 |  Onderwerp: I don't like it anymore  za sep 08 2012, 23:14 | |
| ||EIR||
Een kleine frons verscheen op het voorhoofd van de jongen toen hij met de twee enveloppen op de rand van zijn bed ging zitten. Hij had nog maar net een brief van zijn moeder gehad, verwachte er volgende week pas een terug. Terwijl het puntje van zijn tong een stukje uit zijn mond stak, scheurde Joren de eerste brief open en liet zijn ogen over de letters glijden. De tranen sprongen in zijn ogen en begonnen langzaam over zijn wangen te lopen toen de woorden, die zijn moeder geschreven had, tot hem doordrongen. Zijn vader zou nooit meer thuis komen, zou hem nooit meer een knuffel kunnen geven of met hem mee naar andere planeten gaan. Ze hadden zijn lijk ergens op Razen gevonden, starend naar de lucht. Tranen liepen geruisloos over zijn wangen terwijl hij de eerste brief aan de kant legde en de andere pakte. Deze zag er veel formeler uit en was met een computer geschreven, niet in het vertrouwde handschrift van zijn moeder. Zijn adem stokte in zijn keel toen een angstig gevoel zich in zijn buik vormde en met trilende handen scheurde hij de enveloppe kapot. Het trillen werd erger en verspreide zich over zijn hele lichaam toen zijn ogen over de woorden gleden. Het was niet eerlijk, gewoon niet eerlijk. De jongen had het leven altijd een kans gegeven, tegen iedereen gezegd dat het altijd wel een reden had om dingen oneerlijk te maken. Nu was hij dat vertrouwen kwijt, wilde het liefst van al er gewoon mee stoppen. In de brief stond dat zijn moeder zichzelf van kant had gemaakt, dat ze niet kon leven zonder haar man en hij dus vanaf nu een wees was. Over egoïsme gesproken. Zijn moeder had er waarschijnlijk niet eens aan gedacht dat hij haar nog nodig had, echt niet zonder haar kon. Woest gooide hij de brieven op zijn bed en begon blindelings ergens naartoe te lopen. Een koude windvlaag die ervoor zorgde dat hij kort rilde, vertelde hem dat hij ondertussen al buiten was, maar hij weigerde om te stoppen met lopen. Na een tijdje kwam hij bij de grote schoolpoort en zakte huilend door zijn knieën. Verslagen trok hij zijn knieën op en sloeg zijn handen voor zijn gezicht terwijl hij zijn tranen gewoon de vrije loop liet. Het maakte niet uit of het koud was of niet, van zijn part bleef hij hier gewoon zitten totdat hij dood vroor.
Meh, sorry dat 'ie zo slecht is D= |
|
|
Astillea .
 PROFILEPosts : 170 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Fire Magic/Wood MagicKlas: Master SavadorPartner: Maybe If I ever feel like wanting to lose someone again
| | Onderwerp: Re: I don't like it anymore do sep 20 2012, 23:31 | |
| Geeuwend werd ze wakker met een lichte glimlach om haar lippen. Nooit had ze gedacht dat een bed zo goed kon liggen en bleef goed liggen. Na jaren letterlijk op de grond geslapen te hebben was een bed gewoon hemels. Glimlachend gleed ze met haar handen over de dekens. Hmm, ze kon waarschijnlijk nog uren hier liggen, maar ze was vandaag van plan naar het kleine stadje dat hier was te gaan. Zuchtend liet ze uit bed glijden. Na even te rommelen in haar tas vond ze een handdoek en meer voor haar snel even te gaan opfrissen.
Helemaal verfrisd liep ze de deur uit richting haar einddoel, de stad. Met een sjaal rond haar nek liep ze vrolijk richting de schoolpoorten. Maar hoe dichter ze bij de schoolpoorten kwam, hoe meer ze een akelig gevoel kreeg. Wanneer ze dicht genoeg was zag een kleine jongen zitten vlak bij de poorten. De lichte glimlach die rond haar lippen hing verdween. Hoe dichter ze bij de jongen kwam hoe trager ze ging. Het moment dat ze naast hem stond kon ze het niet helpen en liet ze haar hand door zijn haar gaan. Zonder het ook enigzins te willen en echt door te hebben maakte ze een connectie met hem en die pijn flakkerde lichtjes op in haar hart. Automatisch deed ze haar hand weer van zijn hoofd en verbrak de connectie. Langzaam liet ze haar lichaam naast dat van hem zakken. 'Wat is er dat je zo laat huilen', hoorde ze haar stem zachtjes vragen terwijl ze haar sjaal los deed. Kort keek ze hem aan en terwijl legde ze haar sjaal rond zijn nek. 'Het is kouder vandaag je zou iets extra moeten dragen', fluisterde ze zachtjes tegen hem. Zwijgend staarde ze een tijd voor haar uit. 'Ik ben Astillea', stelde ze zichzelf voor. |
|
