Zijn bloed kookte haast van de woede. Het versterkte zijn zintuigen, iets wat hem haast tot waanzin dreef. Elk geurtje, elk kleurtje. Alles werd zo veel sterker. Dit was echt verschrikkelijk. De deodorant die rijkelijk door de kleedkamer gesprayed werd vulde zijn neusgaten. De zoete geuren van de parfummetjes van meisjes verspreidde zich daar langzaam doorheen. Hij bevond zich in een hel van zweetgeuren en de zielige pogingen om dat met syntetische spraytjes te blokkeren. Toen de jongen naast hem zijn schoenen uitdeed golfde een afschuwelijke walm naar hem toe. Hij kon dit niet aan. Ze'ev stond op, slechts half omgekleed. Dat hield in dat hij zijn sportbroek nog droeg en net zijn vieze shirt in de gymtas geduwt had. De korte donkere broek had rode strepen op de zijkant, paste daarmee perfect bij zijn ogen en haren. Niet dat Ze'ev zo modebewust was, maar het was de enige korte broek die hij voor sporten kon gebruiken. Dus dat deed hij. Nog voor hij twee stappen gezet had klonk er alweer een spottende stem. ''Ga je naar een hoekje om te janken om je nederlaag, Kesley?'' Gelach galmde door de bedompte kleedkamer. Onwillekeurig draaide hij zijn hoofd naar de spreker. Scott. Natuurlijk. Wie anders. Een lage baritoon stem doorklonk terwijl Ze'ev zijn antwoord gaf: ''Hou je bek, Scott.'' De tekst deed er niet toe. Zijn ogen, gloeiend als kooltjes, straalden woede uit. En Scott zag het. En iedereen wist het. Ze hadden beet. Niets was leuker dan een kwade loner. In zijn eentje kon Ze'ev ze nooit allemaal aan. En hij was alleen. Niemand stond aan zijn kant. ''Nou, nou. Niet boos worden, snoepje.'' Dat deed het hem. Het gelach van de anderen verstomde toen zijn hand naar voren schoot en Scott om de keel vastgreep. Als een mechanische grijparm bewoog hij zich weer terug, de geschrokken jongen met zich mee slepend. Een grom verliet zijn mond, groteske, scherpe tanden waren duidelijk te zien. Een beest, geen mens. Een gevaarlijk beest. ''Zeg dat nog één keer. Toe dan.'' siste hij vlammend. Zijn tanden werden scherper, zijn nagels klauwden in het weke vlees van de nek. De nek, een zwak plek. De luchtpijp werd enkel door zachte materialen beschermt. Met één beweging kon hij een einde maken aan het ademende, pratende wezen dat men kende als Scott Heimann. En dat besefte iedereen in de ruimte zo te zien. Anders hadden ze al lang actie ondernomen om de ëinzelganger te pakken, in een massale groepsaanval. ''N-nee, sorry..'' klonk het pieperig. De rasperige toon van iemand die maar met moeite kan praten, het gaf voldoening. Dit was precies hoe het ging in zijn roedel. Je daagde iemand uit? Verwacht dan ook dat diegene actie terug onderneemt. Toen had hij dat nauwelijks gedurft. Nu, hier, hier was hij sterk. Gevreesd, ze zouden hem vrezen. En terecht. ''Je bent een lafaard, te bang om alleen tegen mij op te staan. Kom dan. Als je durft? Kom dan, bewijs dat je geen lafaard bent. Je weet waar je me kan vinden.'' Krachtig duwde hij het miezerige gevalletje naar achteren, een klap gaf aan dat de landing niet zo zeer 'zacht' geweest was. Net goed. Alsof ze lucht waren, stormde hij langs iedere stomverbaasde medeleerling heen. Hij gooide de deur van de gymzaal open en vertraagde zijn pas iets. Geen aandacht trekken. Hij vervolgde zijn weg naar het zogenaamde Krachthonk, waar verschillende fitnessapparaten stonden. Ze'ev begon, zonder handschoenen of wat dan ook, op volle kracht in te rammen op een van de boksballen. Het was niet zo zeer een bal eigenlijk, eerder een zak gevuld met zand, in een ledere bekleding. De zak hing met stevige metalen kettingen naar beneden, maar trilde toch hevig toen zijn vuist contact maakte met het leer.

Bam. Bam, bam. Linkse hoek, block met rechts, stap achteruit, kick. Ritmisch voerde Ze'ev de oefeningen uit. De krakende deur hoorde hij in eerste instantie niet. De voetstappen waren niets vergeleken met de hevige slagen die hij uitvoerde. De pijn in zijn handen overstemde elk ander gevoel van woede. Maar hij ging door. Zou doorgaan tot hij volledig uitgeput op de grond zou vallen. De letterlijke 'tot je er bij neervalt'. Dat deed Ze'ev wel vaker. Slag, slag, stoot. Zijn been gaf een felle trap tegen de zak, die met een kreunend geluidje van de metalen kettingen leek te reageren. Hij wisselde van positie, zette zijn linker been voor en ging verder, de snelheid steeds verder opbouwend. Hoorde dan iets en stopte abrupt. De zak wiegde heen en weer en hing dan weer stil. Hij bleef precies strak in zijn trainingshouding staan, bezweet en lichtelijk vermoeid. Tussen zijn lippen door sprak hij, jachtig ademhalend. ''Je kan beter een andere plek zoeken om te trainen.'' Het was niet Scott, dat wist hij zeker. Scott, de lafaard, zou zijn kans om Ze'ev in de rug aan te vallen namelijk niet zomaar over laten gaan. Maar wie was het dan wel? Een onschuldige medeleerling, die niet door had hoe gevaarlijk het was om met een gefrustreerde Ze'ev in dezelfde ruimte te zijn? Of een leraar? Hij probeerde het te ontdekken, maar weigerde principieel zich om te draaien. Hij was bezig met trainen. In de pauze die hij nu toch al nam viste hij twee geelwitte stroken tevoorschijn, die hij zorgvuldig om zijn handen wikkelde. De knokkels, zijn handpalmen, met uiterste precisie maakte hij een dun beschermlaagje. Op wat plekjes bloedde zijn huid, wat rozige schemeringen op de stof veroorzaakte. Met een testslag tegen de leren bokszak veroorzaakte hij weer een dreunende klap.

[Opeeeeen c:Let op, Zeefje is behoorlijk pissed momenteel~ Maar dat komt wel goed  ]

Er werd iets gefluisterd, een woord wat hij niet herkende. Toch bleef de jongen koppig de andere kant op staren. De stem had vrouwelijk geklonken, maar hier op school vond je genoeg mietjes met hoge piepstemmetjes. ‘En jij kan beter een shirt vinden.’ Pas uit de volgende woorden kon hij vrij goed opmaken dat het een jongedame betrof, en een boze ook nog. Geïrriteerd. En waarom? Omdat hij volgens haar niet genoeg kleren droeg.  Hij lachtte zachtjes, spottend. Klein naïef meisje toch. Ze probeerde hem met haar stem vol ijs te raken. Maar hij was daarvoor al te gevoelloos. En momenteel bovenal te kwaad om zich nog van iemand iets aan te trekken. ''Ik hoef mijn shirt niet te vinden, ik weet namelijk precies waar die ligt.'' antwoorde hij simpelweg. Zijn woorden werden onderstreept door een harde stoot tegen de lederen zak, precies op de ooghoogte van het meisje.  Dom kind. Irritant, nutteloos wezen. Ze moest gewoon weg gaan. Wat dacht ze dan, dat hij te mislukt was om godbetere zijn shirt te vinden als hij die wílde hebben? Het leek wel alsof ze hem in het gezicht had gespuugt. Ze'ev was in niet al te stabiele staat momenteel, waardoor elke belediging, elk woord zo veel harder aankwam. Zijn scherpe zintuigen namen alles waar, zijn lichaam was volkomen allert. En zijn brein registreerde enkel vijandig gebied. En ze sprak wederom. Op diezelfde rottige toon. ‘En zelfs als ik hier wilde trainen, denk je nou echt dat je me daarvan zou weerhouden?’ Hij kon zichzelf er niet meer van weerhouden, in een flits van zwart haar draaide hij zich om. Het lint om zijn linkerhand zat niet helemaal goed vast, waardoor een stukje wittige stof achter zijn arm aan dreef op een onzichtbare luchtgolf. Twee felrode ogen zochten de hare, merkten nauwelijks de bijzonder kleur of vorm op. Hij had enkel oog voor zijn blinde woede momenteel. Hij was kwaad op zo veel mensen, zijn vader, leraren, packleden, klasgenoten en natuurlijk zijn hoogstpersoonlijke pestkop Scott. En zij symboliseerde dat nu allemaal even. In haar paarse ogen lag de hele menselijkheid en de harde waarheid was dat Ze'ev een groot deel van de mensheid niet bepaald mocht. Sympathieke jongeman ja. ''Dit is geen plek voor mensen zoals jij. Draai je om en neem je...'' Het leek wel of een laatste draadje menselijkheid hem tegenhield om haar aan te vliegen, zo veel botte agressie zat in zijn stem. Zijn blik verliet kort haar gezicht en volgde haar nek, schouders en arm naar beneden. In haar hand had ze een soort blok, een schrift of iets dergelijks. Vreemd item voor in een gymzaal. ''Neem je studiespullen mee naar de bibliotheek ofzo.'' Koel was zijn stem, maar heet waren zijn ogen. Ze'ev, die normaal nog wel te verdragen was als hij in een goede bui was, was nu de meest onbeleefde en botte persoon die hij zijn kon. De wereld kon maar beter medelijden met dit huppelende meisje hebben als ze nu niet gauw maakte dat ze wegkwam. Want als het zo doorging.. zou dit tafereel niet lang vredig blijven.

[Oh, maar t is ook zo dat hij shirtloos is hoor o3o Jerky Zeefje<3]

‘Helvítis ógeð’ Daar ging ze weer, onbegrijpelijk gebrabbel stroomde uit haar mond. Serieus, dit irriteerde hem nog meer dan wanneer ze hem gewoon normaal uit zou schelden. Dit klonk eerder alsof ze bezeten was door een duivel. Rollende oogjes, verschrikkelijke stem. Irritant wijf. ‘Dan trek je hem toch aan.’ Wauw. Aargh. Kon hij haar niet gewoon bij de keel grijpen zoals hij bij Scott had gedaan? En haar dan niet zomaar weer neerzetten, oh nee. Hij wilde haar keel open rijten. Dierlijke woede, nee. Je bent geen beest. Je bent geen wolf. Denk na. Denk ná! Kalm blijven. Zichzelf in de hand houden, dat was zijn grootste focus nu. Zijn handen balden zich langzaam tot vuisten, de spieren in zijn armen spanden zich zichtbaar aan. Een pees trilde van de inspanning die hij moest leveren om haar niet aan te vliegen. Ze was fysiek geen partij voor hem, dat was het probleem niet. Ze'ev vermoedde enkel dat de schoolleiding een dode niet echt zou kunnen waarderen. Vechtpartijen tussen de -mannelijke- leerlingen lieten ze meestal over zich heen gaan, het waren immers nog jongens. En jongens waren wild. Maar zou hij een klein meisje als dit pijn doen.. Dan zat hij echt in de problemen. HIj zou terug worden gestuurd naar Gren en daar was Jael. Jael zou op hem wachten. Ben zou hem vinden. Samen zouden ze hem terug slepen naar de basis en nooit meer laten ontsnappen. Misschien zou hij het niet eens overleven.
‘Niet mijn plaats? Last time I checked, was ik een watermagiër en heb ik dus al het recht om hier te zijn.’ Dat was waar ook. In zijn emotionele staat van zijn was rationeel nadenken niet echt een top prioriteit, waardoor het feit dat zij een magiër moest zijn hem volkomen was ontgaan. Zo werd zelfs het potentiele gevecht een gevaar, wie weet welke krachten dit kleintje allemaal in haar arsenaal had. Op zijn magie hoefde hij in elk geval niet te rekenen, veel verder dan plantjes uit de grond laten schieten of bloemetjes door de lucht laten dwarrelen kwam hij toch niet.. Hij moest gewoon nadenken. Wat zij wilde: Een shirt om zijn lichaam te verbergen. Preuts kind. Als je zo veel bloed had gezien als hij was een ontbloot bovenlijf wel het laatste waarom je je zorgen zou maken.
‘Helvíti, jij hoort hier niet thuis. Dit is een gymzaal, geen anger management. Misschien is je verwende kont gewend om te doen wat hij wil, maar er zijn hier andere mensen waar je rekening mee moet houden.’ Een heel verhaal, een betoog. Ze was boos en liet zich niet zomaar afschrikken. En woorden waren niet bepaald zijn sterkste punt. Alles wat hij zei was gewoonweg bot en vrij recht door zee. Discussiëren had hij altijd lastig gevonden, al helemaal wanneer hij ergens kwaad om was. Maar hij zou het moeten proberen, want het was als een ongeschreven regel dat je meisjes niet als eerste sloeg. En tja- dat zou hij dan maar proberen he. ''Ik denk-'' Wacht, zo liep de zin die hij in zijn hoofd had niet goed. ''Wat denk je dat mensen liever hebben? Dat ik hier tegen dát aansla, of dat ik naar kleine meisjes als jij toe kom om mijn woede te uiten? Hmm?'' Niets van deze woorden was werkelijk als een belediging bedoeld. Ze'ev meende het. Dit was toch beter? Zo zag hij het. ''Ik wil niemand pijn doen.'' Een statement wat heel normaal klonk- tenzij je wist van zijn zusje. Maar daar wist niemand van. Niemand zou daar ooit achterkomen.

[Deeerp x3
Ze'ev does not like Icelandic ]

Het leek wel alsof woede aanstekelijk was, als een besmettelijke ziekte. Scott was kwaad geweest, Ze'ev had daarop gereageerd. En dit meisje was op haar beurt ook woedend geworden. Een reactie die hij nog steeds niet echt begreep. Haar probleem was zijn shirt, of het ontbreken daarvan. Dat klonk nogal extreem preuts in zijn oren. Het was voor jongens toch zo vreemd nog niet om met ontbloot bovenlijf rond te lopen? Maar in plaats van dat kalm uit te leggen werd het weer een rotzooi in zijn hoofd, met stomme antwoorden tot gevolg.
‘Dude, the hell?’ Oeps. Iets verkeerd gezegd, alweer. Hij voelde schaamte in zich opwellen, praten was nooit zijn sterkste punt geweest. Als klein jochie al was hij vooral van het fysieke geweest, hutten bouwen en met blokken spelen. Het gebrek aan samenwerking van zijn gedachten en zijn woorden nekte hem keer op keer. En dat was een nogal frustrerende gewaarwording. Zijn wangen werden rozig, zijn handen trilden lichtjes.
‘Ik had het over je shirt, niet over de mishandeling die die boksbal te verduren kreeg.’ Waarom kon hij dit nou niet? Een normaal gesprek voeren, dat moest toch wel kunnen? Nee hoor, hij kon het weer niet. Meteen voelde hij zich de hulpeloze kleuter die op zijn kop kreeg bij elke fout. Toen had hij gehuild, om genade gesmeekt. Toen was de straf gewoon fysiek geweest. Maar nu was de schaamte die hij voelde al genoeg om hem geheel van zijn stuk te brengen.
‘Er is geen enkele reden om zo agressief te doen. Ik vraag je alleen om die agressie te uiten mét een shirt. Maar als het echt zo ontzettend belangrijk voor je is, dan best.’
''J-ja.'' Woede droop van hem af tot er enkel een verslagen jongen overbleef. Hij was stukken langer dan zij, maar zijn hangende schouders en laaggerichte blik deden anders vermoeden. ''Ok, een shirt, ja.''
Dit alles was volkomen in de soep gelopen, het had geen zin meer om het uit te leggen of zijn vreemde gedachtegang te verklaren. Ze'ev nam even kort de tijd om de boksbal die hij gebruikt had weer geheel vast te ketenen zodat die niet zo schommelen en liep dan met gebogen hoofd langs haar. ''Jezus. Shit.'' mompelde hij zachtjes, zich realiserend dat hij bijna een mini meisje aan was gevlogen. Ze was nu nog intact, maar het had niet veel gescheeld. En wat had ze gezegd, iets over dat het hier geen angermanagement was.. Helaas. Maar zou dat echt bestaan? Ze'ev begon de gymzaal te doorkruisen naar de deuren van de kleedkamers. Hij voelde zich nu hij langzaam afkoelde opeens vreselijk naakt en onbeschermd. Zijn sterke, gespierde rug werd door striemen en rode strepen doorkruist, herinneringen aan zijn verleden. En hoe hard hij dat ook ontkende, ook zijn innerlijk was door zijn vader lelijk beschadigd.

[Sorry, mijn Ze'ev postjes worden enkel vager en vager .-.]