Now that the war is through with me I'm waking up, I cannot see That there is not much left of me.
Ahh, Nova. De pure geuren, lichtstralen en gewoon het zweverige gevoel wat de planeet je gaf verwelkomt hem met open armen. Met iedere pas die hij zet voelt hij zich meer en meer verwelkomt op de planeet die hem een aantal jaren geleden op meerdere manieren 'bevrijd' heeft. Het is op Nova dat hij zich losgemaakt heeft van de schaduwen waar Shadra hem mee had achtergelaten. Natuurlijk, er kan geen licht zijn zonder schaduw en die schaduwen bekleden nog altijd de binnenkant van zijn hart, maar minder dan voordat hij voet op Nova gezet had. Ondanks dat hij merendeels van zijn leven op Shadra had doorgebracht is hij in die paar maanden op Nova zich meer thuis gaan voelen dan hij dat ooit heeft gevoeld op Shadra. Dat zijn familie daar nog steeds woont is een mysterie voor hem, hijzelf zou in ieder geval nooit meer terug gaan.
Ryohei was eigenlijk veel te vroeg op de shuttle gestapt, meer omdat hij tijd nodig had na zijn vlucht om zichzelf bij elkaar te rapen dan wat anders. Hij was sinds kleins af aan al claustrofobisch en daarmee waren shuttle vluchten nooit een hobby van hem geweest. Op de trappen naar het vliegruim heeft hij plaats genomen, zijn blauwe ogen op de grijze hemel gericht. Het was de zon in alle vroegte nog niet gelukt om door het wolkendek te prikken, maar daar zou deze later op de dag vast wel in slagen. Het zou vast een mooie, of interessante dag worden daar was hij zeker van. Een paar dagen geleden had hij een uitnodiging ontvangen van wat hij vernam de stagiaire literatuur was. Het ging om een uitje, of bijeenkomst of hoe je het ook wil noemen voor de stagiaires naar Nova. Hij was zelf verrast om te zien dat hij tot die groep behoorde, maar tegelijkertijd ook enigszins opgewonden. In zijn vorige ocupatie had hij nooit echt vrienden gehad, maar wel zichzelf altijd afgevraagd hoe dat zou moeten zijn. Vandaag was dus dé kans waarop hij onbewust had zitten wachten.
Een smalle glimlach verschijnt en verdwijnt een aantal keren op Ryo's gezicht. Je zou kunnen zeggen dat hij zijn vrolijke glimlach aan het oefenen was, maar het kwam er op neer dat hij stiekem nerveus is voor deze vast hele 'gezellige' bijeenkomst. Zouden mensen zijn gekunstelde zelf accepteren? De zelf die hij geworden was na al die serieuze jaren? Hmm. Ryo komt overeind, strijkt zijn zwarte blouse strak en frunnikt nog wat aan zijn haar voordat hij zich omdraait en het gebouw van de shuttles terug in loopt. Ze hadden afgesproken op de plek waar de shuttles aankwamen, de plek waar hij een paar uur geleden al uitgestapt was. Ryo had eigenlijk geen benul van wat vandaag precies de planning was en dat maakte hem stiekem nerveus. Hij had een hekel aan dingen waar hij geen zicht op had, een hekel aan verrassingen. Misschien een ode aan zijn vorige occupatie? Wie weet.
In zijn zwarte blouse en donkergrijze semi-strakke broek met gympen loopt hij richting de jongen die hij herkende als de stagiaire literatuur. Hij had er nog geen woord mee gewisseld, maar hij had lang genoeg naar de foto's van zijn collega's gestaard dat hij er zeker van was dat dit hem was. Zijn ingewikkelde naam was hij inmiddels wel half vergeten en daarom had hij het maar op een wuif van zijn hand wanneer hij komt aangelopen. ''Ben ik de eerste?'' vraagt hij licht verrast. Zijn blauwe ogen de nabije omgeving afspeurend. Natuurlijk was hij de eerste, hij was er nog eerder dan de goede jongeman voor zijn neus zelf. Maar dat kleine feitje verzweeg hij, zo professioneel was hij dan wel weer. ''Ah, ik ben Ryohei, de schooldokter assistent.'' zegt hij met een grijns op zijn lippen, zijn rechterhand aan de jongeman aanbiedend. De jongeman leek hem misschien ouder als hemzelf, maar daar kon hij mis zitten. Hij zag er niet onaardig uit, en ja dat is op beiden manieren bedoeld. Ryo kantelt zijn hoofd lichtjes en laat kort zijn ogen over de man heen glijden voordat hij zijn handen in zijn broekzakken stopt en door een heup zakt. Wachten dan maar. ''Dus wat zijn de plannen vandaag?'' vraagt hij breed glimlachend. Misschien had het in de uitnodiging gestaan, maar hij was eigenlijk te lui geweest om het hele ding fatsoenlijk door te nemen.[/b]
PROFILE
Onderwerp: The glow of newfound friendship || Stagiaire dag 
do jul 23 2015, 23:49
