Met veel lawaai schoot er een lange sliert van dikke, zwarte met donkerblauwe en paarse slierten rook door de gangen. Het verwoestte alles op zijn pad. Liet ramen versplinteren tot kleine glasscherven. Het liet de verf van de muren afbladeren waar hij langs kwam tot de hele weg die de rook gevolgd had niets anders was dan een pad van verval. Voor de deur van het kantoor van Savador stopte de rook en werd met veel geweld de deur open geslagen. De driekleurige rook trok op en maakte de contouren van Deshas zichtbaar. Zijn hele lichaam stond gespannen terwijl hij naar de werkende man achter zijn bureau keek. Zijn irissen, fel rood. En een woeste hagedissenstaart sloeg achter zijn benen langs wild heen en weer. Met grote stappen liep Deshas op het bureau af. Met elke pas die hij zette veranderde de vloer onder hem alsof er in geen duizend jaar niemand op dat stuk omtrek van zijn voet had gelopen. Oud en vervallen dus. Tijdens die paar passen trok Deshas zijn zwaard uit de ivoren schede. De robijnen kling glansde fel in het doffe licht. Deshas greep het leer rond het handvat van het ivoren gevest met twee handen beet en smeet het wapen met grote kracht in het bureau zodat het blad nog net niet doormidden was. 'Eén klein gevecht tussen jou en mij. Geen wapens alleen magie' sprak Deshas verrassend kalm in tegenstelling tot zijn houding.

{Ik ga er maar even vanuit dat je er bent. Anders kon ik niet de post maken die ik wilde maken xD}

Zwijgend voorover gebogen zat Savador aan het gebruikelijke schriftelijke werk, het enige geluid dat in de ruimte te horen was, was het zachte krassen van zijn schrijfveer en het luide tikken van de ouderwetse klok aan de wand. Een glas wijn stond aan de rand toegevuld op de hoek van zijn bureau, halfleeg aangezien het voor hem en zijn verslaving ontspannend werkte tijdens het werken. Saethion lag in alle sereenheid als een dik tros touw opgerold op zijn bed achter hem, in rust en geheel in stilte. Hij zat te verdiept in zijn werk om het aanstormende geweld door de schoolgangen al aan te horen komen, met als doel in zijn hoofd dat hij dit alles voor het avondeten af wilde hebben, werkte hij hard door. Savador schrok duidelijk op toen de deur plotseling met een harde knal openzwaaide. Met zijn veer schoot hij uit over het perkament waarop hij midden in een zin bezig was geweest, zijn ogen waren eerst verbaasd en ontzet, nu hard en woedend geschoten naar de driekleurige rook bij de deuropening. Zijn inktpotje was door de hele commotie omgevallen waardoor de gitzwarte inkt nu tussen de voegen van het bureau en de vloer sijpelde. Toen de rook de gedaante aannam van een blijkbaar ziedende Deshas, keek hij hem kalm maar niettemin nog verbaasd aan. Hij zag de gebruikelijke eigenschappen van Deshas wanneer hij kwaad was; zijn ogen felrood en de wittige reptielachtige staart die achter hem alsof het een eigen leven had onrustig heen en weer sloeg. Angst was bij hem niet te vinden: er moest vast een reden zijn dat hij nogal van zijn stuk gebracht leek te zijn. Savador bleef zijn leermeester met zijn ogen volgen toen hij met grote passen richting zijn bureau liep. Voor een tweede keer schrok hij weer even op toen Deshas zijn zwaard in het bureau sloeg zodat deze haast door midden werd geslagen, hij hield een arm beschermend voor zijn gezicht opgeheven om zich te beschermen tegen eventuele houtsplinters. Zodra de klap voorbij was liet hij zijn arm weer langzaam zakken om Deshas met opgetrokken wenkbrauwen en een vragende blik aan te kijken bij het horen van zijn woorden. 'Ik heb hier eigenlijk geen tijd voor, Deshas,' antwoordde hij kalmpjes. 'Wellicht kun je beter een andere keer terugkomen. Ik heb nog veel te doen en het werk moet voor de avond gedaan zijn. Maar aangezien je..,' hij onderbrak zijn woorden even en pakte wat verontwaardigd de stukken papieren beet van wat er nog van dat werk over was, doormidden geslagen door Deshas' doen, '.. mijn werk verwoest hebt, vrees ik dat ik geen andere keus heb.' Savador liet de papieren voor wat het was, maar bleef - in plaats van op te staan - achterover geleund in zijn stoel zitten, met zijn handen over zijn buik geslagen. Hij wist niet waar al dat geweld nu weer goed voor was, kon zich eigenlijk geen enkele reden bedenken waarom Deshas kwaad op hem zou zijn.

Deshas had de verbaasde opmerking op Savadors gezicht wel opgemerkt toen hij als een wervelwind binnen was komen stormen. En hoewel hij dat normaal gesproken genegeerd zou hebben merkte hij in het diepste van zijn vezels dat hij er vandaag van walgde. Het kon hem niet veel schelen dat hij geen angst bij Savador kon ontdekken. Die man kende hem immers langer dan vandaag. Het zou moeilijk worden om nog verrassend over te komen om eventuele angst op te wekken. Vanaf het eerste moment dat Savador zijn mond opende en begon te spreken keek Deshas naar het bureau en sloot zijn ogen om de meeste verachting te verbergen. Toen hij zijn ogen weer opende leken zijn zwarte pupillen wel te zijn geslonken. 'Dan kan ik je aanraden te gaan staan Savador. Tenzij je van mening bent dat je me zittend ook wel aankunt,' sprak hij met meer spot dan hij had gewild. Deshas draaide zich om en zette een paar passen bij het bureau vandaan terwijl hij zijn rode jas van zijn schouders liet glijden. Maar nog voor de stof de vloer had geraakt was hij verdwenen in zwarte rook. Je kon bij Deshas' slanke vingers de paars/blauwe vonken zien springen van de elektrische ladingen die zich door zijn lijf schokte.

In dezelfde kalme houding was Savador blijven zitten, achterover geleund in zijn stoel en zijn handen rustend op zijn buik. Hij fronste even en trok later zijn wenkbrauwen weer op toen Deshas even zijn ogen sloot, alsof de man zich iets bedacht wat hij niet hoefde te weten. Langzaam scheurde hij zijn blik van hem los en stak zijn bleke handen boven het bureau om de doormidden geslagen en de door inkt bedekte papieren bij elkaar te zamelen en op te ruimen. Zijn slangachtige ogen gleden over het bureaublad - waar nu een diepe snee in zat en eveneens onder de inkt zat - om zich weer tot Deshas te richten toen deze met spot tot hem sprak. 'Hier?' vroeg Savador wat ontzet. Zijn dunne donkere wenkbrauwen hadden zich weer opgehaald, dit was inmiddels zijn werk- en slaapplek geworden. 'Het zal eruit zien als een slagveld, Deshas. We willen immers geen vernieling, wel dan?' Tenzij hij er voor was dat hij maar tussen het puin moest slapen. Hij keek zwijgend toe hoe Deshas een paar passen bij het bureau vandaan zette en de lange rode jas van zijn schouders liet glijden. 'Wat zit je dwars, vriend?' klonk Savadors stem zacht. De vraag was er al uit geweest voor hij er zelf erg in had. 'Vanwaar je toorn?' Hij zou zich te onwennig voelen dit gevecht aan te nemen zonder te weten wat Deshas eigenlijk dwarszat.

Deshas keek met een ruk over zijn schouder naar Savador toen hij diens ontzette woorden hoorde. Als je erg goed keek zag je zwarte rook en vuur in de felle rode irissen oplaaien. 'Waar anders?' vroeg hij zacht. Maar zijn stem klonk schor en had een monsterachtige galm. Hij gaf geen antwoord op Savadors tweede vraag. Maar zijn duivelse en vernielzuchtige blik zou al genoeg moeten vertellen. Deshas wou iets slopen, vernielen. Tot stof laten vergaan. Toen Savador vroeg wat hem dwars zat stootte Deshas een zacht spottend lachje uit. 'Vriend,' herhaalde hij zacht en met bitterheid in zijn stem. Hij draaide zich nu helemaal naar Savador om. De vloer onder zijn voeten begon te rotten en alles in zijn buurt verging of stierf af. 'Jij denkt dat jij potentie hebt is het niet? Dat jij een gevreesder man bent en dat ik meer op jou lijk...,' Deshas nam een kleine pauze tussen zijn zachte woorden nadat hij de nadruk op 'ik' had gelegd en 'jou' met minachting had uitgesproken. Hij begon met kleine passen dichterbij te lopen, de lijn van verrotting en dood met zich meedragend. 'Want in jouw ogen ben ik toch niets anders dan een stokoude en hoogbejaarde man. Een verschrompeld hoopje botten en stof. Dus jij denkt dat je beter bent dan ik? Ik heb bereikt wat geen van mijn voorgangers ooit gelukt is. Haast het eeuwige leven. En als het aan mij ligt perfectioneer ik dat tot ik de volledige eeuwigheid tot mijn beschikking heb. Dat maakt jou in mijn ogen overbodig. Maar misschien dat jij hier nog één kleine les uit kunt leren...,' sprak Deshas nu ijzig koud en haast fluisterend terwijl hij voor het bureau van Savador stond. 'ZOALS JE LEERMEESTER MET RESPECT TE BEHANDELEN!' schreeuwde hij terwijl zijn staart een eigen leven leek te gaan leiden en het bureau van Savador nu helemaal aan stukken sloeg. 'Of misschien om een vriend niet met een mes in de rug te steken,' siste hij zachtjes zodat een zwarte, gevorkte tong tussen twee lange, scherpe hoektanden naar buiten flitste. De vonken rond zijn vingers werden verwoestender en vormde zich om tot een bliksem zweep. Deshas liet haar naar achter zwiepen en met een klap gepaard met het geluid van de donder weer neerkomen om Savador letterlijk uit zijn stoel te blazen. Hij strekte zijn arm uit. Een onzichtbare hand van schaduw greep de schaduw van Savador bij zijn keel en kneep die dicht zodat de echte Savador ook gewurgd zou worden. 'Je hebt me verraden en bedrogen. En het wordt tijd dat ik ga doen wat ik direct had moeten doen toen ik me aan je begon te irriteren en je gebazel zat werd,' zei Deshas zacht en emotieloos terwijl hij de schaduw hand steeds harder Savadors keel dicht liet knijpen.

Met zijn gehele houding nog bedwelmd met een zekere kalmte, bleef Savadors blik afwachtend gericht op Deshas toen deze zich met een ruk omdraaide. De duidelijke woede was maar al te goed te zien in de altijd zo zwarte ogen van Deshas. Het maakte hem ernaar dat er onbewust een waarschuwing door zijn hoofd schoot; oppassen. Maar koppig als hij was leek hij alles behalve naar zijn eigen intuïtie te luisteren. Deshas was zijn vriend, de beste die hij had. Hij zou er eigenlijk van binnen hard om kunnen lachen om het mogelijke feit dat zijn eigen leermeester hem iets aan wilde doen. Daar zag hij hem niet voor aan. Zover hij zich kon herinneren had Deshas hem nooit opzettelijk pijn gedaan. Op de schorre vraag van zijn vriend die gesteld werd met een monsterlijke galm als ondertoon, haalde Savador zijn schouders op en spreidde met een 'dat kun je jezelf toch ook wel bedenken?'-uitdrukking langzaam zijn armen, zijn wenkbrauwen daarbij met een vanzelfsprekend glimlachje licht opgetrokken. 'Buiten?' sprak hij op een vragende toon alsof Deshas een onwetend kind was. 'Wellicht?' voegde hij er later zwak glimlachend aan toe. Hij zat nog steeds in dezelfde houding, zijn bleke handen met de palmen naar boven gericht vragend opgeheven. Loom liet Savador zich weer in zijn stoel wegzakken, zijn blik ontspannen op Deshas gericht. Van binnen begon hij zich onwennig te voelen, het gevoel dat er iets niet helemaal in orde was. Op zijn gelaat was dit nauwelijks te zien, maar dit zekere gevoel vergrootte zich toen Deshas een spottende lach uitstootte. Met zijn wenkbrauwen lichtelijk opgetrokken bleef hij hem aankijken. Wat er nu zo grappig was, was maar de vraag. Langzaam zakten zijn wenkbrauwen terug in een gekwelde frons nu Deshas een belangrijk woord herhaalde dat centraal stond voor hun relatie. Vooral de bitterheid waarmee dit werd gedaan stond hem niet aan. Hij scheurde zijn blik niet van Deshas af toen hij zich met de dodelijkheid die hij nu momenteel letterlijk van hem afstraalde weer naar hem omdraaide, zijn blik was van ontspannen overgeschakeld naar vraag en onbegrip. Wat bezielde hem? Vrienden, dat was toch het begrip dat hun band ook daadwerkelijk tot hun band maakte?

Gevangen door Deshas' onbehagenheid voelde hij zich verplicht hem starend aan te blijven kijken, hij kon zijn blik ook niet van hem afwenden. Maar Savadors ogen vergrootten zich en hij leek te verstijven in zijn stoel toen Deshas daarna begon te spreken. Alle woorden, precies zoals hij ze tegen Neara had gezegd. Had die verachtelijke teef hem verraden?! Hij kon zich niet bewegen, kreeg ook niets over zijn kurkdroge lippen. Enkel moeizaam slikken en Deshas als bevroren aan blijven kijken. Ook toen hij met een aantal passen dichterbij kwam, de onheilspellendheid met zich meesleurend. Toen Deshas zijn razende en beschuldigende woorden vervolgde, slikte hij een laatste brok in zijn keel door en scheurde zijn licht klapperende kaken van hem los. 'Nee, Deshas - het is niet wat het lijkt! Ik wilde niet - maar Neara.. het was een kleine verspreking, niets meer dan dat! Ik - ik deed het niet om je in een slecht daglicht te plaatsen.. het - ik .. maar ik moest wel! Er was geen andere mogelijkheid dan - het was niet slecht bedoeld.. ik wilde enkel..' Zijn overhaaste woorden kwamen er met veel haperingen en gestamel uit waarbij hij wanhopig zocht naar woorden om het daadwerkelijk ook zo te laten lijken dat het niet was zoals het leek. Onbewust faalde hij daar massaal in. Savador dook prompt in elkaar in zijn stoel bij Deshas' schreeuwende woorden. Zijn armen schoten beschermend naar boven zijn hoofd en hij kneep zijn ogen stijf dicht om zich tegen de rondslingerende stukken hout te beschermen toen Deshas' staart vervolgens zijn bureau nu helemaal aan stukken sloeg. De woorden die Deshas daarna nog siste drongen maar half tot hem door; hij had het veel te druk om de houtsplinters uit zijn lokken en van zijn schouders te vegen en daarbij de rillingen over zijn lichaam te onderdrukken. Alles om de ziedende en beschuldigende blikken te kunnen ontwijken. Hij hield zijn hoofd wat gebogen, want hij durfde Deshas nu ook niet meer aan te kijken. Maar hij richtte zich voorzichtig wat op toen hij het bekende knetterende geluid van bliksemmagie hoorde, waaronder de zweep die Deshas hem nog geleerd had. Nooit had hij verwacht dat het ooit eens tegen hém zou worden gebruikt.

Savador kruiste zijn armen voor zijn gezicht en hield daarbij zijn kin tegen zijn borst toen het langwerpige vonkende gevaarte op hem af kwam. Onder een korte kreet werd hij vervolgens door de impact van de neerkomende klap omver geblazen; met stoel en al viel hij achterover tegen de stenen om daar kermend van de pijn languit op de grond te blijven liggen. Zijn ogen daarbij fronsend gesloten en zijn gebit half zichtbaar doordat hij zijn tanden stevig op elkaar geklemd hield in de hoop de pijn zo wat te kunnen verminderen. Met zijn onstabiele rug was hij tijdens de val namelijk hard tegen de harde stenen vloer neergekomen. Savador sperde zijn ogen plotseling wijdopen toen het ademen hem opeens ontnomen werd. Zijn mond stond halfopen terwijl hij verwoede pogingen deed om naar adem te snakken en zijn handen naar de vingers klauwden die zijn keel genadeloos omsloten. Gek genoeg kon hij geen vingers voelen, geen touw - niets. Met onderdrukt gerochel en het geluid van hese inademingen van de kleine beetjes lucht die zich wel door het plots vernauwde deel van zijn luchtpijp wisten te wurmen, draaide hij zich vanaf zijn rug op zijn zij en vervolgens op zijn buik, om zich vanuit die positie met zijn handen over de grond te trekken. Dwars door het puin van wat ooit het bureau was geweest waar hij al die tijd sinds zijn nieuwe positie zo hard aan gewerkt had. Dwars richting Deshas. '.. egeef.. e ..,' wist hij er hees uit te persen. Zijn bleke handen klauwden zich krampachtig vast aan Deshas' broekspijpen. 'V.. v-geef.. e..' Savador had zijn voorhoofd eerbiedig en neerbuigend te rusten gelegd op de punten van Deshas' schoenen, op zijn gezicht stond een jammerlijke en verslagen uitdrukking. 'Vergeef me..,' verzuchtte hij zijn herhalende woorden in een hese fluistering. Hij wist dat de macht die hem naar zijn hoofd steeg hem op een dag fataal zou worden, maar Savador was zelfs zo koppig om niet eens naar zijn eigen geweten te luisteren.

Deshas had de uiterlijke reacties van Savador gezien. De vergroting van zijn pupillen gepaard met de verbazing die aan alles van hem afstraalde. Hij deed niet de moeite om zijn, haast schreeuwende gedachten uit te sluiten. 'Savador denk na. Ik ben de Heer der Duisternis. De schaduw en de duisternis zijn mijn ogen en oren op plaatsen waar ik niet lijfelijk aanwezig kan zijn. Jij bent mijn verantwoordelijkheid en ik moet kunnen ingrijpen als er problemen komen waarbij jij hulp kunt gebruiken. Geen van de stappen die jij zet is privé. Jouw eigen schaduw kan je nog verraaden,' zei Deshas op een vermoeide toon alsof hij een klein kind nu voor de zoveelste keer uit moest leggen dat wat hij deed gewoon niet kon. Toch bleef ook die vermoeide stem iets beschuldigends en onheilspellends houden. Zijn stamelende woorden en overduidelijk angst zorgde ervoor dat er nog meer verachting op Deshas' gezicht te zien was. Maar niet alleen om de zwakte van Saavdor. Hij verachtte ook zichzelf. De pijn die hij Savador toebracht zowel fysiek als geestelijk, het deed hem niks. Normaal gesproken voedde hem dat haast en voelde hij zich er beter door. Maar het deed hem pijn om Savador nu te moeten straffen. Toch had hij geen keuze. Als hij het nu niet in Savadors hoofd hammerde dan zou hij dit blijven geloven. Daarbij, Deshas was niet zwak of oud. Hij zou Savador laten zien waarom hij de Heer der Duisternis was. Want een Heer der Duisternis kende geen genade. Niet zoals Delahin hem dat ooit geschonken had.

De kreet van Savador weergalmde in Deshas oren toen hij hem waarschijnlijk geraakt had met de bliksem zweep. Met een onbewogen blik bleef hij toekijken hoe zijn eigen schaduw die van Savador, en met hem ook Savador in werkelijkheid, wurgde. Hij keek naar zijn verwoedde en zinloze pogingen om zijn onzichtbare straf van zich af te trekken. Toen Savador naar hem toekroop trok Deshas lichtelijk een wenkbrauw op. En toen hij probeerde te spreken werd de grip om zijn schaduw iets losser. Het zou nog steeds pijn doen. Maar hij kon nu beter ademen. Nadat Savador zijn mond weer hield was de walging op Deshas' gezicht te zien. De schaduw van zijn hand liet de keel van Savador los. Deshas bleef op Savador neerkijken. Denkend wat hij nu moest. 'Je bent walgelijk' fluisterde hij na een tijdje. 'Dat je al zo over me sprak was tot daar aan toe. Maar nóóit moet je je naar de wil van iemand anders buigen op deze manier. Dat is voor de zwakkeren, voor slaven en onwetenden. Maar niet voor jou. Je krijgt een keus. Of je staat op, kijkt me recht in de ogen en zegt me, als vriend en niet als een nederige slaaf, dat het je spijt. Dan zal je straf genadig blijven. Of je wentelt je nu in het stof als een dienaar. Maar onthou wel dat ik je voortaan dan ook zo zal behandelen,' sprak Deshas zacht. Hij strekte zijn hand uit waarna zijn zwaard terug naar hem vloog. Hij trok Savador aan zijn haren op zijn knieën en trapte hem weer achterover op zijn rug tegen de grond. Deshas knielde naast hem neer en liet zijn zwaard met een harde klap vlak naast Savadors oor neerkomen. 'Wat zal het zijn?' vroeg hij zacht.

Hij had enkel zwijgend in zijn stoel gezeten toen Deshas hem op een vermoeide toon iets duidelijk probeerde te maken, zijn licht bevende armen lagen daarbij over het bureaublad om zijn vingers de rand krampachtig te laten ontklemmen. Zijn borst en schouders gingen van het lichte hijgen regelmatig en duidelijk zichtbaarder op en neer, op zijn gezicht stond daarbij nog een verwarde en om vergiffenis vragende uitdrukking. Een zwakke, haast onhoorbare 'ja' kwam met moeite een aantal keer over Savadors lippen terwijl hij met gesloten ogen kort en wanhopig zijn hoofd knikte ten teken dat hij Deshas' woorden begreep om hem voor nu maar gelijk te geven. Al was het alleen maar om het niet nog erger te maken dan het al was.

Waarschijnlijk zou het niet veel hebben uitgemaakt, want een moment later werd Savador door de bliksemzweep van Deshas uit zijn stoel tegen de grond geblazen, waarna hij nauwelijks de tijd kreeg om van de pijn te bekomen doordat een onzichtbare hand direct erna zich strak om zijn keel sloot. Savador kon niets anders doen dan op zijn knieën voor zijn leermeester te gaan en om vergiffenis te smeken, zoals dienaren voor hun koningen zouden doen. Hij was te ver gegaan deze keer, dat was hem nu maar al te duidelijk. Zijn hijgerige ademhaling had zich zichtbaar versneld en zijn ruggengraat voelde aan als een heet gloeiende pook die een brandende pijn verspreidde. Doordat het ook op zijn longen oversloeg, wat de laatste tijd steeds vaker gebeurde, kwamen de kleine beetjes lucht er met horten en stoten uit. Het voelde als een hele opluchting toen de greep om zijn keel aanzienlijk verslapt werd en hij eindelijk weer vrij kon ademen. Hees en onder veel zacht en onderdrukkend gekuch, maar Savador bleef in zijn knielende positie en hield zijn voorhoofd tegen Deshas' schoenen gedrukt. Zijn lange sluike lokken bedekten de zijkanten van zijn gezicht en lagen half over de vloer in deze lage houding. Onbeweeglijk waarbij enkel zijn schouders en borstkas zwaar op en neer gingen bleef hij afwachten op een reactie van Deshas. Hij reageerde niet en bewoog zich ook niet toen deze reactie in de vorm van een fluistering uiteindelijk kwam. Zwijgend luisterde hij naar Deshas' verdere woorden, onderdrukte af en toe enkel een zachte kuch en hield zijn blik beklagenswaardig gericht op de schoenen van zijn leermeester. Hij wist al welke keuze hij zou nemen, niets liever dan die keuze. Nooit zou hij zijn leven toewijden aan dat van een slaaf, dan ontnam hij liever zelf zijn laatste adem. Dat zou een schaamtenis zijn voor hemzelf en voor zijn familie.

Savador stootte een korte pijnkreun uit toen hij aan zijn haren op zijn knieën werd getrokken. Er stond een ellendige uitdrukking op zijn gezicht waarbij zijn halfopen mond verwrongen was en zijn ogen dicht geknepen. Hij hapte vervolgens zacht naar adem toen hij daarna weer op zijn rug werd getrapt. Zijn hart leek haast moeizaam en zwaar te kloppen bij het moeten weerstaan van de pijn die zijn lichaam sinds Deshas' komst was aangebracht. Niet alleen lichamelijk, ook geestelijk. Hij bleef kreunend in de liggende positie liggen waarin hij terecht was gekomen en draaide enkel zijn hoofd weg bij het neerkomen van het zwaard vlak bij zijn oor. Zijn gezicht daarbij nog alles behalve ontspannen. Behalve dat het van buiten ook duidelijk te zien was dat ellendigheid zich meester van hem had gemaakt, voelde hij zich zo ook. Nog even bleef Savador zacht kermend stil liggen bij Deshas' vraag. Zwijgend, haast alsof hij er niet op wilde antwoorden of daar nu momenteel moeite mee had. Met krampachtige bewegingen draaide hij zich op zijn zij, zodat hij nu met zijn rug richting Deshas lag, om zo ook nog even een tijd te blijven liggen voor hij zich uit deze positie langzaam overeind werkte. Hij zocht steun aan de stukken hout van wat er nog van zijn bureau over was om er wankelend, maar niettemin half gebogen, te blijven staan. Als een martelslaaf die zojuist een nieuwe toetakeling was ondergaan. Zo erg was het nu ook niet, maar voor zijn rug was het dubbelop. Savador bleef hijgend staan, zijn ogen waren nog half gesloten en staarden fronsend naar de vloer. Dit haatte hij. Als er iets was waar hij een grondige hekel aan had, dan was het wel zijn verontschuldigingen aanbieden. Maar hij had geen keus - tenzij hij het alleen nog maar erger wilde maken. 'Het spijt me,' kwam het er uiteindelijk kleintjes uit, haast met onvaste woorden alsof hij met een dubbele tong sprak.

Deshas had geen aandacht besteed aan het gekuch van Savador. Tenminste, niet van buiten. Van binnen wilde hij Savador overeind trekken en naar zijn bed slepen om daarna iedereen te bedreigen die nodig was om hem een beetje op te lappen. Maar nu mocht hij er niet aan toegeven. Er waren momenten dat je streng moest zijn. En die waren niet altijd leuk.
De ellendige uitdrukking die Deshas op Savadors gezicht weerspiegelt zag maakte zijn taak nog zwaarder. Zodra Savador in beweging kwam om op eigen kracht op te staan, schuifelde Deshas wat achteruit zodat Savador al de ruimte kreeg die hij nodig had. Zelf stond Deshas ook op en liet met een soepele, bijna geruisloze beweging na alle chaotische geluiden, terug in de schede glijden. Het kleine woord van spijt dat er na een tijd uit de man kwam was genoeg voor Deshas. Hij wist dat Savador er een hekel aan had om zijn excuses aan te bieden. Hij nam genoegen met deze verontschuldiging. Hij liep vervolgens naar Savador toe en greep hem bij zijn haren met een hand. Hij draaide de lange zwarte lokken eenmaal om zijn hand en greep toen naar een kleine dolk die verborgen was in zijn laars. Hij zette het scherpe lemmet onder het haar vlak boven zijn hand. 'Het is een oude straf. En het was vroeger voornamelijk gebruikelijk bij de adel. Het lag aan status. De meeste adel, en over het algemeen vrouwen, hadden lang, verzorgd haar. Als waarschuwing en straf als de regels werden overtreden, werd het haar afgesneden. Ik beperk het bij jou tot de helft van je haar. Uit naam van onze beschadigde vriendschap,' sprak Deshas waarna hij met een korte beweging de helft van Savadors haar afsneed. 'En hier laat ik het bij,' eindigde hij zacht om Savador te laten weten dat hij uitgeraasd was en het hem vergeven had. Deshas stopte de dolk weer weg en knipte, met zijn nu vrije hand, in zijn vingers. Alsof de tijd werd terug gedraaid werd alles weer gemaakt wat hij gesloopt had. Zelfs de papieren waar Savador mee bezig was geweest waren weer aan elkaar en lagen op een keurige stapel op zijn bureau. Deshas draaide zich zwijgend naar de deur al duurde het even voor zijn benen die nu als lood aanvoelde in beweging te krijgen.

Met een beverige zucht sloeg Savador zijn ogen neer en liet zijn hoofd hangen. Hij wankelde licht, zelfs nog nu hij met beide benen stevig overeind stond en hij extra steun had kunnen vinden aan de brokstukken van zijn bureau. Zijn lege blik vestigde zich op de voegen van de stenen vloer, onder zijn ogen waren vermoeide wallen zichtbaar. Wachtend op enige reactie van Deshas. Het geluid van een zwaard dat terug in een schede geschoven werd deed hem kort even opkijken, maar automatisch sloeg zijn blik zich weer neer zodra zijn ogen die van Deshas ontmoetten. Hij had zijn verontschuldigingen aangeboden, met veel moeite was het eruit gekomen. Het was nu goed, toch? Savadors blik bleef leeg en afwezig tot Deshas in beweging kwam en hem plotseling bij zijn lange lokken greep. Hij stootte een korte pijnkerm uit toen deze om een hand werden gedraaid. Als vanzelf schoten zijn bleke handen naar zijn haarwortels om de pijn tenminste nog te kunnen beperken. Zijn ogen werden even groot bij het zien hoe Deshas een dolk uit zijn laars pakte; de slangachtige smalle pupillen zakten diep weg in zijn gouden irissen tot ze niets meer waren dan enkel dunne spleetjes. Deshas' woorden drongen maar half tot hem door, want het bonzen van zijn hart galmde in zijn eigen oren en leek ieder geluid te overstemmen.

Zijn haar inkorten, dat was taboe. Alle mannen hadden lang haar in zijn familie, dat was een traditioneel kenmerk van de Sathandiais. En nooit was zijn haarlengte sinds hij het als jong kind had laten groeien korter geweest dan het nu al was. Met een kort knippend geluid voelde hij de dolk zijn lange lokken aanspannen om die vervolgens af te snijden. Savador liet zich radeloos op zijn knieën vallen zodra Deshas hem weer losliet. De pas kortgewiekte plukken schoven langs zijn gezicht en kwamen aan de achterkant maar tot net over zijn schouders. Onderdrukt door schaamte kon en wilde hij zijn hoofd nu niet meer oprichten; zijn wanhopige blik bleef starend gericht op de lange afgesneden zwarte lokken die hij tussen zijn vingers nam door ze krampachtig te klauwen. Dat alles weer naar zijn oorspronkelijke staat werd teruggebracht, daar sloeg hij geen acht op. Hij leek het wel te beseffen maar had er gewoon de fut niet voor er zijn aandacht op te vestigen. Ook toen Deshas zich omdraaide en op het punt stond te vertrekken bleef zijn blik op de grond gericht. Totaal bedwelmd door een accute droevigheid bleef Savador roerloos en zwijgend in alle talen geknield op de vloer zitten bij zijn afgesneden lokken, alsof hij zich in een schoktoestand verkeerde.