De bel. Boeken pakken, etui in je tas proppen snel nieuwe kauwgom indoen. Het hoorde allemaal bij de routine die Elveria deed. Snel deed ze een Sportlife munt in haar mond en kauwde er een aantal keer op. Ze zei de leraar gedag, ze geloofd dat ze net Watermagic had gevolgd, ze had net geslapen en niet op zitten letten. Suasama-lid of niet, ze moest nog steeds lessen volgen. Met een oortje in waar de muziek van Papa Roach uitknalde haastte ze zich door de gangen, die al weer langzaam leeg dropen.
Ze was als een van de laatste opgestaan omdat iemand haar gelukkig had aangestoten dat de les afgelopen was, maar toen was de klas al bijna leeg en stond een nieuwe klas te wachten. Met opgeheven hoofd en niet rood als een tomaat was ze het lokaal uitgelopen, mensen achter haar giegelden. Ze had even over haar schouder gekeken en geknipoogd, iets waar de jongens rood van werden. Ze glimlachte bij de gedachte en keek snel even opzij door het raam waar een boom stond. De sneeuw was al een tijdje bezig met smelten en waterdruppels die kenbaar maakte dat op het dak de sneeuw zo goed als weg was, gleden langzaam naar beneden. Het was nog ochtend maar de zon die langzaam opkwam beloofde Elveria dat het een mooie dag zou worden.
De volgende bel ging. Te laat. Ze vloekte even binnensmonds en begon te rennen. Ze sloeg een hoek om en BAM! Ze knalde vol tegen een roodharig iemand op.
Ze vielen beiden op de grond en Elveria keek verschrikt omhoog. Het oortje bungelde nog steeds in haar oor maar stond op het punt om eruit te vallen.
'Oh, Jij.' Zei ze niet al te blij. 'Hai.' Ze grijnsde en stond op, sloeg haar tas over haar schouder en stak vriendschappelijk een hand uit om Enyana omhoog te helpen. Ze hadden ruzie gehad en vrienden kon je ze nu niet echt meer noemen.

Elveria glimlachte altijd. Het lach gewoon in haar aard. Ze was altijd vrolijk, haast nooit liet ze haar donkere, verdrietige, depressieve kant nooit zien. Dan beschermde ze tenminste zichzelf. Maar Enyana. Enyana was altijd stil en teruggetrokken. Verdrietig, stilletjes in een hoekje met een boek. Er was weinig lol met haar. Maar zoals ze hier nu stond. Trillend, wallen en weer klaarstaand om in tranen uit te barsten was toch wel wat verschrikkend. Elveria's gezicht betrok maar de glans in haar ogen die voor eeuwige lol stond bleef nog altijd staan. 'Hoe zou ik ooit kunnen schrikken van die brutale kop van jou?' Zei Enya pop een poging tot dapperheid. Elveria lacht en Enya sloeg haar handen voor haar gezicht en begon erbarmelijk te snikken. De tranen rolden naar beneden en spatten als regendruppels neer op de grond en er bleven donkere plekken over. Elveria schrok en liep naar voren. Ze drukte Enyana tegen zich aan als ze vroeger toen ze wel vaker bang was. Elveria was warm en Enyana was koud. Ze bewoog even heen en weer om Enynana te sussen en glimlachte zwakjes. 'Het komt al goed schatje, stil maar,' suste ze. 'Wat is er aan de hand?' Ze maakte zich los van haar en keek haar vragend aan. 'Je kan me alles vertellen.' Ze glimlachte en wreef haar even over Enya's armen. Het kwam uiteindelijk wel goed. Uiteindelijk.