Een kille wind leek naar hem toe te komen, terwijl hij de koude trappen naar de kelder afliep. Zijn voetstappen waren licht en elke stap maakte enkel een zachte klop. Die nauwelijks te horen was, zelfs omringd door deze oude muren. Zijn ademhaling was kalm terwijl hij met gesloten ogen zijn weg vervolgde. Zijn nieuwe thuis, als hij het zo mocht noemen was een zeer… Hoe moest hij het zeggen. Belovende plaats waar hij zich zelf werkelijk thuis kon voelen. Hij was niet een van de moeilijkste wanneer het kwam op een verblijfplaats. Hij had al te veel rondgereisd om zich om zo’n dingen zorgen te maken. Hij was ook snel tevreden. Maar deze plek, deze school had iets dat moeilijk te beschrijven was. Alsof er een soort van geheim rond ging die mensen over heel het universum er naar toe trok. Misschien voelde hij zich hier goed omdat het een oud gebouw was met een rijke geschiedenis een geschiedenis die hij graag beetje bij beetje wilde ontrafelen en waar hij ooit in de toekomst zelf zou aan toebehoren. Ook kon hij zijn dagen slijten in de bibliotheek met duizenden boeken die hij zelf nog moest gaan ontdekken. Wat hem zeker maakte dat hij deze plek niet snel zou gaan verlaten. Maar ook de mensen hier trokken hem aan. Alle soorten alle maten. Elk met hun eigen verhaal. Verhalen die hij graag zou horen, weten en toch als een geheim wou laten. Hij kon het zien in hun ogen, iedereen had zijn eigen wezen en toch stonden ze hier in deze school allen met elkaar verbonden. Wat een unieke ervaring was. Hij was hier toegekomen net op het einde van de zomer en nu de herfst was aangebroken. Kon hij genieten van alle kleuren die de bomen hadden.
Niet veel mensen konden het zien, de meesten namen het als natuurlijk. Hoe de bomen langzaam leken te sterven, de bladeren verkleurden in warme tinten om dan uiteindelijk naar beneden te dwarrelen en op de grond te rotten. Voor hem was het nog steeds een wonderlijk gebeuren. Dat ook weer leidde tot het verband in het leven.

Langzaam opende hij zijn ogen in de duisternis van de oude hallen van de kelders. Een koele lucht vulde zijn longen. De oude muren leken geen warmte toe te laten en geen koelte door te laten. Het was een vochtige lucht, iets waar hij zelf wel van kon genieten. Zijn turquoise blauwe ogen gleden over de muren. Zelf al waren deze hangen net gerestaureerd het was nog steeds een prachtig zicht. Hoe ze de oude lijnen en gebruiken hadden behouden om de muren hier tot stand te houden. Waarom hij hier naartoe was gedwaald. Deze gangen waren de perfecte plaats om op zijn eigen te zijn. De stilte die hier heerste, zorgde er voor dat hij al zijn gedachten op een mooie rij kon plaatsen en zelfs heel even alles los kon laten. Ook was het de perfecte plaats om over zijn toekomstige lessen na te denken. Hij wist heel goed dat Literatuur niet één van de meest populaire klassen was. Hij kon dat ook wel ergens verstaan. Maar het was ergens ook wel triest dat de mensen niet inzagen hoe magisch literatuur werkelijk kon zijn. Altair haalde heel even een diepe adem. Het was jammer dat sommigen het niet zo zagen. Maar dus was het zijn taak als meester nu om zijn studenten het mogelijke te laten zien en hun vertrouwd te maken met de magie en pracht dat er in de literatuur verborgen zat. Hij was alle sinds blij met het feit dat zijn Stagiair Aloiysius een levendige man leek te zijn met een groot liefde voor de literatuur en alhoewel ze een jaar verschilden in hun leeftijd. Hoopte hij van zeerste dat dit geen problemen zou brengen in hun relatie. Hoewel hij zelf een man was die de eenzaamheid meestal prefereerde. Omdat de meeste mensen in zijn ogen zo onbenullig en onwetend over kwamen. Hield hij het toch lever op respectvolle relaties tegen over anderen. Hij hemzelf vermeet liever problemen dan dat hij er creëerde. Iets wat meer mensen in zijn ogen ook meer zouden moeten proberen om te doen. Maar helaas was het niet zijn recht om mensen zo te manipuleren dat ze dat ook daadwerkelijk zouden gaan doen. Hoewel het in zijn ogen hun leven en vooral het zijne zo veel gemakkelijker zou maken.

Hij sloot zijn ogen weer even een lichte geniepige glimlach speelde om zijn lippen. Zijn kleine manipulaties en het spelen met mensen door hun daadwerkelijk aan het denken te zetten was voor hem momenteel meer dan voldoende ook was hij zeker dat hij voldoening zou vinden in zijn lessen. Hij hoopte alleen maar dat hij zijn leerlingen kon gaan verbazen. Ook moest hij er zeker van zijn om  Aloiysius zo veel mogelijk met de lessen te betrekken. Hij zou daarvoor zeker nog eens met de jongeman moeten gaan spreken. Misschien was het ook wel eens een idee om de stagiair een les op zijn eigen te laten opstellen en geven terwijl hij zou toekijken. De beste wijze om te leren was door ervaring op te doen, en de enige manier om dat te verkrijgen was door daadwerkelijk dingen te gaan verwezenlijken.

Zijn geniepige glimlach verdween al snel toen hij de aanwezigheid van een ander kon voelen. Leek er op dat zijn éénzaamheid vandaag van korte duur zou zijn. Hoewel hij ook wel nieuwsgierig was naar wie er hier zo vroeg zou ronddwalen. Een verloren ziel? Zijn ogen waren nog steeds gesloten toen zijn mond openende en zijn woorden zijn lippen verlieten. ”Is het niet een beetje te vroeg om als een dief in de nacht hier rond te sluipen?” Na deze woorden opende hij rustig zijn ogen om de andere recht aan te staren. Zijn kalme houden brak niet terwijl hij tot een stop kwam op een paar meters afstand. ”Of misschien wat te laat.” Het was te zien uit welk punt je het bekeek. Voor de één was het nog te vroeg, voor de ander was het nog te laat. En misschien voor sommigen, was het juist de perfecte tijd en plaats.

Jayla liep door de gangen heen. Ze kwam bij een stukje aan waar niemand was behalve 1 persoon. Ze vroeg zich af wie er ook zo vroeg op was, maar ze kreeg niet eens de tijd. Hij kwam dreigend op Jayla af. Normaal bleef Jayla wel rustig, maar er was zo veel negatieve om hem heen dat Jayla meteen weg sprintte. Ze rende door om hem kwijt te raken. Even sloot ze haar ogen, wat niet het beste idee was. Jayla struikelde. Meteen schoten haar ogen open. Ze was in een donkere ruimte. Jayla raakte langzaam in paniek. Ze sloot haar ogen, maar stond wel op. Jayla hoorde stemmen en meteen deed ze ook haar handen op haar oren. Ze moest hieruit zien te komen. Ook was het vochtig. Jayla probeerde haar ademhaling normaal te krijgen. Ze zette een paar passen haar voren. Ze opende langzaam haar ogen en kon nog steeds niks zien. Weer raakte Jayla in paniek en in haar paniek zette ze een paar passen vooruit. Ze gilde bijna, weer hoorde ze de rare stemmen. Wat haatte ze zulke donkere ruimtes. ”Is het niet een beetje te vroeg om als een dief in de nacht hier rond te sluipen?” Jayla schrok zich dood van de stem. Was dit ook een stem van haar gedachtes. ”Of misschien was te laat.” Ging de stem verder. Jayla knipperde een paar keer met haar ogen. Een jonge man stond voor haar. Hij was zeker geen leerling. Nog steeds in paniek keek ze hem bang aan. Ze was niet bang voor hem, maar voor de donkerte om hem en haar heen. Ze stond te trillen op har benen en haar hart klopte in haar keel. Jayla wilde dat ze niet zo bang was voor donkere ruimtes. Kon ook niet eens een keer opletten waar ze naar toe liep. Jayla gaf geen antwoord op zijn vraag.

Naarmate zijn ogen zich aanpaste aan de vormen van de persoon voor hem. Kon hij haar duidelijker onderscheiden in de iets wat donkere gangen. Het was wel duidelijk dat dit meisje een leerling was. Iets wat hem nou niet echt verwonderde. Hij verwachte wel dat meer mensen nieuwsgierig waren naar deze gangen en wat er zich hier allemaal bevond. Mocht hij zelf een student zijn zou hij waarschijnlijk ook hiernaartoe komen om te zien welke geheimen zich hier bevonden en wat hij er allemaal van kon leren. Zelf nu als leerkracht was dat nog steeds iets dat hij zou doen. Hoewel dit niet het doel was van zijn wandeling vandaag. Hij bleef op een beleefde afstand van haar staan terwijl hij wachtte op iets van een reactie. Een reactie die leek uit te blijven. Hij liet zijn ogen rustig over haar glijden. Voor ze zich richtte op de angstige blik in de hare. Een licht hum geluid verliet zijn lippen. Uit haar reactie kon hij drie dingen afleiden. Het was duidelijk genoeg dat ze angstig was. Hij was niet zeker of die angst gericht was op hem. Het kon zeker zijn dat ze geschrokken was van zijn plotselinge vertoning en niet door had gehad dat hij hier ook aanwezig was. Een tweede reden voor de angst kon zijn dat ze misschien verloren gelopen was en haar weg niet terug kon vinden. Iets wat in deze gangen zeker een optie was. Hij was er zeker van dat zelf hij soms eens wel even zou moeten zoeken om zijn weg terug te vinden. Hoewel hij zelf niet zou gaan panikeren en een logische oplossing zou gaan vinden op zijn probleem. Een derde optie kon zijn dat ze bang was van iemand anders. Iemand die hier misschien ook ergens aan het rond dwalen was op zoek naar haar. Iemand of iets.

Hoewel de reden van haar angst op zich niet veel uitmaakte voor hem. Normaal gesproken zou hij haar met rust laten. Mocht hij een gewone bezoeker zijn of student. Hij raakte liefst niet verzeild in andermans problemen als ze daar niet zelf naar vroegen. Maar nu dat hij een leerkracht was. Wist hij goed genoeg dat het zijn verantwoordelijkheid was om voor leerlingen te zorgen en ze vooral goed te begeleiden. Dus nu moest hij haar eerst en vooral proberen te kalmeren. Iets wat makkelijker zou zijn mocht hij haar kennen. Langzaam ademde hij wat dieper in, voor zijn volgde woorden zijn lippen verlieten. ”Of misschien verloren gelopen?” Langzaam nam hij een paar stappen vooruit om dichter bij haar te komen staan. Hoewel hij nog altijd wat afstand behield. Hij wou haar niet meer op stang jagen of… Weg jagen. Mocht ze weglopen was hij namelijk niet van plan om achter haar aan te gaan. Zo ver nam hij zijn verantwoordelijkheid nu ook weer niet op. Hij liet zijn woorden even bezinken terwijl er vele andere opties door zijn hoofd gleden om nog meer tegen haar te zeggen. Misschien was het, het best om eerst de reden van haar angst te achterhalen. Ze was jong… een jaar of 13-14. Dat leek zo ongeveer juist te zijn. ‘Hmm.’ Heel even gleden zijn ogen van haar af en terug in de donkere gangen. Het leek er toch niet op dat iemand anders aanwezig was. ”Bang voor het donker?” Een angst die bij velen voorkwam. Een jammerlijk gedoe. Het was een schande dat zo velen niet inzagen hoe prachtig het duister wel niet kon zijn. Hoe relaxeren, stilte, rust… wat hij verwachte in de eeuwige slaap na dit leven. Zijn gedachten dwaalden weer even rond voor hij zijn ogen en aandacht weer op het meisje richtte.

”Of misschien verloren gelopen?” "Kan." Mompelde Jayla zacht. De man kwam een paar stappen dichterbij. Jayla bekeek de man eens goed. Hij was waarschijnlijk een leraar. Mooi zo, dacht Jayla. Zou ze Sahra kunnen bereiken. Jayla probeerde contact te maken met haar wolf, maar ze te ver weg. ”Bang voor het donker?” Jayla wilde ja antwoordde, maar meteen dacht ze erachter aan dat het best raar zou klinken. Waarom zou je dan hiernaar toe komen. Jayla besloot toch om het te zeggen "Uh ja." Ze hoopte echt dat het niet raar klonk. "Ik keek gewoon niet waar ik naar toe rende." Jayla keek snel achter om, maar de jongen was haar niet gevolgd. Ze had hem vast afgeschud. Meteen daarna richtte Jayla haar aandacht weer op de man voor haar. "En U bent?" Begon ze. Jayla hield er niet van om de hele tijd u te zeggen, maar als het een leraar was hoorde je hem in het begin zo aan te spreken, althans dat vond Jayla. Jayla wist dat er kinderen waren die daar anders overdachten.

Het meisje mompelde wat na dat hij zijn conclusie had getrokken dat ze waarschijnlijk verloren was gelopen. Het was stil. Maar toch kon hij haar zachte stem duidelijk genoeg onderscheiden en duidelijk genoeg horen wat ze zei. Zijn turquoise blauwe ogen bleven haar doordringend en zonder enige emotie aankijken. Hoewel deze ontmoeting zijn eerste plannen te niet deden. Bleef het een aangename verrassing voor hem. Het meisje leek een heel interessant persoon in zijn ogen. Zijn gevoel daarover vergrootte toen ze meteen na zijn vraag of ze bang was voor het donker achter haar keek. Zijn ogen volgden haar blik in de donkere gangen. Er was niets te zien dan duisternis en de paar fakkels die na elkaar zaten te branden. Ze gaven voldoende licht af om te zien, maar niet genoeg om alles volledig met licht te vullen. Wat er voor zorgde dat er veel plaatsen in donker schaduwen waren verdronken. Wat deze oude plek iets griezeligs leek hebben. Door dat de vlammen bewogen leken de schaduwen ook continue te bewegen. Wat sommigen het gevoel zou kunnen geven dat er meer was hier dan dat ze konden zien. Dat er iemand of iets was dat ronddwaalde in deze gangen en zich voortbewoog in de duisternis. Wat een prachtig horror verhaal kon opleveren nu dat hij er zo over na dacht. Het was het perfecte verhaal om kleine kinderen de stuipen op het lijf te jagen en ze een nacht wakker te houden. Dat ze bij elk geluid rillingen over hun rug zouden krijgen. Maar hier was het niet zomaar een verhaal. Hij was er zeker van dat deze school. Deze oude, oude school, heel veel verborgen hield. Maar hij was er ook bijna zeker van dat alles verborgen zou blijven.

Zijn ogen richtte zich weer op haar toen ze terug zijn richting uitkeek. Hij knikte heel lichtjes bij haar antwoord op de vraag of ze bang was van het donker. Dat verklaarde meteen de angstige blik in haar ogen. Misschien was ze daarom ook wel geschrokken door zijn plotselinge verschijning. Maar misschien kon ze zichzelf ook wel gelukkig prijzen dat ze hem tegen was gekomen hier. "Ik keek gewoon niet waar ik naar toe rende." Hij luisterde voorzichtig naar haar woorden en knikte nogmaals. Wel hier in deze gangen was dat niet het beste idee. Vooral omdat het zicht hier ook al minimaal was. Hoewel haar angst voor het donker waarschijnlijk ook een grootte rol had gespeeld. Maar als ze bang was voor het donker, dan waarom was ze hier naartoe gekomen? Rende, waarom zou ze zelfs rennen. Hoe meer vragen hij zelf oploste te meer ze her er leek te geven. Hoewel hij zichzelf niet zou gaan bemoeien met dat zo zaken. Er moest een goede reden zijn, dat ze hier verzeilt was geraakt. Zijn gedachten dwaalden weer helen af terwijl hij terug in de gang keek. ”En U bent?” Haar zachte stem drong nauwelijks oor hem door en het duurde wel even voor hij haar terug aankeek. ”Altair.” Zei hij rustig. Voor hij voorbij haar stapte. ”Master Altair, voor jou.” Hij stopte weer en keek achterom terug naar haar. ”En mag ik de eer om te weten met wie ik het genoegen heb?” Het was makkelijker om haar aan te spreken met haar naam. Alhoewel hij dat waarschijnlijk niet vaak zou doen. Hij was ook niet van plan om haar hier achter te laten. Integendeel hij was van plan om haar uit te nodigen om hem te vergezellen in zijn wandeling. Dan had hij zijn verplichting als leerkracht uitgevoerd en had zij geen reden om angst te hebben. Hier in de Dungeons.