Een gedempte vloek van pijn klonk. Met zijn kaken opeen geklemd probeerde Ze'ev de pijn zo goed mogelijk te verbijten, maar dat bleek lastig. Zijn hand duwde hard op zijn zij, om de wond dicht te houden. Bloed sijpelde desondanks tussen zijn vingers door. Zijn shirt was opengereten, net als zijn huid. Het was een lelijke wond, best diep en vooral rafelig gemaakt. Ze'ev was geen medisch expert, maar hij wist wel dat dit niet bepaald goed was.

Een ruzie met wat jongens was extreem geëscaleerd en er was zelfs een wapen tevoorschijn gehaald. Met zijn halfbakken magie had hij minimale damage kunnen doen aan de lafaards die op afstand met hem vochten, maar zijn armen zaten onder de brandwonden en blaren. Twee vuurmagiërs en een ontzettend laffe Grenaan waren zijn tegenstanders geweest. In een hand combat had hij ze vast goed aangekund, de magere scharminkels.. Maar als hij ze niet bereiken kon kon hij ze ook niet raken. Hij had wel een paar keer met lianen een fikse tik uitgedeeld, de planten als zweep gebruikend, maar de groene touwen waren tegen een vuurzee niet bestand.

Duizelig van het bloedverlies en vooral de pijn stapte Ze'ev als een zombie verder. Ze hadden hem achter de school opgewacht, via een zij ingang was hij nu in de gang met klaslokalen. De jongen strompelde een lokaal binnen, het atelier als hij zich niet vergiste. Steunend op de tafel trok hij lades open. Daarin vond hij een stel naalden, die hij eruit haalde. Het was geen chirurgisch staal , maar hij had nu geen tijd om kieskeurig te zijn. Elke beweging deed pijn. Bovendien was er in zijn Pack altijd op deze manier voor wonden gezorgd. Als er al verzorging aanwezig was. Gewoon hechten, compres erop en doorlopen tot je er geen last meer van had of stierf aan een infectie.

''Aarghh,'' klonk het gepijnigd, terwijl hij zijn operatietafel voorbereidde. Dat hield in dat hij half op een tafeltje ging zitten en een doek tussen zijn tanden klemde om te voorkomen dat hij in pijn zijn eigen tong stuk beet. Met een zeer dunne liaan (lianen leken de enige planten te zijn die hem gehoorzaamden) maakte hij een draadje. 3, 2, 1.. Auw. ''Christus... Fhfh.'' Sterk zijn, Spencer. Hij scheurde zijn shirt wat verder open en begon. De eerste steek deed het meeste zeer, daarna leek hij door de pijn wel verdoofd. In de lianen zat onbewust een soort verdovend stofje, maar dat wist de jongen niet. De voetstappen die hij hoorde negeerde hij maar. Als iemand het bloedspoor van kleine druppeltjes en vegen zag zouden ze toch wel komen, dus daarom had hij de deur ook wagenwijd open gelaten. Normaal gesproken was gezelschap iets wat hij ontweek en voorkwam, maar nu zou een helpende hand wel handig zijn. Als diegene tenminste geen zwakke maag had, anders zou er hier iemand over z'n nek gaan bij het zien hoe Ze'ev zelf zijn eigen wond hechtte.

[Open c:]

Het was hem opgevallen dat het best moeilijk was om zich tussen de mensen te mengen, om ervoor te zorgen dat hij zo min mogelijk opviel. Misschien kwam dat door het feit dat hij een deeltje van zijn witte haren blauw had laten kleuren en het andere deel had weggeschoren -hij had liever niet dat veel mensen wisten dat hij in werkelijkheid een albino was-. Een andere reden konden de tattoo's die de rechterhelft van zijn gezicht bedekten zijn. Je zag niet elke dag iemand met muzieknoten op zijn gezicht getatoeëerd, maar hij vond het mooi en daar ging het om. Als laatste kon zijn lengte er ook wel iets mee te maken hebben. Hij was net iets meer dan twee meter lang, wat hem al snel boven iedereen liet uitkomen. Daarbij leek hij zich altijd best onhandig te bewegen waardoor hij nogal eens tegen mensen durfde oplopen. Al bij al was het dus niet erg moeilijk om hem op te merken en waren er een heleboel mensen die al gevraagd hadden 'hoe het weer daarboven was'. De eerste paar keren had hij er nog mee kunnen lachen, maar na de twintigste keer begon het toch best irritant te worden. De laatste die het gevraagd had, had dan ook een snauw naar zijn hoofd geslingerd gekregen met de vraag of iedereen hier zo onorgineel was dat ze niets beters konden verzinnen. Dat had er dan ook voor gezorgd dat hij een 'killing look', zoals de boeken die hij gelezen had het zo mooi verwoorden, naar zich toegeworpen kreeg. Vijand nummer een op dag twee, dat ging nog best goed. Het was niet zo dat de jongen vijandelijk van nature was, maar sommige mensen kregen hem gewoon zover dat hij uit het niets kon uitvliegen. Op die momenten was het de bedoeling om de ander zo hard mogelijk te kwetsen, om ze te laten voelen dat het geen goed idee was om hem uit te dagen. Na zijn tirade had hij er meestal wel spijt van, zocht hij die persoon terug op om zijn excuses aan te bieden. Natuurlijk accepteerde de meeste mensen die excuses niet, aangezien hij ze echt tot op het bot had gekleineerd.

Een frons verscheen in zijn voorhoofd vanaf het moment dat zijn blauwe kijkers op iets roods op de vloer bleven hangen. Langzaam zakte hij door zijn knieën heen, net voor een van de rode druppels om na een paar seconden tot de conclusie te komen dat het bloed was. Een heel spoor van het rode spul spreidde zich uit in de gang en met zijn blik op de grond gericht volgde hij het. Het spoor eindigde bij een lokaal waarvan de deur wagenwijd openstond en voorzichtig blikte hij naar binnen. Het eerste wat hem opviel waren de verschillende schilder- en tekenspullen die in het lokaal lagen wat dus duidelijk maakte dat dit het atelier moest zijn. Het tweede dat hem opviel was de jongen die aan een van de tafeltjes zat met een handdoek tussen zijn tanden en een naald in zijn handen terwijl hij de wond aan zijn zij dicht naaide. Elias’ maag draaide zich langzaam om en hij zou waarschijnlijk over zijn nek gegaan zijn als hij zijn ogen niet voor een kort moment gesloten had en zijn ademhaling onder controle probeerde te krijgen. Op dit moment wenste hij echt dat hij dat laatste broodje gewoon had laten liggen in plaats van het toch naar binnen te willen proppen. Na een tijdje was de neiging om alles eruit te gooien voor het grootste deel verdwenen en durfde hij zijn ogen terug te openen. “Je weet dat je zo makkelijk infecties kan oplopen, toch?” Zijn stem klonk zacht terwijl hij het lokaal inliep en op gepaste afstand halt hield. Zijn handen verdwenen in de zakken van zijn spijkerbroek terwijl hij zijn hoofd lichtjes kantelde en de ander vragend aankeek. “Ik zou kunnen helpen als je wilt?”

Met een gepijnigd gezicht zette Ze’ev gewoon door. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden zeiden de barbies in zijn klas altijd. Zijn motto was eerder in de trant van: Als je pijn hebt leef je nog. Hoe vaak had hij wel niet gevreesd te sterven als hij voor een gevecht uitgedaagd werd? Om daarna haast ten onder te gaan aan pijn en zelfmedelijden. Hij was uiteindelijk gehard. Minder kwetsbaar geworden, had een hard bolster om zich heen gebouwd. Niets en niemand kwam nog bij hem binnen, emotioneel gezien. Hij had geen vrienden, niemand mocht hem. Meiden vonden zijn houding soms spannend, maar na een paar botte opmerkingen lieten ze het wel voor gezien. Dat was maar beter ook. Het enige meisje dat bij hem nog kwetsbare gevoelens naar boven haalde was Hayden. En dat was juist zo kwalijk. Haar deed hij pijn om zijn eigen mentale pijn niet te voelen. Haar blafte hij af omdat hij niet beter wist. Zijn vader had hem opgevoed met straf en geschreeuw, beledigingen waren hem meer bekend dan complimenten. En dat was wat hij naar de wereld uitdroeg, dat was hoe hij nu zijn bloedeigen zusje behandelde.

Misschien verdiende hij de pijn daarom ook wel, bedacht hij terwijl hij de naald in zijn vlees zette en daar in één ruk de draad doorheen trok. “Je weet dat je zo makkelijk infecties kan oplopen, toch?” Een wijsneus dacht hier goed advies uit te delen? Infecties waren te behandelen, een sterk lichaam zou een kleine infectie trouwens probleemloos op lossen. Wordt je hard van, zouden ze dan zeggen.
Toen Ze’ev opkeek zag hij echter de houding van de ander, een beetje ongemakkelijk, maar duidelijk met goede bedoelingen. Wat had het ook voor een zin om nu bot te zijn? Een vijand extra maken zou hem nu alleen maar de kop kunnen kosten. Ze’ev keek naar de lades die hij overhoop had gehaald en haalde zijn schouders op. ‘Ik hoop dat de naald schoon is,’ sprak hij met zijn hese diepe stem, die zoals altijd alsnog wat botheid in zich droeg zelfs al bedoelde hij het niet kwaad. ‘Als er maar geen bloed of speeksel op zit loopt het wel los..’ Dacht hij dan. Wist hij veel. Vraag dat maar aan een nerd in de bibliotheek of aan de schoolarts.

“Ik zou kunnen helpen als je wilt?” Verrast door dit aanbod keek Ze’ev de blauw-witte pinguïn aan. Dacht die nou echt dat hij kon helpen? Het zou hem niet verbazen als dat bleke neusje kwam door de aanblik van bloed. Schouderophalend richtte de bloederige jongen zich wat op, iets wat bij nader inzien niet heel slim was. De drie steken die hij had gemaakt kwamen onder druk te staan en zorgden voor een branderig gevoel. Maar ze hielden stand. Dus dat was dan weer een goed teken. ‘Ik heb geen hul- hnng- hulp nodig.’ Klonk het, zéér overtuigend. ‘Maar als je erop staat-‘ Ergens was Ze’ev gewoon te koppig om toe te geven dat hij wel een helpende hand kon gebruiken en heel heel misschien vertrouwde hij de punk met z’m muzieknootjes ook wel niet honderd procent.

Het was eigenlijk best lang geleden dat hij nog iets had gezien waardoor hij over zijn nek ging. Misschien omdat hij nog amper buitengekomen was na dat ongeluk. Hij had gewoon niet naar buiten durven gaan, bang dat hij weer iemand zou pijn doen. Mensen hadden hem zoveel verteld dat het zijn schuld niet was, dat de andere bestuurder tegen hen was aangereden en dat hij nergens schuld van had. Elias was wel diegene die achter het stuur had gezeten, diegene die had kunnen uitwijken maar het niet gedaan had omdat hij er niet met zijn gedachten bij was geweest. Hij was diegene die de dood van zijn vriend op zijn geweten had en daar moest hij maar mee leren leven. Hij kon er toch niets meer aan veranderen. Bryan’s ouders namen het hem niet kwalijk of dat zeiden ze toch. Aan hun houding te zien als hij nog maar in de buurt kwam, was te zien dat ze het hem wel degelijk kwalijk namen. Elias was er zelfs zeker van dat ze hem zo zouden aanvliegen als er geen mensen in de buurt waren. Daarom probeerde hij hen ook te ontlopen. Het klonk misschien laf, maar hij wilde hen gewoon niet meer in de ogen kijken.

Een smalle wenkbrauw werd opgetrokken toen de ander op een iets of wat botte manier reageerde. Eigenlijk zorgde de toon waarop de woorden gezegd werden er niet alleen voor dat hij die wenkbrauw optrok, maar ook de woorden die juist gezegd werden. “Stof kan er ook voor zorgen, al is de kans misschien inderdaad wat kleiner.” Zijn vader was dokter, vandaar dat hij er wel wat over wist. Het was best handig dat je niet direct naar het ziekenhuis hoefde om gehecht te worden als mensen je geduwd hadden en je met je hoofd recht op de grond belandt. Daarbij had zijn vader hem zoveel mogelijk bij proberen te brengen in de hoop dat zijn zoon net dezelfde weg als hij op zou geen. Spijtig genoeg voor hem vond Elias muziek net iets interessanter dan alles wat met dokter-zijn te maken had. Als het in de muziek niet lukte wilde hij best eens proberen als dokter, al leek dat tweede een stuk moeilijker dan het eerste. “Alhoewel het niet wilt zeggen dat de naald echt proper is als er geen speeksel of bloed aanhangt. Je bevind je in een atelier, er zijn genoeg spullen hier waarmee die naald in contact kan zijn gekomen en die ervoor kunnen zorgen dat je ernstige infecties oploopt. Straks moeten ze dat deel van je zij nog verwijderen en geloof me, dat wil je echt niet.” Zijn mondhoeken waren omgekruld in een lichte glimlach.

De grimas op de ander zijn gezicht toen deze wat rechter ging zitten, zei iets heel anders dan de woorden die uit zijn mond kwamen waardoor de lichte glimlach veranderde in een geamuseerde. Hij schudde lichtjes met zijn hoofd terwijl hij de afstand met twee stappen overbrugde en voor de jongen neerknielde. Natuurlijk zorgde hij ervoor dat hij het bloed niet aanraakte. Misschien hadden mensen gelijk en had hij een lichte vorm van smetvrees, als het om bloed ging toch zeker. Een job als dokter was dus toch niet helemaal voor hem weggelegd, maar dat wilde niet zeggen dat hij zijn kennis niet kon gebruiken. “Gebruik je serieus een plant om jezelf te hechten?” Zijn blauwe kijkers keken recht in twee rode voordat hij zijn blik terug naar de wond liet glijden. Zijn lange vingers bleven voor een kort moment boven de wonde hangen voordat hij de moed had om de naald vast te pakken. “Ik weet een betere manier om een wonde dicht te krijgen dan hechten. Dit gaat heel even pijn doen.” Voorzichtig haalde hij de draad uit de naald en legde het ding aan de kant voordat hij de draad uit zijn zij begon te trekken. “Easy.. het is zo over.” Woorden werden op een toon gezegd alsof hij het tegen een klein kind had, zijn manier om iemand gerust te stellen.

Vanaf het moment dat de draad eruit was, gooide hij het naast zich neer en veegde zijn handen af aan de dichtstbijzijnde doek die hij kon vinden. “Gaat het?” Voor de tweede keer legde keek hij terug even recht voor zich uit aangezien ze bijna op ooghoogte zaten door zijn lengte. Zonder echt te keken, hield hij zijn hand een stukje boven de snee. Het was bijna nonchalant te noemen en hij keek pas echt naar wat hij aan het doen was toen zijn hand al een tijdje licht gaf. “Het kan best wat tintelen, maar dat is normaal. Als je iets anders voelt moet je het zeggen, dan klopt er niet echt iets.” De toon in zijn stem was bijna verveeld te noemen, alsof hij zoiets elke dag deed. Toch zou er wel eens paniek kunnen komen als er gezegd zou worden dat er iets niet klopte, al was hij er zelf bijna zeker van dat hij alles deed zoals het moest. De wond was zich toch langzaam aan het sluiten. Tergend langzaam, maar het was wel aan het genezen.

Never give in
Be strong
Have no fear
Merciless
Fearless
De zogenaamd motiverende shouts die hun trainers hen lieten scanderen tijdens uren van hard lichamelijk werk waren in zijn hoofd blijven steken. Al als klein jongetje was Spencer druk en vooral koppig geweest. Met een neus voor avontuur kwam hij vaak genoeg in de problemen, het bomen klimmen en huttenbouwen zorgde al op jonge leeftijd voor de nodige littekens. En die littekens verborgen perfect wat er nog meer gebeurde. Zijn vader mishandelde hem- een realizatie die Ze'ev nog steeds met moeite maakt, al is het alleen maar in zijn hoofd. Het is niet alleen de schaamte, maar ook de woede en onmacht die hij voelt bij de gedachtes eraan, die het verwerken moeilijk maken. Dit alles heeft geleid tot dit ene punt in ruimte en tijd, waarin de jongen zijn bloederige handen afveegt aan zijn gescheurde spijkerbroek en zich afvraagt waarom die vreemdeling iets met hem te maken wil hebben.

De meeste mensen op school weten onderhand wel dat hij een probleemkind is, een botterik, een aso. Een dommekracht, met weinig hersenen, die eerst doet en dan pas een heel klein beetje denkt. Hij is een outsider, niet in staat vrienden te maken, enkel vijanden. Vechten is voor hem makkelijker dan praten en als je een gevecht eenmaal begonnen bent stop je niet meer zo makkelijk. Genoeg kinderen zijn te bang om hem uit te dagen, maar een aantal stoere jongens van zijn leerjaar hebben het constant op hem gemunt. Ach, genoeg zelfmedelijden. Het was ook deels zijn eigen schuld, met zijn norse uitdrukking en weigerachtige houding. Gewoon af en toe een glimlach zou al heel veel helpen.
“Stof kan er ook voor zorgen, al is de kans misschien inderdaad wat kleiner.” Gewoon een glimlach, hé?
Met die gedachte in het achterhoofd forceert Ze'ev een soort lach, wat eerder een manische grijns wordt, aangezien hij een bloederige doek in zijn mond geklemd heeft en zijn mond van pijn vertrokken is. Maar het is een poging, het is een begin. “Alhoewel het niet wilt zeggen dat de naald echt proper is als er geen speeksel of bloed aanhangt. Je bevind je in een atelier, er zijn genoeg spullen hier waarmee die naald in contact kan zijn gekomen en die ervoor kunnen zorgen dat je ernstige infecties oploopt. Straks moeten ze dat deel van je zij nog verwijderen en geloof me, dat wil je echt niet.” Het feit dat de ander daarom moest lachen was wellicht ietwat zorgelijk, maar hey, hij had weinig tijd om kieskeurig te zijn over met wie hij in gesprek raakte. ''Te laat nu..'' mompelde hij zachtjes, binnensmonds. Sowieso was hij vrij slecht te verstaan door die lap stof, maar momenteel had de jongen zijn handen vol aan het volhouden van de hechtingen.

“Gebruik je serieus een plant om jezelf te hechten?” Wat? Was dat ook alweer een domme keuze? Had hij het naaigaren of de roze linten uit de knutselkits moeten grijpen dan, hmm? Ze'ev had de energie niet om zich te verzetten toen de pinguin zachtjes de naald overnam. Hij was eerlijk gezegd gewoon nogal verbijsterd, had niet verwacht dat de ander zo snel tot actie over zou gaan. Want het was toch wel een vreemd gezicht, zo'n grote wond. En Ze'ev kon zich nog best voorstellen dat je op je hoede zou zijn bij iemand die het voor elkaar kreeg zo gewond te raken. “Ik weet een betere manier om een wonde dicht te krijgen dan hechten. Dit gaat heel even pijn doen.” En dat heel even was een understatement van de eeuw. Elke seconde leek minuten te duren, de brandende pijn was verschrikkelijk. Maar Ze'ev kreeg een ingeving in een zeldzaam moment van genialiteit en liet de liaan krimpen in diameter, waardoor het allemaal een stuk makkelijker ging.
Ze'ev haatte het om als een onnozel schaap behandeld te worden, maar het gaf hem wel een sprankje vertrouwen in de punk. Misschien wist die toch wel waar hij het over had.
Op de vraag of het ging kon hij enkel een gedempt antwoord geven. ''Mhnng.'' Lekker veelzeggend, maar het was een teken van leven, dat hij nog niet bewusteloos geraakt was van pijn of bloedverlies. Terwijl de wannabe dokter zijn tijd nam om zich schoon te maken - een keuze die met Ze'ev's lichtelijk giftige bloed helemaal geen slechte was - haalde de jongen de doek uit zijn mond en gebruikte die om de wond tijdelijk dicht te drukken. Toen de gozer weer naderbij kwam haalde hij de stof weg en keek wantrouwig fronsend toe hoe de magere hand op zijn lichaam gezet werd. En begon te gloeien. Een steek van jaloezie om het vaardige magiegebruik van de ander, gevolgd door het besef dat het daar nu niet de tijd voor was.

“Het kan best wat tintelen, maar dat is normaal. Als je iets anders voelt moet je het zeggen, dan klopt er niet echt iets.” Scheef knikte hij, overrompeld en een beetje misselijk toen het leek te werken. Hij weet die misselijkheid maar aan bloedverlies, zodat hij er niet verder over na hoefde te denken. ''Ben jij niet te jong om stagiair arts te zijn?'' was de zeer relevante vraag die Ze'ev bedacht om zichzelf af te leiden. Want al was de genezer magisch vaardig en qua uiterlijk nogal rebels, in zijn gezicht herkende Ze'ev de gelaatstrekken van een puber, niet van een volwassen man. ''D'ahh-'' Een korte scheut fel licht leek door zijn hele lichaam te schieten, alsof hij geëlektrocuteerd werd. ''O-ok- gaat weer goed.'' meldde hij daarna.

Elias kwam meer en meer voor verrassingen te staan. Sinds wanneer hechtten mensen hun wonden zelf als er een ziekenzaal op nog geen twee meter afstand aanwezig was. Eigenlijk was de vraag meer hoe ze juist aan die wonden kwamen en hoe hard je wel niet in elkaar geslagen moest worden om zo’n wond te kunnen oplopen. Waarschijnlijk zou er wel magie of eventueel een mes in het spel gezeten hebben, anders zou de jongen voor hem alleen maar volgestaan hebben met blauwe plekken en eventueel gekneusde of zelf gebroken botten. Zo’n snee kon je niet aan iemand geven door die persoon gewoon te slaan. Wat zou hij gedaan hebben dat mensen hem zo toetakelden? De jongen kon het gewoon niet laten om het zich af te vragen. Misschien was de zwartharige wel het soort jongen dat altijd voor problemen zorgde of problemen aantrok. Hij zou het eigenlijk niet weten aangezien dit pas zijn tweede dag was.

De kleur was wat in zijn gezicht teruggekomen, maar bij het zien van de grootte van de wond, leek het ineens allemaal terug weg te trekken. Zijn maag draaide voor de tweede keer om, maar hij forceerde toch een glimlach op zijn gezicht in de hoop dat de ander het niet zou merken. Die wonde moest toch serieus veel pijn doen en hij moest onderweg een heleboel bloed verloren zijn. Een frons verscheen in zijn voorhoofd en het puntje van zijn tong stak een stukje naar buiten van zodra hij de draad uit de wonde begon te halen. Het was niet erg goed om het ding te laten zitten als je iets wilde genezen met magie. De kans was groot dat het dan zou gaan ontsteken en dat de draad er voor altijd bleef in zitten. Zijn vader had hem toch eens verteld dat hij dat ooit aan de hand had gehad en dat dat niet erg goed was afgelopen. Het was dus wel duidelijk dat Elias zoiets niet aan de hand wilde hebben, niet op zijn tweede dag. Misschien dat hij ooit wel eens als experiment een draad zou laten zitten, maar dat moest hij dan doen als er mensen waren die hem aardig vonden en niet direct verkeerd gingen denken. Het zou zeker geen goede eerste indruk zijn moest hij nu een fout maken. Zijn blauwe ogen schoten voor een kort moment naar boven toen hij voelde hoe de draad tussen zijn vinger kleiner leek te worden. Dat bevestigde alleen maar dat de ander een woudmagiër was, nice.

De vraag of alles wel ging, werd beantwoord met een best vaag antwoord. Elias maakte er maar op uit dat dat een ‘ja’ was en begon met de tweede fase: het dichten van de wond. Het leek misschien makkelijk, gewoon een beetje magie gebruiken. Hij zou willen dat het zo makkelijk was, maar je moest je concentratie er echt bijhouden en het slorpte een hele hoop energie. De kans was groot dat hij na het proces nog amper op zijn benen zou kunnen staan aangezien de wond best groot en diep was. Oh well, hij zou het wel redden. Zijn mondhoeken krulden om in een lichtte grijns toen de woorden tot hem doordrongen en kort blikte hij terug in de rode ogen. “Daar heb je gelijk in, ik ben dan ook geen stagiair.” Zijn stem klonk lichtelijk geamuseerd terwijl hij zijn aandacht terug volledig op zijn werk richtte. “Mijn vader is dokter en het lijkt alsof hij perse wilt dat ik in zijn voetsporen treed waardoor hij me zoveel mogelijk leert wat hij kan. Wonden dichten is het enige waar ik een beetje goed in ben, dus je hebt geluk.”

De lichtflits die door het lichaam van de jongen leek te gaan, zorgde ervoor dat hij zijn hand abrupt terugtrok. Dat was niet normaal, toch? Het was toch nog nooit eerder gebeurd. “Zeker dat alles goed is, want het was niet de bedoeling dat ik je elektrocuteerde.” Misschien dat de gedachte aan zijn vader hem onbewust woest hadden gemaakt e dat hij daarom onbewust een schok door het lichaam van de ander had laten gaan, maar dat leek hem erg onwaarschijnlijk. “Misschien is het toch beter als ik je naar de ziekenzaal breng. Straks breng ik je nog meer schade toe en ik heb zo het gevoel dat je dat kan missen als kiespijn.” De grijns was ondertussen al van zijn gezicht verdwenen en had plaatsgemaakt voor een iets of wat grimmige trek rond zijn mond. “Mijn naam is Elias trouwens, voor als het je moest interesseren.”

“Daar heb je gelijk in, ik ben dan ook geen stagiair. Mijn vader is dokter en het lijkt alsof hij perse wilt dat ik in zijn voetsporen treed waardoor hij me zoveel mogelijk leert wat hij kan. Wonden dichten is het enige waar ik een beetje goed in ben, dus je hebt geluk.” Even verloor Ze'ev al het vertrouwen in de jongen hier, die niet eens een stagiair was. Gewoon een joch dat dacht dat ie wel wat trukjes kon gebruiken omdat hij zo nodig goed moest zijn in magie hé? Gelukkig bleek er nog wel enige kennis en ervaring achter te zitten, wat hem ietwat gerust stelde. Een vader die je dingen leerde, dat was iets waar Ze'ev nauwelijks ervaring mee had. Tenzij je een aggresieve houding aanleren meetelde, waarin zijn pa met vlag en wimpel geslaagd was.

Zijn hulptroep leek geschrokken toen er iets mis ging. Ze'ev was wel erger gewend van de eerste paar dagen bij zijn Pack, maar dat was een heel ander verhaal. Toen hadden ze meerdere van zijn botten gebroken en verschillende hevige chemicaliën geinjecteerd om hem tot een hybride kruising tussen mens en wolf om te vormen. De perfecte soldaat, zoals de Konining zonder Land het noemde. Een erg optimistisch beeld voor de bonkige bouw en scherpe hoektanden die hij nu had. Zo scherp dat hij soms zelfs door zijn eigen lip heen sneed.
“Zeker dat alles goed is, want het was niet de bedoeling dat ik je elektrocuteerde.” Ze'ev haalde zijn schouders op, niet echt zeker. Het had pijn gedaan, dat was zeker. Maar nu was het over en eigenlijk was dat alles wat hij erover te zeggen had. Kort van woorden, dat was iets wat hem zeker defineerde.

“Misschien is het toch beter als ik je naar de ziekenzaal breng. Straks breng ik je nog meer schade toe en ik heb zo het gevoel dat je dat kan missen als kiespijn.” Dat.. was misschien wel waar. Steeds meer raakte Ze'ev ervan overtuigd dat hij maar gewoon moest doen wat deze jongen hem zei. Hij leek er werkelijk verstand van te hebben. En hoewel Ze'ev soms koppig kon zijn was hij ook niet te beroerd om iemand's gezag te accepteren als die kennis had - of autoriteit uitstraalde natuurlijk.
“Mijn naam is Elias trouwens, voor als het je moest interesseren.” Hmm, ja. Iemand zo hulpvaardig als Elias kon geen vijand zijn, dus dan kon het ook geen kwaad zijn naam te weten. ''Ze'ev, aangenaam.'' Zijn stem klonk niet echt alsof hij het aangenaam vond, maar dat kwam niet door zijn gezelschap, eerder door het prikkelende gevoel in zijn zij. ''Ziekenzaal klinkt goed- Als je wilt?'' Wederom nogal kort, maar hij was gewoon niet goed in formaliteiten. Ze'ev kwam iets overeind, steunend op de rand van een stoel. Met zijn andere hand drukte hij zachtjes op de wond, om zo min mogelijk schokgolven door te sturen naar het pijnlijke gebied. ''Bedankt voor je hulp.'' Hij was bijna verbaasd van zichzelf, dat hij op zo'n oprechte toon Elias had bedankt. Meestal had hij niet veel redenen om de mensen om hem heen te bedanken, hij vroeg geen hulp, accepteerde het bijna nooit. Maar Elias had hem op een vrij heikel moment geholpen en hij was de wildvreemde echt dankbaar.