Sheena had zich, speciaal voor de gelegenheid, vrij netjes aangekleed. Ze had zowaar een topje onder haar halfkimono aan, waardoor haar beha verhuld was. Haar haren zaten vast in een grote klem en ze had keurige laarzen aan. God wat haat ik dit. Ze fronste in zichzelf, maar haar gezicht was engelachtig deze ochtend, ze had van Bellingar gehoord dat deze man van manieren hield. En gezien ze niet bepaald altijd binnen de lijntjes kleurde, was het misschien maar beter als ze zeer keurig overkwam, dat ze niet altijd verdacht numero één zou zijn, zoals dat op vorige scholen wel was geweest. Ze had een heel bijzondere wijn meegenomen, nog van dat verschrikkelijke stadje op Shadra. Gezien haar idee om een wijn mee te nemen volgens de broertjes erg in de smaak was gevallen. Even vroeg ze zich af of ze misschien wat cliché zou lijken met haar wijn, maar al snel bedacht ze zich; wijn was voor een volwassene altijd een gepast cadeau. Ze onderdrukte een huivering en beklom rustig de trap. Bell had haar verteld hoe ze er moest komen, dus ze keek goed om zich heen, zoekende naar de deur die er uit zag zoals haar verteld was. Snel probeerde ze dingen te bedenken die beleefdheid uitdrukten, hopend zich hieraan te kunnen houden. Met twee woorden spreken, nooit iemand onderbreken, als je ziet dat iemand gaat praten rustig wachten, niet staren, niet schelden of vage woorden gebruiken. Daarmee zou ze toch een heel eind moeten komen. Uiteindelijk vond ze de deur, ze haalde eenmaal diep adem en klopte zachtjes, al vast haar vriendelijke maar niet overdreven glimlach opzettend. God laat hem er zijn. Ze haalde diep in zichzelf adem, de verpakking met twee handen vasthoudend, wachtend op antwoord. Ze stond zoals gewoonlijk, borst vooruit en kont naar achter, maar ze kon nu ook niet ineens anders gaan staan, anders zou ze veel te gespannen overkomen. Ze controleerde even snel met een hand over haar haar of al haar eigenwijze pieken nog netjes zaten. En wonderbaarlijk, alsof ze haar wilden aanmoedigen zich netjes te gedragen, zaten zelfs die pieken nog op hun plek. Ze schraapte zachtjes haar keel en begon met kalme stem. 'Master Savador?'

Op mijn iPod getikt, excuses voor eventuele spelfouten.

Fronsend zat hij aan zijn bureau, voor zijn neus een grote opengeslagen krant die hij bij kaarslicht las. De inktzwarte gordijnen waren dichtgetrokken zodat er geen greintje daglicht de kamer binnen kon sijpelen en doordat hier en daar overal grote kaarsen waren aangestoken die dropen van het kaarsvet, leek er eerder een nachtelijke sfeer te hangen. Voor vandaag geen wijn; door de zoveel glaasjes die Savador voor de gelegenheid achterover had geslagen had hij nu een enorme kater. Immers was het voor hem iedere dag een gelegenheid voor een glas wijn. In plaats daarvan had hij nu gewoon een vol glas water en een koude vochtige doek voor zijn hoofdpijn. Daarbij werd het zweet uit zijn porieën geperst alsof hij zich in een sauna bevond. 'Ongemanierde van straat geplukte puberjeugd,' praatte hij nors in zichzelf over een klein artikel wat betreft een jeugdmisdaad, sloeg de Kovomaakse krant ruw verder open. Hij keek niet op of om toen het raam van buitenaf geopend werd, wist al zonder te kijken wie het was. 'Nog nieuwe informatie te melden, Saethion?' vroeg Savador de grote paarsgeschubde slang die over het raamkozijn binnen kwam gegleden, en die naast zijn huisdier ook zijn persoonlijke spion was. Sappige feitjes en nieuwe nieuwtjes over misdragende leerlingen deed de slang op door te spioneren door de hele school en diens terrein, het dier had haast ogen in zijn rug en leek alles te zien. Maar voor nu zag hij de slang zacht zijn kop schudden, hoorde hem zacht sissen wat niets meer dan 'nee' moest betekenen toen hij via de poten van zijn stoel omhoog gleed naar zijn schouders. Hij beloonde de slang toch voor diens werk met een zachte streling over zijn geschubde kop, nam een slok water en las zacht mopperend verder in de krant over onacceptabele daden. Savador liet met onnodig luid geritsel de krant wat zakken om eroverheen een grimmige blik op de deur te werpen toen er zacht werd geklopt. Saethions zachte gesis, dat beetje bij beetje steeds luider werd, was al een aantoning dat het iemand moest zijn die hij ongetwijfeld nog niet persoonlijk kende. Dat deed de slang altijd bij vreemden. Hij maande hem zacht tot stilte door een hand geruststellend onder zijn onderkaak te leggen, trok één enkele wenkbrauw op toen hij daarna zijn naam hoorde. 'Wat?' riep hij de persoon achter de deur norsig toe, alsof hij zo, met de deur tussen hen in gewoon een dialoog wilde voeren. In feite was het een aantoning dat de gast binnen mocht komen om zijn of haar reden te vertellen. Geïrriteerd pakte Savador de vochtige doek op en depte daarmee het zweet van zijn voorhoofd. Met die barstende koppijn stond hij nu niet bepaald te springen om gasten in ontvangst te nemen.

Sheena hoorde een stem die haar antwoord gaf, en hij was eigenlijk nog norser dan ze had gedacht. Ze twijfelde even kort voor de deur en opende hem daarna langzaam, zich eerst omdraaiend en de deur sluitend voor ze naar de man keek. 'Goedendag, mijnheer.' Ze glimlachte even kleintjes, want langzaam begon door te dringen hoe hij eruit zag. Vermoeid, bezweet, alsof hij hoofdpijn had. K*t. Hij heeft een kater. En daar kwam je met je wijntje. Was ik nou maar met Bell en Nearvus meegegaan ofzo. Ze hield het tasje met de wijn erin met twee handen achter haar rug, terwijl ze rustig een aantal stappen naar zijn bureau zette. 'Ik ben Sheena Fujibayashi, een nieuwe leerlinge op uw school. Ik dacht dat het misschien wel beleefd zou zijn om kennis te komen maken, gezien ik hier niet vanaf het begin af aan op school heb gezeten.' Daarna hield ze maar haar mond dicht, bang dat ze teveel zou praten. Haar glimlach was slechts beleefd, niet bijzonder. Dit gaat nooit goedkomen. Hij gaat echt voor altijd een hekel aan me hebben. Zou hij me een bemoeial vinden als ik vraag hoe het met hem gaat? Nog nooit had ze zich zo onzeker gevoeld tijdens een introductiegesprek, maar ze was ook nog nooit een schoolhoofd met een kater tegengekomen. Ze besloot het toch gewoon te vragen. 'Gaat het wel goed met u? Kan ik iets doen om te helpen?' Ze fronste lichtjes, in haar ogen een klein beetje onzekerheid te zien. Ze voelde zich enorm stom, maar het meenemen en vervolgens niet geven was ook weer zo idioot. Ze bedacht uiteindelijk dat ze nog maar gewoon even moest wachten, kijken wat hij zou zeggen. Als hij echt op het moment geen bezoek wilde dan kon hij haar ook gewoon wegsturen. Het zou wel onbeleefd overkomen, maar als zij een kater had had ze ook niet echt zin om gezellig een praatje te gaan houden. Ze ging uiteindelijk maar zitten, haar ogen zoekend over zijn gezicht, onbewust opzoek naar iets waar ze op kon inspelen, waar ze haar charmes op zou kunnen loslaten. Zelfs haar glimlachje was verdwenen, haar uitdrukking vrij neutraal. Ze had het kado maar even op de grond neergezet, en haar handen in haar schoot gevouwen.

Met een grimmige uitdrukking nog volop aanwezig op zijn bleke gelaat, legde Savador de krant neer over zijn bureau en streek die kort even glad. Ondertussen bleef hij met een roerloze blik naar de deur staren, die langzaam openzwaaide. Een meisje dat hij nog niet kende, maar dat zich wel in de wat nettere kleding gehuld had, trad zijn kantoor binnen. Ze richtte zich niet direct tot hem, maar draaide zich allereerst om om de deur weer netjes te sluiten. Met een enkele wenkbrauw wat opgetrokken bleef hij haar onbeweeglijk aanstaren toen ze haar blik daarna weer op hem vestigde en begon te spreken. Hij reageerde niet op haar begroeting, zakte langzaam achteruit in zijn stoel en sloeg zijn armen over elkaar heen zonder zijn blik van haar af te wenden. Het meisje kwam nader en stelde zich voor als Sheena Fujibayashi, zoals hij wel vermoed had een nieuwe leerlinge hier op school. Toen ze uitgesproken was bleef hij haar een lange tijd alleen maar aanstaren. 'Werkelijk,' kwam het er uiteindelijk uit, al was het niet eens op een vragende toon. 'Is dat zo,' zei hij er zacht achteraan, eigenlijk gewoon een andere verwoording van zijn eerder weinig aan toevoegende zin. Zijn slangachtige ogen gleden naar waar haar armen achter haar rug verdwenen, haast onopmerkelijk boog hij zich in zijn stoel wat zijwaarts om te kunnen zien wat Sheena achter haar rug verborgen hield. Nurks liet Savador zich weer terugzakken in zijn stoel, depte met het doekje het nieuwe zweet van zijn voorhoofd, net op het moment dat Sheena vroeg of het wel met hem ging. Zijn bleke hand stopte middenin een beweging, hij leek geheel te bevriezen toen hij haar daarna weer met een starende blik aankeek. Wat? Kon ze het soms merken dat hij momenteel met een verschrikkelijke kater zat opgescheept? Dat was niet echt de bedoeling geweest. 'Gaat jou dat wat aan?' vroeg hij nors. 'Je kunt me niet helpen en je hoeft me ook niet te helpen. Het gaat prima.' Met een uitdrukking die geheel het tegenovergestelde liet zien, nam hij nog een aantal slokken uit zijn glas water. Toen hij vervolgens zijn gezicht weer afdepte en daarmee klaar was, richtte hij zich tot Sheena. Ze was uit zichzelf alvast maar op een stoel gaan zitten en leek hem al die tijd te hebben aangekeken. Zijn ogen waren kort even naar het langwerpige cadeau gegleden dat ze voor nu op de grond had gezet. Hij hoefde niet lang te raden wat het kon zijn. Zijn mondhoeken begonnen zich nauwelijks zichtbaar al om te krullen, want ondanks dat hij een kater had kon wijn er altijd in. Kon het niet nu, dan kon het altijd nog later. Zijn blik gleed weer naar de ogen van Sheena om daar een tijdje te blijven hangen. 'Kennismaken,' herhaalde Savador het woord zacht, wat de reden van haar komst was. 'Goed. Is er iets dat je van me wilt weten of vragen, wat betreft mij, de school of andere onderwerpen?' Hij probeerde de hoofdpijn die steeds erger leek te worden te negeren, eigenlijk probeerde hij dat de gehele tijd al. Met zijn glas water wat nonchalant opgeheven bleef Savador haar afwachtend aankijken.

Ze schrok lichtjes van zijn reactie toen ze aan hem vroeg of het wel goed ging, ze had nog zo gedacht beleefd te zijn door het te vragen, maar hij leek het niet op prijs te stellen. Hij vond blijkbaar dat ze er niks mee te maken had, okee dan. Zodra hij zei dat het prima ging, vergat ze heel even haar manieren. Kater of niet. Alsof ik de symptomen daarvan niet zou herkennen. Dacht ze droog, ze had het zelf vaak genoeg meegemaakt. 'Prima, alstublieft.' Ze gaf met een vriendelijke, ietwat geforceerde glimlach hem de wijn. 'Hij komt van een plaats waar ik gewoond heb, op Shadra.' De glimlach bij deze woorden was vooral geforceerd, omdat ze een hékel had gehad aan die plaats op Shadra. Toen hij haar woord herhaalde, knikte ze beleefd, luisterend naar wat hij wilde gaan zeggen. Zijn houding beviel haar niet echt, maar zijn woorden waren vriendelijk en ze zou gewoon haar manieren behouden, gewoon doen alsof hij een stralende glimlach vertoonde en zijn hart direct opende en haar uitgebreid verwelkomde op de school. Zijn houding bekijkend, moesten deze woorden al behoorlijk vriendelijk zijn geweest. 'Inderdaad, Master. Ik had nog enkele vragen.' Z Ze glimlachte lichtjes, en leunde ietsje dichter naar de tafel toe om hem rechter in zijn ogen te kunnen kijken. Het duurde even voor ze de vragen weer bedacht had, maar ze begon maar gewoon met de eerste die in haar hoofd omhoog was gekomen, die ze niet eens voorbereid had. 'Bent u de hoofdmeester? Want het bordje zegt 'Kantoor van de Hoofdmeesteres'.' Dat was een van de redenen dat ze even kort getwijfeld had voor zijn deur, want Bellingar had haar toch echt verteld dat het een man was. Ze glimlachte kort en ietwat verward, waarna ze verder ging. 'De anderen vragen die ik had betroffen vooral mijn rooster. Ik neem aan dat ik alle magiesoorten dus volg? En daarbij ook nog Kunst en Gym?' Ze keek hem vragend aan, waarna ze nog iets verder voorover leunde, benieuwd naar zijn antwoord. 'Want op mijn vorige scholen, kreeg ik alleen de magiesoort onderwezen van de planeet waar ik was, en de geschiedenis daarvan et cetera.' Haar ogen vlogen even door de kamer, zich proberend te herinneren welke andere vragen ze ook alweer had. 'Excuseer mij dat ik zoveel vraag, maar dit is echt de laatste,' begon ze, gezien ze zich de rest niet meer kon herinneren, tot haar spijt, 'welke feestdagen worden er gevierd en welke verplichte evenementen zijn daaraan gekoppeld?' Na al haar vragen leunde ze rustig achteruit, wachtend op zijn antwoorden. Haar ogen schoten nog een aantal keer door de kamer, de omgeving in zich opnemend. Deze school is zo anders dan alle andere scholen waar ik ooit eerder ben geweest. Niet normaal. Daarna vestigde ze haar ogen weer op Savador, het viel haar nu pas op wat voor vreemde pupillen hij had. Haar ogen vernauwden iets, proberend te zien of ze zich voor de gek hield. Nee, hij had echt van die streepjespupillen, in bijna gifgele ogen. Ze fronste lichtjes maar veranderde haar houding niet, ze wilde niet dat hij zou denken dat ze iets vreemds over hem dacht.

Hij had enkel zijn wenkbrauwen even opgetrokken bij het zien van de ietwat verschrikte reactie van Sheena, besteedde er verder niet echt veel aandacht meer aan. Inmiddels was hij het wel gewend zulke reacties en uitdrukkingen te krijgen. Omdat hij gehaat en gevreesd werd, mensen leken liever met een hele boog om hem heen te lopen. Er gleed een zuinig glimlachje op Savadors lijkbleke gelaat toen hem daarna het cadeau werd overhandigd. 'Kijk eens aan; dit noem ik nu een geschenk naar mijn smaak,' sprak hij voldaan. Hij nam de fles in een hand om het merk kort te bekijken, woog het zelfs als een echte kenner. Met zijn wenkbrauwen opgetrokken knikte hij Sheena even vragend toe. 'Shadra?' vroeg hij zacht. 'Wat in Medusa's naam heeft een Cassiaan op die prachtige planeet te zoeken.' Het was niet moeilijk te merken dat hij een voorliefde had voor zijn thuisplaneet, en een behoorlijke hekel aan Cassianen door zijn watervrees. Niettemin gebruikte hij geen kleinerende woorden om het ras van de waterplaneet teneer te halen. Omdat hij zojuist wijn had gekregen als geschenkje. 'Maar ondanks die kleine teleurstelling is het pure Shadraanse wijn. Het stelt me zeer op prijs.' Hij zette de volle fles op de grond, schoof 'm aan de kant onder zijn bureau zodat hij nog wel alle ruimte had voor zijn benen. Zwijgend liet hij zich weer achterover leunen in zijn stoel en vouwde zijn handen onder zijn kin. Zijn ellebogen steunden daarbij op de armleuningen. 'Natuurlijk,' zei hij met een zachte hoofdknik toen Sheena hem zei nog een paar enkele vragen te hebben, ten teken dat ze vrij was ze te stellen. Zijn gezicht leek geen enkele spier te vertrekken toen ze wat meer naar hem toeboog, zijn gehele houding bleef daaronder kalm en roerloos. Een moment trok Savador een enkele wenkbrauw op bij haar vraag. Eerst dacht hij dat het meer bedoeld was als grapje - mocht dat ook zo zijn, dan vond hij 'm niet erg geestig. 'Wel, ik zit hier in deze stoel achter dit bureau. Mijn slang krijgt hier alle ruimte, al mijn benodigde spullen staan hier, zelfs mijn bed. Dan zal het wel, niet? Of moet ik wellicht mijn broek omlaag trekken om je er zeker van te laten zijn dat ik geen hoofdmeesteres ben?' gaf hij kalm antwoord, dat laatste op een spottende toon. 'De vorige hoofdmeester was inderdaad een vrouw, maar zij is hier niet meer in dienst. Wel aanwezig. Ik heb haar taak overgenomen.' Hij vertelde er maar niet bij dat hij met hulp de baan eigenlijk gewoon van haar gestolen had, al was het alleen maar geweest om zich nog machtiger te voelen. Savador sloot zijn ogen even toen Sheena haar volgende vraag stelde. Een bekende vraag, een vraag die hem irriteerde. 'Je volgt de magiestudies die je wilt, je komt naar de lessen welke je wilt. Wat mij betreft neem je het niet als een serieuze zaak en vind je lol trappen belangrijker, maar laat me je dan niet tegenkomen op de gangen als er lessen bezig zijn. Deze school is geen speeltuin, geen uitgaansplek. Je bent hier om te leren. Ik wil dan ook dat je zoveel lessen als mogelijk volgt. Volg je dat advies toch niet op, dan is het niet mijn schuld als je uiteindelijk geen diploma's haalt,' zei hij verveeld, hield een biggelende zweetdruppel die vanaf zijn haargrens over zijn gezicht naar beneden liep tegen door die met het doekje op tijd weg te vegen. Het was te zien dat hij even zuchtend inademde aan zijn lichtelijk opverende borst en schouders toen Sheena hem nog één laatste vraag wilde stellen. 'We hebben geen vast programma van feestdagen en evenementen. Ieder jaar kan er weer iets anders georganiseerd worden, dat ligt er maar net aan hoeveel er in het budget zit en hoe het met de omstandigheden van de school zelf staat,' hij ging rechter in zijn stoel zitten en merkte daarbij niet dat Sheena zijn ogen bestudeerde die duidelijke slangachtige kenmerken bezaten. 'Nog verdere vragen, opmerkingen, onzin, tips?' In de beweging dat hij zich wat oprichtte, pakte Savador een goed afgesloten waterkan van de grond om zijn glas bij te vullen. 'Water?' bood hij zacht aan onder het inschenken.

Sheena glimlachte lichtjes om zijn opmerking, waarna haar gezicht uiterst serieus werd. 'Ik was alleen nieuwsgierig Master, en direct bewijs is altijd handig.' Ze knikte beleefd. Als hij zijn broek uit wilde trekken om te laten zien dat hij een man was, prima. Ze was heus niet bang voor het mannelijk geslacht. God dat zou wat zijn... Bedacht ze zich droogjes, als de hoofdmeester daar ineens in vol ornaat zou staan, ze zou geheid wel even giechelen tenminste, alleen al om de humor van de situatie. Ze knikte toen zijn woorden impliceerden dat niks eigenlijk 'verplicht' was, zolang ze maar niet gesnapt werd. Het was haar eigen probleem of ze haar diploma haalde of niet. Verschillende ideeën schoten direct door haar hoofd, lessen die ze sowieso kon skippen, omdat ze de stof al kende. Waarschijnlijk alleen watermagie. Misschien Gym. Even schoot er lichte amusatie over haar gezicht, bedenken wat ze met de tijd zou gaan doen. Als eerste schoot natuurlijk Bell door haar hoofd, lol trappen tijdens lestijden was wel iets wat ze samen konden doen. Nearvus was veel te schijterig voor zoiets, en die wilde véél te graag de lessen volgen. Al zou het wel leuk zijn om te kijken of ze hem erin kon verleiden. Ze glimlachte lichtjes in zichzelf. Alweer viel het haar op hoe hij leed aan zijn kater, misschien omdat hij ouder was. Voor zover ze zich kon herinneren was het bij haar nog nooit zo erg geweest als het op het moment bij hem was. Ze fronste lichtjes en luisterde geduldig naar zijn antwoord. Hm... okee. Makkelijk. Ze hoorde zijn volgende opmerking of vraag, en wachtte geduldig op zijn handelingen. 'Alstublieft, Master.' Zei ze met een beleefde glimlach. Ze pakte het glas aan en koelde het af met haar handen, waardoor er condens op de buitenkant van het glas bestond. Daarna keek ze naar zijn glas, en nogmaals naar hem. Ze dacht diep na of ze ooit iemand had gezien met zo'n diepe kater, en bedacht zich dat eigenlijk alleen Bellingar ooit zo'n kater had gehad terwijl zij erbij was. Ze keek hem serieus in zijn ogen aan, haar beide handen boven tafel. 'Zal ik uw water ook koud maker, Master?' Haar stem had weer lichtelijk de Sheena klank, verleidelijk, warm, uitnodigend. Ze was minder gespannen, gezien hij haar reuze mee was gevallen. Hij was lang niet zo erg als vele leerlingen hem leken te vinden. Ze ging achteruit zitten, sloeg haar benen vrouwelijk over elkaar en nam een kleine slok uit haar glas, om niet te gulzig over te komen. Ze haalde even haar hand door haar haar, ontspande uiteindelijk geheel. Dat hij haar iets te drinken aan bood kon nooit een slecht teken zijn. Op zijn minst deed hij zijn best beleefd over te komen. Ze glimlachte haar normale glimlach, die door haar standaard moeite om verleidelijk te zijn, ook behoorlijk verleidelijk over kwam. 'Verder opmerkingen, of onzin, of tips...' Zei ze zachtjes, haar lippen tegen haar glas, haar ogen naar hem starend. Niet bewust op een punt gericht, lagen haar ogen op zijn hals en zijn schouders. Ze zag maar vaag, haar zich bedenkend of er nog iets was wat ze aan hem kwijt wilde, of hem wilde vragen. Langzaam vormde er zich bij haar een beeld over hem in haar hoofd. Volwassen man, houdt van drank, heeft een vrouw, of meerdere, om zich op los te laten, want hij heeft een zware baan, hij moet vast wel eens wat stress kwijt. Maar hij lijkt me niet zo'n persoon voor kinderen, misschien... streeft hij naar macht? Is dat wat hij zo heerlijk vind aan dit werk? Of misschien juist te reden dat hij het uit houdt? Het moet íéts zijn. Ze besloot in ieder geval de meest beleefde vraag die ze in die richting kon vormen te vragen. 'Nou, misschien een vraag.' Begon ze, haar toon iets verontschuldigend maar daaronder ook wel ontdeugend, omdat ze wéér iets van hem vroeg. Ze keek hem nieuwsgierig aan, en leunde weer voorover naar zijn tafel, waar ze, inmiddels lege, glas plaatste. 'Is het geen zwaar beroep? Hoofdmeester van een school?' Haar ogen hielden iets toegeknepen goed zijn gezichtuitdrukking in de gaten, kijkend of hij, als hij zou liegen, daar toch misschien een klein beetje eerlijkheid zou vertonen. In een opwelling voegde ze toe: 'Vooral als er steeds leerlingen langs komen om gewoon een nutteloos praatje met u te maken.' Een lichte amusatie schoot over haar gezicht, terwijl haar ogen serieus en strak op zijn gezicht bleven.

Nog half onderuit gezakt bestudeerde hij de korte nagels van zijn hand terwijl hij in de tussentijd de vragen en opmerkingen van Sheena op eigen tempo afhandelde. Zijn blik was daarbij meer gericht op zijn buik, de vloer, zijn handen en de rand van het bureau, zelden vestigde Savador zijn aandacht volledig op haar. Maar zijn slangachtige ogen schoten zo alert haar kant op in tegenstelling tot zijn wat luie houding die hij nu al sinds haar binnenkomst behouden had, dat het wat engig was, boorden zich een moment diep in haar ogen bij haar serieuze opmerking. Direct bewijs was altijd handig. Zat ze er nu gewoon op te azen dat hij dat daadwerkelijk zou doen of was het weer een flauwe grap? Lachwekkend vond hij het in ieder geval niet. Hij zag zichzelf nog niet echt blootgeven aan een kind van Cassiaanse afkomst dat hij nauwelijks kende, om haar een naakte welkomstgroet te geven. 'Daarvoor steel je de vieze blaadjes van je mannelijke etagegenoten maar,' sprak Savador nors, sloot daarna zijn ogen om een paar slokken uit zijn glas met water te nemen. Hij zette zijn glas even later weer terug terwijl hij met de rug van zijn hand zijn mond afveegde. Zijn ogen richtte hij daarbij weer op Sheena, zag haar er eigenlijk wel voor aan dat ze niet vies was van het skippen van een paar lessen. Mocht hij haar ooit eens op de gang tegenkomen als ze er eenzaam ronddwaalde, zou hij haar bij haar piekerige opgestoken haar grijpen om de reden van het overslaan van de lessen er desnoods met geweld uit te slaan. Waarschijnlijk zou het zo snel niet gebeuren, zou hij haar enkel dreigend toesissen, want tegen vrouwelijke personen bleef hij niettemin altijd hoffelijker dan tegenover mannelijke figuren. Als ze zijn woorden niet wilde opvolgen, prima, maar dan zou ze wel zien wat ervan kwam. Dat gold voor iedereen die hier rondliep op de school dat nu in zíjn handen was. Het softe gedoe van Madeline was overgewaaid, meegevoerd met de kille wind vanaf het moment dat zijn naam in plaats van het hare in het registerboek van de school naast de titel van Hoofdmeester was gezet. Savador lette niet op Sheena, merkte dus ook niet dat haar aandacht dikkels uitging naar de zichtbare symptomen van zijn kater. Het zweten en zijn geërgde uitdrukking die de overhand nam steeds wanneer zijn gezicht even vertrok na een steek door zijn hoofd, dat was inmiddels nog niet gestopt. Daarbij voelde zijn keel kurkdroog aan en had hij het gevoel alsof hij midden in een sauna zat. Met zijn hoofd wat afwezig had hij naast het vullen van zijn glas ook een glas met water voor Sheena gevuld en het haar aangegeven, daarna was hij met een moeizame zucht teruggezakt in zijn stoel, zijn eigen glas daarbij in een hand wat opgeheven. Zijn andere bleke hand bleef in de tussentijd in dezelfde herhalende routine slapjes zijn gezicht afdeppen met het doekje. Over de rand van zijn glas wierp hij Sheena een blik toe toen ze voorstelde om zijn water koud te maken, hij had het glas aan zijn lippen gezet en had net op het punt gestaan om een slok te nemen. 'Het zou me een genoegen zijn,' bij deze woorden zette hij zijn glas weer neer op het bureau en schoof het een stuk over het tafelblad in haar richting, zodat ze er makkelijk bij kon. Zijn beide handen nu futloos hangend over de armleuningen van zijn stoel, de ene leeg, in de andere hield hij het doekje nog vast. Savadors ogen bleven weer hangen op Sheena's gezicht, bestudeerde haar verleidelijke glimlach alsof hij eruit op wilde maken of ze het ook verleidelijk bedoelde. Bij haar zachte en herhalende, ietwat mompelende woorden bleef zijn blik gericht op haar, wachtte mogelijk op één van de dingen die ze opnoemde. 'Ja?' kwam het er kalm uit toen ze misschien nog een vraag voor hem zou hebben, zijn toon misschien wat geïrriteerd door de verontschuldigende maar ondeugende manier waarop ze het zei. Zijn been wisselde ondertussen onder het bureau van positie, hij sloeg de ene over de andere die eerst de onderste steun voor het bovenste been was geweest. Intussen scheurde hij zijn blik niet van haar los, staarde haar afwachtend aan. Een nieuwsgierige blik was wat hij terugkreeg, Sheena boog zich daarna voorover om haar inmiddels lege glas weer terug te zetten. Eén enkele wenkbrauw kroop langzaam omhoog bij het horen van haar vraag, vroeg zich af of ze er zelf geen logisch antwoord op kon vinden. Alsof ze hem zojuist de vraag had gesteld of zijn sneeuwwitte grauwe huidskleur zijn natuurlijke was en of hij zich niet iedere ochtend liet schminken door een make-up meisje, bleef hij Sheena een tijdlang alleen maar roerloos aanstaren voor hij van plan was met een antwoord op haar vraag te komen. 'Natuurlijk is het zwaar,' verzuchtte Savador uiteindelijk, liet zijn achterhoofd even tegen de hoofdleuning van de stoel rusten alsof hij wilde zeggen of ze dat niet aan hem kon zien. Hij zag er niet op zijn allerbest uit door de kater, hij kon iedere dag pas afgepeigerd in zijn bed kruipen als al het werk gedaan was, Diva liet weinig van haar horen waardoor hij in de tussentijd zijn uiterste best voor haar moest doen zich niet door vrouwen te verleiden die zich wél genoeg met hem bezighielden, leerlingen vonden het leuk te testen hoever ze bij hem konden gaan, iedere dag opnieuw, en voor de vreselijke pijn in zijn rug moest hij nog dik een maand wachten voor hij een onderzoek kon laten doen. Nee, het was echt een eenvoudige, alles behalve uitputloze baan. Maar ondanks dat de stress hem soms teveel werd zou hij het werk nooit of te nimmer aan de kant willen schuiven. Niet nu hij het eindelijk eens voor het zeggen had, iets waar hij al zolang van droomde. Bij Sheena's later toevoegende woorden, krulden zijn smalle lippen even om. 'Zolang het beeldschone meisjes zijn die langskomen vind ik het niet erg,' gaf Savador zacht glimlachend antwoord, sloot zijn ogen en dacht daarbij even verzadigd aan Diva. Met eveneens een lichte amusatie in zijn blik keek hij Sheena vervolgens weer aan. Ze hoefde niet te weten waar hij zojuist aan had gedacht, dat zijn vrouw waarschijnlijk niet veel in leeftijd van haar verschilde en dat hij er absoluut geen problemen mee had aan pedofilie te doen. Al zou dat laatste al wel redelijk bekend zijn onder de leerlingen van de school.

Ze koelde, met haar handen eromheen, snel zijn glas water af met haar watermagie, waar verder niks van te zien was, behalve de condens die op het glas verscheen, en gaf het toen weer aan hem, de condens liet een vochtige plek op haar hand achter. Ze hoorde zijn geïrriteerde toon wel, maar besteedde er absoluut geen aandacht aan. Ze had zich inmiddels wel gerealiseerd dat deze man zich irriteerde aan de vreemdste dingen, tot glimlachen toe. Dus stelde ze gewoon haar vraag. Ze keek een tijdje in zijn roerloze blik, niet zo goed wetend of hij aan het nadenken was of haar simpelweg negeerde. Net toen ze dacht dat het nogal lang duurde, hoorde ze zijn zuchtende antwoord en krulde het puntje van haar rechtermondhoek omhoog. Ze bekeek zijn houding die ook overduidelijk uitstraalde dat hij moe was, dat hij misschien wel chronisch vermoeid was. Hij moet er echt iets aan gaan doen. Toen hij haar weer aankeek en glimlachte, glimlachte ze nu echt terug. Ze hoorde zijn woorden, en haar glimlach werd breed en tevreden. Ze keek hoe hij… bijna genietend keek en vroeg zich af waar hij aan dacht. Ze legde één elleboog op de tafel neer, haar vingers half gestrekt, dat meerdere bewegende schaduwen worp in het kaarslicht. Even keek ze er geïntrigeerd naar, waarna ze haar blik weer op hem richtte. Ze zat nu bijna tegen het bureau aan, zover leunde ze voorover. Ze besloot uiteindelijk haar stoel maar gewoon dichterbij het bureau te schuiven. Ze was niet zo groot, dus ze kwam vanaf haar ribben boven de tafel uit. Haar ogen gingen zoekend over zijn gezicht, zoekend naar enige echte emotie, behalve de vermoeide en geïrriteerde en soms zelfs wat gekwelde blikken bij zijn kater. Alhoewel ze nu amusatie in zijn ogen zag, wilde ze toch verdergaan met haar vragen. ‘Heeft u niet af een toe een verlichting nodig? Of zijn de vakanties daarvoor genoeg?’ Haar stem was zowel nieuwsgierig als warm, de warme klank niet zozeer bezorgd, maar toch meer dan normaal. ‘Kunt u de taken niet verdelen over meerdere mensen waarover u toezicht houdt?’ Ze had vast geen invloed op het hele schoolsysteem, en hij was vast ook slim genoeg om dit zelf te bedenken. Maar waarom had hij het dan in godsnaam niet gedáán? Als het zo zwaar was, dan wilde hij toch zelf ook wel dat het lichter werd? Dan werd hij misschien ook wat vrolijker, positiever. Wat wakkerder. Wat minder Shadranig. Hoewel het haar onwaarschijnlijk leek, wist je het maar nooit. Haar ogen waren nog steeds op zijn gezicht gericht, een kleine twinkeling in haar ogen te zien. Je wist maar nooit, misschien kon ze wel iets voor hem doen. Ze had de neiging met haar vingers op de tafel op de tafel te gaan trommelen, maar dat zou ongeduldig en misschien zelfs wel ongedurig lijken in zijn kritische ogen, dus deed ze het maar niet. In plaats daarvan sloeg ze haar armen over elkaar en leunde terug naar achter, gewoon om zichzelf een houding te geven, hoewel die houding misschien wat afstandelijk over kwam.

Zijn slangachtige ogen gleden wat traag omlaag om zich op Sheena's handen te vestigen, de kater en daarbij de erge hoofdpijn lieten hem zijn reactievermogens automatisch afnemen. Terwijl hij toekeek hoe ze door middel van haar handen simpelweg zijn glas water liet afkoelen, droop het ijskoude zweet over zijn gloeiende huid en over zijn gezicht naar beneden. De druppels stopten even bij de diep gevormde frons tussen zijn wenkbrauwen die verschenen was omdat hij nu op dit moment onder toezicht stond van watermagie; naast lichtmagie de meest gehaatte magiesoort van zijn lijstje, gleden daarna weer verder om langs zijn neus te gaan en uiteindelijk bij zijn mondhoeken te verdwijnen. Loom stak Savador een arm uit en pakte het nu ijskoude glas van Sheena aan toen ze ermee klaar was tussen zijn vingers. Alleen het glas al voelde verfrissend, was al een genot voor zijn vingertoppen. Met zijn ogen gesloten bracht hij het richting zijn lippen om er direct een aantal slokken water uit te nemen, de vloeistof stond bijna gelijk aan ijswater en verzachtte het brandende gevoel in zijn mond, keel en maag. Als hij een ovenplaat op z'n hoogste temperatuur was geweest, zou hij nu hevig sissen. Vergenoegend opende hij zijn ogen daarna weer om zijn aandacht op Sheena te vestigen. Irritatie was gebruikelijk bij hem, vooral bij nieuwe contacten, maar het was des te beter dat ze er niet op in ging. Bij haar vraag gaf hij niet meteen antwoord, staarde een tijdje in een langere stilte in Sheena's ogen. Vermoeid, bijna verveeld, schonk hij haar uiteindelijk een reactie. Hij zag daarbij niet dat één van haar mondhoeken wat omkrulde, had zich afgepeigerd achterover in zijn stoel laten zakken. Het moment erna kon hij echter niet voorkomen dat er een glimlach op zijn bleke gelaat kroop bij haar woorden, hij kreeg er eentje terug die best nog eens gemeend bedoeld kon zijn. Het was voor Savador geen zorg dat Sheena geen rare gedachtes over hem leek te krijgen bij zijn woorden over de soort mensen waarvan hij het alles behalve erg vond om ze over de vloer te hebben, richtte zijn aandacht ook niet echt op haar of haar uitdrukkingen maar meer op hemzelf. Tevreden nam hij nog een slok van zijn water, deed niks of zei niks zodra Sheena haar stoel nu zowat tegen zijn bureau aanschoof zodat ze pal tegenover hem zat. Een aantoning dat hij het niet erg vond. Hij zweeg, liet de hand met zijn glas erin geklemd zakken en leunen op de armleuning en keek Sheena met een starende blik aan toen ze hem zonder pardon even van dichtbij leek te willen bekijken. In zijn goudkleurige ogen was lichte irritatie te herkennen, het was ook te zien aan de opnieuw opgekomen en gebruikelijke frons tussen zijn wenkbrauwen. Bij haar nieuwe vraag trokken zijn beide wenkbrauwen zich automatisch even op, verwonderlijk over het feit dat ze eigenlijk de allereerste was die hem daarover vroeg. 'Verlichting?' herhaalde Savador op een bedenkelijke toon. Afwezig richtte hij zijn blik over haar schouder, staarde leegjes in het niets. 'Ooh,' kwam er zacht uit, haast op een manier alsof er een naakte vrouw achter Sheena stond en hij een zucht slaakte van wellustigheid. 'Er zijn wel een aantal dingen die me mijn benodigde.. verlichting kunnen geven, jawel.' Met een veelzeggende glimlach schoot zijn blik weer terug richting Sheena, meer liet hij niet over dit onderwerp los om nog wel wat dingen voor zichzelf te houden. Zijn privacy was nog altijd iets persoonlijks en behoorde in een gesloten boek te blijven. Zijn hele houding leek abrupt iets straks en strengs aan te nemen bij haar vraag erna, alleen daaruit was al op te merken dat er geen haar op zijn hoofd was die daaraan dacht. 'Bij Medusa, waarom zou ik dat doen,' kwam er nors uit, niet eens op een vragende toon, terwijl zijn amusatie weer van zich afgleed en hij opnieuw een uitdrukking kreeg alsof hij zichzelf nu letterlijk doodzweette. 'Deze positie is voor mij, en voor mij alleen. Ik hoef geen hulp, geen onderconrectors. Alhoewel een persoonlijke secretaresse me wel aanspreekt,' de laatste zin zei hij met een smalende glimlach, zag al een onmisbaar knappe jonge vrouw zijn spullen voor hem opruimen en met een welgevormd achterste achter alle administratieve zaken die binnenstroomden aanwaggelen. Savador richtte zich daarna alweer net zo nors op voorheen op Sheena, vroeg zich ergens af waarom ze dit allemaal van hem wilde weten. Vragen stellen stond open, hoe meer hoe beter, maar hoe vaker ze onderwerpen aansneed met haar vragen die hem niet aanstonden zou de irritatie vanzelf weer de overhand nemen.

Ze glimlachte iets toen ze zag dat hij verwonderd haar aan keek, het was ook niet de meest normale vraag. Maar Sheena was niet verlegen, zou dat nooit zijn. Maar ze moest wel beleefd blijven, al had ze het daar erg moeilijk mee op het moment. Om niet gewoon te ontspannen en helemaal zichzelf te zijn, moest ze waarschijnlijk gewoon de deur uit gaan en teruggaan naar mensen van haar leeftijd of ietsje ouder. Ze knikte toen hij een woord uit haar vraag herhaalde, bevestigend dat ze dat echt vroeg. Ze zag zijn ogen afwezig worden, hoorde het geluid dat over zijn lippen kwam en glimlachte. Ze zat er niet vaak naast, nu ook niet. Ze tuitte glimlachte heel klein, haar ogen nog steeds op hem gericht, toen hij veelzeggend naar haar glimlachte. Tja, hij is en blijft een man. Toen zijn hele houding verstarde, verstarde zij zelf ook iets, niet wetend of ze over de schreef was gegaan door zich te bemoeien met dat soort zaken. Haar gezicht werd iets nadenken toen hij vroeg waarom hij dat zou doen, natuurlijk omdat het zo zwaar was. Ze stelde die vraag natuurlijk met reden. Ze stoorde zich er nu niet meer aan hoe hij eruit zag, ze had zich erbij neergelegd. Hij wilde het er blijkbaar niet over hebben, gewoon doen alsof het niet zo was. Prima, dan deed zij dat ook. Ze keek met geïnteresseerde ogen naar zij ngezicht toen hij antwoorde, knikte een aantal maal langzaam en bedenkelijk. Ze glimlachte terug toen hij zijn woorden eindigde met een glimlach. Jaja, vast. Je kan ook gewoon een poster ophangen van een naakte vrouw, om naar te kijken. Natuurlijk zei ze deze dingen niet hardop, want ze wist dat hij deze dingen vast zelf ook wel wist. Ze knikte nogmaals bedenkelijk, waarna haar ogen afdwaalden naar zijn glas. 'Niet zo van het papierwerk, Master?' Ze grijnsde licht en keek daarna pas weer op naar zijn gezicht. Zijn houding was weer nors, er kwam alleen af en toe een glimlach tussendoor. Ze vroeg zich af hoe zwaar een bestaan waarin maar zelden gelachen en ontspannen werd zou zijn, een bestaan waarin je wel de baan deed die je wilde, maar die je eigenlijk totaal niet lag. Een secretaresse moest inderdaad wel iets voor hem zijn, om in ieder geval de meest hatelijke en herhalende klusjes steeds te doen, daar verdiende een secretaresse tenslotte haar geld mee. Dingen opzoeken in bestanden, mappen, uitzoeken wie wanneer welke lessen moest volgen, blablabla. Soms zelfs handtekeningen zetten, als haar baas echt lui was. Niet dé ideale baan. Al wist ze dat het hoogstwaarschijnlijk niet de reden was, omdat hij zo had geglimlacht, vond ze het toch leuk deze vraag te stellen, haar ogen iets ontdeugend. 'Of houdt u uzelf gewoon liever bezig met belangrijker zaken, niet het opschrijven en opzoeken van informatie en gegevens?' Een twinkeling schoot door haar ogen, hij was ook maar een mens. Hij had waarschijnlijk gewoon geen zin in die klusjes, als hij ook al alle vervelende leerlingen moest straffen, een mentorklas had, ook nog lessen gaf. Mentorklas! Dat wilde je nog vragen. Ineens schoot ze overeind, haar gezicht nu serieus. 'Oh en ik wilde u ook nog vragen, Master, of ik deel uit zou mogen maken van uw mentorklas. Is dat mogelijk?' Ze glimlachte even haar echte Sheena-glimlach, die ze meestal alleen losliet als ze hele andere plannen had. Maar ze wilde gewoon dat hij ja zou zeggen, en deze glimlach was meestal makkelijk als ze dingen gedaan wilde krijgen. Ze leunde ook nog iets voorover, niet al te overdreven, maar gewoon om hem een beetje uitzicht te bieden. Je weet maar nooit, misschien helpt het wel. Ze hoorde in haar achterhoofd ook nog de stem van Corrine. Die had haar waarschijnlijk nu toegeschreeuwd hoe verschrikkelijk schaamteloos ze was om zo te doen tegen een arme man met een kater, en waarom ze in godsnaam een klein gedeelte van haar charmes losliet op een leraar. De rest van haar charmes kwamen meestal pas te boven als ze ergens met een jongen samen op een kamer was, hoewel dat nu ook het geval was, maar dit voelde toch anders. Haar ogen bleven in de zijne hangen, lichte amusatie erin te lezen, maar ook nog steeds de ontdeugendheid die ze meestal bij zich droeg.

Hoewel het aardig fout was om als vijftigjarige pedofiele man te spreken over onderwerpen als 'verlichting' met een jonge nieuwe leerlinge die zo haar verleidelijke trekjes had, leek hij er totaal geen problemen of schaamte mee te hebben. Vroeger of later zou ze er toch wel achterkomen dat zijn eigen vrouw van haar leeftijd was, hij kinderen had met haar, de vorige hoofdmeesteres een beetje aangerand was door zijn doen en dikkels affaires had met vrouwen die haast altijd jonger dan hem waren en allemaal even bloedmooi. De school leek zelf één grote roddelklep te zijn; alle nieuwtjes gingen hier als een lopend vuur door de gangen, kwamen uiteindelijk terecht bij de personen waar hij een grove hekel aan had. Weinig aan te doen, het geheim houden was toch onmogelijk. Savadors veelbetekenende glimlach verriedde eigenlijk al dat hij daadwerkelijk dát bedoelde waarover hij sprak, en niet totaal iets anders. Bij Sheena's vraag erna had hij zijn wenkbrauwen er licht over opgetrokken, had er geen goesting in hier direct een antwoord op te geven. Hij lette er vervolgens niet op hoe bedenkelijk haar gezicht stond toen hij voluit sprak over secretaresses, zat op dat moment met zijn eigen gedachten bij een groot geboezemde vrouw die met de benen over elkaar geslagen op de rand van zijn bureau zat en hem met een ondeugend glimlachje met een wijsvingertje wenkte. Licht gefronsd kneep hij zijn ogen even dicht. Fijn om aan te denken, maar niet met een barstende koppijn. Zijn slangachtige ogen gleden weer terug bij Sheena's vraag waarna ze grijnsde. 'Nee..,' kwam het er zacht uit. 'Niet van het papierwerk.' Wel van ánder werk, maar het zou nog fouter zijn als dat wat hij beter in zijn hoofd liet er achter aan zou plakken. Ondanks zijn norsere houding schoot er een klein glimlachje op zijn bleke gelaat, vieze peer dat ie was. Haast triomfantelijk pakte Savador zijn glas weer op, nam opnieuw een aantal slokken water. Hij verslikte zich zacht en proestte de inhoud bijna weer uit over zijn bureau toen Sheena met haar vervolgende vraag eigenlijk de spijker op zijn kop sloeg. Rustig aan maar, misschien bedoelde ze iets geheel anders. Tamelijk kalm veegde hij de kleine druppels die wel uit zijn mond waren ontsnapt van zijn kin en lippen en staarde Sheena over de rug van zijn hand even onderzoekend aan. 'Als ik eerlijk moet zijn.. ; ja, als ik wat tijd voor mezelf wil,' besloot hij haar eerlijk te antwoorden. Met een zachte tik zette hij zijn glas weer weg, voor de zekerheid. Wat Sheena betreft verwachtte hij nog wel meer vragen waardoor hij zich kon verslikken. Nog zacht nakuchend bonkte hij met een vuist tegen zijn borst om het overige water wat in zijn verkeerde keelgat bleef hangen weg te krijgen. Ondertussen bleef hij haar aankijken toen ze plots met een serieuze uitdrukking wat overeind schoot. Hij slaakte een zachte zucht zodra hij weer vrij kon ademen en liet zich weer langzaam achterover in zijn stoel zakken bij de volgende vraag die hem gesteld werd. Meteen antwoord gaf hij niet, in plaats daarvan trok hij een lade van zijn bureau open om er een inktpotje en zijn persoonlijke schrijfveer uit te halen. Een lange zwarte gerafelde met zacht blauw oplichtende Shadraanse tekens die verticaal naar beneden liepen, misschien een slagpen van het verendek van een griffioen of hippogrief. Zwijgend doopte hij de punt van de veer in de inkt, bleef stil boven het perkament hangen omdat hij daarna zijn blik weer opsloeg naar Sheena. Een tijdlang bleef hij haar alleen maar aanstaren alsof hij op een bepaald iets wachtte. Een lichamelijke reactie of een woord. Zijn blik gleed langzaam van haar gezicht naar beneden toen ze in haar voorover gebogen positie iets van zicht vrijgaf; als resultaat voelde hij het daar beneden automatisch warmer worden en alles behalve ontspannen. Zacht schraapte hij zijn keel, ging licht zuchtend verzitten alsof zijn mannelijke instinct nu niet begon op te spelen. De punt van zijn schrijfveer kraste zacht over het perkament, zodat er zodra hij zijn hand weer weghaalde in een strak sierlijk handschrift zwart tegen een geelachtige achtergrond woorden stonden. Sheena Fujibayashi, de essen krullend, de puntjes op de ie en de jee's meer als haakjes. 'Natuurlijk is dat mogelijk,' gaf Savador zijn late antwoord. Hij klapte het perkament uit, pas nu was de titel bovenaan zichtbaar en het lijstje met namen van andere leerlingen. Het was een overzicht van zijn mentorklas en Sheena's naam stond onderaan. 'Als je hier je handtekening wil zetten?' Hij draaide het perkament om en schoof het richting Sheena. Zijn bleke hand legde de schrijfveer ernaast en wees daarna met een wijsvinger een plek onderaan aan waar al andere kleine krabbeltjes van leerlingen stonden.

Ik heb echt even platgelegen om uw post :'D

Toen hij begon te proesten met water in zijn mond lachte Sheena even onwillekeurig, gewoon om het aanzicht ervan. Haar ogen twinkelden vrolijk toen hij het naar buiten gekomen water van zijn kin veegde, hij deed het alsof het er helemaal niet idioot uit zag dat een man met zoveel aanzien als een schoolhoofd zomaar water uit zijn mond proestte als een blijkbaar komische leerlinge een leuke opmerking maakte. Tijd voor jezelf, hé. Ze deed bijna haar mond open om het te zeggen, maar deed snel haar lippen weer op elkaar, maar dat vond ze dan weer net echt te fout klinken. Foute handelingen, okee prima, maar echt foute zinnen en woorden tegen een schoolhoofd… nee. Foute handelingen kon hij altijd nog verkeerd opvatten. Een half glimlachje verscheen toen hij nog even moest kuchen. Ze hield het lachje gedeeltelijk binnen, maar ze kon het toch niet helemaal bedwingen dat ze zijn norse karakter zo simpel kon verbreken. Zijn antwoord was een beetje teleurstellend, hij zei niet eens iets toen ze vroeg of ze bij zijn mentorklas mocht. Maar toen zag ze dat ze het verkeerd had begrepen, hij pakte iets in reactie op haar woorden. Ze herkende iets van de tekens op de veer, hoewel ze niet zou kunnen zeggen wat ze betekenden, zo ver ging haar kennis over Shadra niet, hoewel ze er gewoond had. Toen hij tijdens het schrijven naar haar opkeek, zag ze zijn ogen haar gezicht verlaten, zag dat haar bewuste handeling succes had. Ze zag ook dat hij heel even misschien van “ongemakkelijk” kuchte en toen ging verzitten om vervolgens verder te gaan, glimlachte breed in reactie hierop, haar ogen rustend op zijn gezicht. Toen ze hoorde dat ze erbij kon werd haar glimlach, zo mogelijk, nog breder. Ze knikte, haar ogen nog steeds op zijn gezicht gericht. Daarna pas pakte ze de schrijfveer en richtte haar lichtbruine ogen op het vel perkament. Ze zag verschillende namen staan waarvan ze er over enkele al wel dingen vernomen had, maar van sommige ook nog nooit gehoord had. Ze schreef rustig en in een sierlijk, langwerpig handschrift haar eigen naam op het papier, zich verbazend over hoe zwaar zijn veer schreef. Misschien was ze gewoon verwend door haar veren van Puffoon, de zachte, kleine veren die stil en snel schreven. Ze legde met een klein dankbaar glimlachje de schrijfveer weer neer, draaide het perkament weer om en schoof het terug naar hem. ‘Dankuwel, Master.’ Zei ze, haar stem waarderend. Daarna legde ze langzaam haar ellebogen op tafel en vouwde haar handen voor haar borst, nog iets verder voorovergebogen dan ze al eerst zat, een kleine dank voor haar toelating in zijn mentorklas. Haar ogen gleden van het perkament naar zijn gezicht, zijn ogen. Haar ogen waren iets ondeugend, hoewel haar stem heel onschuldig door het kamertje klonk. ‘En Master,’, begon ze, waarna ze even een korte pauze inlaste en bedenkelijk met haar wijsvinger over haar zacht rode lippen heen gleed, ‘zijn er nog… activiteiten, voor mentorleerlingen,’, haar stem licht buigend om het woord mentorleerlingen, nogmaals als dank dat ze in zijn mentorklas terecht kon, ‘ten voordele van zijn of haar cijfers?’ Haar stem bleef perfect onschuldig, haar handen keurig voor haar borst gevouwen, maar haar ogen suggereerden genoeg. Ze ging vluchtig even met een hand over haar haren om te kijken of er niet een eigenwijze piek uitgesprongen was. Ze zuchtte lichtjes toen ze voelde dat het toch zo was, en schoof haar stoel ietsje achteruit. Ze haalde de klem uit haar haren en schudde ze even los. [Shampoo-reclame-achtig ] Toen haar haren eenmaal losjes om haar hoofd heen hingen keek ze hem even met vrolijke ogen aan. ‘Sorry hoor.’ Waarna ze de klem tussen haar tanden vasthield en beide handen naar haar haren bracht, om ze weer vast te krijgen. Dit uitrekken was ten voordele van haar fantastische figuur, haar armen zo omhoog. Na een minuutje van plukken en draaien pakte ze de klem uit haar mond en zette hem er weer in. Daarna schoof ze haar stoel weer naar voren, ging weer voorovergebogen aan zijn tafel zitten. Ze richtte haar vrolijke, speelse ogen weer op zijn gezicht, een klein glimlachje op haar lippen rustend.

- Why?

Met een onverschillige uitdrukking, althans - met een trek die nonchalant moest lijken, had hij Sheena's lach genegeerd toen hij de halve inhoud van zijn drinken haast weer uitgespuwd had. Het was niet van belang nu enige schaamte te tonen aan een leerling die hier pas nieuw was, eigenlijk was het nooit van belang. Kennelijk had ze er plezier in hem in een onstabiele status te zien, waarbij zijn norse en strenge uitstraling geheel vervaagd werden door de woorden van haar kant waar hij zo door overrompeld kon worden. Geinig vond Savador het in ieder geval niet. In de hoop het snel te kunnen vergeten had hij vervolgens een stuk perkament gepakt, tesamen met een schrijfveer en een potje inkt. Met de punt stil zwevend boven het perkament richtte hij zich naar Sheena op, eigenlijk had hij dat naar eigen mening beter niet kunnen doen. Het gevoel wat het aanzicht van haar kleine, opzettelijk of toch onbewuste, tentoonstelling van haar boezem hem bezorgde was dan wel niet onfijn, hij moest toegeven dat hij het er wel benauwd door kreeg. Niet openlijk, natuurlijk. Hij was niet iemand van het toegeven en vergeven, hield zich koppig als hij was liever altijd bij één standpunt. Hij wist niet wat er nu door Sheena's hoofd ging of wat ze ermee wilde bereiken. Uiteindelijk besloot hij dat het er ook niet echt toe deed en plaatste haar naam zwijgend onderaan de lijst met mentorleerlingen. Nog in stilte reageerde hij op haar goedkeurende hoofdknik met een gebruikelijke starende blik, brak er verder geen woorden over. Zijn klas groeide en groeide, hij zag graag nieuwe leerlingen zolang deze goed gedrag vertoonden en ook blèven vertonen. Was dat niet zo, dan deed hij er een groot plezier aan ze er zo weer uit te trappen. Ergens hoopte hij dat Sheena ook in het kadertje van perfecte leerlinge viel, des te minder moeite hij met haar zou hebben. Savador overhandigde haar daarna zelf het papier en liet haar haar benodigde krabbel onderaan zetten. Hij vouwde zijn bleke handen onder zijn kin en steune met zijn ellebogen op zijn bureau. Ondertussen keek hij over zijn handen haast kritiserend toe hoe Sheena's hand in geroutineerde en fijne bewegingen tijdens het zetten van haar handtekening zijn schrijfveer handhaafde. Behalve dat het ook een schrijfveer was om gewoon mee te schrijven, registreerde het automatisch en in het geheim ook gegevens van nieuwe leerlingen die de veer ooit vast hadden gehad. Vandaar dat iedereen die in zijn klas wilde een krabbel moest zetten, zo had hij altijd een tweede extra dossier bij de hand waar soms gegevens in waren opgeslagen die niet in het schriftelijke dossier te vinden waren. Zijn eigen sluwe trucje om achter feiten te komen waar hij niet achter behóórde te komen. Zodra ze klaar was, de schrijfveer neerlegde en het perkament weer naar hem terugschoof, schoot zijn blik weer naar haar gezicht. Haast onopmerkbaar maakte zijn hoofd een nauwelijks zichtbaar knikje als reactie op haar dank. Alsof ze hem direct haar dank nog eens extra wilde schenken, boog Sheena vervolgens nog wat verder voorover, waardoor zijn aandacht weer tussen haar armen door getrokken werd. Zichtbaar slikte hij; omdat hij zichzelf zo gauw geen houding wist te geven bleef hij er een langere tijd dit maal naar kijken. Uiteindelijk ademde Savador diep in alsof hij vermoeid was en richtte zich op de lijst van zijn mentorleerlingen om die weer veilig op te bergen in één van de lades van zijn bureau. Hij was nog lichtelijk van zijn stuk gebracht toen hij zich daarna weer tot Sheena richtte bij het horen van haar woorden, dat kon je aan hem zien. Zijn goudkleurige slangachtige ogen volgden de bewegingen van haar vinger die bedenkelijk over haar lippen streek in de kleine pauze tussen haar woorden. Haar complete vraag moest even tot hem doordringen, mede omdat ze het in stukjes mededeelde. Na het laatste stuk gleed zijn blik van haar lippen weer naar haar ogen, misschien om de blik erin te onderzoeken. Alsof de vraag nog niet tot hem was doorgedrongen bleef hij haar opnieuw een langere tijd aanstaren voor hij een reactie gaf. 'Wat bedoel je precies?' kwam het er uiteindelijk zacht uit, de toon wat onwennig omdat het werkelijk alles zou kunnen zijn. Tamelijk kalm hield hij zijn blik vastgepind op Sheena, keek zwijgend toe hoe ze zich blijkbaar ergerde aan haar haar en nu haar stoel achteruit schoof om ze opnieuw te ordenen. Zijn ogen volgden de bewegingen van haar donkere lokken toen ze deze losschudde - hier had hij zelf nu nooit last van omdat hij zijn lange haardos altijd los droeg. Savador keek haar enkel aan toen ze zich verontschuldigde, het viel hem daarbij op dat ze er wildig uitzag nu haar coupe niet netjes opgestoken zat. Zijn lippen kwamen van elkaar los toen zijn blik viel op de vormen van haar figuur die ze vrijgaf in de positie zoals ze nu zat, niet om iets te zeggen. Misschien deed ze het er gewoon om. Hij wist zelf ook dat het beter was als hij het gewoon negeerde en deed alsof hij het niet zag, maar zoiets kon hij met zijn gewoonten niet weerstaan. Alhoewel zijn blik ongemakkelijk wegschoot naar het bureau of de muur zodra hij dacht dat Sheena naar hem keek. Nog altijd zat hij in zijn kalme ontspannen zakenmannetjeshouding toen ze uiteindelijk klaar was met haar haar en weer voorover gebogen ging zitten, zijn handen nog onder zijn kin gevouwen, de blik in zijn ogen rustig en gecontroleerd. Al was er ook lichte onwennigheid in te herkennen. In plaats van een stukje naar beneden probeerde hij onophoudelijk naar haar gezicht te staren. Jonge meisjes waren schepsels die aan zijn wildste fantasieën voldeden, werkelijk waar. Maar Savador was ook niet van plan zich zomaar gek te laten maken.

-> vieze peer dat ie was. En het stukje toen hij zijn water uitproestte. :'D

De glimlach op haar gezicht werd nog iets groter toen ze hem zichtbaar zag slikken. Zijn blik geneerde haar niet, ze had er compleet geen moeite mee dat ze zo bekeken werd, was het gewend. Ook van mannen van die leeftijd, eigenlijk van mannen van alle leeftijden. Ze zag zijn blik, hij leek wel iets verbaasd, of gechoqueerd, door haar woorden. Ze trok even kort haar wenkbrauwen op, een speelse aanblik. Zijn vraag kwam niet onverwachts, al wist ze ook niet zo goed wat ze erop moest antwoorden. Ze onwennige toon in zijn stem was een beetje vreemd, alsof hij óf haar niet snapte, óf werkelijk geen idee had waar ze op doelde. God, moet ik het spellen? Maar natuurlijk ging ze doodonschuldig door met het toneelstukje opvoeren van haar politiek correcte antwoorden, een enorm contrast met haar aanblik. ‘Nou, ik heb op mijn vorige scholen vaak geholpen met opruimen van de lokalen na de praktijklessen, zodat de leraar of lerares het niet alleen hoefde te doen.’ Haar ogen twinkelden vrolijk. ‘Dat zou ik als uw mentorleerling bijvoorbeeld voor u kunnen doen.’ Ze glimlachte even zo breed dat een klein stukje van haar rechte rij tanden ontbloot werd. Ze voelde zijn ogen op haar terwijl ze haar haren goed deed, waardoor haar glimlach een lichte voldoening liet zien. Langzaam opbouwen. Herhaalde ze in zichzelf, voor ze weer terugschoof. Deze man was óf niet zo snel van begrip, óf hij wilde het gewoon niet begrijpen, dus zou ze het hem rustig aan, beetje bij beetje, duidelijk maken. Er was namelijk maar één ding dat ze wilde: een goede reputatie op school, wat inhield cijfers en gedrag, en aardig gevonden worden door de leraren. Hierom moest ze het ook niet gaan pushen, anders kreeg ze het nooit voor elkaar. Toen ze zijn ogen weer vond, de controle erin bekijkend, knepen haar ogen kort samen. Damn. Ze bleef rustig zitten, keek hem terug in zijn ogen. Na een tijdje ontdekte ze ook de ontwenning erin, het idee dat er iets niet klopte of dat ze iets deed wat niet normaal was, was blijkbaar bij hem doorgedrongen, wat te nu te lezen was in zijn ogen. Hèhè. Haar gedachten droog, licht sarcastisch. Ze ging even met haar ogen zoekend over zijn gezicht, de ergste tekenen van zijn kater leken verdwenen of voorlopig weggestopt te zijn, of hij richtte zich op het moment gewoon op andere dingen waardoor het hem niet deerde. Al leek dit haar sterk, in het begin leek het nogal erg te zijn, dus kon het nu niet zomaar verdwenen zijn. Ze haalde haar in elkaar gevouwen handen uit elkaar, ging iets meer ontspannen zitten, iets rechter op, wat hem iets minder uitzicht bood. Wist niet of dit een positief of negatief effect zou hebben, misschien maakte het dat hij meer wilde, misschien maakte het juist dat hij minder in de verleiding kwam. Ze likte even met haar lip langs haar onderlip, waarna haar speelse ogen zich weer in de zijne boorden, maar haar klank nog even perfect onschuldig. ‘Dat zorgde op mijn vorige scholen vaak voor een positieve afronding, of gewoon een extra cijfer voor toewijding.’ Dat had er maar net aan gelegen wie het was, en of die leraar, ze had daarstraks wel gezegd lerares maar dat was alleen geweest om het toneelstukje op te houden, thuis veel aandacht kreeg. Bij één leraar, hoe slecht het ook was, wiens vrouw hem had verlaten, kreeg ze vaak gewoon een lichtere norm op haar toetsen zodat ze automatisch overal hoger voor haalde. Bij Savador wist ze niet zo goed wat ze moest verwachten, of hij er überhaupt wel op in zou gaan, nu of later. Ze legde langzaam haar rechter wijsvinger op haar wang, waardoor haar kin op de rest van de vingers van die hand steunden. Haar ogen verleidelijk, maar ook nog steeds vrolijk. ‘Dus ik vroeg me af, of iets in die trant, op deze school ook mogelijk was.’ Iets in die trant was heerlijk vaag, hij kon ervan maken wat hij wilde, er zaten geen dingen aan verbonden. Haar andere vingers hadden eerst ontspannen op de tafel gelegen, maar nu begon haar middelvinger onwillekeurig patroontjes over het tafelblad te trekken. Niet zozeer een teken van verveling of ongeduld, meer van ontspanning, dat ze wel lekker zat, dat ze het naar haar zin had. Als ze zich ongemakkelijk had gevoeld had ze waarschijnlijk haar handen bij zich gehouden, hoewel die situaties weinig voorkwamen. Zelfs als ze uitgebreid bekeken werd door het schoolhoofd dat ze voor het eerst ontmoette, had ze er nog geen moeite mee. Zo bleef ze zitten, wachtend op zijn antwoord, haar ogen die steeds zoekend naar iets van begrip over zijn gezicht gleden.

x'D

Om te voorkomen dat hij confrontaties al direct bij de eerste kennismaking van Sheena's kant zou krijgen, om tegen te gaan dat ze verkeerde gedachtes over hem kreeg, maar ook om het zichzelf niet nóg moeilijker te maken. Dat waren de meest centraalste redenen waarom Savador wegkeek van haar vormen of geheel kalmpjes zachtjes met zijn vingers op de armleuning van zijn stoel trommelde om de ontspannen sfeer er hoe dan ook nog in te houden. Maar wat hij niet wist was dat Sheena er totaal geen problemen mee leek te hebben bekeken te worden alsof ze een lustobject was. Hoe kon dat ook anders? Menig man zou echt wel even hebben gekeken. Behalve voor alleen dat, richtte hij zijn blik ook even op iets anders na het stellen van zijn vraag en het zien van Sheena's licht opgetrokken wenkbrauwen. Zelf gingen de zijne ook wat omhoog. Was het zo vreemd om erop door te vragen? Toen ze uiteindelijk weer met dezelfde onschuldigheid - alsof ze het zojuist helemaal niet voor elkaar had gekregen de tent bij hem in zijn broek op te zetten - antwoord gaf op zijn vraag op haar vraag, zakte Savador met over elkaar geslagen armen terug in de stoel en bleef haar kalmpjes aanstaren, alhoewel er nog steeds onwennigheid in zijn binnenste bloeide. 'We hebben hier vaker theoretisch dan praktijk,' luidde zijn eerste reactie. 'Vooral als de examens naderen..' Langzaam maar zeker krulden ook zijn mondhoeken daarna om tot een glimlach op zijn bleke gelaat. Witte tanden werden zichtbaar, de hoektanden waren puntiger en langer dan de rest. 'Alhoewel ik het zeer op prijs stel als mijn leerlingen ook een eigen initiatief tonen,' dat was zijn definitieve besluit. Een leerlinge die achteraf de achtergelaten troep in het lokaal opruimde, waarom ook niet? Anders moest hij er zelf nog eens vreugdeloos achterheen sjokken, met zijn zwakke rug en de vermoeidheid die hem na iedere les meester van hem maakte had hij daar ook niet altijd evenveel goesting in. Hij keek half afwezig toe hoe Sheena haar haren opnieuw deed, zweeg daarbij in alle talen. Met halfdichte ogen schoot zijn starende blik weer naar haar ogen die ze om de één of andere reden even toekneep, de smalle verticale pupillen in zijn gouden irissen versmalden zich voor een moment bij dit aanzicht. Alsof hij haar in één oogopslag analyseerde en wilde achterhalen of het betrekking had op bepaalde gedachtes die door haar hoofd schoten. Verborgen gedachtes die ze voor zichzelf hield, maar waar hij niettemin altijd wel een belangstelling voor had. De huid tussen zijn wenkbrauwen viel even in een plooi om een lichte frons te vormen. Zijn blik nog steeds starend in de hare, maar ze leek op iets bij hem te stuiten waar ze naar zocht hoe ze naar hem keek. Dit was niet langer een gewoon kort kennismakingsgesprekje meer. Het was nu meer een staar-, denk- en onderzoekscontest geworden. Dat laatste gebeurde geheel zwijgend met als enige materiaal hun eigen blik om bij de ander erachter te komen wat er op het moment bij hem in het hoofd omging. De frons werd ogenschijnlijk even dieper toen Sheena rechter ging zitten en er zo wat uitzicht voor hem ontnomen werd. Haast alsof hij het teleurstellend vond. Savador liet echter niets merken. Zijn blik schoot weer terug naar haar gezicht. Het was gewoon een verdomde jongere versie van Neara. Verleidend en vuile spelletjes met hem spelend. Alleen al hoe ze erbij zat! Zijn ogen volgden de bewegingen van het stukje tong dat zichtbaar werd toen ze haar onderlip even bevochtigde, haar stem klonk weer verraderlijk onschuldig toen ze vervolgens verder begon te spreken en hem een speelse blik toewierp. Het was een poesje met gevijlde nagels, een krokodil zonder kaakspieren. Althans, zo wilde ze zich voordoen: geheel onschuldig. Net als Neara. Dit zou weleens haar jongere evenbeeld kunnen zijn. Er gleed even een trek over zijn gelaat bij het horen van haar woorden, hij moest zich even overdenken waar ze het nu precies over had. Het uitvogelen van de betekenissen van haar lichamelijke reacties en haar overeenkomsten met Neara hadden hem even van de kaart gebracht. De link tussen haar woorden nu en de woorden die ze een aantal minuten geleden gezegd had werd pas een paar late seconden later gelegd. 'Werkelijk,' kwam het eruit als reactie op haar woorden. Of hij er extra cijfers voor uit ging delen voor iedere keer dat ze meehielp op te ruimen, betwijfelde hij. Dan kon hij voor iedere keer al extra cijfers gaan schenken, eigenlijk was hij dat niet van plan. Daar had je het weer, die verleidelijke blik. Savador sloot geërgerd zijn ogen even om het automatische beeld van Neara dat bij hem opdook weg te krijgen. Hij trok zijn wenkbrauwen op zodra hij daarna zijn ogen weer opende op Sheena's toevoegende woorden. Ze zakten vervolgens weer naar beneden waarna er voor een kort moment een bedenkelijke blik in zijn ogen verscheen. Iets in die trant, hij wist niet precies waar hij aan moest denken bij deze woorden. Daar waren ze te onduidelijk voor. Maar wat zou het ook uitmaken? Met een lichte glimlach op zijn smalle lippen keek hij Sheena weer aan. 'Waarom ook niet?' zei hij uiteindelijk. Hij zou er immers zelf wel achterkomen of het daadwerkelijk enkel was om wat extra cijfers en een positief beeld over zichzelf op te halen. Het was al een paar enkele keren gebeurd dat er leerlingen, anderen dan Diva, waren geweest die iets in hem zagen. Eéntje had eens letterlijk zijn broek laten zakken in de hoop meer van hem te kunnen zien, en hij had geen zin in een tweede keer, mocht dit weer zo'n geval zijn. Savadors bleke hand reikte na een kleine stilte weer naar het doekje om zijn inmiddels glimmende gezicht van het nieuwe zweet te ontdoen.

Nou, Noah, ik heb álle inspiratie uit me geperst om nog een fatsoenlijke post te schrijven. *puppyoogjes* [Dat werkt vast niet bij Savador. ]Íéts meer eigen inbreng?


Haar ogen bleven lang in de zijne hangen, waarna ze kort naar haar handen keek. Werkelijk… Hmmhmm. Dacht ze droogjes, hoewel de vrolijkheid de overhand hield. Als hij haar niet geloofde, dan was het jammer. Ze kon altijd nog proberen of ze het dan bij hem alsnóg voor elkaar kreeg. Een licht euforische glimlach lach om haar lippen toen hij haar een indirecte goedkeuring gaf. Relax. Meteen werd haar glimlach weer normaal, ze moest zich wel aan haar toneelstukje houden. Je kon niet ineens de billenshake gaan doen als je een balletvoorstelling danste,[Kon geen mooiere vergelijking bedenken, dit is een beetje mijn standaard zinnetje. :’D] dus moest ze ook lief en onschuldig blijven. En ze moest blijven volhouden dat ze alleen maar ging opruimen, als hij daar al mee akkoord ging. Dan zou de rest achterwege blijven, geen probleem. Het was ook zeker niet dat ze het daarom deed, het was meer dat het altijd nodig was geweest om verhogingen in de cijfers te krijgen. Hoewel dat misschien op den duur hier ook wel zou gaan gebeuren, misschien ook wel niet. Lag er maar net aan hoe hij in elkaar stak, hoe graag hij trouw wilde zijn aan een eventuele vriendin of vrouw, hoeveel zelfdiscipline hij had. Ze had er geen moeite mee, het was een beetje een standaard ritueel. Vooral voor vuurmagie had ze het nodig, vuurmagie was absoluut haar slechtste vak. En ze had het wel een slechter getroffen bij vuurmagie, oude, vieze, mannetjes met blubberende buiken. Gatver. Oh gatver. Godzijdank. Savador was dan wel oud, maar hij was niet dik, hij stonk niet uit zijn bek. Dus dat waren al twee grote voorbeelden. Ze dacht er nooit ook maar een seconde bij na wat andere mensen zouden denken als ze het uit zouden vinden, het was haar eigen wereldje. Eentje die ze misschien af en toe met Bellingar deelde, vertelde wat ze had uitgespookt. Want toen ze op Razen was, bij Bellingar op school, had ze het het hardst nodig gehad. Ze kon zich nog héél goed Bellingar’s hoofd herinneren toen ze hem vertelde hoe ze het voor elkaar kreeg om ineens voldoendes te gaan halen. Zijn handelingen, het wegwerken van het bewijs van zijn kater die er blijkbaar nog steeds was, haalde haar terug naar de wereld van nu. Ze volgde zijn hand, naar zijn gezicht, naar zijn voorhoofd. ‘Nog een glas water, Master?’ Bood ze glimlachend aan. Ze voelde de aanwezigheid van het water, ze zou er geen moeite mee hebben het gewoon door magie in zijn glas te doen. Zo’n kleine hoeveelheid water woog niets, was niet lastig te verplaatsen. Ze schonk in ieder geval voor zichzelf nog een glas water in. Ze leunde haar voren, boog haar armen over de tafel heen, balde langzaam haar handen tot vuisten, en trok vervolgens haar armen weer naar zich toe. Het water bewoog keurig mee, in een ronde vorm aan de onderkant maar bovenin kolkte het losjes rond. Toen het boven haar glas was, ontspande ze langzaam haar handen weer, zodat haar glas nu gevuld was. Het was in de lucht al gekoeld, de condens sloeg meteen op het glas. Ze pakte het met haar ene hand, liet de andere rustig op de tafel liggen. Ze drukte het glas tegen haar wang, en sloot haar ogen. ‘Hm.’ Begon ze zachtjes. Waarna ze het glas tegen haar lippen zette en langzaam een aantal slokken dronk. ‘Het is hier best warm.’ Haar stem vrolijk, maar ook warm. Ze zette langzaam haar glas op tafel neer, waarna ze haar handen naar de strik op haar rug bracht. Haar glimlach was licht verontschuldigend, omdat ze wist het niet beleefd was te klagen. Toen de obi eenmaal los was, viel de kimono open. Ze liet de obi gewoon achter zich liggen, ze zat toch niet helemaal tegen de achterleuning aan, ze zou er geen last van hebben. Het witte topje wat ze eronder aan had zat strak om haar lichaam heen, nog strakker om haar boezem. Het scheen ernstig door, de rode kanten beha die ze eronder aanhad was niet de perfecte keus voor een wit topje. Maar ze had niet verwacht haar kimono open te doen, en als ze het wél zou doen, wist ze dat deze beha juist een goede keuze was geweest. Ze blies puffend haar adem uit, om af te koelen. Zo met haar kimono niet zo strak om haar heen gebonden, was het al een stuk koeler. Ze vouwde haar handen rond het glas, genietend van de kou die ervan af kwam. Ze liet het wel op tafel staan, boog zo weer lichtjes voorover. Haar ogen werden iets serieuzer, hoewel de lichte speelsheid er niet uit verdwenen was. ‘Wanneer wordt ik waar verwacht? Of laat u me dat per keer weten?’ Haar ogen gleden over zijn gezicht, benieuwd wat er precies van haar verwacht zou worden. Ze nam aan dat hij bij haar zou blijven, dat ze geen sleutel zou krijgen om het lokaal na het opruimen af te sluiten. Ze verwachtte niet dat hij haar die verantwoordelijkheid toe zou vertrouwen, hij kende haar pas net. Langzaam bracht ze het glas naar haar gezicht, hoewel haar ogen niet uit de zijne weken. Nieuwsgierig keek ze hem over haar glas aan, wachtend op zijn antwoord.

Hij kon niets van overenthousiasme op Sheena's gelaat ontdekken zodra hij ingaf op haar geopperde vraag. Misschien was het dan toch anders dan hij in eerste instantie dacht, met als doel hem écht een handje te willen helpen en tegelijkertijd hopen haar cijfers daarmee wat op te kunnen krikken. Savador wreef met zijn bleke handen in zijn gezicht in de hoop de onwennigheid en verwarring daarmee weg te kunnen halen. Alhoewel hij zich nog niet overal wat zijn lichaam betreft kon ontspannen. De barende zorgen waren kennelijk voor niets geweest, dat was al een hele opluchting voor hem. In feite wist hij helemaal niks van wat Sheena waarschijnlijk eigenlijk van plan was om heimelijk te doen, al was het alleen maar voor een oogstrelend einddiploma met hoge ronde cijfers. Hij was er ook alles behalve van op de hoogte dat ze onderlinge contacten met Bellingar had, die keurige nette jongen. Althans, dat was zijn conclusie uit het eerste opzicht. Wie weet wat die jongen achter zijn rug om allemaal wel niet uitspookte. Maar hij hield geen dagboek over zijn leerlingen bij, zelf had hij het al veel te druk. Zijn bleke vingertoppen gleden over zijn ogen en over zijn ingevallen wangen, zijn ogen waren ergerlijk gesloten terwijl hij onopmerkelijk een aantal keer weer probeerde te verzitten om de opgerichtte aanwezigheid daar beneden te negeren. Met een zachte zucht staarden zijn ogen in die van Sheena, direct nadat hij ze weer opende, op haar aanbod. Haast geïrriteerd, zo kwam zijn handgebaar over om het af te slaan. 'Nee, dat is erg attent. Maar nee,' zijn stem al net zo geërgerd als zijn hele uitdrukking liet zien. Hoe kon ze zo kalm zijn ten opzichte van hem? Hijzelf voelde de kalmte per seconde in ieder geval steeds sneller wegebben. De afgunst was van zijn bleke gezicht te lezen toen Sheena haar glas vervolgens weer bijschonk door middel van watermagie, de grootste angst die hij zich maar kon indenken. Voor even had het een afleiding voor zijn.. ongelukkige gebeuren gevormd, al kon hij het niet echt als een goede afleiding labelleren. Je kon duidelijk zien hoe de huid tussen zijn wenkbrauwen automatisch weer in een diepe plooi viel op Sheena's melding dat het hier warm was. Zoals Savador al aan had zien komen gleden Sheena's handen achter naar haar rug om de strik los te halen en een kledingstuk van haar schouders te laten glijden. Direct bij het zien van wat ze hem nu weer geheel onschuldig maar zo duidelijk van haar lichaam liet zien, kneep hij zijn ogen even dicht bij de gespannenheid tussen zijn benen (allee Noah toch!) en de ergernis die zich in hogere maten begon op te spelen. Zijn handen hield hij gevouwen en gebald boven het bureau, steunend op zijn ellebogen en zijn voorhoofd er rustend tegenaan, alsof hij bad. Hij hoorde haar puffen, maar durfde te wedden dat hij het momenteel veel benauwder had als zij. Haast alsof Sheena het erom deed. Zo kon het niet langer. Het zou enkel erger en erger worden als hij hier bleef zitten. In de hoop dat het vanzelf wel weer over zou gaan als hij in beweging was en aan andere dingen dacht, schoof Savador zijn stoel naar achteren en stond langzaam op om zich nogal moeilijk lopend naar de kast tegen de wand te begeven. Jammerlijk voor hem was er daarbij op de plaats van zijn gulp wel iets te zien dat duidelijk naar voren stak. Zijn bleke vinger gleed kalm langs de ruggen van boeken en mappen, maar zijn houding was nerveus zoals hij daar stond. Uiteindelijk trok hij een bordeaux-kleurige map uit de kast om er een perkament uit te halen en dat voor Sheena's neus te leggen. 'Dit is mijn wekelijkse rooster, met de vakken die ik door de week geef en waar ik me ieder lesuur, vrijaf of niet, bevind. Als je zo graag wilt helpen moet je zelf maar kijken hoe het uitkomt met jouw rooster en wanneer je genoeg tijd hebt,' hij sprak vlug en ongeduldig, alsof hij straks moest rennen om een shuttle te halen of iets dergelijks. 'Heb je nu trouwens geen les?' voegde hij er benauwd aan toe. Savador hoopte vurig dat ze geen verdere vragen meer zou hebben, langer zou hij het niet meer kunnen uithouden. Ze moest weg, en gauw.

- Mijn excuses!
Hopelijk kunt u er wat mee ;x

Ze voelde dat zijn ogen haar magie volgden, las de afgunst op zijn gezicht. Ze vroeg zich af waarom dat zo zou zijn, die afgunst voor óf watermagie, óf water, of... iets anders? Nare ervaringen? Uiteindelijk besloot ze zich er geen zorgen om te maken, het was niet haar probleem. Terwijl ze de strik losknoopte [dat schijnt heel moeilijk te zijn in het echt ], keek ze naar zijn gezicht, de frons die zijn wenkbrauwen vormden. Oh wat, dus ik mag mijn kimono niet losmaken? Dacht ze sarcastisch, niet precies wetende hoe zijn gezichtuitdrukking daar kwam. Ze zag zijn houding veranderen, zag zijn hoofd ergens tussen moeilijk en geërgerd vertrekken. Haar adem verliet puffend haar longen terwijl ze zijn houding bleef bestuderen, nieuwsgierig wat er nou precies was. Kater? Ongemakkelijkheid? Onwilligheid? Al dat soort termen bleven door haar hoofd schieten tot hij op stond. Haar ogen gleden linea recta naar zijn kruis, waar overduidelijk te zien was wat zijn lichaam wilde. Wat zijn geest wilde kon ze niet raden, maar wellicht hield het iets in met vechten tegen wat zijn lichaam wilde. Onbewust schoot er een klein triomfantelijk glimlachje over haar gezicht, omdat ze deze uitwerking zélfs op norse, Shadraanse mannen leek te hebben. Ze volgde zijn handelingen, zag hoe hij de mappen in de kast bestudeerde, en vroeg zich af wat hij zocht. Een antwoord op haar vraag leek haar logisch, maar wat had de kast daar mee te maken? Had hij een kant en klaar rooster voor een behulpzame leerling? Of was hij helemaal niet met haar vraag bezig? Toch verraadde zijn houding hoe hij zich voelde, en een beslissend conclusie schoot uiteindelijk door haar hoofd. Ongemakkelijk en onwilligheid. Ik ga hem niet dwingen. Het is alleen als hij zelf wilt. Toen hij uiteindelijk een map uit de kast trok en terug kwam, kon ze het niet laten om hem nog even in het geheel te bekijken. Arme man. Zo bedwelmd door de binnenkomst van een iets meer dan gemiddeld aantrekkelijke tiener. Een glimlach lach om haar lippen, haar ogen twinkelend van triomf. Haar ogen gleden gelijk naar het perkament zodra het voor haar neus lag, nieuwsgierig lezend wat er was. Meteen was ze het aan het vergelijken met haar eigen rooster, kijkend wanneer ze kon helpen. Sowieso deze dag, wanneer ze vroeg uit was. En anders kon ze vaak nog wel helpen. 'Okee, ik denk dat ik sowieso de meeste laatste uren van iedere dag wel kan helpen, en op woensdag kan ik na alle uren helpen.' Ze glimlachte breed, haar rij rechte tanden bloot. De dankbaarheid was in haar ogen te lezen, hoewel de speelsheid, die er immers altijd was, ook nog overduidelijk aanwezig was. 'Fijn dat het kan, Master. Als ik nog iets voor u terug kan doen, laat u het me dan weten?' Haar ogen bleven even iets langer dan nodig in de zijne hangen, waarna ze zich weer op het glas water richtte, en het restant leeg dronk. Ze hoorde zijn zenuwachtige stem, en direct vlogen haar ogen over het glas weer naar zijn gezicht, zoekend naar een verklaring voor zijn zenuwachtige houding, gespeeld. Natuurlijk wist ze allang wat de reden voor zijn gedrag en lichaamstaal was, namelijk zijzelf. En ze had er helemaal geen moeite mee, was het gewend zo bekeken te worden. Ze keek hem nog even met iets toegeknepen ogen aan waarna ze langzaam haar hoofd schudde. 'Nee, Master. Ik heb op woensdag maar tot half 11 les.' Ze haalde nonchalant haar schouders op, en bleef hem aankijken. Na een tijdje ging ze iets meer ontspannen zitten, iets minder rechtop, leunde iets achterover. Haar ellebogen lagen op de leuningen van de stoel, haar vingertoppen losjes tegen elkaar aan. De glimlach in haar stem was overduidelijk te horen. 'Kan ik nog iets voor u doen, Master?' Haar glimlach werd iets breder. 'Of prefereert u rust voor het moment? Dan zal ik uw kantoor verlaten.' Ze besloot hem, als hij dat wilde, een uitweg te bieden. Ze zag hem sowieso snel genoeg weer, als ze ging helpen opruimen na de lessen. En hij zag eruit alsof hij wel wilde, maar om een of andere reden zichzelf tegenhield. Als hij uiteindelijk toch zou willen, en dat zou positief voor haar cijfers zijn, zou ze hem simpelweg geven wat hij wilde.

Danku ^^

Savador had tevergeefse pogingen gewaagd het zoveel mogelijk te negeren en weg te kijken om het allemaal niet nóg moeilijker voor hem te maken dan het momenteel al was. Maar als klap op de vuurpijl had Sheena besloten ook haar kimono nog eens uit te doen. Al die tijd probeerde hij de zorgerlijke gedachte tegen te gaan dat hij zodirect een climax zou bereiken door er alleen maar naar te kijken. Dan zou Sheena het ongetwijfeld rondbazuinen aan iedereen van de school en zou hij ongewild geschiedenis schrijven als de meest perverse leraar van heel Starshine Academy. Daar zat hij nu niet echt op te wachten. Het zou ook behoorlijk afzien worden als ze hem na iedere les een onontspannen pielemuis zou bezorgen, vrijwel onbewust. Toch zou hij haar aanbod niet willen afslaan, want hulp kon hij goed gebruiken - voor nu, nu hij met zijn onstabiele rug zat. Misschien was opstaan toch niet zo'n heel goed idee geweest; zijn broek werd er strak door getrokken en dat was duidelijk te zien. Ogenschijnlijk had Sheena dit ook gemerkt, maar hij durfde niet naar haar te kijken om haar reactie na te kunnen gaan. Hij had ook met zijn rug naar haar toegekeerd richting de kast kunnen schuifelen, al was het alleen zodat ze zijn voorkant niet zou kunnen hebben gezien, maar dat stond ook weer zo vreemd. Zo kalm mogelijk - althans, zo wilde hij het laten blijken - trok Savador één van de mappen tussen de andere vandaan na eerst een klein moment in de kast te hebben gezocht. Hij ontweek Sheena's blik volkomen toen hij terugliep en haar zijn eigen weekrooster liet zien. Nerveusiteit gierde door zijn aders terwijl hij haar de tijd gunde om het te bekijken en desnoods te vergelijken. Zijn blik schoot terug naar haar ogen, onwennig keek hij op haar neer bij haar concluderende woorden en haar stralende glimlach. 'Goed dan,' zijn stem klonk hees, iets wat hij zelf niet echt verwacht had. Zacht schraapte hij zijn keel terwijl hij zijn rooster weer terug in de map deed. 'Het is niet verplicht. Als het onder je schoolprestaties gaat lijden kun je je beter richten op het leerwerk in plaats van het bieden van je behulpzaamheid..'

Hij gaf enkel een korte, eigenlijk nauwelijks zichtbare hoofdknik op haar vraag erna en scheurde zijn ogen los van haar starende blik. Gauw verzamelde hij de papieren die in de map hoorden om die ook terug te doen en zich vervolgens weer om te draaien naar de kast zodat hij zichzelf voor een moment kon verlossen van het bewustzijn van Sheena's aanwezigheid. En bovendien de reden van zijn onwennigheid. Met een hand zo onopvallend mogelijk voor de bult in zijn broek om het op die wijze tenminste nog voor Sheena's ogen te verbergen - want hij was ervan overtuigd dat ze het nog niet gezien moest hebben, of hield deze gedachte met valse vurige hoop voor zich - liep hij vervolgens door naar een andere kast om daar een aantal mappen van de plank te trekken en te verplaatsen. Om ze even te ordenen, gewoon een reden zodat hij zich niet terug naar Sheena hoefde te draaien en ze zijn schaamte mogelijk zou zien. Geknield bij één van de lagere planken sloot Savador even geërgerd zijn ogen toen Sheena hem zei dat ze op woensdag maar tot half elf les had - hij had niet echt antwoord op die vraag verwacht, maar wilde haar er enkel mee uit zijn kantoor krijgen. Zijn hand gleed even onopvallend naar zijn kruis, want hij wist van zichzelf dat het niet lang meer zou duren of hij zou op springen staan. Dat wilde hij niet meemaken met Sheena erbij. Onbewust had zijn ademhaling zich zichtbaar wat versneld toen hij zijn hoofd vervolgens wat draaide om haar over zijn schouder aan te kunnen kijken bij haar vraag. 'Nee.. nee..' Langzaam kwam hij weer overeind, steunend aan de boekenplanken waarbij hij kort een kreun onderdrukte door een pijnscheut in zijn rug. 'Nee - Je kunt gaan. Ga nu maar,' sprak hij overhaast waarna hij haar weer aankeek, zijn hand wuifde richting de deur. Ze hoefde hem nu niet te helpen, dat kon ook niet. Hij wilde proberen nu wel een keer eens trouw aan Diva te blijven. Daarbij zou hij het voor nu zelf wel doen, straks, als ze weg was. Met zijn bleke handen op één van de boekenplanken en zijn voorhoofd er rustend tegenaan, wachtte Savador ongeduldig af tot Sheena eindelijk weg zou gaan, hij zijn broek los kon ritsen en zich van dat beklemmende gevoel kon ontdoen.

Zijn hoofdknik was duidelijk genoeg, antwoord was antwoord. Ze glimlachte nog vrolijk naar hem voor hij weg keek. Daarna volgde ze met haar ogen zijn gehaaste handelingen. Ze probeerde niet naar zijn kruis te kijken, vooral niet toen hij zijn hand er voor sloeg. Het maakte het alleen maar grappiger, zijn onwennigheid, zijn pogingen het allemaal te verbergen. Ze voelde eigenlijk ook wel een lichte steek medelijden voor de man, hoewel ze wist dat het niks zou veranderen aan haar gedrag, ook niet als ze hem ging helpen opruimen. Ze zou gewoon haarzelf zijn, zoals ze tegen alle mannen was. Hoe hij daarop reageerde zou ze dan wel zien. Toen hij, om een of andere vage reden, mappen begon te ordenen trommelde ze met haar vingers op tafel, deze keer misschien wel ietwat ongeduldig, het tempo lag hoger en de tikken waren harder op het houten bureaublad. Ze was hier in zijn kantoor, ging hij mappen lopen ordenen uit zijn kast, dat kon hij net zo goed doen als ze weg was. Hij zou er wel een goede reden voor hebben, of hij wilde gewoon even niet naar haar kijken. Dit viel niet onder goede redenen, maar het was wel aannemelijk, gezien zijn eerdere gedrag. Toen hij haar weer aan keek, met een duidelijk versnelde ademhaling, trilden haar mondhoeken lichtjes, trachtend haar naar een nog bredere glimlach te trekken, maar ze hield zich onder controle. Op zijn ‘nee’ gaf ze geen reactie, het klonk niet alsof hij al klaar was met zeggen wat hij wilde. En ze had gelijk, toen hij met gesteun en gekreun omhoog was gekomen, sprak hij verder. Zijn handelingen en woorden lieten duidelijk merken wat zijn geest wilde, maar nog steeds was aan zijn haast te horen dat hij haar weg wilde hebben om andere reden. Ze keek hem met nog steeds dezelfde beheerste glimlach aan. Toen hij zich weer omdraaide naar de kast en zijn hoofd ertegenaan liet steunen, draaide zijzelf zich ook om naar haar eigen kimono-dinges [ik blijf het niet vinden kloppen, maar ach]. Ze boog voorover over de stoel heen. Daarbij, alweer typisch Sheena, verscheen haar kleine rode stringetje natuurlijk boven haar broek uit, een uitzicht was ze hem niet bewust gaf. Ze pakte de kimono, vouwde hem uit over de stoel, constant in dezelfde positie staand blijvende. Langzaam en keurig vouwde ze de strik erin, de kimono er netjes omheen. Toen hij precies zo gevouwen was dat hij over haar onderarm geslagen meegenomen kon worden, ging ze weer rechtop staan. Ze draaide zich langzaam om naar Savador. Haar ogen bleven op hem gericht terwijl ze langzaam naar de deur toe liep, waar ze nog even halt hield. Haar vrije hand sloeg ze losjes om de deurpost, nadat ze deur geopend had. Haar stem klonk nog speelser dan eerst, ze zou zo toch weg zijn, ze kon nu net zo goed haar keurige houding laten varen. ‘Tot morgen, Master Savador.’ Toen hij haar aankeek knipoogte ze vrolijk naar hem, waarna ze met haar vrouwelijke pas de deuropening doorliep, en de deur achter zich sloot. Haar kleine hakken tikten nog op het beton, terwijl ze terugliep naar de trappen,en haar haren losmaakte en ze vrij losschudde. Morgen wordt echt vermakelijk. Dacht ze vrolijk, genietend van de strijd die ze bij hem vanbinnen bezorgde.

Wow. Dit is echt een korte nutteloze onzinpost. Nieuw topicje openen?

De vrolijkheid waarmee Sheena hem totaal onbezorgd toelachte, het was in zijn ogen misselijkmakend. Zij had het wel makkelijk als vrouw zijnde. Zulke probleempjes, daar had zij geen last van in het dagelijks leven. Het was één van de weinige keren dat het voorkwam dat een leerlinge het zo ver bij Savador kon krijgen. Goed, zoals ieder andere man fantaseerde hij 's nachts in bed als hij eindelijk weer eens tot zichzelf kon komen ook heus wel eens een keer over een willekeurige vrouwelijke leerling. Vooral toen hij hier pas kwam werken was dat het geval. Nu had dat beeld grotendeels plaatsgemaakt door Diva sinds hij zich aan haar gebonden voelde en andersom. Ook daarom vond hij het maar ergerlijk dat Sheena dit voor elkaar had gekregen.
Ze ziet het niet, ze ziet het heus niet. Tevergeefse gedachten toen hij met een hand voor de plek waar het om ging doorslofte naar de volgende boekenkast; zo onduidelijk was het nu ook weer niet te zien, zelfs mét zijn hand ervoor. Het maakte Savador nog nerveuzer toen Sheena met haar vingers luid en rap op zijn bureau trommelde, alsof ze ergens op wachtte. Hij wilde niet eens weten op wat, hij probeerde zich met alle moeite enkel te focussen op het doelloze ordenen van de al keurig geordende documenten en mappen. Maar hij moest íets te doen hebben. Íets.

Een moment later waagde hij het Sheena weer even aan te kijken, haar licht trillende mondhoeken en de moeite die ze moest doen om die zo omlaag te blijven houden zoals nu merkte hij daarbij niet eens op. Nog veel te druk in de weer om met zijn eigen kwaaltje te kampen. Na weer zo'n verleidelijk, haast hooghartig glimlachje, draaide Savador zich weer richting de kast om zijn hoofd er met gesloten ogen tegen aan te laten leunen. In gedachten bad hij tot Medusa, opdat dit snel over zou zijn. Langzaam openden zijn ogen zich weer, zijn blik leeg en starend op de grond gericht bij het horen van geluiden achter zich. Zachte geluiden van de bewegingen van stof. Voorzichtig blikte hij even over zijn schouder, nieuwsgierig naar wat Sheena aan het doen was. Zijn bleke hand greep klauwend naar beneden toen hij er in een schok al vocht uit voelde vloeien bij het nieuwe aanzicht wat hem ongewild geboden werd; ze stond daar gewoon even voorover gebogen, haar vrouwelijke ondergoed duidelijk en zichtbaar boven haar broek uitstekend. Hij wist een zachte kreun niet te onderdrukken. Waarom deed ze dan ook geen riem in of spande die strakker aan? Het kon hem al niet meer schelen waar Sheena mee bezig was geweest; met een geërgerde uitdrukking en een hand nog verbergend ervoor om nu ook de natte plek af te zien, leunde Savador zwaar vermoeid met zijn rug tegen de kast. Waarom hij?

Zijn blik was futloos op de grond gericht toen Sheena vervolgens naar de deur liep. Hij voelde haar brandende blik en bleef zijn leerlinge vanuit zijn ooghoeken in de gaten houden, daarbij keek hij wat vuil en week hij niet uit de positie waarin hij nu stond. Zodra ze de deurpost bereikt had, had hij zijn blik weer afgewend en zijn ogen zorgelijk gesloten. Hij keek pas weer op toen Sheena hem vrolijk gedag zei, tot zijn grootste ontzetting, verbazing en onbegrip gevolgd door een knipoog. Wat had dat te betekenen?! Een knipoog naar je hoofdmeester? Je knipoogde naar een naaste vriend, een vriendin, een goede kennig of een geliefde. Toch niet naar iemand die qua rang ver boven je stond? Ongelofelijk. De brutaliteit alleen al!
Maar Sheena was al weg voor hij er iets van had kunnen zeggen. Hij vroeg zich sterk af of hij wel in staat was geweest om haar streng en nors op de vingers te tikken zoals zijn gebruikelijke houding tegenover 'onhandelbare' leerlingen was. Het belangrijkste feit momenteel schoot door zijn hoofd: ze was weg!
Zodra de deur terug in het slot viel, zette Savador zich van de kast af om als de wiedeweerga naar zijn bed te benen, in het voorbijgaan een doekje mee te grissen en zich van zijn broek te ontdoen door die een stuk omlaag te laten glijden. Lang duurde het niet, maar het onbeklemmende gevoel dat zijn lichaam weer overnam was als de hemel. Een gehele opluchting. Hij liet zich vervolgens op zijn zij dwars over zijn bed vallen om daar afgepeigerd te blijven liggen, zijn broek nog half op zijn bovenbenen. Hij voelde zich verschrikkelijk en schuldig, maar deze keer had hij er echt niets zelf aan kunnen doen. Zuchtend sloot Savador zijn ogen. Had hij er wel goed aan gedaan om akkoord te gaan met Sheena's voorstel?

~ Waar en wie?