een ziekte, verslaving, ervaring, trauma.. zo beschadigd kon raken. Sommige zelfs tot een fatale afloop waar je met alle angst op af denderd, maar niet wil zien. Je ziet dat iemand ziek is en je wilt helpen, je wilt schreeuwen en rennen, je wilt die gene vasthouden en nooit meer loslaten. Je wilt zo veel.. tot het bed leeg is. Tot het moment dat de verslaving zo erg is dat je niet terug kan. Het moment dat iemand een misdaad heeft begaan en voor velen jaren het gevang in moet. Je moet verder, omdat iedereen het van je verwacht, je moet doorgaan met je leven terwijl niemand begrijpt hoe je je precies voelt. Terwijl iedereen die hand op je schouder legt en je die knuffels krijgt en alle liefde van de wereld.. lig je savonds weer alleen in bed. Je ligt alleen en voelt de tranen op je wangen. Je voelt de schrijnende pijn vol angst en belemmering. Je kan je niet voorstellen dat je dit ooit eerder had kunnen voelen, maar de waarheid doet nou eenmaal pijn. Je voelt hoe je jeelf in slaap jankt na een nachtmerrie over hoe je weer iemand verliest. Een nachtmerrie over hoe zwaar je het hebt, maar niet aan jezelf toegeeft omdat je 'sterk' moet blijven. De pijn dringt door tot in je aderen, tot je enkel nog kan schreeuwen in een geluidloze greep naar hoop. De hoop dat het toch ooit wel weer goed komt. Want je voelt dat gat, het is er en je komt er echt nooit meer vanaf. Je kan het maar niet geloven, maar beetje bij beetje komt dat besef. Het besef dat het nooit meer word zoals het was want je kan niets veranderen aan hoe het nu is. Dus je gaat in de rij staan voor de lunch, je fietst naar school met je vrienden. Je lacht om hun grappen en je luistert naar je de mensen om je heen. Je weet hoe alles moet en doet keurig mee, terwijl het gemis je van binnen opreet en je niet weet waar je ermee naartoe moet. Je blijft ontkennen en toch heb je het ook allang geaccepteerd. Want.. het is nu wat het is, alles is anders en dat is waar je het mee moet doen. Het voelen van de pijn wanneer je je knie schaaft is een andere pijn dan wanneer je iets traumatiserends meemaakt. Je wilt zo graag terug, kan niet vooruit en toch trekt de hele wereld aan je. Stap voor stap, en met een enkele hink krabbel je weer overeind. Het gaat beter met de jaren en je voelt je misschien steeds beter, maar het zal altijd blijven. Je bent er niet zomaar vanaf. Drake was iemand die soms erg in het verleden kon blijven hangen, omdat hij niet goed kon verwerken wat hem overkomen was. En als het dan weer een tijdje goed ging? Dan werd er wel weer een nieuw iets overheen gegooid, nieuwe zorgen of een klein ding met grote effecten. Hij wreef over zijn ogen en dacht aan hoeveel het hem gevormd had. Hij was altijd anders geweest en misschien was dat ook wel expres, omdat hij ook niet 'normaal' wilde zijn. De jongen die altijd maar achterin zat en altijd maar de meute vermeed omdat hij bang was om mensen binnen te laten. Bang om opnieuw pijn gedaan te worden. Een zwakke jongen met een nog fragielere ziel dan mensen van hem wisten. Hij liet niemand dichtbij komen, hij had een grens en wanneer je er overheen wilde? Dan zouden mensen de gevolgen onder ogen komen.

Over andere mensen gesproken. Drake hoorde het geluid van hoe er iemand naar hem toe gelopen was, of eigelijk was ze vlakbij komen zitten. Niemand had zijn gedachten gehoord, dus tot noch toe had de jongen ook nog niks gezegd. De gene die als eerste sprak, was het meisje aan haar stem te hoen. Drake keek om vanaf zijn rots. De jongen slikte de brok in zijn keel weg en kreeg een vragende uitdrukking op zijn gezicht. Wat deed ze hier? Midden in de nacht, ze kon niet slapen? Drake wist dat er hier genoeg gevaarlijke dingen in de buurt waren om haar te kunnen aanvallen. Hij kreeg er bijna een soort beschermend gevoel van. Hij glimlachte hierom, dit gevoel werd alleenmaar versterkt door de volgende woorden: “Wil je ook?” hoorde hij. Ze vond hem niet eng, of raar dat was duidelijk. Anders was ze wel op de afstand gebleven waarbij ze niet hoefde te praten. Het was ook weer zo dat hij haar niet kende. Dat betekende dat ze hem niet kende en.. dat had voor en nadelen. Drake had een reputatie opgebouwd en ook dat had zijn nasleep bij mensen die niet velen helemaal begrepen. Het echte verschil werd op een cruciaal punt gemaakt. Kende je Drake van de verhalen, of leerde je Drake eerst zelf kennen? Daarbij, wat was je houding tegenover hem? Wanneer je je vijandig, heel zwak, arrogant en nog zoveel meer.. opstelde, dan werd je al snel afgekeurd. Drake had zo niet high standards, maar eerder een soort zelfbescherming. De muur, zijn maskers waarmee hij mensen lekker zo ver weg mogelijk hield. Als hij maar zoveel mogelijk de arrogante kwallebak uithing, dan zou niemand hem écht willen leren kennen toch? Zo zou niemand zijn angsten of verdriet kennen en voelde hij zich weer veiliger. Het werkte per persoon anders en dit was zijn manier. Het meisje, was echter lief en erg open, ze startte op de manier die Drake altijd erg beviel, want ze gaf hem iets. Het was misschien klein en simpel, maar genoeg. Wanneer je Drake een hand gaf, wat een blijk van vertrouwen of geloof was.. werkte hij als een soort schuwe kitten. Wanneer je lang genoeg geduld hebt, hem de juiste dingen zecht en hem niet afschrikt waardoor hij de muur optrekt, kon je iets bereiken. Het was een fragiele draad die zo geknapt kon worden, maar als je hem de tijd gaf, de liefde die hij dan nodig had.. dan kon er van dat draadje een band worden geweven. Een band die zo onbreekbaar was, dat mensen zich afvroegen: Hoe kun je in godsnaam bevriend zijn met die jongen? Want pas wanneer die band gemaakt was, pas dan zag je wie hij echt was. Welke jongen achter elk masker zat en hoe vreselijk lief, ontwapenend en zelfs liefdevol kon zijn. Enkelen was het gelukt en die hield hij dicht bij zijn hart. De open blik die hij haar gaf was nu het egale moment. Vanaf hier was alles nog mogelijk en welke kant zouden ze nu op kunnen gaan? Zouden ze vrienden worden, of was het een situatie die Drake eigenlijk gewend was.. de gemene aanpak waardoor hij uiteindelijk haar pijn zou doen en er gelijk een streep doorheen trok. Drake besloot vriendelijk te glimlachen in zijn moment waar hij nog even stil was en haar een lang moment aankeek. Hij leek iets in haar ogen te herkennen, iets wat hij niet vaak tegen kwam en toch herkende want hij wist precies wat ze bedoelde. Te jong volwassen worden was iets vreselijks en je gunde het niemand. ''Graag.'' sprak Drake rustig en besloot bij haar te komen zitten in kleermakerszit. Hij nam met een knikje de koffie aan, het maakte hem niet zoveel uit hoe hij het dronk. Hij kon het zwart drinken, maar ook met melk en suiker. De maan en sterren stonden nog altijd aan de hemel, het licht scheen naar beneden. De maan keek met een glimlach op hen neer want het was speciaal voor Drake om even een moment zoveel rust te kunnen voelen in de chaos.

Drake keek uit over het meer, zag de sterren en het licht van de maan. Wat was de wereld nu toch prachtig, zo stil en kalm. Zo zou hij de wereld altijd wel willen hebben, zo zonder de chaos zo zonder hoe iedereen altijd vanalles van hem verwachtte. De momenten dat hij kon ademen en eindelijk helder na kon denken. Het voor en nadeel van stil zijn.. was dat je na ging denken. Op dat soort momenten, was het zoals hij wel vaker had.. hij keerde zich in zichzelf en sloot zich af. Zijn hoofd zat vol gedachten die maar bleven malen en terug komen. Op de momenten dat niemand meer om je heen was en je was helemaal alleen.. dat waren de momenten dat mensen pas echt zichzelf zagen. De momenten dat je snachts in slaap viel met de tranen op je wangen, of wanneer je helemaal alleen voor een graf stond... met het papiertje in je handen. Zo trots op dat wat je bereikt had en zo graag zou je die gene willen vertellen dat je gelukkig was. Dat het allemaal wel goed ging zo, dat je elke dag verder ging met goede moed. Dat je je geheimen ondertussen verborg voor de rest wereld maar ondertussen. Je wist dat als je in de ogen keek van de gene van wie je hield.. dat ze het beste voor je wilde. Toch bleef het pijn doen wanneer je je besefte.. dat dat wat je ooit zo gelukkig had gemaakt nooit meer terug kwam. Hij was 12 geweest toen zijn leven was veranderd en hij had naar die school gemogen. De eerste paar maanden, was Drake nieuw geweest en wat was hij jong. Een mager scharminkel gekleed in het zwart, ingevallen wangen en de wallen onder zijn ogen. Niemand moest hem en hij was diep ongelukkig. Hij werd hevig gepest omdat hij 'anders' was en dit werd hem alleen maar extra ingewreven. Drake wreef over zijn neus en dacht terug aan het moment met een soort kromme glimlach. Na al die maanden van pijn en onverdraagzaamheid, was er een einde aan gekomen. Een klein 'relgroepje' die Drake tot die tijd enkel van veraf had gekend,.. was voor hem opgekomen. Die etters hadden hem elke keer weer te pakken en deze keer hadden ze Drake weer te pakken. Het jongetje was een bloedneus opgelopen en zonder enige kracht of vechttechnieken was Drake weerloos geweest. Op dat moment.. Drake kon het rode haar nog in het zonlicht zien schijnen. Samen met haar beste vriend en haar zusje hadden ze het voor hem opgenomen. Het moment dat hij ze alle drie had ontmoet en vanaf dat moment, waren ze onafscheidelijk geweest. Voor het eerst in zijn leven wist Drake hoe het was om vrienden te hebben. De kattekwaat die ze uithaalde werd legendarisch en ze waren de grootste etterbakken, the golden team. Drake keek omhoog. Waarom? Waarom had Drake de school verlaten en hij had door Savador nooit meer iets van zich kunnen laten horen. De jongen was nog nooit bij het graf geweest van zijn oude beste vriend. Nog nooit en misschien deed dat ergens ook wel pijn. De smoes van geen tijd, dat hij niet weg kon, en veel meer.. of deed het gewoon teveel pijn? Was hij bang voor de confrontatie en de pijn omdat hij zichzelf nog steeds de schuld ervan gaf dat Gilbert dood was? Drake slikte en kon maar niet begrijpen waarom. Waarom was hij terug gegaan naar de oorlog? Drake wreef over zijn gezicht en vroeg zich af hoe het geweest zou zijn. Hoe.. watvoor leven had hij gehad als die dag.. de dag dat Hayden weer voor zijn neus had gestaan, dat hij er ook bij was geweest? Maar zo snel als Drake hem erbij verzon vervaagde de jongen. Gilbert was er altijd voor hem geweest, waarom had Drake niet hetzelfde voor hem kunnen doen? Ze waren beste vrienden, als broers en dat zou voor Drake ook altijd zo blijven. Hij had ondertussen vrienden met dezelfde waarde gevonden.. maar het was toch anders. Met hen die hij nu verloren had, was hij opgegroeid van jonge zwakke tiener tot een troste gozer die nu wel van zich wist af te bijten. Ze hadden het uit hem gehaald en mede door hen was hij wie hij was en Drake zou hen er eeuwig dankbaar voor zijn. Nooit had hij het beetje zelfvertrouwen opgebouwd toen die tijd zonder hen. Zonder hen, zou Drake pas veel later tot zijn recht zijn gekomen of erger.. hij had zichzelf echt afgemaakt. Ze hadden zijn leven gered van de mislukking, van zoveel meer dan ze zich ooit konden beseffen. Een jongen met zoveel lagen, zoveel gezichten en zijn verleden maakte al die gezichten sterk en toch zaten in elk masker.. zijn scheurtjes.

Drake was bij het meisje komen zitten toen deze hem koffie had aangeboden. Ze was naar hem toe gelopen met koffie en tot zijn verbazing ook bij hem komen zitten. De jongen glimlachte toen hij de koffie aangereikt kreeg. Hij voelde de warmte in zijn handen en vond dit erg fijn voelen. Hij had even haar vingers geraakt toen ze de koffie gaf, ze had gevoeld dat haar vingers warm waren, net als de koffie zelf. “Ik.. hoop dat dit je iets opwarmt.” Drake grinnikte zacht. ''Ik denk het wel ja.'' Drake blies voorzichtig over zijn koffie heen. Je zag in het maanlicht hoe hier een dampkringeltje vanaf opsteeg. Hij merkte ook hoe.. het meisje steeds dichter naar hem toe kwam? Drake gaf verder geen krimp, kon er inzichzelf eigelijk best om lachen. “Ik ben Rinn.” hoorde hij haar zeggen. Drake nam uiteindelijk een slokje van zijn koffie, waarna hij haar aankeek. “Wie ben jij..?” ''Drake.'' sprak de jongen tegen Rinn. Hij snoof zijn neus even door het vocht dat opdampte vanuit de koffie. Na een soort intense blik wisseling, keken ze naar de sterren die vielen. Drake vond het erg mooi om te zien. Hij bedacht zich dat Rinn het vast koud moest hebben, hetzelfde begon voor hem te gelden en daarom kwam hij op een idee. DRake nam een diepe teug adem en pakte wat takjes die rond hen lagen, die gooide hij op een hoopje. Hierna gooide hij er heel voorzichtig een vuurtje op. Het was gedaan met een knip van zijn vinger, maar nu met de warmte vn het kleine vuurtje was de situatie toch iets behaaglijker.