Tsukimiya kon het nog steeds niet geloven. Verwoed veegde ze de tranen van haar gezicht. Hoe stom is ze nu eigenlijk? ze had het moeten zien aankomen, hij leek te perfect....te lief. En ze had er gewoon recht ingestapt. Enkele flessen bier, en nog wat andere drank had ze in een tas gestopt tussen de boeken zodat het leek dat het gewoon een schooltas was. GEfrustreerd stapte ze tussen de andere leerlingen door, liep vooral recht door, al wetend naar waar ze wou gaan. Een plek waar ze die gast voor het eerst had ontmoet, en vooral een plaats waar bijna niemand kwam. Waar je alleen kon zijn. En dat was de plek dat Tsukimiya zocht, ze wou gewoon alleen zijn, alleen met de drank dat haar een verdovend gevoel gaf. Dat was het enige wat ze nu eigenlijk precies vroeg. Tsukimiya haar kamer lag helemaal overhoop, dat weet ze. Ze had haar woede en frustratie op haar kamer afgereageerd. Haar deur was waarschijnlijk nog op een kier want de deur ging niet meer dicht nadat ze er iets mee had uitgespookt. Enkele leerlingen waren zelfs uit de buurt van haar kamer gebleven, maar ja zou je niet als je hoort of ziet dat er een tornado in die kamer woede. De wind had vele dingen van haar verscheurd, en haar bed....Dat doet er nu niet toe. Het kon haar niet meer schelen. Met twee treden tergelijke tijd stapte Tsukimiya naar de kerkers. Negeerde de blikken die ze in haar rug voelde branden. Onderweg, waar de leerlingen niet meer te zien waren liet ze iedere keer een boek op de grond vallen uiteindelijk waren alleen nog maar haar flessen drank die in haar tas zaten. Die boeken konden haar nu helemaal niks meer schelen. Ze wist neit precies wat er was gebeurd in haar kamer. Het was niet alleen zij geweest. De magie was er ook geweest. En ze had geen enkel idee maar toen ze was gekalmeerd had ze in haar spiegel gekeken, en had de twee verschillende kleur ogen meteen opgemerkt. Het had haar eerst behangstigd, maar uiteindelijk legde ze zich erbij neer. Het leven had geen zin. Haar hart had ze zomaar laten breken door een domme jongen. Met een zucht liet Tsukimiya zich na vele gangen te hebben doorwandeld op de grond liggen en begon meteen een hele fles verwoed leeg te drinken, toen die leeg was smeet ze die tegen de muur voor haar en keek triestig toe hoe het uiteen spatte en glasscherven in het rond vlogen. Meteen begon ze een haar tweede fles en veegde ondertussen haar tranen weg. Toen Miya in haar zak keek zuchtte ze opgelucht, het waren er genoeg, waarschijnlijk toch wel een stuk of Zeven. Uiteindelijk was haar tweede fles ook al leeg en kreeg het zelfde lot als de eerste, werd tegen de muur gesmeten en brak in vele miljoenen stukjes. Ze negeerde de voetstappen die ze hoorde, ze genoot van het verdovend gevoel dat ze van de drank kreeg. Die ene zou wel weg gaan, waarschijnlijk had hij gewoon het glas tegen de muur horen gaan. Miya nam haar derde fles drank en begon er verdoofd van te drinken. Het was een gevoel dat haar kalmeerde.

-Master Norwood

Norwood was rustig bezig met het nakijken van een paar toetsen in zijn lokaal en zuchtte eens diep. Heel de tijd hetzelfde antwoord afkeuren was echt geen leuk iets om te doen en het werd na langere tijd saai. Zwijgzaam stond hij op en rekte zich uit. "Kom Eyolf, we gaan een wandeling maken..." sprak Norwood en floot even. De witte wolf kwam de kas uitgelopen en liep al naar de deur. Norwood liep kalm over de gangen en zwijgzaam keek hij naar een van de boeken die als een spoor door de gang lagen. Norwood pakte een van de boeken op en maakte het open. Op de binnenkant van de kaft stond met sierlijke letters "Tsukimiya". Norwood klapte het boek dicht. "Ik denk dat we snel moeten wezen. Norwood maakte met een paar keer wijzen van zijn vinger een liaan die alle boeken netjes opstapelde. Norwood toverde zonder moeite een geweven mandje van wilgentenen en legde de boeken er in. "Breng dit maar naar haar kamer..." sprak hij tegen Eyolf die met het mandje in zijn bek naar de etage van de Puffoonse magiërs liep. Norwood wist niet waar Tsukimiya precies was maar gezien de richting waar het spoor op ging was de kerkers het meest voornamelijk. De muffige donkere ruimtes. Norwood zuchtte even en kwam hier daarom ook niet vaak. Hij kon zich nog herinneren dat hij hier met Madeline heeft gevochten. Toen ze nog onder een betovering van een bepaalde magiër was. Zwijgzaam liep Norwood verder en keek rond. Een glas werd kapotgeslagen tegen de muur. Norwood liep de richting op waar het geluid vandaan kwam. Hij was halverweg of opnieuw werd een glas kapot tegen de muur geslagen om rinkelend op de grond te vallen. Norwood zuchtte. Miya was echt in een rotbui of niet. Norwood zag haar opnieuw een fles leegdrinken. En voor dat het stuk glas tegen de muur aan kon slaan ving Norwood hem op en leunde tegen de muur. "Is het wegdrinken van je ellende een effectieve manier, Miya?" sprak hij kalm en zuchtte even met een afkeurende blik naar de overige flesjes bier. Hij zette het flesje neer en liep naar Miya toe. Hij ging naast haar zitten voor zover het kon en legde zijn arm om haar heen. "Vertel, wat is er aan de hand..." sprak hij kalm en keek naar Miya met een bezorgde blik.

Miya zuchtte terwijl ze opnieuw vluchtig haar tranen afveegde. Ze had geen zin om meer uit deze stinkende kerkers te gaan. Het was hier stil, niemand kon haar komen storen. Miya was dan lekker alleen met haar verdriet, dat ze zo stom had geweest. Ze haat jongens die zijn gewoon nergens goed voor. Die verpesten alleen maar vele harten van de vele meisjes. Haar twee verschillende ogen stonden wat troebel van het wenen. Dit zou ze nooit meer toelaten. Hij zou maar zorgen dat ze hem nooit meer tegen zou komen ze zou hem dan vermorzelen dubbel zo pijn laten als hij bij haar heeft gedaan. Miya zou ze natuurlijk wel kapot moeten trainen maar dat kan haar helemaal niks meer schelen. Nu pas zit ze in hoe zwak ze is. Gefrustreerd dronk ze verder van haar fles vergat de voetstappen die dichterbij kwamen helemaal. Het kon haar niks meer schelen, en als het een leerling was zou die maar snel wegwezen, want ze had geen zin in gezelschap. Vluchtig dronk ze de laatste druppel van de fles bier en smeet hem richting de muur. Maar lichtjes verbaasd keek ze weer op toen ze nog steeds de fles niet had horen breken. en daar stond haar broer. Ze zuchtte en keek toen weer naar de grond. "Is het wegdrinken van je ellende een effectieve manier, Miya?" sprak hij kalm en zuchtte even met een afkeurende blik naar de overige flesjes bier. Even keek ze weer naar hem op."Schijnbaar wel want het werkt goed genoeg" Sprak ze kribbig en keek even vluchtig naar de rest van haar drank. Hij zette het flesje neer en liep naar Miya toe. Hij ging naast haar zitten voor zover het kon en legde zijn arm om haar heen. "Vertel, wat is er aan de hand..." sprak hij kalm en keek naar Miya met een bezorgde blik. Ze legde haar hoofd op zijn schouder, hield een snik in en schudde haar hoofd."Niks" Sprak ze ontwijkend en veegde opnieuw enkele tranen van haar gezicht weg.

Zwijgzaam ving Norwood het flesje op en leunde tegen de muur. Hij wierp het in de lucht en ving het weer op.. Hij kon het zich nog herinneren, het feit dat hij zich lam wilde zuipen om Malaika te vergeten en dat Katherine binnen kwam. Norwood was meerdere malen door Katherine voor fouten behoed. Tevens toen hij de foute richting op ging met de runners. Daarom dat hij de vraag stelde waarop hij zelf wel het juiste antwoord wist. Hij zag haar zijn blik ontwijken naar de drank en hij zuchtte opnieuw. "Is dat zo..." sprak hij kalm en zette het flesje neer. "Ik denk het niet, want wanneer de drank is uitgewerkt komt het twee keer zo hard terug..." sprak hij kalm en ging naast haar zitten om daarna als een liefdevolle grote broer zijn arm om haar heen te slaan. Norwood voelde het gewoon aan hoe ze sprak en gedroeg. De boeken was een groot teken en hij wilde niet weten hoe ze zich nog meer had afgereageerd. Zwijgzaam sloot Norwood zijn ogen toen ze haar hoofd op haar schouder legde. Niks kwam er van Tsukimiya. Norwood zuchtte. Hoezo niks, dan ging je jezelf niet verwoed klam zuipen. Dan ging je niet naar zo'n dampe muffige plek als deze. Dan deed je alles behalve zo. Norwood grinnikte kort en keek naar Tsukimiya. "En jij wilt geloven dat, wanneer het jou niet kan schelen dat je boeken door de gang liggen. Dat je hier verwoed loopt te zuipen, ik ga geloven dat er niets is.." sprak hij kalm en keek haar toen aan. Hij draaide zich wat naar haar toe en legde zijn handen op haar schouder en bracht haar recht voor hem. "Dan moet je wat vroeger opstaan dan dat..." sprak hij en keek haar recht aan. "Dus ik vraag het nog een keer, wat is er?" sprak hij kalm en keek zijn zusje met een blik aan die haast intimiderend kon worden genoemd. Hij kon het niet hebben wanneer ze het moeilijk had, maar hij kon het al helemaal niet hebben dat ze dezelfde fouten als hem ging maken. Hij zweeg en keek naar de omgeving voor een kort moment. Daarna ging zijn blik naar Tsukimiya om te horen wat er daadwerkelijk was. "En ditmaal vertel je wel wat er is..." sprak hij toen en keek haar weer strak aan.

Terwijl haar hoofd op zijn schouder lag keek ze naar de muur waar ze de flessen had tegen gesmeten. Op de grond lagen al de scherven in het rond verspreid in miljoenen stukjes nu. Ze zuchtte even diep. Ze wou het wel vertellen maar ook weer niet omdat ze zich zwak voelde doordat ze haar hart heeft laten breken. Ze haatte hem, hij zou maar beter oppassen dat ze hem niet nog eens tegen komt want dan zal ze hem iets aandoen. Het zou Miya niets meer schelen of ze daardoor straf zou krijgen of ze van school zou worden geschorst. "En jij wilt geloven dat, wanneer het jou niet kan schelen dat je boeken door de gang liggen. Dat je hier verwoed loopt te zuipen, ik ga geloven dat er niets is.." sprak hij kalm en keek haar toen aan. Hij draaide zich toen naar Miya en nam haar bij de schouders. "Dan moet je wat vroeger opstaan dan dat..." sprak hij en keek haar recht aan. "Dus ik vraag het nog een keer, wat is er?" sprak hij kalm en keek zijn zusje met een blik aan die haast intimiderend kon worden genoemd. Ze sloeg haar ogen van die intimiderende blik weg. Miya wou niet dat hij haar zwak zou vinden. "En ditmaal vertel je wel wat er is..." sprak hij toen en keek haar weer strak aa. Tsukimiya beet hard op haar onderlip. Verslagen zuchtte ze."Euh... ik heb hier een jongen ontmoet. Hij was lief tegen me, praatte met me over van alles. Ookal was ik niet meteen in de stemming. IK dacht dat ik hem wel kende, ik praate zoveel met hem dat ik dingen vertelde waar ik normaal tegen niemand zou over praaten. Maar toen veranderde hij oppeens, alles wat ik hem heb toevertrouwde heeft hij...." Miya kon er niet meer tegen en begon te wenen waardoor ze beschermend haar handen voor haar gezicht zette om zichzelf te beschermen.

Norwood was naast Tsukimiya gaan zitten en keek haar met enige bezorgde blik aan, maar hij accepteerde het niet dat ze zijn woorden wegwuifde met een simpele 'niks'. Zwijgzaam ging Norwood hard tegen hard spelen. Hij keek haar intimiderend aan en bleef haar zo aankijken. Hij had zijn stem serieus en hij glimlachte niet meer. Hij wilde weten wat er met zijn zusje was en wilde haar helpen hoe hij het beste kon. Zwijgzaam luisterde hij de woorden aan. "Euh... ik heb hier een jongen ontmoet. begon haar verhaal. Och jee, jongens weer. Hij was lief tegen me, praatte met me over van alles. Ook al was ik niet meteen in de stemming. Ik dacht dat ik hem wel kende, ik praatte zoveel met hem dat ik dingen vertelde waar ik normaal tegen niemand zou over praten. Maar toen veranderde hij opeens, alles wat ik hem heb toevertrouwde heeft hij...." De woorden stierven weg. Het kwam haar even teveel en zwijgzaam legde Norwood zijn handen op haar schouder. Hij trok haar wat naar hem toe en beschermde zijn armen om haar heen. "Liefde is hard..." sprak hij zachtjes en glimlachte. "En ik weet er alles van." sprak hij verder. "Miya, foutjes maken kan gebeuren. Sommige mensen doen zich anders voor dan dat ze daadwerkelijk zijn en dat maakt de wereld alleen maar verwarrender." sprak hij kalm en streek zijn hand even over haar bovenarm. "Geen zorgen, er zijn nog zat andere knappe jongens die wel interesse hebben in iemand zoals jou..." sprak hij en grinnikte even. Hij zag een witte schim die rustig de tas zachtjes wegsleepte toen Norwood Miya bezig hield. De tas legde Eyolf rustig om de hoek neer zodat Miya niet nog meer zou drinken. Norwood knikte naar de wolf en Eyolf rende toen weer weg. Norwood keek naar Miya. "Wie was het?" sprak hij kalm en keek haar aan. Norwood was dan wel niet zo wraakzuchtig maar hij was wel benieuwd wie er tot zoiets in staat was.

Miya voelde hoe hij zwijgzaam haar naar hem toe trok en beschermend zijn armen om haar heen legde, ze drukte haar gezicht tegen zijn borstkas. Nog steeds begreep ze niet hoe het kwam dat ze daar was in gelopen had. Zonder enige twijfels te hebben gehad. Was ze dan zo'n makkelijk slachtoffer geweest? Even zuchtte ze toen ze een snik tegenhield. "Liefde is hard..." hoorde ze haar broer zachtjes zeggen. Miya wou maar dat dat niet waar was, maar ze wist dat het wel zo was. En dat zou waarschijnlijk altijd zo blijven, wou ze de liefde dan wel hebben? "En ik weet er alles van." sprak hij verder. Langzaam keek ze hem tussen haar tranen door vragend aan. Ja, ze wist nog niet zoveel van haar broer, het was zo lang geleden dat ze alles wat hij heeft meegemaakt niet heeft kunnen volgen, best wel jammer. En ze wou niet dat dat nog eens zou gebeuren. "Miya, foutjes maken kan gebeuren. Sommige mensen doen zich anders voor dan dat ze daadwerkelijk zijn en dat maakt de wereld alleen maar verwarrender." sprak hij kalm en streek zijn hand even over haar bovenarm. Haar ogen staarden even naar de grond."Maar, ik had het kunnen voorkomen" Mompelde ze meer tegen zichzelf."Ik had hem moeten doorzien." vervolgde ze verder. iets in haar was gewoon geknapt, het breide zich uit in haar gedachten, maar heel langzaam waardoor het niet te zien was. "Geen zorgen, er zijn nog zat andere knappe jongens die wel interesse hebben in iemand zoals jou..." sprak hij en grinnikte even. meteen schudde Tsukimiya met haar hoofd."Nee" Sprak ze kil." Geen jongens meer, ik ben ze zat." Ging ze op dezelfde kille toon verder."Het zal niet nog eens gebeuren." De hele tijd had ze gestaard naar de grond maar keek haar broer nu rechtaan. Ze had de wolf niet gezien maar had de lucht voelen trillen."Je weet toch wel, dat ik een andere manier zal vinden voor aan drank te geraken." Sprak weer ijzig verder terwijl ze zuchtte en over haar hoofd wreef. Miya beloofde zichzelf dat ze wraak zou krijgen. Wanneer wist ze niet maar die dag zal wel komen. Norwood keek naar Miya. "Wie was het?" sprak hij kalm en keek haar aan. tsukimiya haalde haar schouders op."Ik weet zijn naam niet meer" Loog ze, keek hem niet aan.

Norwood zuchtte toen hij Tsukimiya met krachtige woorden toesprak. Hij deed zijn best om haar moed in te praten en duidelijk te maken dat dit alles behalve het einde was van haar leven. Dat de denkbeeldige vijver van mannen alles behalve leeggevist was. Hij wist wel beter dat liefde onverwacht je pad op kwam. Er werd echter nooit bijgezegd dat het ook onverwacht je pad kon verlaten. Norwood zuchtte toen ze begon. "Sommige mensen zijn niet te door zien, Miya..." sprak Norwood kalm tegen haar en schudde zijn hoofd. Zijn krachtige woorden waren door een krachtige muur omver gehaald en hij wist niet meer hoe hij haar toe moest spreken. Norwood liet haar los en stond op en schudde zijn hoofd. "Tsja er zijn ook zat dames die interesse hebben in een dame zoals jou..." sprak hij en haalde zijn schouders op. Dan maar gemeen zijn en haar koppigheid negeren. "Tsja als je zijn naam niet meer weet dan kan ik ook niet met hem gaan praten..." sprak hij en hief handen op alsof het zo klaar als een klontje was. Hij wist dat ze loog, iemand die je dumpt vergeet je niet zo snel en zeker niet wanneer het je zo hard had geraakt als het bij Miya deed. "Je kunt inderdaad weer zo aan drank komen, Miya." sprak hij kalm. "Op jou leeftijd is het toegestaan om in de winkel te kopen..." sprak hij kalm. "Het werkt tijdelijk..." sprak hij toen. "Het is geen eeuwige remedie tegen een gebroken hart. Je kunt veel beter bij degene zijn die je vertrouwd, lol maken met diegene en de persoon vergeten dan je in je eentje ladderzat zuipen en het de dag daarna gewoon weer te herinneren..." sprak hij en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij Miya strak aankeek.

-Moeilijk, Moeilijk, Moeilijk..-

Ze wist dat als zij zijn naam zij, haar broer waarschijnlijk met hem zou praten, als leerkracht en dan zou het waarschijnlijk alleen maar erger worden. Ze wreef even in haar ogen. De hele tijd beet ze op haar onderlip, herrinerde zich de toen ze de allereerste keer Norwood had tegen gekomen hij haar had gezegt dat ze niet zo op die lip moest bijten, maar het was haar gewoonte dus die lip van haar zal nog jaren lang het moeten verduren. Norwood zuchtte toen ze begon. "Sommige mensen zijn niet te door zien, Miya..." sprak Norwood kalm tegen haar en schudde zijn hoofd. Tsukimiya keek naar hem op, haalde toen diep adem. Ze wist dat ze niet zo op hem moest reageren het was niet zijn schuld. Norwood liet haar los en stond op en schudde zijn hoofd. "Tsja er zijn ook zat dames die interesse hebben in een dame zoals jou..." sprak hij en haalde zijn schouders op. Meteen rukte ze haar ogen op en keek hem verbaasd aan."meen je dat nu echt serieus" sprak ze verbaasd en geamuseerd. Een rilling ging door haar heen door de gedachten die ze daarvan kreeg, ieuw dan nog liever jongers sprak ze zichzelf toe. Miya zou dus echt niet op de meisjes vallen, niet dat ze daar niet tegen kon maar dat zij daarvoor viel? nee dat zal niet gebeuren. "Tsja als je zijn naam niet meer weet dan kan ik ook niet met hem gaan praten..." sprak hij daardoor schudde ze haar hoofd."Maar Norrie daarom juist, hij zou mij dan alleen maar zien als een zwak mens, nee ik zal dit met hem regelen, als hij nog maar een keer in mijn buurt komt zal ik ervoor zorgen dat hij er spijt van krijgt dat hij mij als een prooi had gezien." Sprak ze nu uiterst rustig. Ze moest haar haat jegens dominic niet op al de andere jongens steken dat wist ze, maar dat was nu alsinds niet simpel en haar broer had er al helemaal niks mee te maken. Ze kreeg van hem te horen dat ze nu oud genoeg was om zonder toesteming aan de drank te geraken. En daar had hij gelijk in. "Het werkt tijdelijk..." sprak hij toen. "Het is geen eeuwige remedie tegen een gebroken hart. Je kunt veel beter bij degene zijn die je vertrouwd, lol maken met diegene en de persoon vergeten dan je in je eentje ladderzat zuipen en het de dag daarna gewoon weer te herinneren..." sprak hij, daar moest Tsukimiya toch wel weer even goed over nadenken, hij had gelijk dat wist Miya maar al te goed. Even keek ze nog eens naar de muur vol met de scherven."Ik weet het, ik denk...dat ik die raad nog wel ga opvolgen ook." Mopperde ze en stond toen recht."Het spijt me trouwens, maar ik ga wraak nemen" Ging ze verder terwijl ze door haar goudbruine haren streek.

-typich puber xd-

Norwood haalde zijn schouders op. "Er zijn vast wel dames die interesse hebben in een dame zoals jou." sprak hij kalm en haalde zijn schouders op. Hij hoorde haar reactie en hoorde tevens de geamuseerde toon. "Jap, maar ik waarschuw je..." sprak hij kalm. "Er zijn minder dames dan jongens..." vervolgde hij en knipoogde. Hij wist dat Tsukimiya dat niet zou doen, zelfs al bestond de hele wereld uit alleen maar vrouwvolk. Norwood glimlachte en sprak verder. Hij keek op toen ze zijn naam afkortte en keek haar aan. "Miya het laatste wat jij bent is zwak..." sprak hij kalm en keek haar serieus aan. "Soms kunnen mensen niet zonder hulp dingen voor elkaar krijgen." sprak hij kalm en keek naar de spleet waar wat licht vandaan kwam. "En ik weet hoe dat is..." sprak hij met een wat verdrietige ondertoon. Het klopte. Madeline heeft hij vaker met hulp gered dan zonder hulp. En het was met Malaika ook niet gelukt. Hij zuchtte en keek toen weer naar Tsukimiya toen ze sprak over wraak nemen. Hij schudde opnieuw zijn hoofd. "Miya, Miya, Miya toch..." sprak hij terwijl hij nog steeds afkeurend nee schudde. "Wraak lost geen enkele ruzie, haat op..." sprak hij kalm. "Maar ik zie dat er geen speld tussen is te krijgen. Ik kan enkel zeggen dat het af te raden is. Je zult er zelf achter moeten komen dat het niet werkt..." sprak hij en haalde zijn schouders opnieuw op. Hij zweeg en ging toen weer naast Tsukimiya zitten. Hij glimlachte en legde zijn hand over haar hoofd waarna hij even kort wild er doorheen woelde. "Jij eigenwijze..." sprak hij plagend en grinnikte. Daarna legde hij zijn arm om haar heen en trok haar opnieuw haar weer naar hem toe. "Maar we houden wel van je..." sprak hij glimlachend. "Weet mams trouwens al dat je weer terecht bent?" sprak hij en keek haar aan. Hij begon bewust over hun moeder om haar af te leiden van haar hatelijke gevoelens wegen de jongen.