Rinn Momoii O'Hara

Algemeen
Volledige naam: Rinn Momoii O’Hara
Roepnaam: Rinn
Bijnaam: Rinnelin, maar alleen haar vader noemde haar zo, voor de grap.
Leeftijd: 18
Geslacht: Vrouw
Geaardheid: Panseksueel
Partner: Geen.
Planeet van herkomst: Gren
Magie: Woud × Water
Familie:
Cespar O'Hara – vader (gestorven)
Tamare Quenten - moeder (locatie onbekend)
Myron O'Hara – oom/voogd
Thuistaal: Iers (primair) & Engels (secundair)
Dierlijke vorm: Een kleine, bruine jakhals
Huisdier: Felix, een vos.
Quotes:
“Fill your paper with the breathings of your heart.”
“Writing is the painting of the voice.”
“Birds don’t just fly. They fall down and get up.”

Themes:

Voice:

Uiterlijk
Faceclaim: Rin Shibuya - THE iDOLM@STER: Cinderella Girls
Lengte: 1.71 meter
Gewicht: 64 kg
Bouw: Rinn is fijngebouwd, maar met enige vrouwelijke rondingen. Ze heeft een smalle taille en schouders en lange benen. Rond de heupen is ze iets breder.
Haarkleur: Roodbruin.
Haarstijl: Rinn’s stijle, lange lokken reiken tot aan haar stuitje. Ze is er stiekem best trots op, waardoor ze het niet te veel wil knippen. Als het haar te veel in de weg zit door de lengte, heeft ze het gewoonlijk in een losse vlecht of paardenstaart. Ze wil er ook weer niet te veel tijd en moeite aan besteden.
Oogkleur: Heldergroen
Kleding: Rinn’s kledingstijl varieert sterk per dag, of beter gezegd… het hangt van haar bui af. Soms heeft ze zin om wat meer moeite te doen en vrouwelijker over te komen. Dan is ze meestal te zien in een jurkje of rokje. Andere dagen -als ze zich het liefst lekker rustig opsluit in haar kamer- kan ze net zo goed gekleed gaan in een te grote hoodie en comfortabele jeans. Net waar ze zin in heeft.
Overig: Ze heeft een kleine, sierlijke tatoeage op haar rechterschouderblad die ze op haar zestiende heeft laten zetten. Het symboliseert haar verlangen en de wens naar een vrij en zorgeloos leven.

tatoeage:

Innerlijk
Likes: schrijven (haar grote liefde), lezen, haar vader’s oude typemachine, haar vosje Felix, vrienden, familie, gitaarspelen, nieuwe dingen leren en ontdekken, nieuwe mensen ontmoeten, muziek (eerder een liefhebber dan een muzikant. Zelf is ze niet bijzonder muzikaal), koffie (ze is er stiekem een beetje verslaafd aan… Een beetje maar.), chocola (hm.. zelfde verhaal als bij koffie… ), eten in het algemeen (tja…) en kickboksen (al doet ze dat vooral om haar eventuele negatieve energie/frustraties kwijt te raken).
Dislikes: writer’s block, kortzichtige, achterbakse personen die achter iemands rug om geen blad voor de mond nemen, mensen die diëten -op het ongezonde af- én zich vervolgens bemoeien met haar dieet (tssk. Ja, ze weet zelf ook wel dat chocola niet goed voor haar is, maar het is lekker..!!), haar eigen zangstem (in haar oren klinkt ze gewoon als een spastische kraai. Maar dat is oké. Ze zingt toch wel, hehe), als ze weer eens iets kwijt is (wat… best vaak gebeurt… Hmpf.), gedwongen worden iets te doen of te zijn tegen haar wil in ennnnn soep (Hmn, ze lust het gewoon echt niet…).
Angst: Nog meer personen verliezen van wie ze houdt, uitgevers, eternal writer’s block en haar moeder terugvinden (al wil ze dit ergens ook weer wel…).
Karakter: Curious||Sweet||Persistent||Daring||Stubborn||Passionate||Courageous||Loving||Creative||Bubbly||Flirty||Open-minded ||Bold||Outspoken||Direct||Ambitious||Humorous

Overig
Geschiedenis:
Op een dag werd er ergens op de mooie planeet Gren, lang, lang geleden (nja… 18 jaar dan…) een klein prinsesje gebor-
Oké, nee. Hahaha. Sorry ik kan me nu al niet inhouden.
Eghem.
Laten we opnieuw beginnen.
Hi! Mijn naam is Rinn. Of… Rinn Momoii O’Hara, maar dat is zo’n mond vol. Laten we het gewoon op Rinn houden, goed? Dan noem ik jou ook gewoon bij je voornaam, aangezien de meeste van jullie hier op Starshine Academy ook al zo’n belachelijk lange naam lijken te hebben. Ik bedoel maar: Ælonwyn Artyra Barahírr. Hallo?! Het kostte me zeker zes pogingen om alleen al de voornaam goed uit te spreken! Uhm… n-no offence, natuurlijk. Hehe… he…
Hmn.
Dus, wie ben ik, vraag je je af? Of niet. In dat geval… vertel ik het je toch... Als we nu toch mijn jeugd gaan bespreken, kan ik mezelf het beste beschrijven als… “een ongelukje”. Jep. Niet veel koninklijks aan. Ik was een… ieniemienie klein foutje van mijn ouders… Mijn moeder, toen nog studente literatuur, en mijn vader, docent literatuur op de Grenaanse universiteit (ik hoor nu je al denken: "Uh-oh". Jep. Dat dus.) waren… erg… met elkaar betrokken tijdens mijn moeders studie. Iets té, misschien, zonder dat ze beide echt iets serieus met elkaar wilden beginnen... Awkward.
Maar… BOMBAMKLAPSTJANG 9 maanden later was ik er. Yay~
En toen? Tja… Mijn moeder bleek er toch niet helemaal klaar voor om moeder te worden, zeker niet van haar docent… Oef. Daarom werd al vrij snel besloten dat mijn vader de volledige zorg voor mij op zich nam. Oh nee, nee, geen medelijden hoor. Ik bedoel… het is jammer dat ik eigenlijk mijn moeder daardoor nooit gekend heb, maar… aangezien ik toch niet weet hoe het is om er één te hebben, mis ik het ook niet echt. Daarbij is- …ik bedoel… was… mijn vader echt top. Hij was als een moeder en vader in één, behalve als het op koken aankwam dan misschien… Hehe.
Ja, het waren altijd mijn vader en ik tegen de rest van de wereld. Aangezien hij niet bepaald kon stoppen met zijn baan, ben ik daardoor bij hem opgegroeid op de campus van de Grenaanse universiteit. Voor anderen misschien wat onwerkelijk om aan te denken, maar ik wist niet beter. Het zorgde ervoor dat ik al vanaf een zeer jonge leeftijd in aanraking kwam met het studentenleven en vooral met mensen omging die nogal wat ouder waren dan ik. Blijkbaar vonden ze het niet zo erg dat een kleine spruit achter ze aan huppelde over de campus~
In die tijd gaf mijn vader me thuis les, maar ik had ook vriendjes in de buurt, waardoor ik ook nog wel een beetje met leeftijdsgenoten optrok. Maar het liefst… het allerliefst… zat ik alleen op mijn vaders werkkamer te werken… Je moet begrijpen dat voor mij schrijven mijn leven is en mijn leven schrijven is. Al vanaf dat ik wat kon krabbelen op papier, maakte ik mijn eigen verhalen. Misschien werd dit ook wel een beetje -oké, heel erg- aangewakkerd door mijn vader met zijn liefde voor literatuur en schrijven. Hij heeft ook aardig wat boeken uitgegeven en gaf zelfs een speciale cursus over romans schrijven. Stiekem liet hij mij hier altijd bij aanwezig zijn, vanwege onze gedeelde passie, ook al… begreep ik de helft er niet van natuurlijk. Toch kon ik zijn woorden dromen…
Nog steeds...

Volgens hem en anderen had ik blijkbaar talent, al zag/zie ik het zelf meer als een kwestie van oefenen, oefenen, falen en nog meer oefenen. Hierdoor kreeg ik op mijn tiende wel een heel bijzonder aanbod: aangezien ik -in mijn...eghem… "bruisende enthousiasme"- mijn verhalen deelde met wie ze maar wilde horen, werd ik gevraagd om iedere week een klein stukje te schrijven in het schoolblad van de universiteit, over de studenten, docenten en andere medewerkers. Gewoon een soort “short story” over het leven op de campus, alle ins en outs, zeg maar. Ik weet nog dat mijn handen direct begonnen te jeuken om aan de slag te gaan.
Na verloop van tijd mocht ik me de jongste campusjournalist ooit noemen! Wat… ook niet heel moeilijk was met… verder alleen studenten…
Maar toch!! Ik was stiekem best trots, hehe. En mijn vader helemaal. Oh, hoe hij glunderde als er weer een nieuw stukje in de schoolkrant stond…
Hm… ja…

Op mijn twaalfde veranderde alles…
Die zin klinkt ook echt als uit een boek… Was niet helemaal de bedoeling, maar het is de waarheid. Dít is de waarheid: ik had op de campus helemaal mijn plek gevonden als "journalist in spe" en was al druk bezig om een leuke middelbare school uit te zoeken waar ik ook echt literatuurstudie zou kunnen doen, zodat ik écht aan mijn leven kon beginnen, tot… een bewuste dag…
Ik denk er niet graag aan terug, maar ik weet dat ik het niet weg kan laten, om een volledig beeld over mijn achtergrond te schetsen. Dus… here goes:
Het was op de dag dat mijn vader, zoals hij zo vaak deed, naar een congres ging op een andere planeet. Het gebeurde vrijwel iedere twee maanden dat hij wel ergens buiten Gren een afspraak of bijeenkomst had voor zijn beroep, dus wat dat betreft niks nieuws onder de zon. Zoals altijd mocht ik bij een bevriende collega logeren zolang hij weg was.
Alleen… is hij nooit meer teruggekomen. De ehm… shuttle… kreeg een ongelukje… Of eigenlijk… ongeluk. Hij… schijnt wel snel overleden te zijn, dus… hij had geen pijn…
Hoop ik.
Mijn wereld stortte in… Alles wat ik kende, waar ik van hield… leek weggevallen. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken, voelde me verloren en… alleen.
Ik raakte geen schrijfschrift of typemachine meer aan, want alles deed me denken aan hem…
Hoe lief al mijn vaders collega’s, vrienden en studenten ook voor me waren, ik was ontroostbaar… Tot op het punt dat ze eigenlijk niet goed wisten wat ze met me aan moesten, plus… dat ze nou niet bepaald voor me konden blijven zorgen.
Zo begon ik uiteindelijk aan een..."nieuw avontuur", doordat ik noodgedwongen bij de broer van mijn vader, oom Myron, terecht kwam.

Myron... Tja... Gekke, lieve oom Myron. Ik noem hem overigens gewoon Myron, aangezien hij tot op de dag van vandaag zich niet voor kan stellen dat hij iemands oom is, hahaha. Myron is de enige en oudere broer van mijn vader. Een… aparte vogel, zou je kunnen zeggen. Historicus van beroep, gek op legendes, geschiedenis en... álles zolang het maar niet van de afgelopen hmmmmm honderd jaar is? En een succesvolle geschiedenis-gek ook: als expert op vele (weet ik veel wat voor) gebieden binnen zijn vak, heeft hij inmiddels aardig wat inkomsten binnen weten te slepen met zijn werk, al doet geld hem niet zoveel. Het was daarom ook met enig ontzag dat ik me als twaalfjarig jonkie waagde op het immense landgoed van mijn oom. Het leek haast zo groot als de campus joh! Ik was er natuurlijk weleens eerder geweest, met kerst ofzo, maar dat was alweer een tijdje geleden, aangezien beide broers altijd te druk waren met hun eigen leven om echt tijd voor elkaar vrij te maken; de één met mij (duh), lesgeven én schrijver zijn en de andere enkel… met… stoffige… oude… dingen… Uhm, ja dat.
Toen ik bij Myron terecht kwam, was ik natuurlijk nog altijd kapot van verdriet, maar ik kan niet ontkennen dat ik tegelijkertijd gelijk een vlaag van nieuwsgierigheid voelde, zo'n bekende “schrijverskriebel”, toen ik bij mijn oom arriveerde, bijna alsof daar een geweldig verhaal wachtte om geschreven te worden...
Het was op zich leuk geweest als Myron ook daadwerkelijk thuis was geweest op dat moment, maar -zoals elke workaholic- was hij weer eens ergens druk aan het werk en weet-ik-veel-waar opgravingen aan het bijwonen om zijn expertise met de wereld te delen.
Het gaf me wel mooi de kans om dit nieuwe leven eens rustig zelf te gaan ontdekken en proberen het toch eigen te maken, zoals mijn vader van mij gewild zou hebben. Plus, ik was niet helemaal alleen, aangezien Myrons huishoudster en tuinman opdracht hadden gekregen om een oogje in het zeil te houden.
Toen Myron daarom twee weken later eindelijk thuiskwam, had ik inmiddels al enigszins mijn plek gevonden, al voelde ik me nog steeds zo… leeg en lusteloos. Maar het was haast niks vergeleken met de uiterste ongemakkelijkheid waarmee mijn oom mij tegemoet trad. Echt… qua hersens en praktische kennis stond hij vast vooraan in de rij, maar qua sociale vaardigheden…
Hmmmm, niet echt.
Toch hou ik van hem hoor.

Het eerste jaar ging het daarom ook wat… “moeizaam” tussen ons. Eigenlijk had ik het het meest naar mijn zin als Myron van huis was en ik alleen was met mijn gedachtes en thuisstudie. Al mistte ik mijn vader minder erg als Myron in de buurt was...
Toen gebeurde het… (leuk hè, zo’n cliffhanger? Die … ook. Ik hou ervan, hehe. Goed verder.).
Meestal liet ik Myron met rust als hij thuis was, aangezien hij zelfs thuis altijd met zijn neus in stoffige boeken en oude papieren zat. Maar op de één of andere manier had ik deze avond besloten hem eens te storen, omdat ik niet kon slapen. Met een kop thee voor ons allebei had ik me bij hem gevoegd. Het heeft welgeteld een half uur geduurd voordat hij merkte dat ik bij hem in de kamer zat… Zo geconcentreerd was hij bezig geweest. Inmiddels kende ik die diepe frons op zijn voorhoofd wel en vroeg ik wat hij aan het doen was. Compleet verrast door deze plotselinge interesse, hebben we de rest van de avond en nacht gepraat over zijn werk en… ik was verkocht. De manier waarop Myron kon vertellen over geschiedenis en de ontdekkingen die dagelijks werden gedaan op alle planeten, grepen mijn aandacht. Het was ook deze nacht dat ik voor het eerst weer pen en papier erbij heb gepakt en weer begonnen ben met schrijven… Het voelde raar… onwennig in eerste instantie, omdat alles me nog steeds herinnerde aan mijn vader, maar -nog belangrijker- wilde ik mijn vader trots maken en niet zomaar voor altijd het schrijven opgeven. Dat was ook het moment waarop ik mijn eerste verhaal over Myron heb geschreven, over zijn hele persoon, zijn werk, zijn passie… Verpakt in een spannende short story -à la Indiana Jones-stijl (al… is Myron uiteraard niet zo badass hehe…). Na veel schrijven en schrappen heb ik het aan mijn oom laten lezen. Ik zal nooit die vlaag van trots en erkenning in zijn ogen vergeten… Myron leek zo blij dat iemand eindelijk beschreef wat hij precies deed en waarom (plus dat hij in het verhaal iets beter uit de verf kwam met de fysieke verschijning van een "oogverblindende, jonge demi-god"...), dat hij me spontaan meevroeg om een keer mee te gaan naar een opgraving.
Van het één kwam het ander… (Gotta love cliffhangers...)
In de jaren daarop, volgde ik mijn oom overal, naar alle planeten, naar alle opgravingen, ontdekkingen, verloren grotten in, oude torens op, vervallen gebouwen door… En ik bundelde al onze belevenissen en van onze crew in mijn verhalen, die al snel uitgroeide tot kleine boekjes, gewoon voor eenieder die het lezen wilde. Niks fancy’s verder. Ik wil eerst beter worden in schrijven voor ik echt mijn verhalen naar een uitgever ga opsturen, brrrr…
Eindelijk voelde ik weer alsof… alsof ik lééfde. Ken je dat? Alsof ik iets moois tegemoet ging...

Maar ik wilde meer… Nu ik dit leven geproefd had, werd mijn ambitie om schrijver te worden alleen maar groter en groter. En daarom, beste lezer, ben ik nu naar Starshine Academy gekomen. Tuurlijk, magie en alles is top! Dat wil ik graag leren, maar stiekem… heel stiekem ben ik hier vooral gekomen voor...jou...! En voor alle anderen op deze school. Ik heb, voordat ik me hier aanmeldde, één dagje rondgelopen en wow… al die interessante mensen! Ongelofelijk. En dat allemaal verzameld op één magische, sprookjesachtige, geweldige plek!
Ik kan daarom ook niet wachten tot ik hier het schrijven weer op kan pakken ~~en jullie allemaal in mijn volgende romans kan bundelen~~.
Ik pak mijn typemachine, aantekeningen en verzameling pennen er alvast bij.

Zijn jullie er ook klaar voor?

Tot snel!

Liefs,
Rinn

» The last ray of sunshine - Rinn
» Watching the starlights [Rinn]
» A good walk [Rinn]
» Shadow of the moon || Rinn

Rinn Momoii O'Hara

Rinn Momoii O'Hara

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen