Dominic zuchtte diep. Na het ontbijt was hij anders dan de meeste leerlingen niet onmiddellijk doorgestroomd naar een van de lokalen om een enerverende les bij te wonen. Nee, hij was voor de gehele ochtend uitgeschreven. Hij was namelijk 'uitgenodigd' om op gesprek te komen met de nieuwe schoolpsychiater. Elf uur daar zijn. Geweldig. Nee zeggen zou verdacht zijn en zou achterdocht en argwaan veroorzaken. Daarbij moest hij dan nog steeds naar een of andere zielenknijper toe, maar dan helemaal op Shadra. Zo slecht was het eigenlijk niet. Het scheelde hem behoorlijk veel reistijd en met wat geluk was deze nieuweling even makkelijk te overtuigen als de rest van de onwetende idioten die hier op de ziekenzaal rondhuppelden. Een kleine lach verscheen op zijn lippen en hij keek met een zelfverzekerde blik recht vooruit naar zijn spiegelbeeld. Kom maar op, groentje. Hij was benieuwd welk triest figuur de schoolleiding deze keer uit pure wanhoop aangenomen had. Het tekort aan leraren en andere medewerkers werd steeds groter.

De jongeman kleedde zich kalmpjes aan, een casual lichtgrijs shirt en een donkere broek. Even wierp hij een blik op het smetteloos witte overhemd dat daar opgevouwen lag. Nee, hij had geen zin in vragen over zijn kledingstijl, for Gods sake. Dat had hij al te vaak meegemaakt. En al die psychiaters maar denken dat ze origineel zijn. Waarom draag je altijd zulke volwassen kleding, Dominic? Goh, geen idee. Misschien omdat ik geen naïef vies slordig puberjochie ben.

In zijn hoofd had hij zichzelf alweer perfect weten op te fokken. Met tegenzin schudde hij als laatste voorbereiding twee glimmende pillen op zijn hand. Met een flink glas water nam hij de medicatie in. Zo, nu had niemand iets te klagen als ze een bloedtest eisten. Paranoïde maniakken.

Ruim op tijd ging hij op weg, over de verlaten gangen klonk het regelmatige getik van zijn schoenen. De ziekenzaal wist hij blindelings te vinden. Hier kwam hij vaker dan in sommige lokalen van de vakken die hij officieel volgde. Officieel had hij nog een paar minuten toen hij de grote deuren van de zaal bereikte. Kort stond hij stil, trok de rand van zijn shirt iets omlaag. Onwennig voelde het wel, enkel een tshirt. De flexibele stof sprong meteen weer terug in positie, wat zijn hele beweging nutteloos maakte. Dominic had spijt van zijn keuze om het overhemd achter te laten. Het was... Alsof hij een deel van zichzelf miste, zijn harnas. Zou de psychiater dat zien? Dat zou zeker een verfrissend moment zijn: wanneer de 'professional' ook echt wat kon. Door de jaren heen had hij een hekel gekregen aan de mannen met baarden en geleerde blikken, die er uiteindelijk niets van bakten. Zulke figuren verdienden zijn aandacht niet eens.

Genoeg getreuzeld. Met een uiterlijke kalmte die hij jaren lang geoefend had baande hij zich een weg naar de juiste kamer. Het was een zijdeur van de grote zaal vol bedden. Rustig, maar niet op een tempo dat hij bang leek drukte de hendel in en opende de deur.
‘Ah, jij moet Dominic zijn.’ De lach van de man werd gelijk gespiegeld op zijn gezicht. Beleefd en vriendelijk. "Dat is wat iedereen me vertelt." Sprak hij op neutrale toon. ‘Ga zitten.’ Met lichte tegenzin gehoorzaamde hij en nam plaats op de rode stoel. Daar, naast de bruinharige vent, spotte hij al een welbekend stapeltje papier. Zijn dossier, met zogenaamde problemen, die de waarheid nauwelijks raakten. Woedeaanvallen en trauma's door de dood van familie leden. Boehoe. Na een korte stilte keek Dominic op, zijn blauwe ogen afwachtend op de ogen van de psychiater richtend. "En Uw naam was?" Dokter Cavallone of iets in die richting, maar Dominic hoopte op een voornaam. Hoe meer hij en meneer de dokter op gelijke hoogte kwamen hoe amusanter dit babbeltje kon worden.

[Sorry voor de lameheid.]

Zijn opmerking -bedoeld om te stoken en te prikken- leverde nauwelijks wat op. Bijdehante praatjes en vlotte woorden zouden zo te zien niets bereiken bij deze man. Maar iedereen, ook de hooggeleerde psychiater met zijn deftige brilletje prominent op de neus, had zwaktes. Het enige verschil was dat sommigen wat beter waren in dat verbloemen dan anderen. Bij vele van zijn professoraal geschoolde psychiaters lag die zwakte, die kwetsbaarheid in een paar dingen: men neme wat trots, wat zogenaamde kennis en algauw krijg je een man of vrouw met een zwaar meerderwaardigheidsgevoel , een complex bijna. Die mensen voelden zich goed, zo goed met hun werk. Zij hielpen die arme gekke zieken wel. Hun superieure geest zou de idiotie wel uit de hoofden van hun patiënten zien te verwijderen. Die hoogmoed, oh die kwam niet zelden vlak voor de val aan het licht. Dominic had een hekel aan zulke personen, met hun jasjes en dasjes, met hun salaris van een ton. Ze waren nutteloos, maar niemand leek dat door te hebben. Dus hij brak ze. Hij speelde hun spelletje mee, maar was er beter in. En hij versloeg ze. 
Vermoedelijk was deze jonge man een stuk minder hooghartig en klassiek geschoold als zijn eerdere behandelaars. Hij zag er vrij normaal uit, bruine haren en een neutraal-egaal gezicht. Dat betekende echter niets. Schijn bedriegt, daarvan waren zij zich hopelijk allebei goed bewust. Want als dokter hem onderschatte, dan zou hij nog wel eens een makkelijk doelwit kunnen worden. Let the games begin..
‘Ik ben dokter Cavallo, maar ik begreep dat jullie dokters bij de voornaam noemen.’ De informele sfeer van Starshine. Dat had Cavallo goed ingeschat. Dominic gaf een instemmend knikje, een beweging zo mimiem dat het nauwelijks merkbaar was.
‘Mijn voornaam is Thomasso.’ 
Thomasso. Thom. Tommie. Nee, voor nu hielden ze het maar op dokter Thomasso. Daar kwam de eerste vraag, een klassieker in een gloednieuw jasje. De geef-zélf-eens-alle-problemen-aan. Altijd handig, t kon je een hele hoop werk schelen als de klachten en symptomen gewoon hapklaar op je bordje uitgestort werden. ‘Een leraar heeft je opgegeven voor een gesprek. Waarom denk je dat dat is?’ Waarom waarom, de eeuwige waarom-vraag. Waarom vertrouwden mensen hem telkens weer? Waarom waren ze zo ziekelijk goedgelovig? Hij was niet het probleem, maar zij. Met hun constante drang om de charmante jongeman te vertrouwen, om hun hartje bij hem uit te storten. Naïeve leerlingen hadden iemand nodig om hun te steunen en omdat die persoon vaak ontbrak kreeg hij gemakkelijk hun volkomen toewijding. Maar dat was niet iets wat je als antwoord gaf op zo'n vraag. "Omdat hij zich zorgen maakte om de gemixte signalen en roddels die sommige medeleerlingen afgeven." Hmm. "Omdat het geen kwaad kan om even met iemand te praten over hoe het gaat en omdat voorkomen beter is dan genezen." Vervolgde hij. Een onschuldig gesprekje, dat kan toch geen kwaad? Dat is toch juist gezellig en goed? Goed? Nee, het was enkel tijdverspilling. Dus dan kon hij het maar beter snel afhandelen. "En als laatste: omdat nog meer medicijnen enkel negatieve effecten zouden hebben." Het woord medicijnen kreeg onbewust een scherpe klank mee, voortkomend uit zijn afkeer van de bittere ampullen. Afwachtend namen zijn ogen elke beweging van de man in zich op. Inschattend, berekenend. Hij moest dit alles perfect uitspelen. En dat werd naar alle waarschijnlijkheid absoluut geen probleem. Maar eerst moest hij een profiel van zijn tegenstander schetsen en zijn zwaktes haarfijn aftekenen.

[Dodo onderschat de lieve Tommieboy~~ ]

Dokter Thomasso, was die al officieel dokter? Dat vroeg Dominic zich af. Ze hadden immers aangekondigd dat er een nieuwe ássistent schooldokter aangenomen was, dus dat betekende dat de man nog in opleiding zou zijn. Maar de manier waarop Thommieboy met hem omging verraadde toch een hoop ervaring en kennis die hij zelfs bij zogenaamd ervaren psychologen niet gezien had. Dat beloofde een uitdaging. Misschien was er nog iets goeds uit te halen, misschien moest hij zich erdoor heen slaan en hopen dat alles ok zou gaan. Hij had er zin in.
‘Dus omdat een leraar gehoord zou hebben van de verhalen die over je rond gaan stuurt hij je naar mij toe. Omdat het beter is om te voorkomen dat je iemand wat aandoet en dat meer medicatie je nog gevaarlijker zou maken. Interessant.’ Interessáaaant zeg. Kotsmisselijk maakte dat woord hem toen Thomasso het uitsprak. Op zo'n manier als enkel psychiaters dat kunnen. Alsof ze menen je hele ziel te doorzien. Als dat werkelijk zo was zouden ze niet naar hem kijken alsof er nog hoop was. Want Dominic's ziel was duister als de nacht en onvoorspelbaar als dat van de duivel. Hij had niets te verliezen, maar o zo veel te doen. ''Ik zei niets over mensen wat aandoen.'' antwoorde hij op een corrigerende, maar onaangedane toon. ''Dat was een eenmalig incident.'' Meer had hij er niet over te zeggen. Het was eenmalig geweest. Dat was waar. Het was eenmalig geweest dat hij betrapt was. En dat zou Dominic nooit weer gebeuren. Hij had die zogenaamde woedebuien totaal onder controle.
‘Maar goed. Je neemt je medicatie naar aanleiding van je woedeproblemen, die aan het licht kwamen toen je een jaar of vier geleden een medeleerling doodde.’ Een onvoorspelbare blik in zijn ogen, een mysterieuze glimp van een lach, zijn mondhoeken die iets omhoog schoten, maar niet uit vreugde. Eerder amusement, gemengd met nog wat schimmige gevoelens verborgen in zijn duistere aard.
‘In de rapporten van je vorige dokter staat dat de woedeaanvallen waarschijnlijk het gevolg zijn een post-traumatische stress, die zich heeft opgebouwd nadat je vader naar de gevangenis is gestuurd voor de moord op je zusje en je moeder.’ Het was nu blauw tegen blauw, sterk tegen sterk. De blik van Thomasso was indringend, maar Dominic wist dat hij dit gemakkelijk kon doorstaan. Zielenknijpers, zielenkijkers. Het was hem allemaal om het even. Maar in een gemaakte verslagenheid, of was het toch schaamte, verdriet, pijn- liet hij zijn blik zakken, naar zijn handen, die hij in elkaar vlocht. ‘Ik ben het niet met hem eens. Jij wel?’ Goh, dat was toch wel een verrassende plottwist. Dominics blik flitste weer omhoog, levendig deze keer, klaar voor zijn weloverwogen antwoord. ''Voor zover gaat om de woedeaanvallen, niet de oorzaak: Ik meen dat één zogenaamde uitbarsting nauwelijks de naam van een woedeprobleem mag dragen. Natuurlijk, het is zeker zeer treurig en voor mij lastig om om te gaan met het idee dat er een ziel gedoofd is door mijn toedoen, maar ik heb daarna nooit meer last gehad van iets soortgelijks. Op dat moment waren de specifieke omstandigheden het enige wat invloed gehad heeft op de gebeurtenissen.'' Hij stopte even, wist er een honingzoete lieve reuze oprechte lach tussen te wurmen en vervolgde: ''Het staat vast niet in het rapport, maar het was een geval van liefde, meneer Cavallo.'' Zo, had die ook weer het idee iets bijzonder te weten zijn gekomen. ''Over de oorzaak van de woedeaanvallen -die ik dus niet als zodanig zou willen omschrijven- kan ik geen uitspraak doen, de impact van mijn vaders gruwelijke daad was..'' Even aarzelde hij, maar praatte toch door. ''Het was groot, niet te bevatten. Maar de kennis om te beslissen of het allemaal daaraan te wijten is, heb ik niet.'' 

[Omdat ik je al zoo lang heb laten wachten ben ik maar gewoon gaan typen. Nu praat Do onzin, echt onzin. Maar ik hoop dat je er wat mee kan. :3]

Deze hele afspraak, het was tijdverspilling. Wat had hij ook kunnen verwachten. Van een psycholoog. Geen van allen hadden ze hem doorzien. De zinnige dingen die ze zeiden zeiden ze per ongeluk. De hele beroepsgroep was in Dominic's ogen gewoon onzin, een lachertje. En Thomasso paste daar perfect in met zijn slappe papperige uiterlijk. Onmiskenbaar een nadenkertje die vast dacht de héééle wereld volkomen te begrijpen, want hij was immers toch wel een zeer geleerd man. 
Of werd dit toch iets meer dan een cliche rotgesprek? Hij twijfelde nog. Omdat er opmerkingen bij zaten die aangaven dat deze Thommieboy qua inteligentie toch wel uitstak boven de duurbetaalde baardmannen. Maar met sommige vragen wist de psycholoog hem weer in slaap te sussen, zo saai en standaard waren ze.
‘Geloof me, je hebt last van woedeaanvallen als je stopt met die medicatie.’ Yeah sure. Waarom ging alles dan prima, terwijl hij zelf zijn doses verminderde? Hij had geen woedeaanvallen. Idioot. En hij moest zijn tijd verspillen aan een man die hem zulke onzin vertellen, echt waar? Damn. Het enige wat die pillen deden was hem sloom maken, zijn impulsen en zenuwen afstompen. Nutteloos, zelfs hinderend. Geen enkele 'woedeaanval' werd door de domme ronde glimmende pilletjes verholpen.
‘Het is Thomasso, niet Cavallo.’ Sterke tekst. Wat boeide het die man nou? Jaja, hij had zelf om die naam gevraagd, maar dat was niet het punt.
‘En hoewel ik het met je vorige doktoren eens kan zijn dat je beïnvloed kan zijn door deze beslissing, denk ik dat je helaas een erfelijk probleem hebt.’ Erfelijk. Woedeaanvallen, erfelijke woedeaanvallen. Sure. Geloof wat je wilt. Hij was kalm, hij was beheerst. Hij beheerste zichzelf. Hij had geen problemen met woedebuien. Klaar. ‘Je moeder is geïnstitutionaliseerd geweest. Weet je waarvoor?’ Whoepdiedoe, meneer had wel erg goed research gedaan zeg.
''Ja, dat weet ik ja.'' antwoorde hij kortaf. En jij?- leken zijn ogen te vragen. Toch bleef het niet lang stil van zijn kant. Na een pauze onthulde hij het antwoord, nauwelijks bewegend. Enkel zijn linkerhand trilde kort en tikte dan zachtjes, onhoorbaar op de leuning van de stoel. Twee keer. ''Depressie, wellicht manisch.'' Een blik op de klok gaf aan dat hij hier nog niet eens over de helft was. Hij had er plots helemaal geen zin meer in, wilde gewoon al die stomme rotvragen afwerken, op hoog tempo als dat even kon, en dan weg hier.

[So late. Shame. You know that all xD]

Er was een wederzijdse spanning, maar Dominic deed geen enkele poging om die te verminderen. Nee, deze strakke sfeer beviel hem wel, zo werd dokter Cavallo tenminste een beetje uitgedaagd om zijn idiote baantje goed uit te voeren.

‘Manische depressie of bipolariteit is erfelijk, Fedelmid.’ Yeah right, who cares. Hij liet zich door dingen als erfelijkheid niet binden. Anders zou hij net zo’n idioot emotioneel wrak als zijn moeder moeten zijn onderhand. Of een slappeling als zijn vader. Nee, hij was in niets, echt niets gelijk aan zijn ouders. Hun gedeelde genen konden hem wat. ‘Van wat ik nu heb kan ik concluderen dat je waarschijnlijk niet aan woede-aanvallen leidt, zoals je zelf al constant beweerd, maar aan een bipolaire stoornis.’ Hmpf. Geen woedeaanvallen, no shit. Dat was iets wat Dominic al jaren geleden door had gehad. Woedeaanvallen zorgden dat je visie heet werd, zwart. Je was blind voor gevolgen uit woede. Dominic kende nauwelijks woede. Diepe verachting, jazeker, haat, meer dan genoeg. Maar woede was een emotie als vuur en Dominic was meer als de duisternis onder je bed. Hij was al een tijdje stil, maar echt opvallend was het niet. Hij dacht gewoon na, had geen zin om tegen de zogenaamde feiten van Cavallo in te gaan.

‘Maar ik denk niet dat het een goed idee is om je gelijk aan de lithiumcarbonaat te laten gaan.’ Hij trok een wenkbrauw op, lachte half. Geen goed idee, hé? Waarom dan niet? Omdat het medicijn bijwerkingen had? Of was er soms iets anders. Hij zakte iets achteruit in zijn stoel, ontspannen qua houding. Als meneer toch zijn medicatie niet ging veranderen, wat maakte het hem dan uit? Hij zou doorgaan waarmee hij bezig was.

‘Hoe erg zijn je stemmingswisselingen als je je medicatie niet neemt, Dominic?’ Zijn glimlach werd een beetje neerbuigend. ‘Ik heb geen stemmingswisselingen. En mijn medicatie heeft geen enkel effect, behalve dat het voor ernstige verlaging van bijvoorbeeld mijn reactievermogen en eetlust zorgt. Ze zijn verder verslavend, waardoor afkickverschijnselen optreden als ik één enkele keer iets niet inneem.’ Zonder medicatie heb ik soms last van illusies en nachtmerries over de nacht waarop alles in bloed opging. Nee, dat zou zijn interesse weer aanwakkeren, nee, dat moesten ze niet hebben. ‘En dat kan niet de bedoeling zijn van medicijnen, nietwaar? Dat ze enkel negatieve effecten hebben?’ Zijn stem was verwonderd, alsof hij werkelijk van Thomas het ultieme antwoord verwachtte. Dus hij was stil en wachtte op dat wonderlijke antwoord.