Oneindig lang had de witharige jongen uit het raam gestaard. De eeuwige sterren langs hem voorbij zien schietend, proberend de verschillende planeten van elkaar te kunnen onderscheiden. Het leek allemaal zo duister en zwart daarbuiten, maar tegelijkertijd was alles ook zo licht, vooral door de bijdrage van de prachtige luchtplaneet Nova. Hij was er nog nooit geweest, maar het was wel een van zijn wensen. Nova..Licht, precies het tegenovergestelde van wat hij tot nu toe altijd had moeten confronteren, maar tegelijkertijd de allergrootste confrontatie die nog moest komen. Hij vroeg het zich weleens af. Zou licht niet altijd over duister winnen? Net zoals water dat over vuur deed? Hmm, dat zou er maar net aan liggen, aan de hoeveelheid licht in vergelijking met duisternis. Hij zuchtte. Wat een onzin allemaal. Waarom vroeg hij zich al die nutteloze dingen af? De jongen verschoof zich en ging weer met zijn rug tegen de rugleuning aan liggen in plaats van half op zijn zij. De stoel kraakte zachtjes onder zijn bewegingen, iets waar de jongen zich zwaar aan irriteerde, maar nu niets aan kon doen. Hij overdacht zijn gedachten even. Ze waren niet nutteloos, bedacht hij zich, maar wel onnodig op dit moment. Hij legde zijn hoofd zachtjes tegen de rugleuning en staarde naar het plafond van de shuttle. Zijn armen lagen op zijn schoot, verstopt onder zijn donkere cape, zijn moordenaarscape. Het enige kledingsstuk wat hij nog een soort van koesterde. Hij kon zich er gemakkelijk in bewegen en in het donker was het onopvallend. Perfect voor iemand zoals hem. Heel even liet hij zijn ogen weer naar het raam afglijden, benieuwd of hij de eindbestemming van de reis al kon zien. StarShine Acadamy! Hij sloeg zichzelf in gedachten tegen zijn hoofd. Natuurlijk zou hij die nog niet kunnen zien! Nou ja, het leek er anders wel op dat ze er al bijna waren. Zachtjes zuchtte hij even en vouwde zijn armen over elkaar. Het was niet echt warm in de shuttle. Gelukkig was zijn cape niet alleen handig, maar ook wel iets verwarmend. Hij sloot zijn ogen even. Het was nu niet echt comfortabel op de shuttlestoel, maar ergens voelde hij zich moe. De dag was lang geweest. Hij had zijn besluit al dagen van te voren genomen, maar zijn ouders hadden hem tegen willen houden. Zijn ouders…

Later..

Met kalme passen stapte Sly over het plein. Zijn ogen voelden nog wel wat zwaar aan, maar daar probeerde hij nu geen aandacht aan te besteden. Waarom viel hij dan ook in slaap in de shuttle? Zoiets was lastig. Nu was hij dus als laatste dat ding uitgekomen. Met een emotieloos gezicht keek hij om zich heen. Het had geen zin om over die fouten na te denken. Eerst moest hij te weten zien te komen waar hij nu heen moest gaan. Een paar kinderen liepen langs hem richting een grote, donkere poort. Dat was dan waarschijnlijk de ingang van de school. Sly liep maar achter de massa aan en probeerde de paar nieuwsgierige blikken die op zijn rug brandden maar te negeren. Hij was ze wel gewend. De kinderen hadden geen idee wie hij was of waarom hij hier kwam, maar zijn uiterlijk alleen al trok aandacht. Zijn dikke witte plukken haar die onder zijn wollen muts vandaan kwamen, zijn lange, zwarte cape die om hem heen wapperde en zijn donkere laarzen met hoog, omhoog kruipende veters die wat modderig waren geworden door de natte ondergrond. Het had hier vast eerder op de dag geregend. Opeens stopte hij met lopen. Hij stond net voor de drempel van de ingang van de school. Sly’s ogen fonkelden. Nog maar een stap en hij bevond zich in het universumberoemde StarShine Acadamy. De school die zijn leven vanaf dat punt een stuk interessanter moest gaan maken, maar het was vooral een grote stap verwijderd van zijn ouders en broer. Sly twijfelde niet en stapte toen over de drempel heen. Een golf van warmte overspoelde hem en voor een moment kreeg hij het benauwd in zijn trui en onder zijn mantel. Kalmpjes keek hij om zich heen, alsof hij hier al eerder was geweest en de weg al wel uit zijn hoofd kende, wat eigenlijk voor geen meter klopte. Sly wilde gewoon niet de indruk wekken dat hij nieuw was en nog aan alles moest wennen. Dat zou betekenen dat mensen hem op den duur zouden willen helpen en hij wilde contact met hen juist zoveel mogelijk vermijden. Plotseling viel zijn helder paarse oog op een kapstok of een garderobe. Rustig en zo normaal mogelijk liep Sly ernaar toe. Hij maakte de gespen rondom zijn nek los en trok de mantel uit die hij aan een haak hing. Zijn mantel was zoiets als een jas voor hem. Nu had hij alleen nog zijn zwarte trui, broek en laarzen aan. Ook zijn donkere must zat nog op zijn hoofd en zijn handschoenen deed hij ook niet af. Die zou hij wel op zijn kamer leggen. Zo, nu was het belangrijkste nog zijn kamer vinden.

- Open voor iedereen, maar het liefst wel iemand die zelf op Sly afstapt :3: -

Narah was gestrest. Zo gestrest dat ze de helft vergat in haar tas te steken en dus als een wervelwind door haar huis schoot. Kleren die op haar bureaustoel hingen werden in de koffer gesmeten. Boeken die op haar boekenplank stonden bovenop de kleren en daar bovenop nog een paar pennen en potloden. Na een tijdje had ze alles gepakt en stond ze klaar om naar de Starshne academy te vertrekken toen ze door had dat ze iets miste. Snel liep ze terug naar huis: "Mira!!!" riep ze een aantal keer voordat er een kleine eekhoorn langs haar benen naar haar schouder kroop. "Je weet dat ik vandaag wilde vertrekken," zei Narah beschuldigend tegen het diertje voor ze haar koffer terug in haar hand nam en naar de shuttles liep. Ze woonde op Gren, maar was stagaire earth. Waarom? Gewoon om het simpele feit dat haar broer van Erd kwam en ze die magie bijna beter beheersde dan de wood-magic. Na een half uurtje kwam ze aan en liep wat doelloos rond. Kai kon haar niet rondleiden of gewoon gezeldschap houden omdat hij zelf les moest, maar misschien vond ze iemand om mee te praten.
Narah stapte uit. De wind speelde met haar haren en ze rilde. Wat wil je ook met alleen maar een jurkje tot net boven haar knieën. Narah liep op haar gemak met haar witte mantel achter haar aan wapperend de school binnen. Ze keek even rond en jaar blik bleef hangen op een jongen die maar wat stond rond te kijken. Met glimlach liep ze naar hem toe en deed gaan
Moeite om haar witte mantel uit te doen. "Ben je nieuw hier?" vroeg ze met een zachte stem aan de jongen terwijl Mira van haar schouder sprong en de school al begon te verkennen.

Rustig liet Sly zijn blik over zijn omgeving glijden. Het was hier vrij donker. Het meeste licht kwam van de gelige kaarsen op hoge kroonluchters die het binnen ook gelijk wat verwarmde. De meeste muren waren van hout of steen gemaakt en al bij al gaf de ruimte Sly een wat koude indruk ondanks het warme licht van de kaarsen. Er liepen nog wat kinderen rond, maar velen zaten waarschijnlijk al in hun kamer of in de les. Rustig keek hij nog even verder rond. Zijn eerste indruk van deze plek was vrij goed. Hij voelde zich goed in de duisternis, niet thuis, maar goed en dat was misschien wel beter. Zou de sfeer op zijn kamer hetzelfde zijn? Tsja, dat viel wel zo te verwachten. Sly kon het eigenlijk niet helpen om zich af te vragen of hij een kamergenoot zou hebben. Eigenlijk had Sly daar niet zoveel zin in, maar natuurlijk kon hij die optie niet uitstellen en het was ook zeer waarschijnlijk dat hij er wel eentje had. Sly deed een stapje opzij toen een blond harig meisje haar witte mantel wilde ophangen. Hij merkte op dat ze een gek, roodachtig beestje op haar schouder had wat Sly alleen maar van de boeken kende. Een eekhoorn. Een dier waar Sly persoonlijk niet zoveel mee had, maar ja, ieder zijn smaak. Het meisje zelf had niet in dezelfde shuttle als hem gezeten, maar Sly had haar wel rond zien lopen. Net zoals de al die andere kinderen, maar, ach, wat maakte het uit? Op een school liepen er altijd wel kinderen rond, ook die irritante blikken op hem wierpen. Dat was hij nu wel gewend. Opeens viel Sly’s oog op een balie-achtige desk waar een vrouw achter zat. Misschien kon hij aan haar vragen waar hij zijn kamer moest vinden. Net toen hij naar de balie wilde gaan om het te vragen hoorde hij de zachte stem van het meisje vlak achter zich. Een lichte teleurstelling welde in hem op. Nee! Hij had het zich er tot nu toe zo gemakkelijk vanaf gemaakt en toch gingen mensen hem nu al weer vragen stellen. Als er iets was waar Sly nu dus echt geen zin had, was het wel een gesprek met iemand anders! Maar toch, heel even bleef hij stil staan, waarna hij zich met een vriendelijke glimlach naar het meisje omdraaide. Hij keek het meisje aan en merkte dat de eekhoorn die net nog op haar schouder had gezeten, verdwenen was. Sly dacht daar verder niet over na en nam een beleefde houding tegenover het meisje aan. ‘Ja zoiets,’ antwoordde hij aardig, ‘en jij? Zit jij hier al langer?’ Sly keek haar met gespeelde interesse aan. Hij was hier inmiddels zo in gespecialiseerd dat het niet te merken was en zijn neppe lach leek misschien nog wel eerlijker dan zijn echte. Het meisje was vast en zeker een vrij aardig persoon, maar Sly hield gewoon niet zoveel van sociaalcontact wat kwam door de sporen van zijn verleden. Zijn verleden dat hij nu probeerde te ontvluchten.

‘Ja zoiets,’De jongen had een aardige toon opgezet waar Narah niet intrapte, al speelde ze het spelletje wel mee. ‘en jij? Zit jij hier al langer?’ "Nee, ik ben ook nieuw hier al moet ik geen lessen volgen," antwoorde ze wat vaagjes waarna ze zichzelf voorstelde. "Mijn naam is Narah Ivanovna, stagaire Earthmagic. Als je liever alleen bent dan zeg je het hé? Ik ken die blik in je ogen." Kai had soms ook zo'n blik in zijn ogen gehad toen hij aan zijn broer dacht. Hoe het met hem zou zijn en die dingen. Narah draaide zich om en liep naar de balie. "Waar kan ik het kantoor van het schoolhoofd vinden alstublieft." De vrouw zei hoe ze er kon komen en dankbaar glimlachte ze. Toen draaide ze zich terug om en keek de jongen aan.

[kort sorry]

Het meisje antwoordde wat vaagjes op zijn terugkaatsende vraag. Dat mocht ze zelf weten, het zou Sly toch niets uitmaken, wat ze ook zou zeggen, maar die gedachten bleven onuitgesproken. Het waren de dingen die niemand wist en de dingen die hem vaak genoeg gered hadden of juist in gevaar hadden gebracht. Het antwoord van het meisje werd duidelijk voor Sly toen ze zichzelf voorstelde. Ze was dus een stagiaire. Stagiaire Earthmagic om precies te zijn. Hm, dan zou hij haar waarschijnlijk niet meer zo vaak tegenkomen. Aarde magie was iets waar Sly zich niet voor interesseerde en had er ook niet echt veel mee. Dus waarschijnlijk had hij daar dan ook geen lessen in en kwam haar dus niet tegen als leraar of in de klassen als stagiaire. Ontmoetingen konden alleen maar plaatsvinden in de gangen. Ontmoetingen als deze. Sly’s redeneringen gingen vliegensnel en stroomden door zijn koppie. Hij was slim en dacht veel na. Daar had je immers meer aan dan aan roekeloze beslissingen. Iets wat hij haatte. Met een verbaasd opgetrokken wenkbrauw keek Sly het meisje voor hem aan toen ze over die blik in zijn ogen begon. Had hij iets verkeerd gedaan dan? Hij keek gewoon als alle anderen. Vriendelijk en eerlijk. Het enige verschil was dat hij zich vanbinnen niet zo voelde en haar eigenlijk gewoon weg wilde hebben, maar dat was onzichtbaar voor vreemden en aangezien Sly hier niemand kende, was iedereen hem vreemd en dat wilde hij graag zo houden. Nog een keer glimlachte Sly vriendelijk. ‘Nee hoor, er is helemaal geen probleem!’ Zo loog hij in ieder geval niet. Er was niet echt een probleem, alleen maar een irritatie. Hij haatte het als mensen dat zo recht in zijn gezicht deden. Zelf probeerde hij dat zo min mogelijk al realiseerde hij zich heus wel dat hij daar niet helemaal eerlijk in was… Om wat steun te vinden legde Sly zijn hand op de kapstok haakje en volgde Narah met zijn ogen toen ze iets vroeg aan de vrouw achter de balie. Ha, dankzij haar wist hij nu wel iets meer. Bij die vrouw daar kon hij dus ook wel vragen waar zijn kamer was en of hij lessen had deze dag. Daar had hij zich eigenlijk niet zo goed voor geïnformeerd. Stom natuurlijk, maar wist hij veel. Op het laatste moment had hij een shuttle hier naartoe genomen, anders waren zijn ouders er zo achter gekomen en zouden ze hem proberen tegen te houden. Nu had hij hier zonder al te veel tegenstrijd naartoe kunnen vliegen. Narah kreeg antwoord op haar vraag en vlak daarna stapte ook Sly naar de balie. De vrouw achter de balie kreeg een beleefde houding van Sly toegeworpen en wist dat te waarderen door hem met een vriendelijk lach antwoord op zijn vraag te geven. Of hij lessen had? Ze zocht het even op en vroeg zijn naam. Sly noemde zacht genoeg dat Narah het niet zou kunnen horen, maar hard genoeg om geen achterdocht op te wekken. De vrouw knikte alleen maar en zocht dingen op achter de computer toen ze met geschrokken blik zich weer naar Sly omdraaide. Ze zette haar kleine, ronde brilletje wat omlaag om Sly direct aan te kunnen kijken en zei toen bezorgd: ‘Sorry m’n jongen, jij hebt nu een introductie-les bij Master Savador waar je precies 8 minuten geleden al had moeten zijn.’ Sly knikte neutraal. ‘Oké, dan ga ik daar nu maar eens heen.’ De vrouw knikte instemmend en gaf hem het lokaalnummer en een korte uitleg over hoe hij daar moest komen. Sly knikte als laatste en stak zijn hand even in de lucht als bedankje. Hij draaide zich om naar Narah. ‘Ik ga maar weer eens,’ lachte hij haar vriendelijk toe waarna hij zijn hand onschuldig op zijn achterhoofd legde en zijn vingers wegzakten in zijn eigen dikke, grijze haar. ‘Geen zin om bij mijn eerste les al te laat te komen, maar dat kan ik nu niet meer uitsluiten!’ Hij stak zijn hand ook naar haar uit als afscheid. ‘Tot ziens Narah. Veel succes met je opleiding!’ In zijn ogen spiegelde onschuldigheid en eerlijkheid, maar achter die verraderlijke ogen schuilden heel andere gedachten die voor de buitenwereld totaal onbekend waren. Sly draaide zich plots om en nam toen snelle passen in de richting die de receptievrouw hem had opgestuurd, maar zo gauw als hij uit het zicht was, zakte zijn mond in een geirriteerd streepje. Nu was hij dus te laat. Al op zijn eerste les. Verdomme nog aan toe! Echter, zo snel als dat er iemand langs zou komen keek hij weer vriendelijk of gewoon zoals meestal, neutraal.