Met zijn pet op zijn hoofd, liep Red met zijn handen in zijn zakken verschillende steegjes door. Het was nog redelijk vroeg, maar hij was al wakker. Vanmorgen waren zijn ouders vertrokken. Hij had ze uitgezwaaid. Die zouden voor een jaar – als het niet meer was tenminste – in een caravan de hele wereld rondreizen. Nou ja, hij wenste ze veel plezier. Hij had best wel veel geld gekregen van zijn bezorgde moeder. Hij gaf toe dat zijn ouders rijk waren, maar zo gedroegen ze zich totaal niet. Ze hadden geen dure merkkleding aan en zo. Hij ook niet. Hij had een spijkerbroek, een wit shirt en een rood met wit jasje. Hij had handschoenen waarvan de plek waar je vingers in moesten afgeknipt. Dus de gaten begonnen nu vlak boven zijn knokkels. Het waren zwarte handschoenen. Het was zijn gebruikelijke kledingstijl en hij vond er helemaal niks rijks aan of zo. Hij had ook geen zin om zich rijk te gedragen. Trouwens, ze hoefden niet te weten dat ze een beetje meer geld hadden dan anderen hadden. Hij vond het goed zo. En zijn ouders hadden er immers hard voor gewerkt. Hij verdiende zelf ook wat met zijn bijbaantje. Hij keek even om zich heen en besloot toen om naar het pleintje te gaan. Hij woonde hier al zeventien jaar en toch vond hij het nog steeds een superleuke plek hier. Nou ja, zijn ouders wouden nooit verhuizen. Ze wouden de wereld rondreizen, maar Red had niet meegewild. Hij wou dat zijn ouders eens lekker rustig aan deden met hun tweeën en omdat hij zeventien was, had zijn moeder na lang aarzelen toch besloten om te gaan, tot verrukking van Red. Hij hield ervan als hij zijn zin kreeg in dat soort dingen. In zijn moeder overtuigen en haar laten genieten op een vakantie.

Zijn vader was vroeger, in zijn zeventiende jaar, eigenlijk hetzelfde geweest als Red. Alleen had hij bruin haar en hij heette Blue. Red was trots op zijn vader en dat liet hij elke dag ook goed merken. Maar nu kon dat dus even niet meer. Maar hij ging zijn vader natuurlijk wel elke dag bellen. Daar ging hij ’s avond een uurtje vrij voor houden. Zijn vaders grootste trots was Red en als Red opeens in een jaar een vriendin zou krijgen, zou zijn vader nog trotser zijn dan hij al was, alhoewel hij Red daar gelukkig wel zijn tijd in gaf. Hij zag wel. In een jaar kon immers veel veranderen. En hij ging goed zijn best doen voor zijn voorlaatste jaar school. Het was allemaal voorbijgevlogen, de tijd. Hij keek op. Zijn felrode ogen bleven naar een persoon kijken. ‘Hoi,’ zei hij en hij stak zijn hand op.

- &Felix

Dit is gekopieerd van een andere post van mij op een site, er kunnen fouten in zitten, maar ik heb de meeste eruit gehaald ^^ -

Felix was in gedachten verzonken en hij keek naar de brief in zijn hand. Voor de aller eerste keer liepen er tranen over zijn wangen en waren zijn ogen vuur rood. Hij las de brief nog een keer na, die in zijn vaders handschrift was geschreven:

Felix,

Je moeder is gisteren nacht overleden. Ze had al een tijdje last van haar hart en dat is haar fataal geworden. Ik wilde deze brief niet schrijven omdat je je moet amuseren op de starshine academy en niet moet lopen snotteren, maar meester Ying drong aan omdat hij vond dat je het moest weten. Ze heeft haar zwaard aan je na gelaten, je weet wel. Dat zwaard waar eendeel van haar lichtmagie in zit. Hopelijk gebruik je het verstandig en loop je er niet mee te zwaaien. Het zwaard is uniek , dus zorg er goed voor.

Met vriendelijke groet,
je vader.


Hij stopte de brief in zijn zak en gespte het zwaard om zijn middel. Snel veegde hij zijn tranen van zijn gezicht toen hij uit zijn ooghoek een jongen zag aanlopen. "Hoi," antwoorde Felix en hij bekeek de jongen. Rood jasje, rode pet, zwarte handschoenen. Zijn stijl beviel hem wel. Felix' blik ging naar zijn gezicht en bleven hangen in de rode ogen. Zelf waren zijn ogen ook nog altijd rood, als hij gekalmeerd was zouden die terug grijs worden. "Mijn naam is Felix." Als hij vrienden wilde maken moest hij maar vriendelijk blijven, niet?