Nadat Olivia haar laatste aankoop had gedaan en die in haar tas had gestoken. Graag Vash zijn laatst stukje donut aan Siegmund. Dankbaar werden zijn vingers geklikt nadat het dier zijn beloning op gegeten had. Een vrolijke grijns sierde zijn lippen. Het was altijd prachtig om te zien hoe je andere blij kon maken. Daarna vertrokken ze richting de tuinen. Hoewel Olivia moeite had met hem bij houden vertraagde Vash zijn pas zodat ze elkaar in het drukker wordende mensen massa niet zouden verliezen. Het was hen even ontgaan dat zij haar laatste stukje van de donut ook aan haar herder gaf, maar eenmaal bij de tuinen aan gekomen kon je de winterse bloemen zitten bloeien. 'Prachtig vind je ook niet?' vroeg Vash aan Olivua een hij keek haar even aan voor Vash zijn bril af zetten. Het was geen bril op sterkte, maar een doos gewone zonnen bril. Niet dat Vash die echt nodig had maar hij vond de bril gewoon leuk. Vash stopte de bril in zijn borst zak en voelde dat zijn blos zo goed als weg was. Misschien dat weet nog een lichte kleurtje. Maar dat kon van de kou zijn. Het zonnetje kwam in de tuinen perfect tot zijn recht en dat was dan ook te merken. Er zaten genoeg mensen ervan te genieten. 'Ik mag hopen dat er ergens nog plek is? Of wilde je op verkenning gaan?' vroeg hij aan Olivia terwijl Vash zich deels naar haar toe draaide.

(Olivia)

Door de grote massa mensen kon ze de tuin pas zien als er eindelijk niemand voor haar stond. Even is ze met verstomming geslagen. Zelf in deze koude periode waren er bepaalde bloemen in bloei, die haar het gevoel van lente geven. Ze ziet hoe de zon door de kale bomen schijnt en met diens schaduwen speelt. Ze voelt haar vingers tintelen om één van de twee boeken te nemen, een potlood en alles hier te schetsen, maar dat zal ze eens doen als ze alleen is. 'Prachtig vind je ook niet?' hoort ze Vash vragen. Nog altijd staart ze naar het rond park. "Wauw," is het enige wat ze kan zeggen. Siegmund was al aan de bloemen aan het ruiken en je kan zien dat hij ongeduldig wordt om het op zijn manier te verkennen. Ze kijkt hem even aan, niet zeker of ze hem al op zijn eigen kon laten rond lopen. Zijn vraag trekt haar uit haar gedachte en ze heft haar schouders op: "We kunnen rondkijken tot we iets vinden om te zitten," antwoord ze. Daarna kijkt ze naar de bloemen "Weet jij toevallig of hier iets tussen zit dat giftig of zo kan zijn? Als ik Siegmund even alleen laat rond lopen heeft hij de neiging om zijn neus overal in te steken," Haar laatste zin zegt ze met een soort bevelende toon, met haar blik op Siegmund gericht. Hij weet goed genoeg dat ze hem altijd stopt als ze in de buurt is, maar het blijft nog altijd een hond en dat is natuurlijk hun manier van ontdekken.

Ook Olivia was betoverd door de winterse bloemen en Vash kon er alleen maar van genieten. Hij vond het altijd prettig om andere in een goede humeur te zien. Ze zei dat ze wel even rond konden lopen om te kijken of er ergens een plekje vrij was. Vash knikte en zag nog even hoe ongeduldig Siegmund was. Het deed hem ook goed haar huisdier zich zo vermaakte als hij eenmaal vrij mocht rond lopen. Toen Olivia hem vroeg of hij wist of er giftige bloemen bij stonden dacht Vash even na. 'Hm... Het lijkt me van niet, anders zouden ze hun kinderen er ook aan bloot stellen.' murmelde Vash duidelijk verstaanbaar, maar zeker weten deed hij het niet. 'Ik weet het niet Olivia, dit is mijn eerste keer in de tuinen, maar ik hoop van niet. Dat zou Siegmund veel last kunnen bezorgen als het wel zo is?!' stelde Vash vast, maar je kon een lichte onzekerheid in zijn stem horen. Maar toch begon hij langzaam aan te lopen. Meer op Olivia's tempo zodat ze hem goed bij zou kunnen houden. Maar wat hij zei klopte wel, dit was zijn eerste keer hier. Nu was Vash de borden gevolgd om er te komen.

Ze hoort de bezorgde toon in zijn woorden, maar het idee dat veel kinderen hier rond lopen overtuigd haar wel dat het niet al te gevaarlijk kan zijn. Ze laat Siegmund vrij rond lopen, maar de moment dat hij om de hoek is, maakt ze een heel zacht fluitgeluidje met haar tong. Meteen komt Siegmund kijken en als alles goed gaat, zal hij er altijd op letten dat ze hem niet uit het oog verliest. "Sorry, ik kan wat over beschermend overkomen," zegt ze tegen Vash. Ze lopen verder in het park, niet echt een richting waar naartoe. Ze ziet hoe hij zijn stap in houdt, zodat ze geen twee stappen moet zetten als hij er één zet.
De bloemen die rond deze tijd van het jaar in bloei staan,  verbazen haar elke keer opnieuw. Ze lopen rond zonder veel woorden, wat ze wel aangenaam vindt. Soms is ze iemand van weinig woorden.
Op dit uur van de dag lopen ook een paar kinderen rond. Sommige kinderen lijken nog maar pas rond te lopen en kijken op als Siegmund hen voorbij loopt. Zoals haar fluit hem had beveelt, blijft hij altijd in het zicht, maar toch genietend van de vrije natuur. Ineens wacht hij bij een afslag op hen, met zijn gezicht naar hen gericht. Hij gaat op de stenen grond zitten, zwaar ademende met open mond. Olivia ziet hoe een klein jongetje, die met zijn hoofd net tot Siegmunds hoofd komt, voorzichtig naar hem toe stapt, armpjes wijd open. Zo braaf als Siegmund is, kijkt hij naar het klein mensje en laat hij zich grijpen. Olivia moet lachen om het beeld voor haar, want ze zag zichzelf in het klein jongetje. Ze ziet hoe een jongere vrouw, ze gaat ervan uit dat het de mama is, het kindje probeert weg te halen, maar tevergeefs. Uiteindelijk laat het jongetje los en wuift hij terwijl hij weg stapt.
Aan de afslag loopt Siegmund hen weer voor. Uiteindelijk breekt ze weer de stilte "Kan je mij iets vertellen over je Erdze afkomst?" vraagt ze uit het niks. Ze vraagt specifiek naar zijn eerste magie omdat ze weet dat hij niet graag spreekt over het andere. Ze is wel benieuwd naar deze jongen die misschien nog geen uur geleden een vreemdeling voor haar was. Niet alleen zijn magie, maar het is misschien een goed punt om mee te beginnen.

(sorry als de zinsconstructie soms op niks trekt, had vandaag 2 examens en dit weekend had ik daardoor weinig slaap, maar het was de laatste)

Gelukkig begreep Olivia zijn woorden en liet Siegmund vrij rond lopen, maar toen hij de hoek om was floot ze zachtjes. Haar woorden maakte Vash aan het lachen. 'Hehehe, zo zullen de meeste baasjes wel zijn.' lachte Vash en hij klopte Olivia zachtjes op haar schouder. Hij had het wel vaker gezien hoe overbezorgd de baasjes waren over hun huisdieren. Ze stapte rustig genietend van de bloemen en de stilte. Hoewel ze niet perse in gesprek hoefde te blijven was het zo ook gezellig. Tenminste voor zo ver Vash het op merken kon. Hij kende Olivia nog maar pas, maar het voelde aan alsof ze elkaar al jaren kende. Hetzelfde gold voor Siegmund. Hoewel het dier eerst nog voorzichtig was geweest, maar nu huppelde hij vrolijk rond en hield hun twee vast ook in het oog. Nou ja een hond alleen los op een onbekende plek was natuurlijk nooit een goed idee, maar zo ver als de herder nu van hen af liep was het toch acceptabel om hem los te zien lopen. Toen het dier bij een afslag stil hield zag Vash waarom. Kinderen en dieren. Altijd een lieve en schattige combinatie. Hoewel de vrouw die het jochie mee wilde nemen er anders over leek te denken. Misschien wilde ze naar huis en had het knulletje nog even Siegmund willen knuffelen. Toch zei Vash er niets over en liep verder aan Olivia's zijde tot ze de stilte verbrak. Haar vraag interesseerde hem wel en Vash zou eerlijk zijn in zijn antwoord. 'Ik kom uit een uitvinders gezin. Nou ja bijna iedereen die op Erd woont komt daar wel bijna uit, maar een iedere uitvinders zijn weer verschillend.' zei Vash en hij klopte even op zijn rechterdij. Daar had hij het holster nog zitten voor zijn pistool, maar op Star Shine mocht hij het wapen niet dragen. 'Normaal op Erd draag ik een van zijn uitvindingen altijd bij me, maar Mijn linker arm is ook een van zijn uitvindingen. Ondanks zijn waarschuwingen ben ik eens stiekem de fabriek in geslopen. Een grote fout van mezelf, maar ik ben zeer te vrede met zijn uitvindings-kunsten.' zei Vash en hij dacht er even over na om haar te vertellen dat hij eigenlijk altijd gewapend was... Maar dat zei hij maar liever niet. Niemand hoefde te weten dat in zijn arm een pistool zat. Niet dat Vash dat ding gebruikte. Niet als het niet nodig was en Vash gebruikte dat wapen pas wanneer hij echt of iemand anders echt in nood zaten, want er zaten maar zes kogels in. Niet echt iets om mee te spelen. Wel trok Vash zijn mouw iets op waardoor je de metale arm goed kon zien, maar het pistool was zo verwerkt dat je het niet zou zien van buiten af.

Ze voelt ineens zijn hand op haar schouder. Even lijkt ze verschrikt van de aanraking, maar dat komt ook doordat het heel lang geleden is dat iemand haar zo aanraakt. Meteen beseft ze dat het... comfortabel?.... Veilig?... Aanvoelt. Ze kijkt naar Vash op en een kleine glimlach verschijnt op haar lippen, ogen stralen een soort dankbaarheid uit. Ze legt haar hand op de zijne. Het was niet alleen de over bezorgdheid van een baasje, er is meer, maar ze kan niet meteen een duidelijkheid scheppen. Een houvast aan alles wat is gebeurd? Een herinnering aan de verre, veilig verleden? Het maakt haar niet uit, alleen dat ze weet dat er niks met Siegmund mocht gebeuren.

Hij klinkt enthousiast bij zijn verhaal van waar hij vandaan komt. Technologie was ook altijd iets waarvoor ze gefascineerd was. Je moet er maar op komen! Ze ziet de holster en een wenkbrauw schiet omhoog, maar de ogen zijn geïnteresseerd gefixeerd op de holster. Ze heeft nog nooit een wapen van dichtbij gezien, dus benieuwd is ze wel.
Ze was op de hoogte van de hoofdregels van de school, ook het verbod op eender welk wapen. Ze trekt een pijnlijke grimas terwijl ze haar eigen arm vast grijpt, alsof ze zelf de pijn kan voelen.
Meteen gaat ze dichter bij hem staan, op de tippen van haar tenen, om naar de metalen arm te kijken. Ze ziet hoe de platen bewegen: "Hoe werkt dat juist?" kijkt ze met nog steeds haar blik op de arm, "Hoe is dat ding verbonden aan u gedachten om te doen wat je wilt dat het doet?" Ze was kennelijk geïnteresseerd, haar wil om alles te weten komt weer naar boven.

Olivia leek te schrikken van zijn aanraking. Even werden zijn ogen groot van verbazing tot ze hem aan keek. Zijn blik werd weer warm en vriendelijk. hij had niets slechts met haar voor alleen maar het goede. Zijn even verdwenen glimlach door haar reactie op zijn aanraking kwam weer terug toen ze hem met een kleine glimlach en een dankbare blik aan keek. Vash wilde haar niet pushen om door te vragen of ze wilde verklaren waarom ze zo gereageerd had. Ze kwam er zelf wel mee. Haar vraag naar zijn Erdse komaf beantwoorden hij zonder schaamte. Vash was op Erd geboren en wist dat zijn moeder als tweede magie soort duister had, maar het leek niet echt bij hem aan te slaan, dus hoopte Vash die te kunnen veranderen als het lukken wilde tenminste, maar daar sprak Vash liever over met een docent(e). Ze keek even richting zijn holster, maar die was leeg en er zat dus enkel een leren holster. Het was een oude gewoonte dat ding te dragen al zat er niet het gewicht van zijn pistool in. Toen Vash over zijn arm vertelde zag hij vanuit zijn ooghoek haar pijnlijke grimas en de reactie die ze naar haar arm maakte. 'Ja het deed goed pijn, zo erg zelfs dat ik van mijn stokje was gegaan.' vertelde Vash er nog even bij, maar haar reactie verder was goed en ze toonde een zekere interesse. Haar vraag deed hem nog iets breder glimlachen. 'Eigenlijk zijn die twee vragen hetzelfde.' grinnikte Vash, maar hij vond het wel leuk dat ze zo oprecht geïnteresseerd was. 'Laten we daar even gaan zitten, dan laat ik het je zien.' zei Vash en hij wees naar een bankje die net leeg kwam doordat een stelletje opstond. Hij nam naast Olivia plaatst en deed zijn jas zo ver uit dat enkel zijn linker arm eruit gehaald werd. Ze kon zien dat Vash een lederen mouw aan een soort lederen banden had zitten die hij om zijn boven lichaam vast had zitten. Vash maakte de riemen los en liet de lederen mouw wat zakken en wees daarna naar de verbinding tussen zijn vlees en de metale arm. 'Je kunt het niet goed zien, maar de draden die in mijn arm verborgen zitten, zitten vast aan mijn pezen en zenuwen. Mocht er magie of geen magische aanvallen op deze arm uit gevoerd worden kan ik wel de pijn ervan ervaren en door die verbinding kan ik de metale arm zo bewegen als ik wil. Nu ik de mouw tot mijn pols heb laten zakken kan ik ook dit doen.' legde Vash uit en begon aan het einde van zijn zin zijn onderarm rond te draaien in een hele cirkel. Vash vond het nog altijd een grappig gezicht. Toen het rondje compleet was legde Vash zijn arm weer neer om Olivia er nog even naar te laten kijken.

XD

Ze zag even dat hij verbaasd was van haar reactie van de aanraking. Haar lichaam was gewoon op automatische piloot om zichzelf te beschermen. In haar gedachten weet ze dat ze haar schild mag laten zakken, maar de littekens op haar lichaam zijn nog te vers om dat te doen.
Even was ze bang dat ze zich zou moeten verantwoorden voor de reactie, maar hij gaat er niet op in en dat gaf nog een boost van vertrouwen. Er zal misschien wel een dag komen dat ze eindelijk iemand kan vertellen wat er allemaal gebeurd is thuis, maar nu moet ze zelf een plaats geven.

Dat hij flauw is gevallen van het ongeluk verbaasd haar niet: "Goh, zou iemand daar koelbloedig bij kunnen blijven?" en ze lacht zacht om haar eigen woordspeling, "Sorry, slechte mop" zegt ze dan weer serieus.
Haar fascinatie om de arm gaf haar de twee zelfde vragen en even kijkt ze hem geamuseerd aan bij zijn commentaar erop.
Wanneer hij over het bankje vertelt geeft ze weer een kleine fluit en meteen komt Siegmund bij hen zitten.
Ze ziet hoe Vash zijn arm vrij maakt om haar een duidelijker beeld te geven. Haar ogen worden geïnteresseerd groot en even houdt ze zich in om het niet aan te raken.
Ze luistert aandacht naar zijn uitleg en ze maakt een heel klein verbaasd kreetje als de arm ineens helemaal rond gaat. Wat...? en ze kijkt terug naar hem op als hij de arm weer neerlegt, "Oh mijn God, dat is zo cool!" zegt ze geboeid.

Vash liet haar met rust over haar plotselinge schrik reactie. Ze kende elkaar maar net dus er waren geheimen die ze van elkaar niet wisten. Olivia was erg geboeid door zijn verhaal over zijn protese arm. Haar slechte grap liet Vash enkel grinniken. 'Geeft niet, enkel een gevoelloos type zal daar koel bloedig onder boven.' antwoorden Vash haar vrolijk lachend. Na zijn verwijzing naar het vrije bankje floot Olivia een Siegmund kwam meteen terug en ging best haar zitten. Vash legde aan haar uit hoe een waar zijn brakke arm vast zat. Toen hij zijn arm bij zijn elleboog rond liet draaien liet Olivia een verbaasd kreetje horen. Haar woorden deden hem goed. Vash voelde zich lichtjes warm worden van binnen. 'Weetje eigenlijk ben jij een van de weinige die zich voor mijn protese interesseert. Op Erd had ik bijna geen vrienden. Nu ja misschien twee. De rest dacht vast dat ik wilde pronken en dat terwijl dit gewoon een prima uitvinding is. Anders had ik nog maar 1 arm gehad.' zei Vash naar waarheid. Nou goed. Erd was een heel ver vooruit op de rest van de planeten op dit gebied, maar het had ook zijn voordelen om deels Syborg te zijn. In zijn woorden had een lichte emotie geklonken, maar ja dan was Vash ook nog wel een best gevoelig persoon. Hij haten het wanneer iemand die een ander aangevallen werd om wast voor reden dan ook. Sean afkorting hij er altijd tussen een liet hun woede dan op hem af kuren. Vash keek weer naar Olivia een glimlachte zacht. 'Je hoeft niets over je afkomst te vertellen alles je niet wil. Of je laat de ongemakkelijke stukken er uit? ' zei Vash half vragend een hij wachten geduldig af.

Olivia was oprecht verbaasd en geïnteresseerd en even leek Siegmund ook interesse te hebben, maar de moment dat het begon te draaien, trok hij zich terug. Olivia wreef even over zijn hoofd en hij ging met een zucht liggen. Olivia moet er even van grinniken.
Weer legt ze haar aandacht op Vash. Even snapt ze niet hoe iemand geen interesse kon hebben voor zoiets. Ook hoort ze hoe hij zich begint open te stellen naar haar door over zijn problemen op Erd te praten, ergens gaf het haar een zeker speciaal gevoel en moet ze aan haar eigen vriendschapservaringen denken. Na even de woorden door zich te laten doordringen heft ze haar schouders op: "Soms denk ik toch dat je best bent met een paar vrienden die je echt kan vertrouwen, ik had er zelf maar twee, en misschien waren de andere gewoon jaloers," zegt ze om hem een riem onder het hart te steken, ook al weet ze dat ze het misschien zelf niet zou geloven als iemand het tegen haar zei.
Ze kijkt op wanneer hij glimlacht en vraagt over haar eigen afkomst. Ze kijkt dan weg, naar de grond voor haar. Alsof Siegmund aanvoelt wat er in haar gedachte omgaat, gaat hij recht zitten. Met zijn neus heft hij haar hand op dat op haar schoot ligt.
Even kijkt ze nog stil naar hem en neemt eens diep adem. Hij had zich naar haar open gesteld, dus waarom zij niet?
"Ik kom van de planeet Razen, maar tot kort woonde ik in een klein stadje met magieloze mensen." nog steeds kijkt ze naar Siegmund, angstig voor de blik die ze misschien zou krijgen als ze haar verhaal verteld, "Mijn vader is twee jaar geleden overleden, en..." ze slikt, niet zeker of ze wel door kan praten. Ze is nooit zo eerlijk geweest in de laatste twee jaar, "Mijn moeder is in een depressie gevallen daardoor" de bittere ondertoon is duidelijk in haar stem. Nog steeds was ze kwaad op haar moeder die een kind van 16 jaar in de steek laat, om maar te gaan drinken en naar de medicatie te vluchten. "Door haar toedoen moest ik gaan werken om te kunnen overleven, maar uiteindelijk merkte ik op dat ik niks overhield doordat ze elke keer het geld vond en stal" Siegmund legt zijn hoofd op haar schoot en kijkt haar aan met zijn grote bruine ogen. "Ik wist dat ik daar weg moest, en had mij voorgenomen dat wanneer ik 18 was ik zou wegrennen, mijn eigen leven weer oppakken." dan staart ze voor zich uit, een bespottelijke grinnik vervolgt haar verhaal, "Dat is pas binnen een paar maand,"
Ze kijkt naar niks voor haar, haar gedachten weer naar de vele zware herinneringen.
"En zoals altijd heb je mannen die profiteren van andermans miserie," Ze probeert de brok in haar keel weg te slikken. "De laatste heeft me in het nauw gedreven, en ineens stond hij in brand," zegt ze snel. "Ik had de kleine rugzak met het nodige en ben dan maar gaan lopen en zo ben ik op Starshine geraakt." eindigt ze haar uitleg snel. Ze slaagt erin om de tranen weg te houden, op dit moment was ze emotioneel nog niet sterk genoeg om het diepste van haar ziel te tonen...

Vash glimlachte naar Olivia toen ze hem een riem onder zijn hart probeerde te steken, Misschien loog ze... misschien ook wel niet, maar dat waren dingen waar hij enkel naar kon gissen. 'Het is altijd fijn om met iemand te kunnen spreken al is het er maar eentje.' zei Vash na haar woorden en hij zag hoe ze weg keek toen hij naar haar afkomst vroeg. Siegmund merkte het ook en probeerde haar te troosten. Het was altijd fascinerend hoe dieren zulke dingen aanvoelde. Toen begon Olivia te vertellen en Vash luisterde vol afschuw, Dan was een arm kwijt raken zo erg nog niet. Zijn ouders had hij allebei nog, maar Vash moest er zelf niet aan denken een van hen te verliezen. Siegmund legde niet veel later zijn kop op haar schoot en Zijn ogen stonden vol medeleven. Hoe erg kon het soms gesteld zijn! Met wie dan ook. Uit een automatische pakte Vash haar troostend vast en drukte haar zacht tegen zich aan. 'Wat erg voor je. Maar nu ben je veilig.' zei Vash met zachte stem en legde zijn kin zachtjes op haar hoofd. Vash zou haar helpen waar hij kon. 'Mocht je ooit in de problemen komen weet dan dat ik je zal steunen en helpen waar ik kan.' Zijn stem klonk nog steeds zacht, maar moed insprekend en een zelf verzekerdheid die hij haar kon bieden. Vash zou Olivia niet laten vallen nog zou hij lijdzaam toe zien dat iemand haar zou laten lijden. Op welke manier dan ook. Zo zou Siegmund dat vast ook doen daar was Vash zeker van, anders luisterde de herder toch niet zo goed??? Na haar nog even een vastberaden knuffel te hebben gegeven liet Vash haar weer los en glimlachte warm naar haar. Net als zijn ogen stonden warm en vriendelijk.

Olivia zag dat hij het wel begreep wat ze bedoelde over vrienden. Ze is zelf nooit iemand geweest die aangetrokken wordt door grote groepen. Dat eindigt toch maar met haar die in haar schets boek verdwijnt en waar niemand naar omkijkt.
Wanneer ze over haar verleden (die eigenlijk niet zo ver geleden is) was Siegmund daar, net als hij er altijd voor haar is geweest. Ze herinnert zich het verbleekte gezicht van haar moeder, van de laatste keer dat ze elkaar zagen. De drugs en alcohol had al veel schade gedaan en dat was niet alleen het lichaam die eronder leed. Alles wat ze hadden was kapot. Olivia keerde haar rug tegen haar eigen vrienden en die gingen ook gewoon door met het leven. Als ze er nu aan denkt, heeft ze er deels wel spijt van, van hoe het toen is verlopen. Misschien had ze beter dichtbij gehouden, soms mist ze ze nog enorm...
Ze herinnert zich het laatste geval met die smeerlap, maar als een kind die een trauma had meegemaakt, verdrong haar geest de herinnering en waren er alleen nog flarden. Onbewust gaat ze met haar hand naar haar nek, om zeker te zijn dat daar niks meer was. Met een lichte zucht realiseert ze dat ze het zich allemaal in beeld.
Het was ontzetten zwaar om eens alles te vertellen, het enige waar ze tot nu aan dacht was overleven en voor haar eigen veiligheid zorgen, maar emotioneel...
Wanneer Vash haar vast pakt, is er niks meer in haar lichaam dat kan tegenwerken, ze had de kracht niet meer om te vechten. Maar ze vond het niet erg, wanneer ze tegen hem lag merkt ze op hoe erg ze eraan verlangd om eens gewoon een troostende arm rond haar te voelen. Ze hoort zijn zachte woorden en kruipt meer tegen hem aan, als een hou vast om niet terug in de tijd te gaan.
'Nu ben je veilig' die woorden zijn zo kostbaar en broos, maar in zijn stem kan ze uitmaken dat hij het meende. Een zucht ontvlucht haar lippen en even laat ze haar lichaam hangen. De laatste stress en zorg verdwijnt uit haar lichaam. Eindelijk had ze het gevoel dat ze er niet alleen voor stond en dat gevoel overnam haar. Hij beloofde haar om er altijd voor haar te zijn. Eindelijk iemand die erom gaf van hoe ze zich voelt. Misschien was dit het moment dat ze eindelijk verder kan met wat ze nu had. Een traan druppelt over haar wangen, maar het waren tranen van rust.
Ze voelt nog een stevigere knuffel en de grip rond haar verslapt. Even pinkt ze subtiel de traan weg en kijkt op als ze zeker is dat er niks meer is.
Een warme lach en blik kijken naar haar en ze lacht terug. "Weet je wat het ergste was?" vraagt ze als ze haar stem weer had teruggevonden. Ze geeft Siegmund weer een wrijf over zijn hoofd; Siegmund heeft mij één keer beschermd. Hij is altijd heel beschermend geweest, maar sindsdien is dat gewoon verergert. Hij moest sindsdien altijd buiten slapen. Ik deed er alles aan om zo weinig mogelijk alleen te zijn. Hij is echt een rode draad in mijn leven," Alsof Siegmund alles heeft verstaan, gaat hij met zijn twee voorste poten op haar schoot en likt hij haar gezicht. Olivia giechelt en pakt hem dan rond zijn nek vast. Even blijft ze zo zitten en laat ze hem uiteindelijk los.
Net als altijd zorgt Siegmund weer om de sfeer op te krikken en vind hij een grote stok die hij beet neemt en legt die dan voor Vash' voeten.

Hij voelde dat ze niet terug vocht, dat was mooi zo. Want dat had hem hooguit een blauw of een een paar blauwe plekken kunnen op lopen. Vash beloofde er voor haar te zijn en hij zou zich er ook aan houden, want wat voor vriend zou je zijn om een belofte te maken en die dan wanneer het nodig was te breken?! Vash voelde hoe ze dichter tegen hen aan kroop een hij liet haar. Deze arme meid had al een rot tijd achter de rug en toen Olivia even tegen hem aan ging hangen voelde Vash dat ze tot rust kwam. Dat was fijn voor haar en toen Vash haar weer na een korte stevige knuffel weer los liet lachte ze. Het was een mooie lach dat had hij al vanaf het begin toen Vash haar aan het lachen had gemaakt al mooi gevonden. Toen ze haar stem weer vertrouwde luisterde de lange Erdse jonge man naar wat ze zei. 'Dat heeft Siegmund dan goed gedaan. Plus dat zulke mensen ook straf verdienen. Die lui ruiken dat gewoon, maar je heb juist gehandelt om daar weg te gaan. Niet dat ik zeg dat je je moeder moet vergeten. Hou haar net goede herinneringen in je hart en begraaf de slechte.' zei Vash een hij zag hoe Siegmund zijn bazin weer op vrolijke. Hoe wonderbaarlijk dieren eigenlijk waren. Om zonder woorden zoiets los te kunnen weken. Vash bleef dat een bijzonder iets vinden. Toen Olivia haar huisdier los liet sprong deze weg om later met een track terug te komen en die voor Vash neer te leggen. Hij raapte de track op een woog het stuk hout even terwijl Vash naar een geschikte plek om keek. Daarna gooide Vash de tak weg. Hopelijk zou er nog niemand lopen. 'Je mag gelukkig zijn net zo'n goede beschermer als Siegmund, dat hielp je vast om helder te blijven en je de goede keuzes te laten maken, toch? ' zei Vash tegen Olivia en net naast hij uit gesproken was klonk er een kort en hoog gilletje. Verschrikt keek hij in de richting waar hij hen gegooid had...

(npc persoon) XD

De rust die over haar komt opent nieuwe wegen, dat was zeker. Ze weet dat het eindelijk zo ver is om verder te gaan, om misschien eindelijk op een juiste manier te rouwen om haar vader. Haar moeder had dat van haar afgepakt. Niet dat ze de nood had om er nog over te rouwen, maar het lijkt wel iets gepast om het achter zich te laten.
Ze nam dankbaar zijn omarming aan en had het even moeilijk om het los te laten. Wanneer was het de laatste keer dat iemand haar zo had vast gepakt? Oh, juist ja, de dag voor haar vader stierf... Haar vriendinnen hadden het geprobeerd, maar er was niks dat haar kon troosten. Nu is het anders. Ze is op een totaal een nieuwe planeet, in een nieuw leven en er is iemand die om haar geven, ook al kent ze die maar een paar uur. Ze geeft hem een glimlach, nog steeds met waterige ogen, maar de lach vertelt alles: rust, vrede en, boven al, dankbaarheid.
'Dat heeft Siegmund dan goed gedaan. Plus dat zulke mensen ook straf verdienen. Die lui ruiken dat gewoon, maar je heb juist gehandelt om daar weg te gaan. Niet dat ik zeg dat je je moeder moet vergeten. Hou haar net goede herinneringen in je hart en begraaf de slechte.' Siegmund is haar rots in het leven, zonder hem had ze waarschijnlijk nergens geweest. Het was dankzij hem dat ze de kracht had om door te vechten. De goede herinneringen van haar verleden, ja die waren er. De uitstappen, de simpele lachende avond malen, alle kleine dingen waren kostbaar. Alles erna wou ze gewoon vergeten, maar het was niet mogelijk. Ze moest het een plaats geven.
Ze ziet hoe Siegmund achter de stok rent. Het was met een redelijke kracht gegooid en even is hij uit het oog. Siegmund kennend was hij meteen terug.
'Je mag gelukkig zijn net zo'n goede beschermer als Siegmund, dat hielp je vast om helder te blijven en je de goede keuzes te laten maken, toch? ' Even lacht Olivia, daar had hij een punt.
Net als Vash schrikt ze op bij de gil, meteen springt ze en loopt ze naar het geluid. Voorbij een struik komt hij weer aangelopen. "Die jaagt mij het stuipen op het lijf" hoort ze een hoog paniekerig stemmetje. Ze kijkt om naar de jonge vrouw die aan de andere kant van de weg staat. "Sorry mevrouw, hij vergeet soms dat hij niet meer zo klein is, maar hij doet zeker geen vlieg kwaad" zegt ze om de vrouw gerust te stellen. Siegmund staat triomfantelijk voor haar, met de stok in zijn mond. "Jij onnozel beest," zegt ze als ze bij hem knielt, meteen springt hij weg. Een uitnodiging om achter hem te lopen en de stok vast te pakken. Ze kijkt naar Siegmund. Ze loopt terug naar waar ze zaten. Dan kijkt ze naar Vash.
"Als hij er niet was geweest dan,... Ik zou niet kunnen zeggen dat ik mijn eigen van kant zou hebben gemaakt, dat is mij een stap te ver, maar inderdaad dan waren de keuzes drastischer geweest. En als ik hem naast mij heb voel ik mij al minder klein, wie weet had ik niet gedurfd hier te komen," zegt ze met een oprechte lach, haar liefde voor haar trouwe viervoeter is geen geheim, net als hij zichzelf als een schild zou opzetten om haar te beschermen.
De bank was weer bezet. Zullen we anders verder lopen?" stelt ze dan maar voor.

Hoewel Olivia een tipje van haar verleden in een snelle uit leg had gegeven was Vash daar toch wel al blij mee dat ze hem dat toe vertrouwde. Natuurlijk had ze er ook voor kunnen kiezen te zwijgen. Haar waterige ogen waren niet te missen. Het gaf haar een nog breekbaarder uiterlijk, maar haar glimlach vertelde Vash dat ze sterk genoeg was van geest. De woordeloze woorden die in die glimlach lagen spraken boekdelen. Toen die gil had geklonken was Olivia hem net voor geweest om naar de plek van het onheil toe te gaan, maar erg bleek het gelukkig niet te zijn zo te horen, maar toch ging Vash maar even staan om te zien of alles wel okay was. Een zucht van opluchting ontsnapte hem waarbij hij zijn ogen even sloot en toen Vash weer zijn ogen weer opende stond Siegmund weer bij hem en niet veel later volgde Olivia. Ze sprak toen ze weer terug was alsof ze niet gestoord waren. 'Dat geloof ik best. Ik weet niet hoe ik gehandeld zou hebben, maar dat hoop ik ook voor een x aantal jaar niet uit te proberen.' zei Vash met een klein beetje zelf spot. Hij wist dat Olivia het niet makkelijk had gehad, maar dit zou ze misschien verkeerd kunnen begrijpen. 'Het was vast geen gemakkelijke tijd voor je.' zei Vash er nog even snel achter aan en hoorde haar vraag of ze nog verder gingen lopen. 'Dat kunnen we ook doen natuurlijk. Misschien dat we die stok op een veiligere plek kunnen laten vliegen.' grapte Vash aan het einde en hij stak zijn hand weer naar haar uit en wachten geduldig.

Olivia weet niet wat het is, maar er is iets aan Vash dat maakte dat ze hem haar verleden toevertrouwde. Normaal gezien is ze niet iemand dat zo snel vertrouwen had in anderen, maar de manier hoe hij al de hele tijd met haar omgaat, maakt dat de fase van vertrouwen winnen snel voorbij was en ze hem haar duistere verhalen vertelde. Hij had een soort aura dat maakt dat je niet anders kunt doen dan deze jongen te vertrouwen. Natuurlijk waren tranen nog een stap verder en daar was ze zelf nog niet sterk genoeg voor om te tonen. Die tijd zal waarschijnlijk nog wel komen.
Zoals verwacht was de gil maar een klein misverstand. Hoe groot Siegmund ook mag zijn, toch zal hij altijd die zotte kleine puppy blijven, met alle gevolgen van dien.
Het was met dat idee dat Olivia verder praatte van hoeveel hij voor haar betekend.
'Dat geloof ik best. Ik weet niet hoe ik gehandeld zou hebben, maar dat hoop ik ook voor een x aantal jaar niet uit te proberen.' Olivia bleef naar Siegmund kijken als Vash sprak en de zelfspot had ze wel gehoord. Toch denkt ze het dat Vash er met zijn optimisme er zich wel door zou sleuren. Het was ook het kleine optimisme dat nog in haar leefde dat ervoor had gezorgd dat ze niet opgaf. Wat zij heeft meegemaakt wenst ze toch niemand toe, zelf je grootste vijand verdiend niet zo een leven.
Nadat ze zag dat hun gezellig plaatsje op de bank weer was ingenomen, stelt ze voor om verder te lopen en Vash gaf een goede opmerking voor een grotere plaats voor haar zotte viervoeter.
Hij reikt haar weer zijn hand en ze neemt die maar graag aan. Ondertussen dat Olivia verder loopt begint ze een nieuwe conversatie.
"Nu genoeg over mijn depressief leven," begint ze om de humor weer wat op te krikken,
"Anders dan dat je 1/5 robot bent, nog een specifiek element van u dat ik mag weten?" grapt ze dan, maar wel echt geïnteresseerd naar deze jongeman

Ze nam zijn hand aan en ze begonnen net met lopen toen Olivia over schakelde naar een ander onderwerp. Vash begreep dat wel en luisterde naar wat ze zei. Hm, Een ander element. Tja hij kwam van Erd dus was aarde zijn hoofd element en zijn tweede vorm van magie was duister, maar dat was iets waar hij niet al te vrolijk over was. 'Maar je hoeft me geen U te noemen!' zei Vash lichtjes gespeeld gekleineerd en hij deed net alsof hij heel erg verontwaardigt was, maar een kleine glimlach verried dat hij er de lol wel van in kon zien. 'Hm, goed dan eerlijk is eerlijk. Mijn hoofd magie is aarde, daaronder vallen ook een aantal metal soorten, die ik kan manipuleren, maar daar ben ik nog niet zo sterk in. Mijn tweede vorm van magie is duister. Als ik die gebruik wil het nog wel eens mis gaan. Dat verschilt per keer soms creëer ik ongewild en onbedoeld een duistere nevel, maar vaak genoeg vormt het niet meer dan een explosie. Het enigste wanneer het het beste tot uiting komt is in mijn dierlijke vorm. Ik gebruik dan geen enkele magie, maar je kunt een deel van mijn hoofd vacht anders zien kleuren dan de rest van mijn vacht en dat vormt dan een schedel.' zei Vash met aan het einde een lichte zucht. Hoe vaak hij niet had geprobeerd om dat te veranderen?! Maar het zat niet echt mee en het liet zich ook helaas niet veranderen, maar ja Vash liet zich er niet door ontmoedigen.

Olivia was even haar eigen depressief leven beu en wou weer wat genieten van het hier en nu. Ze moet lachen met zijn gespeeld gekleineerd commentaar. "Sorry, macht van de gewoonte," verexcuseerd ze zich. Als je overal hebt gewerkt en dus in beleefdere vorm moet praten met iedereen, dan begin je dat automatisch soms wel te doen.
"Metaal manipuleren? Wat moet ik mij daarbij voorstellen?" Hier had ze nog niks van gelezen, maar goed, ze had zich nog niet in de aardmagiërs verdiept in de tijd dat ze hier is. In eigenlijk nog geen enkele magiesoort.
Als hij over zijn duistere krachten praat, kan Olivia enkel knikken, wetend dat het misschien niet al te gepast is om erop in te gaan. Het lijkt haar inderdaad niet de makkelijkste soort om te gebruiken. In haar eigen gedachten gaat ze af of ze zelf ook een tweede magie soort zou kunnen bezitten, hopelijk iets minder agressief dan vuur. Als Vash over een dierlijke vorm praat is ze wel weer met volledige gedachten bij hem. Ze hoort ook zijn zucht, het klinkt redelijk wanhopig, maar anders ziet ze ook dat hij niet zo maar zou opgeven. 'Ik hoop maar dat ik ook zo een uithoudingsvermogen blijf behouden voor als ik er echt aan begin,' denkt ze weer bij zichzelf, angstig dat het misschien nooit zou lukken om haar magie te kunnen beheersen.
Ineens komt haar weer iets in gedachten: "Heeft elke magiër een dierlijke vorm? En wat is eigenlijk je dierlijke vorm, anders dan dat je een schedel krijgt?"

Het was heerlijk om Olivia te horen lachen, of wie hij dan ook aan het lachen kon krijgen op zo'n uitgelaten en vrolijke manier. Het was zoals Vash hetzelf noemde de lach van je hart. Maar of het dat ook echt was wist Vash natuurlijk niet. Maar zo vond hij het wel en daarna luisterde Vash naar haar woorden. 'Dat kan gebeuren natuurlijk.' lachte Vash met haar mee en toen ze vroeg naar het magie onderwerp leek ze verrast te zijn dat ook metaal onder aarde magie viel. 'Ijzer, metaal en nog een soort erts welke weet ik even niet meer die komen allemaal uit de aarde. Het vergt meer concentratie en wilskracht om die metalen onder je controle te krijgen, zo zegt mijn vader tenminste. Hij moet het kunnen weten, want Vader gebruikt die magie soort zelf ook.' legde Vash even uit en strekte zijn robot arm even uit. 'Zo maakte hij tenminste mijn arm, hij zal het vast met elk proto type doen, maar als de blauw drukken voor de wapens gemaakt moeten worden gebruiken ze weer aarde en steen. De reden daar achter ben ik zelf nog niet achter, maar misschien is het uit voorzorg dat ze de metalen mallen dan niet vervormen.' ratelde Vash even door, zeker als hem iets interesseerde dan kon Vash vaak moeilijk stoppen met vertellen. Toen Vash zichzelf erop betrapte sloeg hij even zijn hand voor zijn mond. 'Sorry ik kan over zulke dingen echt veel praten Hahahaha.' lachte Vash en hij schudden zijn hoofd even. Toen Olivia vroeg of elke magiër een dierlijke vorm had moest hij even na denken, maar ze vroeg ook welk diersoort hij was buiten de schedel vorm die zich dan toonde. 'Ow, daar heb je even een vraag... kwam er eerst uit en Vash krabde zich even op zijn achterhoofd. Hm... Ik geloof van wel, al zullen er best magiërs erbij zitten die hun dierlijke vorm of zelden gebruiken of er nooit achter komen. Dat zijn dingen die je beter iemand kunt vragen denk ik die hier meer van weet. Wat ik je nu vertel is van wat ik ooit eens gelezen heb, maar of ze echt waar zijn weet ik niet.' vertelde Vash en hij klonk even heel serieus, maar of het klopte wist hij niet zeker. Even wist Vash niet zeker of hij zijn dierlijke vorm moest laten zien, aangezien ze misschien niet wist wat een kirin was...

Ze kwamen langs de laatste paar huizen en Vash besloot om het maar te laten zien na een kleine uitleg. 'Wel, Ik geloof niet dat je er ooit van gehoord hebt, maar mijn dierlijke vorm is een Kirin. Het is een andere vorm die gelijk staan aan een eenhoorn, maar dan anders.' vertelde Vash en reikte de stok naar Olivia uit en nam een kleine afstand van haar en veranderde zich daarna in zijn dierlijke vorm. Vash veranderde in een paard lijkend dier wiens vacht donker bruin van was met lichte appel vormige plekken zoals bij een appel schimmel zou zijn alleen waren die paarden dan grijzig. Lange witte manen en witte half lange vacht groeide op zijn borst en deels als een baan langs zijn hals en schouders, maar ook in een hand brede streep half lange vacht van uit zijn manen over zijn rug, zijn achter werk, naar zijn staart die ook weer lang waren. Zijn hoeven hadden dezelfde als zijn 6 tal hoorns. Twee kleintjes die boven zijn ogen groeide en in een lichte slag naar achteren groeide, De vier andere hoorns waren in elkaar vergroeit. twee bogen licht naar achteren en lichtjes naar boven, de laatste twee hoorns die met de eerste twee vergroeit waren krulde als Rams hoorns en weken licht van zijn kop af. De Rams hoorns stopte net onder zijn ogen zodat Vash geen last van zijn zicht zou hebben. Op zijn hoofd verkleurde de donkere bruine kleur naar wit in de vorm van een schedel. Vash schudden zichzelf even uit en keek Olivia daarna met een licht vragende, maar nieuwsgierige blik aan.

Olivia was haar eigen problemen vergeten. Vergeten is misschien een verkeerd woord, ze werd er voorlopig niet meer door meegesleurd. Ze vind het geweldig om Vash te horen praten. Er is iets in zijn stem dat maakt dat hij haar mee neemt in zijn enthousiasme. Olivia is iemand die door twee zaken kan overtuigd worden; ogen en de manier hoe mensen praten. Dat zijn de twee elementen waar ze altijd eerst naar zal kijken bij een persoon. De open, vrolijke blik van Vash had al meteen punten gescoord, al vanaf de moment dat hij voorstelde om bij haar te komen zitten.
Wanneer hij spreekt van de metalen die hij zou kunnen manipuleren, sloeg ze zichzelf in gedachte van de domme vraag. Logisch, aardmagiërs zullen wel alles kunnen gebruiken dat uit de aarde komt. Toch lijkt het niet zo makkelijk als ze hem zo hoort praten. Zelf zou ze het niet weten. Eigenlijk had ze sinds haar ongeluk geen vuurmagie meer gebruikt, om eerlijk te zijn wacht ze liever dat een docent erbij is. Voor het geval dat het uit de hand zou lopen. Ook heeft ze geen flauw idee wat ze ervoor moet doen.

Ze kijkt lachend op wanneer Vash maar aan het door ratelen is, en moet toch weer grinniken bij zijn verontschuldigingen: "Geen probleem, mij stoort het absoluut niet," als een soort uitnodiging om verder te praten. Zelf is Olivia geen groter prater, dus vind ze het altijd aangenaam als iemand anders die taak voor haar overneemt.
Bij zijn commentaar over de dierlijke vormen van magiërs verdwijnt ze weer in haar eigen gedachten. "Ik denk dat ik eerst mijn vuurmagie ga leren controleren voor ik met andere zaken ga experimenteren" antwoord ze met een lichte zelfspot. Ergens is ze wel heel nieuwsgierig wat ze zou kunnen zijn. Misschien een dier dat heel snel kan lopen of vliegen. Hoe zalig moet het niet zijn om vrij te zijn in de lucht, denkt ze bij zichzelf als ze even naar de blauwe lucht kijkt.
Snel zet Vash haar weer met haar twee voeten op de grond als hij over een Kirin praat. Ze fronst haar voorhoofd. Daar had ze inderdaad nog niet van gehoord. Eenhoorns kent ze wel, maar een Kirin is toch weer iets nieuws.
Ze neemt de stok aan en kijkt naar de metamorfose. Ze ziet hoe zijn blonde haren veranderen in spierwitte manen, hoe de hoeven zich vormen en de bruine kleur met de lichtere plekken verschijnen.
De horens en schedel namen zoals verwacht haar grootste aandacht.
De zachte wind doet zijn manen en staart in de lucht waaien en na even gehypnotiseerd te staren, stapt ze naar hem toe. Ze had al ervaring met paarden, en met de ruiters automatisme gaat ze naast hem staan en heft ze haar hand voor zijn neus. "Mag ik?" vraagt ze. Natuurlijk, dit is Vash, maar haar ruiters instinct laat haar toch niet los.Haar ogen stonden groot van ongeloof, maar ook ze was volledig gehypnotiseerd door het wezen dat voor haar stond, en over hoe mooi de kleuren zijn.

Gelukkig vond Olivia het niet zo erg dat hij door ratelde, dat was wel fijn natuurlijk als iemand het interessant vond en naar je luisterde. Maar toch was het ook gezellig als andere ook spraken, maar Vash merkte wel dat Olivia geen grote prater was zoals hij. Maar erg vond de jonge Erdse dat niet. Hij hield wel van een luisterend oor. Toen Olivia over haar vuur magie begon te spreken dat ze die eerst onder controle wilde krijgen begreep Vash dat helemaal. 'Tuurlijk, zulke dingen zijn ook belangrijk, zeker als je niet weet hoe je het in gang kunt zetten. Daar kan ik over mee praten en misschien nog wel meer leerlingen.' zei Vash nog voor hij liet zien wat voor dierlijke vorm hij had. Toen Vash zichzelf veranderd had snoof hij even zachtjes. Ze leek even blank te zijn, want Vash kon haar gezicht even niet langer lezen, maar toen ze bij hem kwam staan keek de Kirin haar nog steeds met vriendelijke ogen aan. Toen Olivia vroeg of ze hem mocht aanraken. Als Vash nu kon grinniken dan had hij het gedaan, maar om het haar nu in zijn dierlijke vorm duidelijk te maken tilde Vash zijn hoofd op en drukte zijn zachte neus zachtjes tegen haar wang aan en brieste zachtjes over haar gezicht.

Het stelt Olivia gerust dat toch niet de enige is dat problemen heeft met haar magie. Het is natuurlijk anders als je wel opgroeit met het idee dat je het hebt van je ouders, in tegenstelling dat er heel je leven is voorgelogen dat er niks speciaals aan je is. Ze is altijd de kleine geweest van een hele groep. Wel diegene die opvalt door de rode haren, maar toch liefst zo ver mogelijk weg blijft van de grote drukte.
Ze vind het wonderbaarlijk hoe de transformatie tot stand komt. Hoe een menselijk lichaam zo..., bijna elegant, kan veranderen in een dier waar de mens het meeste vertrouwen aan geeft, naast de honden. Ze heeft geen idee wat een Kirin is, maar het zal wel hetzelfde zijn als een gewoon paard, behalve dan de extra's zoals de schedel en de hoorns. De ogen staan wel gelijk als gewone paarden, dat maakt dat ze meteen naast hem staat, om zeker te zijn dat hij haar kan zien. Zo meteen was dat nu ook weer niet, want eerst moest ze bekomen van de eerste verbazing. Ze kijkt recht in de ogen van het dier, waar ze Vash' ogen in herkent. Diezelfde vriendelijke ogen die haar sinds de eerste minuut met een blik bekeken dat haar zo onbekend was. Als je van een leven komt waar iedereen en jijzelf weet dat je er niet hoort, dan bekijkt iedereen je ook zo. In dit leven is ze zoals iedereen.
Ze heft haar hand op, naar zijn snuit, maar in plaats van daar tegen te komen drukt hij die tegen haar gezicht en briest haar haren naar achter. Dit lokt een vrolijke lach uit, en ze aait over zijn elegante nek, van de kaaklijn naar de schouders.
"Wauw," fluisterd ze als ze haar eigen hand volgt die hem liefkozen. Ze kijkt op naar Siegmund, die daar maar zit, hoofd gekanteld. "Dat gaat nog iets worden voor hij dat helemaal gewoon wordt," zegt ze dan met een knik naar haar Herder.

Haar lachje zo heerlijk en Vash voelde zich groeien op zijn wangen, maar goed dat er nu vacht over heen zat zodat niemand kon zien hoe rood hij werd. Olivia aaide zijn hals en het bracht een kleine rilling door zijn lichaam. Het voelde altijd heerlijk als iemand door zijn haren of over zijn vacht aaide. Vash volgde de blik van Olivia en zag hoe Siegmund zat te kijken naar hen. De Kirin moest hard hinniken op haar woorden. Duidelijk aangevend dat Vash om haar woorden moest lachen. Wel jammer dat hij zo niet kon spreken met Olivia, maar of het lukte om met Siegmund te spreken was nog te bezien, maar Vash ging het niet proberen. Hij boog zijn hoofd richting de herder en deed dit voorzichtig zodat het dier niet perse hoefde te schrikken en bleef daarna nog op een kleine afstand met zijn kop voor Siegmund hangen en maakte een zacht Hu hu geluidje. Vash maakte het zodat het vriendelijk klonk. Daarna tilde hij zijn hoofd weer op en keek even rond. Ze hadden hier een mooi stuk om over heen te lopen, maar wat zou het als Vash haar zou dragen? Dan hoefde ze niet door de sneeuw te ploeteren. Dus ging Vash door zijn benen en weer met zijn hoofd eerst richting Olivia en later naar zijn rug en keek haar daarna weer aan.

Olivia was werkelijk in de wolken. Ze wist wel iets van gedaante wisselaars, maar ze had het nog niet in detail bestudeerd. Nog iets dat op de lijst komt. Maar eerst haar vuurmagie, dat was nu het allerbelangrijkste. Maar sinds ze toch al goed vooruit is met haar kennis over de school en alles errond, zal dat hopelijk ook vooruit gaan. Toch is Olivia er niet al te gerust in, maar kan ze niet wachten om er aan te beginnen. Ze kijkt op naar Vash, die daar als een Kirin staat (ah ja dat komt ook op de lijst van 'te bestuderen'). Nog steeds kan ze haar ogen niet geloven van hoe prachtig hij is. Na alle hondsoorten, zijn paarden haar zwaktes. Olivia aait over zijn nek en raakt voorzichtig de hoorns aan. Als ze Siegmund, helemaal in de war, ziet staan, beseft ze dat ze beide nog een lange weg hebben. Ze is al blij dat hij er zo rustig onder blijft. Hij had even goed kunnen grommen en bijten naar Vash, maar dichtbij komt doet hij ook niet. Ze voelt Vash onder haar strelingen trillen en een lachende hinnik produceren als ze over Siegmunds verwarring praat. Heel even blijft ze bevroren staan als Vash contact lijkt te maken met de hond. Er gebeurd wel niks zorgwekkend, en Siegmund lijkt ergens toch een blik van herkenning te hebben. Wie weet is het Olivia die weer overbezorgd is en kan haar Herder toch alle veel beter relativeren dan ze had kunnen dromen. Weer is er die extra warme gloed, voor hem, in haar.
Ze kijkt even mee met Vash, waar ze al de top kunnen zien van de toren van Starshine Academy. Hier zal ze toch eens staan en het beeld dat ze nu heeft schetsen. Het is wel een machtig zicht om vanachter al die huisjes die toren te kunnen zien.
Ze voelt hoe Vash door zijn benen gaat en haar iets probeert duidelijk te maken. Met grote ogen, ongelovig, maar gelukkig, kijkt ze naar hem: "Meen je dat?" En na een kleine aarzeling om zeker te zijn dat ze het begrijpt, zwiert ze haar been over de rug.

Siegmund deed gelukkig niet, wat wel had kunnen gebeuren natuurlijk. Daar was Vash wel blijk om dat zijn neus bespaard bleef van een pijnlijke beet. Hij trok zijn hoofd weer terug en keek richting het kasteel, nog voor hij ging liggen zodat Olivia kon gaan zitten. Hij wist niet dat ze ook naar de pracht van de Academy had staan kijken, maar toen hij haar woorden hoorde knikte Vash voor ze zich op zijn rug ging zitten. Toen Olivia eenmaal zat brieste hij even luid zodat ze zich vast moest pakken aan zijn lange manen. Daarna sloeg hij zijn benen onder zijn paardenlichaam uit en trok zich op en sleurde zijn bruine lijf met zich mee. Daarna planten Vash zijn benen goed onder zich en bleef even wachten, maar keek even richting Olivia. Om er zeker van te zijn dat ze niet van zijn rug af gegleden was, want dat kon ook gebeuren natuurlijk, maar dat was iets waar Vash niet op hoopte. Zachtjes maakte hij een "Hu hu." geluidje zoals elk paard deed die contact met zijn bereider zocht. Vash was dan wel geen huisdier en een Kirin zou dat vast niet snel worden voor zo ver Vash wist tenminste, maar hij bleef rustig staan tot Olivia contact zou zoeken dat alles goed met haar was.