De warme zonnestralen lachten haar vrolijk toe toen het jonge meisje voetje voor voetje de tuinen betrad. Haar tred was zo licht alsof het de grond nauwelijks raakte, alsof ze het niet eens wilde wagen het gras onder haar schoenen daarmee te pijnigen, waaraan je zou kunnen aflezen van welke planeet ze afkomstig was. Met een zeker respect en bewondering keek ze dan ook haar ogen uit naar de bloemen en planten rondom en slaakte een tevreden zucht zodra ze de drukkere straten van Oak’s Field had verwisseld voor de stilte en sereniteit van Kovomaka’s Gardens. In haar armen hield ze een dik notitieboek dicht tegen haar slanke lichaam aangedrukt, een enkele pen in haar hand.
De afgelopen uren had ze gespendeerd zwervend door het kleine dorp, op zoek naar inspiratie en hier en daar vluchtig aantekeningen makend van wat ze had aangetroffen. Het was in feite één van de eerste keren dat Rinn zich verder van school waagde, omdat ze nog maar zeer recentelijk was gearriveerd en op het terrein van Starshine Academy al genoeg nieuwe indrukken had opgedaan.
Maar nu… Nu had ze stiekem haar laatste les van de dag overgeslagen om de rest van de middag en avond te spenderen in het levendige Oak’s Field, waar ze inmiddels al het nodige over had gehoord.
Twee grote, groene ogen -bijna net zo groen als het jonge gras onder haar kleine voeten- namen ook nu zorgvuldig de omgeving op waar ze een rustmoment zou pakken om haar gedachten te ordenen op papier en nieuwe ideeën neer te krabbelen. In alles straalde ze de oplettendheid en nieuwsgierigheid uit van een schrijver, van een stille observant die het geheel vanaf een afstandje gadesloeg, om daarmee de juiste informatie eruit te plukken en voor zichzelf te gebruiken voor de vele verhalen die ze schreef. Maar daaronder, op dat specifieke moment even verstopt onder die mantel van een kalmerend geduld, bruiste het in haar van leven, van energie… Het toonde zich voor nu enkel in de aanlokkelijke schittering in haar irissen welke zo nodig nog extra geaccentueerd werd iedere tel dat de zon ook maar haar lelieblanke gezicht bescheen. De wind speelde ondertussen met haar lange, roodbruine lokken en de sierlijke, rode zomerjurk die ze droeg en leek haar steeds een stukje verder de tuinen in te voeren, al wist ze zelf niet precies waarheen, maar ze liet zich maar verrassen.

Na enige tijd gewandeld te hebben, hield ze haar tred iets in bij het opmerken van een ogenschijnlijk geschikte plek om te gaan zitten. Deels verstopt tussen de heerlijk geurende bloemen en overwoekerende hagen, vormde het een perfect plaats om in alle rust en eenzaamheid te schrijven. Als vanzelf kroop er daarom een vredige glimlach rond haar rozige lippen, welke gepaard met haar heldere ogen en lichte sproetjes op haar neus haar een aangename, aandoenlijke uitstraling gaf.
Bedachtzaam schuifelde ze dichterbij en had al een plek in het gras op het oog, toen plots iets in haar ooghoek haar aandacht trok. Ietwat opgeschrokken uit haar eigen meeslepende gedachtestroom, wierp ze een blik opzij om daar een jongen van vermoedelijk haar leeftijd op een bankje te zien zitten. Zijn ravenzwarte lokken leken vrijwel op te gaan in de schaduwen waar hij zich in begeven had en ook zijn ogen kon ze niet direct vinden. Ondanks haar eigen verrassing, gunde ze hem direct de lieve glimlach die al op haar gezicht te vinden was geweest en knikte hem daarbij even vriendelijk toe. “Hey.” sprak ze voor haar doen zachtjes en teder, alsof de serene omgeving haar volledig in zijn greep hield. Aangezien ze vermoedde dat ook hij niet zomaar naar een vrijwel verlaten tuin als deze was gekomen, besloot ze hem verder niet te veel lastig te vallen met een opgewekt praatje waar zij als sociale vlinder zeker een handje van kon hebben soms. Dat… zou ze aan hem overlaten, mocht hij er toch voor openstaan.
In plaats daarvan begaf ze zich verder naar het gras verderop waar de zon rijkelijk op scheen en het geheel in een warme gloed zette. Het bevond zich schuin-tegenover het bankje, waardoor ze niet gedwongen waren elkaar aan te kijken ieder moment als één van beiden op zou kijken. Daarbij was de afstand groot genoeg, zodat de jongen zich hopelijk niet bezwaard voelde dat zij zich zo bij hem voegde.
Zodra ze zelf in het gras had plaatsgenomen, maakte Rinn het zich gemakkelijk. De rok van haar jurk was daarbij bevallig uitgewaaierd over de ondergrond als een deken. Met de glimlach onuitwisbaar op haar snoet geplakt, klapte ze vervolgens het notitieboek open, klikte op de pen en zocht de bladzijde op waar ze was gebleven om haar aantekeningen waar nodig aan te vullen en uit te werken. Slechts af en toe kon ze het daarbij niet helpen dat haar blik met een zekere… nieuwsgierigheid opschoot naar de persoon verderop, puur vanuit de interesse van haar passie en omdat zijn aanwezigheid werkelijk een verrassing voor haar was geweest.

Haar hoofd kantelde onbewust iets als van een oplettend dier toen hij zijn mond opende en tegen haar sprak. Haar… kledingstijl? Aansluitend gleed haar eigen blik ook even af naar haar kleren. Ah… Haar glimlach verbreedde spontaan iets, zoals een meisje dat zich gevleid voelde het betaamde. “Dank je.” klonk het zacht en liefelijk, al… had hij niet daadwerkelijk gezegd dat het haar goed stond, maar zijn woorden waren desalniettemin vriendelijk geweest. Aangezien ze nu toch naar elkaar keken, nam ze wat uitgebreider de tijd hem eens aandachtiger te observeren: Hm… Donker haar, een aparte oogkleur, lichte huid… En er was iets aan zijn uitstraling...
Ja, hij leek de afkomst “Shadraans” werkelijk uit te ademen. Het misstond hem in ieder geval niet.
Het waren de bloemen rondom haar die zich haast nieuwsgierig haar kant oprichtten of zelfs ietwat leken te groeien om dichter bij haar te kunnen komen die tevens haar eigen afkomst verraadden. Ook het gras leek haar te dragen alsof het een groen kussen was, speciaal voor haar lichaam gemaakt, alsof ze ermee verweven was en ze zich nu, in de natuur, in haar natuurlijke omgeving bevond.

Pas toen ze zichzelf erop betrapte wel erg lang zonder te spreken naar hem gekeken te hebben, keek Rinn weer met een lichte glimlach neer op haar notitieboek. “Het moet vast een warme dag zijn voor een Shadraan.” lispelde ze daarbij bedachtzaam, kenbaar makend dat ze in ieder geval een vermoeden had waar de jongen vandaan kwam. Behendig en in sierlijke letters werden ondertussen haar aantekeningen aangevuld. En wie weet… zou ze een nieuwe bladzijde aanwenden om deze nieuwe persoon te beschrijven, als… het haar interesse genoeg zou wekken en blijven vasthouden.
Even schoten haar ogen toch nog omhoog bij een plotselinge gedachte. “Ik ben Rinn trouwens. Rinn O’Hara.” stelde ze zichzelf beleefd voor, zoals het hoorde. Of ze nou wel of niet daadwerkelijk aan de praat zouden raken, betekende niet dat ze zich niet even fatsoenlijk hoefde voor te stellen. En hé, wie weet bood het direct een opening voor een gesprek!

Ze schonk hem een brede, oprechte glimlach toen de jongen zichzelf ook voorstelde. “Aangenaam Jake.” prevelde ze terug. In tegenstelling tot zijn toon, klonk haar stem opgewekt en spontaan en bevatte het een bepaalde aanstekelijke melodie, bijna alsof ze zong in plaats van te spreken. Haar lach versmalde echter iets toen hij daarop voor haar boog. W-wat? Dat… had ze nog niet eerder meegemaakt. Voor iemand uit een normaal, Grenaans arbeidersgezin kwam het enigszins als een verrassing om op een dergelijke wijze begroet te worden, waardoor er onverhoopt iets van een lichte blos op haar wangen kroop. Vlug wendde ze daarom haar gezicht even af in de hoop dat hij het niet had gemerkt en luisterde onderwijl naar zijn woorden. Ze knikte ter bevestiging dat ze hem gehoord had, maar haar ogen schoten verrast op toen hij vervolgens wist te concluderen waar zij vandaan kwam, voor even vergetend dat haar wangen alsnog ietwat roze gekleurd waren. “Hoe wist je-“ Dat deed er niet toe. Lachend schudde ze haar hoofd, waarbij haar lange, roodbruine lokken even speels heen en weer dansten. “Ik ben bijna niet anders gewend. Voor Grenaanse begrippen is dit nog redelijk koel, al is de lucht een stuk vochtiger op Gren.” Nu was haar interesse pas echt duidelijk gewekt, dus ging ze zo zitten dat ze hem beter kon aankijken. “Ben jij ook een leerling op Starshine Academy?” vroeg ze daarop, aangezien ze niet zo snel een andere reden kon bedenken waarom een Shadraan van zijn leeftijd zich juist op deze planeet bevond, tenzij zijn familie zich hier toevallig gevestigd had, maar… ze vermoedde dat haar vraag dichter in de buurt van de waarheid kwam. Ze hoopte het ergens, want dat zou betekenen dat ze meer raakvlakken zouden hebben en wellicht nog iets van elkaar konden leren. Het leek haar daarbij sowieso fijn om wat meer mensen te leren kennen op school om het zich daar nog meer thuis te kunnen maken.