Het houtblok brak met een vermoeide zucht doormidden. Het overwinnende geluid van het knetterende vuur verdreef voor enkele seconde de stilte en liet Ronodan opkijken van zijn werk. Hij had Dyosius weggestuurd om beneden de post voor hem te halen. Het werd niet langer voor hem naar boven gebracht en hij had geen zin om zelf te gaan als hij die achterlijke vogel kon sturen. Dan kon hij tenminste een keer rustig doorwerken.
Zo bleef hij even in het vuur staren totdat hij abrupt opstond, de kan water van tafel pakte en de inhoud ervan in het vuur smeet. Hij keek toe hoe de rook sissend en krijsend opsteeg en vervaagde. Het geluid van geklop op zijn deur haalde hem ruw uit zijn gedachten. Zijn hoofd richtte hij verstoord op terwijl hij met een achteloos gebaar de wind beval de deur open te gooien. In de opening stond een tenger persoon. De identiteit bleef onbekend aangezien een grote mantel met een capuchon alles verborgen hield. 'Ronodan Ágústson?' vroeg de stem vragend. Een stem die hij nu bij een vrouwelijk persoon kon plaatsen. Langzaam knikte hij waarop de, veroedelijke, vrouw haar hand uitstak met een brief erin. Ronodan keek van haar hand naar de schaduw onder de capuchon. 'Meestal wordt mijn post beneden afgeleverd,' sprak hij kalm. 'Ik ben ingehuurd door de spoedbezorging,' was het enige antwoord dat hij terug kreeg. Nu liep hij dichterbij maar maakte nog geen aanstalten om de brief aan te nemen. 'Alstublieft, het was dringend,' begon de vrouw nu, duidelijk aan het einde van haar geduld. 'Dringend?' herhaalde hij met opgetrokken wenkbrauw. 'Ik moest het aan u geven, alleen aan u. En zo snel mogelijk,' dacht hij met een trilling in haar stem te horen. Langzaam nam hij de brief aan en wuifde dat ze weg kon maar dat was niet nodig geweest. Ze had zich al op haar hielen omgedraaid voordat hij de brief goed en wel in handen had gehad. Hij wachtte tot hij het geluid van haar voetstappen niet langer kon horen. Daarna gleden zijn ogen naar de brief. Alleen zijn naam stond erop. Geen afzender. Hij draaide de brief om en verstijfde. Een zegel in donkeroranje was staarde hem recht aan. Het alziende oog van de Luchttempel boorde diep in zijn ziel. Hij kende maar een persoon die zo'n zegel zou gebruiken bij een brief aan hem. Reárinn hoorde hij achter zich fluisteren. Zijn blik schoot naar het geluid. In de hoek stond een man. Wilde zwarte lokken en diepe groene ogen die afstaken tegen zijn lichtgebruine huid keken hem serieus aan. Hij was een hallucinatie. Hij was niet echt. Hij kon niet echt zijn. Hij was dood...
Ronodan liet zijn adem zacht ontsnappen terwijl hij het zegel verbrak en de brief openvouwde. De enveloppe viel al snel op de grond terwijl zijn ogen over de regels flitsten.

Je was te zeker van jezelf, te onvoorzichtig.
Laat deze hoogmoed nu nogmaals je val zijn.
Want de eerste keer heb je er blijkbaar niks van geleerd.
Ik ben onderweg...

'Kan niet,' fluisterde hij terwijl hij de brief liet zakken. Hij sloot zijn ogen, probeerde het moment voor geest te halen. Ze kon het niet overleefd hebben! Iemand haalde hier een zieke grap met hem uit. 'De kans bestaat,' hoorde hij zachtjes. 'Reá is dood! Ik heb het zelf gezien! Ik hield verdomme het mes vast!' riep hij uit. 'Heb je het lijk gezien? Haar graf? Waarom ben je zo zeker van jezelf? Heb je dan echt niks geleerd?'. 'Hou op,' snauwde Ronodan zachtjes naar de schimmen in de kamer. Het bleef stil. 'Ze is als onkruid. Onkruid vergaat niet Ro. Zelfs de kleinste mogelijkheid dat ze het overleefd heeft...,' de fluistering klonk bijna smekend maar Ronodan schudde verwoed zijn hoofd. 'Ze is niet dood. Ze komt hierheen. Niemand mag weten dat ze nog leeft,' mompelde hij in zichzelf. Hij moest haar vinden, kostte wat het kost. Rusteloos liep hij door Angani, stijf van de adrenaline. 'Ro, als ze nog leeft en ze komt hierheen, dan...,' begon het zachte gefluister weer. 'Dan komt ze voor wraak. Dan wordt ik terechtgesteld zoals ze in eerste instantie al had willen doen,' zei hij. 'Je zal sterven,'.

Ro beet zachtjes op de nagel van zijn duim totdat een blauwe flits in zijn ooghoek zijn aandacht trok. Zijn lichaam reageerde als een roofdier op jacht. Een sterke windvlaag sloeg de deur dicht en sneed de vluchtroute van de jonge blauweharige studente af. Zijn blik, manisch en niet langer in staat helder te denken, keek haar straks aan. 'Wat heb je gehoord?' vroeg hij schor. Het kon hem niet schelen wie ze was of waar ze vandaan kwam. Wat had ze hem horen zeggen tegen zichzelf in de lege kamer. De studente zag er jong uit. Hoogstens vijftien jaar. Ze zag er klein en mager uit. Maar het was iets in haar blik wat niet goed viel bij Ronodan. Nu keek ze nog angstig naar hem maar dat veranderde snel. 'Genoeg om te weten dat je me niks kan doen,' haar arrogantie en betweterigheid liet hem zijn tanden op elkaar klemmen. 'Je krijgt maar een kans. Ga en vergeet wat je gezien en gehoord hebt als je verder wilt blijven leven,' begon hij kalm al was dit slechts schijn voor de storm die in hem zat. Even leek ze te twijfelen. Ze opende haar mond maar haar houding had genoeg verraden dat ze niet zou doen wat hij van haar gevraagd had. Zonder waarschuwing schoot Ronodans hand uit, omklemde haar ranke hals en smeet haar met volle kracht tegen de deur aan. Hij hoorde haar naar adem happen toen hij haar los liet. Haar blauwe ogen keken verschrikt naar hem op. 'Ik ga weg,' hoorde hij haar zachtjes piepen mar hij schudde als onder hypnose zijn hoofd. 'Die kans is verspilt,' zei hij waarna hij opnieuw naar haar uithaalde. Ze dook onder hem door en probeerde naar het raam te rennen waar zich het balkon van Angani bevond maar nog voordat ze halverwege de kamer was had Ronodan haar bij haar arm gegrepen en tegen de muur geslingerd. Ze zakte even in, een stroom bloed droop langs haar slaap en verkleurde haar ooit zo prachtig blauwe lokken. Ze kwam weer bij zinnen en probeerde onder zijn bureau weg te kruipen maar hij gooide het meubelstuk omver om bij haar te komen. Ditmaal had hij slechts de rand van haar kleding vast en een scheurend geluid was voor haar het teken van vrijheid. Ze sprong over de bank heen om iets van een muur tussen hen in te hebben maar Ronodan haalde uit. Beiden vielen samen met de bank omver. Hij had haar arm stevig vast terwijl hij met zijn andere hand een vuist vol haar greep. Hij hoorde haar hijgen en jammeren en sloeg haar hoofd tegen de vloer. Hij wilde het niet horen. Haar neus zag er gebroken uit maar ze trapte en sloeg nog steeds om zich heen. Op een gegeven moment raakte ze hem in zijn maagstreek en zag Ronodan zich gedwongen haar los te laten. Ze kroop onmiddellijk bij hem vandaan maar sterke opstekende storm smeet haar tegen de boekenkast die over haar heen viel. Even was het stil. Voorzichtig liep hij dichterbij en tilde de kast op. Ze ademde nog steeds maar haar arm lag in een abnormale positie. Zo een waarbij het bot uitstak. Hij kon haar laten liggen. Ze zou uit zichzelf niet meer overeind komen. Maar dat kon niet. Ze had hem horen praten. Hij greep haar weer vast. Ze stribbelde tegen voor zover ze kon. Ze trapte en probeerde te bijten. Hij legde zijn hand om haar nek en drukte haar stevig tegen zich aan terwijl hij met zijn andere hand haar hoofd aan haar haren overeind hield. Hij verstevigde zijn grip en hoorde haar naar adem snakken. De penetrante geur van bloed was alles wat hij nog rook terwijl haar sputteren steeds minder werd. Het geluid van haar hart werd zachter en zachter. Uiteindelijk was ze weg. Slap en levenloos lag ze in zijn armen. Hij staarde blind voor zich uit, niet in staat een zinnig woord uit te brengen. Zijn greep verslapte en hij liet haar op de grond vallen, zijn interesse verloren. Loom liep hij naar een van de weinige kasten die nog overeind stonden en schonk voor zichzelf een glas whiskey in. Hij zette een van de stoelen weer rechtop en nipte van zijn glas temidden van alle ravage, haar lijk aan zijn voeten.

[Note: Ik heb toestemming van de speelster van Gwendydd om dit te schrijven en te powerplayen. Also Dyo, halp? xD]

Hij had het in eerste instantie niet eens door dat hij niet langer alleen in de kamer was. In zijn hoofd was een storm van gedachten aan de gang en het vertroebelde zijn geest. De whiskey die hem tot rust moest brengen brandde in zijn keel en liet hem eigenlijk alleen maar meer afdwalen in die orkaan dan dat het hem goed deed. Misschien was het ook maar beter dat hij Dyonsius' aanwezigheid nog niet door had. In de staat waarin Ronodan nu verkeerde viel hij alles aan wat bewoog. Er kwam weer een beetje leven terug in zijn ogen toen hij iets anders in zijn hoofd hoorde dan slechts zijn eigen gedachten. Langzaam gleden zijn ogen naar de griffioen, eerst verward, alsof hij heel diep moest nadenken waar hij precies naar keek.

Het glas werd uit zijn hand geslagen en hij hoorde het ergens verderop op de grond kapot slaan. Nog een paar seconden bleef zijn hand in de positie alsof hij het glas nog steeds vast had maar langzaam zakte zijn hand. Hij stond langzaam op. De arm van het meisje had tegen zijn voet aangelegen en werd nu opzij getrapt toen hij in beweging kwam. Met de bebloedde vingers van zijn hand pakte hij de lege enveloppe Rode vegen van zijn vingerafdrukken bleven achter op het papier toen hij het omdraaide met het zegel naar boven. 'Dit is het alziend oog van Puffoon. Een teken van de luchttempel krijgers,' fluisterde hij. Zijn stem klonk schor en afwezig. Zijn ogen konden niet wegkijken van het zegel. 'Ik moet naar Puffoon,' waren de volgende woorden die zijn lippen vormden maar amper over zijn tong kwamen. Hij liet de enveloppe terug op de tafel vallen terwijl zijn lichaam onrustiger werd. Hij keek Dyonsius recht aan. 'Ze hoorde me,' er lag iets vreemds in zijn blik. Ineens greep hij het meisje van de grond aan haar haren. 'Dit is niet het gezicht van pure onschuld!' siste hij waarna hij haar weer als oud vuil liet vallen. Zijn stem werd weer kalmer. 'Mensen zijn anders. Mensen manipuleren, willen kapot maken. Ze overleven op een ander niveau. Ze had me kapot kunnen maken,' sprak hij terwijl hij tussen de ravage van omgegooide spullen door liep op zoek naar Reá's brief om hem te verbranden. 'Jij...had wetenschappers...ik heb Reá,' sprak hij terwijl hij de brief opraapte. Maar voordat hij er iets mee kon doen overviel een helse pijn hem. Zijn hand vormde zich tot een vuist zodat de brief verfrommeld werd. Zijn andere hand greep naar de ijzeren band om zijn nek maar dat zou de pijn niet stoppen. De kamer begon om hem heen te draaien terwijl hij het gevoel kreeg dat iemand hem langzaam de keel doorsneed. Uiteindelijk wankelde hij en viel hij op de grond. Hijgend probeerde hij zichzelf overeind te houden maar het was net alsof de band hem exact wilde laten voelen wat hij zojuist het blauwharige meisje had aangedaan. Hij klemde zijn kaken op elkaar en probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen. Het had een eeuwigheid kunnen duren voor zijn gevoel. Uiteindelijk stopte de pijn al bleef het gevoel hangen. Uitgeput viel hij hijgend op zijn rug, zijn ogen naar het plafond gericht.

'Nee. Dat kan niet,' het was het enige wat hij gezegd had tegen Dyonsius toen de griffioen gezegd had met hem mee te gaan als hij naar Puffoon wilde. Ronodans bezoek zou geen goede gelegenheid betreffen. Als hij wilde afrekenen met Reá kon hij de jonge griffioen daar niet bij gebruiken. Hij zou het niet begrijpen. De vraag van Dyo kon hij amper beantwoorden. 'Hem...mij...,' uiteindelijk kwam er alleen een vaag soort grom uit zijn keel terwijl hij langs zijn gezicht wreef, ook rode strepen daar achterlatend. De geur liet zijn gedachten terug dwalen naar het meisje en voor een moment verloor hij zichzelf weer terwijl hij haar aan haar blauwe lokken overeind trok om haar levenloze lichaam daarna net zo hard terug op de grond te laten vallen. Zijn troebele gedachten waren alweer verder en zijn woorden leken er maar een beetje achteraan te sukkelen. Waarschijnlijk zonder logica of houvast voor de ander om te begrijpen waar hij het over had.

Zijn ogen schoten terug naar Dyonsius. 'Ze was een risico. Ik kon het niet riskeren,' was het enige wat hij zei. Alsof dat alles zou verklaren. Natuurlijk was er een kans geweest dat ze nooit een woord zou hebben gezegd. Maar hoe had hij dat ooit zeker kunnen weten? En misschien was ze nu te bang geweest, maar er kon een dag komen waarop ze kon besluiten om dapper te zijn en wel haar mond open te trekken. Zjn gedachten stormden verder. De storm bracht hem naar de kern van alle ellende: Reá. Hij begon over haar te praten zonder duidelijke aanleiding. 'Zij...,' begon hij zachtjes maar verder was hij niet gekomen. De mist in zijn hoofd loste op en het gevoel kwam terug, genoeg om de pijn te voelen die als duizend messen door zijn lijf sneed. Waarschijnlijk brandde de band al sinds de eerste gedachten om het meisje iets aan te doen maar had zijn brein het simpelweg uitgezet. Verblind door de gekte en de paniek. Maar nu dat zich terug trok was de pijn volledig aanwezig in al haar hevigheid. Het maakte praten onmogelijk en bewegen onverdraagzaam.

Het plafond was het enige waar hij naar kon kijken. Het enige wat niet om hem heen draaide. Het zilverkleurige oppervlak waar hij zijn eigen troebele spiegelbeeld bijna in kon onderscheiden van de rest in de kamer. Tenminste, daar keek hij naar totdat Dyo weer in zijn gezichtsveld verscheen. Zijn ogen schoten naar de griffioen en hij voelde de adviseur tegen zijn schouder duwen. Hij gaf geen antwoord. Hij ging bij zichzelf af of hij inderdaad oké was. Hij ademde nog steeds, hij kon zijn hart voelen kloppen. Biologisch gezien hield dat in dat hij er nog steeds was. Maar of hij dat mentaal ook kon zeggen? Hij probeerde zich voorzichtig overeind te duwen toen hij Dyo's stem weer hoorde en keek naar de griffioen. Hij knikte langzaam en kek weer naar het lichaam van het meisje. 'Ze moet verbrand worden. Als ze begraven ligt kan ze terug gevonden worden en geïdentificeerd,' sprak hij op een ijskoude manier die eng duidelijk maakte dat hij dit vaker had moeten doen. Hij hees zichzelf overeind, zocht even steun bij de muur maar liep toen naar het dode lichaam om haar zonder enige moeite over zijn schouder te slingeren. 'Ik kan me voorstellen dat je vragen hebt,' begon hij daarna zacht. Daarna ging zijn blik naar de griffioen. 'Vraag maar. Ik zal eerlijk antwoorden,' vervolgde hij ten slotte.

Hij had de griffioen alleen maar recht aangestaard. 'Mijn bezoek aan Puffoon zal geen pleziertrip worden. Geloof me, je wil niet mee,' was het enige wat hij er verder nog over kwijt wilde. Dyo trok dit blijkbaar al niet. Als hij wist wat Ronodan van plan was te doen op Puffoon zou hij het hem alleen maar uit zijn hoofd proberen te praten. Hij keek naar Dyo toen de griffioen zich bij het gebeurde neer leek te leggen. 'Jij had in mijn plaats hetzelfde gedaan,' mompelde hij zacht. Het was de band om zijn nek die hem enkele tellen later bijna tot complete waanzin dreef. Een dezer dagen, dan zou het hem te veel worden. Dan zou de pijn in zoverre ondragelijk worden dat hij zichzelf nog liever van kant maakte. Schreeuwend en kronkelend onderging hij zijn vonnis en weer smeekte hij bijna in gedachten dat hij nog liever was opgehangen dan dit elke keer te moeten doormaken. Wederom zwoer hij bij alle goden die hij kende, als hij er ooit uit kwam zou hij zich compleet uitleven. Een gedachte waar hij nog eens extra om gestraft werd. Hij had geschokt en was tegen de grond geklapt om even later, toen alles weer voorbij was, Dyo tegen zijn schouder te voelen duwen. Het duurde even voordat hij weer in staat was te reageren op de griffioen, laat staan overeind te komen. Toen hij weer eenmaal stond gooide hij, de pijn in zijn lijf negerend maar zonder zichtbare moeite, het lijk over zijn schouder. Uiteindelijk keek hij Dyo weer aan, hem aangevend dat hij vrijuit mocht spreken of, voornamelijk vragen.

Hij sprong er meteen bovenop door de twee meest voor de handliggende vragen te stellen. 'Reá,' herhaalde hij zacht. Zijn blik ging naar het balkon waar de deuren eigenlijk alijd van open stonden. De gordijnen bewogen zachtjes op het kalme trekken en duwen van de wind. 'Reá was een legendarische magiër. Een beschermvrouwe van Puffoon. Zij bekleedde de positie voor mij. Zij was degene die me uit mijn gevangenis haalde….en degene aan wie ik dit te danken heb,' met zijn vrije hand raakte hij voorzichtig de band om zijn nek aan, bijna alsof hij bang was het ding opnieuw te activeren met die beweging alleen. 'Het zou me ervan moeten weerhouden...dingen als dit te doen,' probeerde hij zo eenvoudig mogelijk uit te leggen. Dyo had immers gezien wat er gebeurde als hij wel dingen uitvrat die niet gangbaar waren volgens dat onding. Hij liep ondertussen naar het raam en trok een van de gordijnen nog een stukje opzij om goed naar buiten te kunnen kijken. De zon was bezig om zijn afdaling te voltooien en de nacht in te zetten. Als ze niet de aandacht wilde trekken met een groot vuur moesten ze nu gaan. 'De ruïnes. Daar is genoeg beschutting en zal haar vervagende magische aanwezigheid genoeg verborgen blijven,' antwoordde hij kort maar bondig. Hij keek over zijn schouder naar Dyo toen de griffioen vroeg of hij wel kon vliegen. Elke andere dag had hij de jonge griffioen uitgefoetert voor het zelfs maar opperen van zoiets. Maar nu wendde hij enkel zijn blik af. 'Ik red me wel. Als we dit ongemerkt willen doen moeten we nu gaan,' sprak hij bars. Zijn vleugels verschenen. Twee paar met bloedrode veren bedekte vleugels die hem bijna volledig konden omsluiten. Net zo rood als de plassen bloed die het lichaam van de leerlinge had achtergelaten. Sommige geruchten gingen de ronde dat de rode kleur een achterblijfsel was van een zeer geweldadig leven, maar niemand had ooit het lef gehad om hem ernaar te vragen. Ronodan liep het balkon op, stapte op de rand, spreidde zijn vleugels en met enkele sterke slagen was hij weg, koersend naar de ruïnes die tussen de school en Oak's Field in lagen.

Het was zijn eigen schuld. Door Dyo een vrijbrief te geven om vragen te stellen had hij kunnen verwachten dat die griffioen geen enkel antwoord zomaar aan zou nemen zonder er op z'n minst een extra vraag bij te stellen. Nu nog afgewend van het wezen had hij met zijn ogen gerold, ondertussen het gewicht van het lijk beter over zijn schouder verdelend. Hij was het balkon opgelopen voor hij zich half naar Dyo had omgedraaid na het horen van zijn vraag. 'Dat heeft ze niet gedaan. Ik ben hier omdat Reá geen andere keus had. Reá had geen opvolger. Ze koos mij omdat ik de enige in de buurt was toen ze stervend op de grond lag. Ze was gedwongen in haar keuze en heeft mij erin meegetrokken,' zei hij voordat hij zijn vleugels had gespreid en van het balkon was weggevlogen. De toon in zijn stem had vreemd geklonken. Een mengeling van onderliggende haat jegens Reá, irritatie om zijn eigen situatie. Maar ook… iets van pijn. Geen emotie die vaak in zijn stem doorklonk. Het was iets wat hij meestal voor zichzelf wenste te houden. Verborgen achter hatelijke opmerkingen en ijzige blikken. Wat zich precies afgespeeld had tussen hem en Reá die dag was iets wat verscholen bleef in de chaos van zijn gedachten.

De eerste paar slagen met zijn vleugels waren onwennig en hij moest meer dan eens zijn balans zoeken. Het was toch te snel geweest om nu al te gaan vliegen. Niet dat hij dit toe zou geven. Zeker niet aan Dyo. Hij klemde zijn kaken op elkaar en bleef stug doorvliegen, al was hij minder snel dan gebruikelijk. Hij had niet eens omgekeken om te kijken of Dyo hem gevolgd was. Hij was er gewoon vanuit gegaan dat de griffioen niet in Angani achter zou willen blijven. Zijn blik schoot opzij toen hij Dyo vanuit zijn ooghoek za stuntelen. Hij mompelde zacht iets in zijn eigen moedertaal. Erg leuk klonk het in elk geval niet. Zijn blik keerde terug naar de uitgestrekte horizon voor hem om afwisselend naar de grond onder hem te schieten. Ze zaten te hoog voor de meeste mensen om te onderscheiden dat hij niet alleen was en het zou niet de eerste keer zijn dat hij op ongebruikelijke tijden wegvloog. Toch. Hij wilde het risico beperken. Vooral omdat hij ook Dyo had om op te letten. Hij wachtte tot de grffioen zijn eigen vleugels onder controle had en binnen gehoorafstand vloog. 'Als we terug naar Angani gaan kan ik je sterk aanraden om eens te gaan oefenen met vliegen,' Dit is gewoon sneu. Oké, dat zei hij niet hardop. Maar hij dacht het wel.

Pas zodra de zon al half verdwenen was landde hij bij de ruïnes waar hij het lijk van zijn schouder liet vallen en zijn schouder losschudde. Voor baggage was ze redelijk zwaar. Hij keek er even naar voordat zijn hoofd weer opschoot en Dyo zocht. Nu was niet de tijd om terug te vallen in gedachten. 'We hebben droge bladeren nodig om het vuur snel aan te kunnen steken,' Het was geen vraag, het was een bevel. Zelf ging hij op zoek naar hout.