Miya stapte wat voor zich uit. Momenteel lette ze niet echt naar waar ze ging, even weg van school, uit de gangen waar iedereen rond hangde. Het was een echte bende. Met een zuchtte versnelde ze haar passen, ze wou gewoon terug naar huis, haar oude school. Daar was ze nog het meest zichzelf geweest. Ja ze was hier nu ook weer niet meer nieuw, toch gaat ze nog een tijdje heimwee hebben om terug naar huis te gaan. Terug naar haar ouders, die haar hier hebben gedropt en snel afscheid hebben genomen alsof het zo snel mogelijk voorbij moest gaan. Even zuchte Tsukimiya diep. Waarom hadden ze eigenlijk alles zo snel willen doen? Het verwarde haar, zo kende ze haar ouders eigenlijk helemaal niet. Een dunne tak brak onder haar gewicht waardoor ze uit haar gedachten werd getrokken. Terwijl ze beet op haar onderlip keek ze nu eens goed naar de omgeving, waardoor ze besefte dat ze aan de rand stond van het duistere bos, ah ja hier was ze nog niet geweest dus eens zien hoe dat dat daar was kon toch helemaal geen kwaad hé? Zonder er nog echt over na te denken stapte ze verder waardoor ze uiteindelijk verdween achter de dichte bomen bij elkaar. Hoe verder Miya stapte hoe kouder het werd, maar nadat ze in die kelder van de school was beland, is ze nu altijd voorbereid op de koude gebieden. Daarom trok ze nu toch wel haar jas dichter vast, daar kon de koude op de een of andere manier toch onder geraken en ervoor zorgen dat er een koude rilling door heel haar lichaam raasde, maar dit was beter dan school met al die leerlingen, eigenlijk wou ze gewoon een moment voor zich zelf. Misschien is het daarom de reden dat haar onderbewust zijn zich naar deze verlaten bos had gebracht, nee Miya geloofde nu ook weer niet dat alles wat je doet een rede heeft. Het was gewoon pure toeval dat ze hier terecht was gekomen, dat gebeurd wel vaker met haar. Pure toeval dat is het gewoon. Met een zucht richte Tsukimiya vlug haar aandacht weer op de omgeving, ze had geluk dat ze wat shadra was waardoor het duistere bos haar niet helemaal zou opslokken, ze voelde gewoon waar het duister bos begon en eindigde, daarom vond Miya het helemaal neit erg om dieper en dieper het bos in te gaan. Met een behendige gebaar veegde ze een paar roze lokken voor haar gezicht weg en legde die achter haar oren bij de rest. De mist die hier hangde was voor Haar ook helemaal geen probleem. Even wreef Tsukimiya toch in haar ogen en keek toen wat verveeld rond. Een grote boom trok haar aandacht. Hoe diep zou ze nu eigenlijk al in het bos zijn? Niet dat het haar iets kon schelen. Met vlugge stappen liet Miya op de boom af en ging er tegen gaan zitten om wat tot zichzelf te komen. Maar zoals meestal wel met haar gebeurde hoorde ze van ver af een tak onder iemand zijn gewicht breken. Automatisch sprak haar gevoel tegen haar waardoor ze zonder het eigenlijk echt te beseffen de mist die hier laag hangde dichter naar haar toe waardoor ze iets minder zou opvallen, niet om zich te verbergen of zo maar gewoon om te voorzorgen als ze nog vlug weg wou dat nog zou kunnen zonder echt goed opgemerkt te zijn. Natuurlijk zou de mist niet een hindering zijn voor mensen van Shadra ze wist niet of degen die dicht bij haar was zo'n een was, ze zal direct wel zien, toch nam ze niet echt de moeite om recht te gaan staan.

Grey was weer eens door de grond gezakt. Hij had een hele stapel boeken vast en liep toen, hoe kon het ook anders, tegen een meisje op. Hij was met boeken en al op de grond gevallen. Zo snel als hij kon probeerde hij alle boeken bijeen te rapen en weg te wezen. En tuurlijk bood het meisje, zo vriendelijk dat ze was, haar hulp aan. Hij werd knalrood en zweeg enkel. Hij liet haar helpen maar verdween toen zonder wat te zeggen met de stapel boeken weer naar de etage waar hij ze wilde gaan lezen. Maar hij kon de blunder van vandaag weer eens niet uit zijn kop zetten. HIj duwde het raam open en sprong soepel naar beneden. Om zijn val op te vangen liet hij een vlam naar beneden gaan krachtig genoeg om hem op te vangen. Hij ritste zijn vest wat dicht. Rechte zijn ooglapje, dat zijn oog met zeshoekig pupil zoals gewoonlijk verborgen hield. Hij zuchtte even en wreef over zijn nek. Hij liep richting het bos. Het was nog licht dus het duistere bos was nu niet zo'n gigantisch gevaarlijk terrein. Kalm liep hij tussen de dichte beplanting door. Het was goed om een wandeling te maken. Gewoon in de buitenlucht te staan en deze op te snuiven. Hij wandelde tussen de bosjes boog naar beneden voor een tak. Hij had het wel naar zij zin hier. Was niet zo populair onder de dames als op de vorige school wat het voor hem weer makkelijker maakte. En hij boekte vooruitgang in zijn contacte met de andere sekse. De vooruitgang was dan wel niet zo denderend maar hij was er. Grey liep zonder een woord te zeggen dieper het bos in. Het was prachtig hier. De natuur was overal om hem heen en dat zorgde er voor dat hij zich in zijn nopjes voelde. Groen, de kleur die meerdere mensen tot rust bracht als het in de vorm van beplanting of andere fauna was. Grey liep verder wist dat hij nu diep genoeg was om zich af te sluiten van het schoolgebouw. Om alle hectiek te ontvluchten. Hij glimlachte en trapte op een takje. Hij glimlachte kort, die lagen er vollop. Hij keek naar de grond toen een mistlaagje een bepaalde richting op trok. Hij voelde overduidelijk dat dit magie was. Zijn ogen schoten de richting in waar het mistlaagje naar toe ging. Hij zuchtte. Tuurlijk, er zat een dame. Een meisje van ongeveer zestien jaar als hij zo schatte. Hij kon het wel uitvloeken. Was hij eindelijk het schoolgebouw ontvlucht kwam hij nog een vrouwelijk persoon tegen. Hij slikte moeizaam en merkte dat ze de omgeving alert in de gaten hield. Hij wist het te koppelen aan het feit dat hij op het takje stapte en ze voorzichtig was. Grey keek ineens richting een bosje. Aan de zijkant van het meisje. Een wolf stond op de loer voor zijn prooi en Grey kon het niet laten om in actie te komen. Hij zag de wolf zich af zetten. Het begon bij Tsukiyima als een vuurballetje. Deze spreidde zich in een grote zeshoekige vorm om haar en de boom heen. De wolf rende op Tsukimiya af en botste tegen een onzichtbaar schild aan dat daarna licht zichtbaar werd door oranje zeshoeken. Uit de bosjes kwam Grey tevoorschijn die een schaduw over zijn ogen had. Zijn mond in een verwrongen grimas. De wolf onblootte zijn tanden en gromde laag. Grey liep zonder angst richting de wolf die kort blafte. Grey pakte de draadvormige vlam die in een zekhoek zat vast en deze klapte zich om de wolf. Nu was de wolf omgeven met een schild. Met zijn hand tegen het schild gedrukt duwde hij deze weg. De wolf was gedwongen te vertrekken. Nu verdween de schaduw over de ogen van Grey. Ineens keek hij richting het meisje, zich niet beseffend wat hij had gedaan. "E-e-h....wat was er....g-gebeurd...." stamelde hij verbaasd.

Tsukimiya focuste zich de hele tijd op de voestappen van de onbekende jongen en zuchtte even toen hij inneens stil stond. Ze had nogthans gedacht dat ze in het bos alleen zou zijn, maar Miya had beter moeten weten. Even streek ze vluchtig door haar lange roze haren en richt zich op de plaats waar hij normaal gezien ongeveer zou moeten staan. terwijl ze nog steeds tegen de boom zat hield ze haar blik strakjes gericht, terwijl enkele plukjes haar voor haar ogen hangden en af en toe heen en weer bewoog door de wind die hier nog kon geraken tussen al die bomen. en omdat hij niet meer bewoog wou Tsukimiya juist haar mond open doen om te vragen waarom hij gewoon niet tevoorschijnt komt in plaats van daar te blijven staan, en wachten, maar juist op dat moment hoorde ze een laag gegrom van ergens naast haar, en nog redelijk dicht ook. Langzaam werden Miya haar ogen groot en kee ze heel voorzichtig naar de kant van waar het geluid vandaan kwam. En daar zag ze een zwarte wolf die elk moment op haar af zou kunnen springen. Angstig drukte ze zich naar achteren maar de boom stond in de weg. Ze durfde op dit moment zelfs helemaal niet ademen. Miya wist dat ze stom was geweest, waarom moest ze weer zo dom zijn om maar op een plekje te focusen, ze weet toch wel beter? Ze had haar blik moeten wijder verspreiden en kijk nu wat er van komt. Maar nu heeft het toch geen zin om haar zelf onder haar voeten te geven want haar ogen waren angstig gericht op de zwarte wolf die zich al begon af te zetten, ze was zo bang aan het kijken naar de wolf dat ze het vuur bij haar niet zag. En juist doen de wolf sprong gilde ze lichtjes en draaide ze zich weg. Zo gingen er enkele langzame minuten voorbij voordat ze echt werkelijk besefte dat ze nog steeds geen pijn voelde of de tanden van de wolf in haar huid doorboorden, toen ze eindelijk de moed bijeen had geraapt draaide ze zich om en zag dat de wolf wel sprong maar tegen iets sprong. Nu pas durfde ze eindenlijk weer te ademen. Toen ze vlug even naar de jongen keek wist ze dat hij iets deed. even kneep ze haar ogen half dicht en gebruikte de mist om te voelen wat hij deed. Nu pas voelde ze dat het een schild was die nu wel rond de wolf ging en hem dwong weg te gaan. Verbaasd keek ze de wolf na die nu ech weg ging, waarna ze opgelucht adem haalde. Wat een adrenaline kick had ze gekregen door dat beest. "E-e-h....wat was er....g-gebeurd...." stamelde hij verbaasd waardoor Tsukimiya echt de moeite had om zijn woorden tot haar door te laten dringen, meent hij dat nu. Hij heeft haar gered en dan doet hij alsof hij van niks wist. Miya was van plan om eens duidelijk te zeggen wat ze daar van vond maar toen ze hem recht aankeek had ze zo het gevoel dat er iets was veranderd met hem. Het was een gevoel dat ze wel vaker kreeg en haar vingers er niet op kon leggen, haar instinct. Hij meende het dus. Maar waarom herrinerd hij dat nu niet gewoon meer? "Weet je het dan niet" vroeg ze nog steeds verward." Je hebt me gered van een wolf, herinner je je dat dan niet" vervolgde ze en keek hem wat bezorgt aan maar schudde die bezorgtheid vlug weer weg. Alsof het er helemaal niet was geweest. Met moeite stond ze weer recht en leunde tegen de boom want ze moest nog steeds bekomen van de angst die ze had gevoel nog geen tien minuten geleden."ah , ja " zuchtte ze terwijl ze hoorde dat haar stem nog wat trillde en onvast klonk" Toch bedankt, dat je me euh....gered hebt" Bedanken deed ze niet meer zo vaak dus het was moeilijk maar ze deed het toch, hij had haar echt gered. Ze was te laf geweest om te reageren, en daar ze snel genoeg verandering in te brengen" ik ben trouwens Tsukimiya, maar zeg maar Miya is korter" Sprak ze nu weer met haar gewone melodieuze stem. En keek hem nu recht aan.

De grote gele ogen van de gitzwarte wolf priemde zich op het malse stukje vlees dat zo voor het oprapen lag. De wolf had in tegenstelling tot Tsukimiya de derde aanwezige levensvorm nog niet ontdekt en dacht daarmee veilig te zijn. De wolf stond op het punt om op Tsukimiya af te springen. Juist dat besef draaide de knop om bij Grey. Zijn kaken verbeten elkaar. Zijn ogen schuil achter een paar oranje lokken. Zijn blik serieus en zijn vuisten gebald. In een snelle beweging spreidde Grey zijn armen waar op dat moment het schild ontstond. In een simpele zwarte rookwolk die net zo snel verdwenen was als dat hij was gekomen zat Grey op zijn hurken bij Tsukimiya. Hij keek niet op of om naar de wolf. Hij controleerde eerst of ze ongedeerd was. Het schild hield toch wel stand tegen de kaken van het beest. Toen hij merkte dat ze weer wat op keek ging zijn blik naar de wolf. Aan zijn houding en gezicht kon je duidelijk zien dat Grey voor het moment Grey niet was. De oh zo verlegen persoon stond nu oog in oog met een wolf zonder ook maar een stukje van zijn angst te laten zien. Grey liet het schild transformeren waardoor de wolf gedwongen werd achteruit te gaan. Deze zou voorlopig niet meer terug komen. Grey werd vaker zo, vooral wanneer iemand in gevaar was. Dan verdween zijn angsitge karakter en werd hij een persoon die veel durfde. Maar daarbuiten was hij een held op sokken. Een persoon die maar amper iets kon in zijn eigen ogen, en al helemaal wat de meisjes betreft. De schaduw over de ogen van Grey verdwenen waardoor zijn groene ogen zichtbaar waren. Zijn houding ontspande even en hij keek even beduusd voor zich uit. Pas toen hij besefte dat hij weer terug op aard was keek hij rond. Zijn blik bleef kort hangen op Tsukimiya en hij zette onwillekeurig een stap naar achteren. Hij slikte moeizaam. "Eeh..." stamelde hij. Hij had al gevragen naar wat er gebeurd was. Momenten als deze zorgde er voor dat hij niet precies wist wat er gebeurd was, pas na een halve dag vulde dat gat zich met de nodige informatie van wat er destijds gebeurt was. Grey keek recht naar Tsukimiya en hield de nodige afstand. "N-nee..." stamelde hij. Hij zuchtte en ontspande kort. "Het is weer eens gebeurt of niet?" mompelde hij ergerlijk in zichzelf op het moment dat Tsukimiya uitlegde dat hij haar had gered van een wolf. Grey zijn ogen gingen kort naar een willekeurig punt in de omgeving en wreef wat verlegen over zijn nek. "G-geen dank..." mompelde hij voorzichtig en keek Tsukimiya niet aan. Desondanks dat hij haar niet aankeek voelde hij haar blik in zijn huid branden. Ze keek naar hem, ze keek naar hem! Grey keek kort naar Tsukimiya toen ze zich voorstelde. Oh god, voorstellen, de eerste stap naar een mogelijke vriendschap. Als er iets is wat voor hem onmogleijk leek was het wel een mogelijke vriendschap met een meisje aangaan. Een jongen ging nog, maar het andere geslacht. Hij slikte moeizaam en knikte kort om te bevestigen dat hij het had gehoord. "Greys...." hij stopte abrupt. "Noem me maar Grey..." sprak hij kalm om niet zijn volledige naam vrij te geven. God wat schaamde hij zich voor zijn volledige naam. Greyson, de zoon van de grijze.

Tsukimiya moest nog steeds even kalmeren, en ervoor zorgen dat ze was bekomen van de angst en vooral de hoofdpijn die was komen opsteken, wat vaak gebeurde als er een sterke magie in haar buurt was. En daarom had ze ook moeten besefen dat het niet helemaal de jongen was, en wat haar het meest verwonderde was dat hij die magie had kunnen verbergen voor haar. Meestal als ze een leraar of zo'n legendary magican tegen kwam dan voelde ze hoe die gevorderde magie tegen haar opbotste, het verstikte haar soms bijna, het was nu nog niet zo erg maar ze had het gevoel dat dat wel nog kan veranderen. Daarom kwam Miya niet zo graag in de buurt van gevorderde magie, en gaat ze alleen maar naar de leerkracht als het echt nodig heeft. Ze durfd het ook er met niemand over te hebben, bang dat ze haar gaan uitlachen en haar helemaal niet geloven. Tsukimiya wou gewoon geen apart geval zijn. Ja ze krijgt vreselijke hoofdpijn van sterke magie maar ze gaat het gewoon niet zeggen, ze zal het wel doorstaan om normaal te kunnen zijn. Miya zat nog steeds tegen de boom gedrukt en had de hele tijd gespannen toe gekeken en geprobeerd de hoofdpijn te negeren terwijl ze had staan kijken hoe hij de wolf dwong om weg te gaan. Ze hoopte trouwens dat zijn kracht net als de vorige keer weer verborgen zou gaan zodat ze weer zonder de hoofdpijn mag leven. En toen die wolf het eindelijk opgaf en weg ging ademde ze opgelucht de adem die ze de hele tijd had in gehouden weer met een zucht weer los. . "Eeh..." hoorde ze hem zeggen, en als snel voelde Miya die magie wegebben en haar hoofdpijn verminderde en verdween toen uiteindelijk ook. Toen ze opkeek merkte ze dat hij achteruit stapte, afstand van haar nam? Stonk ze ofzow? Toen ze beter naar zijn houding keek merkte ze dat dat het niet was, was hij verlegen ofzow? Vreemd zo'n jongens komt ze maar heel weinig tegen. Het is weer eens gebeurt of niet?" hoorde ze de jongen mompelen waardoor ze even een wenbrauw optrok. "Wel ik ben blij dat het is gebeurd" sprak ze peinzend luidop, ze meende het ook. "Greys...." hij stopte abrupt. "Noem me maar Grey..." verbeterde hij zichzelf. Miya knikte. Omdat ze zag dat hij zich nogal ongemakkelijk voelde als ze naar hem keek liet ze haar ogen maar op een boom wat naast hem rusten "Aangenaam" zei ze vriendelijk" Ik had gewoon beter moeten opletten" Mompelde Miya meer tegen zichzelf dan tegen Grey. Het verontruste haar dat ze de wolf helemaal niet had horen afkomen.