Vertrouwen…Bestond dat eigenlijk nog wel?

Rhine wist het niet meer. Vertrouwen had nu al zo vaak tot pijn en ellende geleid dat ze er niet echt meer in geloofde. Vertrouwen deed altijd pijn dat had ze wel al ondervonden. Ze had haar familie vertrouwt, van hen gehouden maar ze waren er allemaal niet meer. Ze had Sasuke vertrouwt, de jongen die haar al zoveel pijn had gedaan, die haar altijd om zijn vinger wist te winden maar haar uiteindelijk toch had proberen te breken. Ja daar zat ze nu zwaar mee. Ze kreeg het niet uit haar hoofd. Waarom had hij dat gedaan? Waarom zou hij in godsnaam zoiets doen? Rhine werd kwaad bij die gedachte heel kwaad zelfs. Wáarom?! Ze begreep er niets van en dat stoorde haar nog het meest. Ze begreep dingen altijd, ze kon altijd alles uitpluizen maar nu? Nu was het een raadsel dat niet opgelost wilde worden.

Rhine slenterde door oak’s field. Meestal was ze liever alleen maar nu moest ze hier wel zeker zijn. Ze wilde iets voor zack kopen iets dat net zo speciaal was als hij. Ja hij was misschien wel de enige persoon in deze wereld die ze kon vertrouwen, die ze durfde te vertrouwen.

Ze hoefde niet lang te zoeken om iets voor hem te vinden. Ze wist namelijk al het perfecte winkeltje om wat te halen. Een klein tweedehands winkeltje aan de rand van de stad. Mensen zagen dit winkeltje niet vaak ze liepen er meestal gewoon langs. Dat was het probleem van de mensheid ze keken niet. Als ze reisde waren ze zo gefixeerd op hun bestemming dat ze de mooie dingen van onderweg niet zagen. Best triest eigenlijk. Rhine liep het winkeltje binnen en glimlachte flauwtjes naar de oude man die trouw achter de kassa stond. Ja hij kende haar al ze kwam hier wel vaker. Ze tolereerde de man maar Rhine was niet echt vriendelijk tegen hem. Nee ze gedroeg zich afstandelijk en beleefd tegenover deze man. Zij wist wat achter die vriendelijke glimlach schuil ging, welk duister verleden het verborg. Dat wist ze bijna van ieder mens. En als je altijd alle duistere dingen kon zien raakte je er aan gewoon, was je er niet bang voor. Je werd er alleen nogal paranoia van. Ja want dat was wel wat Rhine was. Ze vertrouwde mensen niet, ze hield niet van hen en eigenlijk verafschuwde ze 99% van de mensheid. Mensen waren listig en sluw of eigenlijk dachten ze dat ze dat waren. Maar ze maakte altijd wel een fout dat wist Rhine als geen ander. Ze had al zo vaak fouten gemaakt zo vaak verkeerde beslissingen genomen. Het handige aan fouten maken was wel dat je er uit leerde en er minder impulsief door werd. Rhine had geleerd om geduldig en onopvallend te zijn. Haar prooien laten geloven dat ze geen bedreiging vormde en dan op een moment dat ze overmoedig werden toe te slaan. Dat was altijd de fout van een prooi zij dachten dat ze iets voor niets konden krijgen, maar laat het duidelijk zijn : dat is nóoit het geval.

Rhines oog viel op een klein doorzichtig doosje met een vreemde blauwe steen erin. Rhine las het kaartje dat erbij zat :

Bescherm steen

Deze steen zou volgens mythische teksten de drager ervan beschermen tegen alle vormen van kwaad.

Rhine opende het doosje en liet de steen even over haar vingers glijden. Ja dit was perfect. Het was speciaal en beschermend net als Zack was. Ze liep naar de oude man toe en rekende het af. Met de steen veilig in zijn doosje – en dat doosje in haar rugzak- liep ze door de iets donkerdere rustige steegjes. Ze hield niet van drukke straten met kwetterende mensen. Nee Rhine vond rust en stilte veel leuker.



Alles leek nog goed te gaan vandaag –wat je goed kon noemen in Rhines geval teminste- Ja ze was er bijna nog een 3 tal straten en ze zou het hek van de school zien. Een plaats die ze altijd verafschuwd hd maar nu…Nu voelde het als haar thuis. Rhine wist niet beter meer. Maar nee hoor natuurlijk Rhine kon gewoon geen geluk hebben. Toen ze de hoek van de straat naderde werd ze ineens tegen een muur geduwt. Ze hoorde wat kraken en ze voelde gewoon hoe het bloed op haar hoofd naar beneden stroomde. Fijn heel fijn, waar sloeg dit nu weer op?! Een man had haar tegen een muur geduwd en liep er nu vandoor met haar tas. Verdomme! Hij was dus een jager – een listig meesterbrein- Rhine wankelde recht en loste op . Ze kwam voor de man weer tevoorschijn, deze schrok zo erg dat hij haar tas liet vallen. Rhine hoorde het geluid van krakend glas. De doos, de steen ze waren gevallen, ze waren gebroken. Haar blik werd duister en boorde zich in de man, hij had haar cadeau kapot gemaakt. Rhin voelde de woede en frustratie opbouwen ze zag de schaduwen naar zich toe kruipen. De man draaide zich angstig om en begon van dit vreemde meisje weg te lopen.

Nee hij zou niet ontkomen hij zo niet kunnen vluchten na wat hij gedaan had, nee hij zou gestraft moeten worden! Rhine rende achter hem aan haar voeten leken wel te zweven. Ze voelde de adrinaline, de blinde woede die haar in zijn greep hield. Ze haalde de man onderuit door haar tas naar hem toe te slingeren. Recht in de knieholtes. De man kwam met een smak op de grond terecht. Haar blik was duister en emotieloos toe ze eenmaal langs hem stond. Hij draaide zich half op zijn zij maar had niet meer de kracht om zich op te richten en opnieuw een vluchtpoging te ondernemen. Niet dat hij echt zwaar gewond was, nee het kwam door Rhines priemende blik, die enge zwarte kraaloogjes. Ja haar ogen waren weer zwart geworden door pure woede. Ze wilde deze man doden. Ze had hem aangeraakt ze wist wat hij mispeuterd had hij verdiende geen leven. Ze boog door haar knieën en ging bovenop hem zitten haar handen gingen naar zijn hals, ze kneep. Hij deed niets –behalve naar het meisje staren dat hem aan het vermoorden was- Na een minuutje of 2 bewoog hij niet meer was het licht in zijn ogen weg. Rhine ging langzaam van hem af. Ze ging tegen een muur staan en liet zich naar beneden glijden waardoor er een streep van bloed op de oude stenen muur te zien was, haar bloed. Rhine staarde naar de bewolkte lucht. Ze keek naar hoe de regen naar beneden begon te vallen, naar hoe het bloed op haar hoofd, op haar handen, op de muur vermengde met het water, het koude regenwater. Het zou alles wegspoelen behalve het lijk dat een meter van haar vandaan lag. Dit was niet goed het was jaren geleden geweest dat ze zo roekeloos was geweest. En nu nu was zij zelf een prooi geworden….

"Reno... Reno... Wake up dear" Een vage stem, een moederlijke stem. Een stekende pijn, urrgg. Heb. Meer. Slaap. Nodig.. Al snel zakte Reno weer weg in een diepe slaap.

Die kater was echt verschrikkelijk! Reno had te veel gefeest en droeg daar natuurlijk de gevolgen van. Een barstende hoofdpijn en een superslecht humeur. Het was haast onmogelijk wat hij nu deed. Hij wankelde uit zijn bed en liep naar de badkamer die zich vrij dicht bij zijn slaapkamer bevond. Natuurlijk liep hij tegen de deur, vloekte hij een paar woorden en stond hij op om de deur open te maken. Een geeuw verliet zijn mond en hij trok een vies gezicht. De stank van drank was nog altijd te ruiken en dat moest hij maar snel oplossen. Het eerste wat hij deed was gechoqueerd kijken naar hoe zijn haar erbij lag. Wat had hij gisteren nu weer uitgespookt? Daar had hij geen idee van. Een zucht verliet zijn mond en hij begon met een pijnlijk gezicht zijn haar te kammen. Nadat dit eindelijk gedaan was deed hij zijn witte hemd en zwarte leren jas aan. Dit was zijn eerste dag op een nieuwe school. En meteen had hij al serieus verpest door een overdaad aan drank binnen te kappen de dag ervoor en dus eigenlijk met een serieuze kater naar de school te vertrekken. Zijn moeder sliep nog, dat was misschien het beste, niemand mocht hem zo zien, hij zag eruit als een halve zombie.

“Nog eventjes… Yo” mompelde hij tegen zichzelf en hij strompelde richting de shuttle. Meerdere mensen keken naar het wapen dat hij aan zijn broeksriem droeg. Reno keek even verveeld richting deze personen maar zijn aandacht werd al meteen weer getrokken door de massieve shuttle. “Wooowww…” mompelde hij en met open mond bleef hij twee minuten naar het ding staren. Uiteindelijk ging er naar binnen en zag hij hoe ruim het ding was. Met een gechoqueerd gezicht keek hij naar het interieur en dit bleef zo wonder voor wonder tot hij aankwam op SSA.

Oké dit had hij ook niet verwacht, een massief kasteel. Weer vloog zijn mond open en bleef hij naar het gebouw staren. Maar eigenlijk moest hij wel degelijk inkopen gaan doen en was hij zijn kater op slag vergeten. Meteen liep hij verloren naar het stadje waarover hij had gehoord en begon hij aan zijn inkopen in een tweedehands winkeltje… Daar liep vervolgens ook een meisje met blond haar binnen die een steen kocht. Waarvoor wist hij niet, maar hij besloot snel zijn spullen te betalen en hij volgde het kind. Hij besloot niet in te grijpen wanneer haar tas werd gepikt. Hij zag hoe ze de gast de stuipen op het lijf joeg en de steen viel. Die was kapot, spijtig. Reno besloot de aardige gast uit te hangen en hij rende richting de tweedehandswinkel en kocht daar zo’n steen, er was er nog maar eentje een bescherm steen. Hij had geen idee of dit wel goed was, maar hij betaalde deze en rende als een zot weer richting de plaats waar hij het meisje had gezien. Ze zat in een plas bloed en Reno’s ogen werden groot toen hij naar het lijk keek een meter verder van haar. Hij legde de steen die hij had gekocht voor het kind neer en boog over de man die ze had vermoord. Dit gebeurde vrij snel. Reno ging met zijn hand over het lijk dat in blauwe straaltjes uit elkaar viel, deze blauwe straaltjes gingen richting de blauwe lucht. “Hey… Yo, ik zag je met die steen, spijtig dat die zo stuk ging, dus ik besloot er een nieuwe te gaan halen. Hopelijk is hij goed.” Reno besloot afstand te houden en hij leunde tegen de muur. Met een afwachtende blik keek hij het meisje aan.

Rhine had de jongen die ook in de winkel stond wel even gezien maar echt aandacht had ze neit aan hem besteed. Waarom zou ze ook? Hij was waarschijnlijk weer zo'n egomaniakaal rijkeluis ventje dat naar iets opzoek was, of nog erger een derderangs diefje. Ach ja types waar Rhine dus geen aandacht aan wilde verspillen. Haar gedachten waren er niet bij. Dat was de reden waarom ze niet gemerkt had dat ze achtervolgd werd, dat was de reden waarom ze de man niet had zien aankomen. Zo werd maar weer eens duidelijk dat concentratie een belangrijk iets was. De man was snel vermoord. En Rhine voelde er niets bij. Ze voelde geen medelijden voor dit monster. Deze vuile dief die zelf ook al tientallen mensen levens had genomen, die onschuldige meisjes had aangerand. Nee ze kon geen medelijden vor hem opbrengen dus hem wurgen was geen uitdaging geweest. Ze had er van genoten om te zien hoe het licht in zijn ogen doofde, hoe zijn verdorde hart ophield met slaan en zijn verzuurde adem stokte.

Rhine zat tegen de muur haar blik was leeg - een gevolg vn een moord plegen, het verdoofde je compleet- Ze voelde de pijn op haar achterhoofd haast niet meer, het was een schim uit het verleden. ze werd al iets alerter toen ze een gestalte zag. Ze had gedacht dat het een agent zou zijn die haar mee zou sleuren naar een bureau en daarna degene opbellen die verantwoordelijk voor haar was. Maar het was geen agent het was die jongen weer. hij schoof een steen naar haar toe en liet het lijk oplossen. ze keek er verwonderd naar. Waarom was hij hier? Waarom gaf hij haar een steen? en Waarom hielp hij haar met het lijk weg te werken? Waarom vluchtte hij niet bij het zien van haar lge aanblik? Bij het zien van het verwaterde bloed op haar handen en hoofd?

“Hey… Yo, ik zag je met die steen, spijtig dat die zo stuk ging, dus ik besloot er een nieuwe te gaan halen. Hopelijk is hij goed.” Sprak hij. Rhines blik ging naar de steen en haar hand graaide er naar. Ze keek er even vluchtig naar liet het over haar hand glijden. Ja deze was goed. Ze keek naar haar tas die gescheurd, doorweekt en vuil van het bloed was. nee daar kon ze haar steen neit insteken dus liet ze hem in haar bloes glijden. Wankel stond ze op. Haar houding gespannen en haar uitdrukking wantrouwend. "Waarom ben je hier? Waarom heb je me achtervolgd?" Vroeg ze met een scherpe ondertoon.

Meteen liep hij verloren naar het stadje waarover hij had gehoord en begon hij aan zijn inkopen in een tweedehands winkeltje… Daar liep vervolgens ook een meisje met blond haar binnen die een steen kocht. Waarvoor wist hij niet, maar hij besloot snel zijn spullen te betalen en hij volgde het kind. Hij besloot niet in te grijpen wanneer haar tas werd gepikt. Hij zag hoe ze de gast de stuipen op het lijf joeg. De steen viel en brak in stukken. Reno bleef er een tijdje naar kijken en besloot een nieuwe te kopen voor het kind, waarom? Niemand zou het ooit weten, zelfs Reno niet. Het was gewoon zijn instinct dat werkte en meestal werkte hij puur instinctief. Het gebeurde allemaal snel, hij spurtte ervandoor alsof zijn leven ervan afhing. Zo moest hij wel vaker rennen vroeger toen hij voor de maffia werkte op Shadra. In diezelfde tweedehandswinkel kocht hij weer een steen, het was de laatste die ze nog hadden, een beschermsteen gedoe, vast wel goed genoeg. Deze betaalde hij en hij spurtte weer naar de plek waar hij het meisje had achtergelaten. Zijn ogen werden groot en hij keek het naar het lijk van de man. Die arme jongen was dood gewurgd, een minder aangename dood, ze wist haar technieken wel uit te kiezen. Reno knielde voor het lijk en liet het oplossen en blauwe straaltjes vertrokken naar de lucht. “Hey… Yo, ik zag je met die steen, spijtig dat die zo stuk ging, dus ik besloot er een nieuwe te gaan halen. Hopelijk is hij goed.” Reno besloot afstand te houden en hij leunde tegen de muur. Met een afwachtende blik keek hij het meisje aan. Hij vertrouwde het niet bepaald, maar ze zou vast niet veel doen sinds de dood van iemand nogal hard kon aankomen, zeker bij een eerste moord, daarna ging het vanzelf. Reno was gespecialiseerd in louche zaakjes maar was niet met moordzaken bezig, tegenover zijn andere ex-collega's. Hij was uit de maffia groep gestapt en eigenlijk gewoon gevlucht sinds ze hem terug wilden. Het meisje graaide naar de steen en liet deze over haar hand glijden, ze keurde het ding. Reno beet eventjes kort op zijn lip. Ze liet de steen in haar blouse glijden en hij kon het niet laten even te staren. Al snel schudde hij zijn hoofd en zag de wantrouwende blik toen ze wankelend opstond. Waar was ze nou mee bezig? Misschien kon hij iets doen ofzo.. Maar wat? Reno denk na! dacht hij bij zichzelf en hij fronste eventjes en hij liep rond haar om de wonden te bekijken. Die zagen er niet goed uit. "Waarom ben je hier? Waarom heb je me achtervolgd?" Vroeg ze met een scherpe ondertoon. "Shhhtt" zei hij en hij legde zijn handen op de wonden en begon deze met een frisse watermagie te helen. Het was een traag proces sinds Reno absoluut geen held was in helen. Maar uiteindelijk zag het er toch uit dat de wonde een korst vormde en ook nog eens schoon was. "Oke... Yo, nu ga ik jou uitleggen waarom ik je volgde. Ik ben dus nieuw om het zo even te verwoorden en ik zocht eigenlijk iemand die me gewoon kon helpen. En toen zag ik je overvallen worden en de steen die brak enzo. Dus daarom ben ik hier." Hij moest toch even adem halen, hij had te veel gezegt in één adem en hij hijgde eventjes. Na een tijdje kon hij weer degelijk spreken "De naam is Reno... Yo" Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij hurkte zich om alle sporen van het bloed te verwijderen. "Als je iemand vermoord doe het dan wel goed. Verwijder elk spoor van de misdaad is een goede tip die je moet onthouden." Met zijn hand ging hij over zijn paardenstaart en stond hij weer recht. Zijn ijsblauwe ogen keken naar het meisje "Je had hem eigenlijk gewoon goed op zijn hoofd moeten slaan maar bon. Het bewijs is weg dus ze komen er niet achter, wees maar gerust.. Yo" Ja niemand zou er achter komen wat er was gebeurd, Reno had toch alle feiten gewist van deze planeet en normaal hingen hier geen camera's. Toch besloot hij even rond te kijken, nee er waren geen camera's te bespeuren. Wat had die meid geluk zeg.

Wat hem bezielde om haar te achtervolgen, haar iets cadeau te doen en zelfs te blijven staan nu hij wist dat ze iemand vermoord had zette grote vraagtekens in rhines hoofd. Waarom? Hij kende haar niet, ze zag eruit als een psychopaat - en misschien was ze dat ook wel- maar toch hielp hij haar. Waarom in godsnaam? Was hij soms zo'n gek die van alles hield dat met moord en duisternis te maken had? Want dat soort mensen bestonden - jammer genoeg- wel degelijk. Ze had gezien hoe groot zijn ogen waren geworden bij het zien van het lijk. Ja Rhine had de man snel en pijnloos kunnen vermoorden maar dat had ze niet gewild ze wilde dat ij pijn leed. Dat hij de dood recht in de ogen keek. Rhine hield hem scherp in de gaten toen hij rond haar begon te lopen. Was hij haar nu echt aan het bekijken? Als ze zich niet zo verdoofd voelde had ze hem waarschijnlijk een klap verkocht. "Shhhtt" zei hij en hij legde zijn handen op de wonden en begon deze met een frisse watermagie te helen. Rhine spande al haar spieren op haar ogen groot op hem gericht. Wat deed hij nu?! Waarom raakte hij haar aan?! Rhine deed als gestoken een stap achteruit. "Raak me niet aan!" Beet ze hem toe. nee rhine en aanrakingen het ging niet goed samen. "Oke... Yo, nu ga ik jou uitleggen waarom ik je volgde. Ik ben dus nieuw om het zo even te verwoorden en ik zocht eigenlijk iemand die me gewoon kon helpen. En toen zag ik je overvallen worden en de steen die brak enzo. Dus daarom ben ik hier." Hij moest toch even adem halen, hij had te veel gezegt in één adem en hij hijgde eventjes. Na een tijdje kon hij weer degelijk spreken "De naam is Reno... Yo" Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij hurkte zich om alle sporen van het bloed te verwijderen. Rhine hield hem nog altijd scherp in de gaten. "Aha dus je dacht dat ik je zou helpen als ik erachter kwam dat je me achtervolgde als een gestoorde stalker? Tsss..." Zei ze terwijl ze haar armen kruistte. "Als je iemand vermoord doe het dan wel goed. Verwijder elk spoor van de misdaad is een goede tip die je moet onthouden." Met zijn hand ging hij over zijn paardenstaart en stond hij weer recht. Rhine hield hemù in de gaten en leunde tegen de muur. Gaf hij haar nu tips hoe ze iemand moest vermoorden? "Ik weet hoe ik van lijken moet afkomen, normaal had ik hem in een hoopje as veranderd maar ik wilde het niet het zou te makkelijk zijn ik wilde dat hij pijn leed...Dat was geen mens het was een vuil varken" Zei ze met opeengeklemde kaken en een kille blik. ja rhine wuist goed genoeg heo ze mensen moest ombrengen. ijn ijsblauwe ogen keken naar het meisje "Je had hem eigenlijk gewoon goed op zijn hoofd moeten slaan maar bon. Het bewijs is weg dus ze komen er niet achter, wees maar gerust.. Yo" Rhine haalde haar schouders op. "Het maakt me niet uit ze kunnen me niets maken, ik moet tegen niemand verantwoording afleggen het enige wat ze kunnen doen is me terug aan kalmùeeringspillen leggen en me weer naar school sturen om daar vervolgens straf te krijgen, het voordeel van minderjarig zijn" Zei ze met een vreugdeloos grijnsje. Haar naam vertelde ze niet nee ze vertrouwde deze jongen niet. Ze voelde aan haar hoofd aan de wond die al beter was. Had hij dat gedaan? Ze keek hem even onderzoekend aan. "Ik neem aan dat je nu iets terug wilt? Omdat je me geholpen hebt?" Vroeg ze emotieloos. ùMensen wilde altijd iets als ze iets goeds deden zo zat de wered in elkaar.

Het was misschien inderdaad eng geweest dat Reno de meid had achtervolgd maar dat kon hem nu echt eens niets schelen. Het was nu eenmaal toeval punt uit. Ze moest maar niet iemand zo vermoorden en zo'n drama opwekken, want hij hield van drama's. Misschien ietsje té veel. Hij kende haar inderdaad niet, ze zag er uit als een ziek wijf dat niet goed in haar hoofd was, maar dat maakte haar des te interessanter. Ze had gezien hoe groot zijn ogen waren geworden bij het zien van het lijk. Mooi zo, dan had ze toch nog oog voor detail. "Shhhtt" zei hij en hij legde zijn handen op de wonden en begon deze met een frisse watermagie te helen. Rhine spande al haar spieren op haar ogen groot op hem gericht. Oehlala blijkbaar hield ze er niet van dat mensen haar aanraakten dus hij gokte erop dat ze single was en vast oftewel negatieve ervaringen had gehad met mannen of gewoon nog geen vriend had gehad. Het meisje stapte weg van hem en beet hem toe dat hij haar niet mocht aanraken. Reno hield het hoofd koel en stak zijn handen in de lucht "Ik heb je wond alleen schoongemaakt, bedank me daar maar voor... Yo" zei hij ôp een luchtige toon en hij veegde zijn zwarte broek proper en dan begon hij aan zijn vest. "Oke... Yo, nu ga ik jou uitleggen waarom ik je volgde. Ik ben dus nieuw om het zo even te verwoorden en ik zocht eigenlijk iemand die me gewoon kon helpen. En toen zag ik je overvallen worden en de steen die brak enzo. Dus daarom ben ik hier." Hij moest toch even adem halen, hij had te veel gezegt in één adem en hij hijgde eventjes. Na een tijdje kon hij weer degelijk spreken "De naam is Reno... Yo" Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij hurkte zich om alle sporen van het bloed te verwijderen. Rhine hield hem nog altijd scherp in de gaten. "Aha dus je dacht dat ik je zou helpen als ik erachter kwam dat je me achtervolgde als een gestoorde stalker? Tsss..." Zei ze terwijl ze haar armen kruistte. "Als je iemand vermoord doe het dan wel goed. Verwijder elk spoor van de misdaad is een goede tip die je moet onthouden." Met zijn hand ging hij over zijn paardenstaart en stond hij weer recht. Rhine hield hem in de gaten en leunde tegen de muur. "Je mag me noemen hoe je wilt lady" zei hij met een tevreden grijns. Hem beledigen ging nu niet bepaald snel, dus ze mocht nog vaak moeite doen. "Ik weet hoe ik van lijken moet afkomen, normaal had ik hem in een hoopje as veranderd maar ik wilde het niet het zou te makkelijk zijn ik wilde dat hij pijn leed...Dat was geen mens het was een vuil varken" Zei ze met opeengeklemde kaken en een kille blik. "As is te voorspelbaar, en mijn techniek brengt lichaam en geest weer naar de levensstroom van de aarde." zei Reno met een droge uitdrukking, ze was echt al voorspelbaar in zijn ogen op dit moment. "Je had hem eigenlijk gewoon goed op zijn hoofd moeten slaan maar bon. Het bewijs is weg dus ze komen er niet achter, wees maar gerust.. Yo" Rhine haalde haar schouders op. "Het maakt me niet uit ze kunnen me niets maken, ik moet tegen niemand verantwoording afleggen het enige wat ze kunnen doen is me terug aan kalmùeeringspillen leggen en me weer naar school sturen om daar vervolgens straf te krijgen, het voordeel van minderjarig zijn" Zei ze met een vreugdeloos grijnsje. "Hm, misschien maar als je meerderjarig bent kunnen die tips goed van pas komen lady." zei hij terwijl hij weer recht ging staan en met zijn rug tegen de muur leunde. Hij ging met zijn hand over zijn metalen staaf die aan zijn broeksriem hing en die verlammend werkte. Ze keek hem even onderzoekend aan. "Ik neem aan dat je nu iets terug wilt? Omdat je me geholpen hebt?" Vroeg ze emotieloos. "Nee joh, zie het als een cadeau en een graag gedaantje. Zo mijd je straf en kan je nog lekker zorgeloos verder gaan met je leventje. Ik wed dat er nog veel dingen zijn die je wilt doen lady." zei hij met een grijns. Hij noemde haar Lady omdat hij haar naam niet wist dus dat was gewoon haar naam tot ze niet meer koppig wilde zijn en zich voorstelde.

Reno hield het hoofd koel en stak zijn handen in de lucht "Ik heb je wond alleen schoongemaakt, bedank me daar maar voor... Yo" zei hij ôp een luchtige toon en hij veegde zijn zwarte broek proper en dan begon hij aan zijn vest. Rhine produceerde een spottend geluidje en keek hem sceptisch aan. "Ik heb je hulp niet gevraagd dus ik ben niet verplicht om je te bedanken" Kaatste ze terug. haar armen over haar borst gekruist. Tsss mannen. Mooi niet dat ze haar zomaar liet aanraken. Ze wilde niet door dat ventje aangeraakt worden, ze wilde door niemand behalve zack aangeraakt worden. "Je mag me noemen hoe je wilt lady" zei hij met een tevreden grijns. Rhine kneep haar ogen nog verder tot spleetjes. Lady, bwergh wat haatte ze bijnamen toch. "Noem me maar gewoon Rhine ja, voor ik nog een moord bega" Zei ze zonder enig teken van plagerij in haar stem. "As is te voorspelbaar, en mijn techniek brengt lichaam en geest weer naar de levensstroom van de aarde." zei Reno met een droge uitdrukking. Rhine schudde zacht haar hoofd. "As van vuur dat is voorspelbaar. Mijn as is anders je zou het niet opmerken." Sprak ze rustig. Ja Rhines as was anders het had een andere chemische samenstelling dan normale assen. "En iets dat de wereld zo vervuild heeft hoort niet terug te keren naar de stroming van de aarde..." Voegde ze er nog droog aan toe. "Hm, misschien maar als je meerderjarig bent kunnen die tips goed van pas komen lady." zei hij terwijl hij weer recht ging staan en met zijn rug tegen de muur leunde. Hij ging met zijn hand over zijn metalen staaf die aan zijn broeksriem hing. Rhine hield haar blik even op het ding gericht. Wat was dat in godsnaam? Hmmm in ieder geval voorspelde het neit veel goeds. "Misschien wel ja..."Mompelde ze zachtjes. Raad aannemen van anderen was gewoon iets dat ze normaal niet deed. "Nee joh, zie het als een cadeau en een graag gedaantje. Zo mijd je straf en kan je nog lekker zorgeloos verder gaan met je leventje. Ik wed dat er nog veel dingen zijn die je wilt doen lady." zei hij met een grijns. Rhine moest lachen om zijn zeer verkeerde conclusie. "Zorgeloos? Ha wat een grap" zei ze met een vreugdeloze lach. "Zorgeloos bestaat niet in mijn wereld ventje" Zei ze voor ze rechtveerde en even naar haar rugzak toeliep. Ze bekeek het vuile bloeddoorlope ding. Ze haalde haar geld eruit en liet de rest oplossen. Haar as was bijna niet te zien je zou denken dat het gewoon stof was en dan nog zagen vele mensen het niet. Rhine stond weer recht en trok haar capuchon over haar hoofd zodat het aangekoekte bloed in haar blonde haren niet te erg opviel. Ze wandelde van Reno weg maar hield hem toch nog zeer subtiel in de gaten. Ze vertrouwde dat vreemde gastje niet hij was gewoonweg raar.

Reno hield het hoofd koel en stak zijn handen in de lucht "Ik heb je wond alleen schoongemaakt, bedank me daar maar voor... Yo" zei hij ôp een luchtige toon en hij veegde zijn zwarte broek proper en dan begon hij aan zijn vest. Rhine produceerde een spottend geluidje en keek hem sceptisch aan. "Ik heb je hulp niet gevraagd dus ik ben niet verplicht om je te bedanken" Kaatste ze terug. "Ik neem aan dat dat een danku was op de lady manier?" zei hij al even spottend terug. Oh man wat hield hij van gevaar, het was zo'n rush die door hem heen ging waarvan hij hield. "Je mag me noemen hoe je wilt lady" zei hij met een tevreden grijns. Rhine kneep haar ogen nog verder tot spleetjes. Oeh wat was dit toch leuk, ze deed hem nog meer interesse krijgen. "Noem me maar gewoon Rhine ja, voor ik nog een moord bega" Zei ze zonder enig teken van plagerij in haar stem. "As is te voorspelbaar, en mijn techniek brengt lichaam en geest weer naar de levensstroom van de aarde." zei Reno met een droge uitdrukking. Rhine schudde zacht haar hoofd. "As van vuur dat is voorspelbaar. Mijn as is anders je zou het niet opmerken." Sprak ze rustig. "Nog steeds... Verdacht.." mompelde hij en hij keek met zijn ijsblauwe ogen richting het meisje genaamd Rhine. "Hm, misschien maar als je meerderjarig bent kunnen die tips goed van pas komen lady." zei hij terwijl hij weer recht ging staan en met zijn rug tegen de muur leunde. Hij ging met zijn hand over zijn metalen staaf die aan zijn broeksriem hing. Rhine hield haar blik even op zijn wapen gericht. Dit had hij van zijn baas gekregen, handig ding, gaf elektrische schokken af, waar hij met zijn watermagie alleen maar voordelen uithaalde sinds water de kracht van elektriciteit versterkte. "Misschien wel ja..."Mompelde ze zachtjes. Ahw, niet leuk, ze ging er niet meer op in. "Nee joh, zie het als een cadeau en een graag gedaantje. Zo mijd je straf en kan je nog lekker zorgeloos verder gaan met je leventje. Ik wed dat er nog veel dingen zijn die je wilt doen lady." zei hij met een grijns. Rhine moest lachen om zijn zeer verkeerde conclusie. "Zorgeloos? Ha wat een grap" zei ze met een vreugdeloze lach. "Zorgeloos bestaat niet in mijn wereld ventje" Zei ze voor ze rechtveerde en even naar haar rugzak toeliep. "Misschien is dat ook dankzij je mentaliteit... Lady" Nog steeds deed hij geen moeite haar naam uit te spreken. Dat zou vast in haar verkeerde keelgat schieten. Reno legde zijn metalen stok op zijn schouder, er zat een knop aan het ding en als hij daarop duwde ging er door de punt elektriciteit en gaf dit een schok af, het was zo'n handig ding. Een grijns sierde zijn lippen en hij keek Rhine aan "Misschien moet je gewoon wat minder nadenken over de dingen en je wat zorgelozer opstellen. Dat gaat je helpen. Maar ja, je vind me raar, geef het toe. Ik ben dan ook geen normaal persoon dat moet ik zelf ook toegeven. En misschien is niet normaal zijn wel het beste" zei hij terwijl hij opeens achter Rhine stond.

"Ik neem aan dat dat een danku was op de lady manier?" zei hij al even spottend terug. Rhine draaid emet haar ogen. "Maak ervan wat je wilt, maar dichter bij een bedankje zal je van mij niet krijgen" Sprak ze fel terug. Man wat was dat ventje irritant. Er zaten bij hem echt nog meer steekjes los dan dat bij Rhine zelf het geval al was. waarom? Waarom was zij toch altijd degene die weirdo's aantrok? "Nog steeds... Verdacht.." mompelde hij en hij keek met zijn ijsblauwe ogen richting het meisje genaamd Rhine. Rhine haalde haar schouders nonchalant op. "Wat maak het uit?" Sprak ze droogjes. Ja eigenlijk waar bemoeide hij zich mee? Wou hij nu serieus een discussie over hoe je het beste iemand kon vermoorden beginnen op straat? Blijkbaar was zijn geestelijke cappasiteit ook niet erg ontwikkeld. Eigenlijk best triest. "Misschien is dat ook dankzij je mentaliteit... Lady" Nog steeds deed hij geen moeite haar naam uit te spreken. Kijk daar werd ze dus pissig van. Ze keek hem over haar schouder aan. "Luister pony tail-hair-dude, er is niets mis met mijn mentaliteit. En als dat wel zo is ben jij wel de laatste die daar over mag klagen, jij bent nog niet eens in staat om een simpele naam van 5 letters te onthouden" Sprak ze geprikkeld en spottend. Reno legde zijn metalen stok op zijn schouder. Een grijns sierde zijn lippen en hij keek Rhine aan "Misschien moet je gewoon wat minder nadenken over de dingen en je wat zorgelozer opstellen. Dat gaat je helpen. Maar ja, je vind me raar, geef het toe. Ik ben dan ook geen normaal persoon dat moet ik zelf ook toegeven. En misschien is niet normaal zijn wel het beste" zei hij terwijl hij opeens achter Rhine stond. Rhine draaide zich in een wip om waardoor haar capuchon afvloog en haar lange blonde haren zijn gezicht een moment streelde. Hij stond verdorie dichtbij. Rhines ogen waren nog harder vernauwt. Ze moest ietsje omhoog kijken omdat hij groter was. "Er is een verschil tussen vreemd en gestoord zijn kereltje" Zei ze op een spottend toontje. "En als ik zou relaxen ben ik niet meer opmerkzaam, en niet opmerkzaam zijnn is nogal gevaarlijk als iemand je probeerd te vermoorden" Sprak ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "En zeg eens. Hoe geraak ik van je af zonder een 2de moord te begaan?" Vroeg ze met een geamuseerd grijnsje en een opgetrokken wenkbrauw.

"Ik neem aan dat dat een danku was op de lady manier?" zei hij al even spottend terug. Rhine draaid emet haar ogen. "Maak ervan wat je wilt, maar dichter bij een bedankje zal je van mij niet krijgen" Sprak ze fel terug. Reno wist goed genoeg dat hij haar op haar zenuwen werkte, dat was de hele bedoeling. Haar kwaad krijgen zodat hij zijn grenzen wist en er misschien zelfs een gevechtje van kwam. "Nog steeds... Verdacht.." mompelde hij en hij keek met zijn ijsblauwe ogen richting het meisje genaamd Rhine. Rhine haalde haar schouders nonchalant op. "Wat maak het uit?" Sprak ze droogjes. “Veel sinds ik ooggetuige ben en ik niet in de problemen wil komen op mijn eerste dag” Oké dat was gelogen, hij hield van in problemen verzeild te geraken. Dat was gewoon zijn hobby, heisa veroorzaken. Maar Rhine onderschatte hem en dat zag hij aan de manier hoe ze naar hem beet en hem bekeek. Ja dit meisje zou voor verrassingen komen te staan sinds ze niet verwachtte dat hij wel degelijk slim was, maar gewoon lui was. "Misschien is dat ook dankzij je mentaliteit... Lady" Nog steeds deed hij geen moeite haar naam uit te spreken. Ja ja hier kwam het, de pissigheid, mooi zo, hij zou vast zo zijn grens bereiken en zou ze aanvallen. Maar hij had al gezien dat ze kon oplossen. Dus dit kon hij best tegengaan door een korte schok zodat ze voor kort verlamd zou zijn. Ze keek hem over haar schouder aan. "Luister pony tail-hair-dude, er is niets mis met mijn mentaliteit. En als dat wel zo is ben jij wel de laatste die daar over mag klagen, jij bent nog niet eens in staat om een simpele naam van 5 letters te onthouden" Sprak ze geprikkeld en spottend. “Goh Lady… Ik heb gewoon geen zin om je naam uit te spreken..” zei Reno en legde zijn metalen stok op zijn schouder. Een grijns sierde zijn lippen en hij keek Rhine aan "Misschien moet je gewoon wat minder nadenken over de dingen en je wat zorgelozer opstellen. Dat gaat je helpen. Maar ja, je vind me raar, geef het toe. Ik ben dan ook geen normaal persoon dat moet ik zelf ook toegeven. En misschien is niet normaal zijn wel het beste" zei hij terwijl hij opeens achter Rhine stond. Rhine draaide zich in een wip om waardoor haar capuchon afvloog en haar lange blonde haren zijn gezicht een moment streelde. Ja hier zou het komen. Nog eventjes Reno… Nog eventjes. "Er is een verschil tussen vreemd en gestoord zijn kereltje" Zei ze op een spottend toontje. "En als ik zou relaxen ben ik niet meer opmerkzaam, en niet opmerkzaam zijnn is nogal gevaarlijk als iemand je probeerd te vermoorden" Sprak ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "En zeg eens. Hoe geraak ik van je af zonder een 2de moord te begaan?" Vroeg ze met een geamuseerd grijnsje en een opgetrokken wenkbrauw. “Onderschat mij niet lieverd” zei Reno op een brutale toon en hij verscheen achter haar, hij was gewoon extreem snel. “Je begaat een fout als je me onderschat. Een grove fout, want ik hou van gevaar en een kick.” Zei hij voor hij weer verscheen en tegen de muur aanleunde. Hij hield deze keer zijn stok voor zich, een geamuseerde grijns sierde zijn lippen. Ze onderschatte hem, ze zou nog eens voor een aangename verrassing te komen staan.

“Veel sinds ik ooggetuige ben en ik niet in de problemen wil komen op mijn eerste dag” Rhine maakte een afkeurend geluidje en schudde met haar vinger. "je bent geen ooggetuigen, jij hebt het lijk weggewerkt dus je bent medeplichtig" Zei ze met een duivels geamusseerd grijnsje. “Goh Lady… Ik heb gewoon geen zin om je naam uit te spreken..” zei Reno en legde zijn metalen stok op zijn schouder. Ze snoof even maar dwong zichzelf rustig te blijven. Hij was het niet waard. Hij was het niet waard om nog een moord te begaan. Rhine vond moorden niet een al te fijne bezigheid maar als het moest zat ze er niets mee in. als hij zo verder zou gaan zou ze zeker zijn neus breken, op zijn minst. "Dus je bent gewoon een domme luie zak? Gezellig" Sprak ze doodkalm. maar haar blik werd steeds gepikeerder. “Onderschat mij niet lieverd” zei Reno op een brutale toon en hij verscheen achter haar, hij was gewoon extreem snel. “Je begaat een fout als je me onderschat. Een grove fout, want ik hou van gevaar en een kick.” Zei hij voor hij weer verscheen en tegen de muur aanleunde. Hij hield deze keer zijn stok voor zich, een geamuseerde grijns sierde zijn lippen. kijk nu was ze boos. Ze vond die lady al erg genoeg maar dat geliefje daar kreeg ze helemaal de kriebels van. Die bijnaam, die was al te vaak gebruikt door monsters, door de meest afschuwelijke wezens die er op deze aarde hadden rondgelopen, en soms zelfs nu nog rondlopen. Nee ze wilde niet dat iemand haar zo noemde. Ze draaide zich weer naar hem toe en stampvoette op hem af. "Luister gast! Stop met die idiote bijnaampjes! Stop met het opentrekken van die grote bek van je! of anders..." Zei ze op een kwade toon terwijl ze steeds dichterbij kwam. Ze ging haast tegen hem staan. "..Gebeuren er nare dingen" Fluisterde ze op een dreigend toontje voor ze haar vuist met een snelle vaart op zeer gevoelige delen liet neerkomen.

“Veel sinds ik ooggetuige ben en ik niet in de problemen wil komen op mijn eerste dag” Rhine maakte een afkeurend geluidje en schudde met haar vinger. "je bent geen ooggetuigen, jij hebt het lijk weggewerkt dus je bent medeplichtig" Zei ze met een duivels geamusseerd grijnsje. “Goh Lady… Ik heb gewoon geen zin om je naam uit te spreken..” zei Reno en legde zijn metalen stok op zijn schouder. Ze snoof, mooi ze begon het op haar heupen te krijgen. "Dus je bent gewoon een domme luie zak? Gezellig" Sprak ze doodkalm. "Zo kan je het verwoorden ja, maar een zak? Nee hoor... Yo" sprak hij weer even rustig met een brede zelfvoldane grijns op zijn gelaat. “Onderschat mij niet lieverd” zei Reno op een brutale toon en hij verscheen achter haar, hij was gewoon extreem snel. “Je begaat een fout als je me onderschat. Een grove fout, want ik hou van gevaar en een kick.” Zei hij voor hij weer verscheen en tegen de muur aanleunde. Hij hield deze keer zijn stok voor zich, een geamuseerde grijns sierde zijn lippen. Ja zodra ze aanviel, had hij al direct het perfecte plan om uit te voeren. Ze draaide zich weer naar hem toe en stampvoette op hem af. "Luister gast! Stop met die idiote bijnaampjes! Stop met het opentrekken van die grote bek van je! of anders..." Zei ze op een kwade toon terwijl ze steeds dichterbij kwam. "Perfect..." mompelde hij. Hij had haar grens bereikt, dat was een mooi meenemertje, ze had een vrij korte lont. Ze ging haast tegen hem staan. "..Gebeuren er nare dingen" Fluisterde ze op een dreigend toontje voor ze haar vuist met een snelle vaart op zeer gevoelige delen liet neerkomen. Reno werd een plas water die achter haar weer verscheen, zijn stok tegen haar keel gedrukt en hij was kletsnat, dus elektriciteit was nu sterker. Hij liet een schok door haar lichaam gaan via de bat zodat ze kort verlamd werd "Ik sla helaas geen meisjes dus je mag van geluk spreken." zei hij met een geamuseerde grijns. Hij pakte haar bij haar schouder vast met een hand, deed zijn jas uit, smeet die op de grond en zette rhine er op. "Zo Rhine, ik zei toch, onderschat me niet. Ik heb een maffia verleden en trouwens, je beweging was veel te voorspelbaar, ik zag hem gewoon aankomen door simpel in je ogen te kijken. En noem me niet dom, ik doe me dom voor om zo mensen de indruk te geven dat ik een 'pushover' ben" zei hij terwijl hij weer tegen een muur leunde en haar aankeek. Wat zou ze nu gaan doen? Weer een poging doen tot aanvallen? Oplossen en een verrassingsaanval doen? Hij begon allerlei strategieën te bedenken in zijn hoofd.

"Zo kan je het verwoorden ja, maar een zak? Nee hoor... Yo" sprak hij weer even rustig met een brede zelfvoldane grijns op zijn gelaat. "kennelijk ken je de definitie van zak dus niet zo goed, want als je dat wel zou doen zou je het met me eens zijn." Zei ze terwijl ze haar armen kruistten. Ja Rhine was er niet helemaal bij haar gedachten bij. Haar normale zo gestructureerde killersgeest was nu net zo door elkaar lopend als haar emotionele geest. Ze was gewoon erg verward maar aan de buitenkant was dat niet te zien, gelukkig maar. Ze wilde die zelfingenomen grijns van zijn kop halen. Maar ze dacht niet na ze gebruikte alleen haar kracht - iets dat ze normaal nooit deed- Reno werd een plas water die achter haar weer verscheen, zijn stok tegen haar keel gedrukt en hij was kletsnat. Rhine voelde een schok en werd lichtjes slap. Wat had hij met haar gedaan?"Ik sla helaas geen meisjes dus je mag van geluk spreken." zei hij met een geamuseerde grijns. Hij pakte haar bij haar schouder vast met een hand, deed zijn jas uit, smeet die op de grond en zette rhine er op. Rhine was de hele gebeurtenis in haar hoofd aan het verwerken. Het was vreemd om niet te kunnen bewegen. Ja het voelde alsof ze opgesloten zat in haar eigen lichaam. "Zo Rhine, ik zei toch, onderschat me niet. Ik heb een maffia verleden en trouwens, je beweging was veel te voorspelbaar, ik zag hem gewoon aankomen door simpel in je ogen te kijken. En noem me niet dom, ik doe me dom voor om zo mensen de indruk te geven dat ik een 'pushover' ben" zei hij terwijl hij weer tegen een muur leunde en haar aankeek. Rhine staarde hem alleen maar aan met een doodse blik. Haar achterhoofd bonsde nog steeds door de oude wond. Het litteken op haar heup begon weer te trekken, dat had ze wel vaker als ze in zulke situatie belandde. Langzaam aan kreeg ze weer gevoel in haar lichaam ze stond iet wat wankel recht en fluisterde een paar woorden. haar schaduw verbond zich met dezijne - ja sasuke was niet de enige die nieuwe trucjes had geleerd- . "Misschien heb je wel ergens een punt Renootje." Zei ze met een kleine grijns. Ze liet haar nek even kraken voor ze een stap naar hem toe deed, waardoor hij automatisch ook een stap naar haar toe deed. "Zie je we zijn verbonden" Zei ze op een zoete toon. oké deze aanval was niet altijd even handig maar nu kon eht er wel mee door. ze draaide zich met haar rug naar hem toe - waardoor hij ook met zijn rug naar haar toe stond-. En ze zwierde haar hoofd hard naar voren. Dat deed ze omdat hij haar beweging dan zou nadoen en met zijn hoofd tegen de muur zou knallen. Eenmaal als ze dat gedaan had liet ze haar schaduw weer terug trekken. ze draaide zich naar hem toe en staarde naar hem voor ze de steen tegen zijn achterhoofd gooide. Bij nader inzien wilde ze niets van hem bij zich hebben. Ze wilde niet dat ze aan deze vreemde gozer moest denken als ze iets aan Zack zou geven.

"Zo kan je het verwoorden ja, maar een zak? Nee hoor... Yo" sprak hij weer even rustig met een brede zelfvoldane grijns op zijn gelaat. "kennelijk ken je de definitie van zak dus niet zo goed, want als je dat wel zou doen zou je het met me eens zijn." Zei ze terwijl ze haar armen kruistten. "Oh, meisje denkt dat ik een zak ben? Dan kijk jij echt niet verder dan je neus lang is." zei Reno al spottend, ja Reno was eigenlijk totaal anders dan hij liet doorschijnen. ze liet haar vuist met een snelle vaart op zeer gevoelige delen neerkomen. Reno werd een plas water die achter haar weer verscheen, zijn stok tegen haar keel gedrukt en hij was kletsnat, dus elektriciteit was nu sterker. Hij liet een schok door haar lichaam gaan via de bat zodat ze kort verlamd werd "Ik sla helaas geen meisjes dus je mag van geluk spreken." Hij pakte haar bij haar schouder vast met een hand, deed zijn jas uit, smeet die op de grond en zette rhine er op. Ze was nog niet vaak verlamd geweest, ze was net een slappe vod van zo'n klein schokje. Bah daar was ook niets leuk aan. Hij had op zijn minst wat verzet verwacht. "Zo Rhine, ik zei toch, onderschat me niet. Ik heb een maffia verleden en trouwens, je beweging was veel te voorspelbaar, ik zag hem gewoon aankomen door simpel in je ogen te kijken. En noem me niet dom, ik doe me dom voor om zo mensen de indruk te geven dat ik een 'pushover' ben" zei hij terwijl hij weer tegen een muur leunde en haar aankeek. Rhine staarde hem alleen maar aan met een doodse blik. Sowieso dat er straks weer iets gebeurde, dat ze wraak ging nemen en daarop had hij zich al voorbereid. Ja hier kwam het, zijn schaduw werd verbonden met die van haar en hij bewoog mee met Rhine's bewegingen. Wat was dat? Hij moest gedwongen ronddraaien en stond tegen een muur, ja dit had hij niet echt verwacht. Hij deed gedwongen zijn hoofd naar achter en knalde tegen de muur, er ontstond een groot lawaai en een gat in de muur. "Molesteer die muur niet zo" mompelde hij terwijl hij na de schaduwsessie ook nog eens die steen tegen zijn hoofd kreeg. Nu draaide hij zich om. Dit ging leuk worden, nu kon hij ook wel wat trucjes van de foor. Een grijns ontstond op zijn gezicht terwijl bloed van zijn hoofd druipte. Maar hij beschermde zijn hoofd met een laagje water "Nog steeds ga ik de eed niet verbreken en ga ik jou niet slaan." zei hij "Maar ik kan wel gemeen uit de hoek komen." Deze keer vonkte de elekrticiteit van zijn staaf af sinds hij weer helemaal nat was. Hij begon een bel te blazen, maar deze was pekzwart, het was een bel die je helemaal ziek zou maken. De ene was er meer resistent tegen dan de andere. De bel ging over Rhine heen en hij loste zijn bel die zich helemaal aan Rhine vastplakte. Normaal waren de bijwerkingen gewoon overgeven of extreem niezen, of een pijnlijke hoest. Reno keek dan weer even naar de put in de muur en klakte afkeurend met zijn tong. Zo gebouwen molesteren... Tsss." Met zijn hand wreef hij over zijn hoofd waarvan de wonden weer mooi een korst hadden gekregen. Maar al snel draaide hij zich om sinds de bel knapte en zijn spreuk in werking zou gezet worden.

"Oh, meisje denkt dat ik een zak ben? Dan kijk jij echt niet verder dan je neus lang is." zei Reno al spottend. rhine haalde haar schouders op. "Ach laat het gewoon" Zei ze met een zucht. Hij irriteerde haar echt verschrikkelijk, de stomme zak. Kennelijk had hij haar trucje niet verwacht, mooi zo. Kijk dat vond ze dus grapig. "Molesteer die muur niet zo" mompelde hij terwijl hij na de schaduwsessie ook nog eens die steen tegen zijn hoofd kreeg. Nu draaide hij zich om. "ik molesteer de muur niet, dat doe jij met een lompe kop" Zei ze met een uitdagende grijns. "Nog steeds ga ik de eed niet verbreken en ga ik jou niet slaan." zei hij "Maar ik kan wel gemeen uit de hoek komen." Deze keer vonkte de elekrticiteit van zijn staaf af sinds hij weer helemaal nat was. Hij begon een bel te blazen, maar deze was pekzwart. Rhine keek er met een opgetrokken wenkbrauw naar. Ging hij nu bellen blazen? Wat was hij bezig? "En als je me niet durft te slaan is dat jouw probleem" zei ze schouderophalend. De bel ging over Rhine heen en hij loste zijn bel die zich helemaal aan Rhine vastplakte. Rhine voelde iets in zich ze voelde zich misselijk en haar keel brandde maar ze liet het niet merken. Rhine had al zo vaak imense pijnen gehad dat ze er bijna niet op reageerde. ze negeerde de pijn. Mentaal hield ze het tegen maar haar al zwaar verzwakte lichaam zou het niet lang trekken. Reno keek dan weer even naar de put in de muur en klakte afkeurend met zijn tong. Zo gebouwen molesteren... Tsss." Met zijn hand wreef hij over zijn hoofd waarvan de wonden weer mooi een korst hadden gekregen. Rhine voelde zich draaierig. De bel had veel effect op haar omdat haar lichaam heel onstabiel en zwak was door alle mentale en emotionele pijn die ze had doorstaan. Rhines blik werd steen hard haar handen gloeide een duisternis af. Ze lostte een paar keer op en kwam voor hem tevoorschijn zijn stok schopte ze met een ferme trap uit zijn hand haar hand greep naar zijn keel. "Ik ben je echt zo beu ventje" Zei ze met een duistere krakende stem. Ze begon te knijpen hard te knijpen ze wilde hem dood hebben. Maar zijn spreuk begon haar lichaam aan te tasten. Rhine begon te trillen haar ogen weg te draaien. haar lichaam had nog steeds niet compleet hersteld van de drugs en nu dit, dit werd teveel. Haar greep verslapte en ze zakte ineen. haar ogen compleet weggedraait en haar hartslag verlaagde aanzienelijk.

"Oh, meisje denkt dat ik een zak ben? Dan kijk jij echt niet verder dan je neus lang is." zei Reno al spottend. rhine haalde haar schouders op. "Ach laat het gewoon" Zei ze met een zucht. De irritatie bij haar liep serieus hoog op en dat amuseerde hem. "Molesteer die muur niet zo" mompelde hij terwijl hij na de schaduwsessie ook nog eens die steen tegen zijn hoofd kreeg. Nu draaide hij zich om. "ik molesteer de muur niet, dat doe jij met een lompe kop" Zei ze met een uitdagende grijns. "Nog steeds ga ik de eed niet verbreken en ga ik jou niet slaan." zei hij "Maar ik kan wel gemeen uit de hoek komen." Deze keer vonkte de elekrticiteit van zijn staaf af sinds hij weer helemaal nat was. Hij begon een bel te blazen, maar deze was pekzwart. Rhine keek er met een opgetrokken wenkbrauw naar. Ze had geen idee wat hij van plan was, maar het was zeker de moeite, alleen als ze drugs zou nemen zou het lelijk tegenvallen sinds het lichaam dan al zwak was. Dan zou Reno de ziekte eruit moeten nemen, maar dat was aardig simpel sinds hij die spreuk zelf had opgesteld. "En als je me niet durft te slaan is dat jouw probleem" zei ze schouderophalend. De bel ging over Rhine heen en hij loste zijn bel die zich helemaal aan Rhine vastplakte. Zo het had nog even tijd nodig voor dat het ging werken. Het grappigste was dat hij als water in haar lichaam kon gaan en het virus er zo kon ongedaan maken. Reno keek dan weer even naar de put in de muur en klakte afkeurend met zijn tong. Zo gebouwen molesteren... Tsss." Met zijn hand wreef hij over zijn hoofd waarvan de wonden weer mooi een korst hadden gekregen. Zo nog een dertig tal seconden en het zou beginnen werken. Ze lostte een paar keer op en kwam voor hem tevoorschijn zijn stok schopte ze met een ferme trap uit zijn hand haar hand greep naar zijn keel. "Ik ben je echt zo beu ventje" Zei ze met een duistere krakende stem. Ze begon te knijpen hard te knijpen, maar zijn nek werd een soort van gelei, ze mocht knijpen zo hard ze wilde, het zou geen effect hebben. Maar haar greep lostte opeens en ze draaide helemaal weg. Maar dit klopte helemaal niet, ze viel op de grond en Reno hurkte "druggebruiker, of net gestopt allesinds." mompelde hij voor hij haar mond opendeed en als water in haar lichaam ging om het virus dan in zich op te nemen, het duurde even sinds het ding al bij de maag was. gelukkig was het een virus dat zich niet kon vermenigvuldigen, Rhine had geluk. Eindelijk had Reno het virus te pakken. Hij verliet haar mond en veranderde weer in zichzelf. Hij meette haar polsslag, die was veel te laag."Urgh jouw binnenkant is ook niet bepaald smakelijk, het spijt me meid, ik moet dit doen." zei hij voor hij haar neus dichtkneep en haar mond op mond beademing gaf zodat ze genoeg zuurstof binnenkreeg. Dan nam hij zijn stok en hield deze klaar voor als er iets mis ging lopen. Hij bleef gehurkt bij Rhine zitten "Komaan meid, je bent sterk genoeg, dat heb ik al gevoeld. Je haalt het wel." zei hij met een rustige kalme stem.

Zijn nek! Waarom werkte zijn nek niet tegen? Die was veel te soepel! Nee zo hoorde de spieren van een nek niet te werken! Die hoorde zich te spannen als je begon te knijpen. Maar dat deden ze niet ze veerde met haar mee. wat deed hij?! Hoe kwam dat?! Maar Rhine had niet genoeg tijd om erachter te komen. Nee ze ging haast meteen tegen de vlakte. Weer die beelden. Klauwen , kraaloogjes , slangen. Allemaal kwamen ze voor in haar nachtmerriebeelden. Nee ze kon niets doen de beelden wilde niet weg. Ze wilde schreeuwen ze wilde wegduiken maar niets reageerde. ze zat vast! Ze voelde iets in haar mond het was koud, het gleed helemaal naar haar maag toe. Door de waanzin van de nachtmerries dacht ze aan slangen. Er zat een slang in haar! Hij wilde haar vanbinnen opeten! Rhines maaginhoud en alles begon samen te trekken klaar om alles eruit te gooien maar dat gebeurde natuurlijk niet. Nee het wilde niet werken. Rhine begon te stuiptrekken ze dwong zichzelf wakker te worden maar het wilde maar niet lukken. Rhine opende haast meteen haar ogen toen ze iets op haar mond voelde. Ze schrok zich haast dood toen ze merkte dat hij zijn lippen op de hare had geplant. Het kon haar niet schelen dat hij haar probeerde te helpen mond op mond ging haar dus te ver! En hij was trouwens de oorzaak van deze verschrikkelijke situatie! Dus hief ze haar vuist en sloeg ze hem recht tegen zijn kaak. Ze kroop iets omhoog waardoor ze rechter zat. Haar blik op hem gericht. ze voelde zich nog erg licht in haar hoofd maar Rhines wilskracht was zo sterk dat ze gewoon in staat was om haar lichaam te dwingen over het randje te gaan. Ze zou in staat zijn om te rennen met een gebroken been als dat moest. "WAAG HET NIET OM DAT NOG EENS TE PROBEREN!" Zei ze met een kwade iet wat zwakke stem. Haar blik leek wel vuur te spuwen.

Oh wat vond hij dit leuk, zijn nek was net blubber op het moment dat Rhine hem dichtkneep en zijn luchpijp net genoeg open bleef staan om gezond te kunnen ademen. Een grijns verscheen op Reno's gezicht maar dan ging ze tegen de vlakte. Het meisje had drugs ingenomen, dus het virus moest eruit. Hij werd weer compleet water en glipte haar keel binnen om het niet vermenigvuldigbaar virus uit haar maag te halen. Al snel kwam hij weer uit haar keel en veranderde hij in zichzelf. Ze bewoog en spartelde, ze leek wel gek te worden. Reno zag geen andere oplossing om haar bij te laat komen dan ze mond-op-mond beademing te geven. Een klap zou er aan te komen zijn maar zo kwam ze tenminste bij. Goed idee Reno! Hij drukte zijn lippen op de hare en blies een hoeveelheid lucht bij haar naar binnen. En daar kwam de vuistslag, recht op zijn kaak, helaas ging haar vuist helemaal mee met zijn kaak. Reno ging van haar af en zijn kaak werd weer normaal. "Wat een bedankje meid, ik voel me vereerd" Dit was gewoon lollig, maar het meisje dreef het te ver. Haar lichaam kon dat helemaal niet aan, maar ze had wel de wilskracht. "WAAG HET NIET OM DAT NOG EENS TE PROBEREN!" Zei ze met een kwade iet wat zwakke stem. Haar blik leek wel vuur te spuwen. "I just saved your life. Maar yo chillax meid. Dit betekent niets voor me. Okay je hebt de looks voor dat te doen maar nah, ik deed het alleen maar om jouw leven te redden en dat van mij. Vooral dat van mij" zei hij terwijl hij met zijn bat een beetje rondzwaaide en rond haar liep. Nog steeds grijnsde hij en zijn ijsblauwe ogen hielden Rhine nauwlettend in de gaten. Nu wist hij wel wat hij tegen de schaduwcontact moest doen. Gaan lopen en dat kon hij als de beste.

Grrr hij had weer iets gedaan waardoor zijn kaak meeveerde en hij dus geen pijn had. Daar werd ze dus echt pissig van. "Wat een bedankje meid, ik voel me vereerd" Rhine keek hem zuur aan. "Ik kan je nog wel een "bedankje" geven haar" Zei ze met een duivels grijnsje. Rhine voelde haar spieren protesteren. Oké 2 keer ergens tegenaan vallen deed dus echt niet goed. Maar je hoorde Rhine niet klagen nee zoals altijd verhulde ze haar pijn. "I just saved your life. Maar yo chillax meid. Dit betekent niets voor me. Okay je hebt de looks voor dat te doen maar nah, ik deed het alleen maar om jouw leven te redden en dat van mij. Vooral dat van mij" zei hij terwijl hij met zijn bat een beetje rondzwaaide en rond haar liep. Rhine kruistte haar armen maar bleef zitten rechtstaan lkte gewoon niet dat voelde ze. "Als jij mij niet bijna vermoord had met die vuile bubbel van je had je me ook niet moeten redden!" Mopperde ze chagarijnig. Echt alles liep mis. Eerst die overval, het gebroken cado, de moord en nu deze gast. Fijn, heel erg fijn. hij terwijl hij met zijn bat een beetje rondzwaaide en rond haar liep. Nog steeds grijnsde hij en zijn ijsblauwe ogen hielden Rhine nauwlettend in de gaten. Rhine zuchtte en volgde hem ook met haar ogen. "Wat wil je eigenlijk van me? Ik heb nu wel door dat je kickt op psychopaten maar alsjeblieft zoek dan een andere in plaats van mij..." Mompelde ze voor ze haar blik van hem afwende. Ze was nog steeds lichtjes in shock door de herinneringen die ze net had gezien.

Het was makkelijk, veel te makkelijk, Rhine werkte te voorspelbaar dus elke keer als ze hem een slag verkocht, veerde hij mee. Maar een sarcastische opmerking kon hij niet laten liggen. "Wat een bedankje meid, ik voel me vereerd" Rhine keek hem zuur aan. "Ik kan je nog wel een "bedankje" geven haar" Zei ze met een duivels grijnsje. "Later misschien, maar zeker niet nu sinds het virus je lichaam helemaal heeft verzwakt, men noemt het geostigma." Het was een best gevaarlijke ziekte als je een verzwakt lichaam had door de drugs. Het tastte je immuunsysteem aan, door het te laten vechten met het virus en het lichaam open en bloot te zetten tegen ziekten waardat het immuunsysteem normaal gezien makkelijk vanaf geraakt. "I just saved your life. Maar yo chillax meid. Dit betekent niets voor me. Okay je hebt de looks voor dat te doen maar nah, ik deed het alleen maar om jouw leven te redden en dat van mij. Vooral dat van mij" zei hij terwijl hij met zijn bat een beetje rondzwaaide en rond haar liep. "Als jij mij niet bijna vermoord had met die vuile bubbel van je had je me ook niet moeten redden!" Mopperde ze chagarijnig. "Dan had jij maar geen drugsverleden moeten hebben, dan zou je immuunsysteem er na vijf minuten wel vanaf zijn geweest." zei hij met een droge ondertoon en zijn ijsblauwe ogen hielden haar nog steeds in de gaten. Om te zien of alles oké met haar was. Reno had medelijden met deze meid, ze leek het echt niet te hebben vandaag, geluk stond niet aan haar kant vandaag. het was alleen haar eigen schuld geweest dat Reno zijn trucje moest tonen. "Wat wil je eigenlijk van me? Ik heb nu wel door dat je kickt op psychopaten maar alsjeblieft zoek dan een andere in plaats van mij..." Mompelde ze voor ze haar blik van hem afwende. Reno hurkte voor haar "Je bent geen psychopaat, je handelde uit zelfverdediging. Dat noemen ze niet ziek in hun hoofd zijn. Je ging alleen wat té ver, maar dat komt ervan als je je emoties de vrije loop laat gaan zoals je daarnet deed. Maar de man was onoplettend geweest en zag niet hoeveel potentieel je had." zei hij met een glimlach en hij hield haar de steen voor die hij daarnet tegen zijn hoofd had gekregen. "Ik neem aan dat die steen die daar kapot op de grond lag voor iemand was? Je hoeft me niet te beantwoorden, neem dit gewoon aan." zei hij zachtjes en zijn ogen keken in die van Rhine.

"Later misschien, maar zeker niet nu sinds het virus je lichaam helemaal heeft verzwakt, men noemt het geostigma." Rhine kneep haar ogen nog verder samen. "Mijn lichaam is niet verzwakt ik kan nog prima verder" Beet ze giftig terug. Nee ze wilde niet dat iemand haar zwak noemde. "Dan had jij maar geen drugsverleden moeten hebben, dan zou je immuunsysteem er na vijf minuten wel vanaf zijn geweest." zei hij met een droge ondertoon en zijn ijsblauwe ogen hielden haar nog steeds in de gaten. Rhine wende enigsinds gekwets haar blik af. "Je begrijpt er niets van, je begrijpt niets van mij..." Ze draaide haar blik zelfs nog furieuzer naar hem toe "Dus hou je commentaar voor jezelf!" Beet ze hem toe. Reno hurkte voor haar "Je bent geen psychopaat, je handelde uit zelfverdediging. Dat noemen ze niet ziek in hun hoofd zijn. Je ging alleen wat té ver, maar dat komt ervan als je je emoties de vrije loop laat gaan zoals je daarnet deed. Maar de man was onoplettend geweest en zag niet hoeveel potentieel je had." zei hij met een glimlach en hij hield haar de steen voor die hij daarnet tegen zijn hoofd had gekregen. Rhine schudde haar hoofd en keek hem toen met een kalme blik aan. "Ik ben wel gek Reno...je weet niet wat ik allemaal gedaan heb..." Zei ze zachtjes. Haar blik gleed naar de steen die hij haar voorhield. "Ik neem aan dat die steen die daar kapot op de grond lag voor iemand was? Je hoeft me niet te beantwoorden, neem dit gewoon aan." zei hij zachtjes en zijn ogen keken in die van Rhine. Rhine keek naar de steen en dan naar zijn ogen. Terwijl ze de steen aannam antwoorde ze. "Het was een cadeau voor de enige persoon die mij nog dierbaar is" Zei ze zachtjes voor ze de steen liet verdwijnen in haar mouw. Ze wilde rechtstaan ze zette haar voeten wat wijder en probeerde zich omhoog te werken. Maar het lukte niet. Ze mompelde een paar binnesmondse vervloekingen. verdomme verdraaid lichaam waarom was het zo zwak?! waarom kon het die stoten niet aan?! waarom had het die drugs niet aangekunnen?! Rhine werd er kwaad door. Ze wilde neit dat haa rlichaam zo zwak was. Ze wilde neit dat ze hulp nodig had!