Met een chagrijnig gezicht stond Alice voor de spiegel haar haren goed te doen. Ze had gisterenavond een telefoontje van haar vader gekregen, de eerste in zoveel weken. Kennelijk had hij toch wel wat aandacht voor haar buiten die bitch van een vrouw waar hij mee samen was en dat achterlijke zusje en broertje dat ze had. Over haar kleine zusje had ze niks slechts te zeggen, want ze hield veel van Avenue. Blake en David konden haar echter gestolen worden. En dat lelijke mens waar haar vader mee samen was ook. Ze wilde dat haar kinderen haar mama noemden, maar Alice noemde haar uit protest Amira, ondanks dat ze hetzelfde bloed deelden. Maar goed, het telefoontje dus. Haar vader had haar verteld dat het om iets dringends en redelijk ingrijpend ging. En dat hij zijn dochter zo snel mogelijk op Nova wilde hebben. En hij had er op een geheimzinnige manier gezegd dat er nog iemand op Starshine gebeld werd die met haar mee zou gaan. Hij had er echter niet bij gezegd waarom. Er waren al allerlei scenario’s door haar hoofd geschoten. Bijvoorbeeld het feit dat ze Ryan hadden gebeld omdat het schoolbestuur er achter was gekomen dat ze dingen hadden gedaan in de bosjes die niet voor het daglicht bestemd waren en dat haar vader dat te weten was gekomen. Maar waarom zou hij Ryan dan mee laten komen? En wat zou dan zo ingrijpend voor hem zijn? Het was niet dat ze zwanger was of zo. Dus Ryan viel al af. Voor de rest had ze niet echt iets meegemaakt hier op deze rotacademie met die rotmensen. Ze zou ook niet weten wat haar vader ingrijpend vond. Wat zij ingrijpend vond was het feit dat hij belde in een paar weken. Daar had ze dan ook kattig op gereageerd, maar hij had er verder geen aandacht aan besteed. Wedden dat als ze kwam dat hij het weer goed ging maken door geld op haar creditcard te zetten? Ze wilde geen creditcard met veel geld, verdomme. Ze wilde aandacht van haar vader, net zoals haar oudere zus! Zij wilde het oogappeltje van haar vader en moeder zijn! Maar nee, haar achterlijke broer en die lelijke rotzus kregen de aandacht weer. En die arme Avenue kon, net als Alice, fluiten naar alle aandacht. Het vervelende was dat zij er uit was, maar haar kleine zusje er nog tussenin zat. Woedend zijnde trok Alice de eerste beste jurk aan die ze vond en trok open slippers aan met achteraan een rits om dicht te doen. Geïrriteerd deed ze haar haren uit haar gezicht, pakte haar handtasje en begon richting het lanceringsplatform te benen. Daar eenmaal aangekomen zijnde wachtte ze ongeduldig tot de shuttle uit Nova zou komen om haar op te halen. En diegene die met haar mee zou gaan. Zou haar vader hem gebeld hebben? Ze had echt geen idee, want ze wist ook niet eens of het wel überhaupt een hij was. Ze wist niks en dat frustreerde haar enorm omdat ze juist alle dingen wilde controleren.

Alice hoorde voetstappen achter zich, maar negeerde het een beetje door naar haar nagels te kijken. Ze bestudeerde een nagel die af leek te willen breken en had daar haar aandacht zolang op gevestigd tot ze een stem hoorde. Ze keek opzij en zuchtte overdreven luid toen ze de jongen herkende van de kerkers. Nee hè. Hij ging toch niet mee zeker? Want dan maakte ze nu koers terug naar haar kamers. Ze liet zijn blik even over zijn uiterlijk glijden, maar er was geen afkeuring te zien. Ondanks dat ze het net deed overkomen alsof ze het wél deed, was ze diep vanbinnen niet iemand die mensen bevooroordeelde. Ze dwong zichzelf wel omdat te doen zodat ze mensen zeker van zich af zou stoten en niet al te gehecht aan hun zou raken, maar ze was het niet. ‘Pas maar op met wat je zegt, want ik heb nog steeds die insectenspray in mijn tasje liggen,’ zei ze kil tegen hem. Ze wist echter dat de jongen toch niet al te veel op haar dreigementen zou reageren. Ze probeerde te herinneren wat zijn naam ook alweer was. Taihi? Anali? Swarovski? Hmm. Ze moest toch eens oefenen op het van buiten leren van namen, want dat werd niks met haar. Ze zuchtte toen de shuttle aankwam en wilde net er naartoe lopen toen Taihi, Anali of Swarovski dat al deed. Huh? Ging hij echt mee dan? Shit. Daar had ze écht geen zin mee. Weer een vrolijke ziel waarmee ze opgescheept zou zitten. Aanschouw het sarcasme. Het meisje stapte samen met hem in de shuttle en zorgde dat ze zo ver mogelijk van hem af zou gaan zitten. Met een klap tegen de knop gingen de deuren weer dicht en Alice sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze de jongen bestudeerde. ‘Ik wist niet eens dat ik met jou naar Nova moest, dus ze hebben jou zo te zien meer verteld dan mij. Mijn vader belde me gisteren enkel op om te zeggen dat het ingrijpend was en dat ik maar zo snel mogelijk naar Nova moest komen. Voor de rest weet ik net zo veel als jou,’ antwoordde ze chagrijnig op zijn vraag. De tocht naar Nova was gelukkig niet al te lang en Alice koos ervoor om de hele tijd uit het raampje te blijven staren zodat ze niet met Mister Hothead tegenover haar moest praten. Ze schrok op toen de shuttle landde en stond op waarna ze weer een harde klap gaf op de knop zodat de deuren open zouden gaan. Even twijfelde ze. Ze kon natuurlijk zeggen wat ze wilde en hem de tuin om leiden. Dan zou hij zomaar een kant oplopen en zou zij gauw wegrennen en hem hier achter laten. Ze keek verlangend naar de shuttle, maar besloot dan uiteindelijk toch om het niet te doen. ‘Eerste straat rechts, dan tweede straat links en daarna de laatste straat nemen en dan zijn we er,’ zei ze kortaf tegen hem terwijl ze zelf al begon te lopen. Het idee dat hij nu wel eens achter haar reden kon komen waarom ze zo bitchy deed de hele tijd maakte haar ongelooflijk nerveus, want dan viel haar masker weg en dat was iets wat ze absoluut niet wilde. Het duurde niet lang voordat ze haar huis bereikte. Ze nam aan dat Kailee haar wel gevolgd was. Ze wilde aanbellen, maar de deur werd opengedaan door haar o zo lieve grote broer David. 'Je vriendje heeft echt een lelijk shirt aan,' zei hij met een arrogante stem en een afkeurende blik. 'Bek dicht of je kunt tandjes rapen. Nu maak jezelf liever eens nuttig en zeg ons waar pap is,' snauwde Alice hem toe, verbaasd zijnde over de kracht waarmee het eruit kwam. Was ze zojuist echt voor Kailee opgekomen? Holy shit. Dit ging nog een rare dag worden.

Alice grijnsde vals naar haar broer toen de blauwharige jongen hem opzij duwde. Net goed. Die achterlijke broer van haar moest eens nodig leren dat hij op moest passen met wat hij zei. Niet dat zij dat deed, maar goed. Haar broer keek haar kil terug aan. Alice wist wat die kleinerende blik betekende. Dat ze toch nooit liefde van hun ouders ging krijgen en dat ze nooit zo goed zou zijn als Blake en hij. Nou, newflash big brother: I’m better than the two of you. Net als de blauwharige jongen duwde ze haar broer ook opzij – maar dan iets harder – en liep achter de jongen aan naar de woonkamer. Ze keek naar de vreemde vrouw en concludeerde dat het de moeder van de jongen moest zijn. Dit liet haar een angstig voorgevoel krijgen en dat werd bevestigd toen ze het betraande gezicht van haar kleine zusje Avenue zag. Avenue zat helemaal opgesloten tussen het robuuste figuur van haar vader en het tengere, anorexia-achtig figuur van haar grote zus Blake. Zodra ze Alice zag kwam het meisje gauw overeind en rende naar haar oudere zus toe. Avenue was een kleinere kopie van Alice. Hetzelfde witte haar, dezelfde paarse ogen. Hun stemmen leken zelfs op elkaar. Het enige verschil was dat Alice twee geboortevlekjes onder haar ene oog had zitten. Dat had Avenue dan weer niet. Alice bukte zich en pakte het lichaam van haar kleine zusje stevig vast. Haar zusje begon te snikken en Alice suste haar zachtjes. Haar gezichtsexpressie was verzacht en heel haar houding was minder bitchy geworden. Bij Avenue was ze die lieve Alice die ze altijd al was en dat toonde ze ook bij anderen in de buurt, maar enkel en alleen naar haar zusje. De blauwharige zou vast wel opkijken als hij dit tafereel zag, maar dat kon Alice nu eens geen bal schelen. Met haar zusje om haar middel geklemd liep Alice verder de woonkamer in en koos een plekje zover mogelijk van de blauwharige, zijn moeder, haar grote broer, haar grote zus én haar vader af. En dus zat ze, met Avenue op haar schoot, op een afgezonderde stoel. Ze fronste haar wenkbrauwen toen de moeder van de blauwharige het woord nam. Ze wist niet precies wat ze moest denken. De blauwharige flipte hem helemaal waardoor Avenue zich banger tegen Alice drukte en sussend sloeg het meisje een arm om haar jongere zusje heen terwijl ze de blauwharige een verwijtende blik toewierp. Even overwoog ze alle opties. Nu haar moeder weg was, zou er misschien een kans bestaan dat ze weer de liefde kreeg van haar vader waar ze naar verlangde. Haar gevoelens waren echter te veel gekwetst om daar nu meteen voor open te staan, maar voor Avenue zou het zeker helpen. Ze richtte haar ijzige blik op haar vader. ‘Nu dat kreng weg is,’ zei ze terwijl ze de oren van Avenue bedekte met haar handen zodra ze het woord ‘kreng’ uitsprak, ‘wil ik toch wel wat duidelijk maken. Jij gaat vanaf nu normaal doen tegen Avenue. Jij gaat haar godverdomme,’ – nieuw bedekte ze de oren van Avenue – ‘de aandacht schenken die ze nodig heeft. Avenue is ook jouw dochter, het zijn niet alleen Blake en David die in dit huis leven, weet je!’ Haar vader leek geschrokken te zijn door haar uitval. ‘Het boeit me niet dat je een nieuwe vrouw hebt en je doet wat je niet laten kunt, maar Avenue verdient het om de aandacht te krijgen die ze moet hebben!’ Haar stem was in de hoogte geschoten en ze deed haar uiterste best om haar tranen in te houden. Avenue keek haar met grote ogen aan, maar had haar eigen handen al over haar oren gedaan omdat ze deze situatie eng vond. Haar vader had inmiddels een rood hoofd gekeken en keek zijn nieuwe vrouw aan. ‘J-Ja,’ stotterde hij. ‘Misschien h-heb je wel gelijk.’ Hij leek erg van zijn stuk gebracht te zijn, maar dat boeide Alice niks. En het boeide haar ook niks dat haar vader niet gelijk beloofde dat hij er ook voor haar zou zijn. Dat zou te veel gevraagd zijn van die sukkel. Blake keek haar bitchy aan en ook David keek nors van Alice naar zijn kleinere zusje die haar uiterste best deed om het allemaal te negeren, maar Alice keek hun kil terug aan. Ze vond het vreselijk dat Blake en David weigerden om voor hun kleine zusje te zorgen en haar eerder als een obstakel zagen dan als een familielid. Daarom was het ook zo belangrijk dat er vanaf nu wel goed voor Avenue gezorgd werd. ‘Is hij nu onze nieuwe stiefbroer?’ fluisterde haar jongere zusje haar toe. ‘Ik denk het,’ mompelde Alice. ‘Zijn haar is leuk. Ik hou van blauw.’ En ondanks de situatie kon Alice het niet laten om even kort te glimlachen. Dat zou de blauwharige vast wel gehoord hebben. Ze richtte haar blik echter weer kil op haar vader, wachtend of er nog meer zou komen. Wat er met haar moeder was gebeurd vroeg ze later wel, eerst wachten of de blauwharige nog vragen had.

Alice draaide haar hoofd verbaasde zijnde opzij toen de blauwharige haar zusje bedankte. Deze begon helemaal te glunderen en haar paarse oogjes begonnen te twinkelen. Maar dat was niet het enige wat haar verbaasde. De glimlach die hij om zijn lippen had, had haar nog het meeste verbaasd. Het was oprecht geweest. Het liet haar even nadenken over de jongen. Misschien was hij dan toch zo erg niet. Hij was aardig tegen haar zusje. Als iemand aardig was tegen haar zusje, kwam hij of zij automatisch ook in een beter blaadje bij haarzelf te staan. Niet dat ze dat ging laten merken, want ze vond deze situatie nog steeds alles behalve leuk en de blauwharige moest niet denken dat ze nu bij elkaar in het krijt stonden omdat ze familie van elkaar waren geworden. Ze richtte haar blik weer naar voren en luisterde naar de conversatie tussen de blauwharige en zijn moeder. Aan de manier waarop hij zijn moeder aansprak, kon ze afleiden dat zij ongeveer dezelfde band hadden als die van haar eigen moeder en haar. Ze had bij het binnenkomen ook al wel gemerkt dat de moeder van de blauwharige een type was dat haar zoon waarschijnlijk ook niet zo veel liefde gaf en dat werd haar steeds meer duidelijk dankzij de manier waarop ze elkaar behandelden. Haar nieuwsgierigheid werd echter wel opgewekt toen hij het had over het huis waar schijnbaar veel drama in had plaatsgevonden, maar daar ging ze niks van zeggen. Ze wilde het er later wel met hem over hebben. Misschien. Als ze elkaar wat beter zouden kennen en ze gewend zouden zijn aan deze situatie. Dat hij een aardige kant had, had ze daarnet wel gemerkt toen met het gevalletje van Avenue. Het was vreemd dat de jongen zo oprecht had gereageerd, want Avenue was qua uiterlijk een exacte kopie van haarzelf. Soms schrok ze zelf nog steeds van de gelijkenis tussen hun tweeën. Ze had gedacht dat als Avenue zo op haar leek, de blauwharige ook wel gemeen tegen haar zou doen omdat hij Avenue misschien kwalijk nam voor wat zij allemaal zei of deed. Dat wilde dus zeggen dat de jongen niet zo bevooroordeeld ingesteld was als zij eerst had gedacht. Haar hoofd schoot weer opzij toen de blauwharige zijn moeder haar zoon uitschold voor asshole. Haar wenkbrauw schoot in de lucht. Ze stak een hand uit naar de blauwharige zodat hij zou stoppen met praten. ‘Vindt u het soms normaal hoe u tegen uw zoon spreekt?’ vroeg ze bitchy zodat de vrouw haar aandacht op het meisje gericht was. ‘Dringt het dan echt niet tot u door hoe het op uw zoon kan overkomen? Zijn alle ouders zo dom als jullie twee? Het enige wat wij kinderen van jullie vragen is een beetje liefde en aandacht, maar zelfs dat lijkt tegenwoordig te veel gevraagd!’ gilde ze. Avenue keek haar bang aan, sprong van haar schoot af en rende naar de bank. Daar pakte ze haar teddybeer, klemde deze tegen haar aan en rende vervolgens de gang in. Alice’ vader wilde opstaan om Avenue achterna te gaan, maar Alice schoot een lichtstraal naar de rechterkant zodat deze de weg tussen de gang en haar vader versperde. Als haar vader door zou lopen zou hij zich verbranden en daar was hij zich bewust van, want met een geïrriteerde blik liet hij zich weer zakken. Alice liet haar magie weer weggaan en keek haar vader kil aan. ‘Waarom is ze weg?’ vroeg ze aan haar vader, geen aandacht bestedend aan het mens die ze net aan de tand had laten voelen en ook geen idee hebbend waarom ze tegelijkertijd voor zichzelf ook voor de blauwharige was opgekomen. Waarschijnlijk omdat zijn situatie haar zo bekend voorkwam. ‘Ik was niet gelukkig meer en ik besefte dat ze Avenue en jouw toch niet zo goed behandelde. Ik heb spijt,’ mompelde hij. ‘Spijt komt altijd te laat. Je gaat flink je best moeten doen om mij je vertrouwen in jouw terug te laten krijgen. Maar je gaat je best doen met Avenue, want anders kom ik haar persoonlijk ophalen en dan ga ik ergens anders met haar wonen.’ Haar woorden leverden gelach op van haar grote zus en grote broer en ze keek hun zo kil aan zodat ze zouden zwijgen. Stelletje rot verwende kinderen dat ze waren!

‘Dat weet ik,’ antwoordde Alice op de woorden van Kailee. Nu wist ze eindelijk weer de naam van de jongen omdat zijn moeder hem daarnet met zijn volledige naam had aangesproken. Ze had echter geen idee hoe Kailee achter haar naam kwam. Misschien had haar vader het opgemerkt of één van haar andere familieleden. Ze had het een beetje gemist in de chaos, want er was nu echt veel gedoe. Ze vond het spijtig dat Avenue geschrokken was van haar uitval. Ze wilde het ook goed maken met haar zusje zodra ze er de kans voor kreeg, maar eerst moest ze dit gesprek afronden. Ze keek half naar Kailee toen deze zijn opmerking maakte en een licht glimlachje drong zich om haar lippen toen hij aangaf dat het vooral om de oudste twee ging. Aan de ene kant had ze het gevoel dat ze hem kon wurgen, maar aan de andere kant was zijn situatie zo herkenbaar voor haar. Daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat hij een interessant persoon was en dat hij aardig was geweest tegen haar zusje. En als iemand aardig was tegen haar zusje, dan moest er toch wel iets goeds in die persoon zitten? Misschien stond ze, zonder dat ze het doorhad en zonder het meteen te willen, toch wel een beetje bij hem in het krijt. Ze had het al twee keer voor hem opgenomen zonder daar zelf echt erg in te hebben. De eerste keer was volledig voor hem geweest, de tweede keer was voor hun beiden geweest omdat zijn situatie zo herkenbaar voor haar was. En omdat zijn moeder en haar vader echt blind leken te zijn voor hun gevoelens. Maar zo ging het altijd. Kinderen werden altijd de dupe van de impulsieve acties van hun ouders. Dat kwam omdat ouders nu eenmaal nooit nadachten voordat ze iets deden. Ze stelden eerst hun eigen geluk op de eerste plaats en daarna werd er pas naar de kinderen gekeken. En dan waren ze er ook nog eens verontwaardigd en verbaasd over als de kinderen niet helemaal reageerden zoals zij dat in hun hoofd hadden. Stelletje sukkels. Wat hadden ze dan verwacht? Dat Kailee en zij een bloemenkrans rond hun hoofd gingen doen, feesthoedjes gingen opzetten en vervolgens een vrolijk liedje gingen zingen? Ze keek opzij toen Kailee weer terug moest gaan zitten van zijn moeder en kon het niet laten om even te grinniken toen hij zijn woorden sprak, wat een verbaasde blik opleverde van haar vader en twee kille blikken van haar grote zus en grote broer. ‘Die arrogante zak met z’n dom kapsel daar is David, de anorexia-achtig uitziende patiënt is Blake en mijn vader ken je natuurlijk al,’ stelde ze haar familie voor alsof het niks was. ‘Alice!’ riep haar vader waarschuwend, maar ze negeerde het. Ze probeerde het feit dat haar vader ook Ryan heette te negeren, want de Ryan die zij kende daar had ze wel heel wat leukere herinneringen aan. En ook ondeugende als ze het zo kon zeggen. ‘En mijn naam is Alice. Wat fijn om je te ontmoeten. Ik haat jou ook.’ Dat laatste zei ze kil tegen hem, maar als hij goed keek zag hij toch een heel lichte glimlach om haar lippen. Dat kwam omdat hij zo hatelijk had gereageerd tegenover haar familie dat het leuk werd. Ze wilde net nog iets zeggen toen er lichte voetstappen klonken en het meisje dat op haar leek tevoorschijn kwam. Ze liep regelrecht naar Kailee toe en zette grote paarse ogen op. ‘Haat je mij ook?’ vroeg ze sip aan de jongen. ‘Want ik haat jou niet. Mijn naam is Avenue.’ Alice beet op haar lip om niks tegen Kailee te zeggen en wierp hem alleen een waarschuwende blik toe. De boodschap was duidelijk: géén slecht woord tegen haar zusje. Avenue liep dichter naar Kailee toe en stak haar teddybeer naar hem uit. ‘Dit is Teddy. Je mag hem vasthouden als je wilt, maar ik wil hem graag terug hebben,’ zei ze met een glimlach. Alice hoorde haar broer spottend lachen en schoot, zodra er niemand keek, een lichtstraal zijn kant op dat hem hopelijk in zijn oog raakte. Stomme arrogante verwende zak dat het dan ook was!

Een gemene glimlach kwam om haar lippen toen de lichtstraal haar broer recht in zijn oog raakte. De pijnkreet van hem werd gesmoord door Blake die hem aanstootte en die verbaasd zijnde naar Kailee wees. Daardoor richtte Alice ook haar blik op Kailee. Ze fronste verbaasd zijnde met haar wenkbrauwen toen hij meespeelde met Avenue. Wauw. Hij was zo anders dan David en Blake. Of haar vader. Hij leek wel een echte broer voor Avenue te zijn. Vol trots zijnde keek haar zusje toe hoe Kailee haar beer overnam. Alice had nog geen enkele persoon meegemaakt aan wie ze de beer zomaar gaf. Als David, hun vader of Blake de beer pakten, begon ze het altijd op een brullen te zetten. Het was dan ook een verwonderlijk feit dat ze haar beer meteen aan Kailee gaf zonder dat ze de jongen meteen kende. Misschien hoopte ze wel dat Kailee een echte broer voor haar zou zijn en niet zo’n zak als David. Alice kon het haar niet kwalijk nemen, want David wilde nooit zorg nemen over Avenue. Zo was hij vroeger eens een keertje met haar naar de supermarkt gegaan om iets te gaan halen. Toen hij thuiskwam was Avenue niet bij hem. Bleek dat hij onderweg zijn koptelefoon had opgezet en niet echt op Avenue had gelet. Het meisje had huilend in een steegje gezeten met schrammen over haar armen en benen omdat de hond van de overburen haar had aangevallen. Hun vader had hem slechts streng toegesproken en hun moeder had gezegd dat Avenue zich niet zo moest aanstellen. Alice was werkelijk waar woedend geweest op iedereen in huis en had David met zijn vingers tussen de deur laten gaan. ‘Ja!’ bracht Avenue vrolijk aan toen Kailee haar vroeg of ze bij hem wilde zitten. Omdat Kailee in kleermakerszit voor haar zat, torende ze boven hem uit. Toen ze naast hem ging zitten kwam ze echter tot zijn schouder. Ze liet haar ogen rusten op de beer, maar concludeerde dat die daar wel veilig zat en trok haar benen naar zich toe. Ze legde haar hoofd vermoeid tegen Kailee’s schouder en Alice keek op naar Kailee. ‘Dank je,’ vormde ze met haar lippen toen hij haar een blik gaf dat duidelijk vroeg of ze nu wel blij was. Ja, dat was ze zeker. ‘En ik ga jou ook niet aanspreken met moeder of iets in die trant,’ liet Alice er kil opvolgen terwijl ze de moeder van Kailee nijdig aankeek. Ze moest die vrouw alleen al niet omwille van het feit hoe ze met Kailee omging. Het deed haar erg herinneren aan haar eigen moeder. Toen Kailee Ryan’s naam had gezegd, ging er even een warm gevoel door haar heen. Misschien hadden ze het wel over dezelfde Ryan, want zij had een paar weken geleden ook een Ryan leren kennen op een… passievolle manier. Ze probeerde een glimlach te verbergen terwijl ze daar aan terugdacht. ‘Ik ga naar vrienden toe. Doei!’ riep David terwijl hij opstond en snel wegging. Ook Blake ging er met een dom excuus vandoor zodat uiteindelijk haar vader, Kailee’s moeder, Kailee, Avenue en zij nog overbleven. Ze richtte haar paarse blik op Kailee. ‘David is nooit een echte broer voor mij geweest,’ mompelde Avenue terwijl haar vader en de moeder van Kailee vermoeide blikken met elkaar uitwisselden. ‘Wil jij dat wel zijn?’ Ze trok een pruillipje en pakte Kailee’s hand hoopvol vast terwijl haar ogen vol met tranen schoten. Hoe kon je daar nu nee tegen zeggen? Alice stond op, keurde haar vader en Kailee’s moeder geen blik waardig en ging vervolgens tegenover Avenue en Kailee zitten. Ze deed haar benen in kleermakerszit net zoals Kailee had gedaan en legde haar hand op de schoot van Avenue. ‘Geen zorgen,’ sprak ze met heldere stem. ‘Vanaf nu zal het voor jou anders worden. Papa gaat meer aandacht naar jou richten en die nieuwe vrouw zal ook haar best voor je doen. En als ze dat niet doen, mag je bij mij komen wonen,’ sprak ze glimlachend terwijl ze teder een traan wegveegde dat over Avenue’s wang rolde. Doordat ze zo met Avenue bezig was had ze niet in de gaten dat haar vader een vermoeide zucht slaakte en wegliep naar de gang terwijl Kailee’s moeder aanstalten maakte om hem te volgen. ‘En wat doen we nu?’ mompelde ze tegen Kailee. ‘Gaan we dadelijk weer terug naar Starshine of…?’

Alice probeerde een glimlach te verbergen toen Kailee antwoord gaf. Ze merkte dat ze hem steeds meer begon te mogen, hoewel ze dat zo goed mogelijk wilde verbergen. Het was gewoon altijd zo geweest dat als iemand aardig was tegen Avenue op een gemeende manier – want ze had ook veel boys gekend die alleen maar aardig tegen Avenue deden om haar sneller hun bed in te krijgen en die had ze dat achteraf altijd op een heel pijnlijke manier laten weten dat je zo niet met haar zuster omging – dat ze die persoon meer en meer begon te mogen. Er waren natuurlijk ook boys geweest die zo geschrokken waren van de gelijkenis tussen Alice en Avenue dat ze het een vies idee vonden om nog iets met Alice te doen. Ook dat had ze altijd prima gevonden. Er waren niet veel boys die Avenue in het echt hadden gezien omdat Alice altijd zo goed mogelijk voor haar zusje probeerde af te schermen met hoe veel boys ze wel niet omging. Avenue’s onschuldige karakter dacht altijd dat het ging om gewone vrienden, jongens met wie ze gewoon een ijsje ging eten of zo. Wist haar zusje veel dat ze meestal in bed belandde met al die jongens. En als het aan haar lag, hoefde Avenue dat ook niet te weten. Ze beet nadenkend op de binnenkant van haar wangen toen Kailee zijn vraag stelde. Ze wist niet of het zo’n goed idee was om Avenue mee naar Starshine te nemen. Er liepen daar veel kerels rond die geen schatjes waren en ze wilde er niet aan denken dat Avenue iets zou overkomen. Aan de andere kant waren zij en Kailee erbij. Als er iets met Avenue zou gebeuren, zou ze ingrijpen en als Kailee echt zo’n goede broer ging zijn als dat hij haar kleine zusje beloofde, dan zou hij ook wel ingrijpen. En ze durfde te wedden, door alleen al een waarneming van uiterlijk te doen, dat hij echt wel kon flippen als hij dat wilde. Het laatste wat hij zei overtuigde haar echter en ze gaf een knikje. ‘Goed dan, maar dan brengen we haar wel op tijd terug of als het te laat wordt morgenvroeg. Dan kan ze wel bij mij slapen,’ zei ze. Ze wilde eraan toevoegen dat Avenue ook bij hem kon slapen, maar schudde haar hoofd lichtjes. Ze had gemerkt dat Kailee het meende met Avenue, maar ze was ook weer niet zo dom om haar zusje meteen bij een vreemdeling te laten slapen. Dadelijk zou haar alsnog iets overkomen omdat Kailee niet goed bij zijn hoofd werd en dan zat zij met de gebakken peren. Dat zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven. Het was echter nog maar net middag, dus ze zouden genoeg tijd hebben om Avenue even naar Starshine te nemen en weer terug. De reistijd duurde toch niet al te lang. Avenue keek op Kailee’s opmerking alleen even vreemd alsof ze niet direct begreep waarom hij het zo vreselijk vond om hier te zijn. ‘We gaan naar onze school,’ zei Alice glimlachend tegen Avenue. Zodra tot haar door drong dat ze mee mocht met Kailee en haar grote zus, brak er een lach uit op Avenue’s gezicht. Alice tilde haar zusje de lucht in en hield haar op één arm vast nadat Avenue haar armen om Alice’s nek had geslagen. ‘Kom,’ mompelde ze tegen Kailee. ‘Wij zijn weg. Veel plezier samen,’ zei ze luid tegen haar vader en Kailee’s moeder. Haar vader keek eerst verbaasd naar haar en daarna naar Avenue. ‘Zij blijft hier,’ zei hij resoluut. Alice zuchtte, draaide zich om en liep naar Kailee. ‘Neem haar even van me over,’ zei ze zacht tegen hem. Avenue, die begreep wat er ging gebeuren, stak bang haar armpjes uit naar Kailee. Zodra deze zich om zijn nek hadden gewrongen, durfde Alice pas echt los te laten. Onder Avenue’s zitvlak verscheen er een lichtgevende zitplaat die pas weg zou gaan als er geen druk meer op werd gezet. Zo zou Avenue zeker niet vallen. ‘Wij gaan weg,’ siste Alice. ‘Avenue gaat mee. Je ziet haar vanavond terug,’ ging ze verder. Plotseling pakte haar vader haar hardhandig in haar arm en kneep zodat Alice kreunde van de pijn. ‘Je luisterde volgens mij niet, jongedame,’ siste hij terug. ‘Ze blijft hier!’ Hij boorde zijn nagels in haar arm en Alice wist niet wat ze moest doen. Haar vader aanvallen onder het toeziende oog van haar onschuldige zusje of hopen dat hij zou ophouden met knijpen?

De pijn in haar hand werd steeds erger en Alice wist zeker dat er afdrukken zouden verschijnen dankzij de manier waarop haar vader haar hand helemaal fijnkneep. Ze keek de man fel aan en wilde net wat lichtmagie gebruiken om zich te verlossen toen ze Kailee’s stem opeens hoorde. Verbaasd zijnde omwille van de jongen keken beide partijen hem aan. Alice voelde dat de druk op haar hand en haar arm verslapte toen Kailee zich ermee kwam bemoeien. Ze keek haar vader strak aan, maar deze keek enkel woedend naar Kailee. Toch zou hij niet al te veel uit kunnen halen naar de zoon van zijn nieuwe vrouw en dat leek hij zich te beseffen, want hij besloot wijselijk om Kailee geen grote mond te geven of hem een klap te verkopen. Dat had hij moeten proberen. Alice wist zeker dat Kailee hem dan gewoon knock-out had geslagen. Niet dat ze dat erg had gevonden. Ze keek Kailee fel aan toen ze de opmerking naar haar hoofd kreeg geslingerd. ‘Vroeg of laat hadden ze het toch wel gemerkt, hoor. Dus geef me verdomme niet de schuld van alles dat misloopt in je leven,’ siste ze hem zo zacht toe dat Avenue het zeker niet zou horen. Traantjes drongen zich op in de ogen van haar kleine zusje toen Kailee tegen haar zei dat hij wegging. Alice kneep haar ogen dicht, maar ze wist dat de tranen toch wel over de wangen van haar zusje gingen lopen of zij zichzelf daar nu voor afsloot of niet. En dus opende ze haar ogen weer en keek ze hulpeloos toe hoe het meisje begon te huilen. ‘Nice,’ siste ze de jongen toe, maar ze liet hem toch maar gaan. Ze draaide zich naar Avenue op. Deze wilde achter Kailee aanrennen. Ze struikelde echter halverwege en Alice ving haar op nog voordat ze met een smak op de grond zou belanden. Ze zette Avenue op haar heup en veegde de tranen van haar wangen. Haar vader keek haar boos en verbouwereerd aan, maar schudde zijn hoofd en draaide zich van hun weg toen hij hoorde dat zijn naam geroepen werd. ‘Avenue, luister even naar, lieverd,’ sprak ze en ze wachtte tot Avenue haar hoofdje naar haar gedraaid had. ‘Je gaat geen gekke dingen doen als wij weg zijn. Kailee en ik komen zo snel mogelijk terug naar Nova om je een keer mee te nemen naar onze academie. Of te wel Kailee of te wel ik kom je halen, maar je bent hier sowieso minstens één keer per week weg,’ beloofde Alice terwijl ze het handje van haar zusje vasthield. ‘Kailee zal jou echt niet vergeten, dat beloof ik. Hij zal een betere broer voor je zijn dan David ooit voor je was,’ fluisterde ze en ze drukte een kusje op de zijkant van Avenue’s hoofd. Daarna zette ze haar zusje weer neer, viel op haar knieën en knuffelde de kleine meid. Ze zei gedag tegen haar zusje, gaf haar één laatste aai over haar wang zoals ze Kailee had zien doen – maar dan op de andere wang – en liep vervolgens zonder iets te zeggen weg. Haar vader en Kailee’s moeder stonden in de hal. ‘En denk eraan, behandel haar als een prinses. Of ik doe je wat,’ snauwde Alice haar vader toe. Deze keek haar verbouwereerd aan. Alice deed de deur open. ‘Ze heeft al erg genoeg geleden onder dat vorige kreng.’ Vervolgens stapte ze naar buiten en smeet de deur dicht. Ze merkte dat tranen in haar ogen opwelden, maar weigerde om ze te laten stromen en stormde terug naar de shuttle zodat ook zij terug naar de academie kon gaan.