Brieven, ze zeiden veel over een person, over wat iemand voelde, wat die persoon meemaakte en wat er allemaal in de tussentijd was gebeurd. Een dag geleden hadden twee mensen nog brieven verwisseld met elkaar, die natuurlijk een hoop verduidelijkten. Flavio had zijn stage afgerond toen Kana zijn zieke moeder moest gaan verzorgen. Natuurlijk miste hij zijn Flavio, dacht hij dat hij was achtergelaten, wat niet zo bleek te zijn achteraf na alle brieven die ze naar elkaar had gestuurd. Vol liefde, kriebels in zijn buik die met de seconde erger werden toen hij de brieven nog is één per één herlas werden groter en groter, een kleine glimlach groeide op zijn gezicht omdat hij nu met zekerheid wist dat hij nog een kans maakte. Maar hij moest er nu heen, Flavio was niet in orde en dus wilde hij er zijn voor hem, hem verwennen in de hoop dat alles weer in orde kwam.

“I’ll come for you my sweet” mompelde Kana zachtjes toen hij eenmaal in de shuttle zat, Choco piepte zachtjes, niet echt wetend wat er allemaal aan de hand was. Arm klein dier, het haatte de shuttle, maar toch moest het mee met Kana, omdat ook Choco vast blij zou zijn Flavio terug te zien. “We gaan Flavio bezoeken” zei Kana zachtjes in dierentaal en opeens begonnen de kraaloogjes van Choco te sprankelen, heftig begon hij te piepen van blijdschap en natuurlijk begon de jonge leerkracht gym mee te glimlachen. Een reunie, zo kon je het soort van noemen. Maar toch had hij het gevoel dat hij zich nog een beetje moest verantwoorden sinds hij zomaar was verdwenen, Flavio achterlatend. Ook al had hij het uitgelegd in de brief, toch moest hij zich nogmaals verontschuldigen, hopelijk zou hij hem vergeven.

De shuttle vertrok, het uur van de waarheid begon te naderen en natuurlijk werd Kana nerveuzer met de seconde en voelde Choco dit aan. Het kleine vogeltje begon zachtjes te piepen en hem kopjes te geven, in de hoop de man te kalmeren, maar niets leek te helpen. Flavio had hem nodig, dat had hij gezegd in zijn brief en natuurlijk was Kana zodra hij het adres wist, de shuttle in gesprongen. Zonder dat hij had nagedacht, hij had zijn hart gevolgd, zoals de meeste mensen zouden doen als hun geliefde hen nodig hadden.

“Ik hou zo verdomd veel van je Flavio..”

Die gedachte speelde in zijn hart, liet zijn hart sneller kloppen. Het uur van de waarheid was aangebroken, samen met Choco stapten ze uit de shuttle en meteen werd het dier groter. Kana ging op Choco zitten en samen reden ze door de straten van Nova, op zoek naar het adres waar Flavio huisvestte. Het was niet zo ver hiervandaan eigenlijk en ging het goed vooruit. Ze waren al snel in de straat waar ze moesten zijn.

Hier stonden ze dan, Kana en Choco, voor de deur van het huisje van Flavio. Even slikte hij en hij stapte af Choco die weer klein werd en op zijn schouder ging zitten. Langzaam wandelde Kana naar de deur en belde hij aan, met een boeket bloemen in zijn hand dat hij had gemaakt. Met zijn blauwe ogen keek hij nerveus naar de deur, tot er opengedaan zou worden.


(beetje kort maar hopelijk kan je er wat mee.)

Het was zover, de shuttle was geland. Een vreemd gevoel bekroop Kana, hij wist goed genoeg welk gevoel dit was en het deed hem glimlachen, liefde was het en eigenlijk was het gevoel best aangenaam te noemen. Zo’n gevoel wilde hij weer vaker hebben en hij zou het vast ook nog hebben ook nog, want hij zou elke dag hier naar Flavio komen, omdat hij hem niet meer wilde missen. Hij sprong op de al groot geworden Choco en hij reed zo door de straten van Nova, mensen keken raar naar het duo omdat ze nog nooit zo’n dier hadden gezien, het was immers ook een bedreigde diersoort. Chocobo’s zouden, zonder Kana’s ouders, allang uitgestorven zijn, maar toch door hun hulp hield het ras stand. Nog steeds met een glimlach op zijn gezicht arriveerde hij aan het huis waar hij moest zijn.

Het duurde een tijdje voor hij van het dier afstapte, dat meteen weer klein werd. Kana slikte lichtjes terwijl hij naar de voordeur stapte en aanbelde, met een bos bloemen in zijn hand. Natuurlijk was hij nerveus, hij zou zijn crush weer zien, de verleiding vast moeten weerstaan om niet in zijn armen te vliegen, want hij had nog een hoop goed te maken. En dat wist hij goed genoeg, de dingen die hij had gedaan, zoals gewoon verdwijnen zonder enig spoor was onvergeefbaar. Maar misschien kon toch alles rechtgetrokken worden.

De deur werd opengedaan en hij zag Flavio uit de deuropening verschijnen, zijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. De ogen van Flavio werden groot en hij stamelde: "I-Ik zie er vreseljk uit."
Kana kon zich niet bedwingen en sloeg zijn armen rond de uitgemergelde Flavio heen. “H-het spijt me zo..” mompelde hij zachtjes terwijl hij hen beiden naar binnen trok zodat ze beiden niet in de kou zouden blijven staan. De deur ging dicht met een vleugje luchtmagie en Kana liet hem uiteindelijk los. “Hopelijk is het niet erg dat ik zo ongevraagd binnenkwam, maar het was wat koud... En ik heb een hoop dat ik moet uitleggen. Ik ga je niet smeken om het me te vergeven, maar ik heb fouten gemaakt die ik wil rechtzetten.” Zei hij terwijl hij heen en weer schuifelde met zijn linkervoet. “I-ik heb je zo gemist...” tranen verschenen in zijn ogen, die hij probeerde te verschuilen, wat vast niet al te geweldig lukte, maar het deerde hem niet. Hij was bij iemand waar hij zijn emoties durfde te laten zien, waar hij zich comfortabel bij voelde. Iemand van wie hij met heel zijn hart van hield.

Hier stond hij dan, recht voor de neus van zijn geliefde, met een verwilderd gezicht vol emotie. Natuurlijk was het een man die hij zo lang had moeten missen door zijn eigen stupiditeiten, maar toch had hij hem zo gemist dat hij bijna de neiging kreeg om hem hier ter plekke vast te nemen in zijn armen en hem te knuffelen. “I- ik zie er vreselijk uit,” zei Flavio tegen hem en natuurlijk zag hij er niet bepaald gezond uit en was hij lichtelijk geschrokken van de toestand waar Flavio zich in bevond, maar toch belemmerde dit Kana niet om de man verschrikkelijk graag te zien. Natuurlijk was het ongehoord dat hij Flavio zo had achtergelaten zonder een of ander teken en dit hoopte hij nu, voor eens en voor altijd recht te zetten, ze hadden immers al zo veel mooie herinneringen aan elkaar die hij niet wilde laten verdwijnen in het achterhoofd. Hij wilde wel degelijk weer een relatie met deze man, maar hij moest geduld uitoefenen, alle tijd die Flavio nodig moest hebben, zou Kana hem geven, al duurde het een jaar of zelfs langer, deze man verdiende het, om voor te vechten.

Natuurlijk kon Kana zich niet bedwingen en omhelsde hij Flavio stevig, duwde hem zachtjes naar binnen en deed de deur dicht met een sprankje luchtmagie, natuurlijk stamelde de man dat hij er niet uit zag en dat hij niet wilde dat Kana hem zo zag, maar dat leek Kana niet echt te deren, toch ging hij verder met de uitleg. “Hopelijk is het niet erg dat ik zo ongevraagd binnenkwam, maar het was wat koud... En ik heb een hoop dat ik moet uitleggen. Ik ga je niet smeken om het me te vergeven, maar ik heb fouten gemaakt die ik wil rechtzetten.” Zei hij terwijl hij heen en weer schuifelde met zijn linkervoet. “I-ik heb je zo gemist...” tranen verschenen in zijn ogen, die hij probeerde te verschuilen, wat vast niet al te geweldig lukte, maar het deerde hem niet. Hij was bij iemand waar hij zijn emoties durfde te laten zien, waar hij zich comfortabel bij voelde. Iemand van wie hij met heel zijn hart van hield.
Flavio ging zitten en klopte op de plek naast hem, als teken dat hij kon komen zitten, dus na een tijdje en nadat Flavio had bevestigd dat hij kon komen zitten, deed hij dat ook. “Oh Flavio, ik weet niet goed waar ik mee moet beginnen... ik...” mompelde hij voor zijn blik richting de slanke man naast hem ging. “Mijn moeder werd ernstig ziek en ik was in zo’n haast dat ik geen briefje kon achterlaten, ik heb haar moeten reanimeren en een helingsproces werd gestart en dit nam ook van mijn levenskracht weg, dus ik was weken nadat mijn moeder helemaal in orde was, niet in staat te schrijven en te spreken, ik heb een paar dagen in het woud moeten liggen, levenskracht afgenomen van bomen die bereid waren me wat te geven en toen ben ik weer na SSA getrokken en heb ik je meteen geschreven na de schooluren. Het spijt me zo dat ik je niets heb laten weten lieverd, het spijt me zo,” zei hij zachtjes voor hij zijn handen begroef in zijn gezicht, de tranen kwamen op, maar hij knipperde ze weg, hij moest nu sterk blijven, voor Flavio.

(derpy en laat, sorry)