En zo komen ze toe. Vash, in zijn dierlijke vorm, in volle galop, Olivia over zijn nek gebogen om de snelheid te verhogen, benen strak rond de buik en haar handen houden de lange witte manen vast. Als een ruiter het zou doen beweegt haar lichaam mee met de galop. Het leek een eeuwigheid geleden, maar paardrijden is als fietsen zeggen ze: als het één keer in je lijf zit, dan verlies je het nooit meer. Het gevoel dat je evenaar op de rug van een paard is zo krachtig in haar lichaam en ze kan niet anders dan met een grote lach voor zich uit kijken. Siegmund loopt ook in volle vaart naast Vash. De twee hebben een nek aan nek race en Olivia is razend benieuwd wie het als eerst zou laten afweten door de vermoeidheid.
Eerder die dag had Olivia kennis gemaakt met Vash. Sindsdien hebben ze veel gepraat en gedeeld, nog nooit heeft ze zich op zo een korte tijd open gesteld voor iemand. Olivia wist al van het eerste moment dat het lot die hen samen bracht een soort godsgeschenk moest zijn voor haar. Gewoon al omdat hij, zo spontaan als hij is, meteen bij haar kwam zitten om een babbeltje met haar te slagen. Haar zesde zintuig voor mensen had haar nog nooit in de steek gelaten en ze had zich de laatste paar dagen op deze school opengesteld. Nu was het duidelijk: Vash bezit alleen maar het goede in zich. Ze kijkt zijdelings naar de Herder naast hen. Ze zag hoe die zijn vaart mindert, hoe de vermoeidheid begint te komen. Ze komen toe in het midden van het besneeuwde grasveld en daar gaat Vash over naar draf, tot stap en blijft staan. Even moet Olivia op adem komen, sommige mensen vergissen zich erin van hoe vermoeid een ruiter kan zijn na een stevige galop. De adrenaline raast nog steeds door haar lichaam. Als ze weer wat gekalmeerd is, zwaait ze één van haar twee benen over de rug, zodat haar twee benen langs 1 kant hangen en ze zich naar beneden kan laten glijden. Door de hoge rug en de adrenaline die nog door haar benen gaat zakt ze even door haar knieen, maar meteen staat ze weer recht en kijkt ze hoe een stappende Siegmund naar hen toekomt. Natuurlijk had Olivia er altijd voor gezorgd dat zijn conditie op pijl bleef, dat was ook de reden dat hij nooit aan de leiband loopt, maar ja, zes jaar begint toch al te tellen voor honden. Ze draait zich om naar Vash en kijkt naar de uitgeputte kirin voor haar. Zelf was haar ademhaling zwaar en gingen haar schouders omhoog en omlaag bij elke ademhaling.
Ze weet niet wat haar bezielt op dat moment, zal door de adrenaline zijn die gemengd is door het gelukkig gevoel, maar ineens klamt ze haar armen rond de nek van de kirin en begraaft ze haar gezicht in diens witte lange haren die over zijn borst naar beneden leiden. Door de inspanning is hij helemaal nat van het zweet en opvliegende sneeuw, maar dat maakt haar op dat moment niks uit. [b]"Dank je, voor alles,"[\b] de warme boodschap duidelijk in de zachte stem.

~Vervolg van Oak's Field met Vash wees vrij om je toe te voegen als je wilt ~

Bij elke stap die hij zetten versnelde Vash zijn pas tot hij niet sneller dan de ren galop kon. Hij deed zijn best sneller te gaan en Siegmund hield hem goed bij. Je kon merken dat de herder het naar zijn zin had en daar was Vash ook blij om. Eigenlijk voelde hij Olivia niet eens op zijn rug, maar af en toe voelde Vash toch een lichte druk om zijn buik en af en toe wat getrek aan zijn manen. Maar dat gevoel viel eigenlijk best snel weg. Toen ze bij het grasveld aan kwamen merkte Vash dat Siegmund aan het afhaken was. Het dier kon hem niet langer meer bij houden en zelf heeg hij ook aardig. Zijn neus gaten stonden open gesperd en bliezen de lucht naar buiten voor die weer gretig naar binnen gezogen werd om zijn longen weer te vullen. Rustig aan remde Vash af en van de ren galop ging hij eerst rustig galopperen vervolgens in de draf en later in een vlugge stap om daar in weer te verlangzamen tot hij tot stilstand kwam. Zijn flanken gingen gejacht op en neer, maar toch voelde Vash een lichte beweging op zijn rug die zich van zijn rug af liet glijden.  Ze bleef nog even stil staan voor ze  haar armen om zijn hals heen sloeg, al kon ze die tot nu toe nog niet helemaal om hem heen slaan, maar toch voelde het goed. Vash boog zijn hoofd iets en wreef met zijn kin over de rug van Olivia dat hij het graag had gedaan. Hij was bezweet, maar ook nat van het zweet. De stallen waren het dichtstbij om daar even bij te komen. Maar Vash wilde zich weer op twee benen zetten en veranderde rustig aan terug in zijn menselijke zelf terug en sloeg zijn armen om haar heen. 'Graag gedaan, Zullen we even in de stallen gaan bij komen? Dan kunnen we ook nog even kijken wat voor dieren daar staan?' stelde Vash na haar bedankje in ontvangst te hebben genomen. Siegmund was inmiddels al weer bij hen gekomen en Vash glimlachte even naar de herder. 'Hij is prima op conditie, dat mag hij hopelijk nog lang zo houden.' zei Vash prijzend en hij keek Olivia op haar kruin.

Haar haren razen mee in de wind als ze vooruit rennen. Vash rent, zij zit natuurlijk gewoon op zijn rug en doet er alles aan om het hem zo comfortabel mogelijk te maken. Het is niet echt gemakkelijk zonder zadel, ze is nooit fan geweest zo te rijden, maar de band die ze voelt met Vash was heel sterk volgens haar en ze ging makkelijk mee met het lichaam. Ze voelt snel genoeg dat zijn ademhaling gejaagd wordt. Het grasveld is een perfecte plaats om geen botsingen tegen te komen, zelf had ze het nog niet van dichtbij gezien. Na het afglijden van zijn rug had ze haar kleine armen rond zijn nek geslagen, kan amper volledig rond zijn nek geraken. Ze voelt zijn hoofd naar haar komen en een wrijving geven op haar rug. Ze laat dan los en ziet de kirin dan weer in Vash veranderen. Ze kijkt naar hem op en sluit weer haar ogen als hij een arm rond haar slaagt.
''Graag gedaan, Zullen we even in de stallen gaan bij komen? Dan kunnen we ook nog even kijken wat voor dieren daar staan?'' zegt hij als hij haar weer loslaat.
"Ah dat is misschien niet zo een slecht idee," zegt ze lachend, "Ik heb me bij Miss Roxanne ingeschreven om ervoor te zorgen in mijn vrije tijd," in haar stem klinkt er een sprankje hoop om deze taak te krijgen samen met nog 3 leerlingen.
Ze draait zich dan om naar Siegmund die hijgend naast haar komt zitten.
''Hij is prima op conditie, dat mag hij hopelijk nog lang zo houden.'' complimenteerd Vash. Hij wrijft over haar haren. Olivia moet er liefdevol om lachen en geeft daarna de herder een wrijf over het bezweet hoofdje. "Dat is iets dat ik al van in het begin doe." Ze stapt rustig richting de stallen, "Ik heb iemand gekend die ook een hond had, maar ze had die zo verwent dat die gewoon obese werd. Ik kon het niet aanzien hoe dat dier van zijn eigen gewicht afzag. Het was dan ook nog is zo een irritante keffer chihuahua," De eerste zin had een soort afgunst, maar eindigt haar zin met een lach.

Zijn voorstel werd goed gekeurd door Olivia en ze vertelde er ook bij dat ze een aanvraag bij Miss Roxanne had gedaan dat ze de dieren daar in haar vrije tijd dan ging verzorgen. Vash had die flyer misschien over het hoofd gezien, maar zo kon hij er misschien ook achter komen welk dier het beste bij hem paste. Maar of ze iemand kiezen zou die al een arm kwijt was geraakt? Nee dat zou ze vast niet. 'Ah, die aanvraag heb ik vast gemist op het vermeldingsbord???' zei Vash en hij keek ook even richting Siegmund die bij Olivia was gaan zitten. Het was een pracht dier en dat mocht ook zo blijven voor zijn part. Maar elk dier stierf uit eindelijk net als mensen ooit zouden sterven. Toen Vash een compliment gaf over de conditie van Siegmund vertelde Olivia over iemand die ze kende die ook een hond had die kennelijk te dik bleek te zijn. 'Hm, geen teckel? Die worden wel eens worst op pootjes genoegt?' vroeg Vash, maar moest toen even grinniken om zijn eigen woorden. Tja zulke mensen had je die hun dieren te veel verwende. 'Kom, ik begin het koud te krijgen.' zei Vash en hij ging hen alvast voor. De stallen zouden vast warmer zijn dan op het open grasveld???

Olivia was zeker benieuwd naar de dieren die zich hier in de stallen bevinden. Ook al kan ze geen kleine kefferende honden af, toch ziet ze ze allemaal graag (behalve spinnen, daar heeft ze nog steeds kriebels van). Die liefde van dieren is onvergetelijk en het kan hen niet schelen om wie of wat je bent.
Er is even een teleurstelling bij haar als Vash haar verteld dat ze niks van het bericht van Miss Roxanne weet. "Ik ben het zelf maar heel toevallig tegengekomen, voorlopig heb ik nog geen nieuws gekregen. Als je wilt zal ik je wel af en toe mee nemen als ik de taak krijg," belooft ze hem. Ze gingen dan misschien wel met z'n vieren zijn, maar het gaf al toch mee vertrouwen om iemand mee te hebben die ze ondertussen al kent. Siegmund duwt met zijn neus tegen haar hand en kantelt zijn hoofd naar achter, zodat haar hand over zijn hoofd naar beneden aait. Zijn gebaar zorgt ervoor dat ze een klein grinnikend geluid maakt en krabt ze achter zijn oor. Hij is ook redelijk nat van de sprint die ze net hebben gelopen. Ze zal wel aan Miss Roxanne moeten vragen of Siegmund zou mee mogen in de stallen. Voorlopig zal ze hem gewoon aan de ingang laten staan, weg van de koude wind.
Ze moet lachen bij de bijnaam van teckels. Ja die had ze al gehoord, en die waren al minder grof en luidruchtig dan andere kleine honden.
"Het probleem is dat die zich groter moeten voordoen dan ze zijn. Met als gevolg dat je er hoofdpijn van krijgt," grapt ze zelf mee.
De koude wind trekt in haar kleren en zorgt voor frisse rillingen. Ze loopt met Vash mee richting de stallen. Haar Raziaans lichaam wordt de koud maar niet gewoon en ook al is het sneeuwtapijt prachtig om te zien, toch kan ze niet wachten tot de lente weer aanbreekt.

Vash bespeurde even een teleurstelling bij Olivia, maar met haar woorden leek de teleurstelling te verdwijnen. Haar belofte liet Vash even warm van dankbaarheid worden. 'Oh... wel, bedankt alvast. Misschien dat ik er zo achter kom wel huisdier het beste voor mij is.' zei hij met een grote vriendelijke glimlach. Vash grijnsde even toen Siegmund op zijn manier aandacht vroeg voor ze richting de stallen op liepen. Gelukkig moest Olivia lachen om zijn woordspeling over de Teckels. Maar gelijk had Olivia wel. Daarom knikte Vash en keek haar onder het lopen even aan. 'Klopt, maar als ik voor een hond zou gaan liever een groter ras zoals Siegmund. Die kleine hondjes loop je zo onder de voet als je niet uitkijkt.' zei Vash en hij had vaak zat mensen zien struikelen over hun te kleine huisdieren. De stallen kwamen in zicht en de wind begon snijdender te worden. Doordat Vash zich zo in het zweet had gewerkt voelde de wind extra koud aan. Brr! Hij begon ook lichtjes te rillen, maar nog niet hard genoeg om het Olivia te laten merken. Vash opende de stal deur en hield hem open voor Olivia om als eerste naar binnen te laten gaan.

Olivia bleef angstig over het idee om nieuwe mensen te ontmoeten, om de fase van eerste indrukken te moeten doorstaan. Meestal ging dat bij haar verkeerd en was de eerste indruk altijd iemand die zwijgt en nooit in de groep zou passen. Wel dat is dan wel weer een zorg voor als Miss Roxanne haar laat weten of ze de taak krijgt. Ze gingen met vier zijn, dus zou erg kon het niet zijn.... Toch? Ze was ook teleurgesteld omdat ze wel had gezien hoe Vash omgaat met dieren. We can judge the heart of a man by his treatment of animals zoals een Raziaan ooit had gezegd. En Vash was al met grote onderscheiding in die opgave geslaagd tegenover haar trouwe viervoeter Siegmund. Zijn teleurstelling leek ook wel te verdwijnen dankzij haar belofte, maar ze meende het wel. Al was het maar dat hij van op de zijkant mag meekijken wat ze doet. Het kan iedereen de lijst om mogelijke huisdieren te beperken. Ze knikt met een kleine lach over zijn commentaar.
Zijn woordspeling over worsten op pootjes is een klassieker, maar klassiekers blijven toch haar favorieten. Ze moest iets harder lachen als hij verteld hoe mensen over hun eigen honden kunnen struikelen, "Ik ken genoeg van die verhalen, zoals met de deze hier." zegt ze als ze hem nog eens wat ruwer over zijn hoofd wrijf nadat hij om aandacht vroeg. "Bij hem was er ook een tijd dat hij voor de voeten liep, en nog altijd se," lacht ze, duidelijk dat ze er helemaal geen probleem mee heeft.
Bij het zien van de stallen voelt ze pas hoe koud het echt is. Ze stapt door de deur die Vash voor haar open hield, "Dank je," zei ze met een dankbare en grote glimlach. Het gaf haar wel een warm gevoel, het zijn maar kleine gebaren, maar die betekenen soms meer dan mensen kunnen beseffen.
De warmte van de dieren hier komt meteen aan en ze wrijft haar handen tegenover elkaar. Misschien is handschoenen niet zo een slecht idee.
"Sneeuw is allemaal mooi en wel, maar toch mis ik de warmte van Razen. Kan niet wachten tot het weer lente is," zegt ze nog steeds nabibberend.

Waarom konden mensen niet wat vriendelijker tegen elkaar zijn? Al dat gekibbel en geruzie was toch nergens voor nodig? Het leven zag er tien keer beter uit als je positief, vriendelijk en warm naar de wereld om je heen was. Dat bespaarde iedereen minder pijn en verdriet, maar er zou dan ook minder haat in de wereld zijn. Niet dat hij dat op 1 vinger knip kon veranderen natuurlijk. Maar het begon altijd bij jezelf. Als jij niets veranderde dan deed een ander dat toch ook niet?! Maar ach, Vash deed zijn best en tot nu toe werkte dat altijd 50/50. Toen Olivia over zijn grap over een bepaald honden ras moest lachen was dat gewoon genieten, maar ze moest nog harder lachen om wat hij zei over dat sommige mensen over kleine honden konden struikelen. Maar het was gewoon waar, maar het was fijn dat Olivia erom moest lachen. 'Hahaha, ja dat zal best. Ook pups worden vaak op de schoen genomen. Niet expres natuurlijk.' grinnikte Vash en hij hield de deur voor Olivia open. De warmte kwam hen te gemoed en Vash wachten even tot beide binnen waren en ging daarna zelf naar binnen.  Een koude rilling schoot over zijn rug en Vash schudden zich even. 'Brrr! Net wat je zegt, maar gelukkig zijn we nu binnen... Oh wow!!!' reageerde hij op haar woorden en toen zijn blik op de eerste de beste rij stallen voel gloeide zijn ogen alsof hij een klein kind was die voor het eerst in een snoep winkel stond. Er stonden een hele grote variatie aan dieren in de stallen. Sommige sliepen andere stonden misschien te soezen of keken naar de nieuwkomers.

Olivia kon de geur van de stallen al vanop afstand rieken, en net als paarden stallen was dit een zalige geur. Vash' moppen zorgen voor een uitgelaten lach, en het duurt niet meer lang voor ze in de warmte van de stallen staan. Een zotte herinnering van een lompe kleine Siegmund komt in haar gedachten en ze wilt die delen, maar Vash was helemaal ingepalmd door de dieren hier. Olivia kan natuurlijk ook niet wachten om alles door te kijken. Eerst beveelt ze Siegmund om aan de deur te wachten, niet wetend of hij hier wel binnen mag komen. Hij legt zich neer bij de deur en zet zijn hoofd op zijn voorpoten, om dan in slaap te vallen. Die zal ook uitgeput zijn van het wedstrijdje tussen hem en Kirin Vash. Ze draait zich weer om om door de gang te lopen. Snel valt haar blik op een stalletje met drie kleinere draken. Ze kijkt naar het bordje die aan de deur hangt: Puffdragons. De grote neusgaten van één van de drie was een grappig zicht, maar geen enkel had aandacht voor de twee nieuwkomers. Ze kijkt verder en loopt naast Vash. Sommige wezens kijken over de muren van hun stal van ze geeft een wrijfje over hun neuzen.
"Misschien best dat we terug gaan, begint precies al laat te worden," Het is nu pas dat ze door heeft dat ze echt een hele dag zijn bezig geweest, en ze hoort ineens haar maag knorren, "En ik begin weer honger te hebben," zegt ze lachend.

Als Olivia hem nog iets had verteld toen ze eenmaal binnen waren gekomen zou Vash haar niet gehoord hebben. Alle machtig wat stond er hier een grote variatie aan dieren!!! Grote, middel en kleine dieren... Vash was de kou en zijn bezwete lichaam van het galopperen in zijn Kirren vorm even helemaal vergeten. Het was hier lekker warm door de dieren hun lichaam temperaturen. Ook hadden ze allemaal een ander uiterlijk en dat was ook mooi in het opzicht van de dieren zelf. Toen sommige dieren zijn zakken met dierlijke snoepjes roken kwamen ze kijken en dachten vast iets te krijgen, maar hoe graag Vash ze ook iets wilde geven er stond niet voeren op de staldeuren. Vash gaf ze wel een aai als ze dat wilde, maar verder hield hij zich aan de regels. Toen de eerste verwondering en bewondering bij Vash gezakt was merkte hij pas dat Olivia zich weer bij hem had gevoegd. Haar woorden trokken zijn laatste beetje aandacht van de dieren weg en bij het geluid van een knorrende maag moest Vash toch even lachen. 'Ik hoor het, maar je hebt wel gelijk. We hebben de hele dag samen door gebracht zins we elkaar in Oak's Field ontmoet hebben.' zei Vash licht lachend. Maar om eerlijk te zijn... Vash zijn maag begon vreemd te piepen en hij kon een zachte grinnik niet verbergen. 'Zo te horen wil mijn maag ook onderhouden worden.' grinnikte Vash grappend en hij liep weer richting de deur waar ze eerder nog door naar binnen gekomen waren. Siegmund lag te slapen en dat zag er zo schattig uit. Zijn blik ging weer naar Olivia en hij legde zijn hand weer op de deurklink. 'Zullen we dan maar, hoe sneller we binnen zijn des te beter het voor ons allemaal is? Gelukkig liggen de stallen niet ver van het kasteel.' vroeg hij eerst en begon daarna over de afstand die ze nog moesten afleggen. Het was echt niet ver meer, maar de wind zou nog wel koud zijn...

Olivia moest wel lachen met hoe Vash zijn ogen uitkeek, zelf was ze ook verwonderd door de vele verschillende dieren die hier leven. Ze kan niet wachten om zelf kennis te maken met hen! Ze ziet hoe één van hen zijn lippen zijn de zakken met de snoepjes brengt en voor een kleine giechel zorgt bij haar. Ze wrijft daarna medelevend over de neus van het dier. De regels van de stallen zullen wel heel streng zijn, anders kunnen ze wel vanalles binnen krijgen en daar door ongezond worden.
Na haar voorstel om terug te gaan naar het kasteel, hoort ze ook zijn maag een raar geluid maken en moet ze toch wel licht lachen. "Die donuts zijn precies uitgewerkt," zegt ze tussen het lachen door.
Ze maakt een klein fluit geluidje die Siegmund meteen wakker maakt en rekt zich uit voor hij alert is voor verdere bevelen.
"Ja en het zal nog kouder zijn nu de zon grotendeels weg is," zegt ze als ze naar buiten kijkt.
Ze trekt de jas strakker rond zich en kijkt om naar Vash, wachtend dat hij mee loopt

Olivia aaide een van de dieren die even dacht toch wat lekkers te kunnen krijgen. Tja het was spijtig, want anders had Vash het echt wel wat gegeven. Natuurlijk kon hij het eigenlijk ook niet maken, maar ja... Toen ze vroeg of ze niet beter terug konden gaan naar het kasteel stemde Vash in. Zowel met zijn woorden als zijn maag die net als die van Olivia zich liet horen. Maar het was fijn dat Olivia het net zo als hem het grappig vond. 'Ja, laten we de warme drank ook niet vergeten.' grinnikte hij en liep met Olivia naar de deur waar ze Siegmund wakker maakte met een fluitje. Het zou inderdaad ouder zijn zonder de zon, maar dat kwam wel goed. Zolang het maar niet ging sneeuwen.  'Dat komt wel goed, Spring maar op mijn rug dan zijn we er zo.' zei Vash met een geruststellende toon in zijn stem. Hij was nu niet van plan om te veranderen. Zijn jas hield de meeste kou nog buiten, maar als hij in zijn Kirren vorm zou gaan kon de kou meteen op zijn huid slaan. Wel zakte Vash door zijn lange benen zodat Olivia gemakkelijker op zijn rug zou kunnen klimmen. Hij hielp graag dus was dit geen enkel probleem voor hem. Vash had wel vaker mensen gedragen. Van jong tot oud. Maar er was natuurlijk een grens van tillen en dragen. Daar was hij maar al te hard handig achter gekomen en met zijn neus diep over de stoffige grond van Erd gelegen. Maar Olivia was zo licht als een veertje dus dat zat wel snor.

Olivia moest nog wat lachen als Vash over de drank sprak. Het was wel een heel goede latte die ze had gedronken. Koffie is niet haar favoriete drank, maar ze houdt we van de mokka smaak, dat maakt dat latte soms perfect is. Van warme choco wordt ze toch maar te slaperig en daarvoor was het toen te vroeg. Ze bedenkt zich wel dat ze vandenavond voor het slapen gaan naar de keuken zal gaan en voor een warme chocomelk gaat zorgen. Ze kijkt nog met bewondering om naar de paar dieren in de stal, maar als ze zich weer omdraait naar de ingang ziet ze Siegmund er vredig liggen. Het zal voor hem ook een vermoeiende dag zijn geweest, zeker na die wedstrijd. Zoals altijd kan je een warme blik ontdekken in Olivia’s ogen als ze naar Siegmund kijkt.
Olivia is zich bewust dat Vash waarschijnlijk nog warm moest hebben, het zweet was nog zichtbaar op zijn voorhoofd. Hoe sneller ze in het kasteel zijn hoe beter voor hem. De zon is al onder en daardoor is ook de warmte ermee verdwenen. Maar hier blijven voor de nacht is ook geen optie, hoe graag ze het ook zou hebben om gewoon in de hooi tussen de warmte van de dieren te slapen.
Even kijkt Olivia verbaast op naar Vash en volgt ze zijn beweging als hij door zijn benen gaat om haar op zijn rug te laten springen. “Neen, laat maar je hebt mij al genoeg gedragen vandaag,” lacht ze dankbaar als ze naar de deur gaat. “En trouwens, het is niet omdat ik korte benen heb, dat ik niet snel ben,” er ligt een ondeugend uitdagende schittering in haar ogen. Ze opent de deur en kijkt neer op Siegmund, een blik die alleen zij twee kennen en waar Vash meteen kennis mee gaat maken. “Wie het eerst is!” daagt ze uit en meteen loopt ze uit de deur, gevolgd door de hond die precies goed is uitgerust.

Wederom genoot Vash van haar lach. Ook al deed ze dit om zijn goed getimede grappen. Ja zulke dingen kon hij prima aanvoelen, maar er waren natuurlijk ook mensen die daar niet van gediend waren. Tja dat was jammer. Zijn bedoelingen waren goed dus daar zou het niet aan liggen. Toen hij door zijn benen zakte om Olivia op zijn rug te laten klimmen wees ze hem vriendelijk af. Als ze zelf wilde lopen was dat ook prima. Daar ging Vash geen ruzie over maken. Hij was wel vaker gewend dan zijn hulp af gewezen werd, maar echt erg??? Nee dat vond Vash niet. Hij kon het wel waarderen en bewonderde men daar dan ook om. Zijn blik ving de ondeugend uitdagende schittering in haar ogen en de Erdse magiër glimlachte uitdagend terug. Ah, ze wilde dus een wedstrijdje? Prima. Vash was daar wel voor te porren en hij volgde Olivia en Siegmund op de voet. Met zijn lange benen moest Vash moeite doen om haar niet voorbij te stuiven. Eigenlijk wilde hij niet perse winnen en grinnikte zacht. 'Is goed. Ik ben benieuwd of je dat stuk weet voor te blijven?' vroeg Vash met een uitdagende toon in zijn stem. Ze waren dan wel kort bij het kasteel, maar in de kou en zonder de zon zou het vast langer kunnen lijken dan dat het uiteindelijk zou zijn. Vash keek even richting Siegmund. Als die wilde was hij er al bij de deuren voor zij twee halverwege waren. Maar voor nu keek Vash weer naar voren en hield een oogje in het zeil om te voorkomen dat Olivia te ver achter hem zou blijven. Liever naast hem, maar hij wilde haar een beetje aanmoedigen door ze uit te dagen en iets harder te lopen dan zij.

Ze moest lachen als Vash' blik ook wat uitdaging uitstraalde, dit wordt leuk.
Met de kleine benen had ze zichzelf al voorsprong gegeven door zo plots weg te lopen, maar zoals verwacht had Vash haar snel genoeg ingehaald. Ze ziet hoe hij zijn pas inhoudt zodat hij niet al te veel voorloopt, maar dan kent hij haar nog niet. "Is dat alles dat je kan?" roept zij op zijn commentaar en ineens versnelt ze haar pas en loopt ze zo snel als ze kan, Vash achter zich latend. Ze kijkt niet achterom, want hij zal haar wel snel genoeg inhalen en ze zou maar vaart verliezen door zich deels om te draaien. Bij de deur toegekomen, staat Siegmund al braaf te wachten aan de deur, minder uitgeput dan toen ze hier in het begin toekwamen.
Olivia stapt binnen en wrijft haar handen tegen een om sneller op te warmen. Met een glinsterende ogen en een trots lach kijkt ze om naar Vash. Ze stappen dan naar de grote zaal en Olivia ziet wat er op het menu staat van deze avond. Met een klein sprongetje en een zachte handklap zet ze zich neer en pakt meteen de sappige kippenbil. Ze had snel twee vrije plaatsjes gevonden op een hoek van de tafel.

Lang zijn had zo zijn voordelen, maar ook zeker zijn nadelen. Hoewel Olivia hem vroeg of dit alles was wat hij kon stoof ze er in een snellere pas er vandoor. Vash grinnikte en rende achter haar aan. Hij was gewoon een gentlemen die vooral het andere geslacht liet winnen. Hoewel de Erdse magiër zijn pas wel versnelde om haar bij te houden. Vash zag dat Siegmund niet veel later lekker op hen zat te wachten. Olivia was al begonnen met remmen en was de deur al door. Dit was u net een momentje van zijn lange stelten. Plus dat de sneeuw nattig was door de dooi en dus lekker glibberig onder zijn schoenen! Maar  met wat sprongen op de trappen naar de grote deuren toe maakte veel goed en kon hij zich beter af remmen. 'Ik kan wel sneller zijn, maar dan had ik jouw te ver achter me gelaten.' grapte Vash nog even terwijl hij zijn jas open ritste. Het was hier in het kasteel warm genoeg daarvoor. Toen ze richting de eetzaal liepen kon je de verschillende gerechten al ruiken. Hm! Heerlijk! Olivia had kennelijk net zo'n honger als Vash had, want ze zochten een plekje en begon meteen met eten. Vash grijnsde. JA hij had ook beren honger, maar eerst ging die rode jas uit. Er kwam een holster onder de jas uit die zijn metale arm ondersteunde. Het ding zat dan wel vast met aarde magie, maar mocht Vash in een gevecht geraken dan kon het niet zomaar los komen. Daarna legde hij zijn jas tussen zijn bips en de bank in. Een gewoonte die hij maar moeilijk af leerde wanneer Vash ergens anders was voor langere tijd. Daarna pakte hij wat kippen dijtjes op zijn bord en begon daar heerlijk van te smullen.

Nog steeds hijgend staat ze achter de grote ingang deuren en ziet ze hoe Vash moeilijkheden heeft om te stoppen. Ze moest een kleine grijns onderdrukken en had weer een neutraal gezicht, maar met glinsterende pretoogjes, als Vash binnen was. ''Ik kan wel sneller zijn, maar dan had ik jouw te ver achter me gelaten.'' Met een opgetrokken wenkbrauw en ondeugende lach kijkt ze hem aan: "Ja ja, dat zeggen ze allemaal," grapt ze op zijn opmerking. De geur in de gang naar de eetzaal kwam hen tegemoet en onderweg opent ze haar zwarte jas. Ze vindt makkelijk nog twee vrije plaatsjes tussen andere groepen en valt meteen de kleine kippenbilletjes aan. De jas was onderweg al uit en lag naast haar op de zitbank. Ze kijkt op naar Vash als hij zijn jas uit doet, waardoor ze een volledig beeld kan krijgen van zijn metalen arm. Ze merkt op dat er nog andere mensen zijn die opkijken bij het aanzicht van die arm die ook nog is bruikbaar is. Ze blijft het een geweldige uitvinding vinden en snapt wel waarom hij er zo trots op is. Wie zou er nu niet trots op zijn? De andere mensen kijken, sommige subtieler als anderen, ook verwondert, maar gaan weer verder met hun avondmaal als hij eenmaal zit. Oké, zelf zij gebruikt haar jas niet om hoger te zitten en ze moet er zacht om lachen.
"Smakelijk," zegt ze als hij eenmaal zijn bord heeft gevuld. Ze neemt de kan water en vraagt Vash of hij zelf ook moet hebben voor ze zichzelf inschenkt.

Het was fijn geweest om deze toch eerst zo prachtige dag te delen met iemand. Of het nu een meisje was geweest of een jongen dat maakte hem niet zo veel uit. Vash was tegen iedereen vriendelijk. Maar het koude Winterse weer was toch vreselijk koud geworden. Waar de wond ooit had gezeten van zijn afgehakte arm was het metaal ijzig koud en het deed zelfs een beetje pijn, maar de warmte van het kasteel zou snel genoeg de kou verdrijven. De bankjes vond Vash een beetje te hard vandaar dat hij zijn jas onder zijn bips neer legde. De starende blikken en de opmerkingen die de andere leerlingen maakte deden hem niet veel. Vash was gewoon positief en vond dat andere die slechte opmerkingen maakte gewoon niet begrepen hoe zijn mechanische arm in elkaar stak. Door een klein beetje magie van Vash te nemen werkte de arm net als een gewone menselijke arm. Maar het was zo ingewikkeld dat de jongen man het onmogelijk zelf uit zou kunnen leggen. Olivia wenste hem een smakelijk eten. Vash keek haar even aan en glimlachte schaapachtig breed, maar vriendelijk. 'Jij ook smakelijk eten Olivia.' wenste hij haar toe nadat hij zijn mond geleegd had. Het vlees was heerlijk! Die kruiden? Hmmmmm! Even moest Vash grinniken. Het eten hier was bijna nog lekkerder dan de kip die zijn oma wel eens maken kon, maar dat kon hij haar beter niet vertellen dan zou ze hem met de koekenpan achter hem aan komen.

Olivia had wel al de (waarschijnlijk heel versimpelde) uitleg gekregen van de metalen arm, maar nog steeds kan ze het niet gewoon worden en met een positief geïnteresseerde blik kijkt ze hoe hij die in beeld brengt. Ze heeft zo een reuzenhonger dat ze niet eens wacht tot Vash helemaal geïnstalleerd is. Ze ziet hoe hij met iets grinnikt, maar merkt wel dat het binnenpretje moet zijn. "Zo veel plezier in je gedachten?" vraagt ze geïnteresseerd naar de jongen. De rauwe sla laat ze staan waar die staat, sinds ze alleen maar gekookte groenten eet. Met kleine happen eet ze het bord leeg en twijfelt ze even om meer te nemen, ook al heeft ze haar buik gevuld. Sinds ze een kleine eter is, heeft ze niet veel eten nodig. Ze vind toch nog een klein stuk kip en neemt nog een paar extra aardappelen.

~Later~
Ze hadden voor rest van de maaltijd stil gegeten, ondertussen dat de mensen rond hen heel luidruchtig kunnen lachen of praten. Het deert haar niet dat het tussen hen stil is, soms kan ze dat wel eens gebruiken, een moment om alles op een rij te zetten.
Ze wacht wanneer op Vash, om dan op te staan. "Ik denk dat ik vroeg in bed ga kruipen vandaag," zegt ze als ze een geeuw moet onderdrukken. Het was een heel aangename dag en met vermoeide, maar warme ogen kijkt ze naar Vash.

Zijn binnenpretje was niet onopgemerkt gebleven, want Olivia vroeg of hij veel plezier had in zijn gedachten. Vash keek haar even vragend aan met de kippenvlees half naar zijn mond toe gebracht voor een volgende hap. Daarna schudden hij zijn hoofd even voor hij naar woorden zocht. 'Niet echt een pretje, maar ze kruiden de kip hier net zo lekker als mijn Oma altijd deed.' zei Vash en hapte weer in het vlees dat zo heerlijk smaakte. Het was echt lekker, niet droog zoals sommige mensen het bakte, maar heerlijk mals en sappig.

De stilte was iets om je gedachten te ordenen, maar storend was het niet. Eigenlijk at hij altijd in stilte. Zelfs thuis was Vash geen prater tijdens het eten. Niemand hoefde het ongeluk dat zich in zijn mond had voor gedaan toch te zien? Een smalle glimlach was bij die gedachten even te zien, Hij kon vaak genoeg om zijn eigen gedachten lachen. Maar er was vandaag best veel gebeurd. Hij had een nieuwe vriend gemaakt of eigenlijk twee als hij Siegmund ook mee telde. Toen Vash vol zat nam hij nog een glas pompoen sap voor hij zijn mond en vingers af veegde aan het servet dat naast zijn bord had gelegen. Olivia stond op en zei dat ze vroeg naar bed ging. Vash zag die mooie warmte in haar ogen en hij glimlachte zacht. 'Ik denk dat ik jouw voorbeeld ga volgen. Ik ben ook moe.' gaf Vash eerlijk toe en stond ook op en legde zijn lange rode jas over zijn arm heen en plukte voor vertrek nog een steak mee op een schoon servet van waar nog niemand was gaan zitten. 'Mag Siegmund wel Steak hebben?' vroeg hij nog, maar had het kleine pakketje al eerder opgetild. Hij mocht de grote herder wel, Het was een lief dier en hij zorgde goed voor Olivia.

Olivia steekt nog de laatste stukken kip in haar mond ondertussen dat ze luistert naar Vash zijn binnenpretje. Als hij spreekt over zijn oma die ook de kip zo goed kan maken, lacht ze even mee. Wie goed op let zou iets in haar ogen kunnen opmerken, omdat ze nooit zoiets heeft gehad zoals groot ouders of andere familie leden. Haar ouders zijn de enigen die ze ooit heeft gekend.
Het is na het eten dat ze opmerkt hoe uitgeput ze is van de volle dag. Extreem veel hebben ze niet gedaan, maar als de tijd zo vlug vooruit gaat, dan is dat omdat er plezier is en dat is vermoeiend.
Ze informeert Vash dat ze waarschijnlijk snel zal gaan slapen en hij lijkt ook even uitgeput te zijn als zij. ''Mag Siegmund wel Steak hebben?'' hoort ze hem vragen. Ze ziet het vlees in zijn handen, en, zoals gewoonlijk, had Siegmund het ook opgemerkt. Even kijkt ze naar de grote hongerige ogen en moet ze lachen. "Waarom niet?" stemt ze toe.

Het verdiep van de vuurmagiërs is hoger dan die van de Erd magiërs en even blijft ze staan.
"Slaapwel dan maar," zegt ze en met een grote glimlach loopt ze de trappen naar boven, naar haar eigen kamer.
Daar opent ze de deur en meteen springt Siegmund op haar bed. Zelf haalt ze de kleren die ze die dag heeft gekocht uit hun zakken en legt ze neer in de kast. Ze kleed zich om in een simpele donkere sportbroek en shirt, voor ze onder de lakens kruipt en haar ogen sluit. Voor het eerst sinds maanden heeft ze geen nachtmerries, maar slaapt ze door tot de volgende ochtend.

Een brede warme glimlach verspreiden zich over zijn gezicht bij het horen van Olivia's woorden. Siegmund werd vandaag wel heel erg verwend! Maar echt erg vond Vash dat niet. Hij liep met Olivia richting de gang en hurkte daar voor Siegmund en maakte het servet open om het aan de Herder aan te bieden. Deze at het stuk vlees met smaak op. Vash grinnikte zachtjes en aaide Siegmund nog even. Daarna stond hij op en keek Olivia weer aan. Samen liepen ze de trappen op en toen Olivia afscheid nam knikte de Erdse magiër. 'Jij ook slaap lekker Olivia.' zei Vash nog voor hij haar nog even na zwaaide. Ze was een lieve meid. Wel jammer dat haar die nare dingen over komen waren. Met een lichte zucht keek Vash even de afdeling van de aarde studenten op. Hm, De meeste zaten vast nog te eten? Niet erg dan kon hij zonder al te veel gewurm tussen hen door lopen. De studenten die aanwezig waren keken hem wel na, vast omdat hij lang was? Ach iedereen had wel iets, niemand was perfect. Eenmaal op zijn kamer legde hij zijn jas op een stoel en legde zich op zijn rug op bed. Het was een gezellige dag geweest en ook een fijne, maar ook een vermoeiende. Vash wilde eigenlijk even genieten met zijn ogen dicht, maar zonder het te merken viel hij in slaap.

(Als je wil mag je hier met Olivia reageren?) {https://staracademy.forumtwilight.com/t8627-hey-little-girl-where-do-you-com-from} XD