---

Half tien. Hij had een enkele afspraak moeten verzetten om op dat tijdstip beschikbaar te zijn - eentje die niet was doorgegaan. De leerlinge had zich afgemeld, hij had opeens een vrije ochtend gehad en de tijd tot half negen benut om bij te slapen. Hij had het broodnodig, de slaap. De medicijnen die hij in moest nemen maakten hem lodderig, en in verband met de dagelijkse inspanningen, de stress en het gevoel alsof hij op het einde van een dag van binnenin volledig gesloopt was, vormde het niet bepaald een ideale combinatie. Pas tegen een uur of twaalf, half een je bed uit rollen; hij hield er niet van. Als perfectionistisch persoon moest iedere dag volgens hetzelfde schema verlopen: zes uur stipt eruit, ontbijt, kinderen naar de opvang brengen, werk, avondeten, slapen. Alleen in weekenden en na een lange nacht liefdesspelletjes met een of andere vrouw wilde hij nog wel eens een uitzondering maken. Dat laatste was tegenwoordig wel drastisch verminderd, simpelweg doordat hij het te druk had. Hij miste het, had er behoefte aan en dat alles maakte hem bovendien ook nog eens strontchagrijnig. Tegenwoordig bleef het vooral bij kijken alleen. Het was bijna zonde om de heuse magazijnen aan wijn die hij tegen het aanbreken van het weekend insloeg niet te kunnen delen. Zoveel kon hij niet in zijn eentje in twee dagen op, zelfs niet met zijn verslaving.
Hij sloeg een hand om zijn mond en onderdrukte een geeuw terwijl hij loom tegen de deurpost leunde, zijn korte zwarte lokken hier en daar omhoog stekend, ongeknoopte stropdas hangend als een sjaal om de kraag van zijn overhemd. De deur had hij al geopend, maar hij bleef even een momentje staan om een poging te doen zijn haar te fatsoeneren. Het sprong eigenwijs weer terug in zijn out-of-bed look. Bij Medusa. Dat had je met korter haar, al helemaal als het nog niet eens zo heel erg lang geleden geknipt was. Tijd om zich nog verder gereed te maken had hij niet, dat deed hij onderweg wel. Want oei oei, het zou iets zijn als hij zelf toch eens een keertje te laat kwam. De jongen zou een totaal verkeerd idee van hem krijgen.
Jake Patreus, meende hij zich te herinneren dat de jongeman heette terwijl hij door de gangen beende en intussen zijn stropdas knoopte. Eén van zijn mentorleerlingen en, zoals afgesproken was, zijn 'cliënt' voor deze Sociale Binding - als je het zo wilde noemen. In zijn ogen was het eigenlijk niets meer dan om de zoveel afgesproken tijd een zielig miepverhaal van een snotkind aan te moeten horen, dat hem normaliter ongetwijfeld ook net als de rest achter zijn rug om uitschold en kleineerde. Verachtelijke jeugd, gadverdamme. Ach, laat ik toch eens bij mijn meerdere zeuren; want ik ben toch altijd schijnheilig keurig en stil en heb er het volste recht op. Op water en brood in de kerkers ermee. Maarja, dan werd het proces om ze te kneden tot perfectie weer zo moeilijk om uit te voeren. Gelukkig voor hem was de locatie niet al te ver gelegen, eigenlijk niets meer dan een kilometer of twee van de school af. Werkte in zijn geval hoe dan ook meer in zijn voordeel. Hij dook nog even snel het mannentoilet in om zich op te frissen - voorzichtig, met kleine schepjes water in verband met zijn waterfobie - en vervolgde zijn tocht naar buiten op een iets sneller tempo. Terwijl hij in een langzame handeling zijn overhemd in zijn broek stopte, dwaalde zijn scherpe blik even over het schoolterrein. Nat, sereenachtig stil en rood en geel door het herfstseizoen - maar koud was het echter niet. Nog niet zo koud dat het noodzakelijk was om zijn gilet te vervangen voor zijn colbert, tenminste. Het bos, gelegen in de verte, werd voor een klein ogenblik even belicht door voorzichtige stralen van een waterig zonnetje. Verzacht, alsof hij door een wazige lens keek. Hij wreef nog wat slaperig in een oog terwijl hij zijn pas verderzette. Als hij nu lenzen in had gehad, zou dat oog nu waarschijnlijk rood zijn geweest. De ochtendzon verdween weer achter de wolken zodra hij de rand van het woud naderde. 'Het duistere bos'. Locatie was dichtbij ja, leuk en aardig allemaal. Maar zo fantastisch specifiek was het joch niet bepaald geweest over de locatie. En hij was dus echt niet van plan om heel het bos door te spitten, enkel en alleen om een afspraak af te handelen met een gruwelijk onspecifieke knul. Moest hij maar duidelijker zijn. Typisch weer een voorbeeld van de ongenereerde jeugd. Och, Master Savador, die zal het wel vinden. Laten ze vervolgens hun achterste overal en nergens neerploffen, wachtend totdat iemand anders het initatief ging nemen. Zo werkte de mooie wijde wereld dus niet, en hij zou dat nog eens verduidelijken door gewoon rechtsomkeer naar het kasteel te maken als hij hier na een kwartier nog zoekend rondliep. Hij was geen kleuterleider die iedereen aan het handje vasthield, kom op. Nondetjuu. Hij wierp kwaad een blik op de boomstronk waarover hij bijna gestruikeld was. Het bos was eigenlijk geen plaats voor iemand die altijd gezien werd met herenschoenen en stropdassen.
En toch had hij Jake vrij snel gevonden. Althans; hij vermoedde dat het Jake was. De donkerharige jongen zat daar op een omgevallen boomstam, midden op een open plek. Kind schoot overeind toen hij hem zag, maakte een diepe buiging. 'Goedemorgen Master Savador.'
Ja ja ja. Het was niet dat hij het niet waardeerde, meer het feit dat hij nu eigenlijk wilde theedrinken, ongestoord in zijn kantoor. Of bed. De jongen, Jake, kreeg alleen een norse blik toegeworpen waarbij Savador zijn kin met geluidloos ophalende neus minachtend iets ophief. Ondanks dat zijn haren nog zichtbaar in de war zaten, straalde hij het strenge gezag uit dat bij zijn karakter aansloot. Altijd en overal. Daar heette hij Savador voor. 'Mijnheer Patreus, neem ik aan?' vroeg hij niet al te blijmoedig, niet eens reagerend op Jake's ochtendgroet.
'Je bent op tijd - goh. Wat een denderende verrassing.' Spot in de late ochtend, maar wat kon hem het schelen? Het was algemeen gezien immers ook iets nieuws. Hij had er leerlingen tussenzitten die het laatste kwartier van de les nog even binnen kwamen slenteren, of die lef genoeg hadden om hem een halfuur te laten wachten voor niks. En ging dit niet lopen zoals hij wilde, dan stond hij met een toedeloe op en verdween hij zijn kantoor in. Belangrijker werk genoeg te doen daar. Hij mompelde nog iets tussen neus en lippen door dat sterk leek op 'zou bijna trots op je zijn' terwijl hij zijn aktetas tussen het onkruid neerkwakte en eerst zorgvuldig de stof van zijn pantalon over zijn achterste gladstreek voor hij op de boomstam neerzeeg - op de mos- en schimmellaag die afschuwelijke groene plekken op zijn dure broeken kon achterlaten als hij niet uitkeek, maar daar bekommerde hij zich later wel om. Dit geklaag en gehuil maar eerst afhandelen, dan was hij er des te eerder van af.

---

Walgelijk, die immens brede glimlachjes op schijnheilige pubergezichten. Hij wist heus wel hoe ze echt waren, de opstandige jeugd. Zes lege bierblikjes hier, bestolen bejaarde vrouw in de bosjes geduwd daar. En maar onschuldig doen tegenover hun meerderen. Opzettelijk negeerde hij de uitgestreken glimlach op Jake's gelaat, ongetwijfeld van datzelfde soort, en staarde hooghartig voor zich uit. Bijna koninklijk, alsof hij als één of andere hooggeëerde piet neerkeek op onzichtbaar volk. En alsof het joch naast hem lucht voor hem was, en hij hier in zijn eentje zat. Was het maar waar.
Er vormde zich een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen op het moment dat de jongen begon te spreken. Nog betweterig gaan doen ook. Moest hij er nu ook voldaan over zijn dat hij een keertje op tijd was? Nou nou, sjongejonge. Klap klap.
'Ja, leuk.' Hij deed niet eens de moeite zich tot Jake te richten. Pas toen hij zijn woorden op grimmige toon vervolgde, richtte hij zijn norse blik pas op de jongen. 'Je doet er goed aan in het vervolg meer specifieker te zijn, of ik kan je nu al zeggen dat dit meteen de laatste keer is!' Er gleed een afkeurende trek over zijn bleke gelaat toen zijn blik daarbij ook direct naar een lager punt getrokken werd. Naar de boomstronk waar ze op zaten en, om preciezer te zijn, naar de niet zo geweldig grote afstand tussen hem en Jake in. Zogenaamd onopmerkzaam schuifelde hij nog een stukje meer naar rechts, keek daarbij de andere kant op. Niet al te ruw met zijn broekspijpen over de stronk schurend, - schimmels - maar ook niet zo ver dat hij er aan de andere kant zowat afgleed. Kijk, als het nu een meisje was geweest.. Maar nee - het was een Jake Patreus.
'Ik kan haast niet wachten,' kwam het er op een net iets te duidelijk hoorbare sarcastische toon uit dan hij eigenlijk bedoeld had, terwijl hij zijn aktetas op zijn schoot zette, de klipjes openklikte en de flap in een onnodig gewelddadig gebaar opzij sloeg. En ondanks dat de toon waarop hij het gezegd had zacht was geweest, zinde het hem niet dat het er uit was gefloept. Hij perste zijn smalle lippen lichtjes op elkaar, zijn zoekende blik nog in zijn tas gericht. Vannacht lag hij op zijn bed en over koetjes en kalfjes praten vond hij typisch hopeloos kopie-gedrag van het wezenloze voetvolk. Het weer was nu ook niet bepaald zijn favoriete onderwerp, zo cliché. Zwijgend dwaalde zijn kille blik van zijn tas weer af naar Jake's gezicht, toen de jongen onverwachts aankondigde dat zijn probleem juist te maken had met zijn oninteressante aangesneden onderwerp. De aandacht op zijn eigen handelingen - hij was zojuist bezig een notitieblok en een zorgvuldig opgeborgen effen zwarte schrijfveer tevoorschijn te halen - verslapte al gauw. Nurksig keek hij toe hoe Jake op zijn gemakje een thermoskan tevoorschijn haalde, de dop eraf schroefde en deze vulde met dampende.. thee - concludeerde hij even later. Gevolgd met de vraag of hij ook wilde. 'Nee,' luidde het botte antwoord, zijn blik kritiserend op het kopje vastgepind dat de jongen tussen hen in plaatste. De rand van het kopje alleen al - het had in zijn tas gezeten, was vast al meerdere keren gebruikt. En de jeugd was er achteloos over als het ging om tandenpoetsen. Cariës, tandsteen, vergeling stinkende adem - ze gingen niet eens met een schrapertje over hun tong na het poetsen, waar zich juist de meeste bacteriën nestelden. Tweemaal per dag poetsen -> flossen -> tongschrapertje -> spoelen met mondwater -> en als het kan een menthol-snoepje naderhand. Het was zo simpel. Nog maar te zwijgen over zweertjes en blaasjes en puspuistjes en koortslippen waar een puberaal persoon vaker mee te kampen had. Gadverdamme. Kleefbron van onvermijdelijke bacteriën.
'Goed, je probleem dus,' kwam hij een moment later verveeld terug waar hij was afgehaakt. De punt van zijn schrijfveer liet hij zachtjes en demonstratief tegen het papier tikken. 'Brandt maar los.'