Met een grote boog zwaaide de deur van het Atelier open om daarna met een klap tegen de muur terecht te komen. Zonder echt acht te slaan op het lawaai dat die klap veroorzaakte, strompelde de man naar binnen, proberend om de stapel dozen die tot boven zijn hoofd opgestapeld waren niet te laten vallen. Het was echt typisch voor hem om zijn eerste les direct de les te maken waar je het meest voor nodig had. Je kon moeilijk verwachten dat leerlingen dingen als houtskool en verf bij de hand hadden, dus was Beau gedwongen geweest om die spullen zelf bij elkaar te gaan zoeken. Zelf had hij wel een paar spullen meegenomen van Erd, maar hij had moeilijk van alles wat hij had direct twintig stuks kunnen meenemen. Als hij dat wel zou hebben gedaan was er in de shuttle nooit plaats geweest voor de andere passagiers en hun bagage. Het was dus een hele opluchting geweest dat er dichtbij de school een klein winkeltje was waar ze toch bijna alle spullen verkochten die hij nodig had voor in de lessen. De spullen die er niet waren, zou hij eventueel over kunnen laten brengen voor Erd, maar voorlopig had hij alles.
Zo voorzichtig mogelijk, zette Beau de spullen op zijn bureau waar hij alles begon uit te pakken en op alle tafels een stuk houtskool, potloden, een blok papier, verschillende kleuren verf, penselen en mengdoosjes zette. Hij ging ervanuit dat de leerlingen oud en slim genoeg waren om niet met die spullen te gaan klooien, anders zou hij alles terug moeten ophalen en de spullen een voor een moeten geven als ze die nodig hadden. Voor een kort moment overwoog hij echt om alles terug op te halen en in de dozen te laten zitten totdat ze het nodig hadden, maar op het laatste moment schudde hij toch zijn hoofd. De jongste die er zou tussenzitten, zou iets van een twaalf jaar moeten zijn: oud genoeg om te kunnen weten wanneer het best was dat je niet met iets begon te prullen. Als ze het toch nodig zouden gaan vinden om met verf te gaan klieren, mochten ze het zelf ook opkuisen.

Voordat de leerlingen zouden arriveren, had Beau de bijna lege dozen naast zijn bureau gezet en was naar de kantine gesneld om nog snel een kop koffie te gaan halen. Het kopje stond op de hoek van zijn bureau en snel haalde hij een fles wodka uit zijn tas om een scheut in de koffie te gieten voordat hij de fles weer veilig opborg. Sinds hij zichzelf had voorgenomen om niet op café te gaan als hij de volgende ochtend les moest geven, moest hij het dus doen met een scheutje drank in zijn koffie aangezien hij moeilijk openlijk van de fles kon drinken als er leerlingen bij waren. Het zou best onverantwoord zijn als die tere zieltjes door hem verslaaft zouden raken, iets dat hij niet echt wilde. Verslaaft raken aan de drank was a iets slechts, maar het zou al helemaal vreselijk zijn moest je op zo’n jonge leeftijd verslaaft raken. Je lichaam kon er helemaal aan kapot gaan, gelukkig voor hem was Beau nog niet in dat stadium gekomen.
Met het kopje in zijn handen, liep de man naar de deur om deze voor de komende leerlingen open te zetten en daarna boven op zijn bureau plaats te nemen. Zijn bruine haar werd nog even uit zijn ogen geblazen voordat hij nog een slok nam en wachtte op de leerlingen die zouden komen.

Alleen voor de ingeschreven leerlingen:
- Thayline
- Rayet
- Moyra
- Ludwig

Hoewel mijn eerste les (beeldende vorming) nog niet begonnen was, was ik al wel op. Al lang. De Grote Zaal was nog niet open, maar dat was niet erg want mijn tas zat vol met cake. Bijna al mijn maaltijden bestonden uit cake. Chocoladecake, frambozencake, vanillecake, er waren zoveel soorten cake her. En ik maar denken dat ik er in het Dorp veel verschillende soorten cake waren. Wist ik veel dat een tas bedoeld was voor boeken en schriften. Maar goed, ik was altijd al vroeg op. Ik was een ochtend persoon. Als in, 5 uur op en dan iets van 3 uur op het schoolterrein rondzwerven omdat er nog geen winkeltjes open waren op dit debiele tijdstip. Maar ik vond het prettig om zo vroeg op te zijn. Als de douw nog vers was en ik kon zien hoe de zon opging. Ik was altijd al een ochtendpersoon geweest. Uitslapen zat er voor mij gewoon niet in, of ik het nou wilde of niet. Ik had me er echter al lang bij neergelegd, en ik stoorde me er niet echt aan.

Vandaar dat ik nu in een hoge dennenboom zat. Ik had mijn knieën tegen mijn borst opgetrokken en zat met mijn rug tegen de dikke boomstam aan. Iemand met hoogtevrees zou niet in zo'n positie op een tamelijk dunne tak zitten. En al helemaal niet met een cupcake in de ene hand en een oud boek in de andere hand. Maar ik had geen hoogtevrees. Ik was ervaren met klimmen en op wiebelige takken zitten en mijn reflexen waren goed genoeg mezelf ergens aan vast te kunnen grijpen mocht ik toch vallen. Ik viel niet. Ik doodde de tijd met een boek dat ik al duizend keer gelezen had sinds ik uit het Dorp vertrokken was. Een boek over waarzeggerij met kaarten, het was het enige boek dat Juki in bezit had. Nu had Juki geen boeken meer, want ik had het hier bij me. Na ik weet niet hoe lang vertelde mijn innerlijke wekker mij dat het tijd was om terug naar de school te gaan, een goed ontbijt te nemen en dan vervolgens naar de les te vertrekken.

Dus dat deed ik. In de Grote Zaal vulde ik stilletjes mijn voorraad cake wat aan en at ik een croissant. Een goed ontbijt, dit. Ik at nooit veel, dus een hele croissant vond ik eigenlijk best wat. Vervolgens drentelde ik nog wat door de school en ging ik uiteindelijk op zoek naar het lokaal. Dit was niet erg hard te vinden. Ik was de derde leerling die arriveerde. Zonder erbij na te denken telde ik alle uitgangen en eventuele moordwapens. Er waren best wel wat, maar ik was niet erg bezorgd. Op een school werden stoelen niet in moordwapens veranderd. Volgensmij. Ik ging voor de verandering eens niet in de hoek van het lokaal zitten, maar in het midden, vlakbij een blond meisje. Zonder een geluid te maken nam ik plaats en keek ik een beetje verward naar de verschillende materialen die op mijn tafeltje lagen. Ik lette niet eens op mijn omgeving terwijl ik het stukje houtskool oppakte en het in mijn dunne vingers ronddraaide. Daarna legde ik het weer terug en bekeek ik de verschillende potten verf. Tekenen dus. Ik vroeg me af of ik dat kon.

--- Sorry voor de laatheid ;A;

De eerste leerling arriveerde vroeger dan verwacht, alsof hij geweten had dat Beau nog graag van zijn koffie genoten had en dat wilde dwarsbomen. Nee, hij dacht niet werkelijk dat de jongen zijn pauze wilde verstoren, het kwam gewoon even in hem op. Het begroetende knikje werd beantwoord met een glimlach voordat hij terug wat slokken van zijn koffie nam. Als hij het zich goed kon herinneren, moest dit Ludwig zijn daar de enige andere jongen in deze les zwart haar had. Even deed de ander hem denken aan een verdwaalde puppy, hoe hij daar wat heen en weer stond te schuifelen voordat hij naar een van de banken toeliep en plaats nam. De man zelf bleef op zijn bureau zitten en slurpte verder van zijn koffie. Het had geen zin om al uitleg te gaan geven als er nog maar een leerling was, dus hopelijk zou de rest snel komen. Het duurde niet erg lang voordat de volgende het klaslokaal kwam binnenlopen, deze keer een meisje. De vrolijkheid die ze uitstraalde, zorgde ervoor dat de smalle glimlach die op zijn gezicht gestaan had, een heel stuk breder. De kop koffie werd aan de kant gezet en even bekeek hij de doos met kleurtjes die ze bij zich had. Misschien was het een goed idee om gewoon tekenen ook op het programma te zetten, of toch zeker het maken van schaduw en highlights. “Dan zullen we er maar voor zorgen dat je ze niet voor niets hebt meegenomen.” Beau glimlachte nog eens oprecht terwijl hij het roodharige meisje nakeek en terug plaats nam op zijn bureau.

De twee leerlingen die daarna nog moesten komen, kwamen best snel achter elkaar. De eerste was het blonde meisje –volgens hem heette ze Thayline- en daarna volgde Rayet die direct ergens in het midden van het lokaal plaatsnam zonder echt iets te zeggen. Het zag er dus naar uit dat dit nog eens een rustige les zou worden, mooi. In een teug dronk hij het laatste restje koffie op en zette de kop met een zachte tik op zijn bureau. “Goed, ik denk dat iedereen er is voor deze les. Dan kunnen we beginnen.” Iedereen werd even een voor een kritisch aangekeken terwijl hij zich terug rechtzette en naar de achterkant van het klaslokaal liep. “Ik weet niet waar jullie juist aan denken als ik het woord kunst zeg. Waarschijnlijk denken de meesten meteen aan schilderen, tekenen en beeldhouwen. Kunst kan meer zijn dan dat. Muziek en dans zijn bijvoorbeeld ook vormen van kunst, maar daar gaan we ons niet mee bezig houden. Je zou aan je gymleraar kunnen voorstellen om dansen te geven en naar de muziekles gaan voor muziek, dus daar gaan we even niet aan mee doen. Het is vandaag de bedoeling dat we ons gaan bezighouden met de bekendste soorten van kunst die er bestaan: tekenen en schilderen. Het gaat wat moeilijk zijn om jullie met alles wat voor jullie neus ligt in een les te leren werken, maar we gaan ons best doen. Desnoods gaan we er volgende keer gewoon mee verder.” Beau speelde wat met zijn vingers terwijl hij tegen een kast aanleunde. Het zou sowieso al niet gemakkelijk zijn om hen de basis alleen maar bij te brengen, maar hij zou het toch wel geweldig vinden moesten ze een heel kunstwerk op papier kunnen zetten. “Jullie hebben een paar voorwerpen voor jullie liggen: houtskool, potloden, papier, verf, penselen en mengpotjes. Ik had graag wat meer meegebracht, maar ik denk dat we met dit al wel genoeg hebben om de les mee te vullen. Miss Goldlock, met wat zou jij willen beginnen? Tekenen of liever schilderen?” Ondertussen was hij bij Thayline’s tafeltje gaan staan en keek haar afwachtend aan. Het was hem om het even met wat ze zouden beginnen, dus wat hem betrof mochten de leerlingen kiezen.

WHY IS BEING HUMAN SO HARD?

Words 582
Mood Embarrassed
Notes I was too lazy to look for a quote

Na me kwam nog een leerling binnen. Een jongen met zwart haar. Kom niet in mijn buurt zitten, kom niet in mijn buurt - fuck. Geïrriteerd, maar toch geflatteerd. Ik zat liever alleen, maar ergens was het toch wel leuk dat hij uitgerekend naast mij wou komen zitten. Was ik toch niet zo afstotelijk voor anderen, hm.
Master Beau zette zijn kop koffie op tafel met een zachte tik, en hoe zacht dat geluid ook was, het trok mijn aandacht. 'Goed, ik denk dat iedereen er is voor deze les. Dan kunnen we beginnen.' Hij keek iedereen even kritisch aan. Toen zijn blik bij mij kwam, keek ik weg. Ik haatte oogcontact, en zeker als hij met zo'n blik keek. 'Ik weet niet waar jullie juist aan denken als ik het woord kunst zeg.' Musea. Tekenen. Kleurpotloden. Verf. 'Waarschijnlijk denken de meesten meteen aan schilderen, tekenen en beeldhouwen. Kunst kan meer zijn dan dat. Muziek en dans zijn bijvoorbeeld ook vormen van kunst, maar daar gaan we ons niet mee bezig houden. Je zou aan je gymleraar kunnen voorstellen om dansen te geven en naar de muziekles gaan voor muziek, dus daar gaan we even niet aan mee doen. Het is vandaag de bedoeling dat we ons gaan bezighouden met de bekendste soorten van kunst die er bestaan: tekenen en schilderen. Het gaat wat moeilijk zijn om jullie met alles wat voor jullie neus ligt in een les te leren werken, maar we gaan ons best doen. Desnoods gaan we er volgende keer gewoon mee verder.'
Even leunde hij tegen een kast aan en ging dan verder. 'Jullie hebben een paar voorwerpen voor jullie liggen: houtskool, potloden, papier, verf, penselen en mengpotjes. Ik had graag wat meer meegebracht, maar ik denk dat we met dit al wel genoeg hebben om de les mee te vullen. Miss Goldlock, met wat zou jij willen beginnen? Tekenen of liever schilderen?' Hij stond recht voor mijn tafeltje, en pas dan had ik het door. Hij vroeg het aan mij. Leerkracht-haat-modus ingeschakeld. Waarom ik? Ik haatte keuzes maken. Zeker omdat deze keuze zou kunnen bepalen hoe de klas over me dacht. Zei ik tekenen, gingen de leerlingen die wouden schilderen me minder leuk vinden, en omgekeerd ook.
Een blos trok over mijn wangen. Ik moest nu echt wel een antwoord geven, ze waren nu al een tijdje naar mij aan het kijken en ik haatte die aandacht. Ze wachtten op mijn antwoord en zouden pas wegkijken als ze dat gekregen hadden. Wat zou ik kiezen? Ik tekende even graag als dat ik schilderde. Ik wou niet kiezen, verdomme.
'Ehh..' Ik aarzelde even, en besloot toen maar gewoon te zeggen wat in me op kwam. 'Tekenen?' Ik slaakte een opgeluchte zucht en keek naar het hout van mijn tafeltje met wangen die nog altijd kersrood waren. Ik durfde niet te letten op de reacties van de mensen rondom me, maar ik wist dat er een paar geïrriteerde blikken bij zouden zitten. Niet iedereen tekende graag. Misschien schilderden ze allemaal wel liever! Kon ik nog veranderen? Nee, dat zou dom zijn...
God, waarom was dit allemaal zo moeilijk voor me? Waarom was ik niet gewoon wat zekerder van mezelf geboren, zodat sociale situaties vlotter verlopen? Dit suckte echt. Ik wou gewoon terug naar mijn bed, of terug naar het bos waar ik vanochtend gezeten had, om verder te tekenen. Ik kon nog altijd de tekening die ik daar zou maken indienen. Zou het dan tellen als de kunstles uitzitten?