Met rustige passen liep Tári door het donkere bos heen. Haar witte haar had ze in een elegante paardenstaart gebonden en ze was gekleed in een zwart gekleurd trainingspak. Een niet vaak voor komende combi dus. Normaal had ze haar haar los en had ze een zwart jurkje tot rokje aan, in de winter kon ze wel eens een broek aantrekken maar een trainingspak was een zeldzaam voorkomen. Terra zat rustig op haar schouder en leunde met zijn kop tegen Tári's hoofd. Tári had de Tasmaanse duivel al erg lang en ze waren erg close. De meeste wilde haar nooit geloven aangezien een Tasmaanse duivel niet als huisdier geschikt was.. Ze stonken, waren niet erg aaibaar.. Terra was in alle opzichten weinig Tasmaanse duivel. Ze was zachtaardig en aaibaar. Nou ja.. Als ze je mocht tenminste. Terra kroop iets dichter naar het warme plekje waar het vest van Tári begon. 'Heb je het koud?' iets bijna onhoorbaar kwam uit de bek van het diertje. Tári grijnsde en zei zacht: 'Ja dus..' Terra was de enige die Tári als vriend zag, dus ook de enige die ze met haar leven zou beschermen. Oke, misschien maakte haar vader daar ook kans voor maar.. Nee, als ze moest kiezen tussen haar te lieve vader en Terra, koos ze Terra. Haar ouders waren goede mensen alleen hadden ze het fout getroffen met Tári. Misschien hadden ze het geweten.. Ze hadden hun dochter toch niet voor niks de naam van een godin gegeven. De godin van wraak. Nemisis was immers de godin van wraak. Typisch een naam voor Tári. Deels had Tári het te doen met haar ouders. Hun waren altijd goed voor haar geweest maar zij nooit voor hen. Terra maakte nog een paar geluidjes en leek half in slaap te vallen. Tári glimlachte en stopte even. Ze was al zo ver het bos in dat de geluiden van de lachende kinderen, de schreeuwende kinderen, niet meer te horen waren. Een koude windvlaag deed haar paardenstaart over haar schouder waaien. Tári mompelde wat onverstaanbaars en keek even rustig rond. Zoals gewoonlijk was ze kalm, ijzig kalm, angstaanjagend kalm, maar de dikke mist werkte frustrerend op haar. Tári liep weer rustig door.

Een dikke boom was het punt waar ze uiteindelijk stopte. 'Terra, kijk is even.' het beestje keek rond en sprong op de grond. Tári had niks anders verwacht. Terra hield van dit soort plekken. Donker, mistig en eng. Het tweede was het enige wat Tári minder beviel. Mist was nat en dat was dus precies wat ze haatte! Tári negeerde het geluid dat Terra maakte en ze liep om de boom heen. Iets zei haar dat er binnen de kortste keren iemand voor haar neus zou staan. Ze was hier dus juist heen gegaan om te zorgen dat ze alleen was. Tári was het liefst alleen. Alleen in donkere ruimtes. Ze had nooit broertjes of zusjes gehad.. Nou ja, de op pas die ze vroeger had gehad had haar wel eens verteld dat ze die ooit, in een ver verleden wel had gehad. Tári was eerst een beetje nieuwsgierig geweest om wat er was gebeurt, maar had er nooit onderzoek naar gedaan. Ze had er geen behoefte aan. Maar doordat ze nooit broertjes en zusjes had gehad waarmee ze in contact was gekomen en ze geen vrienden kon maken en op latere leeftijd niet wilde maken, was ze altijd al eenzaam geweest. Ze had een obsessie voor de duisternis en gruwel. Alles wat mensen eng vonden waar ze van af wist gebruikte ze tegen hen. Ze deed altijd alles om te zorgen dat andere een zo moeilijk mogelijk leven kregen. Haar ouders hadden zo veel verschillende oplossingen geprobeerd maar altijd e vergeefs. Altijd kwam ze nog krankzinniger thuis. Vaak kregen haar ouders te horen dat ze wel lief en rustig kon zijn, als de arme mensen maar normaal tegen haar deden. Als ze haar maar in contact brachten met andere. En altijd had ik dat gezegd.. Tári's ouders geloofde dan altijd dat ze er oprecht in was en dat ze er wat aan wilde doen. Niet dus! Haar ouders deden wat ze konden maar zoals altijd deed Tári er niks mee dan haar ouders pesten. Tári kwam weer bij de plek waar Terra rond waggelde. Het meisje leunde tegen de boom aan en liet zich naar de grond zakken. 'Is kijken wie er zo komt..' zei ze met haar blik strak in het niks gericht, duidelijk tegen Terra. De Tasmaanse duivel sprong bij Tári op schoot en tuurde de zelfde kant op als het meisje. Nu was slechts de vraag voer of er daadwerkelijk iemand zou komen en Tári was ervan overtuigd!

Open