_{Flegmatiek was het juiste woord dat hij aan haar voorval kon implementeren. Onverschillig en bepaald niet onder de indruk had ze hem aangekeken en zijn rauwe woorden aangehoord, die haar ondanks alle bitterheid een optie boden, niet heel onwaarschijnlijk het enige pad dat ze kon bewandelen. En Ziva Thorne kennende - zover hij haar had mogen leren kennen in de loop van de jaren die ze hier, in zijn groep en zijn klas, had doorgebracht - zou ze voet bij stuk houden, aanmodderend op eigen kracht tot ze tot de ontdekking kwam dat ze geen stap vooruit kon zetten. Maar God wist hoe lang het nog zou duren voor ze bij hem aanklopte - of, beter gezegd, hoe kort het geduurd had. En was het niet precies zoals hij het voorspeld had?
Daar stond ze al in haar volle onzedelijkheid op hem te wachten. De zoom van zijn mantel ruiste geluidloos om zijn benen als een vleermuisvleugel terwijl hij in al zijn stelligheid de gang uit beende, zijn gezicht zoals gewoonlijk op onweer, en op het eerste gezicht haar geen enkele blik waardig gunnend, straal negerend. Want misschien zorgde dat weer voor een explosie van genotzieke gedachten die hij het liefst verbande binnenin zijn schedel. Hij kon het niet helpen dat zij hem in een aaneenschakeling van moeizame nachten in zijn dromen bezocht had, en dat haar gelaat voor een fractie van een seconde veranderde in dat van Thorne, vlak voordat hij wakker schrok. Het zweet vond zijn weg in onaangename lijnen een weg over zijn borst naar beneden als hij zich dan rechtop zittend tegen zijn kussen schikte, zijn ogen dichtgeknepen, verloren in overpeinzingen zijn neusbrug knedend. Niet alleen versmaadde hij Ziva Thorne, hij was erachter gekomen dat hij haar in ieder aspect haatte - nog meer dan hij al deed. De demonen uit zijn verleden belaagden hem nog steeds, alleen een beetje erger wanneer Thorne zich ontpopte in de herinneringen aan zijn vrouw. In ieder vezeltje van zijn lichaam ontlaadde zich dan de spanning, niet alleen uit pure haat, maar het was nota bene ook erotisch, en dat was een gevoel dat hij absoluut niet aan Thorne wilde koppelen. Ze was als een bedrieglijke waternimf, een valse succubus met het gezicht, de echo en de weerspiegeling van zijn vrouw. Vuile teef.
Zwijgend bukte Savador zich om zijn vingers om de ijzeren ring van het luik te klemmen en deze zonder pardon met een rotvaart tegen de stenen vloer te laten knallen. Het stof dwarrelde op en vormde een dik gordijn tussen hen beide in, waar zijn goudgele ogen haar dwars doorheen wrokkig aanstaarden. Een stille hint dat hij nog altijd niet vergeten was wat ze had geflikt, en dat ze daar de consequenties van zou inzien. Hoe hij haar net een beetje harder zou laten vertoeven dan nodig was wanneer hij dat bliefde. Een ogenblik later keerde hij zich met een ruk van haar af om de smalle, steile trap af te dalen die naar de kerkers leidde, ervan uitgaand dat ze hem automatisch in zijn kielzog zou volgen. Ze zou niet heel onwaarschijnlijk moeite hebben om hem bij te houden, want zijn tred was bars en snel, en een designatie van zijn slechte humeur. Pas na een aantal hoeken te zijn omgeslagen en vochtige halletjes te hebben bewandeld, hield hij plotseling halt, alsof het haast zijn bedoeling was dat ze tegen hem op zou botsen. De donkere inham waar ze stonden was behoorlijk smal, zodat hij - toen hij zich met de nodige moeite naar haar toekeerde - onaangenaam dicht bij haar stond, zijn borst opnieuw nog geen twee centimeter van haar lichaam verwijderd. Hij voorkwam dat hun neuzen bijna tegen elkaar aandrukten door zijn hoofd hooghartig op te richten en vanuit zijn onderste ooghoeken op haar neer te staren. 'En uiteindelijk heeft Miss Thorne het bijltje neergegooid en is ze toch in alle ellende naar me toe gekropen,' siste hij op een zachte, schampere toon. Zijn adem vormde lichte condenswolkjes in de kilte. 'Wat een verrassing.'
Een kleine minachtende trek van zijn wenkbrauwen sloot zijn zin af voor hij, zonder zijn blik van haar af te scheuren, zijn lichaam vrijwel sensueel langs haar heen vleide toen hij haar met zijn rug tegen de muur voorbij schuifelde. Bijna alsof dat een wijze van hem moest voorstellen om haar een hak terug te zetten na wat ze hem de vorige keer geflikt had. Zonder haar nog een blik waardig te gunnen of een woord aan haar te verspillen, liet hij zijn hand in een slag op de klink neerkomen van een zware, metaalachtige deur waarachter de ijskoude temperatuur zich direct onthulde in een witte mist die kolkend ontsnapte. Hij was zich ervan bewust dat inactieve vuurmagie opwekken in een vriezer nu niet bepaald een eenvoudige opgave was - maar het ging hier nog steeds om Ziva Thorne die het hém al even moeilijk had gemaakt.}

_{Voorzichtig legde ze haar hand op een blauwe plek die zich op haar zij had gevormd. Haar helderblauwe ogen keken in de spiegel terwijl ze over de plek heen wreef en even een gepijnigd gezicht trok toen ze iets teveel druk erop zette. De plek had zich gevormd nadat ze in een gevecht was geraakt met een zekere man die haar bijna een mes door haar hoofd heen had geworpen, in totale en blinde furie had ze het mes vervolgens naar zijn hoofd terug geslingerd met de intentie om hem ook daadwerkelijk te raken – al dan niet op een letale manier – echter had zijn reactievermogen hem daarvan gered en het had mes zich ergens verderop diep in een boom verzonken. De man bleek erg ervaren te zijn geweest in watermagie, want op de een of andere manier had hij het zover gekregen om een deel van de waterval van kant te laten veranderen en haar volop in haar zij te raken om haar van haar voeten te werpen. Haar zij had de grootste klap opgevangen, vandaar ook de redelijk zichtbare blauwe plek die zich op haar huid had gevormd. Nadat ze haar ogen van de blauwe plek had afgewend trok ze een T-shirt over haar hoofd heen. Het was namelijk maandag en hoe graag haar trots het niet wilde toegeven, had ze hulp nodig met haar vuurmagie en moest ze Savador gelijk geven – al zou ze dat nooit zo rechtuit tegen de man zeggen. Immers begonnen al haar ideeën en opties op te raken over hoe ze haar inactieve vuurmagie weer actief kon krijgen. Het gevecht met de witharige man was de druppel geweest die de emmer had doen overstromen en ze kon niet veel anders dan naar de ingang van de kerkers te gaan, alhoewel ze met zekerheid kon zeggen dat Master Savador haar de oplossing alles behalve makkelijk ging geven – misschien zelfs niet, gezien zijn haat voor haar en haar haat voor hem – wist ze dat hij misschien wel iets los kon laten dat haar op het goede pad kon brengen. Het hoefde immers maar een klein detail te zijn dat ze over het hoofd zag.
Ze werd verwacht bij de kerkers, een van de plekken van school waar ze eerlijk gezegd had verwacht nooit naartoe te hoeven gaan en toch zou ze er vandaag samen met de man die ze het meest haatte op deze school heengaan, totaal afgezonderd van de rest van de wereld. Ze kon zichzelf wel voor gek verklaren dat ze gewoon ging ook, maar ze had niet bepaald een keuze. Nog even wierp ze een blik op de klok voordat ze de deur van haar slaapvertrek achter zich sloot. Ze had nog genoeg tijd om de trappen af te lopen en dan zou ze waarschijnlijk nog op de man moeten wachten ook, prima eigenlijk, had hij ook niks om te zeuren dat ze ‘te laat was’. In een redelijk snelle tred liep ze enkele trappen af voordat ze op de onderste verdieping kwam. Gelukkig had ze geweten waar de kerkers lagen, anders had ze nu flink wat voor paal gestaan. Uiteindelijk daar aangekomen bleef ze staan, haar helderblauwe ogen gleden even door de gang heen om op te merken dat Savador er nog niet was. Rustig leunde ze lichtjes tegen de muur aan, afwachtend op de duistere man om te arriveren.  Ze haatte het dat ze zich weer zo dicht bij hem moest bevinden, ze had de vorige keer dat ze elkaar tegen het lijf waren gelopen al verschrikkelijk gevonden en vroeg zich af wat ze vandaag van de man kon verwachten. Ze wist al meteen wat voor bui er hing toen de man aan kwam lopen, zoals altijd zag hij eruit alsof hij in een slecht humeur was – al zou het haar niks verbazen als achter dat masker van hem zich een nog slechter humeur verschool. Hij moest haar namelijk vandaag les geven en ze waren niet bepaald beste vrienden, het tegendeel daarvan waarschijnlijk. Rustig en zonder iets te zeggen volgden haar ogen de man terwijl hij haar glashard probeerde te negeren, ze had ergens wel verwacht dat zijn goudgele ogen zich weer in die van haar haakten zoals ze altijd deden maar dit keer niet. Dit keer keek hij gewoon recht vooruit, naar zijn doel: de kerkers. Ze duwde zich van de muur af, haar helderblauwe ogen nog steeds op het gelaat van Savador gericht terwijl ze iedere beweging die hij maakte volgde, en stapte achter de man aan richting het luik dat hen naar de kerkers zou leiden. De zwartharige man gooide het luik met een klap open tegen de stenen vloer, wat zijn slechte humeur waarschijnlijk nog meer aanduidde. Ze keek naar het duistere gat dat hen naar beneden zou brengen richting de kerkers en beet lichtjes op haar onderste lip. Duisternis, ze was er geen fan van. Niet omdat ze een Novaan was, maar om het feit dat haar pleegmoeder haar en de andere weeskinderen opsloot in wanneer ze iets verkeerds hadden gedaan of haar iets niet aanstond. Van de duisternis gleden haar kijkers uiteindelijk naar de man, het gevoel hebbend aangestaard te worden door hem. Door de redelijk dikke stofwolk die tussen hen was ontstaan kon ze zijn gele ogen nog zien branden vol wrok. Nee, hij was zeker niet vergeten wat ze hem allemaal geflikt had, en daarmee moest ze naar de kerkers? Fantastisch. Zachtjes slikte ze toen de man met een snelle pas de trappen af begon te dalen en besloot hem te volgen – ze had immers geen keuze, want echt haar weg vinden in de kerkers naar de plek waar hij zich mogelijk zou bevinden, ging haar toch onmogelijk lukken. Met grote stappen probeerde ze hem te volgen, de steile trappen naar beneden. De man liep zo snel dat ze zich afvroeg hoe vaak hij hier wel niet kwam, alsof iedere traptrede hem bekend was en hij onmogelijk nog kon vallen. Als een huis waar hij al zijn hele leven woonde, waar iedere plekje hem bekend was. ”Gezellige plek zeg,” sprak ze zachtjes.
De duistere en redelijk smalle gangen die de kerkers hadden bevielen haar alles behalve, ze gaven haar een vrijwel ongemakkelijk gevoel zelfs. De man op de voet volgend probeerde ze zijn passen bij te houden, maar aan de andere kant ook redelijk aan het uitflippen om het feit dat ze hier het liefst zo snel weg wilde. Ze was zo in gedachten verzonken en zo erop gefocust om te blijven lopen en in Savador’s buurt te blijven, dat ze niet verwacht had dat de man opeens zou stoppen met lopen en dat deed hij wel. Met een klap knalde ze tegen hem aan, niet in staat nog op tijd te stoppen. Meteen schuifelde ze een beetje naar achteren, maar die afstand die ze weer tussen hen had ontwikkeld, pakte hij haar weer af door zich om te draaien en nog maar twee centimeters van haar af te staan. Wat haar een redelijk benauwd gevoel gaf, omdat ze al niet hield van kleine ruimtes en al zeker niet hield van het feit dat Savador zo dichtbij haar stond. Ze keek omhoog naar de man en zweeg, terwijl hij sprak en op haar neerkeek.
”Oh? Ik had een keuze om niet te komen dan?” Ze staarde de man strak aan en deed een poging om doodskalm te blijven. Ze wist dat het, het bloed onder zijn nagels uithaalde maar het feit dat ze weer zo dichtbij elkaar stonden in een donkere ruimte – waar ze op de eerste plaats al heel veel moeite mee had – zorgde ervoor dat ze toch redelijk zenuwachtig oogde als men goed keek. ”U weet maar al te goed hoeveel ik in de problemen kom als ik nog langer wegblijf.” En dan bedoelde ze niet alleen maar de problemen die ze met hem zou hebben, maar er waren nog meer mensen die haar in de gaten probeerden te houden. Ze wilde haar vrijheid niet nogmaals verliezen, niet nu ze er al vier jaar van had mogen genieten. Ze drukte haar rug tegen de muur toen hij bijna sensueel langs haar schoof en keek van de man weg met een frons op haar gezicht en op elkaar geklemde kaken – want alhoewel ze dit soort gedrag ook had vertoond bij hun vorige ontmoeting, vond ze het zeer ongemakkelijk als hij het terugdeed. Het was namelijk een feit dat ze het fijn vond om de macht te hebben in een zekere situatie, degene te zijn die de andere ongemakkelijk liet voelen – maar helaas was hij nu degene die die rol had hier. Ze liet haar blik pas op de deur vallen toen deze openging en ze meteen de ijskoude temperatuur kon aanvoelen en de mist kon zien die vanuit de kamer naar buiten drong. Waarom ook niet? Ze had het kunnen verwachten, maar toch was ze verbaasd. Haar ogen gleden even naar Savador, maar ze wendde haar blik meteen weer van hem af en drukte zich van de muur af om niet langer op hem te wachten en de kamer in te stappen. ”Natuurlijk,” sprak ze toen ze langs liep, haar helderblauwe ogen even weer kort omhoog richtend om zijn gele kijkers te zoeken. Nee, ze had verwacht dat hij iets in petto, maar dit had ze alles behalve verwacht. Het zou haar veel energie kosten om ook maar een vlammetje te kunnen ontwikkelen dat bleef, het was vrij duidelijk dat hij haar of heel erg hard wilde laten werken om ervoor te laten boeten wat ze de vorige keer allemaal had geflikt, of haar nog gefrustreerder wilde krijgen dan ze al was als het ging om haar vuurmagie. Ze draaide zich om, om haar helderblauwe ogen weer in zijn ogen te haken. Zwijgend haalde ze haar wenkbrauwen beiden op met een vragende blik in haar ogen, ze wilde dit natuurlijk het liefst zo snel mogelijk achter de rug laten. De kou van de kamer drong duidelijk tot haar door en ze wenste nu dat ze een dikkere trui had aangedaan dan gewoon een T-shirt, haar armen voelden al koud aan en ze kon haar ademhaling zien in de vorm van een klein wolkje.}

_{Er was een stem die hem in alle zekerheid toefluisterde dat Ziva Thorne zich de afgelopen weken rot had gezocht, terwijl haar dagen 'aftelden' naar maandag. Draaien en keren, wentelen, kronkelen en manoeuvreren. Alles om een totale afgang te voorkomen, de schakelaar in haar te vinden en haar innerlijke vlam te her-triggeren, zodat ze nog meer reden had om hem met een schaterlach de vinger te geven. Daar ging hij tenminste, haar kennende, van uit; op dat vlak was ze al even koppig als hij. Het moest evengoed een totale afgang zijn geweest toen ze tot de ontdekking kwam dat er geen mogelijkheid leek te zijn om haar verloren vlam op te wekken. Hij had net zo goed de verlaten vriezer gereed kunnen maken, het moment nadat hij de gang was uitgebeend en haar achter had gelaten in de onmeetbare confusie van hun confrontatie. De ijskoude ruimte diende als opslag voor medicijnen en lesmateriaal dat koel bewaard diende te worden, ver buiten het bereik van leerlingen onttrokken in de diepste diepten van de kerkers, daar waar het het koudst was in het kasteel. Die opslag was na de komst van de nieuwe schooldokter leeg en ongebruikt, maar hij had de Noord-Cassiaanse kristallen - die voor een temperatuur van onder het vriespunt zorgden - opgeladen zodra zijn ingeving voor de sessies met Thorne hem te binnen schoot. Dat was zelfs nog op het laatste moment met haar geweest, op de regenachtige ochtend dat hij haar belette van haar ontlopende gedrag, al dan niet op een wijze die misschien iets te intiem uitgelopen was. Van haar kant, niet de zijne. Ze had om hem heen gedarteld als een vrijpostige ree in bronsttijd. Hij had simpelweg zijn plicht gedaan als zijn ambt als leerkracht, om voor de goede orde (die van de buitenwereld, niet het strijdveld tussen de kasteelmuren) zijn imago vrij van kreukeltjes te houden. Vandaag was ze echter vrij om te pogen hem te ontstichten. Er waren barricades die verdwenen op het moment dat hij een voet op de eerste vochtige trede zette van de trap die een aantal meter omlaag naar de kerkers leidde. Niemand zou hen kunnen zien of horen, en ze was bij zekerheid één van de weinige personen hier op de school die hem die duisternis in volgde. Een gouden gelegenheid om haar meteen ook een kleine rondleiding te geven door de woonstede die de hare zou zijn als ze zich nog eens misdroeg, met zijn deuren van tralies en muren van vergruizeld kalk. Dat was niet zijn directe intentie geweest, want het feit bleef als een robuuste zuil overeind staan dat een koeling de perfecte plaats voor de praktijk was.
Hij ging niet op haar opmerking in, maar wierp haar een snelle blik over zijn schouder toe en zijn ogen blikkerden vervaarlijk om een waarschuwing uit te stralen die ze hopelijk begreep. Energie mocht wat hem betreft met literemmers vergooid worden om hem ook vandaag weer over de schreef te krijgen. Of het verstandig was, was een tweede. Maandag was zijn dag niet. De nukkige frons tussen zijn wenkbrauwen viel dieper weg op het ogenblik dat het haar ontglipte dat ze nog twee ogen in haar kop had en abrupt tegen hem op botste. Laat dit nou net de metaforische schep zout zijn die hij niet in zijn Engelse melange wenste te hebben. Er woorden aan vuil maken was een totale verspilling van moeite. Geprikkeld als hij was sloot hij zijn ogen even en liet tegelijkertijd de lucht in zijn longen langs zijn trillende neusvleugels ontsnappen, maar daar bleef het schijnbaar bij toen hij zijn snelle tred weer oppakte.  
De gang waar ze wezen moesten was nog maar enkele hoekslagen van hen verwijderd. 'Laat ik op dit ogenblik maar even door het sleutelgat naar het juveniele brein van jouw soort kruipen en doen alsof ik dat niet heb gehoord,' zei hij tussen neus en lippen, waarvan de onderste zich om krulde en zijn tanden ontblootte alsof hij een overtuigende imitatie neerzette van een sikkeneurige, gecastreerde boxer. Alsof ze een keuze had gehad! Durfde dat zelfs ook maar te vragen. Brutale griet. Bewijsstuk D dat ze in haar inrichting niet veel anders geleerd moest hebben dan toiletbrillen schoonschrobben met dezelfde tandenborstel die ze 's avonds over haar perfecte tandjes ragde. Terwijl ze weer begon te mekkeren over impedimentjes en 'wat als'-jes, keerde hij zijn bovenlijf naar haar toe om haar met zijn rug tegen de muur aan te kijken. Al dan niet met een laconieke, 'sta jij hier nu schlemielig te ginnegappen of meen je dat nou serieus'-blik. 'Ben je zojuist tot die conclusie gekomen en zo ja, had je je die niet een half semester eerder kunnen bedenken?' Hij zweeg en creëerde een ongemakkelijke stilte die een paar tellen aanhield. 'Klaarblijkelijk niet,' voegde hij er toen op schampere toon aan toe.
'Wat is me dat nu een ontnuchtering. Geeft men bijna het idee dat er nog meer 'uit' is gegaan dan je waakvlammetje alleen, waar of niet? 'Ja meneer, dat is mijn hele essentie.' Dat dacht ik ook, Thorne, oud nieuws niettemin.'
Zijn hele essentie moest ongetwijfeld de mengeling van zijn rauwe sarcasme en doodkalme apathie zijn, die - geheel liggend aan de situatie - of strontvervelend kon zijn, of humoristisch. In haar geval was het waarschijnlijk geenszins humoristisch. Met de strakke trek op zijn gelaat (zijn mondhoeken krulden alleen even zoetjes om bij de irritatie die hij op haar gezicht kon bespeuren terwijl hij zich langs haar heen vleide) trad hij de door verstijfde muren omgeven ruimte binnen. Tegen de wanden waren rekken geplaatst waar hier en daar een hard bevroren object of glazen flesjes stonden, maar verder was de vriezer leeg en kaal: op een enkele stoel in het midden en een stalen tafel in een hoek na. 'Zitten.' De lange man keerde zich tot Thorne om haar een grimmige blik toe te werpen, zich niet eens bekommerend om de kilte die zich om haar naakte armen greep en de haartjes uit haar poriën liet rijzen. Zijn wil klonk bitter en was van het soort waarbij het je direct duidelijk werd dat hij geen tegenspraak duldde.}  

- Sorry Linn, hij is laat!

<sub>Het was voor haar overduidelijk dat hij de weg hier uit zijn duimpje kende en doordat ze zo snel door de gangen gingen, bocht na bocht insloegen, was ze allang de weg kwijtgeraakt voordat ze bij hun eindbestemming waren aangekomen. Haar weg terug vinden in deze totale duisternis zou vast een ramp voor haar zijn, met andere woorden, ze zou vast hopeloos verdwalen hier. Zoveel gangen en ze leken allemaal zo erg op elkaar in haar ogen, ze had geen idee hoe Savador hier de weg kon vinden. Het was vast iets dat hij automatisch deed, bedacht ze zich. Hij kwam hier vast heel vaak, het paste in ieder geval bij zijn persoonlijkheid. De waarschuwende blik die ze toegeworpen kreeg, vertelde haar genoeg. Hij had zijn dag niet – maar wanneer had hij die wel – en ze was slim genoeg om te begrijpen dat ze hier alleen waren. Misschien kon ze zich wel voor gek verklaren dat ze vandaag was gekomen, ze had net zo goed weg kunnen blijven – wat had het immers toch uitgemaakt? Misschien had de bedreiging die de witharige man voor haar had gevormd, of het hulpeloze gevoel dat ze had gehad toen ze niks anders dan haar beperkte lichtmagie had kunnen gebruiken, toch een motivatie geweest om vandaag op te komen dagen in een poging toch wat meer inzicht te krijgen over haar verloren vuurmagie. Wie weet het zelfs terug te krijgen, al betwijfelde ze dat laatste. Voor een kort moment rolde ze met haar ogen bij zijn woorden, als hij toch ging doen alsof hij het niet gehoord had, waarom kon hij dan niet gewoon zwijgen? De tweede keer dat de man tot stilstand kwam, was het minder abrupt en was ze er meer op voorbereid, zodat ze niet nogmaals tegen hem aan zou botsen. Vandaag wilde ze namelijk het liefst zo ver mogelijk uit zijn buurt blijven, voor hoever het ging in ieder geval. Ze richtte haar helderblauwe ogen omhoog om hem weer recht aan te staren, terwijl hij zich zo naar haar toekeerde en met zijn rug tegen de muur aanleunde. Was het dan nog steeds niet duidelijk genoeg voor hem, dat ze geen hulp van hem wenste? Hij mocht het dan niet weten, ze had het immers nooit hardop gezegd, maar ze had een bloedhekel aan alle shadranen en hij viel zeker weten onder die categorie. Het was puur dat ze geen andere keuze had, een andere persoon met de kennis die de man had was er niet, op misschien de legendarische magiër na – maar om die met zo’n onzin lastig te vallen zag ze nou ook weer niet zitten, ze kende die persoon zelfs voor geen meter. Hij creëerde een ongemakkelijke stilte door te zwijgen en veel zin om direct op hem te antwoorden had ze niet. In doodse stilte staarde ze hem dus ook enkel aan, totdat hij zijn eigen vraag gewoonweg zelf beantwoorde. Natuurlijk niet.
Ze liet hem gewoon doorgaan totdat hij klaar was met wat het ook mocht zijn wat hij wilde bereiken, een preek misschien? Een van haar wenkbrauwen trok ze omhoog, terwijl ze hem droogjes bleef aanstaren. Ging hij haar nu ook gewoon imiteren? Zijn eigen vraag antwoorden alsof zij er antwoord op gaf? Klaarblijkelijk dat hij het bloed onder haar nagels vandaan probeerde te halen, maar ze wilde hem dat plezier niet gunnen. Een schampere glimlach verscheen op haar gelaat terwijl ze hem aankeek. ”Weet U Savador, U had beter acteur kunnen worden als U anderen zo graag imiteert.” Merkte ze rustig op, echter verdween de glimlach weer als sneeuw voor de zon toen hij zich langs haar door vleide om bij de deur naar de koeling te komen. Eenmaal binnen liet ze haar blik door de kamer glijden. Er stond niet veel meer en ze zou bij god niet weten waar de kamer in de eerste plaats überhaupt voor de gebruikt was. Op enkele bevroren flesjes en wat voorwerpen na die in de rekken stonden, was er niet veel aan de kamer op te merken. Het was duidelijk dat Savador hier eerder was geweest om wat dingen voor te bereiden, aan de stoel in het midden te zien. ”Terugkomend op daarnet, misschien had ik me dat inderdaad een half semester eerder kunnen bedenken, zou ik een andere leraar hebben gehad.” Zeer behulpzaam was de man immers nooit geweest, ze had eerder van hem verwacht dat hij haar recht in haar gezicht zou uitlachen. Ze liet haar blik van de man wegglijden om deze te richten op de stoel, wanneer hij haar had bevolen te gaan zitten. Rustig stapte ze er op af en plaatste ze zich in de stoel, een van haar benen over de ander heenslaande. Het was lastig om het instinct tegen te houden haar armen over elkaar te slaan, zodat ze wat van haar eigen lichaamswarmte kon behouden – zoals iemand wel vaker deed wanneer hij het koud had – immers gunde ze de man die plezier niet. De kou drong wel degelijk tot haar door namelijk, de temperatuur hier voelde ijskoud aan en ze betwijfelde of ze hier überhaupt ooit haar vuurmagie kon opwekken. Niet wanneer ze zoveel van haar energie al moest besteden aan het behouden van haar lichaamswarmte, die nu ook niet meer ondersteund werd door haar vuurmagie. Het was vooral nu ze op de stoel zat en dus niet veel meer kon bewegen, dat ze het steeds kouder begon te krijgen. Niet bepaald een temperatuur die ze gewend was, opgegroeid zijnde in Razen en Nova. Cassia had ze daarom ook nooit een interessante plek gevonden, vooral niet in de winter. ”En nu?” Met de instelling dat ze dit zo snel mogelijk wilde afsluiten, liet ze haar helderblauwe ogen weer omhoog glijden tot ze de man weer recht aan kon kijken. Ze had geen idee hoeveel tijd hij van haar dag in beslag zou gaan nemen en wat hij van plan was, maar ze konden maar beter zo snel mogelijk beginnen – des te sneller waren ze ook klaar natuurlijk.

Geeft niets hoor, sorry dat deze zo flut is ;3;</sub>

Als felle, uit hun krachten gegroeide saffieren, deinden de Cassiaanse kristallen loom op en neer. Een paar in de uiterste hoeken van de vriezer, naast de kasten, een aantal anderen vlak onder het plafond. Ze waren zo koud dat de rookachtige nevel bijna hoorbaar van de kristallen af sloegen. De weinige objecten in de kale ruimte werden belicht door de blauwachtige gloed die al even kil leek, en lieten de slangachtige ogen die Ziva Thorne bars aanstaarden bijna groen aandoen. Schimpscheuten, dat kon ze als de beste. Zelfs nu ze naar hem toe was gekomen voor zijn hulp, omdat hij de enige was die haar die hulp kon bieden en haar haar vlam terug te geven. Maar eerst kwam de praktijk. En de praktijk zou een hel worden.
Er heerste een ongemakkelijke stilte terwijl hij haar naar gebruikelijke gewoonten afwachtend aanstaarde. Zijn ogen knepen zich een kort ogenblik tot spleetjes bij het aanhoren van haar opmerking. Merkwaardig genoeg kon de kou haar brutaliteit niet bevriezen. Het waren loze suggesties die hij eerder had gehoord, naar zijn hoofd geslingerd in een hysterische schreeuw of geopperd met een humorloze grimas. Alsof hij tijd had mee te spelen in zwakke B-films als platte, nauwelijks uitgewerkte personages; de Kovomakaanse films van tegenwoordig waren ronduit bagger, niets meer dan overdonderende actie, moord en doodslag. Scripts die geschreven hadden kunnen zijn door basisschoolkinderen. Niet helemaal abuis was dat hij het daadwerkelijk wel prima kon doen als acteur, zou hij zich in die tak specialiseren. Maar wat had hij daar aan als zijn tamelijke geordende leventje transformeerde in een bestaan van (nog meer) paparazzi en onjuiste vooroordelen op basis van zijn personages, alle feiten op een rijtje? In iedere film zou hij de rol krijgen van protagonist, de slechterik, de crimineel, het kwaad - of iets in die trant. Hij had er het geknipte uiterlijk en de stem voor. En zijn gave aan de wereld blootgeven op risico dat het niet langer een obscuur geheim bleef hoe hij die in meer dan zijn acteerwerk gebruikte, anders dan wanneer hij het enkel en alleen voor zichzelf deed en hield? Hij dacht het toch niet.
'En jij had beter een jas mee kunnen nemen dan je kwalijke manieren; je spreekt me nog altijd met Master aan of je spreekt me helemaal niet aan, vrij eenvoudig -' Nukkig stiefelde hij richting de stoel zonder op te kijken. 'O - ' Hij draaide zich plotseling naar haar toe alsof hem iets te binnen schoot, en van de grimmige expressie ging zijn gelaat als in een rimpeling op water over op een geamuseerde en quasi-verbijsterde uitstraling. Bitter vermaak vormde in die trage doorslag de overheersende spil in die emotie. 'Had ik niet verteld dat we de praktijk zouden verrichten onder Noord-Cassiaanse omstandigheden? Wat dwaas van me.' Zijn hart bloedde. Een hand krulde zich tergend om de boord van zijn mantel om deze dichter te trekken zonder dat hij daarbij zijn al even tergende blik van haar af scheurde, een stille aanduiding dat hij wel iets warms had en zij niet. Stiekem hield hij wel van plagen, soms goedmoedig en soms om eens flink de draak te steken bij personen die het verdienden. In dit geval sloeg het op dat laatste. Daar kreeg je je beproeving van acteertalent, gratis en voor niets, met nog een schep rauw sarcasme erbovenop gekwakt. Graag gedaan.
Hij nam er verder niet de tijd voor om er nog woorden of gebaren aan vuil te maken. Met een ruk en een wrevelige zwiep van zijn mantel keerde hij haar weer de rug toe, teruggevallen in zijn norse houding, en meer in zichzelf gekeerd dan zich concentrerend op haar betekenisloze woorden. 'O ja? Is het heus,' luidde zijn laconieke antwoord terwijl hij tussen een paar bevroren flesjes rommelde, want een plechtigere reactie verdiende ze niet. 'Een half semester, zeg je. Een half semester maar. Triest' Een hoop zacht, melodieus geklingel van klokjes in de wind, maar het waren de bevroren buisjes die tegen elkaar aan tikten. Met één van die bevroren buisjes, draaide de man zich weer naar haar om. 'Je bouwt teveel op wat een ander je zegt. Zou het een heel semester zijn geweest, had je mijn hulp wellicht niet eens nodig gehad. Maar dat indiceert dat je enigszins wel vertrouwen in me hebt, en mijn woorden. Ouch. Trap je je daar op je eigen teentjes.'  
Even bleef hij op zijn plek staan, zijn aandacht volledig bij haar alsof hij zich iets bedacht. Het was dat zijn blik naar beneden zou glijden en misschien bleef hangen op haar borstpartij, maar er mocht ook niet vergeten worden dat hij heus wel over manieren bezat. Het was hem zelfs even ontgaan dat er ongewenste lichamelijke reacties optraden onder deze omstandigheden, totdat ze haar armen voor haar borst klemde. Zijn blik sloeg zich neer en hij begaf zich naar voor haar stoel. Antwoord op haar vraag gaf hij niet; hij gaf immers geen antwoorden op domme vragen. In plaats daarvan hield hij haar demonstratief het buisje voor, waar hij eerder met een ploppend geluid de kurk van af had getrokken. 'En nu neem je dit in en laat je je meevoeren door kortstondige kilte. Proost op je vernikkelde benul.' Dat was alles wat hij zei, en dat was alles waar ze het mee moest doen. Maar alles in de wetenschap dat enkel hij haar kon helpen, en ze nu enkel in hem haar vertrouwen kon leggen.

_{Nadat ze eenmaal op de stoel plaats had genomen werd de bron waar de kou vandaan kwam voor haar vrij duidelijk. In de uiterste hoeken van de kamer stonden enkele kristallen, waarvan een koude nevel afdroop. Dezelfde kristallen stonden naast de kasten en enkele kristallen hingen zelfs iets onder het plafond. Ze had geen idee hoe koud het hier wel niet moest zijn, maar wat ze wel wist was dat dit niet een normale wintertemperatuur was die ze gewend was van haar jeugd. Al was Razen dan niet bepaald de koudste planeet, alles behalve zelfs, en had Nova ook niet de strengste winter. De eerste planeet die in haar op kwam was Shadra, maar gezien ze daarbij eerder dacht aan een duister en regenachtig weer schoof ze die gedachte al snel weg en nam die plaats voor Cassia. De kans was groot dat deze kristallen van Cassia afkwamen, het kon ook niet anders. Een kou zoals dit vond je waarschijnlijk nergens anders dan in Cassia, wanneer je in hartje winter ernaartoe ging. Enkel de Cassianen vonden dat fijn, natuurlijk. Ze had het niet zo op Cassia, niet alleen omdat water de tegenpool was van haar vuurmagie, maar ook omdat het er zo koud was. Een van de redenen waarom ze nu al een hekel had aan deze ruimte en dit zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben. Voor een moment vroeg ze zich af hoeveel vuur ze nodig zou hebben om één van zo’n kristallen te ontdooien, en hoe hoog ze de temperatuur daarvan zou moeten krijgen. Het zou haar waarschijnlijk niet eens kunnen lukken, zelfs al zou ze haar vuurmagie nog in tact hebben. Haar helderblauwe ogen, die nog blauwer leken door de blauwe verlichting die de kamer verlichtte, gleden uiteindelijk weer terug naar Master Savador. Het verbaasde haar echter niet dat hij haar waarschijnlijk al die tijd had aangestaard, zoals hij altijd deed alsof hij recht door iemand heen kon kijken en alles wat je deed en dacht opmerkte – en alhoewel zijn blik haar normaliter vrij weinig deed, gleed een rilling over haar rug waarvan ze zelf niet zeker wist of het puur door de kou kwam of dat ze zich ook daadwerkelijk ongemakkelijk voelde op het moment. Misschien kwam het wel door het idee dat ze zich onder de school in de kerkers bevond, dat deze kamer haar niet meteen terug in de schoolgangen bracht maar naar een plek waar ze zich zelf minder fijn voelde dan een plek zoals deze – hier was namelijk tenminste wat licht en ruimte. Het waren haar jeugdtrauma’s die dan weer opspeelden, haar angst voor totale duisternis die ze daardoor had ontwikkeld en daarmee hielpen de smalle gangen ook niet bepaald.
In totale kalmte staarde ze de man aan terwijl hij zijn verhaal deed even kort een wenkbrauw optrekkend toen hij begon over dat ze beter een jas mee had kunnen nemen dan haar kwalijke gewoontes. Nee, heus? Dat was iets wat ze zich vast al zelf had kunnen bedenken, een jas was inderdaad handig geweest, maar dat terzijde had hij haar helemaal niet verteld dat ze hierheen zouden gaan. Alsof hem iets inviel draaide hij zich plotseling haar kant op en bewees haar wederom wat voor een fantastische acteur hij wel niet had kunnen zijn. Natuurlijk in de rol van een slechterik, want een held zou hij vast nooit wezen. ”Wat spijtig toch,” sprak ze, rustig, waarna ze haar schouders ophaalde. ”Ach, ik kan het U niet kwalijk nemen, vergeetachtigheid hoort nou eenmaal bij de leeftijd, niet waar?” There, reageer dáár maar op. Haar blik die vervolgens op hem viel was totaal onschuldig, liefjes zelfs, een bijna gemeende glimlach op haar gezicht. Natuurlijk, zo oud was hij nou eenmaal niet. Haar ouders zouden op dit tijdstip vast een stuk ouder zijn geweest dan deze man, maar toch kon ze het niet laten de opmerking te maken. Het zou haar immers niks verbazen dat hij er een hekel aan had om te verouderen, oud te worden zelfs, want welke man met zo’n ego vond het fijn om ’s morgens vroeg tot de ontdekking te komen dat één van zijn zwarte haren grijs begon te kleuren? Ouderdom, ze was blij dat ze zich daar geen zorgen over hoefde te maken. Met zestien had ze nog een heel leven voor haar, immers. ”Een heel semester zegt U? Dat is een half semester meer dan nu, als er een kortere weg is om iets te bereiken dan sla ik die graag in.” Natuurlijk wist ze zelf maar al te goed dat dit niet de makkelijkste weg zou zijn, maar het was bij verre misschien wel de snelste. Als hij haar vandaag fatsoenlijk zou helpen, naast het haar daarbovenop nog eens moeilijk te maken ook, had ze hoogstwaarschijnlijk een grote stap vooruit gezet richting haar doel en dat doel was het terugkrijgen van haar vuurmagie. Misschien was die stap wel genoeg om haar vuurmagie weer te activeren, maar zelfs als het dat niet was, zou ze dit altijd nog achteraf kunnen gebruiken. Zijn woorden natuurlijk onthoudend, omdat alles wat hem ontglipte en alles wat haar uitgelegd werd, haar uiteindelijk wel eens kon helpen. Soms moest je nou eenmaal de helpende hand van iemand die je mocht aannemen, dat betekende echter nou niet bepaald dat je diegene meteen vertrouwde.  
Het gerinkel van de buisjes waar hij tussen leek te zoeken was haar ondertussen niet ontgaan. In een poging te zien wat hij aan het doen was daar, probeerde ze zich wat groter te maken en wat meer naar achteren te buigen met haar rug, echter kon ze niet bepaald uitmaken wat er allemaal in de kast stond en wat hij vervolgens precies in zijn handen nam. Toen hij zich omdraaide zat ze in een flits weer normaal op haar plek, haar blik gleed van het buisje weer terug naar zijn gezicht. Afwachtend bleef ze zitten, zijn passen volgend totdat hij voor haar stil bleef staan en het buisje demonstratief voor haar uithield nadat hij de kurk er vanaf had getrokken. Vragend keek ze omhoog naar hem, niet bepaald veel zin hebbend om iets te drinken waarvan ze geen enkel idee had wat het was en wat het met haar zou doen. Alleen had ze kunnen verwachten dat hij haar alles behalve een goede uitleg gaf, op een paar woorden na die haar de rillingen over haar lijf gaven. Want eerlijk gezegd had ze het al koud genoeg, daar had ze geen drankje voor nodig. Ze nam het ding aan, niet bepaald onder de indruk ervan. Haar blik bleef enkele seconden op het buisje hangen, waarna ze omhoog keek en hem voor een moment aanstaarde. Wat moest ze hier nou weer mee? Het was nou niet bepaald dat ze de man vertrouwde, want als haar idee dat hij het haar moeilijk ging maken waar was, zou dit haar alles behalve stimuleren om haar vuurmagie terug tot werking te krijgen. Even kreeg ze het idee het buisje gewoon uit haar handen te laten glippen, ze stond zelfs op het punt haar greep losser te maken. Ze zou de kou immers de schuld kunnen, ‘oh wat dwaas van me’ en ‘moet vast door de kou komen’. Het buisje glipte misschien minimaal een centimeter naar beneden, maar de brunette had zich bedacht en versterkte haar greep weer. Terwijl ze het ding richting haar mond bracht gleden haar ogen weer omhoog naar de man, nog een moment twijfelend de vloeistof ook daadwerkelijk in te nemen. Een zachte zucht rolde over haar lippen, waarna ze de vloeistof in een keer achterover schoot. Goed dan, misschien moest ze er toch maar in geloven dat dit niet een of ander soort vergif was - ze was en bleef immers een van zijn studenten.}  

Zijn brede rug naar haar toegekeerd leek hij druk in de weer te zijn. Eigenwijze uiteinden van gitzwarte lokken, die in de nek en boven de schouders golfden, deinden in zijn bewegingen mee. Hij draaide zich om en keek haar aan. Ze zag er haast primitief uit. Haar gezicht leek ergens tussen de blauwe gloed en de ijzige schittering te zweven. Hij haatte wat er uit dat gat kwam onder die veel te helderblauwe ogen. Niets mis met zijn geheugen - het leek er soms zelfs op alsof hij een fotografisch geheugen behield achter zijn ogen. Hij ging die discussie niet eens aan, wist wel beter. En in de wetenschap dat er eeuwenoude personen hier op de school aantrekkelijk werden gevonden die werkelijk maar een echo waren van een bron van jeugd (en die tevens een leeftijd hadden overschreden van de over-overgrootvader van dezelfde mensen die dat vonden), voelde hij zich al niet eens meer beledigd. Zodra die strakke huid in de reflectie van de realiteit uitlebberde en ging hangen in een pokdalig gezicht dat twee eeuwen lang al woorden vermengd met slijm uitspuwde, als rioolwater door een rooster, zou iedere onrustig vruchtbeginsel ter plekke afsterven. Ware het niet dat ze stuk voor stuk een bord voor hun kop hadden, grietjes met meisjesfantasieën. Immers was zevenendertig de leeftijd waarop een man op zijn aantrekkelijkst was, met of zonder een verdwaalde grijze haarpijl. Hij wist dat hij dat was, dat hij onbereikbaar en mysterieus werd genoemd, en dat dat hem meer een interessant onderwerp maakte dan welke man hier op school ook. Het was vermakelijker als vrouwelijk gezelschap in onzekerheid op een afstand bleef, in plaats van dat ze je in een al gauw vervlogen, stomme liaison maar voor één nacht interessant vonden. Dat hield in dat hij succesvol domineerde, de hooggeëerde meester en rivaal van mannelijk schoon en de gekroonde leeuw die je nooit zomaar roekeloos benaderde - en hoe lang al? Daar had hij genoeg aan. Dat bleek al een feit te zijn geweest aan het begin van zijn carrière als tandarts, toen tanden niet het enige waren dat hij naging tijdens een simpele gebitscontrole. Maar dat was een aspect dat zich in een later stadium van het leven openbaarde, iets dat een grietje met meisjesfantasieën zoals Ziva Thorne nog lang niet begreep. Wellicht wel nooit. Beter voor hem; hij hoefde zich dan ook geen zorgen te maken dat het beeld van zijn vrouw verdriedubbeld werd als hij naar haar keek. Dat deed het nu al veel teveel in dit licht.
'Ja, je leraar maanden ontlopen en als het meisje met zwavelstokjes gehurkt over brandhout te simmen om een vonkje vuur op gang te krijgen in de veiligheid van je vervallen schuilplaats is inderdaad de kortste weg die je in kunt slaan.' Daar openbaarde zijn laconieke cynisme zich weer, en hij had er niet eens spijt van. Met in zijn hand gevonden wat hij zocht, keerde Savador zich weer naar haar toe, alleen om midden in zijn beweging met een bepaald soort verontwaardiging te bevriezen. 'Ben jij nu net van je plek gekomen?' vroeg hij zacht, maar met een zekere opborrelende mengeling van sarcasme, striktheid en dreiging op de oppervlakte. Dezelfde dreiging blikkerde dof in zijn ogen, want hij stond met zijn onderrug tegen de stalen tafel, zijn vrije hand leunend om de rand geklemd en staarde haar lang aan. 'Ik heb je gevraagd te zitten,' vervolgde hij sissend met een streng knikje van zijn hoofd, die de nadruk moest leggen op zijn wil. 'Normaliter is het gebruikelijk om je zitvlees dan contact te laten houden met het zitvlak.' Potverdorie. Hij negeerde totaal wat ze verder nog te zeggen had, want dat was zijn tactiek en een slag op omgekeerde psychologie. Anderen hard na laten denken om te reageren op iets wat je zegt, om het vervolgens te behandelen als onbeduidende, toonloze lucht. 'We zitten een aantal meter onder de grond, opgesloten in een vriezer, met tussen deze ruimte en de uitgang een wirwar van donkere gangenstelsels waar je in een alternatieve fantasie nog niet eens zonder mijn hulp uit kunt komen. Ik wil je er vriendelijk op wijzen dat ik je in een oogwenk in die donkerte kan gooien, je voor dood achter kan laten tot je ingewanden als hard bevroren gehakt voelen en ogen, of je schedel tot benige asbak kan scalperen - maar dat ik hier tevens ben om je te helpen, dus ik zou maar een beetje op mijn toon gaan letten. Denken is klaarblijkelijk niet je sterkste punt, nochtans toch de vraag: denk je dat je dat gaat lukken?' Hij keerde zich in zijn statige, waarschuwende zelfverzekerdheid weer tot haar, flesje in de hand. Waag het er niet eens op me uit mijn comfort-zone te trekken, vandaag. Probeer het niet eens een brutale opmerking mijn kant op te slingeren, nu. Dat was wat zijn hele expressie schreeuwde, en als Ziva Thorne over een beetje verstand beschikte, zou ze daar gehoor aan geven.
De zwartharige man keek als een wolf die zijn prooi in het vizier hield toe in een starend soort extase op het moment dat ze na enige twijfeling het flesje achterover sloeg. In zijn donkere, sombere tinten ging hij volledig op in de schaduw tussen de zwevende Cassiaanse kristallen waarin hij zich verscholen had. Alleen zijn goudgele ogen priemden duidelijk zichtbaar in die van haar, vastgepind op haar slanke hand, in de ban van de vloeistof in het flesje, als twee brandende hellevuren. Maar ondanks die opzwepende passie - dezelfde die hij voelde als hij een bruut verminkt lijk in een plas bloed bewonderde, of een naakte vrouw in zijn bed - behield hij ook een afwachtend, sereen geduld. 'Cassiaans IJswater,' smaalde hij, zijn mondhoeken omgekruld tot een zuinig glimlachje, zodra ze de volledige inhoud had ingenomen en het flesje afwachtend liet zakken. Hij zette zich af van de tafel waartegen hij leunde en stapte op haar af. 'Je zult het effect gauw genoeg voelen. Essentieel, om het even een naam te geven.' Niet helemaal; er waren tal van andere mogelijkheden geweest om haar binnenste tot een ijsklomp te transformeren - maar daar had hij simpelweg geen zin in. Bovendien was dit het extreemste en het toppunt van moeilijkheid in haar huidige staat. Van hoofden in een emmer Cassiaans IJswater duwen naar het een leerling in te laten nemen. Haar binnenste zou in een ijzige vlakte veranderen, ijskristallen vormden zich op haar ziel en enkel een al even extreme vorm van hitte kon die ijstijd doorbreken. Ze zou zelfs bewusteloos kunnen raken door de extreme kou. Maar hij zou het nooit doen als hij niet wist wat hij deed, wat de gevolgen konden zijn en als hij niet in staat was geweest om haar onmiddellijk te supporteren waar nodig.

<sub>Hier zat ze dan met haar verdorde puberale gewisheid, en oh, wat was het sneu, bijna lachwekkend om haar zo gebrekkig op haar stalen koude stoeltje te zien bibberen. Hulpbehoevend als een graatmager, bebloed, pas geboren kalf. Hij zou er bijna medelijden mee krijgen, really. En dan te bedenken dat ze hem weken, al dan niet maanden ontweken had om zich terug te trekken in een godvergeten dump en de minimum sprankeltjes van haar vuurmagie weer op gang te krijgen op kinderniveau. De frustratie die ze door had moeten maken bij de realisatie dat haar wil onderwerpen en haar hem toe kruipen de enige optie was die ze nog had moest buiten verwachtingen zijn geweest. Erbarmelijk. Het feit dat ze überhaupt nog iets van trots over kon hebben buitengesloten. In haar staat was het niet eens terecht om nog een greintje trots te hebben, maar ach - het was hetzelfde, oude, uitgemolken riedeltje. Zestien jaar en een utter fool. Een vals zelfbeeld van hier tot lichtjaren vandaan van de verste planeet. Maar kon ze daadwerkelijk alles aan, zoals ze onwaarschijnlijk dacht? Had ze het in zich om over haar zwaktes te triomferen? Hah. Nee. Hence the fact dat ze zich als het ware voor zijn voeten had geworpen, tot zo'n laag gezakt niveau dat hij gedoogd werd om haar nu Cassiaans IJswater te geven en haar driestige vuurmagie te vullen met de kleuren van zijn energie, een feit waar ze waarschijnlijk van zou walgen. Ah, de ware tere signatuur van de jeugd. Misschien rekte hij nog wat tijd om met haar te spelen, for the sake of his enjoyment. Dat mocht ook wel, vond hij - ze had al meer dan genoeg ergernis bij hem opgezweept. Neem nu het voorbeeld dat ze zojuist weer prachtig had neergezet door van haar plek te komen nadat hij haar duidelijk had geboden om te zitten. Dat zorgde dat ze in beweging bleef en dat was NIET het resultaat wat hij wilde. Verdomme, ze moest zijn geduld niet testen - de verschrikking die ze tot nu toe van hem had mogen beproeven was nog maar een pietluttige fractie van zijn ware aard. Hij kon veel angstaanjagender zijn dan ze dacht en ze wilde die kant écht niet van hem zien. Op het moment was hij nog tamelijk kalm (uiteraard op een wijze dat dit tot een griezelige kalmte was gerijpt, maar alas, hij was kalm). Het was beter voor haar als ze erin sloeg om dat zo te behouden, maar then again had hij al meerdere malen van haar naïviteit mogen proeven. They never learned.

Met de stompzinnige opmerking dat ze het koud had, iets dat zo klaar als daglicht was, besloot ze zijn reactie terug te stoten. 'Oh?' Hij kon er niet veel aan doen, of zijn mondhoeken krulden zich om tot een schamper glimlachje terwijl hij in een langzame beweging zijn armen voor zijn borst over elkaar heen sloeg en bijna geamuseerd op Ziva neer bleef kijken. Ze 'had het koud'. Ach jee. Als hij een Award kon uitreiken aan IQ zou hij die linea recta naar Thorne laten gaan, werkelijk, applause and congratulations. 'Seems like you're beginning to see the full picture. Well yes, Miss Thorne, that IS the prime purpose,' voegde hij er met een klein hoorbaar lachje in zijn stem aan toe. Niet dat ze het zo begrijpen, gemeenlijk gezien. Zijn kalme staat leek plotseling drastisch om te slaan toen zijn neus en mondhoeken opeens rimpelde in een woedende grauw en een hand zo hardhandig naar de rand van haar stoel schoot dat deze met twee poten van de grond kwam. Hij boog zich in zijn furiositeit dicht naar haar toe en hield de stoel intussen onder bevende nijd in balans. 'Mocht je mijn geduld nogmaals op de proef stellen binnen dit uur, dan zal ik je kleinzielige kunnen nog onwaardiger bewijzen en dat gezegd te hebben decreteer ik je om me van nu af aan te gehoorzaam - understood?' Het laatste woord in het Shadraans spatte hij figuurlijk in haar gezicht voor hij de stoel weer met een klap op zijn vier poten terecht liet komen en met een woedende snuif zijn rug rechtte. 'Do NOT try my patience,' lichtte hij nogmaals toe nu hij weer recht stond en boven haar uittorende, zijn blik vol wrok op haar gericht. Gore nimf. Was het niet duidelijk? Ze was exact de soort Raziaan waar hij een bloedhekel aan had, mixed met haar zwakke soort van afstotelijke lichtmagie. En hier; hier had hij de totale macht over haar, en dat moest ze weten. Het was beter voor haar dat ze zich hier bewust van was, want hij was niet van plan om haar met zachte handschoentjes aan te pakken. Hij nam een moment voor zichzelf om zijn toorn te bezinken. Lichtelijk geprikkeld liet hij de lucht die hij in zijn longen vast had gehouden in een langzame zucht via zijn neusgaten ontsnappen, en intussen bleef hij afgunstig op haar neerkijken. Wat een hopeloos geval was ze toch. Uiteindelijk keerde hij zich met een zwiep van zijn mantel van haar af en beende richting de deur van de ruimte. Onder een luid geknars sloot hij de zware enorme deur, met hoorbaar protest in de scharnieren die gegarandeerd stijf stonden van de kou. Er klonk een luide dreun die de rookachtige nevel van de kilte op liet waaien, viel de deur van de vriezer in zijn slot. There. Nu stond ze helemaal onder zijn hoede. Was ze volledig van hem. Een prooi om mee te spelen, hoe en hoe lang het hem maar bliefde.

Hij leek weer terug in de ban van volledige kalmte toen hij zich vervolgens weer naar Thorne toekeerde, vrijwel net zo kil als de temperatuur hier en nu. Er had zich zelfs een niet veel goeds betekenend glimlachje op zijn gelaat geplooid. Dan nu: the good part. Ze had geen idéé wat de effecten in het kleine buisje dat hij haar in een bijna galant gebaartje overhandigde teweeg zou brengen, maar ach, hoe meer plezier het hem zou gunnen. En brave Ziva Thorne nam haar medicijn nu in. Tien keer, misschien wel twintig keer sterker het effect dan een brainfreeze. Water dat zelfs te koud was om vloeibaar te kunnen blijven in de meest noordelijke Cassiaanse ijszee - en dat kwam niet door de toch al barre omstandigheden op het noordelijke halfrond van de waterplaneet. Het begon met een haast onhoorbare binnensmondse grinnik - maar hij kon het echt, eerlijk waar niet helpen. Veel langer dan twee seconden duurde het niet voor zijn lach schallend door de ruimte rolde. Niet eens luid, maar de manier waarop het werd gebracht was al genoeg om te weten dat het van vileine aard was. 'Oh, the smug on your face is absolutely priceless!' hij schaterde het er schaamteloos uit, zijn stem onder zijn grote vermaak de hoogte in schietend, waarop hij zich voorover boog en haar kin nog lachend door middel van twee vingers oprichtte en een kus op haar kruin plantte, alsof dat zijn token van dank moest voorstellen voor de entertainment dat ze hem gaf. Gangbaar deed het hem daarbij kennelijk niets dat ze onder de ijzige agonie ineengedoken zat en intussen met witgekleurde knokkels pogingen deed de pijn te verdragen. Ze moest hem er niet voor haten; het was louter zijn sadomasochisme dat de kop op kwam steken.  
Het volume van zijn lachen trok zich terug tot zacht gegrinnik op het moment dat ze het zichzelf kon toewijden om twee woorden tussen haar steken door uit te persen, hoewel zijn goudgele ogen nog steeds op haar gericht waren. Hij observeerde haar, zwijgend in alle talen. Pretlichtjes fonkelden nog achter zijn irissen. Ze slaagde erin eruit te brengen wat er nu volgde, en bij Medusa, het was bijna alsof ze stond te trappelen om zijn volgende stap te mogen evenaren. 'Now then..' Met alle plezier. Er leek iets vreemds te gebeuren. Rook leek plotseling uit het niets te verschijnen op zijn dijhoogte - of het leek in ieder geval op rook. Flarden van bijna tastbaar aanziende schaduwen, als dikke rollende zwarte rookwolken die zich door de ruimte verspreidden, kringelden als een kolkende substantie aan de linkerzijde van zijn heup en namen een langwerpige vorm aan. Het volgende moment verscheen er in een paarse flits iets concreets aan zijn heup, maar hij liet haar niet de tijd nemen om te zien wat het was, want in een fractie van een seconde klonk er een zwiepend geluid door de ruimte en sloeg hij toe. Het bleek zijn rapier te zijn die hij door middel van duistere transportatiemagie aan zijn zijde had geroepen en waar hij zonder een moment van twijfel de stoel ontdaan had van zijn poten, maar hij was wel zo genereus genoeg om een arm om Thorne's middel te slaan en haar op te vangen voor ze tegen de grond zou slaan. Geleidelijk plaatste hij haar op de ijskoude grond en twijfelde er niet aan om een paar stappen achteruit te zetten en de zwevende Cassiaanse ijskristallen met een gebaar van zijn hand van hun plek te laten komen. Hij maakte het zo dat hij er zeker van was dat de kristallen zo gepositioneerd waren dat ze op nog geen enkele paar centimeters van haar zijdes zweefden. 'Nu laat je de kilte even bezinken,' antwoordde hij simpel. Voordat de échte praktijk begon.</sub>

- My apologies voor mijn extreem late antwoord!

I. luxuria      II. gula      III. avaritia      IV. acedia      V. ira      VI. invidia      VII. suburbia

<sub>De zonderlinge uitdrukking van sereniteit op zijn gelaat sprak boekdelen. Alsof er geen sprake was van ondermijnen. Alsof hij haar niet geestelijk tormenteerde. Alsof het een doodgewone, normale gang van zaken was in het dagelijkse leven van de Hoofdmeester. Menig persoon die de vele complexe lagen van hem uit had weten te pluizen, zou verklaren dat dat juist hetgeen was wat hem - een hoogstaande man met de naam Savador Jaellvías Douglas Sathandiai - zo'n evenbeeld met het kwaad maakte. Hoe was je eerste kennismaking met de Hoofdmeester, lieverd? Je staarde een tiental seconden naar die barmhartige vraag in het handschrift van je moeder, zwart tegen gelig perkament, je eerste brief sinds je op de academie zit. 'Goed,' schrijf je terug. 'Niet veel te melden.' Ergens in je achterhoofd broeide de opvatting dat het een man was met ogen als een hongerig roofdier en een ijzige tong als zilver, intimiderend, streng - genadeloos zelfs, misschien - maar je wilt niets met de gedachte doen, wilt hem nog niet plaatsen en officieel maken en meelopen met de rest van de menigte die je waarschuwden die dag, in de loutere wetenschap dat je het zelf wel zou zien. Was het immers niet zo dat de beste man je een gouden kans gaf op zijn school, één van de besten in Kovomaka? Achter die immense kasteeldeuren van Starshine Academy dwaalde zelfs (niet een gouden, maar een diamanten) gelegenheid om hoogstpersoonlijk te worden aangewezen als opvolger van de Legendarische Magiër, Heer of Vrouwe over de magie zelve, eeuwige vertegenwoordiger van je thuisplaneet. Dan was het toch de grootste eer in je nog priele leventje als je op zo'n school werd toegelaten. Je kwam pas kijken en daar zweefde hij, die opportuniteit om in één klap alles te bekomen wat een magiër zich maar kón bekomen! Dat was een vrijgevigheid, een fortuin voor je toekomst. Allemaal mogelijk gemaakt door de zwartharige Shadraan die statig achter zijn bureau zat, onderarmen keurig over het houten blad gevouwen naast zijn zilveren naamplaatje. Mr. Sathandiai slecht van aard? Kwaadaardig? Natuurlijk, hij had zijn bepaalde manier van aanpak en bijtende humor, wellicht hier en daar een gewoonte waar menig bijstander het hoofd om zou schudden of zelfs de gedachte ophaalde dat er een klein steekje los zat - maar dat de medeleerlingen om je heen dat omzetten naar het beeld van de antichrist, was dat louter niet gewoon een resultaat van die onofficiële eendracht? Bewoog je je als een individu tussen die vele clusters aan groepjes in de gangen, dan kwam je tot de conclusie dat het niet zozeer slechts verhaaltjes waren met een kern van waarheid, maar dat het verhaaltjes, ontstaan en voortgeweven uit niets meer dan ontzag, wanbegrip en vooroordelen waren. Inderdaad, dat waren ze precies: ontzag - wanbegrip - vooroordelen. De zwartharige man torende boven Ziva Thorne uit en herhaalde die drie woorden in zijn hoofd, als een tantum, een oorlogsdrum. Naast zijn heup balde zijn vuist zich, ontspande zich vervolgens met gespreide, bevende vingers, alsof hij uit zijn eigen lichaam en vervloekte geest wilde kruipen, balde zich weer.
 
En uiteindelijk kwam je erachter. Exact drie maanden gingen aan je voorbij en daarvoor had je zo al je speculaties; een soort voelbaar aura dat je rillingen bezorgde wanneer hij het lokaal binnenkwam waarin je les had om een aantal formulieren door te geven, een vreemd te plaatsen emotie van wanhoop als zijn kille ogen zich in de jouwe haakten wanneer hij je passeerde, dat er niets te lachen viel, hoe komisch zijn sarcasme soms ook kon zijn, en tenslotte de realisatie dat zijn dreigementen niet alleen dreigementen waren. Onder de hersenpan van die nachtschim leefde een beknopt talent van manipuleren en verwringen, van tere wonden openhouden en er zout in strooien. Dat hij de onzichtbare touwtjes in handen had werd al gauw bekend, maar wat erna kwam. Hij ging in je hoofd zitten. Daar bleef hij, en zelfs als hij er niet was, bleef daar nog zijn schaduw plakken om je 's nachts in je dromen de beloofde hel te bezorgen. Was het niet zo?
Hij draaide zich om. Liep van haar vandaan. Pakte iets. De klakkende tikken van zijn lage herenschoenhakken galmden door de bedompte ruimte in zijn benende pas, die een soort akelige vastberadenheid verrieden.  

Had ze nu werkelijk ook maar even het idee gehad (met haar afschuwelijke vergiftigde gestalte en haar ongelikte brutaliteit, de vuile blikken die hem najoegen - zoals ze dat altijd deden, en alsof de hare erbij nog niet genoeg was; het oneerlijke deel dat zich manifesteerde als parelblauwe ogen die voor hem gebarsten, door condens beslagen spiegels naar het verleden waren) dat hij haar hier naartoe had gelokt om haar te helpen? Onder alle haat en afkeer zwoegde hij dagelijks, een walm van negativiteit waar hij doorheen walste, iedere keer opnieuw. Maar als daar een leerlinge tussen zat met de ogen van zijn vrouw en de platgewalste, naïeve, haatvolle persoonlijkheid van de doorsnee tiener, diezelfde leerlinge haar lippen op de zijne drukte en op hetzelfde moment een mes in zijn diepste wonden stak, deze tientallen keren ronddraaide en hem tenslotte terugsloeg met de welbekende haat: dan stak je simpelweg te diep. Ze was als een onbekende schim die zich in illusie voor leek te doen als zijn vrouw, zijn wereld, om diezelfde droomwereld vervolgens vrijwel letterlijk te verscheuren wanneer haar huid open spleet en er hissend de lange tong tussen slagtanden krulde van een bedrieglijke nimf. Eén van de vele toeschouwers uit zijn leven in de court van leven en dood waar hij eindelijk door een hogere jury werd veroordeeld voor al zijn zonden, die witte maskers droegen zonder uitdrukking. Er knapte dan uiteindelijk iets in hem. Wat er dan volgde was een demonstratie van de daadwerkelijke terror die als vurige roddel de rondte deed. Ironisch genoeg was dat automatisch een terugslag op dat hij menselijk was, want mensen knapten op een gegeven moment in zo'n situatie. Dit was zijn moment. De beloofde 'praktijk'.
Een siddering gleed over zijn ruggengraat terwijl hij naar een hoek van de vriezer liep, een witte katoenen doek van een vormeloze bult trok en zijn ouderwetse grammofoon onthulde. Hij kuste de goudgelakte hoorn en plaatste onder één wijsvinger de naald op de plaat, die begon te draaien en krakend naar de melodie zocht. Een ogenblik later vulde de ruimte zich met zachte klassieke muziek.
Het was alsof hij zich er op had voorbereid, het vele stappen van tevoren had uitgedacht en het onder al zijn acts intussen in zijn ongezonde hersenkwabben afwoog om alles tot een perfect geheel te laten verlopen. Het maakte hem woest, wetende dat hij een week later met zijn handen in zijn haar tegen een muur ineengedoken op de grond zou zakken. Het maakte hem furieus, wetende dat een leerlinge hiertoe in staat was die ondertussen in haar domme, domme onderbewustzijn ook zijn wonden openreet. Zijn geklauwde handen zouden zich plotseling aan de proefwerken die hij op een dinsdagmiddag nakeek vergrijpen en tijdens een eenzaam avondmaal spatten er dan borden kapot tegen de muur, gevolgd door zijn panzanella-salade met balletjes falafel, die in drassige kluiten op het dressoir en de lampenkap belandden, vlakbij haar fotolijstje, en ze zou niets anders doen dan hem triest aanstaren in haar eeuwige bevroren houding. Maar ze zou niet uit haar lijst stappen en haar armen slaan om zijn zwaar hijgende bovenlichaam. Ze zou niet zijn trillende handen in de hare nemen en het bloed er zorgvuldig met een vochtig doekje af deppen, helpen zijn sporen te wissen. Ze zou hem niet over het bed trekken, over haar heen, en zijn hevig bonkende hoofd op haar decolleté laten rusten, als een kind bij zijn moeder - de echo van het moederzoekende hopeloze kind dat hij diep onder de lagen van die trotse man was. Niet meer. Die rust was weg, kon hij niet meer verkrijgen, terwijl de chaos zich verduizendvoudigde. Het was de gewoonlijke geplogenheid om de schuld dan af te schuiven op zijn studenten, het verleden, het heden en de toekomst. Op Ziva Thorne, die de pech had om rond te lopen met de ogen van zijn vrouw, en de bekende afgunst jegens hem.
Zijn lippen onder zijn uit pure woede gerimpelde neusbrug prevelden dingen in het Shadraans, tot Heer Deshas, zijn enige vriend, tot zijn moeder - zijn toevluchtsoord - bij wie hij zich niet meer achter haar rokken kon verstoppen, en tot de Goden van de Duistere Planeet, misschien wel voor vergiffenis. Maar vooral tot zijn moeder, Eleanora Sathandiai, een beroemde operazangeres, wiens stem boven de serene pianoklanken zweefde en hem nu Schubert's Ave Maria toezong uit de hoorn van zijn grammofoon, als een zijdezachte streling van een onzichtbare spookhand langs zijn wang. Ze was hier op dit moment bij hem, stelde hij zich voor, en vertelde hem dingen. Dat het goed was en dat het niet hij was die hier fout aan had, dat ze altijd zijn jongen zou blijven. Dat hij niet alleen was. Haar stem uit de grammofoon die kraakte van de kou mocht dan een veertig-jaar geleden zijn opgenomen; ze was hier, op dit moment, bij hem. Daarna trapte hij met tranen in zijn ogen de bolster van een metalen ton en pletste in één keer een dikke stroopachtige substantie over het lichaam van de zeventienjarige, tot ze zo doordrenkt was dat ze er als het ware in baadde, een regenboogkleurige plas als een vormeloze cirkel om haar heen. Het was niet zijn schuld. Hij had hier geen fout aan. Moeder bracht hem die boodschap zelf over.

Maar god verhoede dat hij een keer brak voor het oog van de buitenwereld, daar waar hij zijn imago zo perfect had opgebouwd dat hij zich er wel aan moest houden, de welgemoedelijke zakenman die nooit of te nimmer negatief in de plaatselijke kranten stond. Daarachter was hij de bloed- zweet en tranen-spuiende machine die gedreven werd door geldbriefjes, eentje die zwart zag van zijn eigen roet waarin hij zondigde. Het had hem door de jaren heen gekneed tot de persoon die hij vandaag de dag is en op die wijze verpest. Kwamen ze erachter en kwam zijn instabiliteit tevens aan het licht, dan werd het op den duur niet zo'n moeilijke opgave om hem te linken aan verdachte zaken. Uiteraard zou de overheid onderzoek verrichten en alas, daar kwam dan zijn gevreesde waarheid uit. Zijn status werd dan platgeslagen als een nietige vlieg, zijn kinderen werden bij hem weggenomen, hij sleet de rest van zijn leven achter tralies en de kans was tien op tien dat hij daar ook zijn dood tegemoet ging. Hij had dan letterlijk niets meer. Niemand die daar achter mocht komen. Niemand die ook maar het flauwste idee had hoe gekmakend zwaar het was om zo'n leven te leven, zevenendertig jaar lang. Trots was dan niet meer van belang, weggenomen in die brute bries van realiteit. Hij had de angstige belofte met zichzelf gemaakt dat hij nog liever zijn eigen leven nam dan dat hij verslagen werd, zoals hij het dan zou ervaren, door het leven zelf. Dan kwam het allemaal neer op één enkele conclusie: zelfs hij kon niet ontkomen aan zijn eigen manie. 'Vuile marionet van de meute -'
Het vat rolde over de vloer bij hen vandaan, zijn laatste druppels uitlekkend. Van prevelen en vervloeken, struikelden zijn lippen en zijn slangentong nu over andere woorden, in eerste instantie te zacht en te snel om te kunnen verstaan, maar uiteindelijk als een schelle echo door de ruimte ketsend boven de dansende vlam die laaiend oprees op zijn handpalm: 'ontzag - wanbegrip - vooroordelen'.
'Ik zal je leren vlammen,' slaagde hij er uiteindelijk in om sissend over zijn lippen te krijgen.</sub>

Ave Maria/wat hij op zijn grammofoonplaat afspeelt: