Voor wie van buiten naar de ramen van de leerlingen etages zou kijken, zou voornamelijk donkere ramen zien. De nacht had al geruime tijd ingezet en de meeste studenten waren al naar bed. Slechts enkele ramen waren nog steeds verlicht. Misschien omdat de bewoners de slaap niet konden vatten. Misschien omddat enkelen een belangrijke test hadden waar ze nog voor wilde studeren. Wat de reden ook was, langzaam begonnen de lichten te doven. Op de Raziaanse etage was het vuur ook nog niet helemaal uitgedoofd. Met een wetsteen in haar hand en haar blik op de klok zat Celia op de rand van haar bed. Ze was volledig in het zwart gekleed, om haar laarzen had ze zwart leren beschermers evenals om haar onderarmen. Haar lange witte haar was samengevlochten om de losse strengen haar uit haar gezicht te houden.

Ze schoof het zwaard terug in de schede en hing het wapen op haar rug. Haar lange vlecht wikkelde ze losjes om haar schouders als een soort sjaal en een zwarte doek diende als geÏmproviseerde kap om het wit van haar lokken minder op te laten vallen. Ze controleerde of ze alles bij zich had waarna ze haar handschoenen aantrok en de kaars uitblies waardoor de kamer in het duister gehuld werd. Daarna nam ze de weg via het raam naar buiten. De stenen waren nog droog maar de lucht voorspelde regen. Ze moest snel zijn voordat de regen de stenen te glad zou maken. Onzichtbaar tegen het zwart van de stenen klom ze omhoog naar het dak van de school die vanaf de Raziaanse etage niet heel moeilijk te bereiken was. Boven bleef ze zitten, luisterend naar haar omgeving. Toen ze niets hoorde richtte ze zich op om over het smalle deel van de puntige daken naar de volgende te lopen. De wolken die tot dan toe voor de maan hadden gelegen schoven opzij om haar silhouet tegen de verder heldere nacht af te schilderen. Een kort gebaar van haar hand voor haar gezicht langs liet een wolk van zwarte rook verschijnen. Toen de rook wegtrok had een angstaanjagend wit masker het zicht op haar ogen en andere uiterlijke kenmerken weggenomen.

Verdwijnend tegen de achtergrond zou het voor een toeschouwer moeilijk zijn om Celia te volgen. Ze leek elke keer te verdwijnen om een stukje verder weer op te doemen. Als een schim ging ze aan de ramen voorbij, op zoek naar een schim als zij met hetzelfde witte masker.

(Voor Rinn Klikie voor een idee van Cels outfit: Kliksel)

Het was een witte flits geweest die hem verraden had en waardoor Celia wist waar ze moest zijn. Ondertussen was de eerste miezerregen begonnen en moest ze uitkijken waar ze haar voeten plaatste. Een misstap kon een lelijke val betekenen. De andere schim leek uit het niets te zijn verschenen. Hij stond ineens voor haar. Niet veel langer en even spookachtig mager maar dan een mannelijke variant. Hij sprak niet. Slechts een knik van zijn hoofd was bedoeld als begroeting voor haar. De eerste regendruppels waren al op zijn zwarte kleding blijven liggen. Celia's hoofd maakte een korte beweging. Haar antwoord op zijn begroeting. Uit de plooien van zijn zwarte gewaad trok hij een groezelige enveloppe vandaan. Het zegel was in zwarte lak. Zonder ernaar te kijken nam Celia het aan het borg het weg. Ze zou hem straks wel lezen. Een nieuwe wolk schoof voor de maan. Toen het licht terug keerde was de andere gedaante verdwenen. Celia wachtte een paar hartslagen maar kwam toen in beweging. Ze liet zichzelf van het dak glijden om op een lager gedeelte terecht te komen. Daar bleef ze even staan, haar silhouet scherp afgetekend tegen de nachtelijke lucht.

Het was een geluid wat niet thuis hoorde in de melodie van de nacht die ervoor zorgde dat Celia's ketting van gedachten onderbroken werd. Het was een dof geluid en moeilijk te plaatsen maar het liet haar hoofd met een ruk opzij gaan. Direct naast haar bevond zich een raam dat weer toegang zou verschaffen tot de school. Het stond op een kier, alsof het niet goed gesloten was toen het hele kasteel in diepe rust ging. Er was niets achter het raam te zien maar dat hoefde niet te betekenen dat er ook niks was. Geruisloos sprong Celia van het stuk dak af om zich vast te houden aan de vensterbank, wachtend tot iets of iemand zich zou durven te laten zien. Ze zag niks bewegen, niet eens een schaduw. Ondertussen begonnen haar vingers grip te verliezen op de steeds gladder wordende vensterbank. Ze slingerde haar gewicht omhoog en trapte tegen het raam waardoor deze open vloog en zij naar binnen kon klimmen.

De gang was donker en stil. Ze hield haar adem in en keek opzij, recht in het gezicht van een meisje. Ze moest ongeveer van haar leeftijd zijn al was het moeilijk om ook maar iets in te schatten bij Celia met haar huidige uiterlijk. Ze zat in elkaar gedoken in de hoek, een kandelaar in haar handen geklemd. Langzaam stond ze op, nog altijd kijkend naar de figuur in de hoek. 'Was je...mij aan het bespioneren?' klonk haar stem ineens een beetje metalig en weggemoffeld vanwege het masker.

Haar ademhaling was kalm en bijna onzichtbaar onder de lagen zwarte stof. Ze was beschermd aangekleed maar toch met voldoende bewegingsruimte. Ze moest immers razendsnel kunnen reageren mocht het nodig zijn. Haar kleding was verhullend. Nu was Celia normaal gesproken ook niet het toonbeeld van vrouwelijkheid. Ze had geen mooi gevormde rondingen. Geen sierlijke of elegante bewegingen. Nu ze haar lange witte lokken verborgen had en een masker voor het enige aspect van haar lichaam wat als vrouwelijk onderscheiden kon worden was het moeilijk te zien. Met haar abnormaal lange lichaam was het zelfs lastig te onderscheiden of ze wel menselijk was.
Ze was bhendig door het raam naar binnen geklommen en had een paar seconden genomen voor zichzelf om de situatie in zich op te nemen en al vrij snel haar bespieder op te merken voordat ze zich in haar volledige lengte oprichtte.

De ander leek bang van haar. Geen vreemde reactie afgaand op wat er zich net in de eens zo stille gang had afgespeelt. Of nou ja, bang was niet echt het juiste woord. Nerveus misschien eerder. Celia keek toe hoe de ander de kandelaar terug zette, de ongetwijfelde bron van het geluid wat ze eerder gehoord had, en zelf ook opstond. Toen haar handen in beweging kwamen voelde Celia onopgemerkt aan de onzichtbare plooien in haar mouw waar een klein maar scherp mes verborgen zat. Haar uniform had wel meer van dat soort verborgen...verassingen. Haar zwaard en boog vielen meestal snel op, daar kon een mogelijke vijand zich op voorbereiden. Verborgen messen echter waren een ander verhaal. Evenals de precisie waarmee Celia kon gooien. Maar een demonstratie bleek niet nodig. De ander tegenover haar bracht haar handen naar zichzelf, naar haar eigen capuchon om deze af te doen en haar gelaat te onthullen. Lang donker haar viel als een roodbruine waterval over haar schouders. Ogen, de kleur van fris mos, keken haar aan tussen de warme kleur van haar lokken, gelegen in een bijna gebeeldhouwd gezicht van licht marmer. Het was niet de uiterlijke kenmerken van de ander die haar een bepaalde sfeer gaf, het was de energie die om haar heen hing die haar lokken zelfs zonder wind leek te doen bewegen en haar ogen op te laten lichten.

Ze sprak weer. Haar stem trilde al probeerde ze dit te verhullen, mede door een sterkere positie in te nemen. Alles wat Celia scheen te missen in het "vrouwelijk zijn" leek de ander moeiteloos af te gaan. Misschien zelfs zonder dat ze zich er bewust van was. Het was een bepaalde natuurlijke gratie waar je waarschijnlijk mee geboren moest worden. Er viel een korte stilte op de gang. Een waarbij Celia haar ogen, nog altijd verscholen voor de ander, over het lichaam voor haar lieten glijden. Ze probeerden zoveel mogelijk informatie te bevatten. Wat de houding van de ander kon vertellen over mogelijke dreigingen en daarop gebasseerd een beslissing maken. Antwoorden, of verdwijnen. Puur op logica gericht besloot ze uiteindelijk dat de ander geen onmiddellijk gevaar vormde. Voor haar of haar....werk. En anders....dan had ze altijd haar wapens nog. Al moest ze incidenten in de school zoveel mogelijk vermijden. Dit was voor nu haar enige toevluchtsoord.

Celia zette nu zelf een beweging in. Haar hand bracht zich naar het masker, de vingers omklemden de rand. Zodra ze het verwijderde verdween het in dezelfde zwarte rook als waar het in verschenen was. Toen de rook was opgetrokken toonde het een duidelijk vrouwelijk gezicht. Ronde kaaklijn, rechte neus en semi volle lippen. Haar huid was licht wat vreemd was voor een Raziaan. De huid van iemand die het grootste deel van haar leven onder de grond had geleefd. Bijna zo wit als haar haren. Afgaand op haar huid dachten de meesten mensen ook bij een eerste ontmoeting dat ze van Shadra kwam. Twee groene ogen keken de ander aan. Lichter van kleur en bijna oplichtend. Groen als gif. Haar hand bewoog zich weer, ditmaal naar de zwarte doek die als haar capuchon diende. Ze trok het naar achteren, een beweging waarbij haar lange witte vlecht los wikkelde en over haar schouder naar voren viel. Haar dat los waarschijnlijk ongeveer dezelfde lengte zou hebben als de ander. Ze keek haar aan. 'Celia,' zei ze uiteindelijk.

Ze wist niet precies wat ze verwacht had. Verwondering misschien, omdat ze geen monster was maar een mens. Arrogantie wellicht omdat de ander nu geen mogelijk gevaar meer in haar zag. Met het masker op had ze een zekere sfeer over zich heen die bij sommigen angst kon opwekken. Maar zonder, had ze eigenlijk alleen haar belachelijke lengte die soms intimideerde, ook als ze dat niet op die manier bedoelde. Vaak, als ze zagen dat ze maar een studente was, kregen sommige medestudenten hun zelfvertrouwen terug in de vorm van arrogantie. Maar geen van die dingen was af te lezen op het gezicht van het meisje voor haar. Van Rinn. Ze hoorde een klein piepje ontsnappen uit de keel van het meisje. Ze had honderd worden verwacht die Rinn had kunnen zeggen. Maar wat ze zei was iets, zo onverwachts, dat het Celia compleet overrompelde. Mooi. Het was een woord wat ze kende. Maar nooit een woord wat gebruikt was om haar te omschrijven. Het was zo onverwachts geweest dat het haar reactievermogen vertraagde. Waar ze normaal gesproken meteen Rinns hand vastgepakt had, de seconde dat ze naar haar uitgereikt had, bleef ze nu staan. Totdat Rinn haar hand zelf terug trok en haar naam herhaalde.

Het duurde lang voordat ze haar stem hervond. Al die tijd kon ze eigenlijk alleen maar kijken naar Rinn. Naar haar bewegingen, haar makkelijke manier van praten. Hoe deed ze dat? Hoe was ze zo goed in het aanknopen van een nieuw onderwerp na een nogal rommelige ontmoeting als net? Ze keek toe hoe het meisje dichterbij kwam. De lichte frons die in haar voorhoofd vormde toen ze met behulp van water magie haar kleding en water vrij van regenwater maakte of zo goed als. Eindelijk kon ze weer iets uitbrengen. 'Bedankt...Rinn,' zei ze kalm. Ze had een accent aan haar stem kleven wat nog het meeste met Erds vergeleken zou kunnen worden. Ze vond het nog steeds vreemd. Het moest haar ondertussen wel opgevallen zijn dat Celia een zwaard op haar rug droeg, maar ze was...vriendelijk? 'Als je me niet aan het bespionneren was, wat doe je dan nog wakker zo laat?' vroeg ze uiteindelijk. Ze had niet verwacht om midden in de nacht op de gang een gesprek aan te knopen met een spontaan ontmoette vreemdeling. Een ding was zeker, die vreemdeling, had een behoorlijke indruk op haar achter gelaten.

Er was iets aan haar wat Celia een vreemd soort ongemak liet voelen. Rinn trok haar uit de comfort zone van onzichtbaar zijn. Zelfs met haar lengte had ze altijd in weten te blenden in de achtergrond. Mensen vroegen niet naar haar, waren niet met haar bezig. Zij kon gewoon haar gang gaan. Haar ding doen en niemand viel haar lastig. Maar nu was dat niet langer mogelijk. Ze waren alleen in de gang en het leek Rinn niet te deren. Het was een vreemde gewaarwording. Een waarvan Celia er nog niet helemaal over uit was wat ze erbij moest voelen. Of ze er wel iets bij moest voelen.
Ze probeerde te blijven bij wat ze wist en dat waren feiten. Daarom stelde ze Rinn de vraag wat ze eigenlijk zo laat nog op de gang deed, daarbij negerend dat zij zelf ook niet in bed lag.
Haar antwoord begon aarzelend, maar Celia wachtte zwijgend af wat ze te zeggen had. Al die tijd staarden haar groene ogen het meisje kalm aan. Observerend bijna. Alsof ze een heel ander soort was dan zijzelf. Maar toen kwam een heel verhaal los. Iets waar Celia niet op bedacht was geweest en het spoelde over haar heen alsof ze weer buiten in de regen stond hoewel ze uiterlijk kalm bleef. Nee, dat kende ze niet. Ze was zich altijd bewust van de tijd, altijd bewust van haar handelingen. Het was mentaal vermoeiend. Maar ze sprak Rinn niet tegen. Celia wilde haar uit laten praten omdat ze eigenlijk wel wilde horen wat ze allemaal nog meer te vertellen had.
Ze happerde. Haar verhaal brokkelde af en Celia verloor haar blik toen Rinn haar ogen naar beneden afwendde. Eigenlijk wilde ze haar vragen waarom. Maar Celia slikte de woorden in en hield haar gedachten voor zichzelf. Ze forceerde zichzelf om goed na te denken voordat ze wat zei.
Nee, of nou ja, misschien ook wel. Maar het was wijs om Rinn niet te vertellen wat zij hier deed. Het was al gevaarlijk genoeg geweest zonder dat ze iemand die ze net op de gang was tegengekomen haar hele levensgeschiedenis zou vertellen. Daar zou Rinn waarschijnlijk ook niet op zitten te wachten.

Haar gedachten versprongen zo snel dat Celia ze amper nog bij kon houden. Eigenlijk wilde ze wegrennen nu Rinn niks anders wist dan haar gezicht en haar naam wat al eigenlijk te veel was. Maar de rustige stem van de Grenaanse trok haar terug uit de storm in haar hoofd zodat Celia haar weer aankeek. 'Ik…,' begon ze zacht maar zweeg weer. Hoe ging ze dit uitleggen. 'Ik weet niet wat dat is,' zei ze uiteindelijk. Jep, je komt zo barstens intelligent over. Ze denkt vast dat je de breincapaciteit hebt van een denneappel. Kon je dat wat schelen dan? Ja. Maar waarom?

Ze voelde zich zowaar nog meer buitenstaander dan ze al was bij het zien van Rinns grote ogen en haar verraste uitdrukking. Het was niet zo dat ze compleet onwetend was over “warme chocolademelk”. Maar er had zich nooit een situatie voorgedaan waarbij ze het ook daadwerkelijk gedronken had. Dat was toch niet zo'n ramp? Waarom voelde ze zich dan zo...dom.
Haar ogen vonden het gezicht van Rinn toen ze de hand van het meisje op haar arm voelde rusten. Haar blik werd begroet met een kleine glimlach en opgewekte lachende woorden. In al haar enthousiasme zag Celia haar een paar passen de gang in lopen na haar uitgenodigd te hebben om samen warme chocolademelk te drinken. Celia bleef onbeweegelijk staan. Haar blik ging naar buiten waar de regen onverstoord verder uit de hemel kwam vallen en tegen het raam tikte. Buiten was de wereld onherkenbaar grauw en donker. Ze had hier eigenlijk geen tijd voor.
Het was Rinns zachte stem die haar weer om liet kijken, de gang in waar ze een paar passen bij haar vandaan stond. Ze keek toe hoe het meisje zich omdraaide en verder liep. Nog steeds had ze geen pas verzet. Uit een van de plooien van haar kostuum haalde ze de brief tevoorschijn die ze buiten n ontvangst had genomen. Haar duim streek langs het zwarte lakzegel. Nog een keer keek ze naar het langzaam verdwijnende gestalte van Rinn. Ze had niet veel passen meer over voor ze om de hoek zou verdwijnen. Voorzichtig stopte Celia de brief weer weg. Daarna kwam ze in beweging.

Met haar lange benen had ze Rinn al snel ingehaald, al bleef ze op enige afstand van het meisje lopen. Ze bleef staan toen Rinn naar een deur was toegelopen op een andere leerling etage waar Celia nog nooit geweest was. Op zekere afstand van de deur keek ze toe hoe Rinn zich naar binnen begaf. Of, dat had ze verwacht. Maar het meisje was blijven staan na de deur open gegooid te hebben en had zich naar haar omgedraaid, zoekend in het half duister of ze inderdaad de beslissing had gemaakt toch mee te gaan met haar. Langzaam kwam ze enkele passen dichterbij zodat het licht dat uit de kamer kwam haar aanwezigheid aan Rinn zou verraden.

Haar hart maakte verrukt een sprongetje toen Celia zich plotseling weer aan haar toonde in het vage schijnsel van de lichten afkomstig uit haar kamer. Ze.. Ze was haar dus toch gevolgd..? Yes! “Kom maar.” fluisterde ze daarom direct uitnodigend om haar buren niet wakker te maken en pakte ongevraagd de pols van het meisje beet om haar zo naar binnen te sleuren loodsen. De deur werd zachtjes achter haar gesloten, zodat ze makkelijker konden spreken zonder anderen te storen. “Ga zitten.” prevelde Rinn aansluitend verwelkomend en knikte ter bevestiging naar het bed waar Felix op lag te slapen. “Ik… hoop alleen niet dat je allergisch of bang bent voor vossen.” mompelde ze er met een grinnik achteraan, zich onderwijl al naar de thermoskan haastend. Van haar bureau toverde ze een schone mok tevoorschijn en met de deksel van de thermoskan wist ze een tweede fabriceren, waardoor ze beide tot de nok toe vol kon schenken met de mierzoete, dampende vloeistof, zoals beloofd. Toen ze zich vervolgens met beide mokken in de hand omdraaide naar Celia toe, bemerkte ze vanuit haar ooghoeken hoe haar huisdier toch weer even waakzaam een oog had geopend en de vreemdelinge even nauwlettend in de gaten hield. Het deed Rinn’s stralende lach alleen maar verbreden, waarbij ze Celia de grotere mok licht grijnzend voorhield. “Alsjeblieft: warme chocolademelk, om je op te warmen~” Met haast kinderlijke vreugde en nieuwsgierigheid wachtte ze vervolgens op een reactie.

Ze werd ruw naar voren getrokken toen Rinn haar bij haar pols had vast gepakt om haar verder de kamer in te trekken en daarna de deur achter zich te sluiten. Toen het meisje haar pols weer losgelaten had, bleef ze even staan. Ze nam de tijd om de kamer in zich op te nemen. Door het raam zag ze het dak waar ze nog niet zo heel lang geleden overheen gerend was. Dus zo had Rinn haar waarschijnlijk gezien. Het dak lag immers goed in het zicht vanuit dit raam. Ze keek van Rinn naar het bed waar ze naar geknikt had. Op de tast zocht haar hand naar de gesp op haar schouder die de schede waar haar zwaard in zat tot dat toe stevig op haar rug had gehouden. Met geoefende bewegingen trok ze hem los en pakte het zwaard voordat het op de grond zou vallen. Daarna liet ze zichzelf voorzichtig op het bed zakken, het zwaard naast zich dat steun vond tegen de zijkant van het bed. Bij Rinn's gegrinnikte en gemompelde woorden keek ze opzij naar de kleine vos die opgekruld op het bed lag te slapen. Nee, bang of allergisch niet echt.. maar de meeste dieren moesten niet veel van haar hebben. Al kon dat ook komen omdat ze vaak werden afgeschrikt door Nemo die zich bijna altijd in de buurt bevond. Ze trok haar blik los van het dier en richtte zich weer tot Rinn toen ze het meisje vanuit haar ooghoeken weer had zien omdraaien naar haar. Meteen gingen haar groene ogen naar de mokken in haar handen met deze beruchte “chocomelk”. Kalm nam ze de mok aan en keek even naar de warme vloeistof. Het rook verschrikkelijk zoet. Ze moest er niet recht boven hangen met haar gezicht in elk geval. Met beide handen om de mok geslagen blies ze zachtjes, om het op een iets meer drinkbare temperatuur te krijgen voordat ze de mok aan haar lippen zette en voorzichtig een slokje nam. De zoetige chocolade smaak explodeerde zowat in haar mond en ze liet de mok weer zakken. Haar gezicht vertoonde een verwarde uitdrukking. 'Dat is.. erg zoet,' was het eerste wat ze uitbracht. Maar ze bracht de mok daarna wel nog een keer omhoog om er nog een slok van te nemen.