Met een van pijn vertrokken gezicht rende Nathaniël verder en verder, weg van de plaats waar hij al jarenlang in elkaar werd geslagen door zijn vader. Zijn moeder was gestorven toen Nathaniël veertien was en sindsdien is zijn vader beginnen te drinken. Elke avond als hij terugkomt van de kroeg begint hij Nathaniël uit te schelden en te slagen. Drie jaar lang heeft hij zich laten doen, maar nu was het genoeg geweest. Met snelle passen liep hij door het bos heen terwijl hij zich probeerde warm te houden met zijn vuurmagie. Misschien kon hij naar de academy, daar zou hij misschien veilig zijn voor zijn vader. Met die gedachte in zijn achterhoofd versnelde hij zijn pas terwijl er tranen over zijn wangen stromen. Vandaag had zijn vader hem hard aangepakt. Eerst een stomp in zijn maag, daarna werd hij tegen de muur aan gesmeten en belande op de grond waarna zijn vader tegen hem begon te schoppen. Hij had er zeker een paar gebroken ribben aan over gehouden en een paar blauwe plekken, maar die waren niet te zien door zijn groene vest. Na een paar minuten had hij de spaceshuttles bereikt en stapte dankbaar in. Zijn rugzak zetten hij voor zijn voeten en hij sloot zijn ogen om wat te slapen. Meteen doemde de beelden van zijn vader weer in zijn gedachten op die hem begint te slagen en uit te schelden. Daarna komt het lieve gezicht van zijn moeder voordat ze ziek werd. Een paar tranen stroomde over Nathaniëls wangen terwijl hij rechtschoot en merkte dat hij er al bijna was.

Met zijn handen tegen zijn ribben gedrukt stapte Nathaniël uit en keek rond. Natuurlijk wist hij niet hoe hij de school zou moeten vinden. Met een zucht ging hij op een muurtje zitten en trok de kap van zijn vest over zijn hoofd zodat zijn ogen in de schaduw ervan verborgen waren en niemand kon zien hoeveel pijn hij had. Hij was nooit echt goed geweest in het verbergen van zijn emoties. Volgens hem was dat niet echt nodig, waarom zouden andere mensen niet mogen weten wat je voelt? Een kleine glimlach verscheen om Nathaniëls lippen. Ondanks het feit dat hij drie jaar lang in elkaar geslagen was was hij zijn vrolijkheid nog altijd niet verloren. Zijn ogen schoten naar links en rechts terwijl hij wachtte tot er misschien iemand van de academy ofzo voorbijkwam. Hopelijk duurde dat niet te lang, want hij had het gevoel dat hij elk moment zijn bewustzijn kon verliezen.

{iedereen die wil}

Rustig liep Brynn over het schoolplein. Ze was eventjes vrij van vervelende lessen en was wel toe aan een frisse neus. Ze zag van een afstandje het lanceringplatform staan en besloot daar maar eens heen te gaan. Zelf was ze hier ook nog niet zo lang en ze wilde nieuwelingen graag een warm welkom geven. Velen begrepen in het begin nog niet zo goed waar ze heen moesten en Brynn had er geen moeite mee om ze daar bij te helpen en eventueel een stel nieuwe vrienden te maken aangezien ze nog vrijwel niemand kende hier. Ze had het ook wel fijn gevonden als ze zelf wat hulp had gehad toen ze voor het eerst aan was gekomen, maar zij had dat geluk niet. Anderen konden dat dus wel krijgen. De korrelige grond maakte schuifelende geluiden onder de lichte gympen van Brynn en verspreidde ook nog wat stof in de lucht door de sterke wind van de dalende shuttles. Geïrriteerd hield ze haar arm voor haar mond en kuchte zachtjes. Stom stof. Snel liep ze verder en negeerde de wind die nu ook vervelend haar haren alle kanten uit waaide. Dit kon ze niet herinneren van de laatste keer dat ze hier was geweest. Waarschijnlijk was de natuurlijk wind zelf ook niet al te mild dan. Ze was opeens erg blij dat ze haar donkere spijkerbroek met blauw vest had aangetrokken en geen onhandige rokjes ofzo. Stel je voor.. Brynn keek nieuwsgierig op toen ze iemand op een muurtje zag zitten met een capuchon over zijn hoofd heengetrokken. Wat deed diegene daar zo alleen? Dat was toch geen manier om je eerste dag door te brengen! Met een versnelde pas liep ze op de jongen af of in ieder geval. Ze verwachtte dat het een jongen was. Steeds sneller kwam ze dichterbij, maar de stofwinden hielden haar steeds tegen. Nog een slag tegen haar gezicht. Ah gadsie, nog meer troep op haar kleding en gezicht. Ze kuchte nog een keertje en probeerde met haar eigen arm de wind tegen te gaan door de stof vlak voor haar hoofd weg te zwaaien. Gelukkig sprong ze eindelijk uit de wind en kon ze makkelijker naar de eenzame figuur op de muur toelopen. Ze kreeg hem steeds beter in het vizier en op het laatste moment, toen ze eindelijk dichtbij genoeg was om inderdaad vast te stellen dat ze met een jongen te maken had, begroette ze hem vrolijk, geen idee hebbend van hie hij zich werkelijk moest voelen. ‘Hee, hallo!’ Lachte ze vrolijk, ‘welkom op the StarShine Acadamy!’ Ze sprong over het muurtje heen waardoor ze nu naast de jongen, bovenop het stenen bouwwerk zat. Ze was in een vrolijke, enthousiaste bui. Een zeldzame de laatste tijd dus ze genoot ervan en wilde ze anderen er graag in meetrekken. Ze boog zich wat zodat ze onder de jongen’s kap kon doorkijken en lachte lief. Hij zag er maar sipjes uit. ‘Heej, het is geen goed idee om je eerste dag alleen door te brengen hoor!’ Opeens begreep Brynn dat de jongen misschien wel helemaal niet op haar aanwezigheid gesteld was en zei snel: ‘Maar als je dat liever wilt dan ga ik wel weer hoor! Maak je maar geen zorgen!’ Wat was ze ook stom bezig. Dat zij momenteel een hyper momentje had betekende niet dat de hele wereld dat gelijk had!

* Even snel. Moet op tijd zijn ;D

Nathaniël keek geschrokken op toen hij een vrolijke stem hem hoorde begroeten. "Je hoeft niet te gaan hoor." Met een snelle beweging schoof hij de cappuchon naar achteren waardoor hij even in elkaar kromp van de pijn. Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen toen hij had meisje in zich opnam. "Ik ben Nathaniël, maar je mag Nathan zeggen," zei hij op een even vrolijke toon zoals het meisje gehad had. Zijn ogen lichten een beetje op terwijl hij voor zich uit staarde. Het meije deed hem een beetje aan zijn moeder denken, die was ook altijd zo vrolijk geweest. Een enkele traan gleed over zijn wang heen en ruw veegde hij die weg. Zijn moeder had kanker gehad en het was te laat geweest om medicatie te gaan halen om haar te genezen. Om zijn gedachten even te verzetten knipte hij in zijn vingers en er verscheen een vlammetje tussen zijn duim en wijsvinger. Na nog een knip was het verdwenen. Dit deed hij nog een aantal keren tot hij het beu werd. Hij trok zijn benen op en legde zijn kin op zijn armen. "Is het leuk in die school?" vroeg hij om de stilte te verbreken.

[kort sorry]

Brynn voelde zich opgelucht toen de jongen haar zei dat het niet nodig was voor haar om te vertrekken. Dan had ze hem dus niet gestoord al kon hij dat natuurlijk ook alleen maar uit beleefdheid zeggen. Een idee wat sterker werd toen ze zag dat de jongen een gepijnigd gezicht trok toen hij zijn kap in een overhaaste beweging aftrok. De jongen stelde zich echter weer op vrolijke toon voor als ‘Nathaniël’, een vrij aparte naam volgens Brynn, wat haar eerdere hypothese weer in twijfel trok. Voelde deze jongen zich nu goed of niet? Ze kon er niets aan doen, maar een bezorgde blik verscheen in haar ogen. Ze wilde hem toch liever niet ongemakkelijk laten voelen en ging vrolijk in op zijn voorstelling. ‘Well, nogmaals welkom op the StarShine Acadamy dan, Nathan! Ik ben Brynn en je mag me gewoon Brynn noemen!’ Grapte ze, hopend dat Nathan zich wat gelukkiger zou voelen. Net toen ze dacht dat het wel goed moest zijn, aangezien zijn ogen begon te twinkelen, zag ze dat er een bittere traan over zijn wang heen gleed. Een immens schuldgevoel bekroop haar. Hij voelde zich dus totaal niet goed. Waarom had ze dat niet gezien of waarom had ze dat niet wíllen zien? De enorme neiging om haar arm om de jongen heen te slaan, net zoals ze thuis weleens had gedaan om haar jongere broertje Dean gerust te stellen wanneer hij verdrietig was, kwam in haar op, maar ze hield zichzelf in. Wat zou het raar zijn om dat te doen zeg. Stel je voor! In plaats van dat kwam de bezorgde ondertoon in haar ogen meer naar voren. ‘Gaat het wel?’ vroeg ze liefelijk en kwam met haar gezicht wat dichterbij waarbij ze de traan van zijn gezicht afveegde. ‘Kom op, zo vervelend ben ik nou toch ook weer niet?’ Vroeg ze hem licht humoristisch, maar hopelijk wel duidelijk makend dat ze zich toch wel zorgen maakte om hem wanneer hij huilde. Ze had in werkelijkheid geen idee waar hij om moest huilen en kon alleen maar hopen dat ze hem met een grapje wat kon afleiden van zijn verdriet, Opeens werd gaar aandacht gek genoeg afgeleid toen de jongen kleine vlammetjes begon te ‘knippen’ tussen zijn duim en wijsvinger. Whoo, hij was dus een Fire Magican? Brynn glunderde. Zelf was ze zoveel liever ook een Vuur Meester geweest, maar zij had dat geluk niet. Niet dat ze niet gelukkig was met Erd als haar geboorteplaats, maar toch.. Ze zou zich in ieder geval een stuk meer gaan verdiepen in de kunsten van The Fire Magic. Brynn werd wakker gemaakt uit haar gedachten toen de jongen ging verzitten en dacht even na voordat ze antwoord ging geven op zijn vraag. Ze was zelf ook vrij nieuw, maar tot nu toe was de school in ieder geval niet teleurstellend geweest. ‘Hmm, nou ik zit hier zelf ook nog niet zo lang, maar tot nu toe is het hier best leuk hoor!’ Ze keek de jongen glimlachend aan. ‘Maak je maar niet druk! Je zal veel leren en met wat geluk ook nog wat lol meemaken!’

"Het heeft niets met jou te maken, hoor," zei Nathaniël zacht. "Mijn moederis gewoon overleden toen ik veertien was en sindsdien reageert mijn vader zijn verdriet en woede op mij af..." Verder ging hij niet, Brynn zal zelfmisschien ook wel snappen wat er gebeurd was en als dat niet zo was legde hij het nog wel uit. Na een paar minuten verscheen er terug een glimlach op zijn gezicht en keek hij Brynn aan. "Vanwaar kom jij?" vroeg hij uit nieuwsgierigheid. Hijzelf kwam van Razen, maar was eigenlijk half half. Zijn vader was een Raziaan, maar zijn moeder kwam van Cassia. Even staarde hij naar de mensen die voorbij liepen. Hij had vroeger een oudere zus gehad, maar die was omgekomen bij een ontploffing op zijn vijftiende verjaardag. Natuurlijk ging zijn vader hem weer als boksbal gebruiken voor zijn frustraties.

Toen hij de deur hoorde dichtslaan kroop Nathaniël in een hoekje. Zijn vader was naar het café om de hoek geweest en was weer dronken. "Waar ssssit je, klein rrotjoch." Nathaniël probeerde zich zo klein mogelijk te maken, maar natuurlijk vond zijn vader hem. De eerste schop viel nog mee voor zijn vaders doen, maar bij de tweede stroomde de tranen over zijn wangen. "S-stop, alsjeblieft." Nathaniëls stem was niet meer dan een fluistering. Hij kromp helemaal in elkaar toen zijn vader hard tegen zijn hoofd schopte. Na nog een paar schopen in zijn maag draaide Nathaniëls vader zich om en ging naar de woonkamer. Zijn zoon trillend achterlatend.

Eerst drong het niet helemaal tot haar door wat de jongen nou eigenlijk tegen haar had gezegd, maar opeens kwam de schok binnen en schudde ze even snel haar hoofd. Verbaasd en met een medelevende glans in haar ogen keek Brynn de jongen aan. Hoe kon hij nou zeggen ‘gewoon overleden’? Het was verschrikkelijk wat hij had meegemaakt en Brynn zou niet weten of ze nog wel zo snel kon lachen als hetzelfde haar was overkomen. ‘Sorry,’ fluisterde ze snel zichzelf schamend voor haar vrolijke reactie van eerder. Brynn sloeg haar ogen even neer. Arme jongen. Je moeder die op die leeftijd al overleed? Die pijn hoorde geen enkel kind mee te maken. Het stuk over zijn vader had ze bijna niet eens gehoord. Brynn bleef even voor zich uitstaren. Nadenkend over wat de jongen nu precies allemaal had gezegd en eindelijk kwam ze bij zijn laatste woorden aan. Wat? Hij was ook nog eens misbruikt door zijn vader? Misschien was het daarom wel dat hij zoveel pijn leek te hebben! Was dit een vlucht van waar hij vandaan kwam? Brynn opende net haar mond om er iets over te vragen toen de jongen opeens weer lachte en haar een vraag stelde. Met een zucht gaf ze antwoord. ‘Ik kom van Erd,’ zei ze met een lichte onverschilligheid. Het was best een mooie planeet hoor, maar in vergelijking met al die andere stelde het niet zoveel voor. Razen, bijvoorbeeld, was veel interessanter al had Shadra haar aandacht ook wel. Deze jongen leek in ieder geval wel van Razen te komen had Brynn net gezien aan zijn vuurstuur technieken (omg, klinkt echt als Avatar xD), maar toch wilde ze het zeker weten. Het kon best zijn dat hij op een andere planeet was geboren maar wel de vuurkrachten beheerste. ‘En jij?’ vroeg ze daarom ook, ‘jij komt van Razen?’ Bryn vroeg het allemaal met een vriendelijke glimlach, maar een echt gemeende kon ze er niet meer opplakken. Niet na wat de jongen haar allemaal had verteld. Haar bezorgde kant kwam weer meer naar voren en met zachte stem vroeg ze nu: ‘Wil je echt niet liever naar binnen of naar de schooldokter? Sorry dat ik het zo vraag, maar ik kan het me voorstellen als je dat fijner vind..’