Ze glimlachte naar hem als reactie op zijn grijns. 'Dat heb ik gemerkt,' sprak ze zacht voordat ze een nieuwe opmerking maakte die hem weer voor even stil liet. Ze had de uitdagende glinstering in zijn ogen wel opgemerkt maar ze hoefde er niets over te zeggen. Ze had al genoeg gezegd. 'Het zou me wel helpen om me een stuk veiliger te voelen,' Oké, nu moest ze echt haar mond houden. Ze voelde zich ergens een rebelse tiener die de docent aan het uitdagen was. Als ze zichzelf nu van een afstand had kunnen zien had ze zichzelf waarschijnlijk een tik tegen haar eigen achterhoofd gegeven, zeggend dat ze zich belachelijk gedroeg. Niet dat ze naar zichzelf zou luisteren.

Ze leek weer een beetje haar gebruikelijke zelf te worden toen haar te binnen schoot dat zij niet de enige was die misschien uitgeput zou zijn na vandaag, al gedroeg hij zich niet zo. Haar hand was automatisch naar zijn voorhoofd gegaan, de plek van zijn derde oog en een belangrijk energie kruispunt van het lichaam. Ze probeerde te voelen wat voor effect haar spreuk op hem had gehad maar hij schudde met zijn hoofd waardoor ze haar hand terug moest trekken. Haar hand zakte weer. 'Maar als ik het niet doe, wie dan wel?' vroeg haar zachte stem met een warme glimlach. 'Alsjeblieft? Dit duurt niet lang,' sprak ze daarna. Ze stond op en hurkte achter hem neer zodat ze bij zijn rug kon. Ze ademde even rustig in en uit om overige gedachten en spanningen uit haar lichaam te krijgen. Ze mompelde iets in zichzelf terwijl ze bepaalde tekens op de binnenkant van haar hand tekende. Haar handen begonnen wit te gloeien. Met haar handen ging ze langs zijn rug, zonder hem echt aan te raken. Ze bleef rustig door ademen. In door haar neus en zacht uit door haar mond. Wat ze deed was voor haar niet heel inspannend. Zij maakte alleen gebruik van de magische energie die er al was. Het enige wat ze deed was als doorgeefluik fungeren om die energie terug in hem te laten stromen. Na een tijdje stond ze weer op. 'Zo zou het weer een beetje uitgebalanceerd moeten zijn,' mompelde ze zacht.

Ze had net weer naast hem plaatsgenomen toen hij haar de mok met de hete drank overhandigde. Ze keek hem met een haast ondeugend te noemen grijns aan. 'Geen zorgen. Ik kan wel tegen wat hitte,' zei ze. Ze blies zachtjes over de rand van de mok om de eerste slok een beetje af te koelen voordat ze er voorzichtig van nipte.

Ze had bijna zachtjes op haar lip moeten bijten om zich ervan te weerhouden meer dingen te zeggen die het ...ahum vuur...alleen maar meer zouden aanwakkeren. Ondanks dat kon ze de blik in haar ogen niet helemaal voor hem verborgen houden. Toch wist ze zichzelf lang genoeg te gedragen om zich te beseffen dat zij niet alleen was met een energie tekort. Ze voelde zich ergens een beetje schuldig. Ze had het eerder moeten aanvoelen bij hem. Ze wilde dan ook geen "nee" van hem horen. Ze wilde iets terug doen voor hem en daarmee uit. Daarbij wwas het een kleine moeite. Het was voornamelijk de energie die al het werk deed. Zij was slechts het instrument. Dus met die woorden was ze achter hem gaan zitten om goed bij zijn rug te kunnen. 'Bedank me nog maar niet,' sprak ze zacht in zijn oor met een haast ondeugend te noemen ondertoon. Oké, ze ging hem niks doen. maar een beetje pesten mocht wel toch? Zelfs zijn gebrom kon haar niet weerhouden om eigenwijs toch haar magie op te roepen.

Ze zat met gesloten ogen achter hem en miste zijn handen die naar zijn shirt gereikt hadden. Maar op haar gezicht stond een glimlach. Ze stond in connectie met hem, met zijn energie en hoewel ze nu niet zo sterk als eerst verbonden was kon ze aan de kleine schokjes door haar lichaam zich toch wel een voorstelling maken van wat er ongeveer voor haar gebeurde. Haar handen gingen langzaam maar systematisch te werk. Ze maakte zijn aura schoon en verlichtte de knelpunten in zijn chakra's die ze kon ontdekken. Toch merkte ze dat ze nog niet heel lang zo'n behandeling kon geven. Ondanks dat ze er zelf weinig energie voor hoefde in te zetten was zelfs dit al uitputtend voor haar. Toen ze de grootste knelpunten had opgelost koppelde ze haar energie weer los van die van hem en ging weer staan.

Ze was weer naast hem gaan zitten om vrij snel zijn warme en inmiddels vertrouwde arm weer om haar heen te voelen nadat ze de warme mok met de kruidendrank aangereikt had gekregen. Ze luisterde naar zijn lach, naar de prettige trilling van zijn stem terwijl ze voorzichtig van de drank nipte. Het smaakte apart, maar niet iets wat ze nooit eerder gehad had. Hoewel deze drank haar onbekend was had Oriël haar nodige ervaringen met kruiden en drankjes. De een nog walgelijker dan de ander. Daarmee vergeleken was dit eigenlijk een heerlijke thee. Ze genoot nu echter van de mok die haar handen liet tintelingen van de warmte die het hete water afstraalde. Onderwijl keek ze over de rand van de mok naar Geralt toen hij opnieuw begon te praten. Ze nam voorzichtig nog een slokje terwijl ze luisterde. Een slok die ze iets langer in haar mond moest houden en met grote wilskracht niet meer uit te spuwen toen ze de rest van zijn zin hoorde. Ze sikte voorzichtig door en liet de mok ietsje zakken. Kijkend naar de stoom die van het water af kwam. 'Wie zegt dat ik je dat had laten doen,' sprak ze kalm, eigenlijk zoals ze normaal gesproken in het dagelijks leven tegen haar collega's en studenten sprak. Bijna alsof hij te ver gegaan was. Langzaam zochten haar ogen weer de zijne. 'Maar wie ben ik om te oordelen. Ik ben ook niet heilig geweest,' klonk haar zachte stem terwijl ze weer naar haar drankje keek en er weer een slokje van nam.

De drank was inmiddels genoeg afgekoeld voor Oriël om het zonder problemen te kunnen drinken. Toen ze weer uitademde vormde zich kleine mistwolkjes die langzaam vervaagden. Haar ogen waren op Geralt gericht toen hij zich naar haar toe bewoog. Ze voelde zijn adem langs haar huid strijken toen hij sprak en hield hem vanuit haar ooghoeken in de gaten terwijl haar blik over zijn schouder naar voren was gericht. Stilletjes genietend van de prachtige klanken die met zijn accent kwamen. De mok, die nu zo goed als leeg was, rustte op haar schoot, nog steeds zachtjes omklemd door haar handen om te voorkomen dat hij omviel. Ze voelde de vluchtige kus van zijn lippen langs haar kaak en glimlachte lichtjes.

Haar ogen volgden hem toen hij besloot op te staan. Ze bleef zelf zitten, nog even genietend van de laatste warme slok uit haar mok voordat ze het ding op de grond zette en zelf opstond. Ze bleef een paar passen achter hem staan. Hem volledig in zich opnemend. Om verder te kijken dan het indrukkende stille gestalte wat daar aan de rand van de klif stond. Hoe een zachte bries voorzichtig aan zijn witte lokken durfde te zitten. Het kalme rijzen en dalen van zijn borstkas. Zij zag verder. Een pulserend kleurenspel waar hij zich misschien niet eens bewust van was. Ze had wel uren zo naar hem kunnen kijken, onbewogen en met rechte rug. Maar haar aandacht werd getrokken toen hij zijn hand ophief. Ze keek toe hoe hij een vlam opriep en deze niet veel later vrij liet. Geruisloos liep ze dichterbij. Het gras dempte haar stappen en ze liep te langzaam om het teveel te laten ritselen. Niet dat ze verwachtte onopgemerkt te blijven voor hem. Ze had inmiddels wel door dat hij daar zo zijn eigen technieken voor had.

Haar aandacht werd opgeslokt door het legertje aan vuurvliegjes dat enthousiast de vlam was gaan volgen. De telkens flikkerende rode puntjes die ze als spoor achter zich aan lieten was magisch te noemen. Magischer dan enig andere spreuk die iemand ooit zou kunnen doen. Want hun schoonheid was niet te manipuleren. Het enige wat ze hoefden te doen was om te zijn. Een soort innerlijke rust waar sommige mensen hun hele leven lang naar zochten. En zo verstopt tussen het zachte paars/rood van haar lokken, verschenen kleine blonde plukjes. Alsof er gouddraad door haar haren was gesponnen. Net zo zacht glinsterend als het vloeibare goud in zijn ogen. 'Ik was wel serieus Geralt,' sprak ze ineens, zacht en een beetje vermoeid. 'Dit is nieuw voor mij, haar reactie. Ik verwacht de komende paar uur niet veel problemen. Maar ik weet nu niet wat ze gaat doen. Zou ik je daarom om nog een gunst mogen vragen ook al heb je al zoveel gedaan voor me?' klonk haar zachte stem terwijl ze opzij keek naar hem. 'Blijf bij me? In elk geval vannacht,' vroeg ze daarna na een korte stilte.

Haar ogen volgden de vuurvliegjes. Hoe ze op hun eigen rustige ritme hun weg volgden. Alleen maar bezig met wat voor een vuurvliegje belangrijk zou zijn. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen als ze terug dacht aan de nachten op Gren en de verhalen. Vuurvliegjes zouden degene zijn die verdwenen waren, maar nog niet vergeten. Ze waakten over de levenden die ze achtergelaten hadden. Probeerden hen de weg te wijzen. Hun pad te verlichten. Het was een mooi idee en Oriël begreep waarom de Hutan zoveel waarde hechtte aan hun verhalen. Of dat nou echt was wat er gebeurde, dat deed er niet toe. Dat zij er kracht uit putte, dat was belangrijk. En misschien kon zij dat dan ook wel.

Ze had zich weer naar Geralt gekeerd, haar stem zacht en vermoeid. Het knikje dat hij haad had gegeven had haar aangespoord om verder te praten. Om haar vraag aan hem te stellen. Een vraag die ze niet uit hoefde te leggen. Ze kon hem wel vertellen dat hij haar een gevoel van veiligheid gaf. Dat hij de enige was, behalve haar pleegvader dan, die überhaupt weet had van Angelica's bestaan. Ze had hem zoveel verklaringen kunnen geven maar het was allemaal niet nodig. Ze had hem oprecht gevraagd of hij nog iets langer bij haar wilde blijven. Omdat ze zichzelf comfortabeler zou voelen als ze wist dat hij er was...en omdat ze zijn warmte nog niet wilde missen. Elke kamer zou koud en leeg aanvoelen als ze die nu alleen zou betreden. Dus ze had zichzelf toegestaan om deze ene keer een egoïstische vraag voor zichzelf te stellen.

Het duurde lang voordat hij iets zei. Even vreesde ze dat ze te ver gegaan was met deze vraag. Maar ze bleef hem aankijken, wachtend op antwoord. Welke uitkomst dat antwoord dan ook zou geven. Ze deinsde niet achteruit toen hij met zijn handen haar gezicht omsloot. Ze bleef staan, haar ogen verloren in de zijne, haar hoofd gekanteld om hem aan te kunnen blijven kijken. Zijn woorden waren de verlossing van dat ene moment dat alles in spanning had gezeten. In haar uiterlijk was het niet te zien, maar in haar voelde het als de rustige golf van de zee die zijn weg naar de kust had gemaakt en de branding het zand schoon liet spoelen. De tweede keer dat hij sprak was dit ook aan haar in uiterlijk te zien. Ze stond zichzelf toe om te ontspannen terwijl haar gezicht een glimlach toonde. Een van complete rust en sereniteit. Ze lippen bevestigden zijn woorden toen ze die wederom op de hare voelde. Een van haar handen vond de weg naar de zijne terwijl haar andere op zijn borst rustte. Ze liet hem uiteindelijk los, maar week niet naar achteren. 'Dank je,' fluisterde ze zachtjes.

Eenzaamheid kon een gesloten gevoel zijn. Je kon eraan gewend raken, zeker. Verslaafd zelfs. Het moment dat je je besefte dat eenzaamheid betekende dat er ook geen pijn meer was, kon het gevaarlijk verslavend worden. Niet dat Oriël ooit echt alleen was. Maar op het moment dat ze meer werd dan "alleen" kwam het gevoel de ander daar dankbaar voor te moeten zijn. Ze kon er niks aan doen. De woorden kwamen als vanzelf. Een dank je omdat de ander besloten had haar niet te laten met haar gedachten. Van haarzelf en van een ander. Toch was het ergens ook een beangstigend idee dat hij nu wist. Ze had al moeite gehad toen ze het had verteld aan William. Nu had Angelica besloten om zichzelf kenbaar te maken en was het niet Oriëls vrije beslissing geweest. Maar het gaf haar een zeker gevoel van kwetsbaarheid tegenover Geralt. Al vertrouwde ze er volledig op dat alles wat gezegd en gedaan was vandaag veilig bleef. Daar was geen flinter twijfel te ontdekken. Maar dat nam het gevoel dat door haar lichaam roerde als een storm die wachtte op de brekende wolken niet weg.

Haar gedachten weken los van haar en vonden hun eigen plek weg van haar, toen Geralt zijn rug rechtte en een stap achteruit deed. Ze knikte bijna onmerkbaar toen hij sprak. Haar ogen volgden zijn bewegingen toen zijn hand de hare omsloot en op zijn borst legde. Haar lippen krulden om tot een kleine, hetzij wat vermoeide, maar tevreden glimlach. Daar was dat woord weer; alleen. Maar als hij het zei klonk het niet zo kil en afstandelijk. Ze bracht haar hand terug naar zichzelf toen hij had losgelaten en ze keek toe hoe hij het kampvuur doofde. Haar blik ging nog eenmaal de andere kant op, uitkijkend over de bomen. Ze voelde een lichte bries door haar rood/paarse lokken gaan. Maar daarna liep ze terug naar Geralt en Roach. Met zijn hulp klom ze weer op de rug van Roach en wachtte to hij achter haar was gaan zitten voordat hij de teugels pakte om hen terug te leiden naar de academie.

Ze waren er sneller dan ze had verwacht. De imposante torens van het gebouw waren rap opgedoemd en ze bleef zwijgend zitten toen Geralt Roach naar de stallen leidde en afstapte. Pas toen hij haar zijn hand bood om haar van het dier af te helpen kwam ze weer in beweging, zijn hulp aannemend. Ze wachtte rustig tot hij klaar was met Roach. Ze had zelf geen paard maar ze ging ervan uit dat hij haar niet de hele nacht gezadeld in de stal liet staan. Ondertussen knoopte ze voorzichtig de veel te grote mantel van haar schouders. Binnen had ze hem niet nodig en misschien zouden ze vreemde blikken krijgen als zij met zijn mantel door de gangen liep. Met een dankbare glimlach gaf ze de mantel terug aan hem waarna ze terug naar de school liep, bij de deur even omkijkend of hij haar volgde en zo nodig even wachten als hij nog niet zover was.