Gereserveerd
Alleen met toestemming dus, rawr ~

Vrijwel meteen op het moment dat zijn schoenzool de grond van het landingsplateau raakte kreeg hij al weer neigingen om toch weer terug te gaan naar Nova. Hij kon het niet, hij was er nog niet klaar voor. En toch moest het, of hij het nou wou of niet. Hij zou weer oog in oog met zijn problemen moeten komen, iets waar hij altijd al slecht in was geweest. Maar deze viel gewoon niet te vermijden; en vooral niet aangezien hij het niet over zijn hart zou kunnen krijgen het te doen. Hij kon haar niet ontlopen, hoe graag hij het ook zou willen. Het leek wel alsof hij het scheen te voelen als ze in de buurt was, en dan werd hij gedwongen naar haar te kijken. En vreemd genoeg had ze het al die tijd verdragen. Ze zou het nu vast niet meer op prijs stellen, ze zou hem haten. Want hoe kon ze nog van hem houden na wat hij haar had aangedaan? Hij was weg gegaan, en had niet eens de tijd genomen haar een waardig afscheid te geven. Hij had het nu echt verknalt, ze kon hem dit gewoon niet vergeven. Dat was gewoon onmogelijk, zelfs voor haar doen.
Waarom was hij eigenlijk weg gegaan? O ja, zijn ouders… Ze hadden een privé leraar voor hem gevonden, die wel bereid was te werken met een geval als hem. Hij was er zo blij mee geweest dat hij alles om zich heen was vergeten, was er met een overhaast besluit naartoe gegaan. Hij had die hulp helemaal niet nodig gehad, hij had daar eigenlijk niets geleerd. Enkel een paar trucjes, en zijn conditie was beter; wat magie betreft. Maar dat had hij ook zelf kunnen doen. Degene die hem echt had geholpen was zij. De persoon die hem nu zou verachten en hem niet meer zou willen zien.
Hoe had hij zo dom kunnen zijn? Hij was een idioot, een sukkel en noem het maar op. Hij had zijn kans nu echt verspeeld en dat wist hij maar al te goed. In die tijd dat hij weg was geweest van SSA had hij tijd genoeg gehad om zich een paar dingen te realiseren. Om na te denken. En pas toen hij haar niet meer dichtbij zich had realiseerde hij zich pas hoe dierbaar ze voor hem was. Veel dierbaarder dan al die andere kalverliefdes. En toch zelfs dan… Hij kon het niet. Niet meer. Het vergde te veel van hem, het maakte hem kapot. En bovendien; maakte het ook haar kapot. Het ging niet meer, er kwamen teveel obstakels op het pad. En hij was niet instaat ze allemaal te passeren. En omdat hij ze niet kon passeren deed hij haar pijn. En dat wou hij niet, alles behalve dat. Het duurde lang voordat hij de conclusie had getrokken; enkel omdat er nog die stem in zijn hoofd was die hem smeekte het te blijven proberen. Het gedeelte in hem dat wanhopig hunkerde naar haar liefde. Maar uiteindelijk had hij het genegeerd en een besluit genomen. En het enige wat hij nu nog moest doen was het overbrengen, hoeveel pijn het ook zou doen. Het zou het beste zijn voor iedereen.
Hij hield zijn blik op de grond gericht, was te bang om op te kijken. Wie er dadelijk ook zou staan daar… Hij zou toch dat hartverscheurende gevoel krijgen, zou niet meer helder kunnen denken; noch zien. Dus bleef hij naar de grond staren, aan de grond genageld. Misschien als het donker was zou hij eens aanstalten maken om naar een kamer te lopen. Maar nu kon hij het niet, elke stap zou mentaal zo zwaar zijn… En hoewel hij op dat gebied aardig aangesterkt was; bleef hij wankel. Dus besloot hij om te blijven staan, er zou ooit toch wel iemand op hem afstappen.

Het zou het beste zijn als hij het meteen zou vertellen als hij haar zag. Hoe moeilijk het ook zou zijn, hij moest en zou de woorden over zijn lippen krijgen, zo snel mogelijk. Hij wou het niet nog pijnlijker maken dan het al was, voor zowel hemzelf als haar. Het had al te lang geduurd, het had nooit mogen beginnen. Er was nooit iets geweest om mee te beginnen. Ja, hij hield van haar; met heel zijn hart. Maar hij kon het niet aan, het deed pijn. Heel veel pijn. En het zou haar vast ook pijn doen, daar twijfelde hij niet aan.
Omdat hij eindelijk tijd had gehad om eens goed na te denken, eens niet af te dwalen enzovoort; had hij wat conclusies getrokken. Hij zou er later spijt van krijgen, dat wist hij. Maar het was beter, als alles eenmaal achter de rug zou zijn. Misschien zou hij de verkeerde keuzes nemen; hij had al genoeg dingen fout gedaan in zijn korte leven. En er zouden nog veel meer fouten bijkomen. Misschien zou dit een van de grootste worden, misschien niet. Maar hij kon het niet meer, het vergde teveel van hem… Hij kon het gewoon niet meer -
Al zijn gedachtes werden in één tel onderbroken. Zijn ogen werden groter en zijn hart leek een slag over te slaan; om die vervolgens tevergeefs te proberen terug te winnen door overuren te maken. Iemand vloog hem om de hals, en hij wist dondersgoed wie dat was. Hij verstijfde bij het voelen van haar lichaamswarmte; wou meer ruimte tussen hun twee creëren, maar tegelijkertijd wou hij haar ook in zijn armen nemen. Uiteindelijk deed hij niets, bleef hij maar staan.
Haar stem… O, wat had hij die gemist! Hij hield van die stem, hij hield van haar lichaamswarmte, haar… Alles. Alles aan haar was gewoon perfect in zijn ogen, en het was moeilijk om te realiseren dat je zo iemand niet waard was. Het lukte hem uiteindelijk om zich te draaien; zodat hij haar in de ogen aan kon kijken. Een oneindig verdriet in zijn hemelsblauwe ogen. ‘Nee,’ begon hij met een hese zachte stem, ‘Je droomt niet.’ Hij wou haar aanraken, wou het zo graag… Had er dagenlang op gewacht; en alsnog kon hij het niet. Het zou er enkel voor zorgen dat het achteraf nog pijnlijker zou zijn.
‘Ik heb jou ook gemist.’ Met moeite wist hij een zwakke glimlach op zijn gelaat te krijgen. Van binnen werd hij echter verscheurd en de pijn die hij voelde was onbeschrijfbaar. Hij moest het uitstellen. Enkel zodat hij dit zoete moment langer kon blijven herinneren later. Want het zou wellicht het laatste moment zijn in zijn leven dat nog enige zin had; of ja… Zo kwam het nu dan over. Langzaam, het leek bijna alsof hij treuzelde, bracht hij een trillende hand naar haar wang, legde deze erop. Het enige wat hem dwars zat was het feit dat het leek alsof hij op haar neerkeek. Was ze nou kleiner geworden – Nee, hij was gegroeid. Hij groeide, en hij vond het niet leuk. Hij voelde zich er nietig door, ondanks het feit dat anderen nu kleiner dan hem zouden zijn. Hij was die lengte niet waard, eveneens als dit meisje.
‘Kijito, het spijt me zo,’ prevelde hij zachtjes, met een nauwelijks hoorbare stem. ‘Ik had nooit wegmoeten gaan. En ik had op zijn minst afscheid van je moeten nemen… Het spijt me echt ongelofelijk erg, en ik begrijp het volkomen als je me dit niet kunt vergeven. Want dit zou waarschijnlijk wel een van de grootste fouten zijn die ik ooit heb begaan.’ Hij sloeg zijn ogen weer neer, kon het niet meer opbrengen om haar aan te kijken. Het zou er alleen maar voor zorgen dat hij het des te meer wou uitstellen, dingen nog pijnlijker wou maken. Hij moest niet zo kinderachtig doen; en het gewoon zeggen. En alsnog viel het moeilijker dan hij had verwacht.

» Hij is een beetje fluttig ><

Het deed pijn, zoveel pijn. En tegelijkertijd was er ook weer dat prettige gevoel, in zijn buik. Maar het feit dat er wat meer ruimte tussen hun was voelde wel als een opluchting. Maar haar stralende glimlach had niet hetzelfde effect op hem als het normaal altijd had gehad; voor zijn vertrek. Normaal zou hij aanstekelijk hebben gewerkt, maar nu kon hij wel in huilen uitbarsten. Het verscheurde hem, haar onwetendheid. Ze had geen idee dat zijn terugkomst alleen maar pijnlijk zou zijn, meer niet. Er was niets fijns aan, het zou alleen maar pijn doen. Maar ze kon het niet weten; op dit moment was ze nog zo onwetend als maar kon. Maar binnenkort zou hij het weer moeten verpesten. Zoals gewoonlijk.
Aarzelend keek de jongen op toen ze weer wat zei, wist zichzelf geen houding meer te geven. Toen zijn ogen eenmaal de hare ontmoette kon hij niet meer wegkijken. Die diepe blauwen poelen wisten hem weer eens vast te houden, zonder dat zij het doorhad. Hoe zou hij het haar ooit kunnen zeggen als ze hem zo aankeek? Hij smolt zowat van haar glimlach, kon het niet helpen dat hij zijn gedachtes er moeilijk bij kon houden. Hij begon ook te twijfelen of hij er wel een einde aan moest maken. Maar het moest, hoe moeilijk het ook was. Nu moest hij niet gaan terugtrekken op het laatste moment.
Zijn blik dwaalde af naar zijn hand die vast werd gepakt, zorgde ervoor dat hij geprikkeld werd om haar in zijn armen te nemen en haar een kus te geven. Maar hij deed niets, hij kon het niet. Het had er natuurlijk niets mee te maken dat hij het niet wou, hij alles geven om het te doen. Maar het kon gewoon niet; het zou het alleen maar erger maken. ‘Je begrijpt het niet,’ prevelde hij zachtjes, ‘Dat ik weg was gegaan was maar een van de vele fouten die ik heb gemaakt. Een van de vele manieren waarop ik jou pijn heb gedaan, hoewel ik dat niet wil.’
Hij zweeg, hief zijn blik op; richtte deze op de hemel. Hij kon haar niet aankijken nu; dan zou hij zich vast weer bedenken. En dat wou hij niet; niet nu hij eindelijk een beslissing had genomen. ‘En ik zal je vast nog zoveel meer keren pijn doen, en dat wil ik niet… Dat kan ik gewoon niet,’ hij kwam niet verder. Zijn stem trilde te erg, werd daardoor onverstaanbaar. Een overdreven glim in zijn ogen, die verraadde dat hij eigenlijk moest huilen. Maar hij hield zijn tranen in, zoals iedere jongen zou doen. Dat was gewoon zo. Hoeveel pijn ze ook leden; jongens huilden vrijwel nooit in het bijzijn van anderen. Dat toonde hun zwakte. En hoewel hij daar eerst nooit problemen mee zou hebben gehad; had hij dat nu wel. Hij was ouder geworden, volwassener; in een paar opzichten dan. En dat had er ook voor gezorgd dat hij die vervelende beslissing had genomen.

Haar glimlach vervaagde meer en meer, geleidelijk aan het aantal woorden dat over zijn lippen kwam. Hij deed haar nu weer pijn, hij zou haar zielsveel pijn doen als hij het eenmaal kon zeggen. Maar het geluk dat ze ervoor terug zou vinden zou onbetaalbaar zijn, dat was hij van overtuigd. Het was dat de greep op zijn hand verstevigde, anders had hij het niet kunnen zien hoe ze hem nu aankeek. Hij schudde langzaam zijn hoofd, had een bittere glimlach die zich rond zijn lippen krulde. Wat had kunnen zijn was er nu niet meer, hij dacht er niet eens meer over na. Het was natuurlijk wel fijn om dat achteraf te doen; wat als, maar er was geen wat als. En vooral die van het verleden niet. Want tijdmachines bestonden niet, en je kon zelfs niet met magie terug in de tijd gaan. Dus het was zinloos om daaraan te denken; je kon het toch niet veranderen.
‘Je bent niet blij,’ fluisterde hij zachtjes, keek haar in de ogen aan, ‘Je bent bang. En je was zo verdrietig, toen ik weg was. Toen ik je ontweek, toen ik je voor het eerst had gezoend… En nog veel meer keren. En die zullen zich opbouwen, totdat je vanbinnen kapot bent. Kapot verscheurd, gebroken; door mij. Ik wil dat niet op mijn geweten hebben, daar zou ik niet meer kunnen leven. Het zou mij ook kapot maken, en dat doet het nu al.’ Hij zweeg, staarde met doffe ogen in het niets; vlak langs het meisje. Iets aan zijn zwakke glimlach klopte niet. Zijn ogen stonden droevig, een verdriet dat niemand weg kon nemen. Zelfs degene die hem het meest dierbare was. En toch was er die eenzame glimlach op zijn gezicht, die tevergeefs probeerde dit gehele beeld te verzachten.
Hij ademde diep in, ging weer verder met praten. ‘In de tijd dat ik weg was, realiseerde hoeveel ik eigenlijk van je houd… Soms zeggen ze dat iets waar je echt veel van houd, eerst van je afgepakt moet worden; voordat je je dat echt realiseert. En dat is nu ook gebeurt. Ik ben weliswaar van jou afgenomen, maar het voelde net andersom. En in die tijd heb ik iets leren realiseren. I-Iets dat ik… Ik…’ Hij kreeg geen fatsoenlijk woord meer uit zijn mond, zelfs zijn ademhaling was trillend. Hij keek haar weer aan, leunde vervolgens naar voren en sloeg zijn armen om haar heen. Waarom deed dit zo’n ongelofelijk pijn? Waarom kon hij het niet gewoon zeggen? Hij wou dit niet! Hij wou het gewoon zeggen, dan was alles klaar… Dan had hij het eindelijk rechtgezet.
‘Het spijt me zo, voor wat ik je heb aangedaan… En voor wat ik je ga aandoen,’ fluisterde hij zachtjes. De kracht die hij uitoefende op de greep op het meisje liet hem eventjes stilstaan bij de vraag of hij haar eigenlijk wel pijn deed. Zijn omhelzen was stevig, te stevig. Alsof hij bang was dat ze voor eeuwig zou verdwijnen. Maar dat zou ook gebeuren als hij de woorden eenmaal over zijn lippen zou krijgen, maar het lukte niet. Hij kon het altijd nog uitstellen – Nee. Hij moest het nu doen, anders zou hij zich bedenken. Wat zo gemakkelijk zou zijn, maar hij wou het niet en kon het niet. Hij moest en zou het zeggen, er een punt achter zetten. Voor eens en altijd.

Hij wou haar voor eeuwig in zijn armen houden, haar nooit meer laten gaan. Maar dat was vrijwel onmogelijk. Zijn adem stokte in zijn keel wanneer hij voelde dat zij armen ook om hem heen sloeg; voor zover dat ging. Hij kneep zijn ogen dicht, klemde zijn kaken op elkaar. Ja, hij moest huilen. Het voelde net alsof iemand probeerde zijn hart uit zijn borstkas te rukken, en hijzelf was de dader daarvan. Hij wist niet of dat gevoel ooit weg zou slijten als dit alles eenmaal klaar was; hij eindelijk had gezegd wat hij moest zeggen. Maar hij was ervan overtuigd dat het bij haar weg zou ebben, dat verscheurende gevoel. Ze hoorde niet van hem te houden, iemand anders zou haar zoveel meer kunnen bieden. Hij had haar nooit kunnen geven wat ze echt verdiende, en dat zou hij ook nooit kunnen. En dat zou er uiteindelijk voor zorgen dat hij haar de afgrond injaagde, zonder het zich te beseffen. En dat wou hij niet, alles behalve dat.
Terwijl haar greep steviger werd, werd die van hem steeds zwakker. Het leek alsof al de energie die hij nog had zo snel weg werd getapt, en hij kon er niets aan doen. Het maakte hem moe, duizelig… Er was zelf dat gevoel dat hij ieder moment kon gaan overgeven, of flauwvallen. Het maakte hem ziek. Hij kon er niet meer tegen, tegen dit alles. Hoe had hij ooit verwacht dit te kunnen verdragen? Iedere keer als hij haar nog zou zien zou hij zich zo voelen. Niemand kon daarmee leven, vooral niet als ze onwetend bleef. Dat zou alles alleen nog maar erger maken; dat vervelende gevoel versterken.
‘Ik ga niet meer weg, voorlopig niet,’ fluisterde hij zachtjes. ‘Maar eigenlijk ben ik al weg, verder weg dan ik was toen ik nog op Nova zat… Zo ver weg, je kunt het je niet voorstellen. En dat is ook de reden dat ik deze conclusie heb getrokken; en dat spijt me. Ik had hem niet moeten trekken, maar het is beter zo; als alles is gezegd.’ Zijn greep verzwakte, zodat de jongen weer wat afstand tussen hun twee kon creëren. ‘Het is allemaal al over; het heeft geen zin meer. Ik heb je zoveel pijn gedaan, en die pijn verdien jij niet… Vooral jij niet.’ Hij zweeg eventjes, staarde naar beneden en sloeg vervolgens langzaam zijn ogen op. ‘Ik houd van je Kijito, zielsveel. En ik zal daar ook nooit mee stoppen… Maar jij hoort niet van mij te houden. Ik ben jouw liefde niet waard, ik… Ik verspil het. Er zijn zat andere mensen – jongens – op deze wereld, dit sterrenstelsel, die jou wel kunnen geven wat je verdient. Die jouw liefde wel waard zijn, die niet zoveel fouten maken als mij. We hadden hier nooit aan moeten beginnen, ik… Het is mijn schuld. En het spijt me zo ongelofelijk erg.’ Hij zweeg, wist niet meer wat hij moest zeggen. Eigenlijk wou hij nog duizenden dingen proberen over te brengen; maar hij had er de woorden niet voor. Zo simpel was het. Woorden konden op dit moment niets beschrijven, ze zouden het alleen maar pijnlijker maken. O, wat miste hij de tijd dat ze niet hoefden te praten, elkaar gewoon verstonden zonder een enkel woord uit te wisselen. Een soort communicatie die hij nog steeds niet begreep, maar die weldegelijk bestond; en die hij had ervaren. Maar als die er al niet meer was… Dat moest toch al genoeg zeggen?

» Bah bah bah, wat een flutpost ;o

Haar protest had hij wel zien aankomen, maar toch kwam de klap harder aan dan verwacht. Niet dat hij niet wou dat ze protesteerde, hij had gehoopt dat hij dan van gedachte zou kunnen veranderen. Dat ze hem zou kunnen overhalen. Maar hij was koppig geworden, te koppig. Hij had zijn besluit genomen en dat stond vast. Hij was niet meer zo flexibel of beïnvloedbaar dat hij zijn besluit liet veranderen, of ja; op dit moment niet. Hierna zou hij vast weer terug bij af zijn, of zelfs nog verder heen. Het was een slechte en vreselijke keus die hij had gemaakt, maar het was beter voor haar als hij haar niet meer zou lastigvallen. Hoe lastig dat ook zou zijn; blindheid is niet iets dat zo in een tel kan verdwijnen.
Hij kon niets, wou wel wat zeggen, maar hij kon het niet. Haar tranen hadden een uitwerking op hem waardoor hij ging zwijgen. Hij wou ze van haar wang vegen, maar hij kon niet bewegen. Het was onverwachts, hij had het niet verwacht. En toch ook weer wel. Gevoelig als het meisje was zou ze niet sterk genoeg zijn om haar tranen binnen te houden in een situatie als deze. Maar hij had niet verwacht dat ze zou gaan huilen om hém. Wel om een ander, elk ander. Maar niet dat ze haar tranen zou verspillen voor hem.
Hij beet op zijn lip toen ze door haar benen heen zakte, daar maar op de grond zat. Een tijdje bleef hij als bevroren staan, waarna hij op de grond knielde; steunend op een knie. Hij pakte voorzichtig een van haar polsen af, wou haar handen weghalen bij haar gezicht. ‘Ik houd ook van jou,’ suste hij zachtjes, met een zwakke grijns op zijn gezicht. Maar het verdriet in zijn ogen bleef. ‘Je moet niet huilen, tranen staan je niet goed,’ merkte hij een beetje droogjes op, wist niet hoe hij haar anders zou moeten opvrolijken. Hij had niet eens geweten hoe hij zichzelf moest opvrolijken op momenten als deze, dus laat staan iemand anders.
‘Ik houd zielsveel van je, en ik zal ook nooit stoppen daarmee. Geloof me,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Maar ik maak je kapot. Zonder dat ik het doorhad, nog dat ik het wil. Maar ik verdien jouw liefde niet, ik verdien het gewoon niet. Je bent verblind, meer niet. Lieve Kijito, geloof me alsjeblieft, je houdt niet echt van mij. Het is maar schijn. Ik hoor niet in jouw leven te zijn, want ik zou je alleen maar kwellen. En het zou het beste zijn als ik er gewoon uit verdween, maar dat kan ik niet. En dat spijt me.’ Hij zweeg, verbaasde zich over het feit hoe helder zijn stem tijdens dat hele zegje was geweest. Daarom besloot hij nog maar wat meer eraan toe te voegen. ‘Het duurt een tijdje voordat je weer normaal kunt kijken, de échte wereld kunt zien. En diegene van wie je werkelijk houd. Maar dat ben ik niet, vertrouw me daarop. Ik weet waarover ik het heb, hoewel het als onzin overkomt en je het waarschijnlijk niet wilt geloven. Dus wees niet bedroeft, alsjeblieft. Je zult zien, dat iemand anders je veel gelukkiger zal maken dan ik ooit voor elkaar had kunnen krijgen.’

Roxas praat teveel.