Grafstenen...alleen maar grafstenen..De volle maan bescheen de graven met een spookachtige gloed. Het was dan ook een paar minuten voor 12. De al zo grimmige sfeer die hier overdag hing, was s'nachts nog beter te voelen. Ja..jet kerkhof van Oak's Field was geen prettige plek om te zijn..de plek werd vaak gebruikt door donkere magiërs om hun kunsten te oefenen. Dodenbezweerders...aanbidders van de nacht.. Mensen kwamen er dan ook liever niet. Men zei dat het er stikte van de geesten en spoken. Niemand weet of die verhalen waar zijn. Aangezien niemand durft om s'nachts nog over het kerkhof te lopen. Er hing een onheilspellende mist. Deze mist was er altijd al geweest. In de mist leek alles wel uit niet-stoffelijk materiaal te bestaan..af en toe was er dan ook een figuur te zien in de mist...waren dat de geesten van de doden? Af en toe leek het wel alsof er mensen aan het praten waren..zachte fluisteringen..of was het maar een briesje die over het kerkhof waaide? Niemand die het ooit zou weten.
Door de mist heen was een klein licht te zien. Was het an die dwaalichten, waar veel over werd gesproken in Oak's field? Wie weet..Het licht ging over de graven heen, en stopte af em toe bij 1. Alsof het naar iets zocht. Iedere keer dat het licht weer bij een graf stopte, weerschenen de letters. Ook dit gaf weer een nog meer spookachtige gloed aan de graven. "Nee..dit is het ook niet.." Het licht ging verder. Het blubberige pad tussen de graven volgend. Het had diezelfde nacht nog geregend. Nu echter was de lucht weer helder. Vaag, onder het licht was er nog een schaduw te zien. Een schaduw die geen eigenaar had. "Waar ben je nou...hehehe" Een krassende stem was te horen. Uiteindelijk, stopte het licht bij een klein mausoleumpje. Bij de opening waren de volgende woorden geschreven:
R.I.P Ariana Oceana Frodenwae.
....-....
De echte vrouwe van de duisternis
"Ah...hier moet het zijn.." Het licht ging in het Mausoleumpje binnen. Van binnen zag hij mausoleumpje er precies hetzelfde uit als van de buitenkant. Leeg..donker en onheilspellend. Achterin, stond een stenen graftombe. Hiernaast stonden twee oude, omgevallen en verminkte kandelaars. Je kon zien at hier al honderden jaren niemand was gekomen. Over lag troep. Het dak was ook gedeeltelijk ingestort, waardoor er maanlicht precies op het de stenen tombe viel. Dit gaf de tombo een mooi, maar ook weer spookachtig uiterlijk. Het ligt zweefde naar de tombe toe. Toeb veranderde het licht in een lantaarn. Aan het hengsel was een hand te zien. Daarna verscheen de rest. Het was een vreemde zwevend geval met een pompoen als hoofd. Op het hoofd, was een tovenaarsmuts te zien. Het licht was niemand minder dan Nocte O'Lentarin. "Ik ben errr Ariana...kom maar tevoorschijn.." Er gebeurde even niets. Toen kwam er opeens mist vanuit de stenen tombe. Raar. De deksel zat er toch op zou je denken? Nocte grijnste alleen maar. Toen kwam er vanuit de mist een persoon. Echter, er was iets met deze persoon...het leek wel..alsof je door deze kon heen kijken. De persoon was een meisje van een jaar of 26. Ze had lang Violet haar, met blauwe plukken erin. "Wie durft mij te storen in mijn..slaap..?" De persoon keek om zich heen. Toen zag deze Nocte. "N..Nocte?" De persoon kwam overeind. "Ben jij dat echt?" De stem van de verschijning was fluisterend, maar je kon de verbazing in de stem horen. "Ik ben zo echt als de pijn die in mijn harteloze lichaam was toen ik je verliet." Hij grijnste weer. De persoon zweefde uit de tombe, naar Nocte toe. Het leek alsof deze hem knuffelde. "Wat ben ik blij je weer te zien..na al die jaren..." Nocte knikte. "Ik jou ook...al had ik niet gedacht dat het zo gemakkelijk zou lukken om je geest tijdelijk weer op deze wereld te laten komen..waarschijnlijk komt dat door die band die wij hebben Ariana.." De geest die door Nocte Ariana genoemd was knikte. "Onze tijd zal alleen niet lang meer zijn..snel zal de klok 12 uur slaan, en dan zul je weer vervagen..terug gaan naar je eeuwige slaap" Ariana knikte weer ernstig. Toen keek ze weer naar Nocte. "Waarom heb je mij tijdelijk terug geroepen dan?" Nocte zuchtte. "Ik..ik wou alleen maar zeggen dat het mij spijt..spijt van de ene dag.." De geest schudde haar hoofd. Daarvoor hoef je je excuses niet aan te bieden hoor..ik was er snel genoeg al achter gekomen dat ik toen alleen maar aan mijzelf dacht op dat moment..bedankt voor de leuke tijd die wij samen hadden spookje Ze glimlachte en gaf hem een knipoog. Nocte knikte. "Dat is goed om te horen...handlangertje.." Toen hoorde Nocte een kerkbel in de verte 12 uur slaan. "Het is jouw tijd nu..tijd om terug te gaan." De geest knikte. Inderdaad..jammer..ik had nog wel meer met je willen praten.. terwijl ze dit zei, begon ze te vervagen. Tot ziens Nocte..misschien komen we elkaar weer tegen in de andere wereld..daarboven.. Na deze woorden was ze helemaal verdwenen. Nocte's ogen gloede even fel op. Toen was er een klein fel streepje bij zijn ogen te zien. Een demonentraan. "Wie zullen elkaar gouw genoeg zien...Ariana.." De traan viel op de grond. Een kleine schroeiplek achterlatend.

~Open voor 1 persoon~