De dag was sneller voorbij gegaan dan ze erg in had gehad. De ontmoeting met Geralt die ochtend was bijzonder geweest, zoveel was zeker. Het had haar zo aangedaan dat ze de rest van de dag een beetje afwezig overgekomen was. Enkele leerlingen hadden haar zelfs moeten wijzen op het feit dat ze er niet helemaal bij leek. Maar aan het einde van de middag was er toch gebeurd waar ze bang voor was geweest. De gebeurtenissen van die ochtend waren niet onopgemerkt gebleven voor Angelica. Die had de hevig verandering in haar energie gevoeld. Maar toen was Oriël zich nog bedacht geweest op haar binnendringen. Nu echter, wat uren later, was haar hoofd wat meer tot rust gekomen en had Angelica haar kans gezien. Oriël was onmiddelijk naar haar kamer in de school gegaan om zich daar terug te trekken. De deur had ze achter zich op slot gedaan. Daar had ze geprobeerd tegen Angelica te vechten, maar haar energie was nog niet genoeg terug gekeerd om haar lang op afstand te kunnen houden. Haar lichaam stond nu op van de stoel waar ze op gezeten had en wist zijn weg te vinden naar de kledingkast. De deur werd open getrokken en met een afkeurende blik gingen de twee kolkend blauwe ogen langs de kleding stukken die georganiseerd in de kast hingen of op planken lagen. Ze zuchtte zachtjes. 'Je hebt echt niks leuks in je kast hé. Waar winkel jij?' klonk het teleurgesteld. Haar handen gingen tussen de kledingstukken door totdat ze ineens iets tegenkwam wat haar interesse wél wekte. De bloes was doorzichtzig, erg doorzichtig. Maar er hoorde een kanten strapless top bij. In combinatie met een half lange geplooide rok van chiffon gaf het een zowel een stijlvolle als sexy indruk. Een lichte glimlach speelde om haar lippen terwijl ze zich omkleedde. Om het af te maken stak ze haar halflange haren op met een paar speldjes. Maar toen ze naar de deur liep en deze probeerde te openen merkte ze het slot. Een nieuwe glimlach verscheen. Wat meer uitdagend deze keer. 'Denk je me op te kunnen sluiten voor de buitenwereld?' klonk haar stem zacht. Het duurde niet lang voor ze de sleutel had gevonden. Hij was ook niet erg goed verstopt geweest. En met de deur eenmaal open had ze vrij spel.

Maar op de gang werd ze tegen gehouden. Alsof een onzichtbaar persoon een hand op haar schouder had gelegd bleef ze staan. 'Wat denk je dat je aan het doen bent,' sprak ze zachtjes meteen gevolgd door een arrogante glimlach. 'Deze keer niet,' vervolgde ze. Ze draaide zich resoluut om op haar witte hakken en liep met een stevige pas de andere kant op naar de lokalen. Haar blik was hard en onverbiddelijk. 'Waar gaan we heen?' klonk het zachtjes in haar eigen oren. Haar stem was verrast. Dit was ze niet gewend. 'Ik ga je op een lockdown zetten,' deze stem klonk weer een stuk assertiver. Een zachte, spottende lach. 'Je kunt me niet op lockdown zetten. Dan schakel je je eigen magie uit,'. Het zelfvertrouwen was terug gekeerd. 'Ik vind wel een manier om eromheen te werken,' was het antwoord. De gangen waren nagenoeg verlaten. Ze zweeg als ze anderen tegen kwamen. Uiteindelijk was ze aangekomen bij het lokaal waarzeggerij waar ze zonder aarzelen naar binnen liep. Ze gooide de deur achter zich dicht maar door de klap kaatste hij een stukje terug waardoor hij open bleef hangen. Het lokaal was sereen. De eeuwige geur van wierrook en eherische olie hing er en werkte meestal rustgevend op haar. Een zachte namiddag zon zette het lokaal in een warme oranje gloed. Ze liep, langzamer nu, naar een kast met een groot dik boek. Ze legde het met zorg op het bureau en begon te bladderen. Haar ogen schoten over de regels maar ineens richtte ze zich op. Zijn timing had niet slechter kunnen zijn. Zij had het ook door. 'Je bent nooit op tijd voordat hij hier is. Hij is al onderweg,' sprak ze smalend. Haar vingers begonnen sneller te bladeren. 'Ik kan het halen,' zei ze zacht. Maar haar hand weigerde om nog een pagina om te slaan. 'Ik wil hem ook zien,'.
Ze hoorde hem binnenkomen maar durfde niks te zeggen. Te onzeker over haar eigen stemgeluid. Pas toen hij haar naam zei keek ze op. Ze kreeg het voor elkaar haar uitdrukking zo neutraal mogelijk te houden. Elk ander moment was ze dolblij geweest hem te zien. Maar hij had geen slechter moment uit kunnen kiezen voor hun volgende ontmoeting. 'Geralt,' zei ze zachtjes met een lichte glimlach. Hoe moest ze hem gaan uitleggen dat nu echt niet uitkwam? Maar daar kon ze niet over nadenken. Ze was de controle over haar benen kwijt en ze bewogen zich met elegante passen zijn kant op om een meter uit zijn buurt stil te blijven staan. De spanning in haar lijf vertelde haar dat zij nog verder had willen lopen. 'Waarheen?' vroeg ze kalm. Ze had het zelf kunnen uitzoeken door een enkele blik in zijn ogen. Maar sommige dingen waren leuker om niet te weten.

bloes:

rok:

Iets binnen in haar voelde ze warmer worden toen hij vertelde waarom hij ineens voor haar neus stond. Hij had haar eerder willen zien. Uit eigen beweging. Ze was...geraakt door dat idee. Op een nieuwe manier die ze nog niet helemaal kende. Ze wist haar kalmte en neutraliteit te behouden door Geralt te vragen waar hij dan heen had gewild. Hij kwam dichterbij. Oriël bleef staan. Alleen haar hoofd kantelde iets naar achteren om Geralt recht aan te kunnen blijven kijken. Zijn handeling was zacht, teder en veel te snel voorbij. Ze kon de tinteling op haar huid nog voelen van zijn aanraking en voor heel even vergat ze waarom ze hier eigenlijk ook weer naartoe gegaan was. Ze sloeg haar ogen even neer toen hij uitgesproken was. Maar een zachte lach stond op haar gezicht. Haar ogen zochten hem echter al snel weer op. 'En hoe had je gedacht dat te gaan doen dan?' vroeg ze lichtelijk geamuseerd. Maar hij bleef zwijgen, hield haar in het duister. Hij legde zijn hand op haar rug om haar mee te voeren. Toen werd de warmte weggespoeld met een ijskoud bad. Het boek! De spreuk. Het lag nog op de tafel, opengeslagen op een willekeurige pagina die ze niet nodig had. Ze werd meegevoerd door Geralt. Leerlingen keken hen na maar eigenlijk merkte Oriël hen amper op. Iets leidde haar af. Iets wat snijdend in haar gedachten klonk. Dat meen je niet. Zeven planeten en jij kiest deze uit?. Het was niet wat ze dacht. Al leek het daar nu zeker wel op ja. Ze kon niks terug zeggen. Niet zolang Geralt naast haar liep. Ze kon wel denken; houd je mond! De hand van de arm die langs haar lichaam hing had zich samengeknepen tot een vuist en ze zette er zoveel kracht op dat de huid wit weg begon te trekken. Ze bleef naast Geralt lopen, al begon ze hoe langer hoe nerveuzer te worden.

Hij had haar meegenomen naar het buitenterrein. De plek waar ze elkaar vanochtend nog ontmoet hadden. Het begon al laat te worden. Niet lang meer en de zonsondergang zou inzetten. Het was een prachtige horizon om te zien maar Oriël leek er niet bij te zijn met haar gedachten. Dat was ook lastig als je innerlijke dialogen met jezelf aan het houden was. Ik wil hem niet in de buurt hebben. Dit is niet jouw leven. Je hebt nog nooit zo hard tegen me gevochten? Waarom nu wel. Wat is er zo anders aan hem?. Houd je erbuiten. Haar handen begonnen zachtjes te trillen. Ze pakte haar handen op haar rug vast om het te verbergen. Ze had hem vanuit haar ooghoeken zien kijken. Ze draaide haar hoofd deels zijn richting op toen hij op zijn vingers floot. Het geluid stierf langzaam weg om niet veel later vervangen te worden door een ander geluid. Dat van de hoeven van een galloperend paard. Een prachtige bruine merrie, volledig gezadeld, stopte bij hen. Ze was elegant en gewoon bijna magisch om te zien. Ze brieste zachtjes en Geralt legde zijn hand op de hals van het dier. Voorzichtig kwam Oriël dichterbij. 'Roach,' herhaalde ze zacht. 'Ze is prachtig,' ging ze op dezelfde zachte toon verder. Langzaam, zodat ze het paard niet zou laten schrikken, stak ze haar hand uit om haar hals te strelen. Maar de merrie hapte. Als Oriël haar hand niet snel teruggetrokken had, dan waarschijnlijk nog in haar ook. 'Ik denk niet dat ze me aardig vind,' fluisterde ze zacht. Maar dat was het helemaal niet. Roach moest Angelica gevoeld hebben. Haar energie was zo negatief. Dieren waren daar zoveel gevoeliger voor. Ze voelde weer hoe haar hand begon te trillen en ze greep hem stevig vast met haar andere hand. Ze wist exact hoe het zou gaan. Ze zou de controle verliezen over haar lichaam, daarna haar breinfuncties en vervolgens zou ze in een soort droomloze slaap vallen om wie weet waar wakker te worden en je af te vragen wat er nu weer gebeurd was met je. 'Misschien is het beter als ik ga rusten,' sprak ze vaag, bijna koortsachtig. Angelica vroeg veel van haar, teveel. Ze wilde zichzelf opsluiten, desnoods ergens aan een boom vastbinden. In elk geval een veilige plek zoeken om haar los te laten zonder dat ze schade aan zou richten. Ze durfde Geralt niet aan te kijken. Dit was niet hoe ze hun tweede ontmoeting had willen laten plaats vinden.

Angelica bracht de mist in haar hoofd. Mist waardoor helder denken een steeds moeilijkere opgave werd. Dierlijk instincten namen het in zo'n geval meestal over en in dit geval was het het instinct om je te verstoppen. Ze was zich bewust van haar positie, haar kracht of het gebrek daaraan op dit moment. Dus ze deed wat ze altijd probeerde als Angelica te sterk dreigde te worden. Ze ging zich verbergen. Ze had zich om willen draaien en zo snel mogelijk terug naar binnen te rennen als ze had gekund. Maar haar lichaam voelde zwaar en loom. Ze merkte Geralt wel op, maar was niet snel genoeg. Niet veel later voelde ze zijn handen haar schouders omvatten. Een lichte schok trok door haar lichaam. Hoe durft hij! Ze probeerde de woorden in haar hoofd te negeren. Zo werd ze langzaam naar voren geduwd met hem in haar rug. Dichter en dichter naar Roach. Oriëls ogen bleven strak gericht op het paard. Ze wist niet hoe het dier zo reageren op haar zo lang Angelica nog zo sterk aanwezig was. Maar Geralt scheen niet de intentie te hebben om te stoppen met naar voren te lopen en zij was gedwongen mee te gaan. Zijn aanraking was zo vertrouwd en geruststellend. Maar ze voelde al haar spieren zich aanspannen. Alsof Angelica zich afzette. Een rilling trok langs haar ruggengraat toen zijn ze warme adem langs haar huid voelde gaan. Het enige waar ze naar kon blijven kijken was hoe hij haar hand langzaam omhoog bracht naar Roach. De bles van het dier voelde zacht aan. Maar haar eigen hart klopte in haar keel en ze kon de zijne achter zich voelen. Ze had daar een eeuwigheid kunnen staan, in de veiligheid van zijn armen. Het leek Angelica onder controle te houden of was dat slechts haar verbeelding? Hij stapte weg en die tegenstand verdween. Ze hoorde zijn woorden maar haar tong leek niet meer in haar macht. Ze zette een stap achteruit terwijl haar ademhaling zichtbaar versnelde. Het was te laat om weg te rennen nu. Ze zakte door haar benen en zocht steun bij de grond om niet helemaal te vallen. 'Sta op,' haar stem klonk zacht en hoewel het de hare was voelde het niet als de hare. Er klonk iets doorheen wat niet bij haar hoorde. Oriël klemde haar kaken op elkaar en kneep haar ogen dicht. Angelica begon ongeduldig te worden en ruw stond Oriël weer op al was ze wankel op haar benen. Ze kon Geralt niet aankijken. Ze kon het gewoon niet. 'Het spijt me,' sprak ze zacht, weer meer als zichzelf. Ze had hem niet in twijfels willen storten. Het was niet zijn schuld geweest. Voorzichtig richtte ze haar blik op hem. 'Er zijn meerdere redenen waarom ik vaker alleen ben dan bij anderen,' verontschuldigde zich met een gepijnigde blik. Ze hapte even naar adem en zette weer een paar passen naar achteren. 'Hou op tegen me te vechten!' schreeuwde ze met een stem die niet de hare was. Haar handen hadden zich nu tot vuisten gebald. Toen, uit het niets werden haar haren zwart. Donker als een sterloze nacht. Haar ogen keken weer naar Geralt. Ze waren vreemd. Bijna alsof er een soort waas overheen lag 'Ik weet niet of je hier wel wilt blijven. Het gaat niet mooi worden om naar te kijken, dat kan ik je verzekeren,' haar stem klonk onnatuurlijk. Ze greep naar haar hoofd en knipperde een paar keer. De waas was weg. 'Ik wilde niet dat je me zo zou zien,' haar stem trilde. Ze kon het hem niet uitleggen. Ze kreeg de kans niet. Haar hoofd sloeg opzij, alsof iemand haar hard in haar gezicht geslagen had. Ze streek een paar zwarte lokken uit haar gezicht. Haar houding, haar manier van lopen, zelfs haar blik leek als dat van een compleet ander persoon. Zwijgend bleef ze Geralt aanstaren. Schaamteloos gleden haar ogen over zijn gelaat en terug naar zijn ogen.

Hij bleef op afstand van haar. Zelfs als ze de controle nu zou herwinnen zou die afstand blijven. Ze vervloekte Angelica in elke taal die ze kende. Maar het scheen haar niet te deren. Ze voelde zichzelf zwakker worden. Ze voelde hoe ze zichzelf begon te verliezen en steeds meer in haar greep raakte. Angelica. Oriël hoorde zijn woorden, vlak voordat alles zwart werd voor haar. Ze voelde zich gevangen in het duister in haar eigen gedachten en Angelica leek niet bereid haar snel te laten gaan. Angelica bekeek hem volledig, maakte in stilte haar oordeel klaar over hem. Hij was nieuw en hij reageerde anders. Dat vroeg om voorzichtigheid. Hij had felle ogen. Katachtig zou ze zeggen. Haat was heersend in zijn gelaat. Haar ogen schoten naar zijn handen toen die achter zijn rug verdwenen. Voor zover ze had gezien had hij geen wapens bij zich gedragen. Maar dat was niet het enige waar hij mee kon vechten, dat kon ze voelen. Hij zag er groot en intimiderend uit en als de situatie anders was geweest dan was ze waarschijnlijk een stuk angstiger geweest. Maar zij had de overhand. Dat wist hij, dat wist zij. Dus met haar armen over elkaar geslagen en een soort arrogante zelfverzekerdheid bleef Angelica de man aankijken. Hij begon met spreken alsof dat op die manier tussen hen was afgesproken. Ze besteedde totaal geen aandacht aan de spot waar zijn stem mee doorspekt was. In plaats daarvan sloeg ze haar hand voor haar mond om een opkomende lachbui in te houden. 'Gwynbleidd?' was het eerste wat ze tegen hem zei. Ze herstelde zich, met moeite, om te luisteren naar wat hij verder te zeggen had. Pas toen hij helemaal uitgesproken was 'Mijn plannen vraag je? Ik heb geen plannen. Tenminste niet met jou...Geralt,' ze spuugde zijn naam zowat uit met een Erds accent in haar stem. 'En om mezelf even duidelijk te maken. Ik 'kom hier al mee weg' zoals jij dat zo mooi wist te brengen voor de afgelopen vijftien jaar,' haar woorden klonken hard er verwijtend. Daarna veranderde er iets aan haar blik. Iets onderzoekends. 'In die vijftien jaar heeft ze zich maar één keer zo hard afgezet als ze nu doet. Als ze nu nog steeds probeert. Dat was toen ze dacht dat ze wist hoe ze van me af moest komen. Ik weet niet waar jullie over praten, maar ik ben niet erg blij met de ideeën die jij in haar hoofd stopt,' zei ze. Hoewel de woorden beschuldigend klonken was duidelijk te zien dat Angelica probeerde te begrijpen waarom Oriël zich zo...anders gedroeg dan ze gewend was van de vrouw. Haar blik werd weer hard toen ze terug keek naar de man. 'Goed, ik ga je maar een keer uitleggen hoe dit werkt. Jij laat Oriël met rust. Geloof me, dit is er een die je wilt laten gaan. Dus vanaf nu negeer je haar als je niet nog meer pijn wilt doen,' zei ze terwijl ze langzaam dichterbij kwam. 'Want wij weten allebei wat er in jou schuilt witcher. Iets onconroleerbaars. Iets...barbaars. Iets monsterachtigs dat er dolgraag uit wil komen,' ze stond nu vlak bij hem en beet zachtjes op haar onderlip om als het ware de perversiteit nog eens extra te onderstrepen. Wat hij zou kunnen doen als hij het monster los zou laten volgens haar. 'Dus ik bewijs haar eerder een dienst. Je wilt haar geen pijn doen toch? Probeer het maar niet te verbergen, die hongerige ogen spreken boekdelen. Is dit dan niet beter voor iedereen?' vroeg ze zo onschuldig mogelijk. Maar vrijwel direct daarna werden haar ogen groot terwijl ze een beetje dubbelklapte alsof iemand haar in haar maagstreek geslagen had. Ze greep Geralt vast om zich staande te houden. Haar andere hand sloeg zich om zijn nek terwijl ze zich dicht tegen hem aandrukte. Haar hand waar ze hem eerder mee vastgegrepen had vond de weg naar zijn stuitje. 'Ze wil me niet laten gaan. Ik moet bewusteloos raken. Dan kan ze niks doen en kan ik als het ware resetten. Ik kan niet lang praten,' fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Haar stem klonk vermoeid. Met haar vingertoppen tekende ze een symbool op de plek bij zijn stuitbeen waar haar hand lag waarna ze dezelfde hand er vlak op legde en het woord "Muladhara" mompelde. Ze opende zijn vuurchakra. Haar vingers balde zich weer tot een vuist, Geralt's kleding ertussen gevangen. Daarna duwde ze zichzelf weg van hem. Angelica keek naar haar hand. Ongelovig. 'Trut,' was het enige wat ze fluisterde.

In gedachten had ze gegrijnsd toen ze zag dat haar woorden effect hadden op de man. Het was een grove gok geweest. Dingen die ze zelf bij elkaar had moeten puzzelen van flarden van gesprekken en oude kennis die ze zich met pijn en moeite herinnerd had. 'Heb ik daar een pijnlijke snaar geraakt? De waarheid kan hard zijn. Geloof me, ik weet dat uit ervaring,' was ze zacht doorgegaan. Ze wilde hem helemaal kapot zien gaan eraan. Ze wilde hem duidelijk maken dat ze het niet tolereerde dat hij haar leven ging omgooien. Niet na vijftien lange jaren nu ze zo dichtbij was. Ze besloot uiteindelijk genoeg tijd aan hem besteed te hebben. Ze wilde dit gesprek afronden en haar weg vervolgen. Er was veel te doen en maar akelig weinig tijd. Te...weinig...tijd. Oriël had terug geslagen en niet zo zachtjes ook. Op het moment dat Angelica dacht de volledige controle te hebben. Toen ze Oriël weer terug in het "gareel'' getrokken had kon ze haar hand voelen gloeien. Een bekende sensatie die ze zich herinnerde van lang geleden. Ze had zacht een verwensing gefluisterd toen ze zich besefte dat Oriël in de korte tijd die ze had gehad magie had gebruikt. Maar die woede smolt al snel. Met de nagel van haar vinger volgde ze vanaf haar hand de energiestroom langs de aderen in haar arm. Een kleine rode streep verscheen die al snel weer vervaagde maar de zieke glimlach op Angelica's gezicht was blijven. 'Dat had je niet moeten doen Oriël,' klonk haar stem zachtjes. Ze was afgeleid geweest en beschikte misschien wel over Oriëls lichaam maar niet over haar reflexen, snelheid en elegante manier van bewegen die Geralt misschien nog had kunnen ontwijken. In plaats daarvan had ze geschrokken opgekeken naar de man die ineens voor haar neus stond. Ze zette onwennig een stap achteruit. Op het moment dat ze doorhad wat hij probeerde te doen probeerde Angelica zich te concentreren om het gevoel wat ze net had kunnen herleiden opnieuw op te roepen. Langzaam maar zeker begonnen haar handen te gloeien en op te lichten. Maar Geralt was sneller dan zij. Hij had meer ervaring en een spreuk die zij niet kon terugleiden. Angelica verstijfde even. langzaam doofde haar handen weer en toen ze zich weer kon bewegen greep ze naar haar hoofd, haar ogen dichtgeknepen. 'Hou op,' klonk het zachtjes. Van haar arrogantie was niks meer te herkennen. Ze begon te trillen en haar lichaamstemperatuur daalde. Toen ze opkeek naar Geralt leken haar ogen gebroken spiegels. Het blauw bevatte barsten en stukjes waren "weggeslagen" om een donkerbruine kleur te tonen. Angelica's ogen. Geralt had een barst gemaakt en die toonde nu haar ware identiteit, verscholen achter Oriël. Ze keek hem aan met een mengeling van intense haat en angst. 'Ik ben nog niet klaar met jou,' sprak ze zacht maar haar stem leek een echo te hebben. Oriëls zachte stem met Novaanse tongval en Angelica's agressie met duidelijk Erds accent. Daarna stortte ze in. Als een lappenpop viel Oriëls lichaam levenloos op de grond. Elke haarstreng, die tot dan toe zwart van kleur was geweest, verloor elk pigment. Haar lokken waren spierwit toen haar lichaam de grond raakte.

Angelica opende haar ogen. De plek waar ze was voelde eenzaam en koud. Het was donker om haar heen op een enkel blauw licht na. 'Daar zitten we dan,' klonk een zachte stem vanuit de duisternis. Niet veel later verscheen Oriël in het zwakke licht van de blauwe gloed. Haar ogen glanzden een al even blauw licht en haar lokken waren wit als sneeuw. Angelica wierp een blik op zichzelf. Sinds ze zich haar eigen lichaam niet kon herinneren had ze nog steeds dat van Oriël. Al wist ze dat zij bruine ogen had en golvend donkerblonde lokken. 'Je had geen magie moeten gebruiken Oriël. Ik heb het voor elkaar gekregen. Ik weet nu hoe het werkt. Ik zou maar heel bang worden nu,' klonk haar stem op de gebruikelijke agressieve toon. Maar Oriël sloeg dat weg. 'Bluf. Misschien heb je de Fiertz frequentie van lichtmagie gevonden. Maar je hebt geen idee waar je mee bezig bent. Ik ken jou. Jij gaat eerst proberen sterker te worden voordat je het alleen aan durft. Je bent nog lang niet zo ver,' sprak ze in alle kalmte. Onzekerheid daalde over Angelica neer. Ze strekte haar hand uit in de hoop iets op te kunnen roepen. 'Angelica. We bevinden ons in een tussenruimte van de geest. We liggen tussen slapen en waken. Hier bestaat geen magie. Wees redelijk,' ging Oriël verder als enige reactie. 'Ik wil niet redelijk zijn! Ik wil mijn leven terug!,' riep ze uit. Daarna vervaagde ze. Oriël zuchtte terwijl ze toekeek hoe Angelica zich terug trok in de kern. Een plek waar ze kon herstellen om weer uit te breken zodra Oriël maar even de concentratie verloor. Haar blik ging naar het blauwe licht wat langzaam doofde. 'Het wordt tijd om te waken,' weerklonk alleen haar stem nog in de duisternis. Daarna alleen stilte.

Oriël opende langzaam haar ogen. Ze waren weer even blauw als ze altijd geweest waren en gericht op de lucht boven haar. Het kostte haar even om door te hebben waar ze was. Haar haren, al die tijd wit van kleur, begonnen nu voorzichtig andere kleuren aan te nemen. Pastel en zachte kleuren. Lila en een zacht terracotta bruin waren het meest aanwezig. Ze voelde zachtjes aan haar hoofd. De hoofdpijn trok langzaam weer weg en Angelica rustte weer in een diepe slaap. Dat was het moment dat ze zich bedacht dat ze niet alleen geweest was. Har ogen zochten Geralt. Schuldgevoelens lagen erin weerspiegelt. Ze wist niet precies wat ze afgespeelt had tussen hem en Angelica. Maar het kon nooit goed zijn geweest. 'Vergeef me,' fluisterde ze zacht.

Haar borstkast rees en daalde op een serene manier en was de enige indicatie dat Oriël nog steeds leefde terwijl ze de eindstrijd in haar eigen hoofd afmaakte. Haar witte lokken lagen als neegedwarrelde sneew uitgespreid over het gras. Ze leek bijna comateus te zijn. Haar kalme gelaat, het wit van haar haren en haar slanke, bijna breekbare voorkomen gaf haar een bijna engelachtige aanblik. Op de grond neergestort en van haar vleugels beroofd. Het had even geduurd maar uiteindelijk opende ze haar ogen weer. Een wolkeloze lucht begroette haar. Haar slanke vingers streken over het zachte gras terwijl ze zich probeerde te herinneren wat er gebeurd was. Het was niet de eerste keer dat ze wakker werd op een vreemde plek zonder besef te hebben hoe ze daar terecht was gekomen. Ze was in elk geval buiten, wat vreemd was. Meestal nam ze voorzorgsmaatregelen als het om Angelica ging. Toen herinnerde ze zich waarom ze buiten was. Haar hoofd draaide langzaam om meer van haar omgeving te zien en haar ogen troffen Geralt. Een ijzige hand greep haar hart. Het eerste en enige wat ze kon uitbrengen was vragen om vergeving.

Ze probeerde voorzichtig overeind te komen maar stopte halverwege haar poging. Ze kon haar blik niet losmaken van Geralt. Ook niet toen ze vanuit haar ooghoek zijn hand zag. Ze voelde hem even later een verdwaalde lok haar achter haar oor strijken. Een beweging die ze inmiddels zo gewend was van hem. Ze luisterde zwijgend naar zijn woorden. Hoe graag ze ook terug had willen gaan naar haar eigen vertrekken in de school en de deur achter zich had willen sluiten wist ze dat hij gelijk had. Ze zag zijn blik afdwalen. Zij daarentegen bleef naar hem kijken. Ze prentte zich elk detail van zijn gezicht in. De lijnen van zijn littekens. De ruwe haartjes die zijn baardgroei vormde. Maar ook de klap die ze hem gegeven had. Ze wilde zoveel tegen hem zeggen. Zoveel vertellen. Maar het was alsof ze niet meer kon praten. Hij keek haar weer aan met de mededeling dat ze ergens moesten wachten waar zij geen gevaar kon vormen. Hij zag haar nu als gevaar? Iets in haar brak. Als verdoofd keek ze toe hoe hij zijn armen voorzichtig om haar heen legde en haar optilde. Zijn stem klonk zo teder, zo warm. Waarom kon zij zich dan alleen maar ijskoud voelen?

Haar blik ging nu naar Roach die niet langer wantrouwend leek te zijn naar haar. Angelica zou in diepe rust zijn om haar energie aan te vullen, dus ze zou ook vrijwel niet meer aanwezig zijn. Niet zo sterk dat het alarmerend was in elk geval. Het verbaasde haar niet dat het Geralt zo gemakkelijk af ging. Haar vasthouden en toch opstijgen. Hij zei haar te rusten, maar haar gedachten stormden door haar heen. Ondanks dat werkte de trilling van zijn zware stem rustgevend. Ze leunde met haar rug tegen hem aan, voelde de warmte die hij uitstraalde. 'Ik heb je pijn gedaan,' sprak ze ineens zacht en een beetje schor. 'Ik weet niet wat ze heeft gezegd...wat ik heb gezegd...,' ze kreeg haar woorden amper geformuleerd. Haar hand zocht de zijne rond de teugel op. IJskoud maar vol berouw. Haar aanraking was licht, verzachtend. Alsof ze hoopte de woorden ermee te kunnen laten verdwijnen uit zijn geheugen. 'Je wilde me open rijten. Je wilde weten...hoe ik proefde,' fluisterde ze nu terwijl de greep van haar hand verstevigde. Haar hand trilde en ze haalde happerend adem. Ze was weer even stil, luisterend naar de kalmerende tred van Roach. 'Niet luisteren....alsjeblieft,' fluisterde ze verder. Hoe kon ze dat nog van hem vragen? 'Zij heeft nooit gezien wat ik wel zag. Ik wist op dat moment niet wat je zou doen. Maar ik vertrouwde je,' haar hoofd draaide opzij zodat ze beter het kloppen van zijn hart kon horen. 'Bedankt dat ik je mocht vertrouwen,' eindigde ze zachtjes. Haar grip op zijn hand verslapte weer. Hij had het monster dat in haar school nu gezien.

Zo dicht als ze bij hem zat, zo voelde ze de rilling haast door zijn lijf trekken. Haar hand had de zijne gevonden en ze voelde zijn pijn en berouw. En het liet haar de woorden spreken die gezegd moesten worden, zonder dat ze zelf misschien het volledige besef had van hun betekenis voor hem. Ze had misschien niet eens het volle besef van wat er fout had kunnen gaan in die cruciale momenten die zich nog niet zo heel lang geleden hadden afgespeelt tussen hen. Daar was ze zich van bewust. Wat zei van Geralt gezien had was slechts een flinter van een aspect. Een persoon ging nog zoveel dieper. Ondanks dat had een warm gevoel van vertrouwen haar geleid. Het was de kalme stem van intuïte die ze blind zou volgen. Want het leidde haar naar het te nemen pad. Ze hadden beiden risico's genomen, toch had Oriël geen moment twijfel gevoeld. Ze zou compleet in het reine zijn geweest met elke uitkomst. Want dat was haar pad. Dát was het enige wat ze met zekerheid kon zeggen.

Het was ook dat warme gevoel, die zachte fluistering die haar spieren liet ontspannen en, zich in de warmte van zijn lichaam wanend, haar lichaam tegen het zijne liet rusten. Haar hand dreigde weg te glijden van de zijne, maar hij pakte hem beet. Ogen waren misschien de spiegels tot een "ware ik", maar handen waren doorgeefpunten van energie. Het was verbondenheid, een connectie die je met elkaar maakte. Je deelde dezelfde energie voor dat moment. Zijn energie liet Oriël haar ogen sluiten en automatisch glimlachen. Een vredige glimlach als een bevestiging op haar innerlijke vrede. Hij liet haar weer los maar ze voelde nog steeds zijn warmte in haar hand. Haar vingers sloten zich terwijl ze haar hand terug trok, alsof ze die warmte nog even bij zich wilde houden.

Ze merkte pas dat ze haar ogen had gesloten toen ze voelde hoe de pas van de merrie plots langzamer werd. Ze opende haar ogen en bekeek zonder haar hoofd te bewegen de omgeving. Ze herkende niet direct waar ze waren. Ze kwam meestal op andere plekken als ze zich in het bos bevond. Maar het werd haar al snel duidelijk waar Geralt haar mee naartoe genomen had. Ze liet zich door hem van Roach afhelpen om daarna op de boomstronk te gaan zitten. Opnieuw zei hij haar om rust te nemen. Maar die woorden werden zoveel meer kracht gegeven toen hij zijn mantel af deed en om haar schouders drappeerde. Hij was te groot voor haar ranke postuur. Ze luisterde naar zijn ademhaling. Als een elektrische schok trok een prikkeling door haar lichaam. Alsof het voor Geralt niet eens nodig was om haar fysiek aan te raken. Toen hij weer was opgestaan en een paar passen bij haar vandaan was gelopen liet ze geruisloos haar adem ontsnappen. Nu kreeg ze de kans om rond te kijken op de plek waar zoveel indrukken vandaan kwamen. Het was een klein kampement, gebouwd voor isolatie. Het voelde alsof ze zijn persoonlijke vertrekken betreden had. Haar blik ging van de omgeving naar hem. Ze bleef een tijdje naar hem kijken. Naar zijn geroutineerde bewegingen. Hoe de bijl omhoog kwam om even te schitteren in het laatste stukje zonlicht en hoe hij daarna genadeloos weer neer kwam om het hout met een laatste zucht te splijten. Haar ogen, kolkend blauw als een woeste zee volgden elke beweging. 'Toen ik jong was, een stuk jonger dan nu, werd ik gewaarschuwd voor Witchers,' begon ze ineens. 'Ik woonde nog op Shadra toen. Ik kende het woord risico niet. En als ik de kans had gekregen dan had ik er een aangesproken. Ik wist dat angst de juiste reactie had moeten zijn. Zo was het mij geleerd,' ze stopte even met praten. 'Ik ben blij dat ik toen niet geluisterd heb naar die woorden. Als ik dat wel had gedaan had ik onze ontmoeting nu moeten missen,' eindigde ze. Het was niet helemaal duidelijk wat ze ermee wilde zeggen al had haar toon een onderliggende diepgang. 'Al was het diezelfde onstuimigheid geweest waar ik nu de prijs voor betaal,' zei ze uiteindelijk. Ditmaal was duidelijk was ze bedoelde, of eerder, wie.

Haar blik had hem geen moment met rust gelaten. Niet toen hij bezig was geweest met houthakken. Niet toen hij met de gehakte blokken een kampvuur begon te bouwen. Zelfs niet toen hij opkeek en hun ogen elkaar vonden. Ze liet zich verzwelgen in het vloeibare goud en de warmte die hij als een stralende zon over haar heen spoelde om de koude nachtlucht te laten verdwijnen. De verleiding werd groot om zich gewoon in zijn ogen te verdrinken. Om daar te blijven in die mysterieuze warmte die haar zo trok. Die een siddering door haar lijf liet trekken en zelfs de kleinste haartjes achter in haar nek recht overeind kon laten springen. Ze bemerkte zijn lichte glimlach en sloeg haar ogen neer. Bang om niet meer terug te kunnen komen naar zichzelf.

Hij ging verder met waar hij mee bezig was en heel even durfde ze weer een blik te stelen. Hij was sereen zoals hij bezig was. Ze hoorde het knetteren en breken van de kleine takken toen zijn vuurmagie in aanraking kwam met het hout. Het kampvuur ontvlamde en begon zijn honger naar brandstof te stillen. De groeiende vlammen weerspiegelden hun licht in haar ogen en veranderde de kolkende zee naar een helderblauwe nacht gevuld met sterren. Er was iets rustgevends en hypnotiserends aan vuur en al snel voelde ze de warmte overslaan op haar gezicht. Een laaste zin kwam over haar lippen. Daarna was er de stilte en enkel werd onderbroken door een sintel die zo nu en dan opvloog van het vuur en zachtjes uit elkaar spatte. Ze wierp hem een zijlingse blik toen zijn stem de stilte verjoeg. Het vuur leek zijn scherpe trekken extra te accentueren. Zijn verleden getekend op zijn gezicht als een verweerd dagboek, open voor de wereld om te lezen maar toch nog steeds met zoveel geheimen. Ze luisterde naar hem, hoorde hoe melodisch haar naam uit zijn mond klonk en wenste ergens, zacht en stil, dat hij haar naam vaker zou zeggen. Gewoon om te luisteren naar zijn mooie klank. Maar ze duwde die gedachte weg en keek hem indringend aan. 'En jij?' vroeg ze zacht. 'Is dat wat je wil? Dat ik je vrees,' De geladen woorden bleven een tijdje in de lucht zweven. Totdat Oriël ze doorkliefde. 'Ik vrees de dood niet Geralt. Niet meer,' daar liet ze het bij.

Een nieuwe stilte viel tussen hen in. Haar ogen volgden dezelfde libelle en keken toe hoe Geralt het insect van een nare dood redde. Niet lang daarna stelde hij de vraag die ze al verwacht of misschien zelfs gevreesd had sinds ze Angelica's aanwezigheid had gevoeld. Ze haalde even diep adem. 'Ik was tweeëntwintig. Ik was naïef en overenthousiast. Ik had drie jaar gespendeerd in Cassia's ijsbergen om te leren van een vrouw genaamd Marian. Maar toen ze me niets meer te leren had nam ik daar geen genoegen mee. Ik was nog niet klaar met leren. Dus ik vertrok naar Erd, naar de Percayaanse en Gayaise stammen. Daar ontmoette ik een sjamaan die bekend stond om zijn gave met de doden te kunnen spreken. Ik vroeg hem me te onderwijzen en hij accepteerde. Hij had me gewaarschuwd hoe gevaarlijk het was maar ik wilde niet luisteren. Ik was aan het oefenen toen ik haar opriep. Ze klonk zo wanhopig. Ze zei dat ze te vroeg was weg gegaan en dat ze hulp nodig had om iedereen te vertellen wat er gebeurd was. Ze zei dat ze mijn lichaam even nodig had en daarna kon ze verder. Ik was stom genoeg om het te geloven en gaf haar toestemming. Dat was vijftien jaar geleden,' vertelde ze zachtjes.

Ze zag iets in zijn lichaam veranderen. Het was subtiel en amper merkbaar. De enige reden dat ze het waarschijnlijk had gezien was omdat al haar focus nu bij de man voor haar lag. Pas ze sprak over haar visie op de dood en dan die van haarzelf, richtte zich haar blik naar beneden. Alleen maar om zich verrast weer op te slaan naar hem toen ze zijn warme hand op haar wang voelde. Aan aanraking om troost te bieden. Maar buiten troost, zoveel meer dan dat. Ze voelde haar hartslag langzaam omhoog gaan toen hij haar wang streelde. Zijn woorden overbrugden de laatste afstand tussen hen in. Het enige wat ze kon doen was naar hem luisteren en aankijken. Zijn woorden maakte een ander gevoel in haar los. Een gevoel dat ze enkel als zweverig kon omschrijven. Het deed haar verstijven en smelten tegelijkertijd. Het liet haar wangen gloeien maar haar handen werden er ijskoud van. Haar stem werd haar ontnomen en haar gedachten schreeuwde het uit. En ergens kon ze zich dit gevoel herinneren. Heel lang geleden had ze zich ooit eerder zo mogen voelen. Maar dat was nooit zo sterk, zo aanwezig geweest...als nu. Ze merkte hoe hij dichterbij kwam. Ze voelde zijn warme adem. Haar eigen hart voelde ze tekeer gaan in haar keel. Op het laatste moment voelde ze hoe hij zich ervan weerhield nog dichterbij te komen en daarna zijn lippen op haar voorhoofd. Het kon niet langer dan een paar seconden zijn geweest. Maar in die paar seconden trok er een schok door haar lijf. Toen hij haar losgelaten had keek ze hem aan. Voor een moment kon ze niks uitbrengen. Het gevoel zakte weg, verbazend genoeg tot haar teleurstelling en ze kreeg de kracht over haar eigen stem terug. Ze vertelde over haar eerste ontmoeting met Angelica en hoe de dingen hadden kunnen lopen zoals ze gelopen waren.

'Ze wordt gevoed door haat. Dat is haar drijvende kracht. Dat is alles waar ze zich aan vastklampt,' zei ze zacht. Haar blik ging opzij naar Geralt. Haar gezicht stond spijtig bij zijn tweede vraag. 'Ze was al een tijdje overleden toen ik met haar in contact kwam. Ze was een dwaler, niet eens meer in staat om zich haar eigen naam te herinneren. Wat ik weet is karig. Ze kwam van Erd, ze was vermoord en ze koestert een enorme wrok jegens haar moordenaars. Dat is de wortel van al haar haat. Het probleem is, dat ik denk dat die mensen al heel lang niet meer onder ons zijn. Toch weigert ze het idee los te laten wraak te nemen. En nu is het lastig haar los te koppelen. Ze zijn zo lang verwoven geweest dat ik het alleen niet langer kan,' vertelde ze vervolgens. Opnieuw was er een stilte. Daarna zochten Oriëls ogen voorzichtig die van Geralt weer op. 'Maar er is iets wat me dwars zit,' sprak ze terwijl haar stem nog zachter weg. 'Ze laat zich nooit zo aan iemand zien. Ik ben de rug waar ze zich achter verschuilt. Maar vandaag....ze was wanhopig en eerst wist ik niet waarom. Na een tijdje dacht ik dat ze herkende....wie je bent bedoel ik. Maar dan zou het niet logisch zijn dat ze zich toont,' ze stopte even met praten. 'Maar net....begon het te dagen,' ze fluisterde nu bijna. 'Ze was bang...voor jou. Maar om een andere reden,'
Oriël slikte even, niet zeker of ze wel door moest gaan. Haar ogen keken hem weer recht aan. Een van haar handen verplaatste zich naar zijn wang. Ze boog zich naar voren terwijl ze hem zachtjes dichter naar zich toe trok. Haar lippen drukte zich voorzichtig op de zijne, zacht en teder. Ze trok zich terug na die paar tellen maar haar hand bleef liggen. Ze kon niets meer zeggen. Ze wist niet hoe hij zou reageren. Maar het gevoel dat zich als een wildwaterstroom door haar lichaam voerde vertelde dat ze het had moeten doen, hoe hij ook zou reageren.

Hij zei haar naam nog. Hij probeerde zelfs meer woorden uit te brengen. Maar ze liet hem niet. Ze had haar ogen gesloten, ergens omdat ze het niet wilde zien als zijn reactie niet zo was zoals ze gehoopt had en ergens omdat die tegenstrijdige tintelingen die haar eerder overvallen hadden zo duidelijk in haar ogen te zien waren geweest. Het had niet langer dan een paar seconden geduurd voordat ze voorzichtig terug week, haar hoofd nog steeds dicht bij het zijne en haar hand nog altijd op zijn wang. Haar ogen hadden zich langzaam geopend om naar hem te kunnen kijken. Haar lippen hadden zich iets van elkaar geweken om een hap lucht te nemen en zich te verontschuldigen maar ze kreeg de woorden niet gevormd. Haar stem had haar in de steek gelaten terwijl ze zo naar hem keek. In plaats van iets te zeggen streken haar zachte vingers de verdwaalde witte lokken uit zijn gezicht. Toen haar hand zich terug trok zag ze de glimlach op zijn gezicht. Een glimlach zoals ze nog niet eerder bij hem had aanschouwd.

Ze veroerde zich niet terwijl hij sprak, noch toen hij zich iets verder naar haar toe boog. Ze merkte hoe zijn ademhalingspatroon veranderde en hoe onbewust, naarmate hij dichterbij kwam, bij haar hetzelfde gebeurde. Ze bleef naar hem kijken. Daarna vonden zijn lippen de hare weer. Waar haar toenadering voorzichtig en onzeker was geweest beantwoordde hij haar met een zekere vurigheid die haar even overrompelde. Ze voelde zijn handen en hoe ze dichter tegen zijn warme lichaam aan gedrukt werd. Haar handen handen zich om zijn schouders en nek geslagen. De planeten hadden kunnen neerstorten en de sterren konden verdwijnen, ze zou het niet doorgehad hebben. De explosie van energie en warmte in haar lichaam deed haar beseffen dat ze dit liever had gewild dan ze eerder aan zichzelf had toegegeven. Het was met tegenzin dat ze hem weer losliet al bleef de afstand tussen hen miniem. Ze keek hem aan, de gouden ogen die ze in haar dromen nog scherp voor geest kon halen. 'Ik denk dat ze nu wel aardig bang is,' fluisterde ze zachtjes met een kleine lach. Het was het eerste wat ze uit had kunnen brengen. Wat ze gedaan had was niet heel professioneel geweest, om nog maar te zwijgen of het verstandig was. Angelica was volhardend geweest in haar doen en laten en niet erg vergevingsgezind naar personen in Oriëls leven die op zo'n...intieme manier met haar omgingen. Het was wat ze al voorspelt had. Angelica had gevoeld wat Oriël zich nog niet had beseft. Ze streelde zachtjes met haar vingers langs zijn wang, de ruwe stoppels onder haar vingertoppen voelend. 'Dank je,' sprak ze zo zacht dat haar stem nauwelijks hoorbaar meer was. Een smalle glimlach stond op haar lippen. Ze wist niet of hij doorhad wat hij gedaan had. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. De dag was voor haar begonnen met tegenzin en zelfs een beetje angst. Die ochtend had Angelica's komst al aangekondigend en Oriël begon moe te worden van elke keer opnieuw te vechten tegen haar. Hij had dat veranderd, op meerdere manieren. En daar was ze hem dankbaar voor.

Het was meer noodzaak dan wil geweest dat ze elkaar nu weer aankeken, hun lichamen nog altijd dicht tegen elkaar aan maar hun lippen vrij om te spreken. Ze keek hem aan, staarde zelfs bijna. Zijn warme handen verplaatste zich zodat ze haar fijne gezicht omsloten. Ze contrasteerden zoveel van elkaar al leek geen van beiden dat ook maar iets uit te maken. Hun stemmen, al lachend, vormde een vreemd soort harmonie. Hij glimlachte weer. Hij leek er jonger door vond ze. Haar beweging van haar hand die langs zijn wang streek was een ondoordachte geweest, maar toen hij een vluchtige kus op haar hand drukte voelde ze haar mondhoeken weer omhoog gaan.

Haar stem doorbrak daarna de korte stilte die was gevallen. Het klonk zacht en ergens een beetje breekbaar. Maar dat was omdat ze niet harder hoefde te praten. Ze zou zelfs zweren dat wanneer ze het alleen gedacht had hij het nog had kunnen horen. Zijn reactie was op een bepaalde manier verrassend. Niet omdat hij begreep wat ze bedoelde, maar omdat hij het zo makkelijk aan haar had af kunnen lezen. Oriël stond erom bekend voor haar meeste collega's en studenten een ondoordringbare stenen muur te zijn die zelf bepaalde wanneer ze informatie door liet schemeren. Maar bij Geralt was dat niet nodig. Ze wist niet eens of ze het kon of, nog belangrijker, wel wilde. Twee woorden en een glimlach was slechts nodig geweest voor hem om haar te begrijpen. Het was bijzonder en misschien een beetje beangstigend. Maar toch, ze voelde zich er veilig door bij hem. Ze sloot haar ogen even, alsof ze zijn woorden extra goed wilde horen. 'Dat weet ik,' antwoordde ze zachtjes zodra ze haar ogen weer open had.

Haar ogen bleven nog even naar zijn gelaat kijken toen hij zich weer naar het vuur draaide, waarna haar blik daar zelf ook naartoe ging al bleef haar lichaam naar hem gedraaid. Ze keek toe hoe hij een stelling boven het vuur opzette om iets klaar te maken al vroeg ze niet wat hij precies van plan was. Het was rustgevend om te zien hoe hij te werk ging. Geroutineerd en vertrouwd. Ze had het daarom te laat door dat hij haar tegen zich aan trok. Knus was het zeker te noemen terwijl hij verder ging met de vijzel die hij in zijn handen had. Haar ogen gingen van zijn handen naar zijn gezicht. 'Beter. Maar uitgeput. Ik kan op de academie wel een warme douche gebruiken. Of bad,' sprak ze zacht. Haar ogen dwaalden weer af naar zijn handen. 'Wat maak je?' vroeg ze daarna alsof ze de vorige insinuaties nooit gemaakt had. Maar ze kon het niet helpen. Hij maakte iets los in haar. Iets wat haar vagelijk bekend voorkwam maar toch anders was. Een iets wat ze eigenlijk meer wilde ontdekken.

Zijn handen waren gestopt. Het had maar een paar seconden geduurd maar het was opvallend genoeg om vraagtekens bij te zetten. Toen hij ook niet meer uit zijn woorden kwam moest Oriël haar lachen echt proberen in te houden. Het was niet moeilijk te raden wat zich in zijn hoofd had afgespeelt. Daar had ze haar gave niet eens voor nodig gehad. Toen hij wel sprak klonk zijn stem schor. Een kleine glimlach speelde om haar lippen. 'Een escorte terug naar de school? Ik kan me niet herinneren wanneer iemand de laatste keer zo hoffelijk tegen me was,' sprak ze zacht. 'Al weet ik niet of ik vannacht wel alleen durf te zijn,' zei ze met een stem die nog zachter klonk en meer verried dan alleen zorg om de spirit. Waarom zei ze die dingen? Ze zei normaal gesproken niet meer dan het hoognodige. Maar zijn reactie liet haar lachen. Op een goede manier. Het wakkerde een lang uitgedoofd vuur weer aan.

Haar ogen waren op hem gericht. Dus toen ze zich pupillen zag verwijden draaide ze haar hoofd naar het vuur, de meest logische plek waar hij naar kon kijken. Heel even dacht ze iets te zien in de vlammen maar het was te snel verdwenen om te onderscheiden wat het geweest moest zijn. Haar blik ging terug naar hem, onderzoekend. Het zorgde ervoor dat ze iets deed wat ze normaal gesproken nooit zonder toestemming zou doen. Ze tastte voorzichtig zijn aura af. Ze schrok van de hitte die hij uitstraalde en veerde er zelfs een beetje van op. Het benam haar voor een moment de adem en liet de kleinste haartjes overeind springen. Ze sloot zich er weer voor af, verbrak de onzichtbare connectie die ze had gemaakt al voelde ze haar wangen nog nagloeien. Ze probeerde zich te herstellen en wist er nog op een redelijk normale toon een vraag uit te krijgen. Ze glimlachte bij zijn uitleg. 'Hmm klinkt interessant. Dank je,' sprak ze zacht terwijl haar ogen gericht waren op zijn kalme handelingen en de kruiden langzaam vermengden met het water.

Ze voelde zijn vingers en hoe hij haar hoofd terug draaide om hem aan te kijken. Hij leek bijna net zoveel hitte af te slaan als het vuur. Als vuur...! Ze had tijdens hun aanvaring met Angelica zijn vuurchakra open gezet om hem een energie boost mee te geven. Ze voelde voorzichtig aan zijn voorhoofd. 'Hoe voel jij je eigenlijk? Niet opgebrand?' vroeg ze zacht en een zekere bezorgdheid straalde van haar af.