Het was winter geworden hier op Star Shine. Dat was wel fijn voor de water magicians en een ieder die niet zo veel van warmte hielden. Vooral een specifiek wezen voelde zich hier het beste op haar gemak. Nu hoefde ze zichzelf niet zo uit te putten door constant de temperatuur om zich heen omlaag te drukken met haar magische gave. Hoewel dit niet verder ging dan het water te laten bevriezen of ijzige temperaturen om zich heen te creëren. De draak die haar eigen ijs grot gemaakt om er in te kunnen overnachten. Haar grote ogen opende zich traag en genietend van de kou om haar heen. Ze tilde haar kop op en schudden deze even voor ze luid begon te geeuwen. Het was pas nog niet lang geleden dat ze uit haar ijzige gevangenis was bevrijd. Tenminste zo voelde dat voor haar. Tyr was het bewijs dat niet alle mensen slecht waren en erop uit waren om magische wezens te doden. Al voelde ze zich nog niet op haar gemak bij de grote wit harige reus die ze van een afstandje wel eens had zien lopen. Ze kwam al een tijdje niet meer in de buurt van het kasteel, omdat ze wist dat de zoals de mensen hem noemde Witcher daar veel rond hing. Shyvana veranderde zich in haar meer menselijkere vorm en bleef nog deels dierlijk. Ze behield haar draken kop, maar ze had zins kort uit gevonden dat ze nog menselijker kon lijken, maar die vorm was nog erg vermoeiend om die lang aan te kunnen houden. Dus deed ze dat rustiger aan om zichzelf er aan te wennen die meer te gebruiken. Ze liep de immense hoge ijs grond uit en had nu meer de lengte van een gemiddelde volwassene. Ze liep richting het meer die deels bevroren was. Ze keek er even over uit voor ze diep adem haalde en er een ijs koude lucht uit liet ontsnappen die zich over het meer verspreiden waardoor ze het water nog verder bevroor. Ze hield bij een rots formatie die verder het water in stak wat vrij zodat de vissen daar nog lucht zouden kunnen halen als ze dat wilde natuurlijk. Ze hield altijd oog op de natuur. Er waren ook al wat leerlingen met schaatsen in hun handen richting het meer gelopen om te gaan schaatsten. Ze keek met een lichte geamuseerde blik toe. Ja ze mocht de mens wel, Zolang ze haar niets deden of lieten schrikken natuurlijk.

( Jhasira )

Jhasira liep door de sneeuw richting het stille meer. Ze voelde de sneeuw op haar huid neerkomen. De sneeuw smolt door de warmte van haar lichaam en drupte langzaam als water van haar af. Wat een heerlijk gevoel heeft de winter. Jhasira stond even stil, ze sloot haar ogen en spreidde haar armen. Ze genoot van dit rustgevende moment. Het moment werd al snel onderbroken doordat een student tegen haar op botste. 'oh sorry' hoorde ze, de student rende snel door richting het meer. Jhasira kon nog net zien dat deze student schaatsen uit haar tas had steken. Jhasira bedacht zich opeens dat het meer bevroren zou zijn en dat het waarschijnlijk druk zou zijn met schaatsende studenten. Ze had gehoopt dat het wat rustiger zou zijn, zodat ze haar magie wat zou kunnen oefenen.
Op dat moment kwam Nana uit het bos rennen. Nana probeerde zich al snel aan Jhasira op te warmen, het arme beest trilde. 'ach Nana, in de wintertijd heb jij het altijd zo moeilijk' Fluisterde Jhasira in haar oor. Vervolgens gaf Jhasira haar sjaal aan Nana. Nana gaf een waarderende brom.

Eenmaal bij het meer aangekomen zag ze allemaal verschillende wezens die plezier hadden in de sneeuw. Ze besloot om hier wat rond te kijken. Als het nacht wordt zullen de andere wezens wel weer naar hun warme plekjes gaan. Dan kan Jhasira rustig haar magische krachten op de proef stellen.
Jhasira liep samen met Nana in het bos rond het meer. Het prachtige uitzicht van de ondergesneeuwde boomtoppen kalmeerde haar. Het enige wat ze om zich heen hoorde was het geluid van de vleugels van winterelfjes en het geroezemoes van schaatsende studenten in de verte. De winterelfjes vlogen rustig om haar heen. Ze straalde winters blauw licht af. Het prachtige licht hypnotiseerde haar. Hoe langer ze hiernaar bleef kijken, hoe meer ze in trans raakte.
'WOEF' riep Nana uit het niets. Nana zette het op een sprinten. 'Wacht Nana!' Jhasira schrok wakker en rende zo hard als ze kon achter haar aan. Op den duur verdween Nana uit het zicht. Jhasira stopte met rennen. Ze probeerde wat op adem te komen. Ze maakte zich zorgen om Nana. 'Wat is er gebeurd?'. Jhasira keek om haar heen. Ze stond voor een grote ijsgrot. Jhasira kreeg een vreemd gevoel in haar maag. De kans is groot dat Nana hier naar binnen is gerend. Maar... Wat voor wezen zou hier kunnen leven? Jhasira probeerde rustig te ademen. Voorzichtig liep ze richting de grot. Keek nog een paar keer om haar heen. Het viel haar op dat het doodstil was. De winterelfjes waren verdwenen en ze zal nu wel ver van het meer af zijn. Jhasira trilde van angst en liep voorzichtig de grot in.

Het was altijd leuk om te zien dat ook andere wezens van de winter konden genieten. Shyvana keek nog even toe hoe de leerlingen vol plezier aan kwamen rennen en daarna hun schaatsten aan trokken om daarna eerst voorzichtig hun eerste stappen op het ijs te wagen. Shy liep zelf ook naar het bevroren meer toe en plaatste haar poten op het ijs die lichtjes kraakte. Maar dat was gezond en dat kon je altijd horen wanneer je op natuur ijs ging staan. Ze had zelf geen behoefte aan die vreemde ijzers onder haar zolen. Nee ze deed het zo. Ze tilde haar klauwen iets op zodat ze het ijs niet beschadigen zou en zetten even een sprintje in om daarna zich te laten glijden. Ze maakte een bocht om een stel leerlingen heen die haar even vreemd aan keken. Ze hadden vast niet verwacht dat een Adviseur zich zo kon uit leven op het ijs? Maar dan kende ze haar nog niet. Shyvana maakte verschillende sprongen waarbij ze haar vleugels strak tegen haar rug drukte waardoor ze prima springen kon zonder lucht te vangen. Daarna maakte ze verschillende floxen en pirouetten. Maar ze genoot er gewoon van. Toen Shyvana weer richting de kant gleed hoorde ze een stel leerlingen even klappen. Ze keek om en boog daarna lichtjes. Winter was voor haar gewoon een heerlijk gevoel en met rustige stappen liep ze verder richting haar grot. Ze had vast weer een paar bezoekers? De leerlingen kwamen om verschillende redenen naar haar toe en ze hielp hen graag. De geur van twee wezens zetten haar even op scherp, maar Shy drukte haar waarschuwende grom de kop in. Ze moest zich niet zo door haar herinneringen laten leiden. Ze wist dat de leerlingen die hier kwamen haar niet kwaad wilde doen. Ze hoorde verschillende voetstappen en ze glimlachte zachtjes. 'Waar kan ik je mee helpen?' vroeg Shyvana toen ze een leerling in haar zicht veld kreeg. Ze wist nog niet waar het andere wezen was gebleven, maar die kwam vast snel te voorschijn? Ze stopte op een kleine afstand tussen hen in, maar hield nog genoeg afstand zodat het mensje zich niet bedreigd hoefde te voelen.

Jhasira liep langzaam de grot in. De gedachten aan Nana maakte haar nerveus. Als haar iets zou overkomen zou ze het zichzelf nooit vergeven. Het was doodstil in de grot. Ze liep verder, op den door werd ze omringd door het duister in de grot. Jhasira zag geen hand voor ogen. Ze besloot haar kracht te gebruiken om het ijs van de grot te laten oplichten. Op dat moment hoorde ze een stem achter zich. Waar kan ik je mee helpen?
Jhasira schrok op en draaide zich met een ruk om. Ze zag dat twee ogen haar doordringend aan keken. ‘uuhh..’ Jhasira verstijfde. Ze zag dat het wezen naar haar glimlachte waardoor ze zich wat rustiger voelde. Dit wezen wil mij geen kwaad doen. De onaangename gedachte dat ze ongevraagd in het huis van een ander wezen binnen was gewandeld liet haar blozen.
‘Ja! Ik ben op zoek naar Nana.. Nana is een wolf het is mijn beste vriend’. De gedachte dat Nana iets ernstigs over komen was maakte Jhasira duizelig. ‘Kunt u mij alstublieft help…..’ Haar adem stokte in haar keel. Het werd opeens wazig voor haar ogen. Langzaam zakte Jhasira naar de grond. Het laatste wat ze zag waren de twee felgekleurde ogen waar ze iets magisch in zag.

Het oplichten van het ijs had enkel haar blik even verplaatst, maar Shyvana keek al snel weer terug naar de leerling die duidelijk schrok van haar stem, maar ze kwam al snel weer tot rust toen ze zag dat Shyvana geen kwaad in de zin had, tenminste niet zo lang het mensen jong haar niets deed natuurlijk. Ze vroeg of Shy haar kon helpen naar haar huisdier te zoeken. Dat was geen moeilijke vraag eigenlijk. Toch als de wolf hier zijn zou kon die niet ver zijn. Al waren er best wat verstop plekjes waar het dier zich in kon verschuilen. 'Tuurlijk, is ze hier naar binnen ge...' Echt haar zin kon ze niet af maken aan gezien het jong ineens langzaam dan wel naar de grond zakte. Shyvana reikte naar haar uit. Mens of niet ze was een jong of te wel hoe mensen zouden zeggen nog een kind. Hoewel Shyvana geen verschil zag tot ze echte volwassen dingen gingen doen. Ze tilde haar op en drukte haar gevoelige snuit even tegen het voorhoofd van het mensen jong. Ze maakte zich te veel zorgen, maar ze kon ook voelen dat ze een lange geschiedenis met Nana had waardoor ze een sterke band met haar had. Shy stond op en nam het jong met zich mee. Zachtjes neuriënd liep ze de grot in en op een gegeven moment blies ze een kleine straal richting het plafon waardoor de grootste ruimte van de grot oplichten en een zacht blauwig schijnsel zich over het plafon verspreiden en alles beter zichtbaarder maakte. Ze legde het mensen jong op een stoel die ze speciaal voor de studenten had gemaakt waar een grote lekkere warme schapenvacht op lag. Zo bevroren ze niet. Haar blik gleed even door de ruimte en ze merkte al snel de volgende indringer op. Ze grinnikte even, maar reageerde verder niet. Shyvana liep richting een tafeltje waar ze altijd wat glazen op bewaarde. Mochten de mensen die naar haar toe kwamen dorst krijgen. Shy pakte een glas die ze vulde met water en liep weer terug naar het meisje die zich nog niet had voorgesteld en wachten geduldig tot ze weer helder zou worden. 'Hier drink wat dan voel je je vast weer wat beter.' zei ze nog zacht en vriendelijk.

Jhasira werd langzaam wakker. Ze opende haar ogen maar zag alleen nog maar een wazige gedaante voor zich. Ze voelde haar hart in haar hoofd bonken, alsof ze met een stok op haar hoofd was geslagen. 'Hier drink wat dan voel je je vast weer beter' klonk een vriendelijke stem door de grot. Jhasira nam een grote slok. Ze voelde het heerlijke ijskoude water door haar keel glijden. Haar zicht werd langzaamaan wat sterker. Ze kon het wezen dat voor haar stond duidelijker zien. Ze bekeek het wezen van top tot teen en kreeg een gevoel van verwondering. Wat een pracht wezen. Wat zullen haar krachten zijn? Ze bestudeerde het draakachtige wezen nog maal en dacht terug aan haar droom. Ze wilde haar transformatie kracht zo uitbreiden dat ze, in plaats van water vos, in een prachtige sterke draak kon transformeren. Ze wuifde deze gedachten snel weg. Eerst kom je zomaar iemands huis binnen lopen en vervolgens wil je haar meteen overvallen met vragen? Nee dat lijkt me geen sterk plan. Jhasira schraapte haar keel, ze sprak rustig en langzaam; 'Hallo, ik ben Jhasira. Het spijt me dat ik in uw huis ben binnen gedrongen'. Ze keek beschamend naar de grond. Opeens bedacht ze zich de reden waarom ze in eerste instantie de grot in was gestapt. Nana! Jhasira schrok op; 'Ik ben op zoek naar mijn wolf, Nana. Heeft u haar misschien gezien?'.

Het mensen jong werd langzaam aan wakker. Shyvana keek rustig toe hoe ze een slok nam van het ijs koude water dat ze haar aan gereikt had. Zo te zien deed haar dat gelukkig goed. Want ze was al snel spraakzaam. Het mens stelde zich aan haar voor en verontschuldigde zich bij de adviseur. Shyvana moest even zacht lachen. 'Geeft niet Jhasira. Mijn naam is Shyvana adviseur water. Je bent niet de eerste die hier binnen komt en een goede reden.' zei Shy en ze maakte een andere stoel van ijs waar ze op ging zitten en haar staart langs zich heen legde. Hoewel het kind beschamend naar de grond had gekeken schrok ze weer op met de woorden of ze Nana haar huisdier had gezien. Shyvana voelde de aanwezigheid van het dier wel, maar ze wilde het meisje geen overhaastige dingen ging doen. Ze was nota bene net nog van haar stokje gegaan! 'Ik heb haar niet gezien, maar... zei Shyvana en nam even een pauze voor ze verder ging. Niet dat het moeilijk was, maar ze wilde dat Jhasira rustig aan deed. Ze is wel aanwezig, Maar doe het rustig aan. Je bent net nog flauw gevallen. Ik weet zeker dat Nana je niet had willen laten schrikken. Maar dieren zijn onvoorspelbaar. Al zou jij dat moeten weten. Zeker als ze ergens nieuw zijn da willen de altijd op onderzoek uit.' voegde Shyvana er aan toe en ze grinnikte even. Zelf was ze ook nieuwschierig geweest dus ze kon Nana best begrijpen. Iets wat nieuw was kon erg interessant zijn. Met een kalme blik keek ze het mensen jong aan, maar ze deed niets wat de aandacht van de wolf trekken kon. Iets wat nieuw was kon ook eng en beangstigend zijn. Daar had ze zelf nog steeds mee te kampen, maar Shyvana liet het niet merken.

Shyvana, Wat een mooie naam. Jhasira keek verwonderend toe hoe Shyvana een stoel van ijs maakte. Ze vertelde haar rustig dat ze Nana niet gezien heeft, maar wel aanwezig was. Er werd ook subtiel duidelijk gemaakt dat Jhasira wat rustig aan moest doen. Er ging meteen een gevoel van kalmte door haar lichaam. Ze voelde zich veilig bij Shyvana. ‘Ik weet zeker dat Nana je niet had willen laten schrikken. Maar dieren zijn onvoorspelbaar. Al zou jij dat moeten weten. Zeker als ze ergens nieuw zijn da willen de altijd op onderzoek uit.’ Zei shyvana op een kalme manier. Het werd Jhasira gelijk duidelijk waarom Nana dit vreemde gedrag vertoonde. Shyvana is dus een dierlijk wezen dat Nana begrijpt! ‘Kunt u ..euh.’ Jhasira bedacht zich dat dit best wel een vreemde vraag was, toch besloot ze uit nieuwsgierigheid om hem toch te stellen. ‘Kunt u communiceren met dieren, ik bedoel echt praten met Nana?’ Jhasira keek Shyvana met een vragende blik aan. Ze zag hoe prachtig haar reptielachtige huis glinsterde in de reflectie van het licht. Ze dacht weer aan haar droom schraapte al haar moed bij elkaar om het Syvana toch te vragen. ‘Kunt u mij lesgeven in transformatie magie?’ Ze bloosde bij het stellen van deze vraag, maar bleef haar recht in haar ogen aan kijken. Dit was haar kans!.

Jhasira snapte uit haar woorden dat ze rustig aan moest doen. Gelukkig maar, want het had voor haar weinig zin om achter een over bezorgde puber aan te moeten rennen zodat de leerling niet weer van zijn of haar stokje zou gaan. De volgende keer als dat zou gebeuren zou Shyvana hun voeten vast zetten met ijs. De vraag van Jhasira klonk simpel en werd wel vaker door nieuwe jonkies gevraagd. 'Tot op zekere hoogte, naar voor een goed gesprek zal ik andere dieren moeten aanraken. Verder kan ik hun lichaams taal goed lezen en zeggen wat ze bedoelen en vaak ook wel waarom. Net alles bij hun gedrag.' zei Shy met rustige stem. Ze sprak de waarheid en Shyvana zou je eigenlijk ook zelden op een leugen kunnen betrappen. Aangezien ze niet van liegen hield. Haar woorden hadden nog niet eens de kans kunnen krijgen om te bevriezen toen het mensen jong haar en nieuwe vraag stelde. Haar iets leren? ?? Vroeger had haar volk dat wel gedaan toen ze er achter waren gekomen dat ook de mens in staat was om magie te bedrijven. Voor heel even gloeide haar ogen op van vreugde. Shyvana vond het nog steeds na al die eeuwen het nog steeds een voor recht om een jong mens iets te leren. Maar toen kwam ook de herinnering aan de oorlog tussen de mens en haar volk. Ze keek weg, weg van Jhasira om de duisternis in haar blik niet te laten zien. Zij kon het niet helpen. Jhasira was niet de aan stichter die haar volk ten dode had op geschreven. Voor zo ver zij wist was Shyvana de enige overlevende van dat lot. Ze stond op een naam wat afstand van het jong. Shyvana probeerde zichzelf moed in te spreken. Ze kon haar ook naar een docent sturen. Of ze kon haar advies geven over hoe ze het beter kon aanpakken of zoiets. Jhasira was vast niet zo impulsief die het ooit tegen haar zou gebruiken toch? Toen ze zich wat beter voelde keek ze nog eens naar het mensen jong. Ze leek echt hulp nodig te hebben. 'Oh Tyr, waar ben je? Dan had ik haar naar jouw toe verwezen...' dacht ze, maar Shy had hem al voor lange tijd niet meer gezien en brieven schrijven? Dat kon ze echt niet, Shyvana was al blij dat ze hun taal al vlekkeloos kon spreken... Nou ja met een verspreking hier een daar. 'Ik kan je wel een beetje helpen, maar echt veel is het niet. Tyr is er nu niet anders had je het hem kunnen vragen. Maar het is beter als je dit soort dingen aan een docent vraagd.' zei ze terwijl Shy weer naar het meisje toe liep een voor haar tot stil stand kwam.

Jhasira luisterde vol verwondering naar wat Shyvana te vertellen had. Wat een prachtig, eerlijk wezen. Er zijn veel mensen die een voorbeeld aan haar konden nemen. Ze voelde zich veilig bij haar, waardoor ze zich volledig ontspande. Dit gaf haar ook de kracht om haar volgende vraag te stellen, waarop Shy antwoordde: ‘Ik kan je een beetje helpen, maar echt veel is het niet. Tyr is er nu niet anders had je hem kunnen vragen. Maar het is beter dat je dit soort dingen aan een docent vraagt.’ Shyvana was ondertussen wat dichter bij haar gekomen. Jhasira voelde dat de sfeer even pijnlijk was veranderd. Zal dit wezen veel doorgemaakt hebben? Even keek ze teleurgesteld naar de grond. Het was nooit haar bedoeling geweest Shyvana pijn te doen. Zij was zo goed voor haar geweest, dat ze graag hetzelfde voor haar terug zou doen. Jhasira voelde haar pijn en keek Shy met betraande ogen aan. Ze knikte voorzichtig. De stilte werd al snel onderbroken door een blaf. Uit een donker hoekje kwam Nana aangerend. Ze rende recht op Jhasira af. Jhasira liet zich van haar stoel af glijden en omhelsde haar. ‘Nana, Ik begrijp het.’ Zei ze met een brok in haar keel toen ze elkaar aankeken. Nana likte haar gezicht. Jhasira begon te lachen uit vreugde. Vreugde dat ze weer veilig bij haar terug was.

Shyvana was zich er bewust van dat andere haar stemming goed konden lezen. Al was ze een draak, toch had ze met menselijke gevoelens dan dat ze zouden denken. Dat kwam door de menselijke delen die ze vele jaren geleden gekregen had, anders zou ze gestorven zijn. Ze voelde zich nu eerder verdrietig, boos, en schuldig of schaamde zich sneller dan voor heen. Acht wilde net wat zeggen toen Nana besloot om zich bij hen te voegen. 'Het geeft niet mensen jong. Als je wil dat ik je help doe ik het graag. Het ligt niet aan jouw. Het was een oude herinnering die me even van slag maakte. ' zei Shyvana terwijl ze naar Jhasira een Nana toe liep. 'Ik ben al zo lang ik leef op Cassia geweest. De mensen konden toen nog geen magie gebroken zoals ze dat nu kunnen. De oudere tenminste. Mijn volk en ik leerde geen hitte ze het water moesten leren gebruiken samen met de magie. Dat ging goed tot dat 1 man zo vals werd dat hij de gehele mensheid van Cassia tegen ons op zetten. Voor zo ver ik weg ben de enigste over levende. Maar ik zou je best de manier willen leren zoals ik het heen toen geleerd had. Je zult er wel nat bij worden.' deze keer had ze niet gesproken. Shyvana had haar klauwachtige hand op de schouder van Jhasira gelegd om haar mentaal tree word te staan. Ze zou haar dan mee naar het bad van de school nemen. Daar zij het water minder koud zijn als hier buiten.

Jhasira luisterde aandachtig naar het verhaal van Shy. Nana leek ook aandachtig te luisteren. Met een schuine kop keek ze haar aan. ‘Wat kan de mensheid toch wreed zijn.’ Fluisterde Jhasira en ze keek naar de grond. Ze bedacht zich hoe verschrikkelijk het zou zijn als ze de enige overlevende van een bepaald volk zou zijn. Een gedachte, zo verschrikkelijk, dat ze zich de pijn amper kan voorstellen omdat ze het zelf niet meegemaakt heeft. ‘Maar ik zou je best de manier willen leren zoals ik hen toen geleerd had. Je zult er wel nat bij worden.’ Jhasira slikte de brok in haar keel weg en knikte met een glimlach op haar gezicht. Ze grinnikte even, omdat het natuurlijk wel van zelf sprekend is dat ze nat zou worden. Jhasira pakte haar klauwachtige hand vast en wreef daar zachtjes met haar duim over. ‘Bedankt’ Zei ze zachtjes. ‘Maar ik moet eerst rusten’. Ze stond op, gaf Shy een vriendelijk knikje, en liep samen met Nana de grot uit.

Ja van de wreedheid van de mensen wist Shyvana alles af, tenminste wat ze met haar en haar volk gedaan hadden. Ze liet even een zucht ontsnappen. 'Er is een mogelijkheid dat er toch nog andere overlevende zijn, Enkel weet ik niet op de jongen uit de eieren die ze toen gestolen hebben het overleefd hadden? Mij had hun wrede leider toen der tijd in een grote klomp ijs op gesloten tot Tyr me bevrijden. Meer uit nieuwsgierigheid denk ik. Maar ik ben hem wel dankbaar.' vertelde ze er nog even bij, maar ze zag hoe het meisje even een brok in haar keel weg slikte en daarna haar poot pakte en er even met haar duim overheen wreef. Het was een fijn en meelevend gevoel, maar ze kon zich er nog steeds niet mee vinden. Die menselijke emoties bleven lastig vond Shy.  De woorden van Jhasira kwamen niet echt als een verrassing. 'Graag gedaan, Natuurlijk. Ik wil je niet uitputten. Je hebt al veel meegemaakt vandaag. Als je morgen of wanneer je tijd hebt weer bij me langs komt zal ik het je leren.' zei Shyvana en ze liep even een stukje met het tweetal mee. Tot de grote opening en keek hen daarna na. Niet dat ze niet verder kon gaan, maar ook zijzelf was moe. Moe van al die oude herinneringen die ze liever kwijt dan rijk was, maar dan zou ze haar volk nooit meer kunnen herinneren?! Nee dat wilde ze ook niet. Shyvana schudden even haar kop. Ze moest er mee om zien te gaan. Ze kon het verleden niet veranderen, maar het heden kon ze leren niet diezelfde fouten opnieuw te maken!

(Als je wil mag je hier alsnog posten of bij het zwembad een nieuw topic maken?)