Hayden geeuwde even verveeld. Met zijn handen in zijn zakken stapte hij verder door de gangen. Dwaalde rond en zou pas later kijken waar hij was beland. Hayden was daardoor te druk bezig met zijn gedachten.
Eindelijk hadden de mensen besloten om hem naar een school te sturen. Nouja al enkele dagen geleden. Maar dan nog. Hij is nu 17 jaar, en pas dan hadden ze bedacht van, he het word tijd dat die naar school gaat. Ja hallo. Waarom nu pas. Hij had al de andere jaren thuis, wel thuis kun je het niet noemen, beter gezet witte kamer van een reusachtig gebouw les gevolgt.
Toch was Hayden wel opgelucht dat hij naar school mocht. Ookal zou je dat natuurlijk wel niet merken aan zijn gezicht, die neutraal richting nors stond. Hij keek strak voor zich uit, maar zijn blik stond wazig wat aanduide dat hij er met zijn gedachten niet bij is. Terwijl hij even met zijn vingers in zijn zakken draaiden stapte hij verder, luisterend naar zijn voetstappen dat echoden in de lege gangen.
Het was hier veel te saai, een plek had altijd zijn aandacht kunnen trekken vanaf de dagen dat hij hier was aangekomen. Het duistere bos. Een plek waar hij op zijn gemak kon zijn. Met wat grote maar slome passen stapte hij verder, eerst uit de grote school en vervolgens op het pad, dat richting het bos ging. Zijn haren wapperende lichtjes heen en weer bij zijn wat snelle tempo en door de wind die ermee begon te spelen.
Voetafdrukken liet hij achter.
Zijn gespierd atletich lichaam had een bijna bronze kleur en zijn brede borstkas ging zwaar op en neer. Waar Hayden was opgegroeid werd heb gedwongen te trainen, en nog zwaar ook. Daardoor is hij nu zo gespierd geworden, ookal had Hayden toch wel wat minder gespierd willen zijn. Een stille hulp geroep trok zijn aandacht met een grijns op zijn lippen stapte hij verder wist al meteen de plek waar ze was.
Hij had geen moeite om door de mist te kijken. Anders zou hij zich hier nooit thuis hebben gevoelt, wat best logich was. mensen zouden het de stem niet hebben gehoord, maar Hayden kon je niet meteen een mens noemen. ''Is dit een wolf? Want dan moet je weg blijven...'' zei ze angstig.
Even moest hij stilletjes grinniken bij haar woorden. Al snel zette ze een stap achteruit en viel al weer op de grond."Je weet toch wel, dat als het een wolf was die waarschijnlijk niet zou luisteren." Sprak hij lichtjes sceptich en met een geamuseerde grijns op zijn lippen, waardoor zijn witte tanden heel even kort zichtbaar waren, zijn ogen daarin tegen hadden niet meegelachen."Verdwaald denk ik" Vroeg hij toen maar alsof hij gokte maar hij wist wel beter dan dat.

Moyra hoorde een stem, een jongensstem. Geen wolf dus. Gelukkig maar. Een zucht ontglipte haar mond. Een vrolijke, opgeluchte lach speelde om haar lippen. De ondertoon van zijn woorden ontging haar en ze trok een gezicht. Wat wist hij nou van wolven? Misschien waren hier wel wolven die mensentaal konden. Dat kon je alleen controleren door tegen ze te praten. Ze tuitte haar lippen en wilde al een fel antwoord geven, maar bekeek eerst zijn gezicht. Hij lachte wel, dus misschien was het niet slecht bedoeld. nee, natuurlijk niet. Ze beantwoorde hem met een blos op haar wangen. ''Ja, dat klopt misschien wel...'' Misschien. Dat wisten ze nog niet zeker. Punt. ''Maar ik was bang, dus dan kan je niet zo snel nadenken.'' Ze haalde haar schouders op, ten teken dat het onderwerp vergeten kon worden. Nog steeds in haar zittende positie, een beetje duf door de klap die ze had gemaakt. Haar rode haren zaten verward. Eén van de bloemen was uit haar haar gegleden en lag nu treurig en alleen op de bruine aarde. Zorgvuldig deed ze de andere twee witte bloemen weer goed vast. Ook kamde ze met haar vingers door haar krullerige haren om het te fatsoeneren. "Verdwaald denk ik?" Was dat een serieuze vraag? Ergens had ze het idee dat hij haar uit lachte. Ze fronste en keek hem met kinderlijk nieuwsgierige ogen aan. Hij zag er best lief en normaal uit. Ze bleef nog even zitten en draaide een krul om haar vinger. Verlegen staarde ze naar de grond, op zoek naar de juiste uitleg van wat ze hier deed. Een manier waarop ze niet nog dommer klonk. Ze keek schuchter lachend op, tuurde door haar oogwimpers onopvallend naar haar. Sein veilig. Hij was niet eng. Dat had ze besloten. Hij had nog geen monsterlijke dingen gedaan en wel lief gelachen. Ze kwam ietwat onhandig overeind en klopte de donkere aarde van haar handen. De korreltjes dwarrelden naar beneden, een paar zwarte vegen kwamen op haar roze jurkje terecht. Maar daar merkte het meisje niets van, ze zette een paar onzekere stappen naar de jongen toe. Hij was het veilige punt in het enge bos nu. Dan steunde ze weer op een boom. Haar enkel deed best wel veel zeer. gewoon niet belasten, dan kwam het wel goed. Niet meer aan denken. Onopvallend verplaatste ze al haar gewicht op haar linkervoet. ''Niet echt verdwaald. Geloof ik.'' Ze keek twijfelend om zich heen en wees dan met een sierlijk gebaar naar achteren. ''Daar kwam ik vandaan.'' Denk ik... mompelde ze er in haar hoofd achteraan. ''En toen ben ik hierover gevallen... twee keer.'' Haar rode wangen werden nog roder en ze schopte verontwaardigd tegen de boomwortel. Stom ding. Het ding was bobbelig en ging op in de donkere mist. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen. Wilde niet laten zien dat ze bang was, maar rilde onbewust toen een vlaagje mist langs haar blote schouder streek. Had ze toch een sweater mee moeten nemen. Die lag nu nog in haar kamer, nadat ze de zon had zien schijnen. Maar in het bos was het weer razendsnel omgeslagen naar een duistere sfeer. Deed het bos zijn naam er tenminste weer eer aan.

[Ze heeft het jurkje van haar profielfoto aan ^__^ ]

Hij vroeg zich nu eigenlijk af waarom hij op haar hulpkreet was afgestapt. Hij was niet zoals Hades waarschijnlijk, als hij het was had hij het haar gewoon links laten liggen als ze niet interesant genoeg was voor hem. Maar Hayden was niet zo, of hij het nu wou of niet. Hij konde het geroep om hulp niet negeren...Ookal was er blijkbaar niet echt gevaar. Het meisje had het op het moment zelf niet echt door gehad, dus nadat ze zijn stem zou hebben moeten horen zou dat toch wel zo moeten zijn geweest? Wetend dat er niet daadwerkelijk gevaar was.
Niet dat het zo belangrijk was. Hij had liever geen gevecht dan wel een. Maar als het nodig was zou hij natuurlijk wel haar hebben beschermt, maar hij was nogal vermoeid om in een echt gevecht te willen worden verwikkelt. Ze beantwoorde hem met een blos op haar wangen. ''Ja, dat klopt misschien wel...'' Misschien. hij keek haar licht geamuseerd aan.. ''Maar ik was bang, dus dan kan je niet zo snel nadenken.'' Ze haalde haar schouders.
Dus hij had juist gedacht, op het moment zelf kon je gewoon niet zo verstandig nadenken dan wanneer je gewoon veilig in je kamer zit.
Hayden liet het nu voor wat het was, het was onodig om over zo'n klein ding te gaan beginnen discusiëren. ''Niet echt verdwaald. Geloof ik.'' Ze keek twijfelend om zich heen en wees dan met een sierlijk gebaar naar achteren.
Hayden trok geamuseerd een wenkbrauw op. BLijkbaar is ze iemand die niet wilt toegeven dat ze wel degenlijk verdwaald was...''Daar kwam ik vandaan.'' Hayden zag maar al te goed dat ze het zelf niet meer zo zeker wist."Weet je dat zeker?" Vroeg hij licht glimlachend. Het was best grappig om haar zo te zien. ''En toen ben ik hierover gevallen... twee keer.'' Haar rode wangen werden nog roder en ze schopte verontwaardigd tegen de boomwortel. Met een enkele stapt stond hij voor haar, torende boven haar."Ik hoop dat je je niet heb bezeerd?" Vroeg hij toen maar. Keek haar met een kalmte aan. Keek met zijn goudkleurige ogen recht in de hare.

Zijn geamuseerde blik frustreerde haar. Geloofde hij soms niet dat ze wist waar ze vandaan kwam? Waar ze heen moest? Ze kon heus wel voor zichzelf zorgen hoor. Ja. Heel overtuigend. Vandaar dat ze in korte tijd al twee keer op de grond had gelegen en heel eerlijk gezegd twijfelde over de richting die ze aanwees. Daarnet was ze er nog vrij zeker van overtuigd. Maar nu... Mede door zijn meewarige blik en door het feit dat alle bomen in dit stomme bos op elkaar leken sloeg de twijfel onherroepelijk toe. "Ik hoop dat je je niet heb bezeerd?" vroeg hij en een klein glimlachje sijpelde door haar getob heen. ‘‘N-nee hoor. Ik ben in orde.’’ Zei ze kleintjes, keek verlegen in zijn kalme ogen. ‘‘Alleen een beetje geschrokken.’’ Ze zuchtte en wreef door haar haren. Bang zijn was niets voor haar. Vond ze zelf dan. Ze wilde dapper zijn, totdat er een prins kwam die haar hart veroverde. Dan klonk er ergens in de verte het geluid van een dier. Ze piepte onbewust, geschrokken van het onverwachte lawaai. Dan hoorde ze ook iets dichterbij iets kraken. Of was het maar een illusie? Ze wist het niet, vertrouwde haar oren niet meer. Elk geluid kreeg in de mistige omgeving wat sinisters en engs. Bij een harde klap, waarschijnlijk een tak die op de grond viel, sprong ze zowat de lucht in om dan in twee vlugge passen vlak bij de jongen te zijn. ‘‘Whaa...’’ kwam er doodsbenauwd uit. Ze sloeg voor ze het goed en wel wist haar armen om hem heen en verstopte haar gezicht. Ze wilde het niet zien. Wilde de duistere sfeer vergeten. En in haar hoofd waren de luchtkastelen en prinsen nog altijd aanwezig, in de balzalen werd vrolijk gedanst. Ze hield haar ogen stijf dicht en zichzelf dicht tegen de vele malen langere jongen aangedrukt. Zo was alles goed. Zo kon ze de illusie van veiligheid volhouden.

Hayden mocht dan wel kalm lijken maar van binnen was hij onrustig. Hades had zich al een tijdje niet meer laten zien. Dat gaf alleen maar Hayden het gevoel dat hij ieder moment van hem kon overnemen. Blijkbaar was het toch geen goed idee geweest om hier helemaal alleen met het meisje te zijn. Niet dat Hades een moordenaar is, maar Hayden kon het niet aan zien wanneer hij met alle meisjes rotzooit en ze dan met dromen achterliet. En wanneer er een gevecht partij was, jah dan ging Hades daar met plezier zich gaan mee mengen. Ach Hayden zal wel zien of hij vandaag tevoorschijnt komt of niet. Wat kan het voor kwaad. ‘‘N-nee hoor. Ik ben in orde.’’ Zei ze kleintjes, keek verlegen in zijn kalme ogen. ‘‘Alleen een beetje geschrokken.’’ Ze zuchtte en wreef door haar haren. Hayden glimlachte. Nu hij haar beter bekeek kon hij al op uit maken dat ze zeer zeker geen shadraan is. En hoe dat ze reageerd op de geluiden van het duistere bos had hij ook al zo'n voorgevoel gehad."Ah iedereen schrikt wel ergens eens voor" stelde hij haar glimlachend gerust. Hayden was niet meteen het type dat iemand kon trootsten. Daar voelde hij zich soms ongemakkelijk door. Nu deed hij er toch wel zijn best wat voor. Wanneer hij het geluid hoorde van een dier keek hij wat ongeintereseerd richting het geluid op. Wat zou het zijn? Waarschijnlijk niks gevaarlijks ander zou het dier allang op het meisje zijn afgerend. Maar het meisje voor hem leek daar anders over te denken. ‘‘Whaa...’’ Ze sprong bijna een gat in de lucht en stapte angstig op hem af. Even keek hij verbaasd op wanneer ze haar armen rond hem sloeg. Even wist hij niks te doen omdat het iets onverwacht kwam, maar vervolgens legde hij teder zijn handen tegen haar rug." Rustig maar, waarschijnlijk was het niks, een bang diertje dat gewoon vluchte." Stelde hij haar gerust. Hield haar zacht vast. Wanneer ze weer gekalmeerd was kon ze zo weer uit zijn omhelsing gaan als ze dat wou."Als ik vragen mag, waarom ben je hier trouwens naar toe gekomen?" Vroeg hij nieuwsgierig. Ja dat wou hij nu eigenlijk echt wel eens weten."O en ik ben trouwens Hayden" Stelde hij zich nog vlug voor. Niet echt het gepaste moment maar ach het kon toch helemaal geen kwaad.

Elk geluidje zorgde nu dat ze haar grip om het middel van de jongen verstevigde. Hij probeerde haar gerust te stellen, maar in haar paniek drong het nauwelijks door. "Rustig maar, waarschijnlijk was het niks, een bang diertje dat gewoon vluchte." Ze schudde haar hoofd, niet overtuigd door zijn woorden. Dat ging ietwat lastig omdat ze met haar hoofd stevig tegen hem aangedrukt zat. Nee, daarvoor schaamde ze zich niet. Ze dacht er niet eens aan dat dit misschien vreemd was. Hij was haar beschermer en zij was bang. Hij moest haar helpen. En hij was lekker warm, constateerde ze tevreden. ''Nietes, ik hoorde een wolfbeest.'' mompelde ze doodsbenauwd, haar lichte stem nog hoger dan normaal. Ze had haar armen met kracht om hem heen geslagen. Gelukkig betrof het hier een grote jongen, stukken ouder dan zij, dus fijnknijpen zou geen kwaad kunnen. Hoopte ze dan. Want ze wilde hem geen pijn doen. Nee, absoluut niet. Hij was het veilige punt in de duisternis van haar gesloten ogen. Zo lang ze hem nog kon bemerken was ze veilig hier. "Als ik vragen mag, waarom ben je hier trouwens naar toe gekomen?" Dat stilde de onrust in haar wel even. Waarom was het ook alweer? ''Eehm...'' begon ze aarzelend, maar zijn stem onderbrak haar. Met interesse luisterde ze, vermoedelijk was het iets belangrijks. En ze werd niet teleurgesteld, haar beschermer zei zijn naam. "O en ik ben trouwens Hayden" Ze glimlachte, haalde haar gezicht langzaam wat naar achteren. Keek even aarzelend om zich heen, controlerend of er niet stiekem een beest, een monster op hen af was geslopen. Dan richtte het meisje haar roze ogen op de goudkleurige bakens van veiligheid, ook wel ogen van Hayden genoemd. ''Ik was hier aan het rondkijken, Hayden. Want ik wilde weten wat er allemaal te vinden was. Maar toen was het nog niet zo... donker en mistig...'' zei ze met een sip gezicht. ''Hmm... Nu is het wel écht het duistere bos.'' zei ze met iets meer enthousiasme. Door zijn nabijheid en zijn geruststellende warmte was ze al iets gekalmeerd. In haar emotionele toestand vergat ze geheel om zoals beleefd was ook haar naam te zeggen. Nee, de angst, verlegenheid en teruggehouden enthousiasme waren al genoeg om haar bezig te houden.