Vond het hij het eigenlijk wel leuk? Misschien… Natuurlijk was hij blij dat ze nu weer dichterbij was, dat hij haar kon zien wanneer hij wou. Maar deze plaats was in zijn ogen niet veilig genoeg. Er waren zoveel trappen, en het was allemaal begonnen met een trap. Nog maar te zwijgen over puntige voorwerpen, die waren overal. Thuis had hij vroeger de gewoonte gekregen om werkelijk alles wat puntig was weg te gooien, of het nou mooi of duur was; het moest weg want het was gevaarlijk. En dan had je hier ook nog al die kinderen, die alle kanten op renden. Het leek net alsof die kinderen een oneindige bron aan energie hadden. Het was wel goed voor haar om eindelijk eens contact te hebben met meer mensen dan alleen de dokter, hun ouders en hij. Maar alsnog, het baarde hem ontiegelijk veel zorgen.
En nu pas leek hij alles te zien. De afgelopen maand was hij te druk geweest met andere dingen; zoals zijn trillende handen rustig krijgen, niet om de haverklap dingen laten vallen enzovoort. Nu de dag aanbrak van haar aankomst leek hij al de dingen pas te zien die hij was vergeten. Hoe had hij het in zijn hoofd kunnen halen zijn ouders te vragen of ze naar Starshine mocht komen? Het was hier levensgevaarlijk, voor iemand zoals zijn zusje dan. Andere kinderen zouden er geen problemen mee hebben. Maar zij was niet zoals de anderen, ze was fragiel. En alles, maar dan ook echt alles, kon haar fataal zijn. En dat zorgde voor de nodige angst voor de mensen om haar heen, die haar dierbaar hadden.

Hij herkende haar gestalte uit duizenden. En hoewel het enige echt herkenningspunt dat hij kon zien vanuit dit oogpunt, haar rug, haar bruine haren waren; herkende hij haar alsnog. Hoe kon hij haar niet herkennen? Ze waren familie, bloedverwanten; en zij had hem meer liefde gegeven dan zijn ouders. Zo iemand kon je niet vergeten. Of ja, eigenlijk wel… Maar daar ging het niet om; dat had meer met zijn studie te maken en nog een boel andere zooi. Waar hij geen zin in had om aan te denken.
Met een zwakke glimlach, en gefronste wenkbrauwen legde hij een hand op haar schouder. Zijn handeling was nogal langzaam en uiterst voorzichtig; alsof hij dacht dat hij haar schouder uit de kom zou laten schieten als hij dat niet deed. ‘Anouchka,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Hoe was de rit?’ Pas toen het meisje zich had omgedraaid maakte de bezorgdheid zich meester over de jonge volwassene. ‘Wat is er met je arm gebeurt? Waarom zit er een mitella omheen, en nog een betere vraag; waarom heb je hem er… Een soort van vanaf gehaald?’ Zijn glimlach was abrupt verdwenen, kon haar enkel met een bezorgde blik aankijken; die ze toch niet serieus zou nemen. Wat haar ziekte betreft, was ze volwassener dan hij ooit zou worden. Want acceptatie was iets moeilijks, en het feit dat hij geneeskunde studeerde bewees des te meer dat hij het nog lang niet had geaccepteerd.

» Ach, mijn post is ook flut o3o. Moeten nog eventjes inkomen.
» En andere zijn mensjes zijn ook wel welkom, later c:...
» Anders wordt het topic misschien zo saai x') [Hoe meer zielen hoe meer vreugd, hoezee 8D]

Hij wist met moeite wist hij een zwakke glimlach op zijn gezicht te krijgen, maar zijn frons bleef. En het was gewoon te zien dat het hem zoveel energie als mogelijk koste om zijn gezicht in die plooi te houden. ‘Ik ben blij om dat te horen.’ En anders was hij wel persoonlijk naar die chauffeur gegaan, als die er nog geweest zou zijn, en had hij hem uitgelegd dat zijn zusje zo als andere meisjes was; en hij van geluk mocht spreken dat hij de verantwoordelijkheid had gekregen om haar te vervoeren in zijn shuttle.
Ze struikelde… En opnieuw had ze zich weer pijn gedaan, en opnieuw scheen het weer niet tot haar door te dringen dat ze zich wat voorzichtiger moest gedragen. Wat dat betreft vond hij haar altijd maar roekeloos en te zorgeloos. En ze probeerde zelfs haar mitella ergens te lozen. Dat was wel het laatste wat ze kon doen; dadelijk zou ze blijven letsel oplopen. En hij zou zichzelf nooit vergeven als dat zou gebeuren, en vooral als hij het had kunnen voorkomen.
Hij maakte aanstalten om haar arm vast te pakken, haar te dwingen te stoppen met dat gezwaai; dadelijk zou ze het erger maken. Maar hij staakte zijn beweging, was bang dat hij haar pijn wou doen en liet zijn arm weer zakken. ‘Niet doen, Nouch, dadelijk doe je jezelf weer pijn,’ fluisterde de jongen zachtjes, ‘Laat mij die mitella weer omdoen, je bent voor je het weet weer in orde. En wie weet leer je hier wel iemand kennen die je mascara voor je kan doen… Ik had het ook wel willen doen, maar ik heb er geen verstand van.’
Hij had nog geen antwoord gegeven op haar vragen, simpelweg omdat hij er geen wist. Hij had nog niet echt contact opgezocht met anderen, en veel mensen had hij nog niet behandeld. Dus hij wist het eigenlijk niet. Maar tot nu toe waren ze wel aardig geweest, de personen die hij had gesproken. ‘Het gaat prima, en de mensen zijn hier wel aardig. Je zult je hier vast wel thuis voelen, geloof me. En het is leuk als je me komt opzoeken; maar het liefst zie ik je natuurlijk zonder een of ander kwaaltje, dat begrijp je toch wel?’ Zijn stem klonk opgetogen, maar die bezorgde ondertoon bleef. Hij kon gewoon geen andere toon tegenover haar opzetten.

» Meh, flut ><

Hoe deed ze dat toch? Hoe kon ze het eigenlijk nog? Ze was altijd vrolijk, wat ze ook had. Die eeuwige glimlach van haar, hij verdween nooit van haar gezicht. Hoewel de mensen om haar heen, die afwisten van haar probleem, nooit konden glimlachen in haar bijzijn. Meestal was deze geforceerd. Hij was de enige die het een tijdje had gekund, als klein jochie dat zo onwetend was als maar kon. Maar zij had altijd onwetend geleken, het leek soms wel alsof ze het leuk vond. Er was zelfs geen verdriet te zien in haar blauwe ogen. En het bleef hem een raadsel hoe ze zo vrolijk kon blijven. Misschien was dat ook – Nee, hij moest nu niet domme conclusies gaan trekken die niet waar konden zijn. Ze was gewoon een vrolijk meisje, en dat was goed. Of ja, als ze wat meer zou oppassen zou dat mooi meegenomen zijn.
Blij nam hij de mitella in zijn handen. Haar protesten duurden nooit lang, meestal deed ze het alleen om te laten zien dat het wel ging. Maar in feite ging het helemaal niet, ze was en bleef ziek of gewon. En daar kon je niets aan doen, enkel de medicatie gebruiken die ervoor geschikt was. En in haar geval kon zelfs magie niets uithalen, dus hadden ze dat al opgegeven. Niet dat hij er een liefhebber van was; het was levensgevaarlijk. En hij vermeed het gebruik er zelf ook van. Je hoefde maar een woord, een simpele klank, anders uit te spreken en het kon de dood van je patiënt betekenen. De gedachte eraan zorgde voor een zachte huivering. Hoe waren ze op het idee gekomen? Magie in combinatie met geneeskunde, het was absurd. Kon ook komen omdat hij van de moderne generatie was.
Zonder enige problemen, nou haar haar zat een beetje in de weg – maar dat was hij gewend, deed hij de mitella om. Zijn handen trilden pas achteraf, balde ze tot vuisten in de hoop het zo te stoppen. Een nerveus glimlachje was alles wat ervan af kon bij haar complimentje. ‘Niet overdrijven jij,’ was zijn enige reactie. Hij was niet goed, hij was eigenlijk bar en bar slecht. En hij vroeg zich soms zelfs af waar hij aan begonnen was. Maar er was maar een herinnering nodig aan die val van Anouchka en hij ging er weer honderd procent voor. En toch bleef het ergens nogal hopeloos. Want zou hij het ooit wel leren? Zou hij ooit wel een oplossing vinden voor zijn zusje, als die er al was.
‘Maar je kunt toch ook proberen jezelf op te maken met je andere hand?’ Hij pakte haar pols zwakjes vast, tilde haar arm omhoog en zwaaide er nogal debiel mee; doelend op zijn woorden. ‘Want gehandicapt ben je niet.’ Nee, dat was ze zeker niet. En dat wist hij maar al te goed, hoewel het soms niet zo over kwam. Ze had weliswaar wel een of twee keer in een rolstoel gezeten om een of andere reden. Maar ze had zich altijd weten te herstellen. Haar lichaam mocht dan geen goede weerstand hebben; ze wist wel altijd weer boven op te komen. En dat was toch best speciaal, omdat ze het voor het grootste gedeelte op eigen kracht deed.
Geschrokken hapte de jongeman één keer naar adem, waarna hij vrijwel meteen – door een half aangeleerd automatisme – zijn zusje vastpakte aan haar arm. Zijn greep was stevig, de druk die hij op de arm uitoefende misschien iets te overdreven. Maar als hij moest zou hij al zijn kracht gebruiken om haar aan die arm op te tillen, haar gezonde arm natuurlijk, om te voorkomen dat ze viel. Want als ze viel zou dat ook vele gevolgen hebben, gevolgen waar normale mensen niet eens over nadacht.
Hij hield haar weer om rechtop te gaan staan, maar daarna fronste hij vrijwel gelijk zijn wenkbrauwen. Ze lachte, wat best typerend voor het meisje was. Maar alsnog kon hij de humor er niet van inzien, had hij nooit gekund. ‘Ja, nu wel. Maar wat als ik net buiten je bereik had gestaan? En jij buiten het mijne? Dan had ik je gelijk naar de ziekenzaal kunnen dragen, dat realiseer je je toch ook wel, hoop ik?’ Ze zou het zich vast wel overdenken, voor een minuut en niet langer. Of ja, dat dacht hij dan. Want niemand kon zo zorgeloos blijven in die conditie, als die persoon over iedere schram en wond na ging denken. Dus… Dan was het toch duidelijk dat ze het niet lang zou doen? Stond ze er überhaupt ooit wel bij stil?
‘Zal ik je tas dragen? Het lijkt me nogal lastig voor jou, met een arm. En vooral aangezien je niet de sterkste bent die ik ken,’ de laatste woorden kwamen er een beetje plagerig uit, kon hij niets aan doen – bleef toch broederlijk instinct. Zonder op antwoord te wachten pakte hij haar tas en tilde hem op, ging naast haar staan. ‘Moet je nog ergens langs om te melden dat je er bent of zo?’ Misschien had ze daar een vrijstelling op gekregen, wie weet. ‘Ik kan je ook een rondleiding geven… Voor zover ik het gebouw ken.’ Hij fronste, hij kende deze plek eigenlijk helemaal niet goed. Hij wist waar de ziekenzaal was, de plek waar hij moest slapen… Bibliotheek ook nog wel, met een paar omwegen. Maar stiekem kende hij eigenlijk helemaal niets van het gebouw. Ook lekker handig.

» Als je wilt dat ik iets aanpas in mijn post moet je het eventjes zeggen (;

Ze had wel een punt. Er was de kans dat ze depressief zou zijn geworden als ze zich altijd zorgen zou maken om haar kwaaltjes. En als dat door hem zou komen, dat ze depressief werd, zou hij zichzelf nooit kunnen vergeven. Maar hij kon zich al zoveel dingen niet meer vergeven qua Anouchka. Hij had dolgraag van plaats willen wisselen met het meisje, zou zelfs smeken om ervoor te zorgen dat ze ervan verlost was. Maar hij dacht alleen aan de nadelige kant. Want al die gebroken ledematen, al die dagen dat ze ziek was; ze had compensatie. En haar glimlach was het bewijs daarvan, maar hij kon het gewoon niet zien. Wou het niet zien en kon het niet geloven. Het was gewoon te absurd voor woorden, in zijn ogen natuurlijk. Maar zijn visie op het leven was anders dan die van zijn zusje, en het was de vraag of het ooit bij elkaar in de buurt zou komen. Laat staan overeenkomen.
‘Nee dat kan je niet. Je goede arm zit in een mitella, of je hem er nou uithaalt of niet; hij is niet volledig genezen. En ik wil niet dat je hem overbelast, en met je andere arm kun je niet eens je make-up doen.’ Ja, laatste woorden waren ietwat plagerig bedoeld. Dat deed hij altijd, zou hij waarschijnlijk ook blijven doen tot ver over zijn dertigste zelfs. Hij hoefde zich niet als ‘wijze volwassene’ te gedragen tegenover zijn zusje, ze zou hem toch nooit zo zien. Hij was en bleef Dimi in haar ogen. Ze zei niet eens zijn volledige naam, maar een lieve schattige bijnaam. En hoewel het gênant zou zijn als ook maar iemand het zou horen; schaamde hij zich er niet voor. Hij droeg zijn bijnaam met trots, enkel omdat zij hem had verzonnen. Zijn ouders hadden daar nooit de moeite voor genomen, en die bijnaam koesterde hij dus met heel zijn hart. Net zoals haar hele bestaan. En daarom wou hij dat ze niet meer ziek werd of iets brak. Enkel omdat hij bang was dat het de eerst volgende keer wel fataal zou zijn en hij haar zou verliezen.
‘Bij de directeur,’ antwoordde hij onder het lopen, zijn tempo aan het hare aangepast, ‘Het zou misschien handig zijn als je hem zelf ook eventjes inlicht over alles… Rondom jou. Het staat waarschijnlijk ook in je dossier, maar de makers van dat soort dingen denken tegenwoordig erg snel dat mensen overdrijven. Dus de ware ernst van de situatie zou daar waarschijnlijk niet aanbod komen.’ Hij twijfelde er zoals gewoonlijk weer eens aan; de veiligheid van Anouchka. En daar twijfelde hij vrij vaak aan, en dat kwam mede door het feit dat hij weer eens bang was voor sommige gevolgen.
‘Nou, we kunnen misschien als eerste langs de etage gaan waar je moet slapen. Kunnen we daar gelijk je tas laten. Daarna zal ik je wel naar het kantoor van de directeur brengen en dan zien we wel verder,’ had hij de rondleiding al in zijn hoofd gezet. Hij knipperde eventjes met zijn groene ogen. Zijn studie… ‘O, mijn studie… Niets speciaals, ik heb nog veel te leren zoals gewoonlijk. En ik denk dat ik je ook teleur moet stellen door te zeggen dat ik er weer verder mee moet als ik je dadelijk bij het kantoor heb gebracht. Zoveel vrije tijd kan ik mezelf niet permitteren op het moment.’

» Nieuw topicje?
Of verder gaan met deze o3o ?
En flutje btw x')